Ως πότε...

Andrew, σε ευχαριστώ. Το παράδειγμά σου θα με συντροφεύει σε όλη μου τη ζωή από εδώ και πέρα, θα σε θυμάμαι όταν χρειάζεται να κάνω κάτι που θέλει ψυχική δύναμη είτε σε κάποιο πρόβλημα που θα συναντήσω είτε σε κάτι που θέλω να πραγματοποιήσω. Ήδη άντλησα δύναμη για να κάνω κάτι αυτή τη στιγμή. Μπορεί αυτό που σου λέω να είναι άσχετο με το πρόβλημά σου για μένα όμως έχει σημασία.

Όσον αφορά το δικό σου ζήτημα θα ήθελα να σου πω να είσαι προετοιμασμένος για το πόσο χρόνο θα χρειαστεί να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο όπου εσύ και τα αδέλφια σου θα νιώθεται ασφάλεια και ηρεμία. Επίσης να είσαι προετοιμασμένος για όλα τα σενάρια που μπορεί να προκύψουν, κάποια μπορεί αυτή τη στιγμή μπορεί να σου φαίνονται ότι δεν είναι ότι καλύτερο όπως εσύ το φαντάζεσαι στο μυαλό σου αλλά τελικά αυτά να είναι τα ενδεδειγμένα. Χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου να σε στηρίξουν και να έχουν τις γνώσεις για να μπορούν με καθαρό μυαλό να σε συμβουλεύσουν αλλά και να αναλάβουν κάποια από αυτά που δε μπορείς εσύ να κάνεις. Εσύ επειδή είσαι μέσα στο πρόβλημα ίσως να μη μπορείς να δεις καθαρά τι πρέπει να γίνει αλλά δεν είναι δυνατό κιόλας να μπορείς να κάνεις τα πάντα, π.χ. τη δουλειά που θα κάνει ένας παιδοψυχολόγος. Σχεδίασε τις κινήσεις σου προσεχτικά, μην αφήσεις το θυμό να σου θολώσει το μυαλό, τα συναισθήματα είναι αυτά που μας κινητοποιούν για να ενδιαφερθούμε για ένα θέμα και να κάνουμε πράξεις αλλά η λογική και η ψυχραιμία είναι αυτές που μας βοηθάνε να τις πραγματοποιήσουμε με το βέλτιστο τρόπο.

Ρε παιδιά ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια και για το ενδιαφέρον σας όμως δεν έχει γίνει ακόμη κάτι... ό,τι έχω προσπαθήσει μέχρι τώρα έχει καταλήξει σε αποτυχία και ελπίζω με το χαμόγελο του παιδιού να βγάλω άκρη. Είμαι ακόμη εκτός Αθηνών σε έναν φίλο και θα γυρίσω την κυριακή για να πάω να μιλήσω και στα μικρά... δεν ξέρω ακόμη τι θα τους πω και σίγουρα εάν πάει η κοινωνική λειτουργός να τους μιλήσει θα αρχίσουν τα κλάματα και δεν θα πουν τίποτα... είχα σκεφτεί επίσης να μιλήσω στις δασκάλες των κοριτσιών για το θέμα μήπως και μπορούν να τις πείσουν να μιλήσουν γιατί έχουν άριστη σχέση με τις μικρές και οι ίδιες τις αγαπάνε πολύ.

Quote:

---

Originally posted by Andrew
είχα σκεφτεί επίσης να μιλήσω στις δασκάλες των κοριτσιών για το θέμα μήπως και μπορούν να τις πείσουν να μιλήσουν γιατί έχουν άριστη σχέση με τις μικρές και οι ίδιες τις αγαπάνε πολύ.

---

Δεν θα είναι άσχημη ιδέα να μιλήσεις στις δασκάλες τους...ίσως έχουν καλύτερο τρόπο να προσεγγύσουν τα παιδιά. Κάνε ό,τι νομίζεις πως θα βγει καλύτερο αποτέλεσμα. Μην διστάζεις σε τίποτα...αν είναι να βγει σε καλό. Φιλιά πολλά και think possitive - όλα καλα θα πάνε!

blackdaizy αυτό που έγραψε η aphelia ισχύει πάρα πολύ... μπαίνει το συναίσθημα μου στην μέση και θολώνει το μυαλό μου... σε αυτό το θέμα ειδικά πολλές φορές κάνω κινήσεις που δεν είναι σωστές γι\'αυτό και το εκμυστηρεύτηκα σε έναν κολλητό φίλο μου και μου σύστησε αυτό το site ως μια λύση για να πάρω συμβουλές. Το θέμα είναι ότι δεν θέλω να ανακατεύω άτομα που ίσως χειροτερέψουν την κατάσταση διότι είναι πολύ λεπτό ζήτημα... ειδικά τα κορίτσια είναι πολύ έξυπνα και αν καταλάβουν ότι εγώ μίλησα στην δασκάλα τους δεν θα τους αρέσει καθόλου... νομίζω ίσως είναι καλύτερα να περιμένω να δω πως θα πάει με την κοιν. λειτουργό.

Το καταλαβαίνω αυτό που φοβάσαι...και αναγνωρίζω πάρα πολύ καλά πως είναι \"λεπτό ζήτημα\"...
Αν πιστεύεις πως οι δασκάλες δεν είναι σε θέση να προσεγγίσουν τα παιδιά με τρόπο που δεν θα αντιληφθούν πως ΕΣΥ τις έβαλες ...πάω πάσο. Εξάλλου σου είπα και πριν πως: αν είναι για καλό...να το κάνεις. Το θέμα σαφώς και είναι πολύ σοβαρό ....αλλά κάποιον πρέπει να εμπιστευθείς.... για να βοηθηθείς. ΕΣΥ θα αποφασίσεις ΠΟΙΟΣ θα είναι αυτός.

