Η γιαγιά θα μας κόψει την καλημέρα αν γράψουμε την κόρη για επαναφοίτηση!

Ξέρεις τώρα είδα ότι το προηγούμενο μήνυμα ήταν το καλοκαίρι....

Δεν πειράζει ήθελα να διαβάσεις την ιστορία του συμμαθητή του γιου μου γιατί η εξέλιξη του ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη... και το παιδί τώρα δεν ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, και έχει κερδίσει και την εκτίμηση τους για την προσπάθεια του. Ο γιος μου μιλάει για αυτό πάντα με θαυμασμό. Να σημειώσω βέβαια ότι η δασκάλα που είχαν πέρυσι και φέτος είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική ? και το έχει βοηθήσει πάρα πολύ.

Οι δασκάλες-γιαγιάδες όμως μπορούν να ζωγραφίζουν με τα εγγονάκια και στο νήπιο, ή να τους μαθαίνουν γραμματάκια με τη μέθοδο flashcards... Είναι κρίμα γιατί θα μπορούσε με τις γνώσεις της να βοηθήσει πραγματικά τη μικρή.

Προσπαθώ να μείνω όρθια, και ειλικρινά νιώθω τα πόδια μου να μην με κρατάνε.
Μόλις ξεκίνησα την τελική εργασία για το μεταπτυχιακό μου, που είναι πολύ απαιτητική και θα πάρει εννιά μήνες πολύ γεμάτους.
Είμαι στην ομάδα επικοινωνίας της συνέλευσης της γειτονιάς μου και έχω αναλάβει τη δημιουργία Blog επικοινωνίας - μιλάμε για πολύ τρέξιμο!
Τρέχουμε για να βρούμε αν κάποια προβληματάκια στην κόρη έχουν οργανικό υπόβαθρο, ή αν θέλει έξτρα ψυχολογική στήριξη.
Πριν δυο μέρες, πήραμε επίσημα τη διάγνωση για τον άντρα μου, είναι όντως κατάθλιψη αυτό που έχει και άρχισε αγωγή, που θα πάρει τουλάχιστον ένα χρόνο.
Και μόλις σήμερα πήραμε τη διάγνωση για το γιο: Όχι, τα προβληματάκια που έχει δεν οφείλονται στην αδελφή του. Ανήκει κι αυτός στο ίδιο φάσμα, ήπιο μεν, αλλά επείγει άμεσα να ξεκινήσει τις παρεμβάσεις - μας πρότειναν παράλληλη στήριξη στον παιδικό σταθμό!
Δεν ξέρω πού θα βρεθούν τα λεφτά για όλα αυτά, πού θα βρεθεί χρόνος, κουράγιο, αντοχές. Πιστεύω σε μένα, έχω κάνει κι άλλες φορές θαύματα. Πρέπει για άλλη μια φορά να υπερβώ τα όριά μου, και δεν έχω περιθώριο να σκοντάψω ούτε βήμα!

Η κορη σου είναι ένα γλυκίτατο κορίτσι γεμάτο ενέργεια χαρά και κέφι. Να την χαίρεσαι αυτη΄ και τον γιόκα σου. Ευχομαι να βρείς την ανάλογη υποστήριξη και από τους εκπαιδευτικούς που θα πετύχεις. Καλή δυναμη απο την καρδιά μου!

Πράγματι η κορούλα σου είναι μια σκέτη γλύκα... νομίζω ότι έχεις τη δύναμη να τα καταφέρεις.... εύχομαι το καλύτερο !!!

Η κορούλα μου είναι όντως γεμάτη γλύκα, και ο γιος επίσης όλα τα λεφτά! Μπορεί να θυμώνω, να κουράζομαι, να εξαντλούμαι, αλλά συχνά αρκεί ένα τους χαμόγελο, ένα φιλάκι, ένα πονηρό βλέμμα για να μου φορτίσει πάλι τις μπαταρίες και να συνεχίσω!

'Αννα μου ο άνθρωπος κρύβει μέσα του απίστευτες δυνάμεις οι οποίες ενεργοποιούνται στις στρεσογόνες καταστάσεις!!!!!

