Απο τα δυσκολοτερα πραματα στον κοσμο ειναι να εισαι γονεας ..................αν εχεις την οικ. ανεση , καλο ειναι να συμβουλευεσαι παιδοψυχολογο ...........
Printable View
Απο τα δυσκολοτερα πραματα στον κοσμο ειναι να εισαι γονεας ..................αν εχεις την οικ. ανεση , καλο ειναι να συμβουλευεσαι παιδοψυχολογο ...........
Οντως ισχυει αυτο οτι οι γονεις οταν γινονται παππουδες εχουν περισσοτερη αδυναμια στα εγγονια. Το βλεπω στη μητερα μου. Προσωπικα μεγαλωνοντας θυμαμαι να με εχει ψιλοχεσμενη. Οκ με φροντιζε, με ταιζε, με εντυνε, δουλευε, πληρωνε, καλυπτε ολες τις "πρακτικες" μου αναγκες, δεν εχω κανενα μα κανενα παραπονο ως προς αυτο, δεν στερηθηκα οτιδηποτε το υλικο. Αλλα δεν θυμαμαι ρε γαμωτο να παιζει μαζι μου, απλα να περναει χρονο μαζι μου, να μιλαμε, να κανει χαζομαριτσες, να γελαμε μαζι, να συζηταμε, να με καταλαβαινει...ηταν λες και ειμαι γλαστρα και απλα αρκουσε να μου ριχνει νερο μη μαραθω. Αλλα λενε ακομα και τα φυτα θελουν κουβεντα, λολ.
Και την βλεπω τωρα με το ανηψι μου...κανει λες και δεν εχει ξαναδει παιδι, ενω εχει μεγαλωσει τεσσερα! Λολ.
Μου λεει "πωπω κοιτα το θαυμα της ζωης, πωπω κοιτα τι μικρος που ειναι, φοβαμαι να τον κρατησω. Της λεμε τοινγκ πας καλα τεσσερα εκανες, ε λεει δε θυμαμαι πως ηταν...και λεει τι ενδιαφερον πως μαθαινει τον κοσμο γυρω του, κοιτα πως προσπαθει να βγαζει ηχους και να
" μιλαει", κοιτα πως μαθαινει να συντονιζει τις κινησεις του, κοιτα ενα μικρο ανθρωπακι, κοιτα πως γελαει, πως παιζει, κοιτα το ενα κοιτα το αλλο"... Το ευχαριστιεται, τον θαυμαζει, παιζει μαζι του, ειναι λες και τωωωωρα πραγματικα παρατηρει για πρωτη φορα χωρις πιεση πως μεγαλωνει ενας ανθρωπος.
Πιστευω αυτο με τη πιεση και την ευθυνη παιζει αρκετα μεγαλο ρολο. Ειχε ευθυνη για εμας που την βαρυνε ισως παραπανω απο οσο νομιζε οτι μπορουσε να αντεξει και το μεγαλυτερο της αγχος ηταν να καλυψει τις βασικες μας αναγκες, τα εξοδα, δουλευε, κουραζοταν, που ορεξη για τραλαλα. Και μεσα σε αυτο τον πανικο που να κατσεις να παρατηρησεις η να χαρεις το παιδι σου...τωρα σκασιλα της. Για αυτα σκανε οι γονεις του εγγονου της...εχει την ησυχια της πια, βγηκε στη συνταξη απο μεγαλωματα και απλα μπορει να χαζολογησει, να το χαρει πιο χαλαρα, να το ευχαριστηθει το εγγονι.
Σιγουρα πιστευω οτι γινεται, αλλα ειναι δυσκολο εργαζομενοι γονεις να κρατησουν μια ισορροπια αναμεσα στην καλυψη των υλικων αναγκων ενος παιδιου και των ψυχικων αναγκων του. Και μιλαμε για βιοπαλαιστικα εργαζομενους γονεις οχι για φαση καριερας η απλα που εχουν μια δουλιτσα εκει περα...