Ναι εγώ αποφασίζω και αυτό είναι και το δύσκολο. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσα πράγματα έχω να κάνω... έχω έναν φίλο και με βοηθάει γιατί δεν γίνεται αλλιώς... πρέπει να πάω στην πρεσβεία... από δευτέρα ξαναρχίζω δουλειά και πρέπει να αρχίσω και τα διαβάσματα γιατί έχω μείνει πίσω αυτόν τον καιρό και έχω να πατήσω στο πανεπιστήμιο μια βδομάδα... περιμένω την κοινωνική λειτουργό η οποία θέλει να της αφιερώσω πολύ ώρα για να μπει στο κλίμα... και το κερασάκι στην τούρτα είναι τα αδέλφια μου που δεν μπορείς να τους πάρεις κουβέντα. Ευτυχώς που αυτές τις μέρες ξεκουράζομαι αλλιώς δεν θα χα δυνάμεις για τόσο φόρτο... καταλαβαίνεις λοιπόν ότι μου είναι πολύ δύσκολο να έχω ξεκάθαρο μυαλό με όλα αυτά που γίνονται... σκέψου ότι και εγώ παιδί είμαι ακόμη.. αναγκάστηκα να μεγαλώσω απότομα αλλά το παιδί μέσα μου θέλει φροντίδα και καθοδήγηση... ξέρω ακούγεται ηλίθιο όμως πολλές φορές νιώθω χαμένος και φοβισμένος και ευτυχώς που βρήκα το φόρουμ και μπόρεσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να ακολουθήσω μερικές συμβουλές... ευχαριστώ για άλλη μια φορά παιδιά.

Andrew δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτά που προσπαθείς να κάνεις τώρα αλλά σε αυτά που έχεις ήδη καταφέρει για σένα τον ίδιο και είναι πολλά παρόλο που εσένα μπορεί να μη σου φαίνεται. Πίστεψέ με, εμένα με επηρέασες θετικά και για αυτό θέλησα να σε ευχαριστήσω.

Καταλαβαίνω πολύ καλά την τακτική σου να μην αναφέρεσαι σε πολλά άτομα για το θέμα. Μερικές φορές οι άλλοι ενώ έχουν όλη την καλή διάθεση μπορεί να μας κάνουν κακό. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί οι άλλοι επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και αναστατώνονται συναισθηματικά μπορεί να σε προτρέψουν να κάνεις κάτι άμεσα γιατί πολύ απλά δε μπορούν να σκεφτούν καθαρά τις συνέπειες, μπορεί επίσης να σε πιέσουν ψυχολογικά χωρίς να το θέλουν. Λίγοι είναι αυτοί στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε ότι θα μας βοηθήσουν πραγματικά και ουσιαστικά, για αυτό διάλεξε προσεχτικά αυτά τα άτομα. Η βοήθεια δε χρειάζεται να είναι πάντα κάτι χειροπιαστό, αρκεί και η ψυχολογική συμπαράσταση, μπορεί όμως να σου δώσουν και ιδέες τις οποίες θα τις επεξεργαστείς εσύ για το αν είναι κατάλληλες.

Γενικά μη κάνεις κινήσεις χωρίς πλάνο. Π.χ. το να μιλήσεις αυτή τη στιγμή στις δασκάλες μπορεί να ελοχεύει αρκετούς κινδύνους. Και θα το κάψεις το χαρτί με την έννοια ότι μπορεί να πάρει στραβό δρόμο από την αρχή και μπορεί να ανακατευτεί ο πατέρας σου και να γυρίσει μπούμερανγκ. Εξάλλου αυτή τη στιγμή οι δασκάλες δε μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα αν δεν υπάρχει ένα σχέδιο. Μη ξεχνάς ότι είσαι σε μια ηλικία που να μη δημιουργεί τις συνθήκες στο μυαλό των άλλων να σε εμπιστευτούν. Εσύ ξέρεις φυσικά τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά οι άλλοι δε σε γνωρίζουν καλά. Άλλη εντύπωση θα κάνει αν πας μαζί με κάποιον κοινωνικό λειτουργό ο οποίος θα τους καθοδηγήσει σε αυτά που πρέπει να προσφέρουν και άλλο να πας μόνος σου. Το κάθε πράγμα πρέπει να έρθει στον καιρό του δηλαδή έχοντας επίγνωση το πως θα επηρεάσει τα πράγματα.

Όταν μιλήσεις με τον κοινωνικό λειτουργό φαντάζομαι θα σου δώσει αυτός το πλάνο για το ποιες μπορεί να είναι οι επόμενες ενέργειες.

Aphelia, έχεις απόλυτο δίκιο σ\'αυτά που λες. Το θέμα όμως είναι να βρεθεί ένας τρόπος έτσι ώστε τα παιδιά να λυθούν και να μιλήσουν στον/στην κοινωνικό λειτουργό. Ίσως να μην φτάνει μόνο το ΤΙ θα πει ο φίλος μας Ανδρέας. Ένα προβληματισμό μου λέω...

Συμφωνώ απόλυτα ότι ο Ανδρέας ΔΕΝ πρέπει να μιλήσει στις δασκάλες των παιδιών. Δεν ξέρεις τι χιονοστιβάδα καταστάσεων μπορεί να δημιουργηθεί από εκεί.
Ξεκίνα με το Χαμόγελο του παιδιού.
Οι άνθρωποι εκεί έχουν αντιμετωπίσει εκατοντάδες παρόμοιες, αλλά και δυσκολότερες καταστάσεις, οπότε θεωρώ περιττό να ανακατευτούν και τρίτοι, τέταρτοι, πέμπτοι.
Να είσαι σίγουρος ότι εκεί ξέρουν ακριβώς πως να φερθούν και χωρίς να τραυματίσουν τα παιδιά και χωρίς να τα εκθέσουν χωρίς λόγο...

