Θεοφανια, γιατι θεωρεις οτι βαζω την απωλεια εμποδιο?
Printable View
Θεοφανια, γιατι θεωρεις οτι βαζω την απωλεια εμποδιο?
Μηπως δε χρειαζεται το να μην προσδιοριζεις τον εαυτο σου τελειως ανεξαρτητα απ τον πατερα σου? στο κατω κατω η αληθεια ειναι οτι κι εγω που θεωρω οτι το 99% το καταφερα εγω, γιατι αμα δεν μπορουσα να καταφερω αυτα που καταφερα, δε θα τα χα κανει, ομως σιγουρα συνεβαλαν κι αυτοι σε πολλα που αμα δεν ηταν ισως να μην τα χα καταφερει. Αρα κατα καποιο τροπο παρολο που προσδιοριζομαι ανεξαρτητα, δε σημαινει οτι ειναι οντως ετσι, γιατι σιγουρ καποια κομματια του πατερα μου κολλανε πανω μου, αυτο ειναι κατι που ισχυει θελουμε δε θελουμε. Αυτο που κατα τη γνωμη μου σε κολλαει και σε τραβαει πισω ειναι το μεγαλο λαθος του πατερα σου να σου λεει ποιες ειναι οι δυνατοτητες σου και τι μπορεις να κανεις, κι οτι εισαι αποκλειστικα δημιουργημα του χαργη στις υποδειξεις του. Δηλαδη οτι αν δεν ηταν αυτος εσυ δε θα τα χες καταφερει. Εκει ειναι που πρεπει να ξεκολλησεις, σ αυτη τη σκεψη που σου κολλησε στο μυαλο.
Νιωθω οτι θελω να του βαλω ενα μεγαλο χι. Μια μεγαλη αρνηση του πατερα μου... Πωπω ποσο δυσκολο ειναι να καθομαι τωρα και να τα γραφω ολα αυτα! Δεν θα το πιστευα αν δεν το βιωνα...
Σαν να θελω να τον διαγραψω. Αλλα δεν γινεται, ειμαι η κορη του. Θα πρεπει να το δεχτω, χωρις να χανομαι μεσα σε αυτο, οριοθετωντας σαφως την ανεξαρτξσια μου...
Ο πατερας μου με μεγαλωσε με πολλα πολλα λαθη. Μηπως ολος ο θυμος που δεν του εκδηλωσα για ολες τις ομορφες ατακες του (ειστε αχρηστεςκτλ) μου βγαινει τωρα σε αυτην την αρνηση?
Απο την αλλη, δεν με βρισκω παραλογη που δεν θελω να μπλεκεται στα ποδια μου και να αυτοδημιουργηθω.
Τα ορια μου ερχονται παλι στο μυαλο. Πως τα βαζουμε, οταν δεν ξερουμε καθολου να τα χρησιμοποιουμε?
κοιτα μη νομιζεις τα πετανε κατι τετοια οι γονεις οτι \'\'αμα δεν ημουν εγω, δε αθ χες κανει τιποτα\'\' απο υποσυβειδητο φοβο μη και δεν αναγνωρισουμε την αξια τους στη ζωη μας, μηπως δεν αναγνωρισουμε τη συμβολη τους. Μου χε πεταξει και μενα κατι τετοια ο πατερας μου αλλα δεν εδωσα σημασια, και μαλιστα του πα ξεκαθαρα που ηταν η συμβολη του και ποσο την αναγνωριζω, αλλα σιγουρα δεν ειμαι αυτο που ειμαι (μεχρι τωρα) αποκλειστικα σ αυτον. Αλλωστε και οι υποδειξεις που μας εκαναν και καταφεραμε αυτα που καταφεραμε, κι αυτες ηταν στο χερι μας αν θα της ακολουθουσαμε, αν δεν αντιλαμβανομασταν την αξια τους με το μυαλο μας και δεν τις ακολουθουσαμε, τοτε δε θα ειχαν καμια αξια.
γι αυτο να σαι σιγουρη!!!Quote:
Originally posted by weird
Ο πατερας μου με μεγαλωσε με πολλα πολλα λαθη. Μηπως ολος ο θυμος που δεν του εκδηλωσα για ολες τις ομορφες ατακες του (ειστε αχρηστεςκτλ) μου βγαινει τωρα σε αυτην την αρνηση?
μονο που δεν πρεπει να κατηγορεις τον εαυτο σου γι αυτο, γιατι ο θυμος ειναι κατι που εκδηλωνεται οταν νιωσουμε και αναλογα δυνατοι για να τον εκδηλωσουμε.
Εγω παντα εδινα σημασια και κρεμομουν απο τα χειλη του.
Ενταξει, γονεας ειναι, θα τις πει τις ατακες του...
Μεγαλο κεφαλαιο αυτο που ανοιξα.Σιγουρα εχω ενα καλο DNA αλλα ειμαι και κατι ξεχωριστο, κατι δικο μου. Αυτο παλευω να εντοπισω. Αλλα θελω χρονο.
Βασικα εκει καταληγω. Θελω χρονο να με βρω, να βρω τι θελω να κανω, να συγκροτηθω κι εχω τον πατερα μου πανω απο το κεφαλι να μου λεει δεν εχεις χρονο!
Φυσικα το ξερω οτι εχω, αλλα αυτος αγχωνεται γιατι εχει και μια ηλικια...
Σας ευχαριστω κοριτσια.
Σας ευχαριστω που ασχοληθηκατε.
Ειναι ενα μεγαλο κουβαρι.
Καπου εδω θα πρεπει να φυγω, τελειωνουν τα λεφτα ειμαι σε νετ καφε..
Φιλακια πολλα, θα το συνεχισουμε, οσο παει και.. αντεχω!
καθολου δεν πιστευω σ αυτο που ειπες, εισαι αυτο το ξεχωριστο, εχεις καταφερει οτι εχειςκαταφερει σ αυτο το ξεχωριστο που εχεις, και το υπολοιπο μικρο ποσοστο ειναι τα καλα γονιδια. Πρεπει να αρχισεις να σκεφτεσαι αναλογα. Κοιτα κι αυτο με τις υποδειξεις που εγραψα πιο πανω. Αν δεν ησουν αρκετα εξυπνη να τις ακολουθησεις, δε θα τις ακολουθουσες, οποτε και οι υποδειξεις που ακολουθησες σημαινει οτι εσυ με τη δικη σου εξυπναδα και προσπαθεια τις ακολουθησες γιατι τις αξιοποιησες, αρα και παλι εσυ τα καταφερες. Ξεκολλα απ τη σκεψη οτι σε δημιουργησε ο πατερας σου. Ο πατερας σου σε συμβουλευει, δεν καθησε να διαβασει για σενα και να δωσει εξετασεις, αυτα τα κανες εσυ, οχι ο πατερας σου. Εσυ τα καταφερες, οχι αυτος.
Αιντε παλι να το ξαναπω! ΑΝΤΡΑΣ ΕΙΜΑΙ!!!!!!!!!! Βρε τι εχω παθει!
καλή μου weird,
καταλαβαινω τους προβληματισμους, τις δυσκολιες, τα διλληματα.Δεν αμφιβάλλω οτι ο πατέρας σου θέλει το καλύτερο για σενα. Μονο που το καλύτερο οπως το βλεπει αυτος, μπορει να μη φανταζει το καλύτερο για σενα.Η ουτε κάν καλο. Κ εκει ειναι το προβλημα ΤΟΥ. Ομως το προβλημα του, νομίζω πώς γίνεται ΚΑΙ δικο σου. Οπως κ το οτι αυτος δεν εχει τοσο χρονο μπροστά του, ενω εσύ εχεις ειναι κ πάλι ενα δικο ΤΟΥ προβλημα, που ομως το κανεις ΚΑΙ δικο σου.
Ειναι πραγματα στη ζωή μας που ειναι σημαντικά εξ ορισμου κ συνθετουν την καθημερινοτητά μας, μοιραία...το επάγγελμα ΜΑΣ, οι φίλοι ΜΑΣ, οι ανθρωποι που επιλεγουΜΕ, ο ελευθερος χρονος κ πώς θα τον διαθέσουΜΕ...ειναι βέβαιο πώς κ οι γονεις μας εχουν επηρεασει λιγοτερο ή περισσοτερο σε ολα αυτά. Ομως το θέμα ειναι πώς απο καποιο σημειο κ μετά ΠΟΣΟ κ μέχρι που θα τους αφησουμε να επεμβαινουν πλεον στη ζωή μας κ μάλιστα σε τοσο σημαντικες αποφάσεις?
Ο πατέρας σου πιθανοτατα να μη θέλει κ να μη μπορει να δει πώς οι επιλογές ΤΟΥ για τη ζωή ΣΟΥ δεν ειναι επιθυμητες απο σενα.Ή οτι ακομα δεν εισαι έτοιμη να αποφασισεις. Κ βλέποντας πώς ο ιδιος δεν εχει τον χρονο του να εκβιάζει καταστάσεις. Πές του να σου δείξει εμπιστοσύνη. Άλλωστε, θα πρεπε να το έχει κανει ήδη αφου έφτασες ως εδω, με τον τροπο που έφτασες καλη μου.Κ ξέρεις οτι το εννοω.Σου αξιζει κ με το παραπανω η εμπιστοσυνη του κ ο χρονος ΣΟΥ.
Εγω λοιπον θα σου λεγα, να παρεις ολο το χρονο που θεωρεις οτι εχεις, να χαμογελασεις στον εαυτο σου δινοντας του ενα μεγάλο μπραβο για οσα μεχρι τωρα κατάφερες, με ή χωρις τη βοηθεια κάποιων κ να αφουγκραστεις τα δικά σου θέλω κ επιθυμιες. Αφου τα ξεσκαρτάρεις απο τα θέλω διαφορων τριγύρω. Αλλωστε οταν αγαπαμε καποιον, τον αγαπαμε οπως ειναι. Με τις επιθυμιες του, με τα πάθη του κ με τα λάθη του (λάθη οπως μπορει να τα βλεπουν οι άλλοι). Αν δεν μπορουν να το κανουν αυτο, τοτε ειναι αποκλειστικα δική τους αναπηρια.Δεν μπορεις να κανεις τίποτα άλλο γι αυτο. Εκτος, αν εχεις αποφασισει να ζήσεις τη ζωή σου, με ολο το βάρος του ΠΩΣ θα κανεις τον πατέρα σου ευτυχισμενο, παραμερίζοντας ή στριμώχνοντας καπου στην άκρη τα δικά σου θέλω, γεμιζοντας απωθημενα...βάρος ασήκωτο.
Φυσικα και αυτο θελω να αποφυγω. Τους τροπους ψαχνω.. Σ ευχαριστω. Με συγκινησε το μηνυμα σου κι ηταν διαφωτιστικο. Να σαι καλα.Quote:
Originally posted by Sofia
καλή μου weird,
καταλαβαινω τους προβληματισμους, τις δυσκολιες, τα διλληματα.Δεν αμφιβάλλω οτι ο πατέρας σου θέλει το καλύτερο για σενα. Μονο που το καλύτερο οπως το βλεπει αυτος, μπορει να μη φανταζει το καλύτερο για σενα.Η ουτε κάν καλο. Κ εκει ειναι το προβλημα ΤΟΥ. Ομως το προβλημα του, νομίζω πώς γίνεται ΚΑΙ δικο σου. Οπως κ το οτι αυτος δεν εχει τοσο χρονο μπροστά του, ενω εσύ εχεις ειναι κ πάλι ενα δικο ΤΟΥ προβλημα, που ομως το κανεις ΚΑΙ δικο σου.
Το αναγνωριζω, οτι φορτωνομαι το δικο του αγχος. Την δικη του βιασυνη και φυσικα την δικη του δυσπιστια απεναντι στο ατομο μου. Τι ειναι ομως αυτο που με κανει δεκτικη σε αυτην την επωδυνη διαδικασια? Αφενος ετσι εχω μαθει. Απο την αλλη φοβαμαι. Φοβαμαι πολυ. Θα τον εχω απεναντι μου, 1)να γκρινιαζει που του παω κοντρα(και μαζι ολο το σοι- καλα ειναι δυνατον να μην αφηνεις τον πατερα σου να σε βοηθησει? να μην θελεις να εχεις απο τωρα μια θεση καλη κι εναν σιγουρο μισθο?-2)να μου ασκει κριτικη και να μου κανει τη ζωη πατινι σε καθε βημα που θα αποφασιζω να κανω χωρις αυτον.
Ειναι πραγματα στη ζωή μας που ειναι σημαντικά εξ ορισμου κ συνθετουν την καθημερινοτητά μας, μοιραία...το επάγγελμα ΜΑΣ, οι φίλοι ΜΑΣ, οι ανθρωποι που επιλεγουΜΕ, ο ελευθερος χρονος κ πώς θα τον διαθέσουΜΕ...ειναι βέβαιο πώς κ οι γονεις μας εχουν επηρεασει λιγοτερο ή περισσοτερο σε ολα αυτά.
Ειναι βεβαιο, αυτοι μας μεγαλωσαν και επηρεασαν εντονα γουστα και αντιληψεις, αλλα παντα, κατα ενα μερος βαζουμε κι εμεις το δικο μας, προσωπικο στοιχειο.
Ομως το θέμα ειναι πώς απο καποιο σημειο κ μετά ΠΟΣΟ κ μέχρι που θα τους αφησουμε να επεμβαινουν πλεον στη ζωή μας κ μάλιστα σε τοσο σημαντικες αποφάσεις?
Αυτο ακριβως, μεχρι που? Θεωρω οτι εχει υπερβει τα ορια και λογω της αδιστακτης πιεσης του δεν μπορω να δω καθολου καθαρα στην παρουσα φαση.
Ο πατέρας σου πιθανοτατα να μη θέλει κ να μη μπορει να δει πώς οι επιλογές ΤΟΥ για τη ζωή ΣΟΥ δεν ειναι επιθυμητες απο σενα.
Τον εχω ικανο να το βλεπει, αλλα να λεει μεσα του, σιγα μην ξερει τωρα η κορη μου να κανει κι επιλογες, εγω την ξερω καλυτερα απο οτι η ιδια τον εαυτο της.
Ή οτι ακομα δεν εισαι έτοιμη να αποφασισεις. Κ βλέποντας πώς ο ιδιος δεν εχει τον χρονο του να εκβιάζει καταστάσεις. Πές του να σου δείξει εμπιστοσύνη.
