Printable View
1. ναι, αλλά ειναι ευκολο να γινεις θυμα οταν εισαι ακομα μικρος και ανωριμος. και μετα βεβαια να εισαι θυμα μια ζωη...
3.αυτο που θελω πάνω απο ολα ειναι ο γιος μου να μην εχει τα κομπλεξ που εχω εγω.
θελω να πιστευει στον εαυτο του και στις δυνατοτητες του.
ευτυχως ο πατερας του εχει τρομερη αυτοπεποιθηση (στα ορια του θράσους) οποτε ελπίζω να παραδειγματιστει απο αυτον...
Φοβάμαι ότι δεν έγινα σαφής και λυπάμαι αν σε μπέρδεψα και σε στεναχώρησα...
1)δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στο θύτη και το θύμα,αλλά τη δυναμική της μεταξύ τους σχέσης(γι'αυτό ανέφερα και την προσφορά και τη ζήτηση).
Εννοώ ότι ο κόσμος πάντα έτσι θα συμπεριφέρεται κι είναι ανώφελο να ελπίζεις ότι κάποτε απλά θα βαρεθούν και θα σε αφήσουν ήσυχη.
Όσο δίνεις σημασία δε σπάει η μεταξύ σας αλληλεπίδραση.Ένας δήμιος χωρίς κεφάλια να κόψει...αλλάζει επάγγελμα...Όχι ότι είσαι θύμα!
Αλλά αν κάποιος από τους δύο σταματήσει,σταματά αυτόματα κι ο φαύλος κύκλος της μεταξύ τους σχέσης.Εκείνοι δεν το κάνουν,συνεπώς σταματάς εσύ!
2)να υποθέσω ότι εδώ δεν υπάρχει θέμα...
3)προς Θεού δε θα σου πω εγώ πώς να μεγαλώσεις το παιδί σου!Ούτε καν είμαι μητέρα για να δικαιούμαι έστω να μιλώ σχετικά...
Αλλά επειδή είμαι σίγουρη ότι,από κάτι που σε ταλαιπώρησε πολύ,το τελευταίο που θα ήθελες στον κόσμο είναι να περάσει τα ίδια και το παιδί σου
κι επειδή τα παιδιά ό,τι κι αν τους διδάσκουμε στη θεωρία τελικά γαλουχούνται από το ζωντανό μας παράδειγμα,τη δική μας συμπεριφορά,
σκέφτηκα να σου το επισημάνω ως το σημαντικότερο κίνητρο,που θα είχε ίσως τη δύναμη να σε κάνει ν'αναθεωρήσεις κατά το δυνατόν στάση
και επιτέλους να ελευθερωθείς! Χαίρομαι για τον "μπαμπά",αλλά δεν παύεις να είσαι εσύ η "μαμά"! Με συγχωρείς και πάλι...
οχι, nadine, δεν με στεναχωρησες, μην ανησυχεις.
απλως εγω λέω οτι αν γινεις θυμα, μετα ειναι πολύ δυσκολο να πάψεις να εισαι και να σπάσει αυτος ο φαυλος κύκλος. Όντως ομως αλλη λύση απο αυτο που προτεινεις δεν υπάρχει.
δεν ξερω, καμια φορά νομιζω οτι εχω διαλλεξει την ευκολη λύση, να αποδιδω ευθυνες στους γονεις μου για να αποποιουμαι τις δικες μου ευθυνες. Δεν λέω, κανανε λάθη οι ανθρωποι αλλά ποιος μπορει να πει τι πραγματικά φταιει και καταλήγει κανεις ετσι ή αλλιως ;
συχνα σκεφτομαι οτι αν μου ειχε τυχει ενας σωστος ανθρωπος στην πρωτη μου σχεση (που δεν μου ετυχε) θα ειχαν εξελιχθει αλλιως τα πραγματα. Απο την αλλη αν ειχα μεγαλώσει με περισσοτερη αυτοπεποιθηση και αισθηση αποδοχης δεν θα χρειαζομουν αυτον τον ανθρωπο , θα μπορουσα να τα βγάλω πέρα και με καποιον οχι τοσο σπουδαια... ποιος ξέρει;
στο θεμα του παιδιου εχεις απολυτο δικιο και δεν χρειαζεται να ειναι κανεις γονιος για να ξερει οτι τα παιδια μαθαινουν πρωτιστως από τη συμπεριφορά μας και δευτερευόντως από τις διδαχές μας. Και όντως αυτο ειναι για μενα το μεγαλύτερο κινητρο και αν εκανα αυτη την κίνηση και αρχισα να το ψαχνω πάλι το θεμα, για αυτο ακριβως το λόγο ειναι.. γιατι και μονο ο σκεψη οτι θα υποφερει ο γιος μου οσο εχω υποφερει και εγω με ανατριχιάζει...