Δίνουμε ιδέες αυτή τη στιγμή αλλά υπάρχει και μια σειρά πράξεων και γεγονότων που πρέπει να γίνουν. Φαντάζομαι ο κοινωνικός λειτουργός γνωρίζει περισσότερα και από την προηγούμενη εμπειρία που έχει αλλά και από τις γνώσεις του για το ποιες πρέπει να είναι οι κινήσεις. Αν δηλαδή αυτή τη στιγμή ο Andrew πήγαινε να μιλήσει με τις δασκάλες χωρίς καν να έχει μιλήσει πρώτα με τον κοινωνικό λειτουργό που θα έχει αναλάβει την υπόθεση τι νόημα θα έχει; Όταν τεθεί ζήτημα για το αν τα παιδιά θα πρέπει να νιώσουν άνετα για να αποκαλύψουν τι συμβαίνει τότε φαντάζομαι θα το σκεφτεί και ο ίδιος ο κοινωνικός λειτουργός ή ο Andrew να ρίξει την ιδέα για το ότι τα παιδιά είναι κοντά με τις δασκάλες τους και τις εμπιστεύονται και ο κοινωνικός λειτουργός ή ένας παιδοψυχολόγος που παίρνει μέρος στην υπόθεση θα τον καθοδηγήσει για το πως πρέπει να γίνει και από ποιον. Μπορεί να μη χρειαστεί καν να πρέπει τα παιδιά να αποκαλύψουν τι συμβαίνει σε κάποιον, να αποδειχτεί με άλλο τρόπο. Μπορεί τότε το ζήτημα με τις δασκάλες να τεθεί από άλλη σκοπιά, στο να τα βοηθήσουν να δεχτούν μια άλλη πραγματικότητα ή στο να είναι ενήμερες για να γνωρίζουν πως να τους φερθούν.

Σε πρωτη φάση , συμφωνω και εγω να περιοριστείς στην κοινωνική λειτουργό . Λογικά , εκείνη θα σου προτείνει την καλύτερη προσέγγιση .
Τα αδέρφια σου είναι δύσκολο να μιλήσουν , γιατι οπως λες αγαπούν τον πατέρα τους . Μην ξεχνάς οτι είναι ο μοναδικός γονιός που έχουν και δεν θα θέλουν να τον χάσουν .........
Αντρέα , εσυ ήσουν δυνατότερος και ενδεχομένως μεγαλύτερος ........... δεν θα τολμούσαν πολλά παιδιά να δείξουν τέτοια δύναμη ......... και να φύγουν ..........
Μπράβο σου που το έκανες και μαλιστα τα κατάφερες τόσο καλά !!!!!!!!!!
Αλλα αν δεν θέλουν τα αδερφια σου να χάσουν τον πατέρα τους , τότε η λύση που θα βρεθεί θα ήταν κατα την γνώμη μου καλό να περιλαμβάνει και τον πατέρα . Θα μπορούσα να προτείνω σενάρια , αλλα ίσως να μην είναι εφικτά . Αν όμως για αυτά τα παιδια η απώλεια του πατέρα είναι επώδυνη , δεν είναι μεγάλο χτύπημα να τους τον στερήσεις ?

(καταλαβαίνω τον θυμό σου για εκείνον , αλλα σκεψου μια στιγμή την ερώτηση μου)

Ανδρεα,
Καταρχήν να σου ζητήσω συγνώμη για την πιθανή θλίψη που σου προκάλεσα και για το ότι δεν μπόρεσα γράφωντας καλίτερα να σου δώσω μία οπτική προβληματισμού - βοήθειας.

Για να συνεχίσω όμως με κάποια σκέψη που μου έρχεται θα έλεγα αν κάπου σου φαινόταν βοηθητικό το εξής:
Αντί να ζητήσεις (με όποιον τρόπο) από τα αδερφάκια σου να επισκεφτούν (ή να δεχτούν και να ανοιχτούν σε) κάποιον που εκ των προτέρων θα είναι γνωστό ότι είναι εκεί για να τα βοηθήσει να το κάνεις αλλιώς. Λίγο ντριπλαριστό. Ως εξής:
Να ζητήσεις εσύ από αυτά να σου συμπαρασταθούν σε κάτι δύσκολο που έχεις να κάνεις. Να βρίσκονται μαζί σου γιατί θέλεις την βοήθειά τους με κάποιον θεραπευτή. Και ενώ στην αρχή εσύ θα μιλάς και θα εκφράζεις αυτά που τα ίδια δεν μπορούν να βγάλουν ακόμα από μέσα τους ο γιατρός (φαντάζομαι) μπορεί να μιλάει με γλώσσα που αυτά θα ακούνε.

Α ναι και να μη ξεχάσω να σου γράψω ότι ειλικρινά μέσα μου πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα έχεις ευχάριστες εξελίξεις από τον δρόμο που αποφάσισες να κατευθυνθείς για βοήθεια. Πίστεψέ το και εσύ!!!! και μην αφήνεις τις αμφιβολίες από ότι νομίζεις αποτυχία του παρελθόντος (μιας και στην πραγματικοτητά ήταν πράγματα που δοκίμασες και μπορούσν να πάνε καλά ή όχι. μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν) να σε κρατάει πίσω.

justme...πολύ έξυπνο αυτό που έθεσες.
Είναι πραγματικά μια πολύ καλή σκέψη και σίγουρα κάτι θα βγει από αυτό.

Ανδρέα μου, έχεις σκεφτεί καθόλου αυτά που είπαμε για τη μαμά σου?
Έχεις πάρει κάποια απόφαση?