Πάρε δύναμη από αυτό κ ειλικρινά σου εύχομαι, μέσα απο τη καρδιά μου όλα να σου πάνε καλά!!:love::love::love:

Αννα μου οπλισου με κουραγιο κ υπομονη.Απο οτι ειδα αλλωστε εισαι πολυ δυναμικη γυναικα κ ειναι σιγουρο οτι θα καταφερεις να κανεις οτι χρειαζεται κ ειναι το καλυτερο για τους δικους σου που λατρευεις.τα προβληματα αυτα ειναι δοξα τω Θεω αναστρεψημα.Ευχομαι να πανε ολα καλα κ να δεις τα δυο υπεροχα κ χαρισματικα παιδια σου οπως επιθυμεις.Πολλα φιλια!

ʼννα μου, τα τελευταία τρία χρόνια είμαι σε ένα γυμνάσιο που δέχεται παιδιά στο φάσμα που περιγράφεις για την κορούλα σου, έχω εμπειρία διδακτική με 5 τουλάχιστον περιπτώσεις λοιπόν, και μπορώ να σου πω ότι οι περιπτώσεις τους είναι από τα πράγματα που με κρατάνε σε αυτό το σχολείο(γιατί κατά τ'άλλα είναι προβληματικό), νιώθω ευγνώμων που τα γνώρισα και ανακάλυψα πόσο καλά μπορούν να αναπτυχθούν παιδιά με τέτοιες ιδιαιτερότητες στην κοινωνική τους ανάπτυξη όταν από πίσω υπάρχουν
κ α τ α π λ η κ τ ι κ έ ς οικογένειες που τα αγκαλιάζουν με όλη τους τη φροντίδα και την αγάπη, τα 4 από τα 5 είναι και πολύ καλοί μαθητές! Είμαι σίγουρη ότι και η δική σου είναι άλλη μια καταπληκτική οικογένεια που θα τα καταφέρει να είναι αρωγός και στήριγμα στα παιδιά σου στην εξέλιξή τους, να ξέρεις ότι σε θαυμάζω και εκτιμώ ότι δεν το βάζεις κάτω!
Όσο για τις κοινωνικές δεξιότητες , ναι, είναι πιο δύσκολο να επικοινωνήσουν όπως το κάνει ο μέσος όρος των παιδιών της ηλικίας τους αλλά τα καταφέρνουν με τον καιρό και την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης τους!
Δεν είμαι ειδικός, όσα σου γράφω έρχονται από την εμπειρία μου και μόνο στο σχολείο που διδάσκω. Τα παραδείγματα όμως που έχω στο μυαλό μου είναι πράγματι φωτεινά και γι'αυτό θέλησα να στα μεταφέρω!

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Σήμερα έκανα μια ωραία διάλεξη στον αντρούλη μου, και κατάλαβα πως τελικά είναι χαρισματικά όλα όσα ζούμε! Γλαύκη μου, τα προβλήματα δεν είναι αναστρέψιμα, είναι όμως αντιμετωπίσιμα. Δεν είναι να αναφωνούμε "τι είναι αυτό που μας βρήκε - πάλι" που μου φώναξε ο καλός μου. Αντίθετα, σημαίνει ότι και το δεύτερο αγγελούδι μου είναι χαρισματικό - και αυτό είναι ευλογία. Όσο για ότι τα περνάει για δεύτερη φορά, φρόντισα να του υπενθυμίσω πως αυτή τη φορά τα περνά με ένα άτομο δυνατό που ξέρει τι του γίνεται - ναι, αυτή είμαι εγώ!
Ακόμη και η εποχή που ζούμε είναι τελικά ευλογία. Χθες πέρασα άλλη μια βραδιά σχεδιάζοντας την ιστοσελίδα με την ομάδα (ρίξτε μια ματιά http://nkosmos-sineleusi.blogspot.com/) και αισθάνθηκα ότι ο κόσμος αλλάζει. ʼτομα από κάθε ηλικία και μόρφωση, 65-70 χρονών που δεν έχουν ακούσει για e-mail και ιστοσελίδες, 40-45 χρονών με θέσεις σε δημόσιους οργανισμούς, γιατροί, εκπαιδευτικοί, ηλεκτρολόγοι, μάστορες, 20-25 χρονα παιδιά άνεργα με όνειρα και επιθυμίες, και όλοι μαζί συζητάμε, βρίσκουμε πράγματα στα οποία συμφωνούμε, προγραμματίζουμε δράσεις και κάνουμε προτάσεις - ζούμε το δικό μας Γούντστοκ. Το χρήμα έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν το είχαμε να μας περισσεύει, θα τα καταφέρουμε και χωρίς αυτό. Το σημαντικό είναι πως ξαναβρεθήκαμε με τους γύρω μας, και η ρήση του Μακρυγιάννη που επιλέξαμε για την συνέλευση "για να φκιάξωμεν χωρίον, πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς" είναι πολύ δυνατή, τελικά αυτό ζούμε!
Όσο για τη διατριβή μου, τελικά αποφάσισα να μετατρέψω την εργασιακή ανασφάλεια των συναδέλφων μου σε θέμα. Έχω αυτή την ιδιότητα να μετατρέπω κάθε δύσκολη είδηση σε θετική κατεύθυνση - όπως με τη διάγνωση για το διαβήτη, που το γύρισα στην απόφαση να κάνω επέμβαση και να απαλλαγώ επιτέλους από τα κιλά. Είναι όλα θέμα οπτικής γωνίας, και προτιμώ τη θετική πλευρά!

