κοντά στο νησάκι του άη Γιώργη
Printable View
κοντά στο νησάκι του άη Γιώργη
η είσοδος στην αυλή μου στο χωριό :)
σκεφτόμουν σήμερα πως τελικά δεν αξίζει να χαλιέται κανείς για το ό,τιδήποτε. πρέπει να κάνει πραγματα που τον ευχαριστούν να είναι καλά να φροντίζει τον εαυτό του να είναι όμορφος άνθρωπος τόσο σωματικά όσο και πνευματικά και με τα πολλά και με τα λίγα. να κάνει και τις καταχρήσεις του και να μην κλαίει να ματαιοδοξεί να απαισιοδοξεί να μιζεριάζει. ότι μας χαλάει πρέπει να του κλείνουμε την πόρτα και να το αποκλείουμε από την ζωή μας αν βέβαια περνά από το χέρι μας... γιατί κάθομαι τώρα και γράφω αυτά τα πράγματα... ; έχω συγκλονηστεί τρομερά από ένα περιστατικό που άκουσα στις τοπικές ειδήσεις! ένα παιδί 21 ετών έκανε κατάδυση σε μια παραλία με τον αδερφό του... και ξαφνικά σε μερικά δευτερόλεπτα... πέρασε ένα σκάφος από πάνω του και η προπέλα..... :( τπτ δεν είναι τελικά λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να σβήσουν όλα! και προβληματισμοί και χαμόγελα και κλάματα και θυμοί.... και μένει ενα ΚΕΝΟ! μια σιγή ένα γιατί. αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα έχω... καλά και κακά. ξέρω ότι θα ξαναπαραπονεθώ... θα ξανακλάψω θα ξαναφωνάξω θα χαρώ... αλλά σήμερα ήθελα να καταγράψω αυτό το συναίσθημα με όσους συναντώ. Να ζήσουμε όμορφα και να αφήσουμε ωραία ανάμνηση γι αυτόν που κάποτε θα μας θυμηθεί!
αυτο ειναι το νοημα που μερικοι προσπερνουν ετσι αβιαστα... αλλες φορες το ξεχνουν, αλλες φορες κολλανε στα πρεπει, αλλες φορες εγκλωβιζοντε στα παθη τους...Quote:
Originally posted by Nefeli-
σκεφτόμουν σήμερα πως τελικά δεν αξίζει να χαλιέται κανείς για το ό,τιδήποτε. πρέπει να κάνει πραγματα που τον ευχαριστούν να είναι καλά να φροντίζει τον εαυτό του να είναι όμορφος άνθρωπος τόσο σωματικά όσο και πνευματικά και με τα πολλά και με τα λίγα. να κάνει και τις καταχρήσεις του και να μην κλαίει να ματαιοδοξεί να απαισιοδοξεί να μιζεριάζει. ότι μας χαλάει πρέπει να του κλείνουμε την πόρτα και να το αποκλείουμε από την ζωή μας αν βέβαια περνά από το χέρι μας...
η ζωη θελει και λιγο τρελα οπως και σοβαροτητα... μια καλη ισορροπια!
τα λαθη ειναι ανθρωπινα και ειμαστε ολοι ανθρωποι...
κι έτσι μαγεμένος μες την σιγαλιά και στο βαθύ γαλάζιο
ανάμεσα σε χρυσαφιά του ήλιου λαμπυρίσματα
αποκοιμήθηκες...
κι άφησες χαμόγελα να κερδίζουν των δακρύων τις μάχες
στην κάθε θύμηση που ο νους έχει σκλαβώσει.
καλό ταξίδι στ'όνειρο της απεραντοσύνης...
ονειρολόγιο
ονειρολόγιο
Σε ενα μερος καπου στο υπαιθρο, κοντα σε δαση και λιβαδια, βρισκεται ενα βαζο με ξυδι -το συμβολο της ζωης.
Ο Κομφουκιος πλησιαζει το βαζο, βουταει μεσα το δαχτυλο του και δοκιμαζει το υγρο."Ξινο", λεει."Ωστοσο, βλεπω οτι θα ηταν πολυ χρησιμο στην προετοιμασια ορισμενων τροφων."