Διαβάζοντας τα παραπάνω και έχοντας ακριβώς το ίδιο πρόβλημα της υπερφαγίας ,καταλαβαίνω πως το πρόβλημα που έχουμε με το φαγητό, στην ουσία είναι πρόβλημα του χαρακτήρα μας.Πιστέυω πως αφήνουμε ανθρώπους και καταστάσεις να μας εππηρεάζουν περισσότερο απ'ότι θα πρεπε.Πιστεύω πως αν κάνεις πράγματα στη ζωή σου που σε ικανοποιούν και σε κάνουν να περνάς καλά ,δεν θα ψάχναμε να αναπληρώσουμε τις επιθυμίες μας μέσα από ένα ωραίο ταψί γλυκού και ούτε ανοίγωντας ένα κατάλογο παραγγέλνοντας φαγητό για τέσσερις !
Γεια σου yellowtwity ,
το προβλημα πιστευω ξεκιναει από ψυχολογικά αιτια, αλλα μετα καταληγει να ειναι και σωματικο,αυτο νομιζω ειναι το χειροτερο,οτι δεν ξερεις τι να αντιμετωπισεις πρώτα....
yellowtwity ,
πολυ ευστοχο αυτο που ειπες οπως και ολα οσα εγραψε και το nadinακι πιο πανω
μ εχετε αφησει αφονη
ποτε κανεις δεν προκειται να μας δωσει την ετοιμη λυση που ψαχνουμε
ειμαστε εξουθενομενοι απο την προσπαθεια ν αντισταθουμε
προσπαθουμε να κρυψουμε μεσα μας ολα τ αρνητικα
για να μην συνεχισουμε και μεγενθηνουμε μια ασχημη κατασταση
ειμαστε ειρηνοποιοι ολοι μας
ενω εχουμε πολεμο απο μεσα
και το κρυβουμε
θελουμε να βοηθαμε τους γυρω μας αλλα δεν εχουμε ουτε καν τη δυναμη να βοηθησουμε τον εαυτο μας
κι αυτο που βρισκομαστε εδω ειναι επικαλυψη της δειλιας μας να σταθουμε στα ποδια μας
ολοι με λενε θαραλεα αλλα τελικα ανακαλυψα οτι ειμαι πολυ δειλη μα πολυ δειλη
φοβαμαι την καθε μερα καθε πρωι
φοβαμαι το τηλεφωνο που χτυπαει
φοβαμαι
κι ειναι πρωτη φορα που το λεω καπου
LSD
Πρίν 2 βδομάδες ήμουν άρρωστη, ήμουν τελείως μπουκωμένη και δεν λειτουργούσε ΚΑΘΟΛΟΥ ή όσφρηση και η γεύση. Είτε έτρωγα σουβλάκι, πίτσα ή σουφλέ σοκολάτας είτε έτρωγα βελανίδια ή πριονίδια το ίδιο και το αυτό μου ήταν. Ξέρεις τι έκανα κάθε βράδυ; Ετρωγα ένα σακουλάκι πατατάκια, μια coca cola και ένα γλυκό όπως κάνω σχεδόν κάθε βράδυ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ενιωσα πραγματικά ότι είμαι ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΑΛΙΑ.
Πηγαίνοντας στο ψυχολόγο στο Αιγινήτειο που πάω με έκαναν να καταλάβω ότι αυτά τα τρώω για να νιώσω ασφάλεια. Οποτε άσχετα αν ήμουν άρρωστη και δεν ένιωθα τίποτα την ανάγκη για ασφάλεια την είχα έτσι κι αλλιώς. Γι' αυτό και το έκανα. Αρα πρέπει να δουλέψω γιατί νιώθω τόσο ανασφαλής και να βρώ άλλους διεξόδους.
zaira
σε καταλαβαινω απολυτα γιατι και εγω το εχω κανει αυτο αρρωστη και ακομα και οταν με ποναγε ο λαιμος μου και δεν μπορουσα να καταπιω καλα καλα!
ειναι καλο να ξερεις τι σου φταιει, εμενα μου φταινε πολλα πράγματα (οπως οτι ειμαι πολυ αυστηρη με τους πάντες συμπεριλαμβανομενου κ του εαυτου μου, οτι με επηρεαζει παρα πολυ η γνωμη των αλλων, κλπ) αλλα δεν εχω βρει ακομα ενα τροπο να μην εκτονωνομαι με το φαγητο. Το γυμναστηριο με βοηθαει παρα πολυ, αλλα προφανως δεν ειναι αρκετο.
και εγω ειχα παει παλιοτερα σε ψυχολογο αλλα ''δεν τα βρηκαμε'' και δεν με βοηθησε καθολου, ειναι πολυ καλο να εχεις βρει καποιον που να σε βοηθαει...ελπιζω να δεις συντομα βελτιωση!