Σταματήστε τη γη να κατέβω!

Δηλαδή για σένα παίζουν δυο πράγματα: απο τη μια υποτιμάς το πρόβλημα (δεν το συνειδητοποιείς στην πληρότητα και σοβαρότητά του) και απο την άλλη υπερτιμάς εσένα(συγκρίνοντάς σε με τα ανώτερα και όχι με τα κατώτερα)?Έτσι είναι ή όχι?
Έχω κι εγώ θέμα με την αναζήτηση βοήθειας. Για μένα είναι πολυσύνθετο αυτό το πράγμα. Έχει πολύ \"ανωτερότητα\" με την έννοια οτι : \"Άσε, μπορώ και μόνη μου\" και με την έννοια \"Είμαι πολύ βαριά για να με αντέξει ο άλλος\". Πίσω όμως απο αυτή την ανωτερότητα στη δική μου περίπτωση κρύβεται και μια έλλειψη εμπιστοσύνης στον άλλον. Φοβάμαι οτι αν ακουμπήσω στον άλλο για να βοηθηθώ, για να στηριχτώ, θα μετακινηθεί, θα φύγει, κι εγώ θα πέσω κάτω. Ενώ στεκόμενη στα πόδια μου μπορεί να τρικλίζω και να κουτσαίνω αλλά δεν θα πέσω άγαρμπα και απότομα.

\"Αρχικά παιδιά να διευκρινίσω πως ειλικρινά ότι στρεβλές σκέψεις έχω για τον εαυτό μου σχετικά με το θέμα \"ζητώ βοήθεια\" δεν τις κάνω σε καμία περίπτωση για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και επιπλέον θέλω να διευκρινίσω ότι το θέμα \"ζητώ βοήθεια\" για μένα δεν αφορά μόνο στο θέμα του ειδικού αλλά σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Το θέμα του ειδικού όσον αφορά την άρνηση της βοήθειας είναι η κορυφή του παγόβουνου...\"

Καταρχην το θεμα με τον ειδικο, που ειναι ενας ακομα ανθρωπος, μια ακομα σχεση σου ειναι λογικο να φερει χαρακτηριστικα των υπολοιπων σχεσεων σου. Κατα δεύτερον το να μπω ΕΓΩ σε μια διαδικασια κ να ξεγυμνωθω, να εξηγω, να αποκαλυπτομαι, να με κρινω, να με ακουω κ να αφηνω να με ακουει ενας ακομα και μάλιστα \"ειδικός\" που πολυ πιθανο θα μου πει πραγματα ΓΙΑ ΜΕΝΑ που φοβαμαι να ακουσω (ολο αυτο ως βοηθεια ψυχοθεραπευτικη) ειναι σαφως πολυ πιο δυσκολο απο το να μενω μονη μου κ να σκεφτομαι οπως παντα....Δλδ το ξεκουνημα ή η αλλαγη πλευσης που ακολουθω μια ζωη θελει ενα κουραγιο....και δυο....

Liber, έχεις δίκιο ότι θα έπρεπε να κάνω έτσι αλλά ίσως αν ήμουν διαφορετικός άνθρωπος.

1.εισαι αυτη που εισαι κ εχεις την δυνατοτητα να αλλαξεις οτι σ ενοχλει

2. το πρεπει αυτο απο που έρχεται κ τί σημαινει?

\"Παρόλαυτά αν μου δοθεί χωρίς να την ζητήσω ΞΕΚΑΘΑΡΑ χαίρομαι πολύ για αυτό και εκτιμώ πολύ τον άνθρωπο που με βοήθησε θεωρώντας ότι μπορεί να καταλάβει έστω και λίγο πόσο το χρειαζόμουν αυτό που μου προσέφερε... \"

Και ισως γιατί δεν χρειαστηκε να μπεις στη δύσκολη θέση, να εξηγεις κ να ανοιγεσαι, να τολμάς να ζητάς ή να διεκδικεις ή κ να \"φαινεσαι\" ευάλωτη, να χαλας την εικονα της ανεξάρτητης...ή την εικονα του \"έτσι πρεπει να ειμαι\"

Σχετικά με το θέμα του να αφηνεις καποιον να σε βοηθησει, ειναι ενα συνθετο ζητημα για πολλους απο εμας βλεπω. Συχνα εχω νιωσει να ανταγωνιζομαι τη θεραπευτρια μου, να θελω να κανω ολη τη δουλεια μονη, να της δειχνω οτι δεν μου δειχνει εκεινη κατι που εγω δεν ημουν σε θεση να δω.
Αλλοτε, οταν ημουν πολυ χαλια, ακυρωνα τη συνεδρια. Δεν ηθελα να με βλεπει ετσι, ηθελα να με βλεπει οταν ειμαι σε επαφη και διαυγεια. Παλεψα πολυ για να της πω\"θελω τη βοηθεια σου\" κι ακομα παλευω για να την δω σαν συμμαχο κι οχι σαν αφεντικο μου, σαν αντιπαλο στρατοπεδο. Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ηταν και ειναι για μενα κατι πολυ δυσκολο ακομα το παλευω. Θελω να σου πω Ανωνυμη, οτι δεν χρειαζεται να εχεις ΗΔΗ λυσει το θεμα σου με το να ζητας βοηθεια πριν πας εκει, μπορεις να το δουλευεις και βιωματικα, στα πλαισια της διαδικασιας που θα αναπτυσσεται αναμεσα σε σενα και τον θεραπευτη σου.
Οσον αφορα τη δυσκολια σου στο να πας σε πρωτη φαση, αναγνωριζω οτι αισθανεσαι ετσι μα δεν μπορω να σε νιωσω πληρως. Και αυτο γιατι εγω δεν ειχα τετοια περιθωρια, τετοιες πολυτελειες να \"δυσκολευτω\" να παω. Εμενα η καταθλιψη και οι φοβιες με επνιγαν κι ημουν στο χειλος του γκρεμου. Επρεπε να ζησω, κι ετσι πηγα.
Απο αυτην την αποψη, για μενα σταθηκε πιο \"ευκολο\" το να παω.

weird το έχω νιώσει κι εγώ αυτό παλιά,κυρίως στην πρώτη ψυχολόγο που είχα πάει.Νευρίαζα με το παραμικρό,ήθελα να της αποδείξω ότι έχει άδικο σε ότι έλεγε και γενικά ήμουν σε διαρκή κόντρα μαζι της.Οπότε φυσικό ήταν να μην την αφήνω να με βοηθήσει.Και με άλλους ψυχολόγους/ψυχιάτρους αργότερα μου έβγαιναν αυτά τα συναισθήματα.Ευτυχώς τώρα σ\'αυτόν που πηγαίνω δεν μου βγάζει τίποτα τέτοιο.