Quote:

---

Originally posted by monahoiot
πόσο καλά μπορούν να αναπτυχθούν παιδιά με τέτοιες ιδιαιτερότητες στην κοινωνική τους ανάπτυξη

---

Το είδα στην κόρη, που έκανε φανταστικά άλματα μέσα σε λίγους μήνες. Είμαι σίγουρη ότι και ο γιος θα πάει καλά, αφού ήδη έχω εντοπίσει τις ιδιαιτερότητές του (εμμονή με τα αυτοκινητάκια, δυσκαμψία στις επιλογές, αποφυγή κοινωνικοποιήσης κλπ). Και στην κόρη είχα παρατηρήσει ιδιαιτερότητες από 1 έτους, ωστόσο οι "ειδικοί" μου λέγανε πως είμαι υπερβολική - μέχρι που τα προβλήματα γίνανε εμφανή και έτσι μάθαμε τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Στο γιο είπανε επίσης πως είμαι υπερβολική όταν ζήτησα από πέρισυ να προγραμματίσουν διερεύνηση, αλλά τελικά είχα και πάλι δίκιο και αυτά που με ενοχλούσαν είναι όντως υπαρκτά - άρα κι αυτά αντιμετωπίσιμα.
Στην επόμενη συνάντηση - που ελπίζω να είναι σύντομα! - θα θυμηθώ να μου μεταφέρεις τις εμπειρίες σου!

Από νεράιδες, άλλο τίποτα! Μετά τη νεράιδα των δοντιών, που έχει παραλάβει ήδη ιδιοχείρως τα δύο πρώτα δοντάκια της κόρης ("μαμά την έιδα που πετούσε με τα φτερά της και έβαλε τα χεράκια της και το έβγαλε και το πήρε..."), τώρα είναι η σειρά για τη νεράιδα με τα σπασμένα φτερά. Έχει κάτι μήνες, που η νεράιδα με τα σπασμένα φτερά έρχεται κάθε βράδυ και την κατουράει... Όταν της πρότεινα να σηκώνεται και να πηγαίνει τη νεράιδα της στην τουαλέτα, αφού δεν φταίει η κακόμοιρη νεράιδα που της σπάσανε τα φτερά και δεν μπορεί να πετάξει, ήρθε ο φίλος της νεράιδας, ο Μπίμπι, να συνεχίσει το έργο και να μην αφήνει το παιδί μου στεγνό! Χθες κάναμε έναν υπέρηχο νεφρών, και ο μόνος τρόπος να δεχτεί την εξέταση ήταν να την πείσω να βγάλουμε φωτογραφίες τη νεράιδα - και έβλεπε στον υπέρηχο όχι μόνο τη νεράιδα της αλλά και γοργόνες αφού είχε πιει τόσο νερό στο μεταξύ! Από φαντασία, τα παιδιά είναι ανεξάντλητα!

H γιαγια με θυμωνει.....Δεν μου αρεσουν οι εκβιαστες!

Η γιαγιά είναι ήδη 74 ετών και προφανώς αρκετά κουρασμένη. Βέβαια δηλώνει πως θα αναλάβει την παιδαγωγική υποστήριξη στο δημοτικό, και θα πρέπει να την προσέξουμε του χρόνου για να μην πραγματοποιήσει και αυτή την απειλή της, καθώς αρνείται να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Δεν την παραδέχεται και συνεχίζει να πιστεύει ότι πέσαμε θύματα εξαπάτησης. Δεν την παρεξηγώ, δεν υπήρχαν τέτοιες διαγνώσεις στην εποχή που ήταν στο σχολείο!

