Η δική μου ιστορία - Νοσοφοβία

Πρέπει να είσαι σε πολύ δυσκολη θέση αλλα σε όσα γράφεις βλέπω εναν ανθρωπο δυνατο και αποφασισμενο να παλέψει οχι μονο για τον εαυτο του αλλα και τους γύρω του. Μην φοβάσαι να ανοιγεις την ψυχη σου, οπως τα καταφερες και το εκανες εδω με εμας, ειμαι σιγουρη οτι μπορεις να το κανεις και με εναν φιλο και δεν εννοω οτι ολοι εδω δεν μπορουμε να ειμαστε φιλοι αλλα οπως και να το κανεις μια αγκαλια, ενα τρυφερο βλεμμα ειναι πιο αμμεσο απο οσες λεξεις και να γραφουμε. Μαθέ να εκφραζεσαι και προσπαθησε να το μαθεις και στον μπαμπα σου, οτι και να γινει εσυ θα εχεις προσπαθησει και ο μπαμπας σου το γνωριζει και σιγουρα σε αγαπαει απλα δεν ξερει τον τροπο να στο δειξει. Το οτι φοβαται τα νοσοκομεια δεν ειναι ο τροπος του για να σε τιμωρησει απλα ειναι ανθρωπος με φοβιες οπως ολοι μας και δυστηχως εχουμε μαθει να βλεπουμε τους γονεις μας ως κατι το τελειο αλλα δεν ειναι ετσι, εχουν αδυναμιες, ατελειες, φοβιες ειναι ανθρωποι. Πες του οτι τον αγαπας χωρις να περιμενεις απο εκεινον οτι θα παει στο νοσοκομειο για τον λογο αυτο, πες του απλα οτι τον αγαπας και ισως γινει κατι ισως και οχι, ομως εσυ θα του εχεις πει πως νιωθεις. Σου ευχομαι όλα να πανε καλά.

Σ\' ευχαριστώ πολύ gm μου, σ\' ευχαριστώ... ΑΥτό προσπαθώ να λέω κι εγώ στον εαυτό μου... Δεν είμαι δυνατή, όλοι στη θέση

μου το ίδιο θα κάνανε πιστεύω. Ίσα ίσα πιστεύω ότι είμαι αρκετά ευαίσθητη και αδύναμη μπροστά στα θέλω των άλλων... Πάντα

τα δικά μου θέλω μπαίνουν στο περιθώριο...δυστυχώς...είτε από μένα την ίδια είτε από τους άλλους

anwnimi καιρό έχεις να γράψεις τα νέα σου. ελπίζω να είσαι καλά. Πολλά φιλάκια

Weird μου προσπαθώ να είμαι καλά όσο μπορώ...

Αν και τις τελευταίες βδομάδες νιώθω ότι αρχίζω να υποτροπιάζω...Μου έρχονται συνεχώς αρνητικές σκέψεις αλλά όχι σχετικά με την υγεία του μπαμπά μου και αυτό είναι που με εξοργίζει. Αντί να σκέφτομαι τα πραγματικά προβλήματα, το μυαλό μου γυρνά πάλι πίσω...εκεί που πριν από 6 χρόνια είχε γεννηθεί η διαταραχή πανικού...όταν άρχισα να σκέφτομαι πως θα πάω εκεί πως θα κάνω αυτό αν με πιάσει πανικός...ενώ όλα αυτά τα είχα ξεπεράσει και είχα άγχος μόνο όταν έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι με λεωφορείο, δηλαδή μια στο τόσο, τώρα άρχισα ξανά να αγχώνομαι για καθημερινά μικροπράγματα...Νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω τον πανικό αν τύχει...Ενώ πριν έλεγα και να μου τύχει θα το αντιμετωπίσω και έτσι είχα καταφέρει να έχω σχεδόν μια φυσιολογική ζωή.

Προσπαθώ να το πολεμήσω...Μακάρι να τα καταφέρω, να μη γυρίσω στην παλιά αυτή κατάσταση...