Μετα πλησιαζει ο Βουδας, βουταει το δαχτυλο του στο βαζο και δοκιμαζει κι αυτος. "Πικρο", ειναι το σχολιο του. "Μπορει να κανει τον ουρανισκο να υποφερει, και αφου ο πονος πρεπει να αποφευγεται, θα πρεπει να ξεφορτωθουμε τουτο το πραγμα αμεσως."
Ο επομενος που βαζει το δαχτυλο του στο ξυδι ειναι ο Ιησους Χριστος. "Μπχχ", λεει ο Ιησους. "Ειναι πικρο και ξινο. Δεν ειναι καταλληλο για να το πιει κανεις. Και για να μην αναγκαστει να το πιει κανενας αλλος, θα το πιω ολο μονος μου."
Αλλα τωρα πλησιαζουν το βαζο δυο ατομα μαζι, γυμνα, περπατωντας χερι με χερι. Ο αντρας εχει γενειαδα και τριχωτα ποδια.Η μακρια του γλωσσα ειναι λιγακι φουσκωμενη απο κατι ποιηματα που απαγγελνε.Η γυναικα φοραει καπελο καουμπόισσας, ενα περιδεραιο απο φτερα, και το δερμα της ειναι ροδινο.Η κοιλια και τα στηθη της εχουν τα σημαδια της μητροτητας.Κουβαλαει ενα καλαθι με μανιταρια και βοτανα.Πρωτα ο αντρας και μετα η γυναικα βαζουν τον αντιχειρα τους μεσα στο ξυδι.Εκεινη γλυφει τον αντιχειρα του και αυτος γλειφει τον δικο της.Στην αρχη κανουν μια γκριματσα, αλλα σχεδον αμεσως ξεσπανε σε πλατια χαμογελα."Ειναι γλυκοοο", λενε κι οι δυο τραγουδιστα.
"Γλυκο που ειναι!"
γλυκό που είναι ... :)
και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια κι εγώ να σ'άγαπω...
αυτη η διευθυνση ρε παιδια ειναι για πασα στον ευαγγελατο
εχει και επιθετικη τακτικη ο ανθρωπος
http://www.x-el.gr/
Thanx Nefeli!!!
τπτ βρε :) θα επισυνάψω καινούργιες σύντομα
φιλάκια
χχχ
ʼλεξ... θα τον ψάξουν κάποτε κι αυτόν μαζί με τους υπόλοιπους και θα έχουμε και κάτι κέφια.... μα κάτι κέφια.... :)
στο γυμναστήριο που πήγαινα κάποτε... εκεί που κάνουν πασαρέλα όλοι οι ειδικοί έδιναν αναβολικά για άλογα σε φίλο μου! ενώ επικρατούσε μια απόλυτη τάξη... ασφάλεια και υπευθυνότητα! σημειώστε ότι ήτανε και ένα απο τα λίγα που είχαν κανονική άδεια λειτουργίας.... πατάμε στον πόνο του καθενός και προχωράμε...
τι να πω...
Το κρυο δυναμωνε. Στα σκοινια πανω απο τα σοκακια ανεμιζε η πολυχρωμη μπουγαδα.Καπνοι σερνονταν στη γειτονια, παντου μαζευαν ξυλα απο κατεδαφισεις, οι αντρες πριονιζαν κ εκοβαν, οι σκληθρες πεταγονταν ολογυρα, στο σκοταδι των υπογειων σπιτιων φλογοβολουσαν οι φωτιες στις μαντεμενιες σομπες.
Στο μουχρωμα η βροχη μετατραπηκε αργα σε χιονονερο, υστερα αρχισαν να πεφτουν νιφαδες, ασπρες κι επιβλητικες,κι ακομα και οι ιπταμενες ψυχες πανω απο το Γαλαζιο Τζαμι χαθηκαν απο τα ματια.
smile δικό σου είναι; :) υπέροχο...