Να σου θυμισω εδω καποιες απο τις συχνες του ατακες:Πως εισαι ετσι?(οταν δεν του αρεσει το ντυσιμο η το μαλλι μου) Σαν ουφο εισαι, εχεις ενα χαζο βλεμμα, εισαι προβληματικη. Του τα εχω κοψει βεβαια τελευταια αλλα για χρονια ολοκληρα τα ελεγε κι ακομα τα λεει. Ποση εμπιστοσυνη να μου δειξει αυτος ο ανθρωπος? Του ειναι αδυνατον. Εδω θεωρει οτι τη σχολη τυχαια την εβγαλα με καλο βαθμο, διοτι εκανα κατα τη γνωμη του επιφανειακο διαβασμα.
Άλλωστε, θα πρεπε να το έχει κανει ήδη αφου έφτασες ως εδω, με τον τροπο που έφτασες καλη μου.Κ ξέρεις οτι το εννοω.Σου αξιζει κ με το παραπανω η εμπιστοσυνη του κ ο χρονος ΣΟΥ.
Δεν την θελω την εμπιστοσυνη του, ξερω πως δεν θα τη λαβω και μπορω να τον αγαπω κι ετσι, τοσο μπορει, τοσο αντεχει να εμπιστευτει. Οι φοβοι του τον κατατρεχουν. Αυτο που θελω ομως ειναι να μην κατατρεχει κι εμενα με αυτους και να μην διαλυει την εμπιστοσυνη που με κοπο αποκτω εγω σ εμενα σταγονα σταγονα.. Υπεροχη η φραση σου, μου αξιζει ο χρονος ΜΟΥ, την κρατω και σ ευχαριστω.
Εγω λοιπον θα σου λεγα, να παρεις ολο το χρονο που θεωρεις οτι εχεις, να χαμογελασεις στον εαυτο σου δινοντας του ενα μεγάλο μπραβο για οσα μεχρι τωρα κατάφερες, με ή χωρις τη βοηθεια κάποιων
Καμια φορα, το γεγονος οτι με βοηθησε σε πολλες φασεις με κανει να νιωθω αδυναμη.. Αλλα ολοι καποτε δεν βοηθηθηκαμε?
κ να αφουγκραστεις τα δικά σου θέλω κ επιθυμιες. Αφου τα ξεσκαρτάρεις απο τα θέλω διαφορων τριγύρω.
Ξερεις ποσο αναγκη το εχω αυτο? Αν μπορουσα να παω σε ενα ερημονησι θα βοηθουσε πολυ. Δυστυχως ομως ο ασφυκτικος κλειος ειδικα του μπαμπα αλλα και των αλλων συγγενων, δεν μ αφηνουν να σκεφτω εν ηρεμια. Νιωθω λες κι ειμαι ενα τροπαιο τους, εχω προσοντα! Εχω πτυχια! Με προοριζουν για κατι σπουδαιο! Εχουν ηδη αρχισει να παινευονται σε γνωστους κι εγω τι μενει να κανω? Να ενσαρκωσω για αλλη μια φορα τον ρολο που ΔΙΑΛΕΞΑΝ. Αμ δε... Το μονο που με μπερδευει στο σημειο τουτο, ειναι που σταματα η αμυνα μου απεναντι τους και που αρχιζει η αντιδραστικοτητα. Γιατι αν με οδηγει οχι το γνησιο θελω μου αλλα το να τους παω κοντρα, παλι τον ιδιο κινδυνο διατρεχω με το να πηγαινα ασυζητητει με τα νερα τους.
Αλλωστε οταν αγαπαμε καποιον, τον αγαπαμε οπως ειναι. Με τις επιθυμιες του, με τα πάθη του κ με τα λάθη του (λάθη οπως μπορει να τα βλεπουν οι άλλοι). Αν δεν μπορουν να το κανουν αυτο, τοτε ειναι αποκλειστικα δική τους αναπηρια.Δεν μπορεις να κανεις τίποτα άλλο γι αυτο.
Αυτο το εχω δει καθαρα. Εχει πολλες συναισθηματικες αναπηριες ο μπαμπας μου.
Εκτος, αν εχεις αποφασισει να ζήσεις τη ζωή σου, με ολο το βάρος του ΠΩΣ θα κανεις τον πατέρα σου ευτυχισμενο, παραμερίζοντας ή στριμώχνοντας καπου στην άκρη τα δικά σου θέλω, γεμιζοντας απωθημενα...βάρος ασήκωτο.
Susperia, με συγχωρεις. Μαλλον η καταληξη του νικ σου και ο αναλυτικος σου τροπος με εκαναν να πιστεψω πως μιλω με γυναικα. Χεχε, μηπως πρεπει να φαινεται και το φυλο του καθενος στο προφιλ του για να αποφευγονται παρεξηγησεις? Πλακα εχει παντως :P
γλυκια μου weird, σκεψου οτι βοηθώντας καποιες φορες παιρνουμε δύναμη πρωτίστως οι ιδιοι...
Σε ό,τι αφορά τα εργασιακά, επειδή έχω μια εμπειρία στο να είναι όλα στημένα από την οικογένεια και να με περιμένουν κι εγώ να μην... προσέρχομαι δια να αναλάβω υπηρεσία, θα σου πω τι έχω καταλάβει εγώ (που μπορεί να είναι λάθος ή σωστό να εφαρμόζεται ή μη κτλ)
Θα φας πολλά σκατά μετά συγχωρήσεως αν κινηθείς μόνη σου. Εγώ προσωπικά δεν πήρα την έτοιμη δουλειά και πήγα το δικό μου δρόμο γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δηλαδή δεν μου επέτρεπε ο εαυτός μου. Και πέρασα πολύ δύσκολα.
Τώρα κάποιος θα ρωτούσε αν το μετάνοιωσα ή όχι; και πάλι οι πράξεις μιλάνε. Παρουσιάστηκε πρόσφατα πάλι η ευκαιρία για μια πολύ καλή δουλειά μέσω οικογένειας. Πάλι όχι. Σ\' αυτά τα χρόνια που δούλεψα μόνος μου έχω γνωρίσει πολύ κόσμο που με βοηθάει και τον βοηθάω. Κι αν μου σπάσει τα νεύρα μπορώ και να τον διαολοστείλω ελεύθερα :) Το θέλω αυτό το δικαίωμα του διαολοστείλματος. Μου είναι απαραίτητο! Δεν το χρησιμοποιώ (τις περισσότερες φορές) αλλά ΠΡΕΠΕΙ να ξέρω ότι υπάρχει. Λειτουργώ ελεύθερα έτσι και συνήθως το αποτέλεσμα είναι καλό. Κι επίσης όταν γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάω γύρω μου \"είναι όλα δικά μου\", δεν ξέρω αν γίνεται σαφές αυτό που λέω.
Βεβαίως τα πράγματα θα ήταν ΠΟΛΥ ευκολότερα αν είχα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις...
Κάποτε σου είπα weird μου, καλά η σχολή σου ήθελε πολύ διάβασμα, ειχα ένα γνωστό που χανόταν από προσώπου γης στις εξεταστικές του.
Μου απάντησες με λίγα λόγια (το δίνω με δικά μου λόγια, διόρθωσέ με αν έχω καταλάβει λάθος) δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Και ξέρω ότι πραγματικά έτσι ήταν για σένα για να το λες.
Μετά από λίγο μου είπες \"Υψηλόβαθμη η σχολή σου\" Μόνο που εγώ πραγματικά χανόμουν από προσώπου γης στις εξεταστικές...
Ένα λογικό συμπέρασμά μου είναι ότι η εξυπναδα ενός ανθρώπου στα γράμματα δεν φανερώνεται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα αλλά και στην προσπάθεια που κατέβαλε για να φέρει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα...
Οπότε η ατακα του μπαμπά σου τουλάχιστον με τα δικά μου δεδομένα είναι ανυπόστατη. «δεν είναι τοσο ότι εισαι εξυπνη, οσο ότι εχεις πεισμα, ετσι μπορεσες και μπηκες σε τετοια σχολη».
Και στο κάτω κάτω ακόμα και στην υποθετική περίπτωση να ήταν έτσι, δεν είναι μαγκιά και εξυπνάδα να έχει κάποιος πείσμα και να μην τα βάζει με την πρώτη δυσκολία κάτω;
Αλλά καταλαβαίνω πιο πολύ ότι δεν είναι τόσο το περιεχόμενο των λόγων αλλά ο τρόπος που λέγεται κάτι. Ειδικά αν λέγεται με τρόπο ευνουχιστικό.
Από την τότε απάντησή σου καταλαβαίνω ότι ξέρεις πολύ καλά που βρίσκεσαι. Ήξερες ότι τα κατάφερες με μέθοδο και το να βρίσκεις μια σωστή μέθοδο είναι εξυπνάδα. Εξάλλου, τη συγκεκριμένη σχολή, ακόμα και πείσμα να έχεις, αν δεν κόβει που λένε, αμφιβάλλω αν την βγάζεις!!!
Σε νιώθω πολύ καλά γιατί αντιδράς σε κάθε συμβουλή του μπαμπά σου. Και καταλαβαίνω και κάποια παιδιά που είπαν ότι οι συμβουλές αυτές δεν είναι και κάτι κακό. Δεν είναι, αν σκεφτείς ότι το 90% των ΕΛΛΗΝΩΝ γονιών δε λέει και τίποτα άλλο - θα σε βοηθήσω εγώ, ακολούθησε τη συμβουλή μου, έχω γνωστούς κτλ κτλ. Είναι κακό, όταν ο άλλος σε ευνουχίζει, σε παρουσιάζει ανήμπορη ακόμα και ανίκανη και παρουσιάζεται ως ο σωτήρας που μόνο αυτός μπορεί να σε σώσει.
Καταλάβαίνω ότι ακόμα και κάτι \"σωστό\" να σε συμβουλέψει ο μπαμπάς σου για σένα το να το ακολουθήσεις τη δεδομένη χρονική στιγμή σημαίνει ήττα, ανικανότητα, προδοσία στον εαυτό σου που αποφάσισες γλυκιά μου πια να του δώσεις την αγάπη και το σεβασμό που του χρειάζεται.
Και για να το αισθάνεσαι έτσι σίγουρα έχεις δίκιο. Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να αισθάνεσαι έτσι για κάποιες πατρικές συμβουλές. Παίζει ρόλο και πως σου τα λέει ο άλλος και το προηγούμενο ιστορικό...
Λες και κάτι ακόμα. Ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις αν αντιστέκεσαι στις συμβουλές του από αντιδραστικότητα, οπότε είναι κάτι αυτοκαταστροφικό ή από καθαρά δική σου επιθυμία να μην τις ακολουθήσεις.
Σε νιώθω απόλυτα! Πόσες φορές παρίστανα ότι με κάποια χρόνια δουλειάς δεν είχα βάλει μία στην άκρη, εγώ η κόρη ενός πατέρα που ζούσε ξυπόλυτος και δημιουργήθηκε απο το μηδέν όπως άκουγα και ξαναάκουγα και από καθαρά αντίδραση και μόνο έλεγα ούτε μία δεν έχω στην άκρη (άσχετα αν με είχε κολλήσει το μικρόβιο της αποταμίευσης και συγκρινόμενη με συνομιλήκους μου είμαι πολύ πιο αποταμιευτική!).
Το παραπάνω καθόλου δεν το παρέθεσα για να το δείξω και ως σωστό (ίσα ίσα μάλλον είναι εντελώς παιδιάστικο), απλά για να σου δείξω ότι σε νιώθω.
Εσύ μόνη σου καλή μου δίνεις ήδη την απάντηση σε αυτά που λες. Λες πως αν ακολουθήσεις τη δική του συμβουλή θα κάνεις κάτι που τώρα τουλάχιστον δεν το νιώθεις δικό σου θέλω, θα αγχωθείς γιατί στις εξετάσεις αυτές πρέπει να πετύχεις και μάλιστα από τους πρώτους! Δηλαδή καμία από τις 2 επιλογές δεν προκαλέι λίγότερο άγχος. Με τη διαφορά ότι το να ακολουθήσεις τις συμβουλές του μπαμπά σου εκμηδενίζει το άγχος της αποτυχίας (εφόσον κατά τα λεγόμενά του είναι σωστή η συμβουλή του άρα θα προκόψεις) αλλά κορυφώνει το άγχος της επιτυχίας (πρέπει να αριστεύσεις), ενώ ακολουθώντας τα δικά σου πιστεύω κορυφώνεται το άγχος της αποτυχίας(αφού κατά τη δική του άποψη είναι αποτυχημένη προσπάθεια).
Είναι μεγάλο το δίλλημά σου γλυκιά μου. Σε νιώθω.
Λοιπόν για να καταλάβεις τι από τα δύο είναι γιατί δεν κάνεις αυτό που νομίζεις ως επιθυμία σου πράξη; Ήδη το έχεις ξεκινήσει για τα καλά. Μένει να φτάσεις μέχρι τέλους. Η αρχή έγινε! Να κυνηγήσεις αυτό που θεωρείς ΕΣΥ τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ως καλύτερο για σένα. Ξέρω ότι αυτό θα γεννήσει πολύ άγχος. Και ειδικά όταν νιώθεις από πίσω κάποιον να μην πιστεύει αυτό που πας να κάνεις...Ότι πας πρώτη φορά σε αυτόν που μας κάνει από μικρά παιδιά μέχρι και ακόμα και πολλαααα χρόνια μετά να νιώθουμε ασφαλεια. Και ειδικά αν είναι κάποιος με τον οποίο αισθάνεσαι ΈΝΑ.
Αυτό που μερικοί γονείς (και βάζω και τους δικούς μου στο ίδιο τσουβάλι) που δε μας μάθανε είναι το να μη φοβόμαστε να δοκιμάζουμε. Να δοκιμάζουμε μέχρι να δούμε τι μας ικανοποιεί περισσότερο. Να μην οδηγούμαστε αποκλειστικά από το φόβο της αποτυχίας. Να εξερευνούμε τον εαυτό μας, τα θέλω μας. Δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί, όπως μερικοί άνθρωποι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι από μικροί. Πως θα μάθουμε εμάς αν δεν πειραματιστούμε; Πόσο μάλλοβν όταν είμαστε νεοι και έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας όπως η επαγγελματική μας σταδιοδρομία.
