Originally posted by anna65
Quote:
Originally posted by liana12345
θα σου πω όμως πως αν εγώ ήμουν πάνω από εκατό κιλά μόνο καλά δεν θα αισθανόμουν.
Από που να στο πιασω?
Από τη δυσκολία στο περπάτημα, στο ντύσιμο, στα παπούτσια, στην άθληση, στο σεξ?
Ναι, να αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλά τον αγαπάμε όταν τον επιβαρύνουμε με τόσα κιλά μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να τα χάσουμε?
Όσο για το φλερτ, λυπάμαι αλλά πάλι μου φαίνεται δύσκολο, γιατί εκτός από τα παραπανίσια κιλά τα δικά μου, έχω φίλη πάνω από εκατό κιλά και σε διαβεβαιώ πως όχι μόνο δεν τη φλερτάρουν, αλλά την κοιτάζουν και με ειρωνία κάθε φορά που βγαίνουμε έξω, ενώ έχει πολύ όμορφο πρόσωπο, τα μάτια των άλλων πέφτουν στο σώμα της και όχι για να το θαυμάσουν.
Μιας και υπήρξα πάνω από 100 κιλά, να σου πω την δική μου ιστορία. Δεν είχα πρόβλημα στο περπάτημα (παρά μόνο όταν χτύπησε πια ο διαβήτης...), δεν είχα πρόβλημα στο ντύσιμο (παρά μονάχα με τον ρατσισμό των πωλητριών), στο σεξ. Είχα πρόβλημα στις φιλίες μου με τις γυναίκες, καθώς θεωρούσαν ότι βγαίνοντας με μια "χοντρή", αυτομάτως ανέβαιναν οι μετοχές τους - και τσαντιζόντουσαν όταν τελικά εκείνος ο παίδαρος που είχανε βάλει στο μάτι επέλεγε να συνομιλήσει με μένα, καθώς αυτές πίστευαν ότι έπρεπε να μείνω μουγκή και στο περιθώριο. Και από αυτές είδα τα πρώτα αρνητικά σημάδια μόλις άρχισα να ξεφουσκώνω, καθώς έχασαν το σημαντικό ατού της σύγκρισης.
ʼλλος ρατσισμός, μεγάλος, στα μαγαζιά με τα ρούχα. Οι πωλήτριες, ακόμη και στα μαγαζίά με τα μεγάλα νούμερα, συμπεριφέρονται λες και ο "χοντρός" είναι "νοητικά ανάπηρος". Αφού κυρά μου το φόρεμα που μου προτείνεις είναι σακί σκέτο, πώς λες ότι μου πηγαίνει;
Στη δουλειά; Δεν είχα πρόβλημα με τους συναδέλφους, και όσο για τους πελάτες και αν με δείχνανε ως "η χοντρή" το ίδιο θα λέγανε και για "την ξανθιά" ή τον "ψηλό" - δεν ήταν υποτιμητικό, ήταν απλά αυτό που βλέπανε. Δεν ένιωσα ότι με κοιτούσαν με οίκτο ή με περιφρόνηση. Συνάδελφοι που με κοιτούζαν με περιφρόνηση, δεν ήταν τόσο για τα κιλά όσο για τον τρόπο που τους "έμπαινα" - και αυτοί ήταν που ξύνισαν όταν φύγανε τα κιλά. Όχι, δεν σταμάτησε η περιφρόνηση - μα δεν είχε ποτέ ως βάση τα κιλά...
Quote:
Originally posted by liana12345
Όσο για την εγχείριση που έκανες , μπράβο σου και εύχομαι να πάνε όλα καλα.
Λες πως την έκανες για την υγεια σου. Το ίδιο λέμε. Ένας άνθρωπος που φτάνει τόσα κιλά πρώτα απ' όλα δεν αγαπάει τον εαυτό του για να φτάσει μέχρι εκεί να τον ταλαιπωρεί και να παίζει με την υγεία του.
Τον εαυτό μου τον αγαπούσα αρκετά. Το ότι τα κιλά ανέβηκαν τόσο ψηλά, έφταιξαν οι πολλές δίαιτες που έκανα κατά καιρούς. Πετυχημένες προσπάθειες. Που με πήγαν γιο-γιο, στα 67, στα 80, στα 70, στα 85, στα 75, στα 90, στα 80, στο διψήφιο κοκ Κάθε προσπάθεια για δίαιτα κατέληγε σε 5 κιλά πιο πάνω, και δεν μπορούσα να καταλάβω πού κάνω το λάθος, γιατί πρέπει να "τιμωρώ" τον εαυτό μου χωρίς αποτέλεσμα. Ναι, τελικά η επέμβαση ήταν η λύση. Όχι λόγω έλλειψης αγάπης και πίστης σε μένα, αλλά ακριβώς γιατί πίστευα σε μένα.
Πάντως, ένα άτομο 70 κιλά δεν θα μπορέσει ποτέ να μπει στην ψυχολογία ενός 90, όπως και αυτός δεν θα μπορέσει να μπει στην ψυχολογία ενός 120 ή ενός 180. Δεν είναι θέμα ρατσισμού, είναι ότι μιλάνε άλλη γλώσσα.
