Quote:
Originally posted by alexloukoumaki
Δεν το πιστεύω, του το\'πα ! Του είπα ότι δεν μπορώ να είμαστε μαζί και ότι έχω ανάγκη να μείνω μόνη μου .. Και τώρα πονάω απίστευτα ! Έκλεισα την πόρτα στον έρωτά μου , το αγόρι με τα καταπράσινα ματάκια με κοίταζε απεγνωσμένα σαν να του είχα ρίξει πενήντα μαχαιριές στο στήθος ταυτόχρονα .. Νιώθω ότι τον πρόδωσα , τον εγκατέλλειψα , νιώθω πως είμαι μια εγωίστρια που το μόνο που τη νοιάζει είναι ο εαυτός της και η ήρεμη ζωούλα της, σαν να ήθελα να βολευτώ και να φύγω μακρυά από τα προβλήματα . Δειλή ........ Σαν να του έδειξα πως δεν έχει καμία ελπίδα πια, οτι είναι ένα χαμένο κορμί κι ότι δεν πιστεύω καθόλου σε εκείνον, ενώ στην πραγματικότητα αισθάνομαι ακριβώς το αντίθετο . Μέσα μου νιώθω σχεδόν σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρει.. Ήταν πανέμορφος , με τα δέκα κιλάκια παραπάνω έδειχνε υγιέστατος και είχε ένα προσωπάκι όλο χρώμα και ζωή !!! Δακρυσμένη του έλεγα ότι δεν θέλω να χάσω επαφές κι ότι έχω την ανάγκη να τον έχω στη ζωή μου, σαν καλό \"φίλο\" ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί , αρκεί να είμαι βέβαιη ότι είναι καλά και να τον βλέπω να προχωράει μπροστά. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα !!! Έχω φίλους δεν θέλω άλλους , ήταν η απάντησή του . Δεν θα σε δω ποτέ \"φιλικά \" , μου είπε και θα μου κάνει κακό να είσαι κοντά μου χωρίς να είσαι δική μου .. Αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε επαφή μαζί μου , μέχρι να σβήσω και το τηλέφωνό του μου ζήτησε !! Χριστέ μου, γιατί αυτή η αντίδραση !!!? Δεν θέλει καν να με ξαναδεί !!! Καταλαβαίνω το θυμό του , δεν είναι εύκολο για κανέναν η άρνηση , αλλά όχι και έτσι !!! Είμαι χάλια από την ώρα που έφυγε, δεν έχω σταματήσει να κλαίω ... Έχουν μαυρίσει όλα μπροστά μου , η λογική μου μου λέει ότι έκανα σωστά, η καρδιά μου όμως σπαράζει .... Τι κάνω τώρα ???
Να σου πώ και εγώ ότι ειλικρινά πιστεύω πως με την πράξη σου ΔΕΝ εκλεισες καμμία πόρτα στο παληκάρι.