\"Παρόλαυτά αν μου δοθεί χωρίς να την ζητήσω ΞΕΚΑΘΑΡΑ χαίρομαι πολύ για αυτό και εκτιμώ πολύ τον άνθρωπο που με βοήθησε θεωρώντας ότι μπορεί να καταλάβει έστω και λίγο πόσο το χρειαζόμουν αυτό που μου προσέφερε... \"

Ολοι θα το θέλαμε αυτό,να μας προσφέρουν βοήθεια και να ενδιαφερθούν οι άλλοι χωρίς να το ζητήσουμε ανοιχτά,αλλά δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται αυτό.
Και όταν είναι για τόσο σοβαρό θέμα,για την ψυχική μας υγεία και τη ζωή μας εγώ τουλάχιστον αφήνω στην άκρη τους εγωισμούς.Οσες φορές προσπάθησα να βάλω τον εγωισμό μου πάνω από την ανάγκη μου για βοήθεια έγινα τόσο χάλια που κατάλαβα ότι δεν αξίζει να παλεύω μόνη μου για να αποδείξω ότι είμαι δυνατή,αφού δεν είμαι σε θέση να το κάνω αυτό τώρα.

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Πίσω όμως απο αυτή την ανωτερότητα στη δική μου περίπτωση κρύβεται και μια έλλειψη εμπιστοσύνης στον άλλον. Φοβάμαι οτι αν ακουμπήσω στον άλλο για να βοηθηθώ, για να στηριχτώ, θα μετακινηθεί, θα φύγει, κι εγώ θα πέσω κάτω. Ενώ στεκόμενη στα πόδια μου μπορεί να τρικλίζω και να κουτσαίνω αλλά δεν θα πέσω άγαρμπα και απότομα.

---

Φοίβη χτύπησες κόκκινο! Η προδοσία είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Αν ανοιχτώ και να ζητήσω βοήθεια την οποία ο άλλος μπορεί να μου αρνηθεί, θα με πληγώσει... Αλλά ακόμη κι αν του ζητήσω τη βοήθειά του (σε αυτό συμπεριλαμβάνεται και το να βγάλω τα σώψυχά μου σε ένα φίλο ή ακόμα και σε ειδικό) και μου τη δώσει αρχικά, φοβάμαι ότι κάποια στιγμή στη συνέχεια θα με αφήσει...στα κρύα του λουτρού. Γι\'αυτό προτιμώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου ακόμα και να μην τα βγάλω πέρα αρκεί να είμαι μόνη μου στο πρόβλημα!!! Η έκπληξη για μένα ήταν ότι για πρώτη φορά το τόλμησα μόνο σε ένα υπέροχο άνθρωπο που άξιζε την εμπιστοσύνη μου και δεν το μετάνιωσα ούτε πρόκειται να το μετανιώσω. Αλλά το ξεκίνησα εκ του ασφαλούς, δηλαδή ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχα συναντήσει δια ζώσης...Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να ανοιχτείς σε ένα \"ξένο\" αρχικά άνθρωπο παρά σε έναν δικό σου, που του έχεις δώσει κακώς μια εντελώς διαφορετική εντύπωση! Πόσο μάλλον δύσκολο για εμένα!

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Καταρχην το θεμα με τον ειδικο, που ειναι ενας ακομα ανθρωπος, μια ακομα σχεση σου ειναι λογικο να φερει χαρακτηριστικα των υπολοιπων σχεσεων σου.

---

Έχεις δίκιο Σοφία. Όπως λειτουργώ και στις σχέσεις μου έτσι σκέφτομαι και για τον ειδικό...

Quote:

---

Originally posted by Sofia
2. το πρεπει αυτο απο που έρχεται κ τί σημαινει?

---

Στην αρχή διαβάζοντας την ερώτησή σου κατευθείαν σκέφτηκα ότι είναι εντελώς ασήμαντο το \"πρέπει\", απλά μια έκφραση που χρησιμοποίησα. Μόλις ξεκίνησα να απαντήσω κατάλαβα ότι δεν είναι και τόσο ασήμαντο...Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου το ότι πρέπει να τα βγάζω όσο περισσότερο μπορώ πέρα μόνη μου, δεν ξέρω γ$#@% από που ξεκίνησε και γιατί με στοιχειώνει τόσο πολύ! Ακόμα και το να μην τα βγάζω πέρα είναι επιλογή μου όπως είπα γιατί πάλι θα έχω καταφέρει να είμαι μόνη στον αγώνα!

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Και ισως γιατί δεν χρειαστηκε να μπεις στη δύσκολη θέση, να εξηγεις κ να ανοιγεσαι, να τολμάς να ζητάς ή να διεκδικεις ή κ να \"φαινεσαι\" ευάλωτη, να χαλας την εικονα της ανεξάρτητης...ή την εικονα του \"έτσι πρεπει να ειμαι\"

---

Ακριβώς!!!

Quote:

---

Originally posted by weird
Οσον αφορα τη δυσκολια σου στο να πας σε πρωτη φαση, αναγνωριζω οτι αισθανεσαι ετσι μα δεν μπορω να σε νιωσω πληρως.

---

Weird μου δεν μπορείς να με νιώσεις γιατί δράσαμε και δρούμε εντελώς διαφορετικά μπροστά στο πρόβλημα. Εσύ με το να συνειδητοποιήσεις το μέγεθός του και να αποφασίσεις να ζητήσεις βοήθεια ξεπερνώντας το και εγώ κάνοντας κύκλους γύρω από αυτό αρκεί να μη ζητήσω βοήθεια ή να το τρενάρω όσο μπορώ!

Quote:

---

Originally posted by weird
Και αυτο γιατι εγω δεν ειχα τετοια περιθωρια, τετοιες πολυτελειες να \"δυσκολευτω\" να παω. Εμενα η καταθλιψη και οι φοβιες με επνιγαν κι ημουν στο χειλος του γκρεμου. Επρεπε να ζησω, κι ετσι πηγα.

---

Πίστεψέ με κι εγώ ήμουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στο χείλος του γκρεμού και τώρα σιγά σιγά με παίρνει η κατρακύλα πάλι πίσω...Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου πως δεν τρελάθηκα εκείνη την περίοδο από το έντονότατο άγχος και τις κρίσεις. Και απορώ με την επιμονή μου και το ποντιακό μου πείσμα να μην πάρω βοήθεια τότε... Τώρα πιστεύω αυτη η άρνηση λιώνει σα τον πιο σκληρό πάγο μέρα με τη μέρα...