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που πρωτομπήκα στο φόρουμ αυτό και σας γνώρισα...Γνώρισα πολλά αξιόλογα άτομα, άτομα με τρομερά προβλήματα αλλά με απίστευτη δύναμη μέσα τους να το παλεύουν αλλά κυρίως με συμπόνοια για τον άλλον...τον άγνωστο...που τους μιλάει για το πρόβλημά του...που ζητά βοήθεια μπας και υπάρχει μία ψυχή εκεί κάπου που να μπορεί να του πει μία δύο κουβέντες που σε κάτι θα του χρησιμεύσουν, θα τον κάνουν ίσως να αισθανθεί καλύτερα...έστω βραχυχρόνια...αλλά και μακροχρόνια ίσως...που ίσως του πουν κατι από όπου μπορεί να πιαστεί...να εξερευνήσει καινούριες λύσεις στο πρόβλημά του...

Έτσι κι εγώ όπως κι εσείς είχα μπει εδώ και σας είπα τα δικά μου...Και βρήκα ανταπόκριση μεγάλη...Και μεγάλη ανακούφιση...Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Είχα καιρό να γράψω για μένα στο θέμα που άνοιξα. Δεν είχα τη διάθεση να κουράσω με τα ίδια και τα ίδια γιατί δεν είχε συμβεί κάτι καινούριο στη ζωή μου αλλά και κυρίως είναι αλήθεια ότι είχα κουραστεί κι εγώ να μιλάω γι\'αυτά. Ούτε στους 3-4 φίλους μου που είχα αρχίσει να μιλάω δε λέω κουβέντα για τα δικά μου εδώ και πολύ καιρό...Τα έχω θάψει σαν να μην υπάρχουν, σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ...Ούτε στον εαυτό μου πια μιλούσα γι\'αυτά. \'Ενιωθα αποστροφή για τις σκέψεις αυτές. Έγινα ένας κομπάρσος στις παρέες που ακούει τους άλλους, τους λέει τη δική του γνώμη, αλλά για τον εαυτό του μιλιά, τίποτα που να αξίζει να ασχοληθεί κανείς, έτσι ένιωθα και νιώθω.

Τώρα αποφάσισα να πω δυο κουβέντες γιατί βρίσκομαι πάλι στο μηδέν σε σχέση με αυτά που προσπαθώ να βελτιώσω, ή μάλλον πιο πίσω από ότι ήμουν πέρσυ...

Το καλοκαίρι που πέρασε ξαναβίωσα καθημερινά τους καυγάδες των γονιών μου, την ασθένεια της μητέρας μου, τα νεύρα του πατέρα μου που όσο περνάει ο καιρός γίνονται και χειρότερα και τη στενοκεφαλιά του.
Αυτό που μου έκανε προς δυσάρεστη έκπληξη εντύπωση είναι ότι έχει γίνει τρομερά νευρικός. Πάντα ήταν αλλά τώρα είναι άλλο πράγμα. Κάνει παρατηρήσεις για το κάθε τι, το ένα του ξινίζει το άλλο του βρωμάει, σε όλα οι άλλοι είναι λάθος και μόνο αυτός ξέρει. Πραγματικά καταντά κουραστικό. Αν θυμάστε έλεγα όλο αυτό τον καιρό ότι τουλάχιστον προσπαθούσα να είμαι το κορίτσι του μπαμπά, με το να του συμπεριφέρομαι γλυκά και να μην τον πιέζω σε τίποτα. Όμως αυτό πλέον δεν μπορώ να το κάνω γιατί η όλη συμπεριφορά του απέναντί μας κατάντησε τελείως εκνευριστική και απογοητευτική. Δε φαντάζεστε τι απογοήτευση νιώθω. Τίποτε δεν κατάφερα εδώ κι ένα χρόνο. Αντίθετα τα πράγματα χειρότερα έγιναν. Και να πείτε ότι τον πίεσα σχετικά με την εγχείριση που πρέπει να κάνει; Κουβέντα δεν είπα ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος.

Αυτό που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου είναι πως ένας άνθρωπος, ΑΝ θέλει να λέγεται ʼΝΘΡΩΠΟΣ, ενώ ξέρει ότι του απομένει 1 το πολύ 2 χρόνια ζωής από επιλογή του, συμπεριφέρεται με τόσο άσχημο τρόπο στους δικούς του, με τόσα νεύρα ενώ απεναντίας εγώ τόσο καιρό προσπαθούσα να του συμπεριφέρομαι με το γάντι!

Σε τι έχω φταίξει δεν μπορώ να καταλάβω! Πλέον νιώθω πολύ άσχημα να συζητάω το θέμα αυτό με τους φίλους μου γιατί νιώθω απίστευτη ντροπή για τη συμπεριφορά του πατέρα μου απέναντί μας. Και το ότι δεν εκφράζομαι με κάνει και σκάω από μέσα μου.