Δοκίμασε καλή μου αυτό που νομίζεις. Και στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν στο μέλλον αλλάξεις γνώμη (δεν το προφητεύω αντίθετα το ΄λέω για να σε απενοχοποιήσω) δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ήττα μιας και θα βασίζεται σε καθαρά δική σου επιλογή. Οπλίσου με θάρρος, υπομονή και επιμονή απέναντι σε όλους. Εφάρμοσε επιλεκτική ακοή κι εσύ, μπορείς:)
Εκφράζεις επίσης και το φόβο σου καλή μου.
\"Και φυσικα μην παθει κατι.. η σκεψη οτι κατι παθαινει με τρελαινει. \"
Μάλλον σε αυτό είμαι η πιο ακατάλληλη να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι απολύτως ανθρώπινο... και φυσιολογικό... Ότι σχέση και να είχατε μεταξύ σας... Σίγουρα η προσκόλλησή του σε εσάς και η δική σας σ\'αυτόν κάνει αυτό το φόβο πανικό. Είναι φυσικό επακόλουθο.
Από ότι τουλάχιστον νομίζω ότι ξέρω ο φόβος και ακόμα περισσότερο ο πανικός είναι κακός συμβουλάτορας...
Θα φας πολλά σκατά μετά συγχωρήσεως αν κινηθείς μόνη σου.
Αλεξανδρε, το ξερω... ειδικα στον χωρο μου, ο ανταγωνισμος ειναι πολυ μεγαλος και φαινεται σκετη αυτοκτονια να εχω τις πλατες του μπαμπακα κι εγω να πηγαινω μονη μεσα στο βουρκο.(Δεν θα σας το κρυψω, στο ξεκινημα μου περσυ τους τις ζητησα τις πλατες και με βοηθησε.)
Βασικα οπως ειπα, θελω ΧΡΟΝΟ.
Αυτο που κανω την περιοδο αυτη, ειναι να συνομιλω με τον εαυτο μου. Του λεω περιπου:
\"Αντιλαμβανεσαι οτι δεν θα ειναι ευκολα. Θα δουλευεις πολλες ωρες, με χαμηλο μισθο στην αρχη. Ξεχνα τις εξοδους σου, την χαλαροτητα που εχεις τωρα, το να διαβαζεις την ωραια λογοτεχνεια σου, να ψαχνεις ολη την ωρα στα τρισβαθα της ψυχης σου, να αφουγκραζεσαι τις καλλιτεχνικες ανησυχιες σου και να ονειροπολεις.Να αφιερωνεσαι στις φιλιες σου. Θα δουλευεις σκληρα και αναγκαστικα ο χρονος σου θα μειωθει κατα πολυ.
Επισης ξεχνα το οτι μπορεις να αυτοπαινευεσαι - στον εαυτο σου κυριως, παιρνοντας ετσι αυτοπεποιθηση- ως η κορη του ταδε. Τον ξερουν βεβαια ολοι στον χωρο και ηδη εχω μια χ αντιμετωπιση αλλα τελοσπαντων. Θα πελαγωσεις στην αρχη, θα φοβηθεις, θα θυμηθεις και την εποχη που ειχες να κανεις με τις φοβιες σου, αλλα θα συνεχιζεις!\"
Κι ολα αυτα, διοτι θελω να τα δω οσο πιο ρεαλιστικα μπορω, να ειναι μια αποφαση πληρως συνειδητη και να ξερω σε τι δυσκολο βουρκο παω να πεσω. Φυσικα ερχεται η φωνη του πατερα μου, να με απειλησει\"Που να πας βρε εσυ? Εισαι εσυ για τετοια? Τα μουτρα σου θα φας\". Αλλα επιτελους, πρωτα θελω να την βγαλω μεσα απο το κεφαλι μου οπου μου την εχει καλα φυτεψει την φωνη του κι επειτα να μην την αφηνω να με επηρεαζει. Ευκολα πραγματα...
Συμφωνω Αλεξανδρε οτι αλλιως θα ηταν ΠΟΛΥ ευκολα για σενα. Αλλα αυτο το ευκολο και το βολεμα και ο συμβιβασμος με τρελαινουν. Συμφωνω για την απαισια νοοτροπια οικογενειακης συντεχνιας του Ελληνα.
Δεν παριστανω την ετοιμη. Εχω ακομα πολυ δρομο. Ακομα εχω εξαρτηση απο τον μπαμπα.
Λειτουργεις ελευθερα!! Υπαρχει αραγε κατι καλυτερο απο την ελευθερια μας? Η χειροτερη σκλαβια πηγαζει απο μεσα μας και ενιοτε, πολυ καλοι συνεργοι ειναι σε αυτο οι γονεις.
Απο τοτε που ανοιξα το θεμα, πρωτα στο κεφαλι μου κι επειδτα εδω, οι μπορες εγιναν απο βροχη, καταιγιδα.
Χτες μου ειπε για ακομα μια φορα, γιατι δεν ανεβαινω σπιτι(μενουμε σε διαφορετικα σπιτια) να μου κανει ιδιατερα σε ενα μαθημα που ειναι μεσα στην υλη των εξετασεων.
Εγω αρνουμαι δεν πηγαινω. Αυτο το σημειο δεν το εχω δουλεψει. Διχαζομαι. Απο τη μια μου αρεσει πολυ το αντικειμενο και ξερω οτι με αυτο θελω να ασχοληθω. Βεβαια αυτος δεν θελει να ειμαι στον ιδιωτικο τομεα, αλλα στον δημοσιο. Εγω ετσι οπως το σκεφτομαι, ας δω την ζουγκλα που επικρατει στον ιδιωτικο κι αποφασιζω μετα που θα καταληξω, εχοντας ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ και δει τα ορια μου στην πραξη. Εξαλλου υπαρχουν και περιφερειακα σεναρια, αν οτι δεν μου αρεσει τιποτα τελικα απο τα δυο, αλλαζω κι αντικειμενο.
Αυτο που θελει να μου διδαξει, το κατεχει και ειναι πολυ καλος. Ωστοσο, αν μπουμε σε διαδικασια να μου κανει μαθηματα την εβαψα!! Ξερει την αδυναμια που του εχω και το εκμεταλευεται για να με εκβιαζει συναισθηματικα. Οσο πιο ευκαιρο ειναι, με πιεζει. Αν μπουμε σε μια διαδικασια διδακτικης επαφης, πρωτα απο ολα, θα αρχισει να μου ασκει επιρροη μεσω του θαυμασμου που του εχω. Δευτερον οι πιεσεις του θα ενταθουν. Θελω να κρατησω τις αποστασεις μου και δεν μπορω να κανω μαθηματα μαζι του τωρα.
Γιατι τα γραφω αυτα?
Γιατι νιωθω ασχημα που τον απομακρυνω αλλα φαινεται να ειναι η μονη λυση.
Quote:
Originally posted by anwnimi
Κάποτε σου είπα weird μου, καλά η σχολή σου ήθελε πολύ διάβασμα, ειχα ένα γνωστό που χανόταν από προσώπου γης στις εξεταστικές του.
Μου απάντησες με λίγα λόγια (το δίνω με δικά μου λόγια, διόρθωσέ με αν έχω καταλάβει λάθος) δε θέλει κόπο αλλά τρόπο. Και ξέρω ότι πραγματικά έτσι ήταν για σένα για να το λες.
Μετά από λίγο μου είπες \"Υψηλόβαθμη η σχολή σου\" Μόνο που εγώ πραγματικά χανόμουν από προσώπου γης στις εξεταστικές...
Ένα λογικό συμπέρασμά μου είναι ότι η εξυπναδα ενός ανθρώπου στα γράμματα δεν φανερώνεται αποκλειστικά στο αποτέλεσμα αλλά και στην προσπάθεια που κατέβαλε για να φέρει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα...
Οπότε η ατακα του μπαμπά σου τουλάχιστον με τα δικά μου δεδομένα είναι ανυπόστατη. «δεν είναι τοσο ότι εισαι εξυπνη, οσο ότι εχεις πεισμα, ετσι μπορεσες και μπηκες σε τετοια σχολη».
Και στο κάτω κάτω ακόμα και στην υποθετική περίπτωση να ήταν έτσι, δεν είναι μαγκιά και εξυπνάδα να έχει κάποιος πείσμα και να μην τα βάζει με την πρώτη δυσκολία κάτω;
Αλλά καταλαβαίνω πιο πολύ ότι δεν είναι τόσο το περιεχόμενο των λόγων αλλά ο τρόπος που λέγεται κάτι. Ειδικά αν λέγεται με τρόπο ευνουχιστικό.
καλη μου Ανωνυμη, την εποχη που μου το πε αυτο, ηδη καταλαβαινα οτι δεν του αρεσει να με επιδοκιμαζει. Τωρα φυσικα ειμαι πιο σιγουρη για τις δυνατοτητες μου, τωρα με ειχε τρυπησει καπως αυτη η ατακα του.
Από την τότε απάντησή σου καταλαβαίνω ότι ξέρεις πολύ καλά που βρίσκεσαι. Ήξερες ότι τα κατάφερες με μέθοδο και το να βρίσκεις μια σωστή μέθοδο είναι εξυπνάδα. Εξάλλου, τη συγκεκριμένη σχολή, ακόμα και πείσμα να έχεις, αν δεν κόβει που λένε, αμφιβάλλω αν την βγάζεις!!!
Σε νιώθω πολύ καλά γιατί αντιδράς σε κάθε συμβουλή του μπαμπά σου. Και καταλαβαίνω και κάποια παιδιά που είπαν ότι οι συμβουλές αυτές δεν είναι και κάτι κακό. Δεν είναι, αν σκεφτείς ότι το 90% των ΕΛΛΗΝΩΝ γονιών δε λέει και τίποτα άλλο - θα σε βοηθήσω εγώ, ακολούθησε τη συμβουλή μου, έχω γνωστούς κτλ κτλ. Είναι κακό, όταν ο άλλος σε ευνουχίζει, σε παρουσιάζει ανήμπορη ακόμα και ανίκανη και παρουσιάζεται ως ο σωτήρας που μόνο αυτός μπορεί να σε σώσει.
Πολυ ομορφα το γραφεις. Ακομα κι αν το περιεχομενο της συμβουλης ειναι το σωστο, αν αυτος που τη δινει σε εχει υποβιβασει σαν ανθρωπο, αυτοματα η συμβουλη χανει την αξια της.Και μαλιστα μπορει να γεννησει ακριβως το αντιθετο αποτελεσμα.
Καταλάβαίνω ότι ακόμα και κάτι \"σωστό\" να σε συμβουλέψει ο μπαμπάς σου για σένα το να το ακολουθήσεις τη δεδομένη χρονική στιγμή σημαίνει ήττα, ανικανότητα, προδοσία στον εαυτό σου που αποφάσισες γλυκιά μου πια να του δώσεις την αγάπη και το σεβασμό που του χρειάζεται.
Εδω θα διαφωνησω καπως κοριτσι μου καλο. Μου πηρε πολυ κοπο και πολυ δρομο να καταλαβω οτι ΔΕΝ ζηταμε πορτοκαλια απο μια μηλια. Μια μηλια ειναι μια μιλια και μπορει να μας δωσει μονο μιλα! Ετσι αργησα μεν, αλλα καταλαβα οτι ο μπαμπας μου δεν μπορει το πολυ κοντα, το αμεσο, δεν μπορει να ερθει κοντα μας, κατι τον εμποδιζει.Και για να ειμαι ειλικρινης, κι εγω δεν ξερω μεχρι ποσο κοντα θα αντεχα να παω. Σταματησα να κυνηγω μια αγαπη και μια αποδοχη με τον τροπο που ηθελα εγω να την λαβω. Με τον τροπο του με νοιαζεται. Κι ολη αυτη η πιεση που μου ασκει για τον ιδιο, ειναι αγαπη! Αυτο που δεν με αφηνει να κοιμηθω ηρεμη ειναι η αγαπη του. Βεβαια εχει κανει τραγικα λαθη σαν πατερας κι οποτε βρισκω την ευκαιρια του το λεω. Δειχνω σεβασμο στον πατερα μου, δεν σημαινει πηγαινω με τα νερα του! Γινομαι πιονι του και τον αφηνω να κουμανταρει τη ζωη μου. Το οτι δεν τον αφηνω να αποφασιζει για εμενα δεν σημαινει οτι δεν τον σεβομαι.
Ακομα κι αν μου βγαινει ο καθηλωμενος τοσα χρονια θυμος μου, ακομα κι αν με οδηγει σε μια φουντωμενη αντιδραστικοτητα, παντα προσπαθω να το επεξεργαζομαι. Χρειαζεται χρονος για να ξεδιαλυνει το θελω απο την αντιδραση, απο τιν θυμο, απο τον φοβο. Κι αυτο ειναι το μονο που εχω καταληξει να ζητω. Κι αυτο ειναι το σημειο στο οποιο επιμενει ο πατερας μου! \"Δεν εχεις χρονο βρε! Ο χρονος τρεχει. \"\"Εχω, μεχρι τα 35 ΜΟΥ μπορω να δωσω αν το θελησω, που ετσι οπως μου βγαζεις την πιστη, δυσκολο το βλεπω\"\"Βρε πανε τωρα, τα χω περασει, τα μουτρα σου θα φας! Εχουμε και ατομα να σε βοηθησουν, την κορη μου δεν θα βαλουν? Δεν βλεπεις τι εκανε ο γιος του ταδε?\"
\"Θα πω καμια βαρια κουβεντα τωρα τι με νοιαζει εμενα τι κανει ο γιος του ταδε! Αυτο σε νοιαζει ε? Να μην υπολειπεσαι σε σχεση με τους συναδελφους σου! τα κομπλεξ τα δικα σου πληρωνω. Που επειδη καναν των αλλων τα παιδια αυτο πρεπει κι εγω να κανω το ιδιο!!\"
Προσπαθω να ηρεμησω γιατι του μιλω σκληρα και μετα με τρων οι τυψεις κι ειναι χειροτερα.
Του εξηγω πολυ λογικα. Ασε με να δουλεψω δυο τρια χρονια μονη, να δω τι μπορω να καταφερω και αν δω οτι θελω ενα σταθερο ωραριο και για εργοδοτη μου το δημοσιο θα δωσω εξετασεις. Αλλα πρεπει να Θελω, χωρις να θελω δεν γινεται! Αποκλειεται να περασω! Βροντησα την πορτα κι εφυγα. Εχει παιχτει πολλες φορες το ιδιο σκηνικο και με κουραζει πολυ αυτη η επαναληψη. ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ. και δεν με αφηνει να σκεφτω καθαρα..