Όσο για τον ακήρυχτο \"πόλεμο\" weird μου και Dalia μου με τον ειδικό, είμαι η πιο ακατάλληλη να μιλήσω μιας και δεν έχω τέτοια εμπειρία... Το σημαντικό όμως είναι ότι ότι τελικά μόνες σας την κάνετε την δουλειά. Δε παν να\'ναι ο άλλος ο καλύτερος (όχι πως δε μετράει αυτό και μάλιστα πολύ) αν εσύ δε θες να βοηθηθείς (οι παρόντες εξαιρούνται εκτός από τη γράφουσα:) ) δε βοηθιέσαι... Μήπως αυτό φέρει κοντύτερα τη συμφιλίωση; Δεν ξέρω κιόλας, μπορεί να λέω και βλακείες μιας και δεν έχω εμπειρία όπως ξαναείπα...

Σας ευχαριστώ, με βοηθάτε πραγματικά...

Η εννοια του χείλους του γκρεμού είναι διαφορετική για τον καθένα. Για μενα το να παω στον ψυχολογο ηταν εκεινη την εποχη ζητημα ζωής ή θανάτου. Κυρίως ψυχικού, αλλα είχα και τις αυτοκτονικές \"τρελές\" μου σκέψεις.
Ισως πρεπει να φτασουμε ο καθενας στον δικό του πάτο για να παρει την απόφαση.
Ωστόσο εχω δει και ανθρώπους που ζήτησαν βοήθεια πριν ή αφού εφτασαν στον πατο και ανεβηκαν λιγο πιο ψηλα μονοι τους.

Σίγουρα αντιλαμβάνεται ο καθένας μας διαφορετικά το βάθος του προσωπικού του γκρεμού. Ωστόσο παρόλο που δεν πήγα τότε σε ειδικό δε σημαίνει ότι δεν ήταν τρομερή η ένταση και η διάρκειά του...Για μένα ήταν όντως ότι χειρότερο μου είχε συμβεί μέχρι τότε...
Με κυρίευσε τεράστια απόγνωση και κατάθλιψη που συνοδευόταν επίσης από αυτοκτονικές ιδέες που ευτυχώς δεν είχα το κουράγιο να πραγματοποιήσω. Παρόλαυτά θεωρούσα ότι αν δεν άντεχα και παρέδιδα τα όπλα θα έπρεπε την άλλη μέρα να πηδήξω από το μπαλκόνι... Για μένα πολύ κακώς, πάρα πολύ κακώς, το θέμα του ψυχιάτρου - γιατί σε ψυχίατρο πίστευα ότι έπρεπε να πάω - σήμαινε παράδοση των όπλων, πίστευα σίγουρα ότι θα έμπαινα σε κλινική. Πίστευα ότι σίγουρα θα μου έδινε πολλά χάπια και δε θα μπορούσα να σηκωθώ... Ως κόρη σχιζοφρενούς και με άλλα κρούσματα ψυχικής ασθένειας στο οικογενειακό περιβάλλον τρομοκρατούμουν στην ιδέα του ψυχιάτρου, είχα παρα πολύ άσχημες εμπειρίες από αυτό...Ακόμα και από επίσκεψη σε ψυχίατρο που δεν μου είχε δώσει την παραμικρή σημασία. Ένας ξένος τουλάχιστον θα με κοιτούσε στα μάτια έστω και για μερικά δευτερόλεπτα όταν μιλούσα ή όταν με πήραν τα δάκρυα! Θέλω να ζητήσω συγνώμη για αυτές τις εντελώς χαζές ιδέες που είχα... Ήμουν δυστυχώς μικρή και πολύ τρομοκρατημένη...

Το παράδοξο είναι ότι τώρα που οι κρίσεις πανικού δεν έχουν καμία σχέση με την τρομερή ένταση και συχνότητα που είχαν τότε με φοβίζουν ακόμα πιο πολύ...Με έχουν
κουράσει τόσο που δε θέλω πια να τις αντιμετωπίζω κατάματα αλλά να τις αποφεύγω απλά... Και να είμαι ήρεμη...Και το νιώθω πως αυτό τις αυξάνει... Γι\'αυτό τώρα είμαι πιο κοντά στο να με πείσω να πάω σε ειδικό...

Τωρα πια, που όλες εκείνες οι φαντασιακες παραστάσεις για την εννοια του ειδικού, για το οτι θα πας αναγκαστικά σε ψυχιατρο που σίγουρα θα σου δώσει φάρμακα, για το ΤΙ θα σημαινει που ζητησες βοηθεια(οτι εισαι ανικανη), εχουν ωριμασει, τωρα λοιπον λιγο απεχεις απο τον να δωρισεις στον εαυτο σου την φροντιδα ενος ειδικου. Πολυ χαιρομαι γι αυτο! Δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη για ολους αυτους τους φοβους σου! Μονο να τους κατανοεις χρειαζεται:)
Εισαι ομως σιγουρη οτι δεν εχουν μεινει υπολειμματα μεσα σου? Αναφερομαι κυριως στον φοβο της τρελας-σχιζοφρενειας-παθολογιας, που ιδιαιτερα στην δικη σου περιπτωση χτυπα κοκκινο. Εχεις ασχοληθει καθολου να δουλεψεις αυτο το κομματι?
Μηπως λοιπον αποτελει ακομα ενα εμποδιο?

Ανώνυμη, ζητάς συγνώμη για κάτι το οποίο εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό και εντάξει. Ήσουν τόσο τρομοκρατημένη απο το ιστορικό σχιζοφρένειας και ψυχικών διαταραχών που είχατε στο σπίτι. Ξαφνικά ο εαυτός σου σου έβγαζε παράξενα συμπτώματα. Η πρώτη σκέψη που έκανες ήταν οτι θα σε βγάλουν τρελή, θα σε κλείσουν μέσα, θα σε γεμίσουν φάρμακα. Κρύφτηκες γιατί τρομοκρατήθηκες...είναι τόσο εντάξει αυτό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Απο εκεί και πέρα, φαίνεται σαν να ήρθε η ώρα να στραφείς και να κοιτάξεις αυτές τις κρίσεις...αφού με το να τις αποφεύγεις τόσο καιρό αυτές απλά ενισχύονται, όπως λες.

Ευχαριστώ για την κατανόησή σας... Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ότι καλύτερο να έχει κανείς τα ταμπού και να πιστεύει αυτά που πίστευα κι εγώ. Ωστόσο χαίρομαι πάρα πολύ που με καταλαβαίνετε...

