Printable View
ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ (ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ)
Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι,
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλίεται στοχασμός.
Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά
Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνάς μες στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σαν δροσούλα, σαν πνοή.
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ'αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστικός, συνέρημος
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόσθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ'άλλα να'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Κικη Δημουλα..
"ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΣΩΣΤΑ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΝΟΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΠΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΗ."
Καρλ Γιουνγκ
Everybody dies
But not all live for real
-Braveheart-
ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ... ( Μαρία Πολυδούρη )
[Μελοποιημένο από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου /1996]
Δε τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δε τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σα κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στη ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με τη ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο για σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου 'κεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισ' η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτή αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
υπεροχο ποιημα και υπεροχη ερμηνεια απο την ελευθερια αρβανιτακη..!
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ (ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ)
[Το έχει υπέροχα μελοποιήσει ο Μάνος Χατζιδάκις στα "Τραγούδια της αμαρτίας" /1996]
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Η Αγάπη (ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ)
Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;
"απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.
"Το Κάλεσμα του Εραστή" (ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ)
Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;
Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την καρδιά μου;
Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;
Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.
Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν
μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι ʼγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;
Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε
μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι
σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;
Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα
και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;
Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα.
Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.
Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:
"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για γήινους σκοπούς
και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.
Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της.
Υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου, Αιώνιος Γάμος."
Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει
ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.
Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.
Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.
Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; Υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;
Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!
Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!
ΚΕΡΙΑ ( Κωνσταντίνος Π. Καβάφης )
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ( Μανόλης Αναγνωστάκης )
Αὐτὴ ἡ μέρα πέρασε χωρὶς καμιὰν ἀπόχρωση
Τόσο διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες
(Ἴσως ἡ ἀπαρχὴ ὁμοίων ἡμερῶν)
ἔσβησεν ἔτσι ἀνάλαφρα ὅπως ᾖρθε
χωρὶς νὰ παιχνιδίσει ὁ ἥλιος στὰ κλαδιὰ
Τράβηξε τὶς κουρτίνες της μὲ διάκρισην ἡ νύχτα.
Μιὰ μέρα τόσο διάφορη ἀπ᾿ τὶς ἄλλες
Χωρὶς τὰ σύμβολα τοῦ «πλήν» καὶ τοῦ «σὺν»
π᾿ αὐλακώνουν τὴ σκέψη
Χωρὶς νὰ βαραίνει κἂν τὴ ζυγαριὰ τῆς μνήμης
Πὲς σὰ μιὰ σαπουνόφουσκα ποὺ τρυπήσαμε μὲ τὴν καρφίτσα
Σὰν τὸν καπνὸ τσιγάρου χωρὶς ἄρωμα.
Ἔτσι ἔπεσε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὸ καλαντάρι
Δίχως τὸν παραμικρότερο ἦχο
(Χάθηκε καὶ δὲν ψάξαμε νὰ τὸ βροῦμε)
Ἔμεινε τὸ συρτάρι μας ὅπως τὸ ἀφήσαμε.
Ἴσως -λές- πὼς δὲν ἤτανε κἂν μία μέρα
Μόνο που σήμερα φωνάζουν ἀρνητικὰ οἱ ἀριθμοὶ
Τὸ ρολόι γυρισμένο ἕνα ἀκόμη εἰκοσιτετράωρο
-Λές- πῶς περάσαμε ἀσυνείδητα τὰ μεσάνυχτα
Ἕναν ὁλόισιο ἀσφαλτοστρωμένο δρόμο.
Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
(Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου)
(Το έχει μελοποίσει ο Μάνος Λοΐζος)
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ?θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.
ΛΙΓΑ ΓΑΡΟΥΦΑΛΑ
(Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου)
(Επίσης μελοποιημένο από τον Μάνο Λοΐζο)
Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα
Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα
-Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος
μ' αυτόν που γνώρισες,
μ' αυτόν που αγάπησες
στο χτες.