Και για να το αισθάνεσαι έτσι σίγουρα έχεις δίκιο. Δεν μπορεί στα καλά καθούμενα να αισθάνεσαι έτσι για κάποιες πατρικές συμβουλές. Παίζει ρόλο και πως σου τα λέει ο άλλος και το προηγούμενο ιστορικό...
Λες και κάτι ακόμα. Ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις αν αντιστέκεσαι στις συμβουλές του από αντιδραστικότητα, οπότε είναι κάτι αυτοκαταστροφικό ή από καθαρά δική σου επιθυμία να μην τις ακολουθήσεις.
Σε νιώθω απόλυτα! Πόσες φορές παρίστανα ότι με κάποια χρόνια δουλειάς δεν είχα βάλει μία στην άκρη, εγώ η κόρη ενός πατέρα που ζούσε ξυπόλυτος και δημιουργήθηκε απο το μηδέν όπως άκουγα και ξαναάκουγα και από καθαρά αντίδραση και μόνο έλεγα ούτε μία δεν έχω στην άκρη (άσχετα αν με είχε κολλήσει το μικρόβιο της αποταμίευσης και συγκρινόμενη με συνομιλήκους μου είμαι πολύ πιο αποταμιευτική!).
Το παραπάνω καθόλου δεν το παρέθεσα για να το δείξω και ως σωστό (ίσα ίσα μάλλον είναι εντελώς παιδιάστικο), απλά για να σου δείξω ότι σε νιώθω.
οταν εχει κανει τοσα λαθη, και συνεχιζει να τα κανει, ειναι κολλημενο μυαλο βεβαια, δεν υπαρχει η αρμονια που χρειαζεται στη σχεση μας για να γεφυρωθει το χασμα και να με βοηθησει με την εμπειρια του, να με ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΕΙ κι οχι να με εκβιασει, κι εγω να συνεργαστω μαζι του, θετοντας βεβαια τα ορια μου και να του χαρισω την μιατια της νιοτης μου. Ποσες φορες εχω σκεφτει, οτι αν δουλευαμε μαζι θα ημασταν αχτυπητοι! Οι καλυτεροι. Πως ομως να δουλεψουν μαζι δυο ανθρωποι, οταν υπαρχουν τοσα και τοσα να τους χωριζουν αναμεσα?Εδω δεν αντεξε να ερθει να με καμαρωσει στην ορκομωσια μου, δεν αντεχει να μου πει ενα μπραβο, πως να συνεργαστουμε κιολας?
Εσύ μόνη σου καλή μου δίνεις ήδη την απάντηση σε αυτά που λες. Λες πως αν ακολουθήσεις τη δική του συμβουλή θα κάνεις κάτι που τώρα τουλάχιστον δεν το νιώθεις δικό σου θέλω, θα αγχωθείς γιατί στις εξετάσεις αυτές πρέπει να πετύχεις και μάλιστα από τους πρώτους! Δηλαδή καμία από τις 2 επιλογές δεν προκαλέι λίγότερο άγχος. Με τη διαφορά ότι το να ακολουθήσεις τις συμβουλές του μπαμπά σου εκμηδενίζει το άγχος της αποτυχίας (εφόσον κατά τα λεγόμενά του είναι σωστή η συμβουλή του άρα θα προκόψεις) αλλά κορυφώνει το άγχος της επιτυχίας (πρέπει να αριστεύσεις), ενώ ακολουθώντας τα δικά σου πιστεύω κορυφώνεται το άγχος της αποτυχίας(αφού κατά τη δική του άποψη είναι αποτυχημένη προσπάθεια).
Είναι μεγάλο το δίλλημά σου γλυκιά μου. Σε νιώθω.
Αυτο που επιδεινωνει και μεγεθυνει το διλλημα ειναι η εσωτερικη αμφιβολια που τον σπορο της εχουν πια φυτεψει τοσο καλα μεσα μου. Και η φωνη του ειτε ζωντανα ειτε μες το κεφαλι μου με στοιχειωνει σε καθε μου βημα.
Λοιπόν για να καταλάβεις τι από τα δύο είναι γιατί δεν κάνεις αυτό που νομίζεις ως επιθυμία σου πράξη; Ήδη το έχεις ξεκινήσει για τα καλά. Μένει να φτάσεις μέχρι τέλους. Η αρχή έγινε! Να κυνηγήσεις αυτό που θεωρείς ΕΣΥ τη ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ως καλύτερο για σένα.
Αυτο σκοπευω να κανω καλη μου. Απλα θα πρεπει να αντικρουω ταυτοχρονα τις κατηγοριες του πατερα μου οτι τον κανω δυστυχη.Θα πρεπει ταυτοχρονα να θεριζω τις αμφιβολιες με τις οποιες καθημερινα με γεμιζει. Πολυ αγχος και πολυ βαρος.
Ξέρω ότι αυτό θα γεννήσει πολύ άγχος. Και ειδικά όταν νιώθεις από πίσω κάποιον να μην πιστεύει αυτό που πας να κάνεις...Ότι πας πρώτη φορά σε αυτόν που μας κάνει από μικρά παιδιά μέχρι και ακόμα και πολλαααα χρόνια μετά να νιώθουμε ασφαλεια. Και ειδικά αν είναι κάποιος με τον οποίο αισθάνεσαι ΈΝΑ.
θελω να βγω απο αυτην την διαδικασια ταυτισης. Να βρω το δικο μου εγω. Μου φαινεται τοσο δυσκολο...
Αυτό που μερικοί γονείς (και βάζω και τους δικούς μου στο ίδιο τσουβάλι) που δε μας μάθανε είναι το να μη φοβόμαστε να δοκιμάζουμε. Να δοκιμάζουμε μέχρι να δούμε τι μας ικανοποιεί περισσότερο. Να μην οδηγούμαστε αποκλειστικά από το φόβο της αποτυχίας. Να εξερευνούμε τον εαυτό μας, τα θέλω μας. Θα αποτυχεις!! Δεν ξερεις εσυ!! Ειναι οι αγαπημενες του ατακες.
Δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί, όπως μερικοί άνθρωποι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι από μικροί. Πως θα μάθουμε εμάς αν δεν πειραματιστούμε; Πόσο μάλλοβν όταν είμαστε νεοι και έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας όπως η επαγγελματική μας σταδιοδρομία.
Δοκίμασε καλή μου αυτό που νομίζεις. Και στο κάτω κάτω, ακόμα κι αν στο μέλλον αλλάξεις γνώμη (δεν το προφητεύω αντίθετα το ΄λέω για να σε απενοχοποιήσω) δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ήττα μιας και θα βασίζεται σε καθαρά δική σου επιλογή. Οπλίσου με θάρρος, υπομονή και επιμονή απέναντι σε όλους. Εφάρμοσε επιλεκτική ακοή κι εσύ, μπορείς:)]
σ ευχαριστω πολυ....
Εκφράζεις επίσης και το φόβο σου καλή μου.
\"Και φυσικα μην παθει κατι.. η σκεψη οτι κατι παθαινει με τρελαινει. \"
Μάλλον σε αυτό είμαι η πιο ακατάλληλη να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι απολύτως ανθρώπινο... και φυσιολογικό... Ότι σχέση και να είχατε μεταξύ σας... Σίγουρα η προσκόλλησή του σε εσάς και η δική σας σ\'αυτόν κάνει αυτό το φόβο πανικό.
Ετσι ακριβως ειναι. Μετα το θανατο της μαμας αρχισα να τρεμω μην τον χασω. Και προσκολληθηκαμε πανω του κι εγω κι η αδερφη μου. Τωρα ξερει την αδυναμια που του εχω και την χρησιμοποιει για να μου ασκει πιεση.
Είναι φυσικό επακόλουθο.
Από ότι τουλάχιστον νομίζω ότι ξέρω ο φόβος και ακόμα περισσότερο ο πανικός είναι κακός συμβουλάτορας...
Αχ Ανωνυμη σ ευχαριστω, ολους σας ευχαριστω, ποσο πολυ με βοηθατε.
Κατάφερα επιτέλους, μετά από πολλά σταμάτα-ξεκίνα για να κάνω τις δικές μου αναγωγές και προσομοιώσεις, να φτάσω μέχρι αυτή τη σελίδα του thread ... κι ίσως μέχρι να τελειώσω το post μου νάχει πάει και πολύ παρακάτω ...Quote:
Originally posted by weird
... μου ειπε για ακομα μια φορα, ... να μου κανει ιδιατερα σε ενα μαθημα που ειναι μεσα στην υλη των εξετασεων.
Εγω αρνουμαι δεν πηγαινω. Αυτο το σημειο δεν το εχω δουλεψει. Διχαζομαι. Απο τη μια μου αρεσει πολυ το αντικειμενο και ξερω οτι με αυτο θελω να ασχοληθω. Βεβαια αυτος δεν θελει να ειμαι στον ιδιωτικο τομεα, αλλα στον δημοσιο. Εγω ετσι οπως το σκεφτομαι, ας δω την ζουγκλα που επικρατει στον ιδιωτικο κι αποφασιζω μετα που θα καταληξω, εχοντας ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ και δει τα ορια μου στην πραξη. Εξαλλου υπαρχουν και περιφερειακα σεναρια, αν οτι δεν μου αρεσει τιποτα τελικα απο τα δυο, αλλαζω κι αντικειμενο.
Αυτο που θελει να μου διδαξει, το κατεχει και ειναι πολυ καλος. Ωστοσο, αν μπουμε σε διαδικασια να μου κανει μαθηματα την εβαψα!! Ξερει την αδυναμια που του εχω και το εκμεταλευεται για να με εκβιαζει συναισθηματικα. Οσο πιο ευκαιρο ειναι, με πιεζει. Αν μπουμε σε μια διαδικασια διδακτικης επαφης, πρωτα απο ολα, θα αρχισει να μου ασκει επιρροη μεσω του θαυμασμου που του εχω. Δευτερον οι πιεσεις του θα ενταθουν. Θελω να κρατησω τις αποστασεις μου και δεν μπορω να κανω μαθηματα μαζι του τωρα.Γιατι τα γραφω αυτα?
Γιατι νιωθω ασχημα που τον απομακρυνω αλλα φαινεται να ειναι η μονη λυση.
Αλλά αυτό που θάθελα να σου πω καλή μου weird, είναι ότι μολονότι οι περιστάσεις μας να διαφοροποιούνται και να αποκλίνουν σε πολλά σημεία (όπως πχ. στο θέμα της απώλειας της μητέρας -που είναι κ καθοριστικό στη δική σου περίπτωση) ο παρονομαστής μας είναι ΚΟΙΝΟΣ : η ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του πατέρα στη ζωή μας ...
Και δε σου κρύβω, πως αυτό το αμφίθυμο συναίσθημα : αγάπης/κατανόησης VS μίσους/αγανάκτησης το ξέρω πολλλλυ καλά ... Από τη μια νάχεις τη ζωή κ την παρουσία του να σε εξαρτά, να σε καθορίζει, να σε προσδιορίζει βιολογικά , συναισθηματικά να σε ελέγχει και να σε \'αναγκάζει\' εκ των πραγμάτων να υποκλιθείς στην πρακτικότητα και στο λογικοφανές των επιχειρημάτων του ... στην \"πείρα της ζωής\" ... ( στο δίκιο -γμτ- που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ φαίνεται να έχει ! ... ) , κι από την άλλη νάχεις τη ΔΙΚΗ σου ζωή , να θέλει να τρέξει \'αυτόνομα\' στις δικές σου ράγες ... στα δικά σου όνειρα ... να ξεφύγεις την πεπατημένη , τον προκαθορισμό ... την επιβεβαίωση του δίκιου του ΑΛΛΟΥ . Νάχεις τον μέσα σου εαυτό να πολεμάει να βρεί τα ΔΙΚΑ του μονοπάτια για να φτάσει ... ΕΚΕΙ ! , χωρίς δεκανίκια και ... νεποτιστικές ... διευκολυνσούλες που (καλές-δε-λέω αλλά ...) σε μειώνουν τελικά τόσο πολύ στα δικά σου τα \'μάτια\' ...
Όμως καλή μου, αυτό που κατάλαβα εγώ μετά από -πίστεψέ με- μεγάλη διαδρομή είναι ότι το σημαντικότερο είναι να ξέρεις ΠΟΥ είναι αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ να ΦΤΑΣΕΙΣ ...
Αν ξεπεράσεις τον σκόπελο της αναζήτησής του (που αν κατάλαβα καλά μάλλον το έχεις κάνει μιας και ξέρεις ΤΙ θέλεις και κυρίως τι ΔΕ θέλεις να κάνεις) αυτό που απομένει είναι να υποστηρίξεις με ΚΑΘΕ τρόπο τα όνειρά σου ... - έστω κι αν , στη χειρότερη, αυτό περνάει μέσα από κείνον ( πχ βοήθεια για μάθημα που ξέρεις καλά ότι μπορεί να πάρεις από κείνον σε περίπτωση που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να πάρεις από ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ … ) .