Πριν μπω εδώ ήμουν έτοιμη να σηκώσω το τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού...Με διαπέρασε ξαφνικά ένα κύμα τρομερής αντίστασης. Ρε γ.... τι παθαίνω;;; Μια φωνή μου έλεγε μέσα μου - φυσικά ψέματα - αλλά ήταν η δική μου φωνή ότι δεν έχω τίποτα κι αν αποφασίσω αυτή τη στιγμή να πάω ένα ταξίδι θα το κάνω, χωρίς ουδεμία φοβία...Μετά με μεγάαααλη πίεση έκλεισα το ιντερνετ και είπα ΘΑ ΠΑΡΩ κι ότι γίνει. Η καρδιά μου χτυπούσε τρελά. Δεν τη βρήκα την ειδικό. Εκεί ήταν που με έπιασε το άλλο άκρο...ότι ήθελα τρομερά να πάω...επειδή δεν τη βρήκα! Και να ψάχνω μανιωδώς στο ίντερνετ μπας και βρω άλλο τηλ, δεν ήξερα όμως το πατρώνυμο και άντε ξανά ψάξε, ώσπου ανακάλυψα ότι κοιτούσα τον παλιό χρυσό οδηγό! Βρήκα στον καινούριο το κινητό της. Πάλι εκεί η άρνηση να πάρω. Τραμπάλα σας λέω. Με χίλιες δυο σκέψεις πήρα αλλά δεν απάντησε...Τώρα πάλι με έπιασε η επιθυμία να τη βρω... Η φωτογραφία μου πρέπει να υπάρχει στο λεξικό στη λέξη \"Μπέρδεμα\"...

anwnimi,

εγω δεν πιστεύω πως ειναι το ευκολοτερο πραγμα του κοσμου να κλεισεις ραντεβου με ειδικο...απο προσωπικη εμπειρια τουλάχιστον.

διαβαζοντας την προσπαθεια σου, θυμηθηκα τη δικη μου κ χαμογέλασα...τοση αμηχανια....

Quote:

---

Originally posted by weird
Εισαι ομως σιγουρη οτι δεν εχουν μεινει υπολειμματα μεσα σου? Αναφερομαι κυριως στον φοβο της τρελας-σχιζοφρενειας-παθολογιας, που ιδιαιτερα στην δικη σου περιπτωση χτυπα κοκκινο. Εχεις ασχοληθει καθολου να δουλεψεις αυτο το κομματι?
Μηπως λοιπον αποτελει ακομα ενα εμποδιο?

---

Δεν ξέρω ακριβώς weird μου, μακάρι να\'ξερα. Σίγουρα το φοβάμαι ως μελλοντική πιθανότητα... Το μόνο σίγουρο είναι τώρα πια ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που έχω και το ότι το να πάω σε ειδικό θα με βοηθήσει, αν πραγματικά το θέλω. Αυτό που συνειδητοποιήσα σήμερα μετά από όλη αυτή την τραμπάλα συναισθημάτων είναι ότι πια φοβάμαι -τρέμω- τον πόλεμο...Αν εγώ δεν είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω ΠΩΣ θα με βοηθήσει η ψυχολόγος;;; Θα μου πει τι ήρθες να κάνεις αφού δεν είσαι έτοιμη;;; Παρόλ\'αυτά θα πάω, ναι πια το έχω αποφασίσει. Θα δοκιμάσω κι ότι γίνει. Βασικά το να μιλήσω ίσως να έχω πιο πολύ ανάγκη αυτή τη στιγμή και κάποιον να μου δώσει ενθάρρυνση παρά να αρχίσω τον πόλεμο...Ελπίζω να μην είναι μόνο χάσιμο χρόνου εξαιτίας μου...

Αχ Σοφία ναι...:)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αν εγώ δεν είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω ΠΩΣ θα με βοηθήσει η ψυχολόγος;;; Θα μου πει τι ήρθες να κάνεις αφού δεν είσαι έτοιμη;;;

---

θα δεις πως θα ειναι....τωρα φανταζεσαι....απο προσωπικη εμπειρια να πω οτι αυτο που φανταζομουν ηταν εντελως διαφορετικο απο αυτο που εζησα...οταν θα πας,τοτε θα δεις ποσο αποφασισμενη εισαι κ για ποσο...

Μακάρι...Μέσα μου νιώθω πως δεν είμαι όσο θα έπρεπε για να κάνω ένα τέτοιο βήμα ή όσο θα ήθελα. Μακάρι να διαψευστώ

anwnimi, αυτο δεν μπορεις να το ξερεις...μου φαινεται αδυνατον....

κ τί σημαινει οτι πρεπει να σαι καπως για ενα τετοιο βημα...?αυτα θα τα ανακαλυψεις στην πορεια.

δε νομιζω οτι υπάρχει κατι το οποιο μπορουμε να προβλεψουμε...

Εύχομαι να μη φτάσω στο σημείο να τα παρατήσω επειδή δεν θα προχωράω. Μ\'αρέσει που κάνω αναλύσεις χωρίς καν να έχω ξεκινήσει αλλά τι να κάνω...έτσι νιώθω. Δυστυχώς. Σ\'ευχαριστώ πάντως για την ενθάρρυνσή σου Σοφία μου δίνει κουράγιο. Μακάρι να νιώσω αυτό που λες

anwnimi,

καταλαβαινω την αγωνια κ τις υποθέσεις....τετοιες σκεψεις εχω κανει κ εγω....μονο που ειδα πώς οι σκεψεις οι τοτε, διαδεχτηκαν εντελως διαφορετικες στην πορεια της ψυχοθεραπειας.

θα περιμενω να ακουσω τις πρωτες εντυπωσεις:)

και κάτι ακομα.ειναι μεσα στο παιχνιδι να σταματησεις να προχωρας ή να νιωσεις ετσι...μπορει να χρειαστεις ξεκουραση, για τη συνεχεια...:)

Οκ:) Να δω πότε θα τη βρω...Εχω πάρει 2 φορές στο κιν της δεν ξαναπαίρνω για σήμερα, θα με φοβηθεί... το μάτι της:)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Οκ:) Να δω πότε θα τη βρω...Εχω πάρει 2 φορές στο κιν της δεν ξαναπαίρνω για σήμερα, θα με φοβηθεί... το μάτι της:)

---

Εχεις προχωρησει τοοοοοοσο πολυ!! Ειναι αξιοθαυμαστο το πως πορευεσαι μαζι με τους φοβους σου και κανεις ενα βημα πιο μπροστα απο αυτους, ετσι, για να βλεπεις το τοπιο λιγο πιο καθαρα!
Νιωθω χαρουμενη που εκανες το βημα, παρα τις οποιες αντιξοες εσωτερικες σου συνθηκες, περιμενω κι εγω τις εξελιξεις!
Φιλια;)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by weird
Εισαι ομως σιγουρη οτι δεν εχουν μεινει υπολειμματα μεσα σου? Αναφερομαι κυριως στον φοβο της τρελας-σχιζοφρενειας-παθολογιας, που ιδιαιτερα στην δικη σου περιπτωση χτυπα κοκκινο. Εχεις ασχοληθει καθολου να δουλεψεις αυτο το κομματι?
Μηπως λοιπον αποτελει ακομα ενα εμποδιο?