Επισης σε τετοιες περιπτωσεις παιζει ρολο και το αν υπαρχει εξωτερικη στηριξη απο παππουδια η συγγενεις η γενικα. Που και να υπαρχει παλι οι γονεις ειναι που αναλαμβανουν τα πιο αμεσα και πιεστικα θεματα στην ανατροφη ενος παιδιου, οχι οι γυρω. Που κακως δηλαδη ο ποιοτικος χρονος και η τρυφεροτητα μπαινουν σε δευτερη μοιρα, εγω αυτα θα τα ελεγα πιο πιεστικα απο τα άλλα ωστοσο δεν ξερω στη πραξη και δεν θελω να μιλαω εκ του ασφαλους.
Oπωσδηποτε ,οι βασεις της αυτοπεποιθησης μπαινουν σε ηλικια μεχρι 7-8 ετων , που εχει διαμορφωθει το 80 % της προσωπικοτητας .......αναλογως το ποση αγαπη και ενδιαφερον εχεις δεχθει , αλλα και να μην εχει συμβει κατι τετοιο, μπορεις να χτισεις την αυτοπεποιθηση σου αργοτερα , κρινοντας απο τα επιτευγματα σου , i.e. την αποδοχη σου γενικως απο τους αλλους , την ικανοτητα επιτευξης στοχων , το πως διαχειριζεσαι καταστασεις και αποτυχιες , το πως παρουσιαζεσαι στους αλλους ( τι εικονα δινεις ) κ.ο. κ.
αυτα εκ προσωπικης πειρας ........
αυτο με τους παππουδογιαγιαδες τοχω παρατηρησει κι εγω , αλλα κι σε μενα εδειχναν το ιδιο ενδιαφερον οι γονεις , απο την αλλη ομως , τα 3 ανηψια μου , 18,19,20 , ταχω γραμμενα .........
Για αυτο εγω ειμαι κατα του να ειναι τα παιδια μονο με τετοιους γονεις, που συνηθως ετσι ειναι.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Ετσι μεγαλωσα κι εγω, οχι ασχημα, δεν εχω ασχημες αναμνησεις, απλα το ξερω οτι εκαναν οτι μπορουσαν να εχουμε τα απαραιτητα "υλικα" για να μεγαλωσουμε. Σε συναισθηματικο επιπεδο τυπικοτητες.
Αυτο που μας εσωσε εμενα, τα αδερφια μου, τα ξαδερφια μου ειναι οτι πηγαιναμε τα καλοκαιρια και τις γιορτες στο χωριο παρεα με τον παππου και τη γιαγια και κανα δυο θειους που μας υπεραγαπουσαν. Ειδικα ο παππους μου, οχι πολυ μεγαλος τοτε, ειχε τετοια αγαπη και ορεξη που στη κυριολεξια μας εσωσε! Τι ιστοριες να μας λεει, τι να μας κανει να γελαμε, τι να μας ανεβαζει συνεχως το ηθικο, μας μαθαινε πως να αγαπαμε τους αλλους μεσα απο τις πραξεις του. Οτι και να πω για αυτον τον ανθρωπο ειναι λιγο.
Φαντασου οταν πεθανε ειχαν ερθει ποσα παιδια που τον ξερανε.
Τον πατερα μου τωρα τον βαριεμαι και βλεπω τα ανηψια μου να λενε ποτε θα παμε στο χωριο και ολη μερα με τον παππου τρεχει μαζι τους σαν 10χρονο. Ποιος? Ο πατερας μου ο σοβαρος ο τυπικός, το βλεπω και λεω με δουλευει τωρα.
Εισαι τυχερος, εγω δεν ειχα ουτε παππουδες. Εχω μια γιαγια δηλαδη αλλα ειναι γενικα σκληρη γυναικα, δεν θυμαμαι να με χαρηκε ποτε. Εκτος αν χαρηκε τα ξαδερφια μου τι να πω λολ.Quote:
Originally Posted by GeorgeGr1