Το θέμα είναι να βρεις τρόπο να του δώσεις να καταλάβει πώς ΟΤΙ κι αν κάνεις (ακόμα και το να δεχθείς να σου κάνει μάθημα … ) το ΚΑΝΕΙΣ επειδή το ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ και ΜΟΝΟ ΕΣΥ …
Και πρόσεξε … αυτό στο λέω θέλοντας να τονίσω το ότι πρέπει να … «απενοχοποιηθείς» για την περίπτωση που μέσα σου έχεις πειστεί πως ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξεις τα όνειρά σου , να φτάσεις στο στόχο σου είναι χρησιμοποιώντας (στο τέλος-τέλος και ) τη δική του βοήθεια … Σε ΚΑΜΙΑ άλλη περίπτωση δεν θα στόλεγα αυτό …
Κι έτσι για την ιστορία, να σου πω πόσο τραυματικό ήταν για μένα το γεγονός ότι με πλήρη συνείδηση και προκειμένου να αποφύγω να ακολουθήσω κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μ ενδιέφερε (ή τουλάχιστον θάταν πιο κοντά σε … «μένα») μόνο και μόνο γιατί μια ζωή από μικρό παιδάκι ο πατέρας μου με είχε προσανατολίσει σ΄αυτό … Έτσι, από αντίδραση στην πίεση του, στον λάθος τρόπο που με προσέγγιζε, στο μέλλον που εκείνος καθόριζε ερήμιν μου τόσο παρεμβατικά …
Και τελικά έτσι , από αντίδραση, λειτούργησα τόσο μα τόσο αντίθετα μ αυτό που θάθελα να κάνω , να γίνω , να είμαι τελικά …
Γι αυτό σου λέω … Ό,ΤΙ κι αν αποφασίσεις τελικά, κάντο μονάχα αφού σιγουρευτείς ότι εξυπηρετεί τα ΔΙΚΑ σου όνειρα και ΜΟΝΟ … και απενοχοποιήσου από το βάρος της … (όποιας) εξάρτησης από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις για να το πετύχεις …
... Αρκεί να κρατήσεις τις αποστάσεις ασφαλείας από την (όποια)προϋπόθεση εξάρτησης πάει να δημιουργηθεί απ΄ αυτό στη συνέχεια …
κι ΕΔΩ νομίζω είναι για σένα η πρόκληση τελικά ... Στο ΠΩΣ θα κρατηθούν αυτές οι ΡΗΜΑΔΕΣ οι αποστάσεις ασφαλείας ...
και όχι στη παρουσία του ή τη βοήθειά του αυτή καθαυτή ...
Εχω ανατριχιασει διαβαζοντας σε κι εχω συγκινηθει. Τωρα το επεξεργαζομαι αυτο που μου γραφεις, θελω να σου απαντησω, αφου το ξαναδιαβασω πολλη ωρα. Σ Ευχαριστω..
..Απο οτι καταλαβα επιασες το κρισιμο στοιχειο του συλλογισμου μου, οπου διαπιστωνω οτι αν αυτο που θα με οδηγησει δεν ειναι η γνησια βουληση μου αλλα η αντιδραστικοτητα μου απεναντι στον πατερα μου, παλι τον δρομο μου θα τον εχω χασει.
Quote:
Originally posted by psychangel
Κατάφερα επιτέλους, μετά από πολλά σταμάτα-ξεκίνα για να κάνω τις δικές μου αναγωγές και προσομοιώσεις, να φτάσω μέχρι αυτή τη σελίδα του thread ... κι ίσως μέχρι να τελειώσω το post μου νάχει πάει και πολύ παρακάτω ...
Αλλά αυτό που θάθελα να σου πω καλή μου weird, είναι ότι μολονότι οι περιστάσεις μας να διαφοροποιούνται και να αποκλίνουν σε πολλά σημεία (όπως πχ. στο θέμα της απώλειας της μητέρας -που είναι κ καθοριστικό στη δική σου περίπτωση) ο παρονομαστής μας είναι ΚΟΙΝΟΣ : η ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του πατέρα στη ζωή μας ...
Και δε σου κρύβω, πως αυτό το αμφίθυμο συναίσθημα : αγάπης/κατανόησης VS μίσους/αγανάκτησης το ξέρω πολλλλυ καλά ...
Αμφιθυμια, διχασμος. καταστρεπτικα για τον ψυχισμο ενος ανθρωπου. Ειναι το λιπασμα που κανει το εδαφος πιο ευφορο για να ανθιζει η αμφιβολια. Ειναι μια πυκνη βροχη που πεφτει στο τζαμι του μυαλου σου και αναγκαζεσαι παντα να λειτουργεις με υαλοκαθαριστηρες για να μην μπερδευτεις μεσα στην τοση αντιφατικοτητα.
Αγαπη και θαυμασμος αλλα και θυμος, μισος, αγανακτηση. Πως να μαζεψεις τα κομματια και να μην νιωθεις διασκορπισμενος? Πως να αποφυγεις τον διχασμο. Αχ, γραφω ποιητικα το ξερω, αλλα ειναι που βαδιζω στις περιοεχες του συναισθηματος τωρα, εχω συγκινηθει. Μια ζωη σε αυτο το αναμεσα ημουν, χωρις καμια υπονοια μετρου και μεσοτητας, αναμεσα στα δυο ακρα! Ποσο πολυ επηρεασε τον ψυχισμο μου και καθε πτυχη των σχεσεων μου με τους αλλους η αντιφατικοτητα των συναισθηματων απεναντι στον πατερα μου..
Από τη μια νάχεις τη ζωή κ την παρουσία του να σε εξαρτά, να σε καθορίζει, να σε προσδιορίζει βιολογικά , συναισθηματικά να σε ελέγχει και να σε \'αναγκάζει\' εκ των πραγμάτων να υποκλιθείς στην πρακτικότητα και στο λογικοφανές των επιχειρημάτων του ... στην \"πείρα της ζωής\" ... ( στο δίκιο -γμτ- που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ φαίνεται να έχει ! ... )
Ενα δικιο που αυτος το κατεκτησε κι εσυ το προσκυνας σαν λαφυρο. Κι επειδη βλεπεις το τελος της διαδρομης σου(γιατι πασχιζεις και βλεπεις με τη λογικη την αντικειμενικοτητα του δικιου του), ειναι τραγικο, βλεπεις το τελος μιας διαδρομης που επρεπε να ειχες κανει, αλλα σε προλαβαν. Σου ειπαν, αφου εκει θα καταληξεις, στο ιδιο συμπερασμα, δεν εχει νοημα! Μονο που για σενα, ειχε. ηθελες να γευτεις τον δικος σου ιδρωτα, την δικη σου αγωνια, για την ευρεση της δικης σου αληθειας. Που θα ταυτιζοταν με εκεινη, την δικη του, αλλα θα ηταν συναμα και τοσο διαφορετικη. θα ηταν η κατακτηση σου κι οχι το λαφυρο. ,
κι από την άλλη νάχεις τη ΔΙΚΗ σου ζωή , να θέλει να τρέξει \'αυτόνομα\' στις δικές σου ράγες ... στα δικά σου όνειρα ... να ξεφύγεις την πεπατημένη , τον προκαθορισμό ... την επιβεβαίωση του δίκιου του ΑΛΛΟΥ . Νάχεις τον μέσα σου εαυτό να πολεμάει να βρεί τα ΔΙΚΑ του μονοπάτια για να φτάσει ... ΕΚΕΙ !
Τολμω να πω οτι σε καταλαβαινω. οταν σου στερησαν το δικο σου μονοπατι, αντιδρας να ακολουθησεις με οποιο κοστος ενα ΑΛΛΟ, που θα ειναι η επιλογη σου, καθαρη κι αγνη. Και λεγοντας με οποιο κοστος, εννοω, γνωριζοντας οτι ισως οτι εκεινο το αρχικο τελος-στοχος, της αλλης διαδρομης που σου προσφεραν στα χερια, φανταζει πιο ρεαλιστικο. Πιο πρακτικο. Ακομα και πιο κοντα σε αυτο που εισαι! και που θελεις να κανεις... Ναι, ολα αυτα τα κοστη, τα καλυπτει η αντιδραστικοτητα.,
χωρίς δεκανίκια και ... νεποτιστικές ... διευκολυνσούλες που (καλές-δε-λέω αλλά ...) σε μειώνουν τελικά τόσο πολύ στα δικά σου τα \'μάτια\' ...
Αυτα τα δεκανικια. Μια ζωη με μπατεριτσες πηγαινα, ωραια αυτοχαιδευομουν με τον τιτλο του παιδιου χωρις μανα που θελει βοηθεια- αγαπη- προσοχη. Του παιδιου του μπαμπα. Και τωρα ζητω να μεγαλωσω. Ξερεις ποσες φορες χανω την πιστη μου? λεω, δεν θα τα καταφερω...
Όμως καλή μου, αυτό που κατάλαβα εγώ μετά από -πίστεψέ με- μεγάλη διαδρομή είναι ότι το σημαντικότερο είναι να ξέρεις ΠΟΥ είναι αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ να ΦΤΑΣΕΙΣ ...
Θελω να αρχισω μια πορεια, πανω στο αντικειμενο που σπουδασα. Επειδη το σπουδαζα με πολυ παθος και αγαπη. Τωρα που βγηκα στην πραξη, συχνα απογοητευομαι. Αλλα δεν προκειται να το απορριψω ετσι απλα, ουτε θα το κανω στα πλαισια μιας προσπαθειας διαγραφης του πατερα μου απο μεσα μου. Βλεπεις, οταν μπηκα στην σχολη, ηθελα να γινω σαν αυτον!Και μαλιστα, ηταν αντιθετος! Μου ελεγε να δηλωσω αλλη σχολη.Δεν ηθελε να μπω γιατι θα περνουσα κατα πασα πιθανοτητα εκτος της πολης μου και δεν ηταν σιγουρος αν θα επαιρνα μεταγραφη. Ηταν πιο σημαντικο να με εχει κοντα του. Τοτε, εκανα την πρωτη μου εξεγερση. Βεβαια μια εξεγερση με αιτημα, θελω να ακολουθησω το επαγγελμα αυτο, να γινω σαν κι εσενα!
Τωρα θελω πρωτα να ασκησω το επαγγελμα και αν χρειαστει να το απορριψω κιολας(παντα θελω να εχω ανοιχτες τις πορτες για αλλαγη/στροφη στη ζωη μου, μια την εχουμε και οφειλουμε να πραγματωθουμε αληθινα μεσα της). Αλλα ας το ακσησω πρωτα. Η πιο μετα, μπορει να μπω επιτελους στο ερμο το δημοσιο. Τιποτα δεν αποκλειω.
Αν ξεπεράσεις τον σκόπελο της αναζήτησής του (που αν κατάλαβα καλά μάλλον το έχεις κάνει μιας και ξέρεις ΤΙ θέλεις και κυρίως τι ΔΕ θέλεις να κάνεις) αυτό που απομένει είναι να υποστηρίξεις με ΚΑΘΕ τρόπο τα όνειρά σου ... - έστω κι αν , στη χειρότερη, αυτό περνάει μέσα από κείνον ( πχ βοήθεια για μάθημα που ξέρεις καλά ότι μπορεί να πάρεις από κείνον σε περίπτωση που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να πάρεις από ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ … ) .
Αχ, μπορω να παρω απο αλλου. Αλλα ξερω οτι ειναι ο καρυφαιος. και δεν το λεω εγω, τυφλωμενη απο τον θαυμασμο μου, αλλοι το λεν.
Το θέμα είναι να βρεις τρόπο να του δώσεις να καταλάβει πώς ΟΤΙ κι αν κάνεις (ακόμα και το να δεχθείς να σου κάνει μάθημα … ) το ΚΑΝΕΙΣ επειδή το ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ και ΜΟΝΟ ΕΣΥ …
Και πρόσεξε … αυτό στο λέω θέλοντας να τονίσω το ότι πρέπει να … «απενοχοποιηθείς» για την περίπτωση που μέσα σου έχεις πειστεί πως ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξεις τα όνειρά σου , να φτάσεις στο στόχο σου είναι χρησιμοποιώντας (στο τέλος-τέλος και ) τη δική του βοήθεια … Σε ΚΑΜΙΑ άλλη περίπτωση δεν θα στόλεγα αυτό …
Να σου πω κατι εδω? Συχνα το σκεφτομαι. οταν τον ακουω να αυτο επαινειται που τα εκανε ολα μονος διχως βοηθεια, πραγμα που σε μενα αποκλειει,(αν και στη σχολη καθολου δεν με βοηθησε, δεν τον αφηνα,) συγχιζομαι. ΟΜΩΣ αν δω οτι το πιο συνετο και το καλυτερο για μενα ειναι να την λαβω την βοηθεια του, αφου την εχω, θα επεξεργαστω ολο αυτο και θα το κανω.
Κι έτσι για την ιστορία, να σου πω πόσο τραυματικό ήταν για μένα το γεγονός ότι με πλήρη συνείδηση και προκειμένου να αποφύγω να ακολουθήσω κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θα μ ενδιέφερε (ή τουλάχιστον θάταν πιο κοντά σε … «μένα») μόνο και μόνο γιατί μια ζωή από μικρό παιδάκι ο πατέρας μου με είχε προσανατολίσει σ΄αυτό … Έτσι, από αντίδραση στην πίεση του, στον λάθος τρόπο που με προσέγγιζε, στο μέλλον που εκείνος καθόριζε ερήμιν μου τόσο παρεμβατικά …
Και τελικά έτσι , από αντίδραση, λειτούργησα τόσο μα τόσο αντίθετα μ αυτό που θάθελα να κάνω , να γίνω , να είμαι τελικά …
Αν θελεις να μου απαντησεις. Καταφερες τελικα να γινεις και να εισαι αυτο που θελεις? Και το εννοω και με την ευρεια του εννοια, σαν ανθρωπος, και με την στενη, στα επαγγελματικα σου.Και σου απαντω εκ των προτερων πως ακουω εναν ανθρωπο ωριμασμενο να μιλα, αυτο απο μονο του αρκει. Ισως να ειχες ζοριστει λιγοτερο, αλλα θα κατεληγες στην ιδια συνειδητοποιηση?Ολα αυτα υπο την προυποθεση οτι η αντιδραση δεν σε παρεσυρε σε τελειως λανθασμενα μονοπατια
Γι αυτό σου λέω … Ό,ΤΙ κι αν αποφασίσεις τελικά, κάντο μονάχα αφού σιγουρευτείς ότι εξυπηρετεί τα ΔΙΚΑ σου όνειρα και ΜΟΝΟ … και απενοχοποιήσου από το βάρος της … (όποιας) εξάρτησης από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις για να το πετύχεις …
Αυτο που λες, με βοηθα. Ισως ειναι το κλειδι στο ερωτημα που εθεσα. Πως διακρινω που τελειωνει το γνησιο ΘΕΛΩ και ερχεται στη θεση του η αντιδραση? Δηλαδη ενα ψευδοθελω? Οταν ειμαι διατεθειμενη να απορριψω τον στοχο, λογω του οτι στα μεσα που θα χρησιμοποιησω για να τον πετυχω παρεμβαλλεται κι ο πατερας μου, τοτε, μαλλον βρισκομαι πιο κοντα στην αντιδραση.