οχι δεν ειναι δικο μου!Ειναι απο το "Στη γεφυρα του Γαλατα" του Χεϊρτ Μακ!Απο επομενη φορα θα γραφω βιβλια κ τιτλο για τους ενδιαφερομενους ;)
αχ ευχαριστώ πολύ! :)
μες τα στενά δρομάκια στέκουν τα μεγάλα καζάνια που δεν σβήνουν ποτέ! η υπαίθρια αγορά δεν κοιμάται... μέσα από την ομίχλη τους υγρούς ατμούς και τα φύλλα αιθάλης στον αέρα πετάγονται μικρές πολύχρωμες ομπρέλες που προχωρούν βιαστικά με βήματα μικρά και γρήγορα... αφήνοντας μια ανάσα δροσιάς καθώς το ρούχο της κλαδωτής ρόμπας αναδιπλώνεται σαν περνάει από μπροστά σου. τα σχοινιά που κρατιούνται ανάμεσα στους μικρούς πασάλους και σχηματίζουν αυτοσχέδιες τέντες τρίζουν και κουνιούνται σε κάθε πράξη συναλλαγής. εκεί κρέμεται το όνειρο του βελούδινου πουγκιού που σαν γεμίσει γεννιούνται χιλιάδες μικροί άρχοντες μιας μέρας .. ίσως και της επόμενης.
μάτια που σκλάβωσαν την θλίψη σε μια νύχτα, τί ζητάς;
ζωή που ορφάνεψε απ'τα 'μπορώ' και τα 'θέλω', τί ζητάς;
λέξεις που χάθηκαν σαν το θρόισμα μιας λεύκας στον αέρα, τί ζητάς;
ψυχή που πέτρωσε μες τα χορταριασμένα βράχια...
σώμα που έντυσε το ψέμα και γύμνωσε η αλήθεια... τι μπορείς να ζητήσεις;
...
Ταξιδεύω... :)
οι πιο μεγάλοι εραστές είναι ο ουρανός και η θάλασσα.... αυτός παίρνει χρώματα γεμάτα χρυσάφι πορφύρα κι ασήμι και της τ'ακουμπά στο γυμνό της σώμα...
της χαμογελά κι αυτή αντανακλά την χαρά της...
κλαίει που είναι μακρυά της κι αυτή φουρτουνιάζει να τον φτάσει... απλώνει χέρια χιλιάδες κύμματα.... για να τον ακουμπήσει...
την χαιδεύει και αυτή γεμάτη γαλήνη σωπαίνει...
Ενα ακομη δειλινο
νεφελη εχω παθει ζημια με τις φωτο σου,αν ισχυουν οι προηγουμενες ζωες τοτε σιγουρα εχω ζησει 2-3 στην κυπρο..Δεν εχω παει ποτε και οταν βλεπω φωτο της σταματαει η καρδια μου..ειναι πολυ οικειο το συναισθημα σαν να βλεπω το σπιτι μου..το δικο μου σπιτι..
χαίρομαι που σου αρέσουν! κοπιάστε να σας ξεναγήσω :)
Η κυρά Χρυσούλα πάντα είχε αδυναμία στην Αγιά Μαρίνα. Λεβεντομάνα, πάλεψε για τα παιδιά της σαν σκυλί από τον καιρό που ο άντρας της έφυγε με μια νεαρή και της άφησε να θρέψει 5 στόματα. πιτσιρίκια ακόμη τρέχανε μες την μικρή αυλή την τόσο μεγάλη κάτω απ΄την συκομουριά ξυπόλητα όσα είχαν κάνει πόδι... τα άλλα πομωρίζονταν με την γλυκιά φωνή της... "αγιά μαρίνα και κυρά που αποκοιμίζεις τα μωρά ποκοίμιστ'αγγελούδια μου τα πιο γλυκά τραγούδια μου... έπαρτα πέρα μάκρυα να δούνε κάμπους και βουνά... να δουν τα δέντρα πως ανθούν και τα πουλιά πως κελαηδούν...". στις 7 κάθε πρωί χτύπαγε κάρτα στο ξενοδοχείο... μάζευε τα λερωμένα σεντόνια και τακτοποιούσε τα δωμάτια... γυάλιζε τα μπάνια και τους νεροχύτες...μα η σκέψη της ήταν συνέχεια στα παιδιά...