Όχι δεν θα μιλήσω στις δασκάλες αφού σκέφτηκα ότι καταρχάς αυτές δεν έχουν ιδέα για τέτοιου είδους προβλήματα και επειδή είναι οι ίδιες συναισθηματικά δεμένες με τις μικρές όταν το μάθουν σίγουρα θα σοκαριστούν άρα δεν θα ταν και η καλύτερη ιδέα... χρειάζομαι κάποιον πιο αποστασιοποιημένο ώστε να σκέφτεται έξω από το κουτί που λένε και οι αμερικάνοι. Αν και πιστεύω ότι μόνο ένας ειδικός θα μπορέσει να τις κάνει να βγάλουν όλα αυτά που κρατάνε μέσα τους... φοβάμαι τις συνέπειες όμως...

justme, έχω κάνει πολλά σενάρια στο μυαλό μου σχετικά με αυτό που λες αλλά συνέχεια μου βγάζω κόκκινη κάρτα. Είναι πολύ καχύποπτα όταν φέρνω το θέμα αυτό μπροστά σε άλλους και αμέσως το βλέπω στα προσωπάκια τους ότι προσπαθούν να καλύψουν καταστάσεις... τους μιλάς και δεν σε κοιτάνε μόνο απαντάνε μονολεκτικά με όχι... ναι... δεν ξέρω... είναι τόσο δύσκολο να τα καταλάβω και πλέον έχω σταματήσει...έχουν 1000 αμυντικούς μηχανισμούς αυτά τα παιδιά...

επίσης just μην το σκέφτεσαι κατάλαβα τι εννοούσες απλά γίνομαι και γω λίγο υπερευαίσθητος σε αυτό το θέμα.

Quote:

---

Originally posted by Andrew
.......
justme, έχω κάνει πολλά σενάρια στο μυαλό μου σχετικά με αυτό που λες αλλά συνέχεια μου βγάζω κόκκινη κάρτα. Είναι πολύ καχύποπτα όταν φέρνω το θέμα αυτό μπροστά σε άλλους και αμέσως το βλέπω στα προσωπάκια τους ότι προσπαθούν να καλύψουν καταστάσεις... τους μιλάς και δεν σε κοιτάνε μόνο απαντάνε μονολεκτικά με όχι... ναι... δεν ξέρω... είναι τόσο δύσκολο να τα καταλάβω και πλέον έχω σταματήσει...έχουν 1000 αμυντικούς μηχανισμούς αυτά τα παιδιά...
.........

---

Μα εκεί είναι το κλειδί αυτού που σου γράφω . Δεν θα χρειαστεί να μιλήσουν. Ούτε κάποιος θα απευθυνθεί σε αυτά (για να βγάλουν τις άμυνές τους μπροστά). Εσύ θα μιλάς και θα εκφράζεις αυτά που έχουν μέσα τους (θα μιλάς για σένα και αυτά θα νιώθουν τον ευατό τους να μιλάει)
Βέβαια \"the trick question\" είναι πως θα τα πείσεις να σε \"βοηθήσουν\" και να έρθουν (ή να είναι) μαζί σου για κάτι που χρειάζεσαι εσύ (χωρίς να αντιληφθούν ότι κάποια τρίπλα είναι στη μέση)
Anyway, φαντάζομαι και οι ειδικοί θα σου προτείνουν λύσεις....

Παντως να μην παραλείπεις να δίνεις στα αδέρφια σου αγάπη , τρυφερότητα , ηρεμία και αγκαλιές . Χωρίς μαμά και με εναν επιθετικό μπαμπά , σίγουρα τα έχουν ανάγκη . (ο πατέρας σου αραγε έχει διακυμάνσεις ? γινεται και άλλος άνθρωπος ?)

Θεοφανία ναι θα πάω την δευτέρα αν τελικά προλάβω που το βλέπω απίθανο στην Σουηδική πρεσβεία να τους ρωτήσω τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν τελικά μπορέσουν να την βρουν θα δω τι θα κάνω... δεν νομίζω ότι αυτή θα μπορέσει να κάνει κάτι αν και ξέρω πόσο τεράστια αδυναμία της έχουν τα κορίτσια που συνεχώς με ρωτάνε που είναι η μαμά και πότε θα έρθει και εγώ δεν ξέρω τι να τους απαντήσω... ο μικρός δεν την θυμάται και νομίζω ότι είναι πολύ μπερδεμένος και χαμένος με αυτό το θέμα και μερικές φορές έβαζε τα κλάματα που έβλεπε μαμάδες που έπαιρναν τα παιδιά τους από τον παιδικό και με ρωτούσε αν ήταν κακό παιδί και τον παράτησε η μαμά του... πραγματικά εκεί πάγωσα και δεν ήξερα για ακόμη μια φορά τι να πω...

Andrew,
το ξέρεις και \'συ ότι υπάρχουν τρεις πιθανές εκβάσεις από τη στιγμή που το πρόβλημα γίνει ορατό από τους υπεύθυνους.

1. Αγνοούν τα πάντα, αφήνουν τα παιδιά με τον πατέρα
2. Τα παίρνουν από αυτόν.
Μετά υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: πάνε σε οικογένειες - αναδοχείς ή μένουν με σένα γιατί είσαι ενήλικας και ο κοντυνότερος διαθέσιμος συγγενής.
3. Δεν τα παίρνουν από τον πατέρα αλλά τον βάζουν στα δύο στενά με συχνές επαφές με τα παιδιά, έλεγχο κτλ

Απλώς σου λέω και τα τρία ενδεχόμενα που τα ξέρεις ήδη...

Δες και τι θα σου πει κι ο κοινωνικός λειτουργός (να κρίνεις εσύ αν είναι καλός ή όχι - και υπάρχουν κι άλλοι αν δεν σταθεί στο ύψος του ο/η συγκεκριμένος)

Αν το πεις στις δασκάλες έχουν νομική υποχρέωση να το καταγγείλουν.

Η σουηδική πρεσβεία έχει επίσης νομική (και ηθική) υποχρέωση να σε βοηθήσει.