... Αρκεί να κρατήσεις τις αποστάσεις ασφαλείας από την (όποια)προϋπόθεση εξάρτησης πάει να δημιουργηθεί απ΄ αυτό στη συνέχεια …
κι ΕΔΩ νομίζω είναι για σένα η πρόκληση τελικά ... Στο ΠΩΣ θα κρατηθούν αυτές οι ΡΗΜΑΔΕΣ οι αποστάσεις ασφαλείας ...
Ευστοχο. Οι αποστασεις, τα ορια του δικου μου \"ειναι \" και τα ορια του δικου του. Εδω βαραινει το θεμα της απωλειας. Μας οδηγησε ισως σε μια πιο δυνατη ταυτιση. Και θελω να την εγκαταλειψω. Δυσκολο, γιατι τοτε που σαν ερμο βλασταρι κολλησα επανω του για να ζησω, νομιζα πως θα ηταν για παντα. Και το χειροτερο, κι εκεινος το ιδιο!
και όχι στη παρουσία του ή τη βοήθειά του αυτή καθαυτή ..
Δεν το κρυβω οτι συχνα νιωθω πως θα την ηθελα. Με ορους ομως διαφορετικους απο εκεινους που μου θετει.. Καθε φορα που με βοηθα ειναι σαν να μου λεει:βλεπεις? Με εχεις αναγκη, μονη δεν μπορεις!Πιστευω δεν θα ειχα προβλημα αν εισεπρατα μονο το οτι εχω αναγκη την στηριξη του.
Και λεω πιστευω, γιατι δεν ειμαι σιγουρη. Η γενια των παλαιοτερων, των γονεων, κατι κουβαλα, κατι πολυτιμο, που ωφελιμο και καλο και χρησιμο ειναι να το μεταδιδει στη νεα γενια. οταν υπαρχει αυτη η γεφυρα αναμεσα, που τους κρατα στη σωστη αποσταση, το αποτελεσμα ειναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΕΞΕΛΙΞΗ. Δεν εχω τιποτα στο να δινουμε τα χερια στους παλαιοτερους και να παιρνουμε απο αυτους. Κι εκεινοι αντιστροφα να παιρνουν απο εμας πραγματα. Αλλα το να δοθουν τα χερια, να λειτουργησει το γεφυρωμα, απαιτει μια σχεση συμφιλιωμενη. Μια σχεση που εχω δει σε αλλες κορες με τον πατερα τους και που δακριζω. Αλλα, στην δικη μας σχεση, με την παντελη ελλειψη οριων και την υπερπροστασια, με την μεγαλη εχθρα, που ισως ειναι θυμος που καπου επρεπε να βγει, δυσκολη η συνεργασια και το γεφυρωμα..
\"Αγγελε της ψυχης\", με βοηθησες!
Τωρα ξερω οτι δυο ειναι τα πιο κρισιμα ζητηματα.
1. Πως θα πετυχω να εχω τον χρονο μου για να πειραματιστω οσο χρειαζομαι στην αγορα εργασιας και να διακρινω πιο καθαρα τα θελω μου.
2. Πως θα καταφερω να κρατησω ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ με τον πατερα μου.
Υπαρχει κι ενα μερος πιο \"ψυχολογικο\".
Να καταφερω να τον βγαλω απο την θεση του παντοτεινου κριτη ( που συνδεεται απιστευτα με την θεση του ως πηγη της αυτοπεποιθησης μου) ωστε να ανταποκρινομαι πιο ανετα και λειτουργικα στην δουλεια μου.
Και φυσικα να βρισκω και να συντηρω οσο συχνα χρειαζεται το ψυχικο σθενος για να αναλαβω σιγα σιγα (και οχι με σπασμωδικες κινησεις) την συνολικη ευθυνη του εαυτου μου.
... εξίσου \"άνατριχιαστικό\" το .... rebound σου
Θα .. αποδελτιώσω και επανέρχομαι ..!
Διαβασε το παλι, εκανα καποιες διορθωσεις γιατι πολλα που εγραψα δεν τα ειχα αρχικα κανει bold. ::)
Weird, μου βγάζει και μια μεγάλη ανασφάλεια ο μπαμπάς σου για τον εαυτό του, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που λέω...
Ίσως νιώθει σαν να είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της πορείας και της ευτυχίας της ζωής σου και φοβάται μήπως \"αποτύχει\" στον τομέα αυτό. Και στο να νιώθει έτσι \"βοήθησε\" και η απώλεια της μαμάς σου που νιώθει ότι έχει να λογοδοτήσει και σε κείνη...
Γι\'αυτό ίσως χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο να σε πιέσει να δεχτείς τη δική του γνώμη.
Μήπως κι ένας μίχιος φόβος του είναι μήπως τελικά εσύ τα καταφέρεις;
Δεν τα λέω αυτά για να τον δικαιολογήσω αλλά τα εκφράζω ως ένα τρόπο να τον απομυθοποιήσεις - όχι να μην τον θαυμάζεις γιατί κατά τα λεγόμενά σου ο άνθρωπος κατάφερε και πέτυχε πολλά - και να καταλάβεις πως είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που όσο κι αν υποστηρίζει ότι τα γνωρίζει όλα λόγω πείρας, στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος, όπως όλοι. Τα επιχειρήματά του είναι πέρα για πέρα λογικά αλλά ο τρόπος του είναι δεν είναι καθοδηγητικός αλλά μειονεκτικός, πιεστικός. Που ίσως κρύβει - πολύ καλά - μια μεγάλη ανασφάλεια...
Το σίγουρο είναι ότι ως επαγγελματίας είναι εξαιρετικός. Ως γονιός, και μάλιστα μόνος, έχει δίκιο να έχει τρομοκρατηθεί αλλά άδικο να φέρεται έτσι. Δες ότι ίσως δεν είσαι η μόνη τρομαγμένη εδώ. Έτσι ίσως να αποκτήσεις περισσότερο θάρρος να πειραματιστείς και να αποφασίσεις εσύ στο τέλος πιο είναι το καλύτερο για σένα, αυτό που τώρα πιστεύεις, αυτό που εκείνος αρχικά θέλει ή κάτι εντελώς διαφορετικό...
Συγνώμη για τα πολλά ίσως γιατί είναι καθαρά υποθέσεις όλο αυτό, μιας και δεν γνωρίζω το μπαμπά σου καλή μου...Μόνο ότι νιώθω...
Α ναι... η αίσθηση ότι δεν έχω εξάρτηση από κανένα (εκτός από τον εργοδότη - αλλά εκεί οι σχέσεις είναι ισότιμες), κ ίσως... δεν παρακολουθούμαι από κανένα..., ήταν αυτό που με οδήγησε σ\' αυτό τον δρόμο.Quote:
Originally posted by weird
Θα φας πολλά σκατά μετά συγχωρήσεως αν κινηθείς μόνη σου.
Αλεξανδρε, το ξερω... ειδικα στον χωρο μου, ο ανταγωνισμος ειναι πολυ μεγαλος και φαινεται σκετη αυτοκτονια να εχω τις πλατες του μπαμπακα κι εγω να πηγαινω μονη μεσα στο βουρκο.(Δεν θα σας το κρυψω, στο ξεκινημα μου περσυ τους τις ζητησα τις πλατες και με βοηθησε.)
Βασικα οπως ειπα, θελω ΧΡΟΝΟ.
Αυτο που κανω την περιοδο αυτη, ειναι να συνομιλω με τον εαυτο μου. Του λεω περιπου:
\"Αντιλαμβανεσαι οτι δεν θα ειναι ευκολα. Θα δουλευεις πολλες ωρες, με χαμηλο μισθο στην αρχη. Ξεχνα τις εξοδους σου, την χαλαροτητα που εχεις τωρα, το να διαβαζεις την ωραια λογοτεχνεια σου, να ψαχνεις ολη την ωρα στα τρισβαθα της ψυχης σου, να αφουγκραζεσαι τις καλλιτεχνικες ανησυχιες σου και να ονειροπολεις.Να αφιερωνεσαι στις φιλιες σου. Θα δουλευεις σκληρα και αναγκαστικα ο χρονος σου θα μειωθει κατα πολυ.
Επισης ξεχνα το οτι μπορεις να αυτοπαινευεσαι - στον εαυτο σου κυριως, παιρνοντας ετσι αυτοπεποιθηση- ως η κορη του ταδε. Τον ξερουν βεβαια ολοι στον χωρο και ηδη εχω μια χ αντιμετωπιση αλλα τελοσπαντων. Θα πελαγωσεις στην αρχη, θα φοβηθεις, θα θυμηθεις και την εποχη που ειχες να κανεις με τις φοβιες σου, αλλα θα συνεχιζεις!\"
Κι ολα αυτα, διοτι θελω να τα δω οσο πιο ρεαλιστικα μπορω, να ειναι μια αποφαση πληρως συνειδητη και να ξερω σε τι δυσκολο βουρκο παω να πεσω. Φυσικα ερχεται η φωνη του πατερα μου, να με απειλησει\"Που να πας βρε εσυ? Εισαι εσυ για τετοια? Τα μουτρα σου θα φας\". Αλλα επιτελους, πρωτα θελω να την βγαλω μεσα απο το κεφαλι μου οπου μου την εχει καλα φυτεψει την φωνη του κι επειτα να μην την αφηνω να με επηρεαζει. Ευκολα πραγματα...
Συμφωνω Αλεξανδρε οτι αλλιως θα ηταν ΠΟΛΥ ευκολα για σενα. Αλλα αυτο το ευκολο και το βολεμα και ο συμβιβασμος με τρελαινουν. Συμφωνω για την απαισια νοοτροπια οικογενειακης συντεχνιας του Ελληνα.
Δεν παριστανω την ετοιμη. Εχω ακομα πολυ δρομο. Ακομα εχω εξαρτηση απο τον μπαμπα.
Δεν μιλάμε για χρήματα. Το πρώτο χρόνο που ξεκίνησα έβγαζα πιο πολλά λεφτά από ότι το πρόσωπο της οικογένειας που μου είχε έτοιμη τη δουλειά. Ήμουν σε ένα πόστο σχεδόν ισάξιο και με τρομερή \"ορμή\". (οι εργοδότες το έβλεπαν αυτό και φυσικά το εκμεταλεύονταν... πάντα όμως με χρήματα - ποτέ δεν έκανα \"αγαθοεργία\")
Αυτό δεν ήθελα να χάσω.
Εκεί μ\'άφησε και ήσυχο η φαμίλια, κόζα νόστρα ομερτά!
Κι όταν ήθελα μία χάρη όντως απευθύνθηκα στο πρόσωπο της οικογένειας κι έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει αλλά παραδόξως... δεν τα κατάφερε! Έβγαλα εγώ το φίδι από την τρύπα τότε... δηλαδή ως ένα βαθμό το έχω ξεπεράσει...
έχω τρομερή εμπιστοσύνη στο ότι κάνω μια πολύ καλή δουλειά... ψυχολογικά να ήμουν και λίγο καλύτερα... εκεί \"χολένω\".
όμως σε μένα τα πράγματα ήταν λίγο διαφοερετικά. μεγάλωσα με το μότο \"μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αν το θέλεις\". αυτό σου δίνει μεγάλη ορμή κι εμπιστοσύνη αλλά και ξεγυρισμένα χαστούκια όταν βλέπεις ότι δεν ισχύει πάντα. επίσης είμαι τρομερά ξεροκέφαλος. πολύ δύσκολα θα ακολουθήσω συμβουλές. ακόμα κι αν ξέρω ότι κάτι που πάω να κάνω είναι λάθος... θα το κάνω! αλλά θέλω να πιστεύω ότι το κριτήριο μου δεν το έχω χάσει.
ένα \"συγκηνητικο\" πράγμα που έχω δει αυτά τα χρόνια είναι η συναδελφική αλληλεγγύη που σε ορισμένες περιπτώσεις προσομοιάζει οικογενειακές σχέσεις.
ας πούμε σε μία δύσκολη στιγμή, (όταν ήμουν σε κατάθλιψη) είδα ότι δεν πλήρωσα \"τη νύφη\" κι έλεγα μάλλον παρεναίβηκε κάποιος από τη φαμίλια... δεν μπορούσα να το εξηγήσω αλλιώς. τελικά ήταν ο διευθυντής που με \"προστάτευσε\" (που ούτε καν ξέρει τους δικούς μου) κι ούτε καν μου το είπε. το έμαθα μέσω τρίτων μετά από πολύ καιρό. και μάλιστα νόμιζα ότι δεν με συμπαθούσε κι όλας...
αλλά γενικά δεν είμαι κι ο ευκολότερος εργαζόμενος... θα τη πω, θα φέρω δυσκολίες, θα προστατεύσω τον εαυτό μου...
σε κάποια φάση ένας παλιός στο χώρο μου είχε πει ότι κάνεις πολύ καλή δουλειά αλλά έχεις δημιουργήσει ένα κλίμα που αν κάνεις κάποιο λάθος υπάρχουν δυό τρεις που θα πέσουν να σε φάνε. τι να κάνουμε. ποτέ κανείς δεν έχει κερδίσει πηγαίνοντας με το σταυρό στο χέρι. αυτό πιστεύω εγώ. και πρέπει να \"πουλάς\" τον εαυτό σου σωστά... ακόμα κι αν δημιουργήσεις κάποιες αντιπάθειες αν πρέπει. και ΠΟΤΕ να μην δείξεις ότι έχεις ανάγκη.. (ακόμα κι αν την έχεις).
Ανωνυμη, ετσι ειναι.
Επαγγελματικα ο πατερας μου εχει διαγραψει μια αξιοθαυμαστη πορεια.
Ομως τον βρισκω ανωριμο συναισθηματικα, τον εχω ηδη χαρακτηρισει συναισθηματικα αναπηρο. Του εχω ηδη πεταξει την ατακα – βομβα: Τα δικα σου κομπλεξ και τις ανασφαλειες πληρωνω. Είναι θλιβερο μεγαλωνοντας να βλεπεις πως δεν είναι θεοι, είναι α ν θ ρ ω π ο ι! Όπως σωστα το λες. Και τραγικα επωδυνη η στιγμη που βλεπεις ότι αυτος ο ανθρωπος εκανε λαθη, πολλα λαθη. Λαθη τα οποια σε σημαδεψαν με έναν τροπο βαθυ.