---

Δεν ξέρω ακριβώς weird μου, μακάρι να\'ξερα. Σίγουρα το φοβάμαι ως μελλοντική πιθανότητα... Το μόνο σίγουρο είναι τώρα πια ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που έχω και το ότι το να πάω σε ειδικό θα με βοηθήσει, αν πραγματικά το θέλω.

---

Τωρα πια, ΞΕΡΕΙΣ, χωρις ταμπου και φαντασιες για τα θεματα σου, το αγχος κτλ. Αυτο ειναι το σημαντικο. Οσο για την μελλοντικη πιθανοτητα που αναφερεις καλη μου, ειναι αυτη που εχει ο καθε ανθρωπος, ο καθενας μας. Το μελλον ειναι γεματο απο ολων των ειδων τις πιθανοτητες..Ειμαι σιγουρη πως το ιδιο θα σου ελεγε και η ψυχολογος γι αυτο;)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ευχαριστώ για την κατανόησή σας... Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ότι καλύτερο να έχει κανείς τα ταμπού και να πιστεύει αυτά που πίστευα κι εγώ. Ωστόσο χαίρομαι πάρα πολύ που με καταλαβαίνετε...

Πριν μπω εδώ ήμουν έτοιμη να σηκώσω το τηλέφωνο να κλείσω ραντεβού...Με διαπέρασε ξαφνικά ένα κύμα τρομερής αντίστασης. Ρε γ.... τι παθαίνω;;; Μια φωνή μου έλεγε μέσα μου - φυσικά ψέματα - αλλά ήταν η δική μου φωνή ότι δεν έχω τίποτα κι αν αποφασίσω αυτή τη στιγμή να πάω ένα ταξίδι θα το κάνω, χωρίς ουδεμία φοβία...Μετά με μεγάαααλη πίεση έκλεισα το ιντερνετ και είπα ΘΑ ΠΑΡΩ κι ότι γίνει. Η καρδιά μου χτυπούσε τρελά. Δεν τη βρήκα την ειδικό. Εκεί ήταν που με έπιασε το άλλο άκρο...ότι ήθελα τρομερά να πάω...επειδή δεν τη βρήκα! Και να ψάχνω μανιωδώς στο ίντερνετ μπας και βρω άλλο τηλ, δεν ήξερα όμως το πατρώνυμο και άντε ξανά ψάξε, ώσπου ανακάλυψα ότι κοιτούσα τον παλιό χρυσό οδηγό! Βρήκα στον καινούριο το κινητό της. Πάλι εκεί η άρνηση να πάρω. Τραμπάλα σας λέω. Με χίλιες δυο σκέψεις πήρα αλλά δεν απάντησε...Τώρα πάλι με έπιασε η επιθυμία να τη βρω... Η φωτογραφία μου πρέπει να υπάρχει στο λεξικό στη λέξη \"Μπέρδεμα\"...

---

Μου φαινονται τοοοοσο φυσικα ολα αυτα!
Γελαω κι εγω γιατι βρισκω κατι γλυκο μεσα σε ολη αυτην την αμηχανια. Μου θυμιζει την αμηχανια του πρωτου καιρου! Αμηχανια αθεραπευτη...
Θυμαμαι τοτε, μου περνουσαν καμια φορα σκεψεις του τυπου:\"Δεν εχεις τιποτα, το παίζεις φοβικη, τζαμπα θα την απασχολησεις!\"Αυτες οι σκεψεις ηρθαν μετα απο καποιον καιρο που πηγαινα και αφου ειχα αρχισει να παιρνω τα πανω μου.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
πια φοβάμαι -τρέμω- τον πόλεμο...Αν εγώ δεν είμαι αποφασισμένη να πολεμήσω ΠΩΣ θα με βοηθήσει η ψυχολόγος;;; Θα μου πει τι ήρθες να κάνεις αφού δεν είσαι έτοιμη;;; ...........
Βασικά το να μιλήσω ίσως να έχω πιο πολύ ανάγκη αυτή τη στιγμή και κάποιον να μου δώσει ενθάρρυνση παρά να αρχίσω τον πόλεμο...Ελπίζω να μην είναι μόνο χάσιμο χρόνου εξαιτίας μου...

---

Να μην ειναι χασιμο χρονου για ποιον? Ειναι η δουλεια της. Εσυ σιγουρα ΚΑΤΙ θα παρεις απο αυτη τη νεα εμπειρια.
Δεν υπαρχει ενα ΠΡΟΤΥΠΟ σωστης συμπεριφορας του θεραπευόμενου μεσα στην θεραπεια του ούτε κανόνες για το τι ΠΡΕΠΕΙ να κανεις. Το αν θα πολεμησεις, θα μιλησεις ή απλα θα κατσεις εκει χωρις να κανεις το οτιδηποτε ειναι όλα δική σου υπόθεση!
Εξαλλου, ο \"πολεμος\" όπως το εχεις στο μυαλο σου, μπορει να μην ειναι ετσι ακριβως στο παλισιο της θεραπειας. Βοηθιεσαι, δεν στελνεσαι σε μαχη. Ενταξει, παλευεις πολλες στιγμες ΑΝ το θελησεις, ΟΠΩΣ το θελησεις, με ΟΤΙ θελησεις. Αλλα ουτε αυτο ειναι απολυτο. Η καθε θεραπεια ειναι σαν ενας πινακας ζωγραφικης με ζωγραφο τον καθενα θεραπευομενο υπο το βλεμμα του θεραπευτη του. Εσυ της δινεις σχημα και μορφη! Εισαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ να την αξιοποιησεις οσο θελεις και να την πλασεις οπως θελεις:)
Δεν ξερω αν κανω καλα που στα λεω, θα τα δεις και μονη στην πορεια.
Αρκετα ειπα! Φιλακια και παλι.

Quote:

---

Originally posted by weird
Η καθε θεραπεια ειναι σαν ενας πινακας ζωγραφικης με ζωγραφο τον καθενα θεραπευομενο υπο το βλεμμα του θεραπευτη του. Εσυ της δινεις σχημα και μορφη! Εισαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ να την αξιοποιησεις οσο θελεις και να την πλασεις οπως θελεις:)