Κλειώ κάνω ότι μπορώ με ότι έχω... τα βλέπω σχεδόν 4 φορές την βδομάδα και τώρα τελευταία σχεδόν κάθε μέρα. Παίζω μαζί τους και τα σαββατοκύριακα βγαίνουμε βόλτες. Είναι όμως δύσκολο αφού ο πατέρας μου δεν θέλει να τα βγάζω έξω και μου \"επιτρέπει\" να τα βλέπω μόνο μέσα στο σπίτι του...

Δεν έχει διακυμάνσεις παρά μόνο όταν είναι μπροστά σε ξένο κόσμο... συνεχώς είναι απόμακρος και πολύ \"επαγγελματικός\" με τα παιδιά... δηλαδή δεν τους στερεί κάτι υλικό (μη σου πω ότι τα κακομαθαίνει εκεί) όμως τους στερεί αυτά που έγραψες... δεν ξέρω τι έχει πάθει και είναι ΤΟΣΟ κρύος και άκαρδος που δεν μπορεί να αγκαλιάσει τα ίδια του τα παιδιά... εγώ προσωπικά δεν τον έχω ακούσει ποτέ να μου πει μια καλή κουβέντα εδώ και 18 χρόνια... τίποτα ... ένα ΜΠΡΑΒΟ δεν μου έχει πει ποτέ μια αγκαλιά δεν μου την έχει δώσει ποτέ... η πρώτη φορά που άκουσα σαγαπώ από άλλον άνθρωπο ήταν από την κοπέλα μου πριν 2 χρόνια... η πρώτη αγκαλιά μου ήταν με τα αδέλφια μου...

τέλος πάντων αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν με απασχολούν πια... με πονάνε αλλά πατάω πάνω τους για να προχωρήσω.

Είναι κάπως απλοποιημένα αυτά που αναφέρει ο Αλέξανδρος σαν σενάρια, στην πραγματικότητα μπορεί να συμβούν ένα σωρό παραλλαγές όπως π.χ. να αναζητηθεί η μητέρα που αν έχει ακόμα την επιμέλεια θα κληθεί να πάρει αποφάσεις, να υπάρχουν και άλλοι συγγενείς που μπορούν να αναλάβουν, να αναζητηθεί ένα μοντέλο που να περιλαμβάνει τον Andrew, τη μητέρα και τον πατέρα κλπ κλπ.

Καλό είναι να γνωρίζεις τα σενάρια για να είσαι προετοιμασμένος να αποδεχτείς την καλύτερη λύση, Andrew, όταν θα αρχίσει να σχηματίζεται σαν ιδέα. Εμείς φυσικά δε μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει, δεν έχουμε εμπειρία από διάφορες τέτοιες καταστάσεις, ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τις διαδικασίες, ούτε ποια είναι ακριβώς η κατάσταση. Τα πραγματικά ενδεχόμενα σενάρια για τη συγκεκριμένη περίπτωση θα συζητηθούν με τα άτομα που θα αναλάβουν την υπόθεση και θα μπορούν να σου πουν με μεγαλύτερη αξιοπιστία τι μπορεί να συμβεί και τι είναι το καλύτερο να συμβεί.

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτά τα τρία είναι...
Με παραλλαγή στο ποιά θα είναι ανάδοχη οικογένεια.

Αλέξανδρε εγώ αποσκοπώ στην 3η περίπτωση... γιαυτό θέλω να φέρω την μάνα μου στο προσκήνιο... να μείνουν με εκείνη και να αναγκάσουν τον πατέρα μου να αναζητήσει βοήθεια γιατί την χρειάζεται...

Η 2η περίπτωση το πρώτο σκέλος δεν τον συζητάνε οι μικρές και νομίζω θα χειροτερέψουν με ξένη οικογένεια... με μένα δεν γίνεται να μείνουν επειδή δεν θα μπορέσω να τα φροντίζω... είναι φουλ-τάιμ απασχόληση αυτά τα παιδιά και εγώ ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να τα αναλάβω αλλά δεν τραβάω ούτε οικονομικά αλλά ούτε και σε θέμα ανατροφής... αν τα παρατήσω όλα θα μπορούσα αλλά χωρίς οικονομική υποστήριξη δεν γίνεται...

Ανδρέα μου, είναι πολύ σωστή η απόφαση σου.
Γενικά για την ηλικία σου και την ταλαιπωρία που έχεις περάσει, με εκπλήσει η ωριμότητα και η ευαισθησία σου.
Ότι και να γίνει, εσύ τουλάχιστον θα απαντήσεις στα ερωτηματικά σου και η αίσθηση μου είναι πως δεν θα βγεις χαμένος από αυτό.

Η τρίτη περίπτωση είναι και η πιο πιθανή Andrew, από νομικής άποψης.

Quote:

---

Originally posted by Andrew
Θεοφανία ναι θα πάω την δευτέρα αν τελικά προλάβω που το βλέπω απίθανο στην Σουηδική πρεσβεία να τους ρωτήσω τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν τελικά μπορέσουν να την βρουν θα δω τι θα κάνω... δεν νομίζω ότι αυτή θα μπορέσει να κάνει κάτι αν και ξέρω πόσο τεράστια αδυναμία της έχουν τα κορίτσια που συνεχώς με ρωτάνε που είναι η μαμά και πότε θα έρθει και εγώ δεν ξέρω τι να τους απαντήσω... ο μικρός δεν την θυμάται και νομίζω ότι είναι πολύ μπερδεμένος και χαμένος με αυτό το θέμα και μερικές φορές έβαζε τα κλάματα που έβλεπε μαμάδες που έπαιρναν τα παιδιά τους από τον παιδικό και με ρωτούσε αν ήταν κακό παιδί και τον παράτησε η μαμά του... πραγματικά εκεί πάγωσα και δεν ήξερα για ακόμη μια φορά τι να πω...