Κι εγώ χειροτερεύω μαζί με όλα αυτά. Με ξαναεπισκέφτηκε μια κρίση πανικού και γενικά αρνητικές σκέψεις και σενάρια για μελλοντικές κρίσεις που με κάνουν και αισθάνομαι άσχημα.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να νιώσω καλά γιατί νιώθω απογοητευμένη και άχρηστη. Πως να προχωρήσω για μένα όταν όσο και να το θέλω να το κρύψω, μία σιδερένια μπάλα δε μ\'αφήνει να κουνηθώ.

Τι άλλο μένει επτέλους να κάνω; Μπορείτε να εξηγήσετε αυτή τη συμπεριφορά του;

Καταλαβαίνω οτι δεν μπορείς να κουνηθείς εσύ ΜΑΖΙ με την μπάλλα. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν προσπαθούσες να κινηθείς ΧΩΡΙΣ την μπάλλα.

Ο αρραβωνιαστικός μου είναι χειρουργός. Αντιμετωπίζει συχνά τέτοια φαινόμενα. Κι\' όμως, τους βάζουν κάτω και.......

τέλος πάντων τους πείθουν.....

Νομίζω ότι θα βοηθούσε να τον ρωτούσα γι\' αυτή την περίπτωση.

Θα σου απαντήσω όταν θα έχω νέα.

Κουράγιο και μη στενοχωριέσαι. Το σημαντικό είναι ότι δεν είναι μόνος. Και ξέρεις...μερικές φορές αυτό που μας τρομάζει είναι η μοναξιά....

Γυρνάει λοιπόν και λέει ένα μεγάλος χειρουργός που ξέρω... \"καλά, αύριο δε θα υπάρχεις...αν θες να μην υπάρχεις...οκ...πέθανε\"...με ύφος του τύπου \"άντε στο καλό φίλε μου...τον αποχαιρετά αδιάφορα\".....και ο τυπάκος λέει \"οχι πάμε γιατρέ....\"
Το γράφω συνοπτικά....

Πρέπει να γυρίσει ένας γιατρός να του τα πει έξω από τα δόντια...αυστηρά και με ύφος απειλής για τη ζωή του...
Στο νοσοκομείο του αρραβωνιαστικού μου...όλοι χειρουργούνται στο τέλος :P

Anwnimi γενικά όσο περνάει ο χρόνος και ο άνθρωπος μεγαλώνει αποκτά και κάποιες παραξενειές. Όταν υπάρχει συμβίωση σε μεγάλη ηλικία με τους γονείς οι εντάσεις είναι αναπόφευκτες. Το καλύτερο είναι να μένει ο καθένας μας μακριά από την οικογένειά του από μία ηλικία και πάνω ακόμα και αν είναι μόνος του (δηλαδή δεν έχει σχέση). Αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό αλλά τα είχα ακούσει από τον Ασκητή (ψυχίατρος, σεξολόγος είναι) που ανέφερε ότι ο ενήλικας πρέπει να απομακρυνθεί κάποια στιγμή από το σπίτι. Βέβαια πολλές φορές τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν αυτό με αποτέλεσμα να μεγαλώνουμε και να είμαστε ακόμα με τους γονείς μας. Εκτός τον οικονομικό παράγοντα υπάρχουν και άλλοι φυσικά αλλά νομίζω ότι το οικονομικό είναι ο κυριότερος. Τη συμπεριφορά του πατέρα σου νομίζω ότι σε γενικές γραμμές μπορείς να την εξηγήσεις. Ακόμη και εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε κάποιες φορές να εξηγήσουμε τις συμπεριφορές μας. Εσύ να κοιτάξεις να θωρακιστείς εσωτερικά, να μη δίνεις όσο μπορείς σημασία σε ότι σου λέει και σε επηρρεάζει και μην ασχολείσαι και τόσο τι λέει, γιατί το λέει, γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος που φέρεται. Αφού βλέπεις ότι άρχισε να σε κουράζει προσπάθησε όσο μπορείς να είσαι σε \"απόσταση\". Μένω και εγώ με τους γονείς μου και πάνω - κάτω έχω και εγώ εντάσεις με τους γονείς μου. Κάνω υπομονή, κάνω πως δεν ακούω. Εντάξει τράβηξαν πολλά για να με μεγαλώσουν, τώρα μεγάλωσαν εκείνοι, παραξένεψαν, όμως είναι γονείς μου. Όσο μπορώ και εγώ κρατιέμαι.
Φιλικά
Αλέξης