Γι αυτό, ενώ μεγαλωνεις προσπαθεις να διορθωσεις μονος ή και με τη βοηθεια ειδικου, όλα εκεινα τα λαθη, που διαστρεβλωσαν την ομαλη εξελιξη σου. Και παλευεις να συγχωρεσεις τον γονεα, γιατι δεν τα κανε από ελλειψη αγαπης αλλα από αδυναμια.
Ο θαυμασμος και η εξαρτηση που με διακατεχουν, είναι περιπλοκο να εξαφανιστουν με την απλη λογικη κατανοηση του ότι εχει ανασφαλειες- αδυναμιες- είναι ανθρωπος. Η επιρροη χρονων εχει σκαλισει μεσα μου πεποιθησεις ακλονητες, που δεν αποσυντιθενται ετσι απλα. Πρεπει να σκαλισω, να ξαναπλασω. Νομιζω ότι αυτος πρεπει να είναι ο στοχος μιας ολοκληρωμενης θεραπειας…Ελπιζω να φτασω εκει.
Φυσικα και δεν ειμαι η μονη τρομαγμενη. Ειμαι διπλα τρομαγμενη. Εχω να κουβαλω και τον δικο του τρομο στις πλατες. Και την δικη του αβεβαιοτητα.
Γι αυτό χρειαζονται τα ορια. Το δικο μου και το δικο του.
Ενας δυσκολος στοχος μετα από χρονια ταυτιση. Θελω να ελπιζω, να πιστευω, όχι και αδυνατος.
Σ ευχαριστω πολύ...
Αλεξανδρε, χαιρομαι για την αισθηση ελευθεριας που μου αποπνεεις...
Το οτι σε αφησαν ησυχο μολις ειδαν οτι εισαι καλα οικονομικα καθολου δεν με εκπλησσει...
Παρα την ανεξαρτησια σου, δεν διστασες να ζητησεις στηριξη οταν τη χρειαστηκες, κι αυτο μου αρεσει.
Τωρα, στο θεμα της φιλοσοφιας στον επαγγελματικο χωρο, αυτο ειναι ενα θεμα διαφορετικο.
Ο καθενας επιλεγει την δικη του. Προσωπικα, δεν εχω διαμορφωσει ακομα καμια σταση στο θεμα αυτο.
\"Ο θαυμασμος και η εξαρτηση που με διακατεχουν, είναι περιπλοκο να εξαφανιστουν με την απλη λογικη κατανοηση του ότι εχει ανασφαλειες- αδυναμιες- είναι ανθρωπος. \"
Σίγουρα καλή μου. Έχεις όμως κάνει τρομερή προσπάθεια και δουλειά και συνεχίζεις να κάνεις. Αυτό λέει πολλά...
Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο για ανθρώπους που διψάνε να ολοκληρωθούν, να γεμίσουν, να εξελιχθούν, να εξερευνήσουν... Καλή τύχη στη νέα σου ζωή που ήδη την έχεις ξεκινήσει!
weird, και ο δικός μου ο πατέρας με πίεσε πολύ για την επαγγελματική μου πορεία. Στην αρχή ήθελε να ακολουθήσω το δικό του επάγγελμα με κίνητρο τη στρωμένη δουλειά, τις γνωριμίες, την υποστήριξη που θα μπορούσε να μου παρέχει. Θυμάμαι πως το επιχείρημα του πατέρα μου (και όλης βέβαια της εκτεταμένης οικογένειας...) ήταν \'πέρνα πρώτα στη σχολή που λέω εγώ και όταν τελειώσεις, αν επιμένεις σπούδασε και αυτό που θέλεις εσύ\'. Δεν το έκανα. Η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές και ήθελα αυτές να είναι οι δικές μου επιλογές. Εξάλλου, η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη και η υποστήριξη που σήμερα κάποιος μου υπόσχεται, αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Ακολούθησα λοιπόν το δικό μου δρόμο και χαίρομαι που έκανα αυτό που ήθελα τη στιγμή που το ήθελα.
Στην πορεία και αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές, ήρθαν άλλες εντάσεις, για την περίφημη \'ασφάλεια του δημοσίου\'. Ωραία, έκανες το κέφι σου με τις σπουδές, τώρα άκουσέ με...Δεν θα πω όλη την ιστορία, αλλά μια φορά που είπα \'οκ, σε ακούω\' και έκανα την περίφημη αίτηση (και τις σχετικές διαδικασίες) δεν έγινε τίποτα. Ξέρεις γιατί? Γιατί τη θέση για την οποία είχα όλα τα τυπικά προσόντα (και με το παραπάνω...) την πήρε κάποιος χωρίς τα προσόντα αλλά με ισχυρό μέσο...Χαχα...Άργησε λίγο η (ηθική) δικαίωση αλλά ήρθε: μου είπε τότε ο πατέρας μου \"Μη στενοχωριέσαι, εσύ τα καταφέρνεις μια χαρά και μόνη σου, δεν έχεις ανάγκη κανένα\".
Τον είχα όμως ανάγκη κάποτε σαν πρότυπο και χαίρομαι που υπήρξε καλός σε αυτό το ρόλο. Χαίρομαι που τον έχω ακόμα στη ζωή μου γιατί είναι ένας δικός μου άνθρωπος. Τον αγνόησα όμως όλα αυτά τα χρόνια? Ναι. Μόνο στη λήψη αποφάσεων. Ξέρω ότι νοιάζεται για εμένα και του το λέω (ξέρω επίσης ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, αλλά αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου), όπως του τονίζω συχνά τα θετικά στοιχεία που πήρα από αυτόν, ως προς τον τρόπο σκέψης, ως προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων, ως προς το χαρακτήρα (και εκείνος έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή του αγνοώντας τις οικογενειακές πιέσεις και ξεπερνώντας τους πάσης φύσεως περιορισμούς). Τελικά μοιάζουμε σε αρκετά, άσχετα αν η επαγγελματική μας πορεία επιφανειακά μόνο διαφέρει. Αυτό λοιπόν το ξέρει και τον ικανοποιεί αφάνταστα, όπως επίσης χαίρεται ειλικρινά όταν με βλέπει χαρούμενη. Και είμαι χαρούμενη (παρά τα άγχη και τις ανασφάλειες τις καθημερινότητας) επειδή έκανα αυτό που ήθελα.
Θα μου πεις, που ξέρεις ότι έκανες αυτό που ήθελες και δεν ήταν απλά μια αντίδραση. Η αντίδραση στην ταύτιση είναι ένα πρώτο βήμα για να ορίσουμε την ατομικότητά μας. Το ότι το ψάχνεις είναι δείγμα ότι αναγνωρίζεις και δεν επιθυμείς να παραμείνεις στην αντίδραση. Σε αυτό που λες παραπάνω ότι έχεις ένα στόχο, αλλά μπορεί να τον απορρίψεις επειδή ως μέσον παρεμβάλλεται ο πατέρας θα έλεγα διατήρησε το στόχο (αν πιστεύεις ότι ως αποτέλεσμα σε ικανοποιεί), δέξου τη βοήθεια αλλά μην βασίζεσαι σε αυτή. Προσωπικά δεν σκέφτομαι πια \'ποιος με επηρέασε\' ή \'ποιος με βοήθησε\' αλλά εστιάζω στο ότι συνολικά δεν έχω αναθέσει την ευθύνη της ζωής μου στους γονείς και ελέγχω συχνά αν εγώ νιώθω καλά μέσα σε μια χ κατάσταση είτε είναι μόνο δική μου επιθυμία, είτε είναι ΚΑΙ δική τους.
Δεν ξερω γιατι, αλλα μολις το διαβασα, εγινα χιλια κομματια. Ειμαι ετοιμη να ακουσω ολη την αληθεια? Μπορω ανετα να εκτοξευω \"κατηγορω\" απεναντι στον πατερα μου αλλα αντεχω να βγαζουνε συμπερασματα αρνητικα για αυτον οι αλλοι? ΟΧΙ, αν κρινω απο την αναστατωση που μουQuote:
Originally posted by anwnimi
Weird, μου βγάζει και μια μεγάλη ανασφάλεια ο μπαμπάς σου για τον εαυτό του, δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που λέω...
Ίσως νιώθει σαν να είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος της πορείας και της ευτυχίας της ζωής σου και φοβάται μήπως \"αποτύχει\" στον τομέα αυτό. Και στο να νιώθει έτσι \"βοήθησε\" και η απώλεια της μαμάς σου που νιώθει ότι έχει να λογοδοτήσει και σε κείνη...
Γι\'αυτό ίσως χρησιμοποιεί κάθε δυνατό μέσο να σε πιέσει να δεχτείς τη δική του γνώμη.
Μήπως κι ένας μίχιος φόβος του είναι μήπως τελικά εσύ τα καταφέρεις;
Δεν τα λέω αυτά για να τον δικαιολογήσω αλλά τα εκφράζω ως ένα τρόπο να τον απομυθοποιήσεις - όχι να μην τον θαυμάζεις γιατί κατά τα λεγόμενά σου ο άνθρωπος κατάφερε και πέτυχε πολλά - και να καταλάβεις πως είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που όσο κι αν υποστηρίζει ότι τα γνωρίζει όλα λόγω πείρας, στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος, όπως όλοι. Τα επιχειρήματά του είναι πέρα για πέρα λογικά αλλά ο τρόπος του είναι δεν είναι καθοδηγητικός αλλά μειονεκτικός, πιεστικός. Που ίσως κρύβει - πολύ καλά - μια μεγάλη ανασφάλεια...
Το σίγουρο είναι ότι ως επαγγελματίας είναι εξαιρετικός. Ως γονιός, και μάλιστα μόνος, έχει δίκιο να έχει τρομοκρατηθεί αλλά άδικο να φέρεται έτσι. Δες ότι ίσως δεν είσαι η μόνη τρομαγμένη εδώ. Έτσι ίσως να αποκτήσεις περισσότερο θάρρος να πειραματιστείς και να αποφασίσεις εσύ στο τέλος πιο είναι το καλύτερο για σένα, αυτό που τώρα πιστεύεις, αυτό που εκείνος αρχικά θέλει ή κάτι εντελώς διαφορετικό...
Συγνώμη για τα πολλά ίσως γιατί είναι καθαρά υποθέσεις όλο αυτό, μιας και δεν γνωρίζω το μπαμπά σου καλή μου...Μόνο ότι νιώθω...
προκαλεσε ολο αυτο.
Δεν θα κρυφτω! Εμεινα εκπληκτη με τον εαυτο μου! Αντεχω να τον χαρακτηριζει καποιος βασει των λεγομενων μου ανασφαλη? ΟΧΙ!
Ενιωσα ντροπη να σας δειξω, ποσο αδυναμη ειμαι και ποση δουλεια εχω να κανω πανω στο θεμα αυτο, αλλα αποφασισα να το πω...
Ανωνυμη μου, ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΩ τις καλες σου προθεσεις σου και δεν το γραφω αυτο για να σου πω, εσυ φταις που τα ενιωσα ολα αυτα.. Καμια σχεση! Θελω απλα να μοιραστω οτι τα ενιωσα.
Αποφασισα από την αρχη, ανοιγοντας το θεμα αυτό, ότι θα υπαρχει μεγαλη εκθεση του εαυτου και της ψυχης μου. Αναλογιστηκα τους κινδυνους που θα περιεκλειε, και ειπα, νιωθω ετοιμη, ας το δοκιμασω.
Δυσκολευτηκα, δυσκολευτηκα πολύ. Ειδικα στα σημεια οπου περιγραφω τα συναισθηματα μου προς τον πατερα μου ένα σφιξιμο σε ολο μου το σωμα εδινε εντονα το παρον. Εξεθεσα όλα του τα μελανα σημεια, θελοντας ισως να σας βαλω καλυτερα μεσα στην ΕΠΙΡΡΟΗ που ασκησε επανω στον ψυχισμο μου. Να συνδεσω ολη αυτην την επιβολη του με την κοινωνικη φοβια, την αγοραφοβια. Με λιγα λογια να δωσω ΟΣΟ πιο αναλυτικα μπορω όλα εκεινα τα στοιχεια της ζωης μου που με επλασαν.
Τα συναισθηματα αφου τελειωνα το «ανοιγμα» ηταν διαφορα. Πρωτα από όλα, ανακαλυπτα πραγματα που τα συνειδητοποιουσα καθως τα εγραφα, μικρες μικρες αποκαλυψεις. Μετα ενιωθα ασχημα, καποια ενοχη, που εκθετω σε ένα δημοσιο, εστω ανωνυμα, φορουμ τοσα πολλα πραγματα για τη δικη μου τη ζωη και εκεινη των ατομων του περιβαλλοντος μου, κυριως του μπαμπα. Κι ενιωθα κι έναν ΦΟΒΟ, απροδιοριστο. Γιατι όμως ενιωθα φοβο? Αυτό δεν μπορουσα να το καταλαβω.
Ηρθε όμως η στιγμη, και το καταλαβα. Τελικα, γραφοντας, ειδικα όταν ξερεις ότι καπου απευθυνεσαι, γινεται μεσα σου δουλεια. Δουλευεις τα σημεια του εαυτου σου που εκθετεις. Δουλευεις τοσο μονος, οσο και μεσα από την αλληλεπιδραση σου με τον αλλον, που σε διαβαζει.
Κι ακριβως στο σημειο αυτό, ο φοβος αρχιζει να γινεται πιο ξεκαθαρος. Όταν ανοιγομαι , δεν ειμαι παντα διατεθειμενος να δουλεψω ΟΛΑ τα κομματια για τα οποια ανοιγομαι(κι εκει βρισκεται η ευθυνη μου ισως, να προσεχω ΤΙ θελω στα αληθεια να θεσω προς συζητηση). Δινω με αναγλυφο τροπο τα συναισθηματα μου απεναντι στον πατερα μου. Και προσωπικα, ηταν δυσκολο να το αποφυγω, ηταν κατι ΠΗΓΑΙΟ. Εστιαζω επισης από το πρωτο μου μηνυμα, το διλλημα στο οποιο βρισκομαι: Θα ικανοποιησω τα δικα μου θελω ή εκεινα του πατερα μου?
Μεσα στην πορεια των μηνυματων μου, φαινεται, τωρα που τα παρατηρω, το ποια πραγματα ειμαι ετοιμη να δουλεψω, και ποια όχι. Δεν εθεσα καποιο οριο από την αρχη, ηθελα να το ανακαλυψω στην πορεια, και το βρηκα! Εδώ κολλαει και ο φοβος. ΦΟΒΟΣ μην παω πιο βαθια από οσο αντεχω. Ενας φοβος που είναι διαχυτος εξαλλου στα οσα γραφω, οπου με έναν πολύ εμμεσο τροπο δειχνω τα ορια μου.