-Μ' αυτόν που σήμερα συνάντησες
σ' έναν τόπο,
σ' έναν χρόνο'
ύποπτα τυχαία.
-Μ' αυτόν που αύριο
στις θύμησες,
στα όνειρα σου
πάλι θα καλέσεις.
-Κοντά σου να γυρίσει
τα μάτια σου για λίγο
ν' αγγίξει και γλυκά
να τα φιλήσει.
-Έχω αλλάξει κι αλλάζω
σαν το νερό που ρέει
στο ποτάμι,
σαν τον χρόνο που εργάζεται
στον χώρο.
-Έχω λησμονήσει πως είναι
να σ' αγαπούν,
έχω λησμονήσει πως είναι
να αγαπάς.
-Κι αυτό με θλίβει'
και με θλίβει πιότερο
να με λυπούνται'
γι' αυτήν μου την ανικανότητα,
γι' αυτήν μου την ανυπαρξία.
-Τίποτε δεν μένει ίδιο
μήτε εσύ,μήτε εγώ'
μονάχα οι θύμησες
μονάχα αυτές,ίδιες μένουν.
Αυτές που ζωντανές κρατήσαμε
και όμορφες με παραμύθια
ντύσαμε...
-Γ.Ρινάκης-
"Οι άνθρωποι σπαταλούν μια ολόκληρη ζωή κυνηγώντας την ευτυχία: γυρεύοντας τη γαλήνη. Κυνηγούν άπιαστα όνειρα, εξαρτήσεις, θρησκείες, ακόμη και άλλους ανθρώπους, ελπίζοντας να γεμίσουν το κενό που τους στοιχειώνει. Η ειρωνία είναι ότι το μόνο μέρος που χρειαζόταν να ψάξουν τελικά, ήταν μέσα τους". (Ramona L. Anderson)
"Αισθανόταν ότι ολόκληρη η ζωή του ήταν ένα είδος ονείρου, και μερικές φορές αναρωτιόταν τίνος όνειρο ήταν και αν το διασκέδαζε!" (Douglas Adams)
"Μερικά από τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο είναι αόρατα, γι'αυτό κλείνεις τα μάτια όταν φιλάς, κλαις ή ονειρεύεσαι..."
"Αν αγαπάς κάποιον είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τα πάντα για κείνον/η, αλλά αν σε αγαπά, δεν θα σου το ζητήσει ποτέ".
"Να με σκέφτεσαι όταν γελάς αλλά να μη γελάς όταν με σκέφτεσαι". (Νίκος Σεργιανόπουλος 05/12/1996).
" Μεσα στη βουη του δρομου ηταν να 'βρω το ονειρο μου,
να το βρω και να το χασω κι ουτε πια που θα το φτασω...
Μια στιγμη περασε μπρος μου κι ηταν η χαρα του κοσμου,
η χαρα που μας ματωνει σαν οι πιο μεγαλοι πονοι.
Περασε οπως περνουνε οσα δεν θα ξαναρθουνε -
πουλιά που'χουν φτερουγισει συννεφα μεσα στη Δυση.
ΚΙ αφησε στο Περασμα του-περασμα ΖΩΗΣ,ΘΑΝΑΤΟΥ-
στην καρδια μου σα σφραγιδα ω' ... την πεθαμενη ελπιδα.
Μιαν ελπιδα πεθαμενη που μας ζει και μας πεθαινει
κι ολο μας τραβαει δω κατου ως την πορτα Του Θανατου.
Ονειρο γλυκο και ξενο και παντοτινα χαμενο,
σε κρατω στο νου μου ακομα σαν τριανταφυλλο στο στομα.
Οταν περασες με πηρες κι ολες μου ανοιξες τις θυρες
με το μαγικο κλειδι σου του χαμενου παραδεισου.
(ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ)
"Η Αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς για χάρη της. Ακόμα και την ίδια την αγάπη"
"Αυτός που δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου!"
"Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα σε σένα και σε μένα είναι οι σιωπές.
Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που λέμε αλλά αυτό που δεν χρειάζεται να πούμε"
"Tα πλοία είναι πιο ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δε φτιάχτηκαν γι' αυτό το σκοπό"
"Αναβάλλω άρα ονειρεύομαι"
"Ζωή δεν είναι ό,τι βλέπεις και αγγίζεις, αλλά ό,τι αγαπάς και σκέφτεσαι"
"Ζωή είναι ό,τι διεκδικείς"
Η ΦΥΓΗ ( Γιώργος Σεφέρης )
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.
Το να πονεις κ να το λες,
αυτο δεν ειναι πονος.
Μα να πονεις κ να μην κλαις,
κ να το ξερεις μονος.
(κρητικη μαντιναδα)
Σου στέλνω αστέρια από ψηλά
έβγα,να δεις,χαρά μου,
που σχηματίζουν "σ'αγαπώ"
κι ας βρίσκεσαι μακριά μου.
(κρητική μαντινάδα)
Κι έρχομαι μοναχά να σ' αγκαλιάσω και να κλάψω αδελφέ μου,
όπως ο ερωτευμένος που γυρνάει από χρόνια στην καλή του,
και μ' ένα του φιλί, της λέει όλα τα χρόνια που περίμενε,
κι όλα τα χρόνια που τους περιμένουν, πέρα απ' το φιλί τους...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
( Οδυσσέας Ελύτης, μελοποιημένο και από τον Μάνο Χατζιδάκι )
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ? τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ? τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ? απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ? αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ? τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ? τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ? τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
ΜΗΝΥΜΑ
(Κρίτως Αθανασούλης)
Σώπα.
Και να θυμάσαι
με πόση δοκιμασία απόχτησες
την αρετή ν'αγαπάς.
ο χειροτερος τροπος να σ λειπει καποιος
ειναι να καθεται διπλα σου
και να ξερεις οτι δν τον εχεις...
Gabrielle Didot
Νικου Καββαδια
Το βραδυ ετουτο καρφωσε μ επιμονη το νου μου
καποια γυναικα που αλλοτες εγνωρισα,κοινη,
που ωστοσο αυτη ξεχωριζεν απο τις αδελφες της,
γιατι ηταν παντα σοβαρη,θλιμμενη και στυγνη.
Θυμαμαι που την πειραζαν συχνα τ αλλα κοριτσια,
γελωντας την για το υφος της το τοσο σοβαρο,
και μεταξυ τους ελεγαν,αισχρο κανοντας σχημα,
πως θα συνηθιζε κ αυτη σιγα με τον καιρο.
Κι αυτη,ψυχρη και σιωπηλη,καθοταν στη γωνια της,
ενω μια γατα χαϊδευε με αυτακια μυτερα
κ ενα σκυλι που διπλα της στεκοταν λυπημενο-
ενα σκυλι οπου ποτε δεν εκουναε την ουρα.
Κι εμοιαζ η γατα, που αυστηρη την κοιταζε στα ματια,
η πληξη ως να ταν,που με ματια κοιταε ζοφερα,
και το σκυλι που εδαγκωνε το κατασπρο της χερι,
η τυψη ως να ταν εμοιαζε,που δαγκωνε σκληρα.
Πολλες φορες περιεργες την εκυκλωναν σκεψεις
και προσπαθουσε -μου λεγε- συχνα να θυμηθει,
το νου της βασανιζοντας τις ωρες της ανιας,
οσους μαζι της ειχανε μια νυχτα κοιμηθει.
Ωρες πολλες εκοιταζα τα σκοτεινα της ματια
κ ενομιζα πως εβλεπα βαθια μεσα σ αυτα
τρικυμισμενες θαλασσες,νησια του αρχιπελαγους
κ καραβακια που εφευγαν με τα πανια ανοιχτα.
Αποψε αναθυμηθηκα καποια κοινη γυναικα
κ ενα τραγουδι εσακρωσα σε στυλ μπωντλαιρικο,
που ως το διαβαζεις,σιωπηλε,παραξενε αναγνωστη,
γελας γι αυτον που το γραψε,με γελιο ειρωνικο.