---

Πως να ξέρεις (σκληρέ από έξω μα τόσο ευθραστε απο μέσα) Ανδρέα ..... Πως να ξέρεις..... Μήπως εσύ την βρήκες ειλικρινά την απάντηση αυτή μέσα σου....... Μήπως την έχεις αποδεχθεί......
Και όμως τόσο απλά και κυνικά. Οι μεγάλοι κάνουν λάθη. Και καμμιά φορά αυτά τα λάθη είναι τραγικά.
Όμως στον μικρό να πείς ότι δεν είναι και ούτε ήταν ποτέ του καθόλου κακός. Γιαυτό και εσύ τον αγαπάς τόσο μα τόσο πολύ. Η μαμά του έφυγε γιατί η ίδια (τότε) δε μπορούσε να αγαπήσει. Κανέναν. Όχι μόνο αυτόν. Κανέναν. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Και στις αδελφές σου να πείς την αλήθεια. Ότι δεν ξέρεις αν θα έρθει. Ότι και εσύ (βαθιά μέσα σου) ελπίζεις αλλά πραγματικά δεν ξέρεις. Όμως την αγάπη μπορούνε να την βρούνε και αλλού. Και αυτό δε σημαίνει ότι θα πάψουν να αγαπάνε την μητέρα τους αν ανοιχτούνε και σε άλλη γυναίκα (όπως την κοπέλα σου πχ). Θα είναι πιό τυχερά γιατί θα αγαπάνε δύο γυναίκες ταυτόχρονα.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ανδρέα μου, είναι πολύ σωστή η απόφαση σου.
Γενικά για την ηλικία σου και την ταλαιπωρία που έχεις περάσει, με εκπλήσει η ωριμότητα και η ευαισθησία σου.
Ότι και να γίνει, εσύ τουλάχιστον θα απαντήσεις στα ερωτηματικά σου και η αίσθηση μου είναι πως δεν θα βγεις χαμένος από αυτό.

---

Έχεις δίκιο Θεοφανία μου...επίσης, η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία,αλλά με τα βιώματα του καθενός.

Quote:

---

Originally posted by Andrew
Κλειώ κάνω ότι μπορώ με ότι έχω... τα βλέπω σχεδόν 4 φορές την βδομάδα και τώρα τελευταία σχεδόν κάθε μέρα. Παίζω μαζί τους και τα σαββατοκύριακα βγαίνουμε βόλτες. Είναι όμως δύσκολο αφού ο πατέρας μου δεν θέλει να τα βγάζω έξω και μου \"επιτρέπει\" να τα βλέπω μόνο μέσα στο σπίτι του...
.........

---

Κοίτα να δείς τι νομίζω εγώ.
Δε σου \"επιτρέπει\" αλλά δεν μπορεί και να σου \"απαγορεύσει\" να κάνεις ότι νομίζεις εσύ σωστό. Ο καθωσπρεπισμός του και το \"στατους\" του δε μπορεί να του επιτρέψει να μπλεχτεί σε δημόσια - δικαστική κόντρα μαζί σου γιατί ξέρει και οτι θα χάσει και ότι θα γίνει ρεζίλι.
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πατήσει στα μικρά και να τους \"επιβάλλει\" να σου λένε ότι από μόνα τους δεν θέλουν εσένα. Αλλά είτε εσύ μόνος σου ειτε με βοήθεια δε θα το επιτρέψεις καν να συμβεί αυτό.
Αληθεια, πλέον δεν μπορεί να σου \"επιτρέπει\" ή να σου \"επιβάλλει\" τίποτα. Εσύ μπορείς πλέον να ορίσεις τους κανόνες. (και ήδη αυτό κάνεις................)

Αντρεα κάνεις πολλά ! Και ελπίζω να μπορέσεις να κάνεις και περισσότερα ..........

Ξερεις δεν εχω ακριβώς παρόμοια εμπειρία , αλλα κατι πιο light ........ η μητέρα μου ήταν επίσης ψυχρή και επιθετική και ο πατέρας ελειπε μεγάλα διαστήματα απο το σπίτι ...........
Μια θεια θελησε να παρει το ρόλο της μητέρας για εμένα , αλλα έκανε ενα λαθος : κατηγορούσε την μητέρα μου και μου ζητούσε να πάρω θέση . Είχε και η ίδια κόντρα με την μητέρα μου και παράπονα απο εκείνη .......... μου έδινε αυτήν την αγκαλιά που ζητούσα , αλλα με έφερνε και σε δύσκολη θέση ..........
εγω ήθελα μόνο την αγκαλιά....... δεν ήθελα να κατηγορήσω κανέναν !
Αλλα αρκετά με τα δικά μου ............

έχεις δίκιο blackdaizy....

justme....δε νομίζω ότι είναι και οτι καλύτερο να μιλάμε και να βγάζουμε συμπεράσματα για έναν άνθρωπο που δεν ξέρουμε τι τον ώθησε να φτάσει εκεί.
Στην εποχή μας, έχουμε ακούσει τόσες ιστορίες και τόσο τρελλά πράγματα που δεν είναι ότι καλύτερο να καταδικάζουμε κανένα ερήμιν....

Quote:

---

Originally posted by Andrew
Αλέξανδρε εγώ αποσκοπώ στην 3η περίπτωση... γιαυτό θέλω να φέρω την μάνα μου στο προσκήνιο... να μείνουν με εκείνη και να αναγκάσουν τον πατέρα μου να αναζητήσει βοήθεια γιατί την χρειάζεται...

