Κορίτσια, τώρα που διάβασα τα μηνύματά σας, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες σκέψεις:
Πρώτον, ποιος μας λέει ότι οι μητέρες δεν έχουν όντως σκοπό να μας πληγώσουν? Προσοχή, δε λέω ότι δεν μας αγαπάνε, αλλά σκοπός τους είναι να μας ταρακουνήσουν. Με κάθε τρόπο. Ακόμη και πληγώνοντάς μας. Τον τελευταίο καιρό και με δεδομένο πως έχω ως μαμά μία ιδιαίτερα δύσκολη και αυταρχική γυναίκα, σταμάτησα να αντιδρώ στις κρίσεις της. Λέω ναι σε ότι και αν μου πει, σκύβω το κεφάλι και περιμένω να περάσει η μπόρα. Δεν είναι ηττοπάθεια, στρατηγική είναι. Συνεχίζει και συνεχίζει και ανεβάζει τόνους, ντεσιμπέλ και ένταση στα δυσάρεστα που λέει, με ακολουθεί στα δωμάτια που καταφεύγω ψέλνοντας και δεν σταματάει αν δε δει τα μάτια μου να βουρκώνουν. Δεν το βλέπει βέβαια, περιμένω να μείνω μόνη και μετά εκφράζομαι ελεύθερα. Νομίζει ίσως πως μένοντας αμέτοχη δεν έχω αντιληφθεί όσα μου λέει. Ναι, πιστεύω ότι επιθυμεί να με πληγώσει, προκειμένου να με συνετίσει.
Δεύτερη σκέψη, γιατί να μην κάνουμε ότι λένε προκειμένου να απαλλαγούμε και από αυτές και από το πρόβλημά μας? Βέβαια, δεν έχω καμιά αμφιβολία πως όταν αδυνατίσω θα βρει κάτι άλλο να με πρήζει. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως πάχυνα από επιθυμία να της πω α, ως εδώ, υπάρχει κάτι που το ελέγχω εγώ, στο σώμα μου δεν έχεις καμία δικαιοδοσία. Πάντως αυτή τη στιγμή μοναδική μου επιθυμία είναι η υγεία, ψυχική και σωματική. Θέλω να τρέφομαι σωστά, να νιώθω όμορφα και να αποκτήσω το σώμα που ονειρεύομαι.