---

Τι όμορφη εικόνα weird!!!
Ταιριάζει τόσο πολύ στη δική μου εμπειρία απο τη θεραπεία μου. Η οποία επίσης ήταν πολύ διαφορετική απ\' ότι την περίμενα τουλάχιστον όπως εξελίχθηκε ως τώρα δηλαδή! Εμπνέομαι απο την εικόνα σου να μιλήσω λίγο γι\' αυτήν:
Που λέτε, παιδιά, εγώ είμαι σκράπας στη ζωγραφική! Αν δείτε δικές μου ζωγραφιές θα νομίζετε οτι τις έκανε νήπιο...βασικά τα νήπια ζωγραφίζουν με μεγαλύτερη αληθοφάνεια απο μένα! Στο μόνο είδος ζωγραφικής που είμαι καλή, είναι η ξεπατικωσούρα. Άν έχω μπροστά μου ζωγραφιά αλλουνού μπορώ να την αντιγράψω σχεδόν τέλεια...με όλες τις λεπτομέρειες.
Δεν ήθελα όμως να παραμείνω μια ζωή αντιγραφέας των άλλων. Ήθελα να κάνω τις δικές μου ζωγραφιές. Αλλά όποτε ζωγράφιζα απογοητευόμουν. Τι μπούρδες ήταν αυτές που σχεδίαζα στο χαρτί? Δεν θύμιζαν με τίποτα ενήλικες ζωγραφιές. Ήταν απλές γραμμές, διστακτικές, παιδικές. Δεν έμοιαζαν καθόλου με αυτό που απεικόνιζαν. Σαν νηπιακές, σας λέω! Κι εγώ ήθελα να ζωγραφίζω καλά. Σαν ένας επαγγελματίας ζωγράφος. Να μοιάζουν οι ζωγραφιές μου με την πραγματικότητα, αν μη τι άλλο!
Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε μια αρχιζωγράφο-δάσκαλα να με μάθει να ζωγραφίζω. Πήγα κι εγώ και περίμενα να μου δώσει οδηγίες. Μα εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να ανοίξει έναν καμβά και να μου ζητήσει να ζωγραφίσω. Όπως ξέρω, όπως μπορώ.
Ξεκίνησα κι εγώ γεμάτη ντροπή και κατάκριση. Ζωγράφιζα και ταυτόχρονα σχολίαζα: \"Μα βλέπεις? Βλέπεις τι χάλια που το κάνω? Τι ζωγραφιές είναι αυτές?\" Και γύρναγα το βλέμμα αλλού να μην τις βλέπω. Μα εκείνη δεν έδειχνε αηδιασμένη, δεν έδειχνε αποθαρρυμένη.Το βλέμμα της ήταν σταθερό στον καμβά μου. Αυτά που εμένα μου φαίνονταν φρικτά, εκείνης της φαίνονταν φυσιολογικά. Και όχι μόνο αυτό. Της φαίνονταν ιδιαίτερα, μοναδικά. Πήρα θάρρος κι άρχισα να παρατηρώ κι εγώ τις ζωγραφιές μου. Τις μελετήσαμε και τις μελετάμε μαζί. Ανακάλυψα μέσα σ\' αυτές σε ποιά σημεία το χέρι μου είναι πιο αδύναμο, σε ποιά πιάνει καλύτερα. Κι είδα την ομορφιά και τη μοναδικότητα σ\' όλο αυτό.
Εξακολουθώ να ζωγραφίζω νηπιακά. Στις γραμμές δεν είμαι καλή, ποτέ δεν ήμουν. Οι ζωγραφιές μου όμως έχουν γίνει πιο τολμηρές και ο καμβάς μου έχει γεμίσει χρώματα. Στα χρώματα είμαι καλή!
Μπορεί να μην έμαθα να ζωγραφίζω όπως ένας επαγγελματίας ζωγράφος. Ανακάλυψα όμως οτι οι δικές μου ζωγραφιές είναι το ίδιο μοναδικές -και γι\' αυτό το λόγο όμορφες- όσο τα έργα ενός επαγγελματία.
Δεν έμαθα να ζωγραφίζω αλλιώς. Έμαθα οτι κανείς άλλος δεν ζωγραφίζει σαν εμένα. Έμαθα οτι οι ζωγραφιές μου είναι μοναδικές και έχουν αξία. Οτι ζωγραφίζω όμορφα.

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη

Quote:

---

Originally posted by weird
Η καθε θεραπεια ειναι σαν ενας πινακας ζωγραφικης με ζωγραφο τον καθενα θεραπευομενο υπο το βλεμμα του θεραπευτη του. Εσυ της δινεις σχημα και μορφη! Εισαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ να την αξιοποιησεις οσο θελεις και να την πλασεις οπως θελεις:)

---

Τι όμορφη εικόνα weird!!!
Ταιριάζει τόσο πολύ στη δική μου εμπειρία απο τη θεραπεία μου. Η οποία επίσης ήταν πολύ διαφορετική απ\' ότι την περίμενα τουλάχιστον όπως εξελίχθηκε ως τώρα δηλαδή! Εμπνέομαι απο την εικόνα σου να μιλήσω λίγο γι\' αυτήν:
Που λέτε, παιδιά, εγώ είμαι σκράπας στη ζωγραφική! Αν δείτε δικές μου ζωγραφιές θα νομίζετε οτι τις έκανε νήπιο...βασικά τα νήπια ζωγραφίζουν με μεγαλύτερη αληθοφάνεια απο μένα! Στο μόνο είδος ζωγραφικής που είμαι καλή, είναι η ξεπατικωσούρα. Άν έχω μπροστά μου ζωγραφιά αλλουνού μπορώ να την αντιγράψω σχεδόν τέλεια...με όλες τις λεπτομέρειες.
Ποσο μου θυμιζεις εμενα αληθεια! Ξερω να αντιγραφω τόσο υπέροχα αλλωνών ζωγραφιές! Κι ακομα κι αν πιανω το πινελο, και ξεκινω με ενα σχεδιο ολοδικό μου, δεν ειναι οτι θα το βρω απαραίτητα ασχημο, είναι που ΕΜΑΘΑ παντα να στρεφω αλλου το βλεμμα, στων αλλωνων τα πινελα και χανω τη ροτα μου. Αρχιζω σιγα σιγα κι ανεπαισθητα να μπερδευω χρωματα και γραμμες, να χανομαι μεσα σε ξενες ζωγραφιες. Κι ετσι η εικονα η δικη μου που στην αρχη εμοιαζε τοσο καθαρη, φτανει να ειναι μια μικρη, μικρη θολη. Κι ετσι αρχιζω παλι απο την αρχη, ολο και παλι απο την αρχη, να καταλαβω προσπαθω, γιατι το δικο μου δεν αντεχω να δω. Να του δωσω σχημα και μορφή χωρίς άλλου τη συμβολή, κι οτι θελει ας βγει! Αρκει να ειναι ΚΑΘΑΡΟ, αρκει να ειναι ΑΛΗΘΙΝΟ.

Και μεσα στης συνηθειας τα δεσμα, γελαστηκα συχνα κι απαιτησα- ας γελασω!- μονη απαιτησα να κανει η δασκαλα θεραπευτρια τα βηματα για μενα, να βαλει κατι, τα χρωματα, να βαλει κατι δικό της. Εκανα καιρο πολύ να εκτιμήσω την λευκή σελίδα την απερίσπαστη και πάνω της να τραβηξω την δικη μου ολοκάθαρη μουντζουρα... Δυσκολη που ναι η ζωγραφικη, οπως δυσκολη κι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σου να φτιαξεις τον δρομο σου στην ζωη!
Αχ! Σ ευχαριστω κι εγω για την εμπνευση.