Η 2η περίπτωση το πρώτο σκέλος δεν τον συζητάνε οι μικρές και νομίζω θα χειροτερέψουν με ξένη οικογένεια... με μένα δεν γίνεται να μείνουν επειδή δεν θα μπορέσω να τα φροντίζω... είναι φουλ-τάιμ απασχόληση αυτά τα παιδιά και εγώ ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να τα αναλάβω αλλά δεν τραβάω ούτε οικονομικά αλλά ούτε και σε θέμα ανατροφής... αν τα παρατήσω όλα θα μπορούσα αλλά χωρίς οικονομική υποστήριξη δεν γίνεται...

---

ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΝ το χρηματικό....... ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ θα του πάρεις (αν φτάσει εκεί το πράγμα)........ΑΜΑ ΕΧΕΙ (και αναγκαστεί) ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑ (και πάλι θα χρωστάει όσα και να δώσει.........)

Όσο για την αντροφή αλήθεια νομίζεις ότι εκτός από αγάπη χρειάζεται τίποτα άλλο ??? (είπαμε το χρηματικό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ θέμα)

justme ένα λάθος είναι αυτή η γυναίκα. Ένα τεράστιο Χ και αυτή και ο πατέρας μου... κανείς τους δεν αγαπάει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό τους και την κωλοεικόνα τους. Ειλικρινά just, επειδή το έχω ψάξει και στην θεραπεία, δεν νιώθω τίποτα για αυτά τα άτομα... αφού με είχε ρωτήσει η γιατρός μου να περιγράψω την μητέρα μου και τις είπα ότι για μένα δεν έχει πρόσωπο... είναι σαν ένα παιδικό φάντασμα που εμφανίζεται χωρίς μορφή σε φοβίζει και ύστερα με τον καιρό εξαφανίζεται και δεν μπορείς να το περιγράψεις πια... τον μικρό τον φοβάμαι περισσότερο από όλους και αν πάθει κάτι από όλη αυτήν την ιστορία δεν θα το αντέξω... μακάρι να μπορέσει να προχωρήσει υγιείς στο μέλλον μιας και τουλάχιστον άρχισε θεραπεία από μικρή ηλικία... είναι ο μόνος που μου μιλάει για το πόσο φοβάται αλλά είναι και ο πιο μικρούλης και δεν μπορεί να εκφραστεί εύκολα όμως ελπίζω ότι θα ανταποκριθεί στην θεραπεία μιας και είναι εκφραστικός όχι με λόγια αλλά με διάφορες χειρονομίες... π.χ. όταν παίζουμε μπάλα του λέω μπράβο και τον χειροκροτώ και αυτός πολλές φορές δακρύζει και τρέχει και με αγκαλιάζει. Έχω πεισθεί ότι αυτό είναι \"μου λείπει πολύ μια καλή κουβέντα\". Δεν μιλάει γιατί ίσως να είναι δύσκολο να εκφραστεί όμως τουλάχιστον χαίρομαι που τον βλέπω και τα βγάζει έτσι ακόμη και με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο...

Φτου σου παλικάρι μου ! Οσο σε διαβάζω , τόσο σε θαυμάζω !

Θα ήθελα πάντως να αναφέρω μία δυνατότητα που ίσως δε τη γνωρίζεις. Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι νομικά να παρέχουν οικονομική υποστήριξη στα παιδιά τους και όταν είναι ανήλικα αλλά και όταν είναι ενήλικα και σπουδάζουν. Γνωρίζω δύο περιπτώσεις στις οποίες τα παιδιά κινήθηκαν με αγωγή και το δικαστήριο τους επιδίκασε διατροφή. Στην μία οι γονείς είχαν χωρίσει και ο πατέρας ήταν υποχρεωμένος από δικαστήριο να δίνει διατροφή μέχρι την ενηλικίωση. Όταν το παιδί ενηλικιώθηκε αυτός σταμάτησε και το παιδί κίνησε αγωγή και ο πατέρας υποχρεώθηκε να του δίνει διατροφή εφόσον σπουδάζει. Στη δεύτερη περίπτωση ο πατέρας ζούσε μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του αλλά δεν τους έδινε καθόλου λεφτά ούτε καν για να αγοράσουν τα απαραίτητα από το σούπερμάρκετ. Αυτός έτρωγε απ\' έξω, η μητέρα δε δούλευε, τα παιδιά νομίζω ήταν στην εφηβεία ή σπουδάζανε και δεν είχαν λεφτά να φάνε. Φαντάσου λοιπόν ότι του έκαναν αγωγή ενώ έμεναν στο ίδιο σπίτι και το δικαστήριο τους επιδίκασε διατροφή και στη μητέρα αλλά και στα παιδιά.
Οπότε μην ανησυχείς τόσο για την οικονομική στήριξη των παιδιών. Αν τεθεί ζήτημα να μείνουν μακριά από τον πατέρα σε σένα ή σε κάποιον άλλο τότε μπορεί στην αρχή να είναι λίγο δύσκολα μέχρι να γίνει το δικαστήριο (που μπορεί να έχει και άμεση μορφή όπως ασφαλιστικά μέτρα που πραγματοποιείται άμεσα χρονικά) αλλά και ότι απόφαση βγει θα έχει αναδρομική ισχύ από την ημέρα που καταθέτει κάποιος αγωγή.

Αυτά στα λέω για να τα γνωρίζεις και να μη τρελαίνεις το μυαλό σου με οικονομικά ζητήματα. Σίγουρα ένας ειδικός θα γνωρίζει ακόμα περισσότερα να σε συμβουλεύσει και να σου παρουσιάσει τα δικαιώματά σου και των αδελφών σου, είτε νομικός είτε κοινωνικός λειτουργός.

Ότι κάνεις να είσαι προετοιμασμένος. Π.χ. στη συνάντηση με τον κοινωνικό λειτουργό μπορεί να τεθεί ζήτημα να έρθει σε επαφή με τον παιδοψυχολόγο που σε παρακολούθησε, να έχεις έτοιμα τα στοιχεία του. Μπορεί επίσης να σου ζητήσουν τα στοιχεία της μητέρας σου και του πατέρα σου, προετοιμάσου από πριν για να μη προσπαθείς να τα θυμάσαι εκείνη τη στιγμή (αν και μπορεί να σου πουν και αυτοί τι στοιχεία χρειάζονται και να τους τα προμηθεύσεις στις επόμενες μέρες).