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλά-
βος της συνήθειας, επαναλαμβάνο-
ντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, ό-
ποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλ-
λάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος
δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει έ-
να πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο
για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία
στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινή-
σεων που κάνουν να λάμπουν τα μά-
τια, που μετατρέπουν ένα χασμουρ-
γητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν
την καρδιά να κτυπά στο λάθος και
στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδο-
γυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι
ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποι-
ος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα
για την αβεβαιότητα για να κυνηγή-
σει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει
στον εαυτό του τουλάχιστον μια φο-
ρά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέ-
φρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν α-
κούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει
σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει
τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει
να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει
τις μέρες του παραπονούμενος για
τη τύχη του ή για την ασταμάτητη
βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει
μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος
δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνω-
ρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές
δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι
για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια
προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από
το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Pablo Neruda
( Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση:
Βασίλη Χατζηγιάννη )
Αφιερωμένο σ'όσους μπορούν να διακρίνουν το λουλουδόφως...
ΔΕΝ Σ' ΑΓΑΠΩ (Pablo Neruda)
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
( Ανδρέας Εμπειρίκος )
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρ-
χουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρ-
χόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμέ-
νο δέρας της υπάρξεώς μας.
To πρωην αφεντικ'ο μου έλεγε μια ατάκα η οποία τελικά έχει βγει πολύ σωστ'η
Υπάρχουν 3 απόψεις... Η δική σου, η δική μου και η σωστή
Ἐκεῖνοι Ποὺ Μᾶς Παίδεψαν
(Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...
Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)
(Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους ?
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται ? ένας την πληρώνει.
ΙΘΑΚΗ
(Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά?
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
ΤΕΛΟΣ (Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.
MAL DU DEPART (Νίκος Καββαδίας)
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα' χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει..."
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα τον φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο πόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Σας παραθέτω τους στίχους ενός τραγουδιού το οποίο έχει να κάνει με την ανορεξία-βουλιμία. Εγώ πάντως έχω ταυτιστεί πλήρως.
I told another lie today
And I got through this day
No one saw through my games
I know the right words to say
Like "I don't feel well," "I ate before I came"
Then someone tells me how good I look
And for a moment, for a moment
I am happy
But when I'm alone,
no one hears me cry
I need you to know I'm not through the night
Some days I'm still fighting to walk towards the light
I need you to know
That we'll be OK
Together we can make it through another day
I don't know the first time
I felt unbeautiful
The day I chose not to eat
What I do know is how
