Originally posted by POZ
Quote:
Originally posted by Ava
Τώρα με συγκίνησες, αλήθεια.. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, δρόμοι που χώρισαν, παλιές αγάπες που πήγαν στον παράδεισο. Αρκετοί από εμάς μπορούν να στραφούν στο παρελθόν και να ανακαλέσουν παρόμοια ιστορία. Ένα πρόσωπο χαμένο στο χρόνο, η θύμηση της αγάπης όμως τόσο ζωντανή.. Ιστορία αγάπης, που χάθηκε όχι λόγω υπαιτιότητας, αλλά λόγω συνθηκών. Πρόσωπο που δε θυμάμαι πια με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του, ιστορία των φοιτητικών μου χρόνων. Δεν ξέρω τι έκανε με τη ζωή του και ίσως καλύτερα.
Δεν έχει νόημα να βρεις αν υπήρξε φταίξιμο και ποιος το έχει. Φταίξιμο δεν υπάρχει, η ζωή η ίδια μας οδηγεί σε επιλογές και πρέπει να τις τιμήσουμε αυτές τις επιλογές. Προσπάθησα πολλές φορές να φανταστώ τι θα γινόταν αν τα πράγματα είχαν έρθει αλλιώς, αν δηλαδή έμενα με αυτό τον άνθρωπο και αν τον παντρευόμουν τελικά, όπως μου είχε ζητήσει τότε. Έχω κάποια σενάρια στο μυαλό μου, αλλά δε μπορώ να ξέρω με σιγουριά, οπότε το αφήνω έτσι. Ο καθένας με την τύχη του κι εμείς με τη δική μας.
επειδή έχω περάσει κάτι αντίστοιχο κ παρότι έχουν περάσει χρόνια δν έχω καταφέρει να προχωρήσω σε κάτι αντίστοιχο(ίσως δν θέλω, ίσως αρνούμαι να απομυθοποιήσω κάποια πράγματα) αλλά αρχίζω να ανησυχώ για το αν τελειώσουμε κάτι πριν την ώρα του , μετά μπορούμε να προχωρήσουμε ουσιαστικά..εγώ δν είχα πάψει να είμαι ερωτευμένη παρότι υπήρχανπαρα πολλά προβλήματα κ επειδή στην πραγματικότητα πιέστηκα να λειτουργήσω με τη λογική κ να δώσω ένα τέλος με σκοπό να μην καταντήσω τελείως στο μέλλον, νιώθω πάντα να με στοιχειώνει ένα κομμάτι του τότε, κάτι που δν μπορεί να αντικατασταθεί πια απο τίποτα.