Originally Posted by
Natalia_sups
Επισης εχω την αισθηση οτι πολλες φορες αμα αρχισει το ατομο να βουλιαζει στη μαυριλα του η πιεση απο αλλους να κανει κατι για να το αλλαξει του προκαλλει αντιδραση, μπορει δλδ να νιωθει την αναγκη να απορριπτει καθε βημα για θετικη αλλαγη που θα προτεινεις επιμονα και θα υπερασπιζεται τη μαυριλα του...γιατι τη νιωθει αληθινη, πλακωτικη, μεγαλο θλιβερο κομματι της ζωης του, και το να δεχτει οτι μια βολτα εξω θα βοηθησει θα ειναι σαν να απορριπτει τη σοβαροτητα και πραγματικοτητα της καταστασης, λες και ειναι βλακας που δεν μπορει να το διαχειριστει, θα νιωσει ασχημα που του φαινεται θαλασσα μια κουταλια νερο. Γιατι αν σε τετοια φαση παραδεχτεις οτι κατι λυνεται, ειδικα με βολτες χομπι διατροφη δε ξερω τι ε μια κουταλια νερο ειναι...ενα κομματι σου λοιπον λεει μαλακας ειμαι και πνιγομαι στη κουταλια; Αμα ομως ο εχθρος ειναι φοβερος και τρομερος και ολοκληρος Γολιαθ τοτε δεν ειναι περιεργο το να δυσκολευεσαι...για αυτο οποιος εχει καταθλιψη εχει την ταση να την υπερασπιζεται και να την διογκωνει μεσα του...η ανημποριά που νιωθει καποιος κατα καποιον τροπο υπερασπιζεται τον εγωισμο του, οτι δεν ειναι μαλακας που δεν μπορει να λυσει ενα τοοοοσο δυσκολο προβλημα δλδ...εκει εγκειται η αντισταση δηλαδη σε προτασεις για επιλυση του προβληματος. Απλα δεν θα θελει σε αρχικο σταδιο να το λυσει.