«Δεν μπορω να αναλυσω πληρως τα συναισθηματα, είναι κατι που ακομα δουλευω. Παντως ηταν πολλα, αναμεικτα, αντιφατικα, εντονα.
Υπαρχει απο πανω μου ενα συννεφο συναισθηματων που δεν εχω εξερευνησει, σιδερο που καιει δεν αγγιζεται, για τον πατερα μου.
Αλλα δεν νιωθω ετοιμη ακομα να απεξαρτηθω τελειως απο αυτον. Υπαρχουν ακομα πραγματα που δεν εχω δουλεψει.
ΕΙμαι καθοδον. Στην διαδικασιας αποκολλησης.
Δεν παριστανω την ετοιμη. Εχω ακομα πολυ δρομο. Ακομα εχω εξαρτηση απο τον μπαμπα.»
Μετα από ΠΟΛΥ ΠΟΝΟ λοιπον, κατεληξα ότι το θεμα των συναισθηματων που περιεγραψα ότι τρεφω για τον πατερα μου, φοβος, θαυμασμος, εξιδανικευση, αγαπη, μισος, είναι τοσο μα τοσο περιπλοκο να το επεξεργαστω γενικως, ειδικοτερα μαλιστα μεσα από το φορουμ(γιατι ΠΛΕΟΝ το βλεπω και αυτό σαν ένα εργαλειο δουλειας με τον εαυτο), θελει λεπτους χειρισμους γιατι μπορει να με διαλυσει..
Τι κανω τωρα? Βασικα βλεπω τα ορια μου.
Δεν θελω να τα επιβαλλω σε κανεναν, απλα τα βλεπω… Ουφ, είναι πολύ δυσκολο τελικα… Πολύ πιο δυσκολο από οσο νομιζα!
Δεν ξερω, εχει τυχει κατι παρομοιο σε καποιον? Να ανοιξει διαπλατα ένα θεμα και να διαπιστωσει ότι καποια σημεια του, του είναι πολύ επωδυνα να τα δουλεψει?
Τρομαξα, τρομαξα πολυ. Δεν θελω σε καμια περιπτωση να αρχισουν τωρα ολοι να παταν τα ευαλωτα σημεια μου. Να μου λενε με καποιον τροπο, μα καλα δεν βλεπεις τα στραβα του? Απομυθοποιησε τον επιτελους...
Αυτη η \"επεμβαση\" στο μεσα μου, μονο να με βλαψει μπορει, κι οχι να με βοηθησει...
Νομιζω οτι η πιο βολικη οδος για να εκδηλωνω καποιο ειδος θυμου απεναντι του τελικα, ειναι η αντιδραστικοτητα.
Σ ευχαριστω πολυ, αληθεια.Quote:
Originally posted by marina38
weird, και ο δικός μου ο πατέρας με πίεσε πολύ για την επαγγελματική μου πορεία. Στην αρχή ήθελε να ακολουθήσω το δικό του επάγγελμα με κίνητρο τη στρωμένη δουλειά, τις γνωριμίες, την υποστήριξη που θα μπορούσε να μου παρέχει. Θυμάμαι πως το επιχείρημα του πατέρα μου (και όλης βέβαια της εκτεταμένης οικογένειας...) ήταν \'πέρνα πρώτα στη σχολή που λέω εγώ και όταν τελειώσεις, αν επιμένεις σπούδασε και αυτό που θέλεις εσύ\'. Δεν το έκανα. Η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές και ήθελα αυτές να είναι οι δικές μου επιλογές. Εξάλλου, η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη και η υποστήριξη που σήμερα κάποιος μου υπόσχεται, αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Ακολούθησα λοιπόν το δικό μου δρόμο και χαίρομαι που έκανα αυτό που ήθελα τη στιγμή που το ήθελα.
Στην πορεία και αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές, ήρθαν άλλες εντάσεις, για την περίφημη \'ασφάλεια του δημοσίου\'. Ωραία, έκανες το κέφι σου με τις σπουδές, τώρα άκουσέ με...Δεν θα πω όλη την ιστορία, αλλά μια φορά που είπα \'οκ, σε ακούω\' και έκανα την περίφημη αίτηση (και τις σχετικές διαδικασίες) δεν έγινε τίποτα. Ξέρεις γιατί? Γιατί τη θέση για την οποία είχα όλα τα τυπικά προσόντα (και με το παραπάνω...) την πήρε κάποιος χωρίς τα προσόντα αλλά με ισχυρό μέσο...Χαχα...Άργησε λίγο η (ηθική) δικαίωση αλλά ήρθε: μου είπε τότε ο πατέρας μου \"Μη στενοχωριέσαι, εσύ τα καταφέρνεις μια χαρά και μόνη σου, δεν έχεις ανάγκη κανένα\". Αυτο το σημειο εδω, μου φαινεται πολυ συγκιντητικο:)
Τον είχα όμως ανάγκη κάποτε σαν πρότυπο και χαίρομαι που υπήρξε καλός σε αυτό το ρόλο. Χαίρομαι που τον έχω ακόμα στη ζωή μου γιατί είναι ένας δικός μου άνθρωπος. Τον αγνόησα όμως όλα αυτά τα χρόνια? Ναι. Μόνο στη λήψη αποφάσεων.
Φιλτραρεις ποια στοιχεια να κρατησεις και ποια να απορριψεις.. Μου αρεσει να ακουω να μιλουν ατομα που εχουν διαμορφωσει εμπιστοσυνη στην ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ κριση.. Ξέρω ότι νοιάζεται για εμένα και του το λέω (ξέρω επίσης ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, αλλά αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου), όπως του τονίζω συχνά τα θετικά στοιχεία που πήρα από αυτόν,
Φαινεται να εχετε μια σχεση καλης επικοινωνιας αναμεσα σας, οπου μπορειτε να μιλατε ανοιχτα για το τι αισθανεστε! Σαν αξιοπεριεργο φαινομενο μου φαινεται... χε χε. Βασικα καλη μου, κι εγω καποτε του ειπα, \"ειμαι περηφανη που ειμαι καρη σου\". ως προς τον τρόπο σκέψης, ως προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων, ως προς το χαρακτήρα (και εκείνος έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή του αγνοώντας τις οικογενειακές πιέσεις και ξεπερνώντας τους πάσης φύσεως περιορισμούς).
Αυτο που λες περι τροπου σκεψης, και ποοοσα αλλα στοιχεια του πατερα μου διακρινω πανω μου, που νιωθω να με κανουν ξεχωριστη. Και μια μεγαλη ευγνωμοσυνη νιωθω, απεναντι του.
Τελικά μοιάζουμε σε αρκετά, άσχετα αν η επαγγελματική μας πορεία επιφανειακά μόνο διαφέρει. Αυτό λοιπόν το ξέρει και τον ικανοποιεί αφάνταστα, όπως επίσης χαίρεται ειλικρινά όταν με βλέπει χαρούμενη. Και είμαι χαρούμενη (παρά τα άγχη και τις ανασφάλειες τις καθημερινότητας) επειδή έκανα αυτό που ήθελα.
Συγκινουμαι..
Θα μου πεις, που ξέρεις ότι έκανες αυτό που ήθελες και δεν ήταν απλά μια αντίδραση. Η αντίδραση στην ταύτιση είναι ένα πρώτο βήμα για να ορίσουμε την ατομικότητά μας.
Πολυ μου αρεσει ο ξεκαθαρος τροπος με τον οποιον το διατυπωνεις.
Το ότι το ψάχνεις είναι δείγμα ότι αναγνωρίζεις και δεν επιθυμείς να παραμείνεις στην αντίδραση. Σε αυτό που λες παραπάνω ότι έχεις ένα στόχο, αλλά μπορεί να τον απορρίψεις επειδή ως μέσον παρεμβάλλεται ο πατέρας θα έλεγα διατήρησε το στόχο (αν πιστεύεις ότι ως αποτέλεσμα σε ικανοποιεί), δέξου τη βοήθεια αλλά μην βασίζεσαι σε αυτή.
Εδω μαλλον χρειαζεται να κανω, μεσω θεραπειας? μαλλον.. μια γερη επεξεργασια μεσα μου :OTAN δεχεσαι βοηθεια, αυτο ΔΕΝ σημαινει οτι εισαι αχρηστη.. Αυτη τη στιγμη εχω ανατριχιασει γιατι μου ηρθε φλασια.. Παντα δυσκολευομουν να ζητησω ανοιχτα βοηθεια, για ΚΑΘΕ ειδους θεμα. Ηθελα μονη μου, ολα να τα λυσω μονη, εγω.
Προσωπικά δεν σκέφτομαι πια \'ποιος με επηρέασε\' ή \'ποιος με βοήθησε\' αλλά εστιάζω στο ότι συνολικά δεν έχω αναθέσει την ευθύνη της ζωής μου στους γονείς και ελέγχω συχνά αν εγώ νιώθω καλά μέσα σε μια χ κατάσταση είτε είναι μόνο δική μου επιθυμία, είτε είναι ΚΑΙ δική τους.
καλή μου Weird,
διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?
Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....
... πανικός συναισθημάτων λοιπόν ...
κι \"Γή\" να τρίζει κάτω απ΄ τα πόδια , φόβος για τα \"θεμέλια\" για τις .. \"δομές\" για τις \"ρίζες\" ...
Νοιώθω αυτή την ταραχή , τη γνωρίζω τόσο καλά άλλωστε ...
είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...
Ποιός τάχα θα θεωρούσε \"απόρριψη\" ή ‘απομυθοποίηση’ της μάνας , του γονιού όταν κόβεται ο λώρος , όταν ανοίγουν δειλά τα φτερά και κάτω χάσκει το κενό ... και όλα τα σενάρια επιτυχίας/αποτυχίας είναι ανοιχτά ... ;
Μη βασανίζεσαι καλή μου , Δεν απορρίπτεις , Δεν απομυθοποιείς , Δε μηδενίζεις τις αξίες σου , τους στύλους και τις ρίζες σου ...
Ο μπαμπάς σου μείνει πάντα \"εκεί\" που ήταν , εκεί \"ψηλά\" που τον είχες όταν μικρό παιδάκι σήκωνες ψηλά τα μάτια για τον δεις ... έστω κι αν τώρα ίσως τον έφτασες στο ύψος ή του ρίχνεις και κάνα κεφάλι ....
Απλά τώρα αυτό που άλλαξε είσαι ΕΣΥ ...
Μεγάλωσες πατώντας στις ρίζες που σου έδωσε , δεν έχεις ΜΟΝΟ ανάγκες (προφανείς) , αλλά και ΘΕΛΩ, ΑΠΑΙΤΩ, ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ...
Τώρα καταλαβαίνεις ... ΤΟΝ καταλαβαίνεις ...Είναι για σένα πια περισσότερο προβλέψιμος, είσαι σε θέση πια να εντοπίζεις \"λάθη\" , \"αστοχίες\" , \"αδυναμίες\" του .
Είσαι σε θέση να τον κρίνεις , να τον συγκρίνεις (και όχι κατ ανάγκη για να τον κατακρίνεις).
Αυτό είναι το τίμημα (κι ο πόνος) της ωριμότητας, της ενηλικίωσης, της γνώσης κι αυτό είναι κατάκτηση ... και δική ΣΟΥ και δική ΤΟΥ .
Ίσως κι αυτός να ... τρομάζει (κατά κάποιο τρόπο) αυτή τη στιγμή της αποκόλλησης , του πετάγματός σου ... και εκφράζει αυτό του το φόβο , την αγωνία του για το \"μετά\" σου με λάθος τρόπο ...
Ίσως χρειάζεται κι αυτός το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε \"σένα\" .
Στο νέο , ώριμο , αυτόνομο εαυτό σου ...
Η πρόκληση είναι ΚΑΙ για τους δυό σας ...
Είμαστε άλλωστε σαν άνθρωποι ... \"δυναμικά συστήματα\" και όχι \"γραμμικά\" ... \"στατικά\" ...
Πάντα θα υπάρχουν παράμετροι που διαφοροποιούνται ή θα μεταλλάσσονται στο χώρο και στο χρόνο μέσα στον οποίον εξελίσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις και αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάμε ...
Πρέπει νάμαστε ευέλικτοι και άγρυπνοι να αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυναμική και να αναπροσδιορίζουμε συνεχώς όχι τις ρίζες μας αλλά τις σχέσεις μας ως προς τα νέα (μας) δεδομένα ...
Μια φράση που μου έκανε εντύπωση και τη σκεφτόμουν για καιρό ήταν : \"Δυό πράγματα πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας ... ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ και ΓΕΡΑ ΦΤΕΡΑ \"
Και επί του πρακτέου ...
Η πρόκληση για σένα είναι να βρεις τον τρόπο να δείξεις στον πατέρα σου (υπό την προϋπόθεση οτι το νιώθεις βέβαια) πόσο σημαντικός ήταν για σένα που σου πρόσφερε τις ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ που πάνω τους άνθισες και έφτασες εδω και ονειρεύεσαι να πάς ακόμα πιο πέρα ... αλλά πόσο επίσης ακόμα πιο σημαντικό είναι να σε στηρίζει να πετάξεις να δυναμώσεις τα φτερά σου με το δικό σου πέταγμα ... αυτόνομη ... ελεύθερη και με μεγάλη ευγνωμοσύνη και αγάπη για τις ρίζες , για κείνον ...
Η πρόκληση βέβαια για κείνον είναι να πάρει το μήνυμα και να χαρεί που αξιοποιώντας την παρουσία του στη ζωή σου , παλεύεις , τολμάς ... να την πάς παρακάτω ... να τον ξεπεράσεις ... επιβεβαιώνοντας τους νόμους τους αρχέγονους της φύσης ...να βελτιώνεται, να εξελίσσεται , να προχωράει ... να κάνει υπέρβαση ....
Και μή φοβάσαι ... Η αλήθεια νικάει το φόβο ... και θέλει ΑΡΕΤΗ και ΤΟΛΜΗ για νάσαι ελεύθερος να κατακτήσεις τη ΔΙΚΗ σου την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου ΑΛΗΘΕΙΑ ...