Δεν ήθελα όμως να παραμείνω μια ζωή αντιγραφέας των άλλων. Ήθελα να κάνω τις δικές μου ζωγραφιές. Αλλά όποτε ζωγράφιζα απογοητευόμουν. Τι μπούρδες ήταν αυτές που σχεδίαζα στο χαρτί? Δεν θύμιζαν με τίποτα ενήλικες ζωγραφιές. Ήταν απλές γραμμές, διστακτικές, παιδικές. Δεν έμοιαζαν καθόλου με αυτό που απεικόνιζαν. Σαν νηπιακές, σας λέω! Κι εγώ ήθελα να ζωγραφίζω καλά. Σαν ένας επαγγελματίας ζωγράφος. Να μοιάζουν οι ζωγραφιές μου με την πραγματικότητα, αν μη τι άλλο!
Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε μια αρχιζωγράφο-δάσκαλα να με μάθει να ζωγραφίζω. Πήγα κι εγώ και περίμενα να μου δώσει οδηγίες. Μα εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να ανοίξει έναν καμβά και να μου ζητήσει να ζωγραφίσω. Όπως ξέρω, όπως μπορώ.
Ξεκίνησα κι εγώ γεμάτη ντροπή και κατάκριση. Ζωγράφιζα και ταυτόχρονα σχολίαζα: \"Μα βλέπεις? Βλέπεις τι χάλια που το κάνω? Τι ζωγραφιές είναι αυτές?\" Και γύρναγα το βλέμμα αλλού να μην τις βλέπω. Μα εκείνη δεν έδειχνε αηδιασμένη, δεν έδειχνε αποθαρρυμένη.Το βλέμμα της ήταν σταθερό στον καμβά μου. Αυτά που εμένα μου φαίνονταν φρικτά, εκείνης της φαίνονταν φυσιολογικά. Και όχι μόνο αυτό. Της φαίνονταν ιδιαίτερα, μοναδικά. Πήρα θάρρος κι άρχισα να παρατηρώ κι εγώ τις ζωγραφιές μου. Τις μελετήσαμε και τις μελετάμε μαζί. Ανακάλυψα μέσα σ\' αυτές σε ποιά σημεία το χέρι μου είναι πιο αδύναμο, σε ποιά πιάνει καλύτερα. Κι είδα την ομορφιά και τη μοναδικότητα σ\' όλο αυτό.
Εξακολουθώ να ζωγραφίζω νηπιακά. Στις γραμμές δεν είμαι καλή, ποτέ δεν ήμουν. Οι ζωγραφιές μου όμως έχουν γίνει πιο τολμηρές και ο καμβάς μου έχει γεμίσει χρώματα. Στα χρώματα είμαι καλή!
Μπορεί να μην έμαθα να ζωγραφίζω όπως ένας επαγγελματίας ζωγράφος. Ανακάλυψα όμως οτι οι δικές μου ζωγραφιές είναι το ίδιο μοναδικές -και γι\' αυτό το λόγο όμορφες- όσο τα έργα ενός επαγγελματία.
Δεν έμαθα να ζωγραφίζω αλλιώς. Έμαθα οτι κανείς άλλος δεν ζωγραφίζει σαν εμένα. Έμαθα οτι οι ζωγραφιές μου είναι μοναδικές και έχουν αξία. Οτι ζωγραφίζω όμορφα.

---

Μου θυμισες ενα παραμυθακι που μας ειχε καποτε διαβασει η θεραπευτρια μου σε μια ομαδικη. Θα το βρω να σου το γραψω, Φοιβη:) Eχει μεσα του πολλη ζωγραφικη!

Quote:

---

Originally posted by weird
Μου θυμισες ενα παραμυθακι που μας ειχε καποτε διαβασει η θεραπευτρια μου σε μια ομαδικη. Θα το βρω να σου το γραψω, Φοιβη:) Eχει μεσα του πολλη ζωγραφικη!

---

\"Ζωγραφίσαμε\" πάλι!!!Ναι, weird μου, να μου το γράψεις!Τρελαίνομαι για παραμύθια!

Κορίτσια είστε απόλαυση:)

Με γεμίσατε τόσο αισιόδοξα μηνύματα. Να το μ\'έπιασε πάλι. Μια ακαθόριστη χαρά...

Μ\'ΑΡΕΣΕΙ που ο τίτλος του θρεντ θα αλλάξει από \"Σταματήστε τη γη να κατέβω!\" σε \"Αφήστε με στη γη να ζωγραφίσω!\"

\"Δυσκολη που ναι η ζωγραφικη, οπως δυσκολη κι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σου να φτιαξεις τον δρομο σου στην ζωη!\"

Γλυκιά μου weird έγραψες πάλι. Τι είναι τελικά η ζωή; Τι είναι η ζωγραφική; Κάτι που πρέπει να ζούμε με πραγματική απόλαυση! Μόνο και μόνο για τη διαδικασία και όχι για το τελικό αποτέλεσμα:)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Μ\'ΑΡΕΣΕΙ που ο τίτλος του θρεντ θα αλλάξει από \"Σταματήστε τη γη να κατέβω!\" σε \"Αφήστε με στη γη να ζωγραφίσω!\"

Τι είναι τελικά η ζωή; Τι είναι η ζωγραφική; Κάτι που πρέπει να ζούμε με πραγματική απόλαυση! Μόνο και μόνο για τη διαδικασία και όχι για το τελικό αποτέλεσμα:)

---

Τόσα χρόνια απο τη ζωή μου τα πέρασα προσπαθώντας να κατέβω απο τη γη...ή να πετάξω στ\' αστέρια. Οτιδήποτε για να αποφύγω τη γη και τη ζωγραφική. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο απολαυστική μπορεί να είναι η ζωγραφική, η ζωή, εδώ, τώρα.
Τώρα όμως ψηφίζω υπερ του νέου τίτλου!!!Κι εγώ μαζί σου anwnimi!Να μείνω εδώ με τα πινέλα και τον καμβά μου αγκαλιά θέλω!Παρέα με σας, τους συνζωγράφους μου, να ανταλλάσσουμε εμπνεύσεις!!!;)

Quote:

---

Originally posted by weird
Εχεις προχωρησει τοοοοοοσο πολυ!!

---

Εσύ το συνειδητοποιείς:) εγώ ακόμα όχι. Μάλλον αύριο θα το συνειδητοποιήσω καλύτερα...

Φοβάμαι την εξάρτηση από την επικείμενη αυτή σχέση...