Εγω την παρεξηγω γιατι αλλο να διαφωνεις με κατι κ αλλο να εκβιαζεις καταστασεις του τυπου ''σου κοβω την καλημερα αν δεν κανεις αυτο που λεω εγω''.Μου θυμιζει αυταρχικο τρομοκρατη κ νομιζω πως πρεπει να ηταν πολυ αυστηρη μαζι σου οταν ησουνα μικρη.Μηπως την φοβασαι ακομα;Νομιζω οτι χρειαζεται να της βαλεις ορισμενα ορια γιατι ουτε εισαι ακομα η μικρη της κορη να σε απειλει ,ουτε ειναι διακριτικη ως προς τη ΔΙΚΗ σου οικογενεια.Καταλαβαινω οτι την αγαπας γιατι ειναι μανα σου αλλα ειλικρινα πιστευω οτι πρεπει να της πεις:Μεχρι εδω!

Το "μέχρι εδώ" της το έχω πει αρκετές φορές, και ο "εκβιασμός" αφορά μόνο την ίδια και όχι εμένα ή την οικογένειά μου. Θα ήθελα να έχει πιο ουσιαστική σχέση με την εγγονή της, αλλά δεν μπορώ να της αλλάξω μυαλά. Χρειάστηκαν κάποιοι μήνες και μια τυχαία συζήτηση, για να αντιληφθώ πως ο κυριότερος λόγος της συμπεριφοράς της δεν ήταν η έλλειψη εμπειρίας ή η αποφυγή αλλά η επιθυμία της να ξαναγίνει δασκάλα!
Η κατάσταση της κόρης (και πρόσφατα και του γιού) είναι τόσο ήπια, που θα μπορούσε να περάσει αδιάγνωστη. Λίγο δύσκολο παιδί, αλλά ποιά μάνα δεν αντιμετώπισε δυσκολίες στο δικό της παιδί; Συνάδελφοι και φίλοι μου λένε ότι υπερβάλλω - " η κόρη σου είναι μια χαρά, απλά είναι λίγο ζωηρή/λίγο ντροπαλή/λίγο ανήσυχη" κλπ. Μόνο άτομα της ειδικής αγωγής και γονείς που έχουν ενημερωθεί για τις ιδιαιτερότητες εντοπίζουν αυτά που με είχαν ευαισθητοποιήσει αρχικά, και μπορούν να διακρίνουν και την πρόοδο μετά τις παρεμβάσεις. Είναι τόσο εμφανής η πρόοδος, που απορώ με αυτούς που ακόμη αμφιβάλλουν.
Η μητέρα μου είναι απλά ένας ακόμη από αυτούς που αμφισβητούν τη διάγνωση και αρνείται να δει και να αποδεχτεί τις ιδιαιτερότητες. Ενόψει της επικείμενης φοίτησης στο δημοτικό (μιας και τώρα έγινε φανερό ότι θα γίνει) αρχίζει να επικοινωνεί ξανά με την εγγόνα της. Το πρώτο πράγμα που έμαθα ως γονέας αυτιστικών παιδιών, είναι να εντοπίζω τις ιδιαιτερότητες τόσο σε μένα και τον πατέρα της, όσο και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Όλοι έχουμε αυτιστικά στοιχεία, άλλοι πιο ήπια, άλλοι πιο έντονα, και βλέπω πως και η γιαγιά έχει το μερίδιο της. Είναι λίγο αργά να της προτείνω παρεμβάσεις!