Γνωρίζεις αν η μητέρα σου έχει ακόμα την επιμέλεια; Οι γονείς σου έχουν πάρει διαζύγιο κανονικά από δικαστήριο και έχει δοθεί η επιμέλεια στον πατέρα σου ή απλά η μητέρα σου έχει φύγει και είναι κανονικά παντρεμένοι ή δεν έχει καθοριστεί επιμέλεια και την έχουν ακόμα και οι δύο;. Είναι ζήτημα που μπορεί να τεθεί και να είναι σημαντικό στοιχείο για τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν.

justme αγάπη όση θέλουν αλλά πρέπει κάποιος να τα πειθαρχήσει να τους μάθει μερικά πράγματα... εγώ όσο και αν θέλω να το παίζω ώριμος δεν είμαι παρά ένας έφηβος με πολύ κακές εμπειρίες που άμα αρχίσω και τις γράφω θα μαυρίσω πολλούς εδώ μέσα... δεν έχω εμπειρίες ζωής να μεταφέρω... σοφία ή συμβουλή. Δεν γίνεται να μεγαλώσω παιδιά και μου φαίνεται τρελή η ιδέα ένα παιδί να μεγαλώνει παιδιά... είναι για μένα η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορείς να έχεις και δεν μπορώ να την πάρω στην πλάτη μου... έχω καμπουριάσει πια.

Aphelia οι γονείς μου δεν χώρισαν καν... εγκατάλειψη συζυγικής στέγης ονομάζεται αυτό που έκανε η μάνα μου και αν τυχών και την βρω θα έχουν μπερδέματα με τον πατέρα μου... προσωπικά δεν σκοτίζομαι για αυτό μιας και όταν μπει το χαμόγελο στην μέση σίγουρα θα έχει εμπειρία σε αυτά τα θέματα και θα μπορέσει να ασχοληθεί.

Ανδρέα αν δε το έχεις καταλάβει σου το γράφω εγώ.
Τα αδέρφια σου ΕΣΥ τα μεγαλώνεις ήδη.
(Και μάλιστα αγωνιζόμενος να σβήσεις ότι λάθη κάνει αυτός. Γιαυτό και έχεις \"καμπουριάσει\". Γιατί προσπαθείς με τόσο δύσκολες συνθήκες να σβήσεις πρώτα και μετά να ξαναγράψεις)
Αυτός το μόνο που κάνει είναι να τα ταίζει και να τα δίνει μία στέγη.

Και όμως justme υπάρχει διαφορά ! Δεν είναι ο υπεύθυνος για αυτά ........... εχει ακόμη κάποιες ελευθερίες .......... και εχει δίκιο : είναι παιδί που αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα .........
Πως αυτό το παιδι που ηδη εχει αναλάβει τόσες ευθύνες , οχι μονο θα μεγαλώσει το ίδιο , αλλα θα είναι και ο υπεύθυνος για τα μικρά του αδέρφια ...........

justme δεν τα μεγαλώνω σωστά όμως. Δεν με θεωρούν πατέρα τους και δεν τους δίνω αυτό το πρότυπο που χρειάζονται και είναι σημαντικό... το ξέρω γιατί εγώ αυτό το πρότυπο το έψαχνα χρόνια και δεν το έχω βρει ακόμη. Πλέον αυτό και πολλά άλλα το κατάτασω στην λίστα μαζί με τον άγιο βασίλη και τον άρχοντα των δακτυλιδιών.

Με θεωρούν πολύ αδύναμο άτομο με μειωμένες ικανότητες και έχουν δίκιο γιατί όπως είπες και συ απ\'έξω δείχνω σκληρός αλλά από μέσα είμαι υπερβολικά εύθραυστος και αδύναμος. Η πηγή δυναμής μου είναι αυτά τα 3 πλάσματα... άμα μου τα πάρεις μακριά θα πέσω κάτω... το ξέρουν τα ίδια γι\' αυτό και με βλέπουν έτσι... και έχουν δίκιο.

Ανδρέα (και Κλειώ)
καταρχήν να πω πως όντος το καλίτερο (και είναι και δυνατό) που μπορεί να γίνει είναι ένας ή και οι δύο γονείς να βοηθηθούν και πλέον να αναλάβουν τους ρόλους τους.

Όμως εσύ Ανδρέα είσαι ο μεγάλος αδελφός τους. Και από αυτό το πόστο ήδη τώρα (αλλά και στο μέλλον αν όλα πάνε στραβά και δεν αλλάξει τίποτα από την πλευρά των γονέων) δίνεις τόσα μα τόσα πολλά στα αδελφάκια σου. Μην αμφιβάλλεις ποτέ σου για αυτό. Ή όταν αμφιβάλλεις να ξέρεις πως αυτή σου η αμφιβολία υπάρχει ώστε να γίνεις καλίτερος μεγάλος αδελφός μιας και στην πορεία όλο και χρειάζονται διορθώσεις.

Θα ήθελα αν σας είναι εύκολο να πείτε και σεις τη γνώμη σας για το αν πρέπει να ψάξει ή όχι ο Αντρέας για τη μαμά του...

Γιατί το πάμε γύρω-γύρω και δεν μπαίνουμε στην ουσία του πράγματος.

Αφού εξαντλήσαμε το πως θα κινηθεί σε σχέση με τα παιδιά, δεν πρέπει να του δώσουμε μια συμβουλή για το αν θα πρέπει ή οχι να ψάξει για τη μαμά του?

Εγώ έχω καταθέσει την άποψη μου, περιμένω τις δικιές σας...