I've changed my life forever
I know I should know better
There are days when I'm OK
And for a moment, for a moment
I find hope
But there are days when I'm not OK
And I need your help
So I'm letting go
I need you to know I'm not through the night
Some days I'm still fighting to walk towards the light
I need you to know
That we'll be OK
Together we can make it through another day
You should know you're not on your own
These secrets are walls that keep us alone
I don't know when but I know now
Together we'll make it through somehow
I need you to know I'm not through the night
Some days I'm still fighting to walk towards the light
I need you to know
That we'll be OK
Together we can make it through another day
(Το Μονογραμμα, Οδυσσεας Ελυτης)
Στα νερα ενα ενα, μ ακους
Τα πικρα μου βοτσαλα μετρω, μ ακους
Κι ειναι ο χρονος μια μεγαλη εκκλησια, μ ακους
Οπου καποτε οι φιγουρες
Των Αγιων
Βγαζουν δακρυ αληθινο, μ ακους
Οι καμπανες ανοιγουν αψηλα, μ ακους
Ενα περασμα βαθυ να περασω
Περιμενουν οι αγγελοι με κερια και νεκρωσιμους ψαλμους
Πουθενα δεν παω, μ ακους
Η κανεις η κ οι δυο μαζι, μ ακους
Το λουλουδι αυτο της καταιγιδας και, μ ακους
Της αγαπης
Μια για παντα το κοψαμε
Και δεν γινεται ν ανθισει αλλιως, μ ακους
Σ αλλη γη, σ αλλο αστερι, μ ακους
Δεν υπαρχει το χωμα, δεν υπαρχει ο αερας
Που αγγιξαμε ο ιδιος, μ ακους
Και κανεις κηπουρος δεν ευτυχησε σ αλλους καιρους
Απο τοσον χειμωνα κ απο τοσους βορειαδες, μ ακους
Να τιναξει λουλουδι, μονο εμεις, μ ακους
Μες στη μεση της θαλασσας
Απο μονο το θελημα της αγαπης, μ ακους
Ανεβασαμε ολοκληρο νησι, μ ακους
Με σπηλιες και με καβους κ ανθισμενους γκρεμους
Ακου, ακου
Ποιος μιλει στα νερα και ποιος κλαιει -ακους;
Ποιος γυρευει τον αλλο, ποιος φωναζει -ακους;
Ειμ εγω που φωναζω κ ειμ εγω που κλαιω, μ ακους
Σ αγαπω, σ αγαπω, μ ακους.
Στον παραδεισο εχω σημαδεψει ενα νησι
Απαραλλαχτο εσυ κ ενα σπιτι στη θαλασσα
Με κρεβατι μεγαλο και πορτα μικρη
Εχω ριξει μες στ απατα μιαν ηχω
Να κοιταζομαι καθε πρωι που ξυπνω
Να σε βλεπω μιση να περνας στο νερο
Και μιση να σε κλαιω μες στον Παραδεισο.
Θα πενθω παντα -μ ακους;- για σενα,
μονος, στον Παραδεισο.
(P.S.: Dolphin
ναι οντως ειναι πολυ ωραιο τραγουδι, εχω βαλει κ τους στιχους του στο αντιστοιχο θεμα με τα διαφορα τραγουδια!!!)
πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τα άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια..
Στον παραδεισο εχω σημαδεψει ενα νησι
Απαραλλαχτο εσυ κ ενα σπιτι στη θαλασσα
Με κρεβατι μεγαλο και πορτα μικρη
Εχω ριξει μες στ απατα μιαν ηχω
Να κοιταζομαι καθε πρωι που ξυπνω
Να σε βλεπω μιση να περνας στο νερο
Και μιση να σε κλαιω μες στον Παραδεισο.
Θα πενθω παντα -μ ακους;- για σενα,
μονος, στον Παραδεισο
δεν φανταζεσαι τι στιγμες,τι εικονες μ εφερες στο μυαλο.......
οι ομορφοτερες στιγμες μ την εποχη εκεινη....π ανακαλυψα το μονογραμμα..........
να γυριζα τον χρονο πισω...
μ λειπουν ολα.
ολα...
μ΄ακουουουουουους??????????????
Παραθέτω κι εγώ ένα απόσπασμα από το Αριστούργημα του Ελύτη... :
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σʼαγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στʼαχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σʼέχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τʼαστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σʼαγαπώ καί σʼαγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τʼουρανού με τʼάστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί νʼαγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απʼαλλού φερμένο
Δέν τʼαντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μʼακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Ποιός άνθρωπος,ποιά γυναίκα ενέπνευσε τέτοιο σπαραγμό,τόση λαχτάρα,τόση ποίηση,τόση ομορφιά...
Ποιός άνθρωπος,ποιός άντρας ένιωσε και απέδωσε τόσο περίτρανα το ασύλληπτο συναίσθημα της αγάπης...
Πού χάσαμε την ευλογία του έρωτα;Πόσο ανούσια και χωρίς σύνεση διασκορπίσαμε τη μαγική του χρυσόσκονη;
Σε ποιό σημείο του αγώνα της ζωής εκδυθήκαμε το θεϊκό μας και περιοριστήκαμε στο γήινο;