Πριν λιγο καιρο, επρεπε να εξαταστω. Μιλωντας, προφορικα. Μπροστα σε 6 μελη εξεταστικης επιτροπης και κοινο.
Το εκανα, και μαλιστα ημουν πιο δυναμικη απο οσο θα θελα! Τραβηξα το ενδιαφερον πανω μου, πραγμα που με δυσκολεψε τελικα!
Ολο το παραπανω μου φαινοταν αδιανοητο για μενα, οταν υπεφερα απο κοινωνικη φοβια και πανικο.
Γενικως μου φαινοταν αδιανοητο το να συνεχισω να ζω.
Ευτυχως... διαψευστηκα!
Μερικα πραγματα ειναι καλυτερο να τα αντιμετωπιζουμε οταν μας χτυπανε, για να μην επεκτεινονται μεσα μας. Ετσι εκανα κι εγω. Βεβαια, τα σκηνικα που πιο κατω θα σου περιγραψω γινονταν εναν καιρο που ημουν ολομοναχη και δεν εβλεπα ψυχολογο.
Ωστοσο ο αγωνας, οποτε κι αν δοθει, με οποιον τροπο κι αν δοθει, αξιζει. Και η εκβαση του εξαρταται παντα απο εμας! Οσο αισιοδοξο κι αν μοιαζει ετσι ειναι. Αν ακουγα στατιστικες ή οποιον μου ελεγε οτι αυτο που εχεις με βασανιζει χρονια και δεν θεραπευεται, θα μουν καμενη απο καιρο τωρα.
Λοιπον.
σκηνικο 1.
Διαβαζω. Ταχυκαρδια, τρεμουλο στην φωνη. Σταματαω να διαβαζω κι εξηγω οτι εχω τρακ.
Νιωθω απαισια, ενα μηδενικο, ρεζιλεμενη, ολα τα βλεμματα πανω μου( Ολοι με κοιτουσαν εκπληκτοι! Δεν ημουν και μικρη, ημουν 21).
Τωρα σου δινω το κλειδι, την σκεψη και τακτικη που διαμορφωσα μεσα απο τον στροβιλο σκεψεων της εποχης εκεινης και που με εσωσε.
ΜΗΝ αφηνεις τα αδυνατα σου σημεια να εξαπλωθουν πανω στα δυνατα!
Αυτο σημαινει.(στο δινω σε σκεψη)\"Ναι, επαθα τρακ, τους το πα, καθαρισα. ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΝΤΡΑΠΩ ΚΙΟΛΑΣ ΓΙ ΑΥΤΟ\". Αυτο ηταν, συνεχισα κανονικα, να ρωτω, να μιλω, να συμμετεχω.. Ε ενταξει ειχαν ολοι απορρησει μαζι μου.
και τωρα ερχεται η δευτερη σκεψη κλειδι\"αυτοι που δεν ξερουν κι απορουν/δυσφορουν//χλευαζουν ή κανουν οτι αλλο φανταζομαι εγω πως κανουν, δεν με ενδιαφερουν.\" Δεν θα αφησω την υποτιθεμενη εσωτερικη τους αντιδραση να με επηρεαζει. Κι ετσι συνεχιζα να λειτουργω κανονικα.
Ενιωθα σαν να ειχα μια βλαβη αλλα να πασχιζα να μην την αφηνω να επεκτείνεται σε ολο το συστημα. Να απλωνει ριζες....
σκηνικο 2.
Ειμαι για καφε με μια γνωστη που εχω καιρο να δω.
Πιανοντας το τσιγαρο και εν το μεσω κοινωνικου αγχους, αρχιζει να τρεμει τοσο το χερι μου που δεν μπορουσα να το καπνισω με τιποτα! Φυσικα η κοπελα ειδε το τρεμουλο.
Κυρια εγω, σβηνω το τσιγαρο, λεω μεσα μου, δεν μας εκατσε καλα σημερα το θεμα, και συνεχιζω να μιλω στην φιλη μου, αποδιωχνοντας απο μεσα μου εκεινο το ποσο αμηχανιας που οφειλοταν στο σκηνικο που προηγηθηκε. Ε κι η κοπελα δεν εδωσε βαρυτητα. Σημερα πια την βλεπω πιο συχνα.
σκηνικο 3..
Συχνα, αν δεις και σε παλιοτερα ποστ μου στο φορουμ ειχα να αντιμετωπισω εντονα ψυχοσωματικα λογω του κοινωνικου μου αγχους. Τρεμουλο των μυων και κυριως ενα φρικτο σφιξιμο στο στομα.. Σαν παγωμα, σαν μουδιασμα... Οσο φοβομουν ποιοι θα το καταλαβουν και τι θα πουν, χειροτερευε..
Μεχρι που αρχισα να λεω, ε το πολυ πολυ να λεν οτι εχω τικ! Ε και??? ΧΕΣΤΗΚΑ!!!!
Μετα αρχισε να υποχωρει αυτο, οσο το αγνοουσα. Εννοειται οτι εχω αφησει να το δουν χωρις να με νοιαζει. Μια στενη φιλη μαλιστα μου ειπε οτι το ειχε δει κι αυτη και καναμε πλακα.. Εφυγε, θα ξαναρθει? Και τετοια.
Τωρα πια... ολα αυτα ειναι πολυ μακρινα.
Ισως καμια φορα να δωσουν ενα παρον, ετσι για να πουν οτι καποτε υπηρχαν....
Ετσι λοιπον κι εγω στις εξετασεις μου, ειχα εφοδιαστει με βαλεριανα, κατι βοτανα αντι στρες, αλλα πεισμωσα και λεω δεν θα παρω ΚΑΝΕΝΑ απολυτως βοηθημα!
Και πηγε μια χαρα:)
να σου πω οτι στην αρχη ειχα κανει ομοιοπαθητικη και βοηθησε.
καλη συνεχεια στον αγωνα σου ευχομαι, και να αποκομισεις οσο πιο πολλα γινεται!
Α! κλεινοντας, καλη η παλη οταν ημουν μονη, αλλα αν δεν δουλευα ψυχοθεραπευτικα με μενα, δεν ξερω αν θα εφτανα τοσο γρηγορα εδω.
Μακια.