anwnimi
σίγουρα η κατάσταση με την οποία είσαι αντιμέτωπη είναι ψυχοφθόρα. Θέλεις όσο τίποτα να κάνεις ότι καλύτερο για τον πατερα σου. Πως όμως καλή μου, όταν εσύ η ίδια ισορροπεις, για να μην πω ακροβατείς σε ένα τεντωμένο σκοινι? Αν εσυ δεν είσαι καλά τότε θα αδυνατείς να φροντίσεις τον οποιοδήποτε. Μην παραμελείς βασικά θέματα όπως τα συναισθήματά σου και η εσωτερική σου ηρεμία. Φαινεται οτι έχεις κουραστεί.. Ο πανικός ήρθε στο προσκήνιο, μήπως ο εαυτός σου είναι σε απογνωση και θέλει κάτι να σου πεί?
Απο αυτά που έχεις αφηγηθεί, φαίνεται η δύναμη σου ακόμα κι αν στο παρόν νιώθεις αδύναμη και άσχρηστη όπως λες και πάντα μπορείς να βρεις τον τρόπο για να έρθεις σε επαφή μαζί της.
Το θέμα του πανικού το έχεις αντιμετωπίσει και πιστεύω σε σενα οτι θα το διαχειριστεις διοτι έχεις αποδείξει οτι μπορείς. αφουγκράσου όμως την αιτία όλων αυτών.
Δοκίμασες να είσαι το κοριτσακι του μπαμπα. Μαλλον αυτό πλέον δεν βοηθάει αλλά χειρότερα τα κάνει. Θα ήταν ίσως καλό να βρεις άλλους τρόπους προσέγγισης του πατέρα σου.
Ειμαστε κοντά σου για να σε ακούμε και να σε στηρίζουμε σε αυτά για τα οποία παλέυεις.
Πολλά φιλιά

Καλησπέρα παιδιά! Πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας, νιώθω πάρα πολύ όμορφα που σας ακούω, που σας διαβάζω, με ανακουφίζει αφάνταστα.

Αγαπητή μου lilina μακάρι να ήταν έτσι αλλά μέχρι στιγμής και οι 2 γιατροί που έχουμε πάει του μίλησαν μπροστά μου έξω από τα δόντια, του μίλησαν για αιφνίδιο θάνατο και ξέρεις τι λέει ειρωνικά; τόσο το καλύτερο, μια κι έξω. Προτιμάει έτσι παρά σε ένα κρεβάτι αβοήθητος και ανήμπορος να τον φροντίζουν οι άλλοι. Εδώ που τα λέμε δίκιο έχει. Όταν βλέπεις κάποιους που ούτε τουαλέτα μπορούνε να πάνε ούτε να φάνε και γίνονται σαν μωρά, τους λυπάται η ψυχή σου. Αντίθετα αν του λέγανε ότι υπάρχει περίπτωση να πάθει ο ίδιος κάτι τέτοιο τότε σίγουρα θα πήγαινε τρέχοντας στο νοσοκομείο. Το δεύτερο γιατρό τον ρωτησα αν υπάρχει αυτή η πιθανότητα ενώ ήταν μπροστά και ο πατέρας μου αλλά μου είπε ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο. Μακάρι να ήξερε ο άνθρωπος και να έλεγε και ψέματα αν χρειαζόταν! Σε τέτοιο σημείο έχω φτάσει να σκέφτομαι!

Αλέξη μου έχεις απόλυτο δίκιο. Έχω φύγει από τα 18 από το σπίτι λόγω σπουδών και μέχρι σήμερα μένω μόνη μου. Αυτό με βοήθησε πολύ γιατί σε κάποιο βαθμό τα ξεχνούσα και τα ξεχνάω σε κάποιο βαθμό τα δυσάρεστα, τα βλέπω πιο αποστασιοποιημένα.Πηγαίνω βέβαια πολύ τακτικά και τους βλέπω μιας και είμαστε σε άλλη πόλη αλλά σε κοντινή απόσταση. Απλά το καλοκαίρι ήμουν στους δικούς μου αρκετό διάστημα και όλη αυτή η κατάσταση με επηρέασε αρνητικά πάλι. Θέλοντας και μη με τους συχνούς καυγάδες που κάνουν μεταξύ τους όσο και να θες να τα αγνοήσεις δεν μπορείς, πόσο μάλλον όταν τα αρνητικά σχόλια
στρέφονται και εναντίον σου πολλές φορές. Σίγουρα είναι και θέμα συνήθειας. Επειδή έχω ξεσυνηθίσει να μένω μαζί τους ίσως να είμαι και λίγο περισσότερο ευέξαπτη αλλά σε σχέση με παλαιότερα που δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα υγείας του πατέρα μου τώρα μπορώ και συγκρατούμαι πολύ περισσότερο...