Θέλω επίσης να είμαι ειλικρινής και να μην το παίξω ότι και καλά έχω διαβάσει πράγματα και δεν είμαι τελείως ανήξερη... Δε θέλω να αφήσω τον εαυτό μου να προσπαθώ να της κάνω εντύπωση στην πρώτη συνάντηση προσπαθώντας να αποδείξω ότι θα έχω κάτι παραπάνω στο χαρακτήρα μου από τους υπόλοιπους πελάτες της...Αυτές οι σκέψεις μου βγήκαν σήμερα...
Το συνειδητοποίησα μόλις τώρα μετά από μερικές ώρες που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Ενώ την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλ ήμουν σαφώς ταραγμένη τη δεύτερη μου βγήκε μια παράξενη αυτοπεποίθηση και ηρεμία στη φωνή λες και έκλεινα επαγγελματικό ραντεβού με κάποιον που με είχε αυτός ανάγκη! Jesus...
Αυτό ομολογώ δε μου έχει συμβεί ποτέ από ότι θυμάμαι. Μάλλον επειδή δε ζήτησα ανοιχτά βοήθεια ώστε να προβάλω τέτοιες ψεύτικες αντιστάσεις...

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Παρέα με σας, τους συνζωγράφους μου, να ανταλλάσσουμε εμπνεύσεις!!!;)

---

Με ουσιαστική παρέα η ζωγραφική είναι ακόμα πιο απολαυστική Φοίβη μου:) Ναι, παίρνω κι εγώ τα πινέλα μου.

ΖΩη
ΖΩγραφική

τώρα το σκέφτηκα:)

Ανωνυμη,
ολα οσα αναφερεις τα εχω περασει με την θεραπευτρια μου κι ακομα υπαρχουν φορες που τα περνώ..
Αντιστασεις, προσωπεια, ανταγωνισμος, ελλειψη αληθινοτητας, ελλειψη επαφης.
Και δεν τα αλλαζω με τιποτα! Ειναι ολα αυτα που με βοηθησαν να αφεθω, να βγαλω τη μασκα(και παλι οχι παντα), να συμφιλιωθω, να ειμαι αληθινη, να ειμαι σε επαφη με το εδω και τωρα.
Εχεις στο μυαλο σου το θεωρητικο κομματι, του εαυτου σου σε θεραπεια και πως ΘΑ ηθελες να ειναι. Ασε αφοβα το βιωματικο ΕΙΝΑΙ να εκδηλωθει. Συχνα,στην πραξη, μεσα απο την ατελεια φτανουμε πιο κοντα στην τελειοτητα.

Kατακλυσμιαίο σοκ

Έτσι μου είπε λέγεται η προσπάθεια...\"θεραπείας\" που επιχείρησα όταν οι κρίσεις έφτασαν στο αποκορύφωμα. Και μόνο η ορολογία του με τρόμαξε... Μου είπε ότι για αυτό το λόγο έχω κουραστεί πια τόσο πολύ και δεν μπορώ να αντέξω άλλο την έκθεση...

Χτες η ζωγραφική εγκατέλειψε, τα πινέλα δεν άντεχαν άλλο. Κάθε κουβέντα συνοδευόταν από τρεμάμενη φωνή, συναίσθημα υπέρογκο, όσο δε με έχει πιάσει ποτέ μπροστά σε άνθρωπο, δεν μπορούσα να το κοντρολάρω με τίποτα. Ένιωσα αυτό που λένε πραγματικά \"πονάει η ψυχή μου\". Ένιωθα να πονάει και το σώμα μου μαζί. Ένιωσα ένα απροστάτευτο παιδί...

Αλλά θα το συνεχίσω κι όπου με βγάλει.

Quote:

---

Originally posted by weird
Συχνα,στην πραξη, μεσα απο την ατελεια φτανουμε πιο κοντα στην τελειοτητα.

---

Το πιστεύω κι εγώ μετά από τις τόσες μας συζητήσεις weird μου και κατά κύριο λόγο οφείλω σε σένα το βήμα μου αυτό.

Keep walking...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Χτες η ζωγραφική εγκατέλειψε, τα πινέλα δεν άντεχαν άλλο.

---

Δεν ξέρω αν η ζωγραφική σε εγκατέλειψε. Ίσως, λέγοντας ζωγραφική, εσύ κι εγώ, να εννοούμε δυο τελείως διαφορετικά πράγματα. Στα δικά μου μάτια, μοιάζει σαν όντως να έβαλες κάτω τα πινέλα, να βούτηξες τα χέρια σου μέσα σε δαχτυλομπογιές και να ξέχυσες την ψυχή σου στο χαρτί...όχι μελετημένα, όχι προσεκτικά, αλλά σίγουρα αυθεντικά...Δική μου άποψη, ίσως να είμαι λάθος.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Κάθε κουβέντα συνοδευόταν από τρεμάμενη φωνή, συναίσθημα υπέρογκο, όσο δε με έχει πιάσει ποτέ μπροστά σε άνθρωπο, δεν μπορούσα να το κοντρολάρω με τίποτα. Ένιωσα αυτό που λένε πραγματικά \"πονάει η ψυχή μου\". Ένιωθα να πονάει και το σώμα μου μαζί. Ένιωσα ένα απροστάτευτο παιδί...

---

Ήταν πολύ δύσκολη στιγμή και είχε μεγάλο πόνο...πονούσες ολόκληρη. Το ένιωσες όμως, τον βίωσες αυτό τον πόνο. Κατάφερες να τον βιώσεις σε όλο του το μεγαλείο γιατί μπορείς πια να τον αντέξεις.

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
μοιάζει σαν όντως να έβαλες κάτω τα πινέλα, να βούτηξες τα χέρια σου μέσα σε δαχτυλομπογιές και να ξέχυσες την ψυχή σου στο χαρτί...όχι μελετημένα, όχι προσεκτικά, αλλά σίγουρα αυθεντικά...

---

Ακριβώς αυτό Φοίβη μου πολύ καλά κατάλαβες. Σαν εικόνα το περιγράφεις τέλεια. Πάνω μου τις ξέχυσα όλες τις δακτυλομπογές. Λερώθηκα από την κορφή ως τα νύχια. Εννοούσα ότι για λίγο εγκατέλειψε το απολαυστικό της κομμάτι το αισιόδοξο που περιγράφαμε παραπάνω...

Γι\'αυτό μάλλον τον αντέχω τον πόνο. Γιατί χτες βιώθηκε αυθεντικά...

anwnimi βλέπω έκανες σημαντικά και μεγάλα βήματα.Μπράβο!Χαίρομαι πολύ! :)

Σ\'ευχαριστώ Dalia. Να\'σαι καλά.

Η αλήθεια είναι ότι είμαι από τότε πολύ ευσυγκίνητη και έχω αποτραβηχτεί στο σπίτι περισσότερο. Σκέφτομαι συνεχώς...Αλλά νομίζω ότι είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας