Πενυ μου σ ευχαριστω παρα πολυ...Εισαι πολυ γενναιοδωρος ανθρωπος......
Printable View
Πενυ μου σ ευχαριστω παρα πολυ...Εισαι πολυ γενναιοδωρος ανθρωπος......
Euxi καλησπέρα!
Όλα καλά? Χάρηκα που διάβασα το γεμάτο αποφασιστικότητα, πείσμα και δύναμη post σου. Ζυγίστηκες? Ευχαριστημένη?
Γεια σου dolphin!Ζυγιστηκα σημερα,μειον 1,2 απο την προηγουμενη Δευτερα,δηλαδη 65,1 κιλα.Ειμαι πολυ ευχαριστημενη και για τα 4 κιλα που εχασα μεσα στις 3 αυτες εβδομαδες,αλλα περισσοτερο χαιρομαι που τα εχασα φυσιολογικα.Ουτε ημουν ολο υστεριες να μετραω καθε θερμιδα που καταναλωνα,απλα ετρωγα μονο οταν πεινουσα,ουτε σκεφτομουν καθε δευτερολεπτο τη ζυγαρια,οπως εκανα τις προηγουμενες φορες.Εννοειται θα θελα πολυ να ημουν 56-57 αυτην τη στιγμη,αλλα θα κανω υπομονη.Δεν ειμαι ακομα "ετοιμη" για να μπορεσω να "διαχειριστω"με επιτυχια τετοια νουμερα.Θελω ακομα δουλεια...Γενικα νομιζω πως βιωνω μια αναγεννηση,ελπιζω να μην ειναι η ιδεα μου...
Εσυ πως τα πηγαινεις?Ελπιζω να εισαι καλα και να συνεχιζεις ακαθεκτη!Καλη μας συνεχεια!
Καλά είμαι κι εγώ. Έχουν περάσει 38 μέρες από το τελευταίο μου επεισόδιο υπερφαγίας. Δεν ξέρω αν μου κάνει καλό που τις μετράω.
Τις προάλλες είδα στον ύπνο μου ότι ξαναείχα βουλιμικό. Το έχω δει κι άλλες φορές αυτό το όνειρο στο παρελθόν, κυρίως όταν έχω αρκετό καιρό να κάνω βουλιμικό. Εννοειται ότι μετά ξυπνάω και μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι ήταν όνειρο με λούζει κρύος ιδρώτας. Ο φόβος και η ανασφάλεια ΄΄κατοικούν΄΄ πλέον μέσα μου και με ταλαιπωρούν κάθε μέρα.
Ο φίλος μου μου λέει ότι είμαι πολύ αδύνατη. Δυστυχώς και αυτό το μήνα έχω καθυστέρηση. Ελπίζω να μην είναι λόγω διατροφής. Ίσως να οφείλεται και στο άγχος που έχω για τη δουλειά.
Διατροφικά πάω σχετικά καλά. Προσπαθώ να τρώω κάθε 3-4 ώρες. Τρώω δηλαδή 5 γεύματα την ημέρα. 3 κανονικά και 2 ενδιάμεσα. Πηγαίνω 2 φορές την εβδομάδα τέννις και 1 φορά στον ψυχίατρο. Συνεχίζω την ημερήσια καταγραφή των τροφών/υγρών που καταναλώνω. Με βοηθάει όσον αφορά τον έλεγχο του τι τρώω αλλά ορισμένες φορές γίνεται κουραστική και δεσμευτική.
Μετά από αρκετό ψάξιμο, ανακάλυψα ότι ίσως η κυριότερη αιτία των βουλιμικών μου είναι η πλήξη. Αν δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να κάνω μπορεί και να το ρίξω στο φαί. Γενικά, προσπαθώ να βρίσκω πράγματα να ασχολούμαι ή να βγαίνω για να μη μένω πολύ μέσα στο σπίτι. Επίσης, η κατανάλωση αλκοολ το βράδυ είναι πολύ πιθανό να με οδηγήσει σε επεισόδιο όταν γυρίζω σπίτι.
Με βοηθάει πολύ το ότι οι δικοί μου δεν αγοράζουν πια λιχουδιές κι έτσι το σπίτι έχει κατά κύριο λόγο τρόφιμα τα οποία θεωρώ εγώ ΄΄ασφαλή΄΄. Το έχω συζητήσει και με τον ψυχίατρο αυτό και μου έχει πει ότι σε πρώτη φάση βοηθάει το να μην περιτριγυρίζεσαι από διατροφικούς πειρασμούς.
Αυτά σε γενικές γραμμές από ΄μένα...
Μπραβο σου Dolphin,τα πας παρα πολυ καλα!Καταλαβαινω απολυτα το φοβο που νιωθεις,αλλα εχεις κανει πολλα βηματα μπροστα.Εισαι πολυ οργανωμενη.Το επομενο βημα ειναι να αρχισει να σου φευγει ο φοβος.Νομιζω αυτο ειναι και το δυσκολοτερο κομματι.Σιγα σιγα θα αρχισεις να απαγκιστρωνεσαι τελειως...Θελει χρονο...
Αυτο με το μετρημα των ημερων το σκεφτομουν και εγω.Κατεληξα αρχικα στο να μετραω εβδομαδες και οχι μερες,γιατι ειναι λιγοτερο ψυχαναγκαστικο.Μετα,αν τα καταφερω να συμπληρωσω μηνα την επομενη πεμπτη 25/06,αποφασισα να μετραω μηνες.Μεγαλο βημα για μενα.Και αν τα καταφερω γενικοτερα,καποια στιγμη θα σταματησω αυτοματα να τους μετραω και αυτους..Ισως να αρχιζες και εσυ να μετρας μηνες,τωρα που εχεις συμπληρωσει ηδη τον πρωτο.Σε φερνει μπροστα αυτη η σκεψη και δεν σε εγκλωβιζει,οπως με το μετρημα των ημερων,γιατι το ξεχνας..Τι ωραιο θα ηταν να λεγαμε μια μερα:εχω 3,4,5 μηνες να κανω βουλιμικο..Δε μου εχει συμβει ποτε!
Αυτο που λες για την πληξη μου εχει συμβει εννοειται και εμενα.Ομως δεν κανουν βουλιμικα ολοι οσοι κατα καιρους νιωθουν πληξη..Αρα,μαλλον αφορμη ειναι και αυτο.Πολυ καλο να μην υπαρχουν σε πρωτη φαση πολλοι πειρασμοι στο σπιτι.Και εγω εχω περιορισει τα γλυκα που θα μπουν στην κουζινα μου,αλλα θελω να υπαρχει και κατι λιγο που να με ζοριζει σιγα σιγα,γιατι η ζωη εκει εξω ειναι γεματη τετοιους πειρασμους και πρεπει να μαθουμε να μη μας "αγγιζουν" πια.Αυτο θελω.Να φτασω σε ενα σημειο να αγνοω το φαγητο.Να μη με νοιαζει,να μην μου προκαλει αυτο το μονιμο αγχος,να μη μου προκαλει τιποτα.Να τρωω φυσικα για να ζω,καποιες φορες και κατι πιο παχυντικο,οκ,αλλα μεχρι εκει.Θελω να σταματησω να του δινω τοσο μεγαλη αξια.Τοτε θα σταματησει να ειναι και τοσο σημαντικο για μενα.Τα παντα στη ζωη εχουν την αξια που τους δινουμε.Ας δωσουμε αξια σ αυτα που μας κανουν καλο.
Εχω σταματησει και να μετραω θερμιδες.Ημουν μανιακη.Τερμα.Εχω ενα γενικο πλανο στο μυαλο μου πανω στο πως θα τρωω και προσπαθω να κινουμαι μεσα σ αυτα τα πλαισια.Καποιες φορες ναι και στο γλυκο,ναι και στα πατατακια,ναι και σε ολα.Αλλα οχι να το περιμενω λες και ειναι το μονο καλο πραγμα που προκειται να μου συμβει στον κοσμο αυτο,αν με αφησω να φαω μια παστα.Που δε θα ειναι μια..Τερμα αυτα.Μου περασε και η σκεψη να πεταξω τη ζυγαρια μου,γιατι αποφασισα να μην ζυγιζομαι πια.Θα ζυγιστω μετα απο πολυ πολυ καιρο,δε θελω να με καταδυναστευει αυτο το μαραφετι.Και οσο το εχω στο σπιτι μου θα με βαζει σε πειρασμο.Απλα δισταζω να το κανω και λυπαμαι λιγο και τα λεφτα που ειχα δωσει γιατι ειναι ακριβη.Αν βρω το θαρρος θα την πεταξω,νομιζω πως θα νιωσω απιστευτη ανακουφιση.Θα το σκεφτω λιγο ακομα..Ηδη νιωθω ανακουφιση με αυτα που εφαρμοζω εδω και λιγο καιρο,θελω να ενισχυω την καινουρια μου ζωη καθε μερα.Δεν ξερω,νιωθω πως η ζωη μου ανοιγει κλειστα μεχρι τωρα περασματα.Σορρυ για το μεγαλο ποστ,ειναι ισως και η πρωτη φορα που νιωθω τοσο δυνατη και συγκρατημενα αισιοδοξη,να ξερω τι θελω ακριβως σε ολους τους τομεις στη ζωη μου και να το παλευω με χαμογελο καθημερινα.
Καλη μας συνεχεια!
Πόσο σωστό αυτό που έγραψες Euxi...''ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ''.
Υπάχουν κάποιοι πειρασμοί διατροφικοί μέσα στο σπίτι αλλά όχι πολλοί. Σίγουρα δε θα ζούμε για πάντα σε ένα ''αποστειρωμένο'' περιβάλλον. Καλό είναι να συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα όλων των τροφίμων. Θέλει χρόνο. Κι είμαστε στην αρχή. Αλλά η αρχή, λένε, είναι το ήμισυ του παντός.
Εγώ διαβλέπω , σε βάθος χρόνου, να έχω μια μόνιμη ενασχόληση με το διατροφικό μου πρόγραμμα κι , ενδεχομένως, φόβο, για το να μην ξεφύγω.Νιώθω, πως ο κύκλος είναι συνεχής και αέναος.Το «πότε πάνω,πότε κάτω»,έχει γίνει σ' ένα βαθμό τρόπος ζωής.Ίσως,από ένα σημείο και μετά, η φάση της «καθόδου» να μην υπάρχει και το ίδιο το μυαλό να το ορίζει ως τέτοια,λόγω της μακρόχρονης παραμονής μέσα στην ΔΠΤ.Δηλαδή, καμιά φορά, βαπτίζουμε τη «φυσιολογική» διατροφική εκτροπή ( ή συμπεριφορά ) σαν επεισόδιο.Τα μέτρα σύγκρισης είναι τόσο διαφορετικά για κάποιον που βιώνει τέτοιες καταστάσεις...
Σίγουρα Κλεάνθη πάντα θα μας απασχολεί το φαγητό, με τη διαφορά ότι στο μέλλον θα έχουμε τη σωστή κρίση να θεωρούμε κάποιο επεισόδιο υπερφαγίας (ελπίζω χωρίς επακόλουθη μέθοδο ''εκκαθάρισης'') φυσιολογικό συμβάν. Όλοι κάποια στιγμή τρώνε του σκασμού χωρίς μετά να αισθάνονται τύψεις. Απλά, δεν το επαναλαμβάνουν τις επόμενες μέρες. Σε αυτό το σημείο θα φτάσουμε κι εμείς. Απλά σε μας πάντα θα φαίνεται περίεργο αν ξεφεύγουμε λίγο διατροφικά. Δε θα μαυρίζει η ψυχή μας όμως από τις ενοχές...
Παντως,νομιζω πως ειναι ξεκαθαρη η διαφορα μεταξυ "φυσιολογικης διατροφικης εκτροπης" που λες και επεισοδιου.Το πρωτο αλοιμονο αν δεν μας συμβαινει μια στο τοσο,οι περισσοτεροι ανθρωποι το παθαινουν,το δευτερο ειναι το σκοτεινο και παραλογο κομματι της διαταραχης μας,συνοδευομενο απο τυψεις,μαυριλα και δυστυχια.Θα γινω ιδιαιτερα ευτυχης ανθρωπος αν καταφερω για παντα να μου συμβαινει μονο το πρωτο και ειναι σιγουρο οτι δεν θα τα μπερδευω.Οταν κανεις επεισοδιο δεν ευχαριστιεσαι αυτο που τρως,δεν καταλαβαινεις τι τρως,τρως απιστευτα γρηγορα,χρησιμοποιεις το φαγητο για να καλυψεις την ανεπαρκεια σου και αυτο μετα σε σκοτωνει για αλλη μια φορα.Ενω,οταν τρως απλα παραπανω,απολαμβανεις καθε σου μπουκια,γευεσαι,το τρως αργα και μετα δε νιωθεις κουρελιασμενος.
Οι προσδοκιες μας ισως να διαφερουν λιγο,αλλα το βασικο για ολους μας νομιζω ειναι ενα.Οχι αλλα βουλιμικα και οχι αλλες εμμονες.Μαζι με αυτο,εγω θελω το φαγητο να με αφηνει ασυγκινητη γενικα,αλλα οταν θελω να το χαιρομαι,να περναει απο μπροστα μου απαρατηρητο,αλλα και να μην το στερουμαι.Π.χ.σημερα,γυρνων τας στο σπιτι ετοιμη να φαω αυτα που ειχα προγραμματισει βλεπω στην κουζινα αραδιασμενα 1 κουτι με κεκακια και ενα ταψι με πιτα,παραλλαβη απο μια θεια μου.Τα ειχε φερει λιγο νωριτερα και τα ειχε δωσει στον φιλο μου.Αταραχη,ψυχραιμη και με χαμογελο,οχι με αγχος,βαζω σε ενα πιατο τη μιση απο τη μεριδα που σχεδιαζα να φαω,διπλα βαζω και ενα κομματι πιτα,τα τρωω αργα και απολαυστικα,μετα τρωω και ενα κεκακι και απο τοτε εχω ξεχασει οτι υπαρχουν.Κανω αλλα πραγματα,δεν με ενδιαφερει η υπαρξη τους,τα αγνοω.Υπο αλλες συνθηκες σε κατι τοσο ξαφνικο η θα ειχα κανει βουλιμικο η θα ζοριζομουν απιστευτα να τα νιωθω στην κουζινα και να πρεπει να κρατηθω.Τα δοκιμασα,δεν νιωθω στερημενη,αλλα μεχρι εκει.Ειναι απιστευτα εγκεφαλικη η ολη διαδικασια,απλα για να πετυχει πρεπει να το δουλευεις στο μυαλο σου συνεχως τον πρωτο καιρο και να εισαι πραγματικα αποφασισμενος.Μετα πιστευω θα γινει συνηθεια και θα αντιδραμε ετσι απο μονοι μας.Το μοιραστηκα μαζι σας γιατι ειναι μεγαλη η χαρα μου σημερα με αυτο που εγινε και πως αντεδρασα.
Dolphin μπορει να μας φαινεται περιεργο στην αρχη,αν περασει ομως πολυς πολυς καιρος,θα νιωσουμε ακομα πιο δυνατοι και ισως καποτε να σταματησει να μας φαινεται περιεργο..Ισως καποτε καταφερουμε μετα βιας να θυμομαστε πως καποτε υπηρξαμε βουλιμικοι..Ισως..
Καλη συνεχεια στον αγωνα μας παιδια!
Καλημέρα!
Το θέμα με μας είναι ότι η διατροφική εκτροπή μικρή ή μεγάλη, συνήθως καταλήγει σε επεισόδιο.
Προσωπικά, στην αρχή ενός βουλιμικού απολαμβάνω αυτα που τρώω. Στο τέλος βέβαια που έχω σκάσει και δε μπορώ να κουνηθώ, εννοείται ότι είμαι χάλια.
Μπράβο σου Euxi που διαχειρίστηκες την απρόοπτη εμφάνιση φαγητού στην κουζίνα σου με επιτυχία. Ούτε το στερήθηκες, ούτε το παράκανες. Αντέδρασες σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Όπως λες κι εσύ κάποια στιγμή αυτές οι αντιδράσεις θα μας γίνουν συνήθεια και θα επανέλθουμε στην κανονικότητα. Ο εγκέφαλος ΄΄μαθαίνει΄΄ γρήγορα.
Dolphin το παλευω πολυ και ουσιαστικα αυτη τη φορα.Τοτε με την πιτα και τα κεκακια ναι τα πηγα μια χαρα,αλλα προχθες ξεφυγα.Δεν ηταν βουλιμικο,τουλαχιστον οχι ετσι οπως το εννοω εγω,αλλα εφαγα πολυ.Θα το χαρακτηριζα λαιμαργια.Συνεβη το βραδυ και μπορω να πω το απολαυσα,αλλα καταλαβαινα πως δεν ημουν 100% φυσιολογικη.Μεταξυ φθορας και αφθαρσιας.Ισως ειναι μεσα στο προγραμμα και τετοια περιεργα συμβαντα.Το καλο ειναι πως οι τυψεις μου μετα δεν ηταν πολλες και χτες τα πηγα πολυ καλα διατροφικα.Το παρεκαμψα,σηκωθηκα κατευθειαν και συνεχιζω κανονικα.Δεν ξερω,δε δεχομαι οτι αυτη τη φορα δε θα τα καταφερω.
Ακομα με μαθαινω,με παρατηρω.Ηταν οι πρωτες 5 μερες της ζωης μου οι τελευταιες,που δε μετρησα θερμιδες.(Φυσικα ουτε και ζυγιστηκα).Αφου και εγω απορω πως το εχω κανει αυτο.Ειναι περιεργο,νιωθεις πως κατι σου λειπει,βασικα χανεις την αρρωστημενη σταθερα της ζωης σου και νιωθεις μισος.Ειναι φοβερο το ποσο με "στηριζε" αυτη η εμμονη τοσα χρονια,τωρα ομως θα κολυμπησω χωρις τα μπρατσακια της,γιατι ολα οσα εχω ζησει ως τωρα μου μαθανε κολυμπι.Καιρος να το αποδειξω.Ποτε το χανω,ποτε το βρισκω,το παλευω ομως.Κατεληξα στο οτι εχω αναγκη να τρωω ενα πληρες γευμα καθε μερα και αυτο να ειναι το μεσημεριανο.Χωρις να μετραω θερμιδες,με το ματι να ειναι ενα πληρες ισορροπημενο γευμα.Απο εκει και περα να τρωω πολυ πολυ ελαφρα,φρουτα και κανα τοστ,να μη με νοιαζει.Να με νοιαζει μονο το μεσημεριανο μου.Μετα κατεληξα πως επιβαλλεται να απομακρυνθω απο τα πολλα γλυκα.Και αν φαω ενα γλυκο μια μερα,ποτε να μην τρωω και δευτερο.Το δουλευω με πολυ κοπο εγκεφαλικα και αρχιζει και πιανει.Και τελος ειναι απαραιτητο να ξεφυγει το μυαλο απο τη λεξη "φαγητο".Πρεπει να το απομυθοποιουμε καθε μερα ολο και πιο πολυ,πρεπει να κανουμε μια νεα πλυση εγκεφαλου στον εαυτο μας και να αντικαθιστουμε σκεψεις φαγητου με σκεψεις δημιουργιας,εργασιας,κοινω νικοτητας,χιλια δυο."Μεθοδος αντικαταστασης" το εχω ονομασει.Το μυαλο μου τα εχει παιξει τον τελευταιο καιρο,το εχω ξετιναξει.Θα λασκαρει καμια βιδα σε λιγο και δεν τις εχω και πολυ σταθερες..Ελπιζω να συνηθισει τα νεα δεδομενα και να μη με διαψευσει.Ειναι τραγικα δυσκολο να γκρεμισεις μια συνηθεια χρονων.Δευτερη φυση γινεται,λεγαν οι αρχαιοι.Ομως ο ανθρωπος μπορει να καταφερει τα παντα,αρκει να το θελει πραγματικα,ετσι δεν ειναι?Ετσι δε μας λεγανε απο μικρα παιδια?Ελπιζω να μην μας λεγανε ψεματα!Και εγω νιωθω αυτη τη φορα πως το θελω πραγματικα.Νιωθω οτι πλησιαζω στην ενηλικιωση του μυαλου μου,το μυαλο μου θα γινει 18 μαλλον στα 27 του.Δεν πειραζει,καποιοι ειμαστε λιγο βραδυκαυστοι,ας λυθει πρωτα το θεμα και μετα θα πω καλλιο αργα παρα ποτε...
Εγώ από την άλλη, πρέπει να έχω το νου μου στο φαγητό διότι υποτείθεται ότι είμαι σε περίοδο συντήρησης των κιλών που έχασα πριν από περίπου 2 χρόνια. Προσπαθώ βέβαια να ζυγίζομαι 2-3 φορές την εβδομάδα και να μη φτάσω πάλι στα 53 κιλά όπου, κατά γενική ομολογία, παραήμουν αδύνατη.
Όσον αφορά τα γλυκά, νομίζω ότι μας επιτρέπεται ένα την εβδομάδα και ειδικά αν το φάμε υποκαθιστώντας ένα κυρίως εύμα αν είναι βαρύ ή ένα σνακ αν είναι ελαφρύ και μικρό.
Το επεισόδιο λαιμαργίας που σου συνέβη προχθές καλύτερα να το αντιμετωπίσεις ως ένα μεμονωμένο περιστατικό το οποίο συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, όπως είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενα posts. Εξάλλου το ευχαριστήθηκες που έφαγες. Υπάρχουν μέρες που είτε λόγω διάθεσης, είτε λόγω ειδικών περιστάσεων (γιορτές, κεράσματα, τραπέζια κτλ), είτε επειδή σου άρεσε πολύ το φαγητό ρε παιδί μου, θα φας κάτι παραπάνω. Ίσως φας και ΄΄του σκασμού΄΄. Ok, πολλές φορές, πριν τη διαταραχή μου, θυμάμαι ότι σε οικογενειακά τσιμπούσια έτρωγα πολύ. Το ζήτημα είναι να μην το επαναλάβεις και τις επόμενες μέρες. Από ότι διάβασα όμως, εσύ χθες τα πήγες καλά διατροφικά οπότε μια χαρά! Συνέχισε έτσι!
Ναι,ετσι θα κανω,ελπιζω και ευχομαι!Dolphin εσυ εισαι στην ευτυχη θεση πλεον να μη θες να χασεις αλλα κιλα και αυτο φανταζομαι θα σου δινει μεγαλη δυναμη να το δεις αλλιως!Μια ζωη θα προσεχουμε,δε λεω,αλλα ειναι μεγαλο πραγμα να πρεπει μονο να διατηρηθεις και να μη θες να χασεις,ειναι μεγαλη δουλεια,απολαυσε το!Φυσικα και η συντηρηση κρυβει παγιδες,ειδικα αν παλευεις και με το φοβο των βουλιμικων,αλλα τουλαχιστον μπορεις να φορας ο,τι θες!Πηγαινεις πολυ σταθερα και συγκροτημενα!
Για το γλυκο νομιζω πως ειδικα αν ειναι μια φορα την εβδομαδα μονο δε χρειαζεται να υποκαθιστα γευμα,πιστευω πως δε θα βλαψει,ειδικα αν γυμναζεσαι.Τα γευματα που εχουμε αναγκη δε θα πρεπει να παραλειπονται.Ασε που το θεμα γλυκο παιρνει ετσι παλι μια μορφη "θυσιας" πραγμα που το κανει να εχει μεγαλυτερη αξια απο αυτη που πραγματικα εχει.
Καλη μας συνεχεια!
Ένα κιλάκι ακόμα θέλω να χάσω αλλά μετά δε θέλω να μπω στον πειραμό να συνεχίσω, όπως είχα κάνει παλιότερα και φυσικά την πάτησα.
Αναφορικά με το γλυκό, φοβάμαι ότι αν φάω ένα μετά θα θέλω να φάω κι άλλο και θα με πιάσει βουλιμικό. Δε νιώθω ακόμα ασφαλής. Ίσως το να το φάω αντί βραδυνού για παάδειγμα, να με κάνει να νιώσω ασφάλεια.
Λοιπον,σημερα 25/6 εκλεισα 1 μηνα χωρις βουλιμικο.Πλεον μετραω μονο μηνες.Μονο 1 μερα με επιασε λαιμαργια,τιποτα αλλο.Ουτε που το πιστευα ενα μηνα πριν οτι θα γινοταν αυτο.Ειμαι περιπου στα μειον 5 κιλα,υποθετω τα 2 ηταν υγρα.Θα ζυγιστω οταν θα κλεισω 2μηνο.Ειμαι ευχαριστημενη γιατι ξεφυγα απο τη μιζερια 9 μηνων.Εκανα μια καλη αρχη,αλλα θελω να δουλεψω κι αλλο με τη σκεψη μου.Παιδια τα παντα ειναι θεμα σκεψης,διαθεσης,αληθινης θελησης και αγαπης προς τον εαυτο μας και προς οσους μας πληγωσαν.Οπως εχει πει και η femaleness, και εχει απολυτο δικιο,αν συγχωρησουμε οσους μας πληγωσαν και αν γεμισουμε την ψυχη μας με αγαπη,ακομα και γι αυτους που δεν το αξιζουν 100% θα νιωσουμε απιστευτη λυτρωση.Θα νιωσουμε κατευθειαν αγαπη αληθινη και για τον ιδιο μας τον εαυτο.Επισης,αν νιωσουμε μια μικρη αγαπη για ανθρωπους που μας την "σπανε",που μας νευριαζουν,που μας αγχωνουν ακομη,οχι τοσο κοντινους μας,τοτε θα νιωσουμε μεγαλη ανωτεροτητα και ψυχικη ευεξια και κατευθειαν θα σταματησουμε να θελουμε να κανουμε κακο στον εαυτο μας.Και κατι αλλο.Να εξασκουμε το μυαλο μας να μη σκεφτεται το φαγητο.Οποιος ειναι δημιουργικος,"γεμιζει"απο εκει τη ζωη του και η σκεψη ξεκολλαει πιο ευκολα.Το μελλον θα δειξει αν θα τα καταφερω τελικα..Μακαρι ολοι μας να πηγαινουμε καθε μερα ενα βημα μπροστα.Ειναι κουβεντες οι οποιες ειπωνονται συνεχεια εδω στο φορουμ και ειναι τοσο αληθινες.Ο καθενας να βρει τη δυναμη να υπερασπιστει τον εαυτο του...
Εuxi πολύ χαίρομαι για σένα!!!!Σου εύχομαι τα καλύτερα κοπέλα μου!!!
Kriaraki μου γλυκο σ ευχαριστω πολυ,πολυ!Ευχομαι και σε σενα ολα να σου πανε οπως ακριβως τα εχεις σκεφτει!Αν και αν κρινω απο τα κριαρακια που ξερω ειναι τοσο πολυ πεισματαρικα και αυτο που βαζουν στοχο το καταφερνουν βρεξει χιονισει!!Εμπρος λοιπον με το καλο το κατευοδιο των κιλων!
Euxi,
μπράβο σου για την αποχή 1 μήνα από βουλιμικά. Λαιμαργίες όλοι έχουμε κατά καιρούς. Δεν πειράζει. ʼνθρωποι είμαστε. Κι εγώ την περασμένη Παρασκευή που είχα βγει ήπια 5-6 ποτηράκια κρασί. Ε, εντάξει για 10 μέρες έχω πει να μην ξαναπιώ αλκοολ.
Παρά το γεγονός ότι πλέον θέλω απλά να συντηρηθώ στα κιλά μου, ο φόβος χει μόνιμα μέσα μου. Πρέπει να το παλέψω να τον αποβάλλω διότι όλα είναι στο μυαλό κι αυτό φοβάται τότε οι ισορροπίες είναι ευαίσθητες.
Αυτούς που με πλήγωσαν δε θέλω να τους συγχωρήσω, να τους τιμωρήσω θέλω. Δυστυχώς είμαι εκδικητικό άτομο από ένα σημείο και μετά. Με έκαναν κι έφτασα στα όριά μου, έχασα τον εαυτό μου. Αυτό δεν πρόκειται να το συγχωρήσω ποτέ και σε κανένα.
dolphin, να'ξερες πόσο σε νιώθω..... και γω όχι μόνο δεν μπορώ να συγχωρήσω παρά μόνο να τους μισώ που με έφεραν στην κατάσταση που ήμουν....και ακόμα να φοβάμαι μη ξανακυλήσω. Πάνω από 2 χρόνια χωρίς βουλιμικά και ακόμα φοβάμαι...Οταν τους χρειάστηκα όχι μόνο δεν με βοήθησαν αλλά μου δωσαν και μια σπρωξιά να φτάσω πιο γρήγορα στο πάτο. Πραγματικά θα΄θελα κάποια μέρα να βρω την ανωτερότητα να το κάνω γιατί ίσως αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την οριστική λύτρωση....αλλά όπως είπα και σε άλλο post μου ίσως τελικά δεν διαθέτω τέτοιο μεγαλείο ψυχής.
Ούτε εγώ Joyless μου διαθέτω τέτοιο μεγαλείο ψυχής και δε νιώθω καμία απολύτως τύψη. Ας πρόσεχαν...
Κατά την ταπεινή μου άποψη,αυτό δείχνει ανασφάλεια και απωθημένο.Ο συμβιβασμός με την εικόνα μας δε μας κάνει να έχουμε τέτοιες επιδιώξεις.Και σε τελική ανάλυση,κανείς δεν καβαλάει στην καμπούρα μας αν δε χαμηλώσουμε το κεφάλι,εμείς.Quote:
Originally posted by dolphin
Αυτούς που με πλήγωσαν δε θέλω να τους συγχωρήσω, να τους τιμωρήσω θέλω. Δυστυχώς είμαι εκδικητικό άτομο από ένα σημείο και μετά. Με έκαναν κι έφτασα στα όριά μου, έχασα τον εαυτό μου. Αυτό δεν πρόκειται να το συγχωρήσω ποτέ και σε κανένα.
To «τέλος»,τον απολογισμό τον κάνουμε εμείς,με την ψυχή μας.
Φιλικά.:)
Dolphin σ ευχαριστω!Απ οτι καταλαβα εχεις χασει και το τελευταιο κιλο,οποτε ενα αγχος εφυγε,καλα "ξεμπερδεματα" και με τα υπολοιπα,ευχομαι να το πεταξεις απο μεσα σου συντομα!
Οσον αφορα τωρα τα περι συγχωρεσης και αγαπης αληθινα πιστευω πως ειναι ο μονος τροπος να φυγει ο ΘΥΜΟΣ,που ολοι οσοι κανουμε βουλιμικα,νιωθουμε.Αν δεν φυγει αυτος ο μεγαλος θυμος δε θα νιωσουμε ποτε γιατρεμενοι γιατι αυτος ο θυμος πυροδοτει την αυτοκαταστροφικη εμμονη της βουλιμιας.Η femaless το εχει πιασει το νοημα απο πολυ νωρις και κερδισε χρονια που εγω πεταξα.Δεν ειχα δυστυχως την ιδια εφυια με εκεινη...Τουλαχιστον,εστω και τωρα,καταλαβα τελικα τι πρεπει να κανω.Και δεν προκειται περι μεγαλειου ψυχης...Καμια σχεση.Με την αγαπη και τη συγχωρεση που εχω επιλεξει να δωσω και να νιωσω,τον εαυτο μου σωζω,κανεναν αλλον.Για μενα το κανω!Δεν εχει να κανει με καμια μητερα Τερεζα η ολη αντιμετωπιση.Απλα το βλεπεις αλλιως...Και καθαριζει η ψυχη σου,τα μεσα σου ολα,φευγει ο θυμος γιατι λυτρωνεσαι και ετσι κλεινεις το κεφαλαιο και πας παρακατω...Πολεμας το "κακο" με το "καλο" και οχι με κατι εξισου "κακο".Ετσι "καθαριζεις",αλλιως νιωθεις μονο ενα μεγαλο κενο τελικα..Δεν ηρεμει το μεσα σου...
Ο καθενας βεβαια γνωριζει καλυτερα απ ολους την ιστορια του και επιλεγει...Δεν μπορω να ισχυριστω πως αυτο που εκανε πραγματικα κλικ σε μενα ειναι και αυτο που πρεπει να κανουν ολοι,ασχετα αν θα το πιστευα..Ευχομαι σε ολους να βρουν το δρομο τους,καλη συνεχεια παιδια!
Δεν ξέρω ρε παιδιά, ειλικρινά...Αυτή την περίοδο έχω μεγάλο θυμό μέσα μου. Αν καταφέρω και τον ξεπεράσω έχει καλώς. Διαφορετικά, μερικοί μερικοί δε θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Από κάποιο σημέιο και μετά, αφού είχα πίασει πάτο, άρχισα να βάζω πρώτα τον εαυτό μου, τα ''θέλω'' μου, την ευχαρίστησή μου και μετά όλους τους υπόλοιπους. Πιο πριν, γινόμουνα σχεδόν πάντα θυσία ώστε να τ ους έχω όλους ευχαριστημένους και με επηρρέαζε πάρα πολύ η γνώμη των άλλων.
Τα εκδικητικά και αρνητικά συναισθήματα σίγουρα δηλητηριάζουν την ψυχή μας και δε μας αφήνουν να απελευθερωθούμε. Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Τον εαυτό μου προσπαθώ να προστατέψω και να υψώσω τείχη για να μην ξαναπληγωθώ. Όχι απέναντι σε όλους βέβαια. Μόνο σε αυτούς που με τσάκισαν στο παρελθόν.
Για αυτον ακριβως το θυμο μιλαω.Ολοι οσοι κανουμε βουλιμικα εχουμε μεγαλο θυμο μεσα μας,ο οποιος ισως και να ειναι και αρκετα ασυνειδητος.Τον εαυτο μας τον προστατευουμε,οταν τελειωνουμε με το παρελθον ουσιαστικα και παμε παρακατω.Για να γινει αυτο απαιτειται πρωτον συγχωρεση και αγαπη και δευτερον να παψουμε να ασχολουμαστε πια με ολους αυτους...Αναλωνουμε τις δικες μας δυναμεις οταν συνεχιζουμε να ασχολουμαστε με τα ατομα που μας πληγωσαν.Πρεπει να μαθουμε να εστιαζουμε μονο στον εαυτο μας και να μη μας νοιαζει πια το τι θα κανουμε για να παρουμε το αιμα μας πισω.Να μην το εχουμε αυτο αναγκη.Τοσα χρονια επιανα τον εαυτο μου να θελει εστω και ενδομυχα να βρει τροπους να τους "την φερει" .Και τι καταλαβα?Δεν ησυχαζει ετσι η ψυχη,δεν ειναι η λυση αυτη παιδια.Dolphin μιλας για αυτοπροστασια.Για να μην ξανατυχει αυτο.Συμφωνω πως πρεπει να δουλεψουμε πολυ με την αυτοπροστασια μας.Αλλα οχι με αμυνα,ουτε με επιθεση.Με ενα τεραστιο focus στον εαυτο μας και μονο.Αφηνουμε τους αλλους απ εξω,δεν εχουν θεση στην κουβεντα αυτη που θα κανουμε με τον εαυτο μας.Αφηνουμε και τις κατηγοριες στην ακρη.Δεν φταινε αυτοι στην τελικη,εμεις φταιξαμε που τους αφησαμε να καταφερουν να μας στρεψουν εναντια στον εαυτο μας...Εμεις το ειχαμε το προβλημα και την αδυναμια.Ας κανουμε λοιπον πρωτα την αυτοκριτικη μας και ας δουμε πως φερθηκαμε εμεις στον εαυτο μας.Εδω με κακοποιουσα εγω τοσα χρονια,ο αλλος πως θα το κανει?13 χρονια παιδευομαι και μονο μ αυτες τις σκεψεις που τις εχω υοθετησει πια τον τελευταιο περιπου μηνα νιωθω να βλεπω επιτελους φως..Νιωθω να ξαλαφρωνω,η ζυγαρια της ψυχης μου να πεφτει νουμερα και να μην εχω την αναγκη πια να κανω βουλιμικα,δε με ενδιαφερει πια να κανω βουλιμικα.Ξερω οτι εχει γινει πολυ γρηγορα ολο αυτο,δεν ειμαι ανθρωπος που ενθουσιαζεται ευκολα,αλλα ετσι νιωθω...Εμεις θα τους συγχωρεσουμε γιατι τοσο ηταν το IQ τους και απο εκει και περα θα αδιαφορησουμε και δε θα ξανασχοληθουμε.Θα γεμισουμε την ψυχη μας με κατανοηση και αγαπη και ετσι θα παμε παρακατω εχοντας μια τρομερη παρακαταθηκη στην πλατη μας απο ολο αυτο.Θα εχουμε γινει πιο ωριμοι,σωστοι και υγιεις ανθρωποι.
Όσους με πλήγωσαν, ή τέλος πάντων, όσους άφηα να με πληγώσουν δεν τους συγχώρησα. Τους απομάκρυνα για να πάψουν να με επηρρεάζουν και να έχουν λόγο στη ζωή μου. Πριν το κάνω αυτό όμως, τους έδωσα πολλές ευκαιρίες. Έκλαψα, παρακάλεσα να με βοηθήσουν να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να κάνουν κάτι να με βοηθήσουν ή απλά να μην κάνουν τίποτα για να μη χειροτερέψουν την κατάσταση. Όταν έπιασα πια πάτο είπα ''ή εσύ ή οι άλλοι'' κι από 'κει και πέρα άρχισε η αντίστροφη πορεία, η πορεία προς τη δική μου προσωπική απελευθέρωση.
Έκανα κι εγώ πολλά λάθη, αλλά δε μπήκα μόνη μου σε όλο αυτό. Μπορεί να μετανιώσω κάποια στιγμή, δεν ξέρω. Τουλάχιστον όμως, θα μετανιώσω για δικές μου αποκλειστικά επιλογές και κινήσεις.
Δεν ξερω βρε Dolphin μου,ισως οι περιπτωσεις μας να ειναι διαφορετικες.Τετοια ατομα εχω και εγω συναντησει,τα απομακρυνα και εγω επισης,αλλα δεν θεωρω οτι ειχαν αυτα μεριδιο στη βουλιμια μου.Εγω με τους γονεις μου κυριως τα ειχα βαλει και οταν λεω αυτα που λεω εκει κυριως αναφερομαι.Εννοειται πως τους αγαπουσα αλλα παντα ειχα εναν θυμο μεσα μου και μια φοβερη αντιδραστικοτητα απεναντι τους.Απο τοτε που το ειδα αλλιως,μου εχει φυγει και ο θυμος και ολα,εχω νιωσει αλλος ανθρωπος και δεν κανω καθολου κοπο να μην κανω βουλιμικα.Ζω κατι πρωτογνωρο,αλλα δουλευω καθημερινα πολυ με τη σκεψη μου σε διαφορα επιπεδα.Μονο εσυ ξερεις τι καταστασεις εχεις περασει και αν η βουλιμια οφειλεται εκει η καπου αλλου.Φαινεσαι να τα εχεις ακομα προσφατα τα γεγονοτα και νωπα.Ισως χρειαζεται χρονος να ηρεμησει κι αλλο το μεσα σου.Μονο εσυ ξερεις τι εχει αναγκη η ψυχη σου καλυτερα απο τον καθενα,γιατι εσυ ξερεις τι συνεβη.Να σε ρωτησω,ειχες νομιζω γραψει πως δε σου εχει διαγνωστει βουλιμια,αλλα μια ατυπη διατροφικη διαταραχη,σορυ αν κανω λαθος.Θελω να πω,επειδη δεν σε ταλαιπωρει παρα παρα πολλα χρονια,μηπως ειναι κατι σχετικα παροδικο,κατι σαν αντιδραση απεναντι σε καποιες ασχημες καταστασεις και αργα η γρηγορα θα επανελθεις στον παλιο καλο εαυτο σου(πραγμα που στο ευχομαι)?
Καλησπέρα Euxi!
Όντως, δεν έχει διαγνωστεί βουλιμία στη δική μου περίπτωση. Μια εμμονή με τη διατροφή μόνο. Για να διαγνωστεί βουλιμία πρέπει για 2-3 μήνες να έχεις τουλάχιστον 3 επεισόδια την εβδομάδα με επακόλουθη καθαρτική μέθοδο, αν θυμάμαι καλά.
Δεν ξέρω αν αυτό που έχω είναι κάτι παροδικό. Προς το παρόν, έχω στηρίξει τις ελπίδες μου στον ψυχίατρο-ψυχολόγο μου.
Αυτά που με οδήγησαν στην κατάσταση που είμαι είναι πρόσφατα. Ξεκίνησαν πριν από 2,5 περίπου χρόνια. Η αφορμή ήταν η δίαιτα που είχα ξεκινήσει για να αρέσω πιο πολύ στον τότε φίλο μου.
Δε μπορώ να πω με σιγουριά αν και κατά πόσο οι γονείς μου ευθύνονται για τη διαταραχή μου. Δε θέλω να τους αδικήσω. Οι δικοί μου ήταν ανέκαθεν υπερπροστατευτικοί απέναντί μου κι είχαν πολλές απαιτήσεις/προσδοκίες από 'μένα. Επίσης, ήταν αρκετά αυστηροί και αν και μοναχοκόρη δε με έχουν κακομάθει. Το αντίθετο θα έλεγα. Εγώ από την πλευρά μου, είμαι αρκετά αγχώδης και τελειομανής. Μερικές φορές πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό.
Όλα τα παραπάνω συμβάλλουν στο να οδηγηθεί κανείς σε μια διατροφική διαταραχή έχοντας βέβαια ως καλύτερη αφορμή τη δίαιτα. Ακόμα και στη δίαιτα μου ήμουνα πολύ αυστηρή και τυπική. Συχνά, έφτανα σε ακρότητες κι αυτό πληρώνω τώρα. Οι δικοί μου με είχαν προειδοποιήσει πολλές φορές αλλά εγώ δεν τους άκουγα. Είμαι και λιγάκι ξεροκέφαλη συν τοις άλλοις...
Θέλει δουλίτσα για να ξεθάψει κανείς τα εσώψυχά του και να διορθώσει τη ζημιά.
Κουράγιο, επιμονή, υπομονή και καλά αποτελέσματα!
Euxi όλα καλά? Πώς τα πας?
Dolphin καλημερα!Εχω να μπω πολυ καιρο γιατι ειχα αδεια και θα εχω και παλι σε λιγες μερες..
Εχουμε μεσα ιουλιου και συνεχιζω να μην εχω κανει κανενα βουλιμικο!Σε 10 μερες κλεινω 2 μηνες αποχης.Εμενα προσωπικα μου φαινεται απιστευτο ολο αυτο.Σαν να μην ειμαι εγω.Ειμαι πολυ χαρουμενη αλλα και πολυ επιφυλακτικη και προσεκτικη καθως περναει ο καιρος.Καταφερα να βγω "καθαρη" μεσα απο διακοπες,ταβερνακια,κερασμ ατα,τραπεζια γαμων και τσιμπιεμαι μηπως το ονειρευομαι.Απο κιλα αν και δε ζυγιζομαι πρεπει να ειμαι μεταξυ 62-63.Νιωθω ανετα,οκ,τα πολυ στενα μου τζιν δε μου κανουν ακομα,αλλα αυτο ειναι το τελευταιο λεω στον εαυτο μου...Θα ερθει με τον καιρο..Ενα πραγμα συνεχιζω να εφαρμοζω με πολυ συγκεντρωση και τα εχω καταφερει μεχρι τωρα:Εχω στον εγκεφαλο μου το φαγητο "γραμμενο".Θελει προσπαθεια για να το πετυχεις με διαρκεια..Εμαθα να "αποθω" κατευθειαν τη σκεψη του φαγητου οταν καταλαβαινω οτι ειναι περιττο.Το εχω διαγραψει απο το μπλοκακι των επιλογων μου.Τρωω μονο για να παιρνω τα απαραιτητα συστατικα που χρειαζεται ο οργανισμος μου.Απο εκει και περα δεν το σκεφτομαι.Αλλα και δεν στερουμαι.Χρειαζεται ακομα δουλιτσα για να μου βγαινει τελειως αυτοματα,αλλα οσο εχω ακομα λιγα κιλα να χασω θελει να το παλευω διπλα.
Εσυ πως τα πας?Ελπιζω να συνεχιζεις ακαθεκτη!
Euxi μπραβο, δεν σε ξερω αλλα εισαι παραδειγμα για εμενα, απορω μονο πως τα καταφερες. Μηπως εισαι πλεον ικανοποιημενη με το σωμα σου; Ή σου συναιβει κατι πολυ ευχαριστο; Με την εμπειρια σου ξερεις εαν καποιος σταματαει τα βουλιμικα επισοδεια οταν αδυνατισει; Είμαι τελειως καθαρη κάποιες ημερες αλλά δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι το φαγητο και τις θερμοιδες.
Ευχι μπράβο και από μένα...Εγώ όλο προσπαθώ κι όλο αποτυγχάνω κι έχω απογοητευτεί πλήρως...όλα αυτά που λες τα έχω ζήσει στο πετσί μου...Θέλω να απαλλαγώ επιτέλους από τα κιλά που μου μαυρίζουν τη ζωή,κάνω προσπάθειες και μετά ξανακυλάω..Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι με λυπάμαι και είμαι θυμωμένη μαζί μου....
Γεια σας, ειμαι νεο μελος. Δεν ηξερα οτι υπηρχαν τοσα ατομα με το ιδιο προβλημα. Εγω δεν ξερω αν δεν θελω η δεν θελω να απαλαγω απο αυτο. Μπραβο σε οσους το καταφεραν. Ειμαι συστυχισμενη αλλα τι να γινει;
Εγώ έχω κλείσει πλέον 2 μήνες και αποχής...
Είμαι κι εγώ πολύ ευχαριστημνένη από τον εαυτό μου διότι είμαι στα επιθυμητά κιλα και μου κάνουν όλα μου τα ρούχα. Απλά, δεν έχω καταφέρει ακόμα να μην ασχολούμαι με το τι και πότε θα φάω. Το θέμα του φαγητού με απασχολεί αρκετά. Προσπαθώ να το προγραμματίζω και να μη μένω πολλές ώρες νηστική.
Ζω με ένα συνεχή φόβο που με στοιχειώνει. Είμαι σε συνεχή επιφυλακή. Μόνο Κυριακές μεσημέρι που συνήθως τρώω έξω χαλαρώνω λίγο. Την περασμένη Παρασκευή που βγήκα το βράδυ πήρα milkshake φράουλα και το ευχαριστήθηκα πολύ. Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι πρέπει να πάρω κάτι να γλυκαθώ. Είχα 2 μήνες να βάλω κάτι γλυκό στο στόμα μου.
Η στέρηση είναι η απαρχή της βουλιμίας οπότε θέλει προσοχή.
Αν το χωνέψω αυτό πιστεύω πως θα γιατρευτώ.
Μπράβο dolphin!!!!!!!!Συγχαρητήρια!!!!!!!!!Α ν επιτρέπεται,πόσα κιλά έχασες?
mcan και εγω απορω με οτι εχω καταφερει ως τωρα,αλλα δεν εχω νιωσει πως εχω κλεισει πια με αυτο το θεμα.Δε θεωρω πως εχω γινει καλα,εχω αρκετο δρομο ακομα.Με το σωμα μου δεν ειμαι ικανοποιημενη ακομα,αλλα αυτο εχει να κανει με τα δικα μου στανταρ,δε θεωρω πως εχω αντικειμενικο προβλημα κιλων.Ξεκινησα στα 69,τωρα ειμαι γυρω στα 63 και ικανοποιημενη θα ειμαι στα 56 με 58 κιλα και αν αρχισω και γυμναστικη.Αλλα πρεπει να καταλαβουμε πως τα κιλα ειναι το συμπτωμα και η αφορμη,το προβλημα μας βρισκεται αλλου.Μονο οταν το καταλαβουμε αυτο και σταματησουμε να αγχωνομαστε με τη ζυγαρια,μονο τοτε θα εχουμε κανει το πρωτο βημα.Εγω στις 25 Μαιου ειπα "θα λυσω το διατροφικο μου προβλημα",δεν ειπα "θα αδυνατισω".Και το αδυνατισμα ηρθε απο μονο του με ελαχιστο κοπο,γιατι σταματησα για πρωτη φορα στη ζωη μου να εστιαζω εκει και να αγχωνομαι με τα κιλα...Εστιασα στο θυμο που με εσπρωχνε στη βουλιμια και βρηκα τροπο να τον νικησω και να λυτρωθω.Εστιασα σε εμενα,στο ποσο με αγαπαω και κατανοησα βαθια το οτι το φαγητο δεν μπορει να σου λυσει κανενα μα κανενα μα κανενα σου προβλημα.Οταν αδυνατισεις,τοτε ειναι το κομματι που θα φανει αν εχεις κανει σωστη δουλεια,γιατι τοτε ειναι που καραδοκουν περισσοτερο τα βουλιμικα επεισοδεια..Γι αυτο πρεπει να εστιαζουμε καθε μερα στη διατροφικη μας συμπεριφορα,να μιμουμαστε υγιεις ανθρωπους και προς θεου οχι διαιτες και στερησεις.Πρεπει να γινει σωστα,αλλιως μια απο τα ιδια.
Κριαρακι μου ηρεμησε και κανε μια κουβεντα με τον εαυτο σου.Παρτον αγκαλια και μην τον μαλωνεις.Να αμυνθει προσπαθει και αυτος και ξεσπα στο φαγητο.Βαλε μικρους στοχους με χαμογελο και οσο πιο αργα τοσο πιο γρηγορα θα γινει τελικα..Στο ευχομαι ολοψυχα,μην το βαζεις κατω.Ολοι μπορουμε να κανουμε οτι ακριβως θελησουμε,αρκει να το θελησουμε 100%.Κατι σε κραταει πισω,βρες το και τελειωσε το.Dolphin χαιρομαι που κρατας γερα!Σε καταλαβαινω απολυτα για το φοβο που νιωθεις,και εγω νιωθω ακομα μια μικρη αμηχανια μπροστα στο αναπαντεχο φαγητο και φοβαμαι βαθια μεσα μου,αλλα πρεπει να σταθουμε στο υψος της προσπαθειας που εχουμε κανει μεχρι τωρα και να το ξεπερασουμε.Νομιζω πως μετα απο τοσο κοπο και τοση πολλη σκεψη ισως και να ειμαστε ετοιμες πια...Ο χρονος θα δειξει..
Πολλα φιλια σε ολες,αγωνιστικα και δυναμικα!!
Μερικες φορες ξερεις οταν στεφτεσαι λιγο πιο, σε αυτο καταληγω και εγω οτι το φαγητο ειναι η καταληξη οχι η αρχη. Αλλα νομιζω οτι εκεινο ειναι το δυσκολο, οτι η ευκολη λυση ειναι να αφοσιωνομαι μονο στο φαγητο για μη με απασχολει τιποτα αλλο. Παντως πιστευω πως ειναι και καπως εθιστικο χωρις να λεω οτι αυτο ειναι δικαιολογια.
Πριν από 2 χρόνια όταν είχα πρωτοκάνει δίαιτα είχα χάσει γύρω στα 15 κιλά. Τους τελευταίους 2 μήνες πρέπει να έχασα κάπου 5-6 κιλά. Δεν ζυγιζόμουνα από την αρχή γι΄αυτό δεν ξέρω να σου πω πόσα ακριβώς έχασα.
Εuxi, όλα καλά?
Καλημερα!Εχω καιρο να εμφανιστω,εκανα παρατεταμενες διακοπες φετος.Εχω χασει επεισοδια απο το φορουμ,δεν ξερω τι να πρωτοδιαβασω!Dolphin τι κανεις?Εισαι καλα?Σ εμενα ολα πανε καλα.Τα βουλιμικα τα εχω αφησει πλεον πολυ πισω μου,τα εχω ξεχασει απο τις 25 Μαιου.Ουτε ενα,και μονο που το λεω μου φαινεται απιστευτο.Μονο κατι μικρες λαιμαργιουλες με επιαναν του τυπου να τρωω μερικες φορες 2 φετες ψωμι και οχι μια,2 γλυκα και οχι ενα,αλλα ως εκει.Ειμαι πολυ ευχαριστημενη πανω σ αυτο.Νιωθω μεγαλη αυτοπεποιθηση και συγκροτηση πλεον.Το κυριο οπλο μου ηταν να μη σκεφτομαι το φαγητο σαν την πρωτη λυση ξεσπασματος και εκτονωσης.Το εχω διαγραψει πληρως απο το μυαλο μου.Συνειδητοποιησα οσο ποτε ποσο χαζα και βαναυσα απεναντι στον εαυτο μου συμπεριφερομουν τοσα χρονια.Τι κριμα που δεν το ειχα καταφερει νωριτερα και αφησα τοσα πολλα πραγματα να φυγουν χωρις να τα χαρω..Τρωω πλεν μονο για να ζω και να παιρνω ευχαριστηση,οχι για να κανω κακο στον εαυτο μου.Κατανοησα βαθια οτι κανενα προβλημα δε λυνεται με το φαγητο.Και σταματησα να κατηγορω τους γυρω μου,εχω εστιασει πλεον μονο σε μενα.
Σημερα ζυγιστηκα μετα απο καιρο και ειμαι 63,4.Ξεκινησα απο τα 69,3 και ειναι μια χαρα τα 63,4 αν σκεφτω οτι τον τελεταιο μηνα δεν κανω καθολου διαιτα,αλλα θα ηθελα να παω καποια στιγμη 56-58 να τελειωνω πληρως μ αυτην την ιστορια.Νιωθω οτι τωρα σιγα σιγα ηρθε η ωρα να τελειωνω και με αυτα τα λιγα περιττα κιλα που μεινανε,πιστευω πως μπορω τωρα να το κανω με το σωστο και υγιη τροπο.Εφαρμοζοντας ολα οσα εμαθα τους τελευταιους 2 1/2 μηνες.Πανω απ ολα ομως η υγιης σχεση με το φαγητο!Θα ξεκινησω απο σημερα μια διατροφουλα και λιγο περπατημα για να δω τι θα καταφερω.Με βοηθαει και το γεγονος πως μεχρι τελος Οκτωβριου δε θα δουλευω,οποτε ειναι η ιδανικη περιοδος να ασχοληθω με τον εαυτο μου και τα κιλα μου.Σα να μου δινει η ζωη μια μεγαλη ευκαιρια,ετσι νιωθω!Ελπιζω να τα καταφερω.Καλη συνεχεια και καλη δυναμη σε ολους σας!