θυμάμαι εκεί την αυλή γεμάτη φωνές και χρώματα... η μπουγάδα έμοιαζε πολλές σημαίες μαζί σύμβολα ανδροίας και αγώνα, φόρος τιμής για τούτη τη γυναίκα... και μύριζαν εκεί όλα τόσο όμορφα... φρεσκάδα. έβαζε την κλαδωτή ποδιά της και μαγείρευε για τα παιδιά ότι τραβούσε η όρεξή τους... τα τάιζε καλά γιατί ήξερε πως κάθε μέρα που είχαν φαγητό ήταν ένα μικρό θαύμα.. και φοβόταν το αύριο. πάντα είχε γλυκά του κουταλιού να φιλέψει τις γειτόνισσες και ήταν ευχαρίστηση όταν η αυλή γέμιζε κόσμο και χάχανα!
η κυρά Χρυσούλα φύτεψε από όταν επαντρεύτηκε δειλινά στην αυλή της... μ'αυτά μεγάλωσε. τ'αγαπούσε σαν την ζωή της... ταυτίστηκε με δαύτα. κοινή μοίρα... σαν έβγενε ο ήλιος τα μπουμπούκια έκλειναν... μαράζωναν... και σαν ερχότανε το δειλινό, άνοιγαν, γέμιζαν χρώμα. κι ήταν πάντα εκεί η κυρά Χρυσούλα και τα δειλινά...
τα δειλινά την μέρα...
τα δειλινά, το δειλινό... :)
nefeli,ειναι ειλικρινα υπεροχα ολα..Τα βλεπεις και ταξιδευεις..
σ'ευχαριστώ! όπως λέει και ο Δημήτρης που κυνηγάει το όνειρό του και γυρνάει τον κόσμο... πάρε ένα σάκο κι έλα!
:) το μυαλό κάνει τα πιο όμορφα ταξίδια!!!!
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
ʼλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου || Χρήστος Θηβαίος || Γιώργος Νταλάρας
Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη
Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή ...
Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή ...
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
http://www.youtube.com/watch?v=O0pWyrmyv5g
τις καλημέρες μου στις γειτονιές του κόσμου... απ'την δικη μου γειτονιά στην δική σας
Εκείνη τη νύχτα είπες αντίο και κούνησες το χέρι σου καθώς έφευγες.
Και ήταν σαν να τίναξες τον ουρανό κι έπεσαν όλα τ'αστέρια.
Σκοτάδι.
Αντίο σου είπα κι εγώ και κίνησα να βρώ έναν ουρανό πιο φωτεινό.
Μάταια.
πίσω απο συρματοπλέγματα ζει η χαρά των παιδιών...
τόσα χρώματα... τόσα γέλια... μαντρισμένα.
όχι! δεν θα'πρεπε να'ναι έτσι.
η χαρά τους δεν θέλει ούτε πληρωμή ούτε σκλαβιά.
Θα μπορουσα να σου πω τοσα για την αγαπη μου.Θα μπορουσα να σου πω οτι για σπιτι της εδωσα την ψυχη σου.Θα μπορουσα να σου πω οτι ο ηλιος οταν χαιδευει το προσωπο μου ευχομαι να αγγιζει τα ξανθα σου μαλλια.Θα μπορουσα να σου πω οτι τα βραδια η ματια μας ξεκουραζεται πανω στην ιδια σεληνη.Θα μπορουσα να σου πω οτι δε με φοβιζει ο ανεμος που λυσσομαναει γιατι μου φερνει τη φωνη κ τη γλυκια μυρωδια σου.Ομως...Δε θα μπορουσα τελικα να στα πω...Θα σε εχανα μονομιας, αφου ποτε δεν μπορεσα να σε εχω...
η πόλη μου...
το καστράκι
σφουγγαράδες
βόλτα στο λιμανάκι
οι ψαρόβαρκες ...