Weird μου ευτυχώς τώρα πλέον έχω καταλάβει ότι όταν ξαναπαρουσιάζονται οι πανικοί κάτι μέσα μας δεν πάει καλά και φωνάζει βοήθεια. Το καλό είναι ότι ξέρω τι δεν πάει καλά, νομίζω δηλαδή πως ξέρω. Το κακό είναι ότι δεν είναι στο χέρι μου να το διορθώσω. Μπορώ να συμβιβαστώ κάπως αλλά όσο και να\'ναι μέσα μου με τρώει, με βασανίζει...Δεν νιώθω ήσυχη ποτέ, εντελώς ήρεμη...Σ\'ευχαριστώ πολύ για τη συμπαράστασή σου, να ξέρεις ότι σημαίνει πάρα πολλά για μένα καλή μου.

Psychologist, μου είναι τρομερά δύσκολο να σου απαντήσω, όσο δύσκολο είναι και να κάνω αυτό που λες...Το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το κάνω...Να προχωρήσω χωρίς τη μπάλα...Νομίζω ότι παρατείνω το χρόνο να κόψω τον ομφάλιο λώρο μέχρι τη στιγμή που θα επέλθει το αναπόφευκτο μοιραίο...Αλλά είμαι σίγουρη ότι θα αισθάνομαι τρομερές τύψεις τότε, ακόμα κι αν μου λένε όλοι ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε περισσότερο, εγώ ήδη αισθάνομαι τύψεις...πάρα πολλές. Γιατί ακόμα δεν έχω πει όλα όσα θα ήθελα, δεν του έχω μιλήσει για μένα, δε με ξέρει, ξέρει για μένα μόνο όσα εγώ τους άφηνα να δουν. Δεν του μιλάω γιατί ξέρω 100% ότι δε θα με καταλάβει και ότι θα εισπράξω αρνητισμό και αυτό ίσως μου στοιχίσει πολύ πολύ περισσότερο...Εδώ ήδη εισπράττω αρνητισμό από τώρα.Κι ας ξέρει ότι δεν του απομένει πολύς χρόνος να πει ουσιώδη πράγματα, να κάνει ουσιαστικά πράγματα. Το αντίθετο κάνει...

Anwnimi δεν πρεπει να αισθανεσαι τυψεις,εσυ ολο αυτο τον καιρο εκανες οτι περναει απ\'το χερι σου για να τον πεισεις να προσπαθησει,για να τον πεισεις να αλλαξει συμπεριφορα.Δε φταις εσυ αν τελικα δεν μπορεσες ακομα να τον πεισεις.Ουτε φταις εσυ αν δε σου αφηνει τα περιθωρια να τον πλησιασεις και να του πεις ολα οσα θα ηθελες για σενα.Ηδη εχεις προσπαθησει πολυ ομως δεν πρεπει να αφηνεις και τον ευατο σου στην ακρη,πρεπει να αποστασιοποιηθεις λιγο οσο μπορεις δηλαδη γιατι εχεις και τη ζωη τη δικη σου που πρεπει να κοιταξεις.
Λες \'Όταν βλέπεις κάποιους που ούτε τουαλέτα μπορούνε να πάνε ούτε να φάνε και γίνονται σαν μωρά, τους λυπάται η ψυχή σου. Αντίθετα αν του λέγανε ότι υπάρχει περίπτωση να πάθει ο ίδιος κάτι τέτοιο τότε σίγουρα θα πήγαινε τρέχοντας στο νοσοκομείο. \'.Αμα του ελεγε τωρα καποιος γιατρος οτι υπαρχει αυτη η περιπτωση μηπως γινοταν τιποτα?
Να ξερεις οτι ειμαστε διπλα σου ο,τι χρειαστεις και μη δισταζεις να λες ο,τι θελεις εδω.
Φιλακια πολλα,
Νικη

Πως είσαι? Πως πανε τα πράγματα? Γράψε νέα σου όταν μπορείς! φιλια