Δεν έχω μεγάλη εμπειρία σε Αυτισμό αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση σε εσένα Anna65 είναι ότι είχες το ανοιχτό μυαλό να αποδεχτείς ότι "κάτι διαφορετικό" έχει το παιδί και να διαγνωστεί νωρίς. Τα συγχαρητήρια μου! Συνήθως οι γονείς παραδέχονται ότι "κάτι τρέχει" αργά, όταν πηγαίνει το παιδί σχολείο και τότε ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος εκπαίδευσης όχι μόνο για το παιδί αλλά κυρίως για τους ίδιους για να καταλάβουν τον αυτισμό και το παιδί τους. Είχα γνωρίσει κάποτε μητέρα μιας έφηβης με αυτισμό (high functioning όπως αποδείχτηκε) που μου είπε ότι έτρεχε το παιδί στους παιδιάτρους - σε παραιατρικό επάγγελμα η ίδια - πεπεισμένη ότι έχει κώφωση. Έφτασε 5 χρονών για να αποδεχτεί την αλήθεια: το παιδί της την άκουγε...
Συγκινήθηκα από την ιστορία σου... μεγάλη καρδιά και αισιόδοξη!
Μακάρι το εκπαιδευτικό μας σύστημα να αγκάλιαζε και να καλλιεργούσε τις διαφορετικού τύπου ευφυίες και να μην τις σημάδευε με μία διάγνωση... γιατί ΌΛΟΙ είμαστε διαφορετικοί. Μας έχουν πείσει ότι έξυπνος μαθητής είναι αυτός που παπαγαλίζει και σκέφτεται μόνο όποτε του επιτρέπεται και ό,τι του επιτρέπεται. Τα άτομα με αυτισμό έχουν καταπληκτικές ικανότητες που ούτε τις φανταζόμαστε.
Να τα χαίρεσαι τα μικρούλια σου!

Καλώς όρισες στη ζεστή παρέα μας.
Ούτε γω είχα εμπειρία από αυτισμό, αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία και άνοιξα γερές παρτίδες! Δεν φοβάμαι παρά μόνο την άγνοια. Έκανα λόγω ηλικίας και στις δύο μου εγκυμοσύνες αμνυοκέντηση, όχι για να προχωρήσω σε "αποβολή" σε περίπτωση "μη επιθυμητού" αποτελέσματος, αλλά γιατί ήθελα να είμαι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω κάθε ενδεχόμενο. Καταλαβαίνω πως όλοι οι "ειδικοί" σήμερα πετούν μια διάγνωση "αναπτυξιακές διαταραχές" και ξεμπερδεύουν. Συχνά οι ίδιοι είναι που αρνούνται να δουν πως και το δικό τους παιδί έχει παρόμοιες διαταραχές. Ο άντρας μου ήταν στην εκπαίδευση, και μάλιστα είχε τμήμα ένταξης με παιδί που η μητέρα του αρνείτο να δει τα αυτιστικά συμπτώματα. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν είδε τα συμπτώματα στο δικό του παιδί, μου είπε πως το είχε "στο πίσω μέρος του κεφαλιού του" (πολύ μεγάλο πρέπει να είναι, έχω ανακαλύψει πολλά κρυμμένα εκεί μέσα...)
Δυστυχώς το εκπαιδευτικό σύστημα, τόσο το δικό μας όσο και των περισσοτέρων χωρών, θεωρούν ότι τα άτομα ανήκουν σε κουτάκια, σε γραμμές παραγωγής. Θεωρώ ότι τα αυτιστικά παιδιά έχουν τη δυνατότητα να δουν έξω από τα κουτάκια, οπότε πιστεύω ότι το αύριο τους ανήκει! Δεν ανήκα ποτέ σε αυτούς που παπαγαλίζουν, και δεν πρόκειται να πείσω τα παιδιά μου για αυτό - ίσα ίσα χαίρομαι που έχουν μια διάγνωση (αληθινή ή όχι δεν με νοιάζει καθόλου!) που τους επιτρέπει να είναι διαφορετικά!

Μια καλησπερα και απ μενα!
Ειδα το τοπικ και αν και ειδα οτι η ημερομηνια ειναι αρκετο καιρο πριν θα θελα να πω δυο πραγματα....

Δεν εχω καμια σχετικη γνωση με το θεμα...αλλα εχω δυσλεξεια... τιποτα ιδιαιτερο....
το ανακαλυψα στα 19 μου,τωρα ειμαι 22... και ισως αυτο μου επιτρεπει να εχω μια α γνωση...

Ειναι μεγαλο θεμα η αποδοχη απ το περιβαλλον αλλα και ιδιαιτερα απ την οικογενεια...ας μην τα καταφερνεις οπως οι αλλοι..η αποδοχη σε κανει πιο δυνατο να παλεψεις...(γω ειδα την αλλη οψη για αυτο θα το πω με συγουργια....τα βαζετε αντιμετοποι με ενα ακομα μετωπο)

Δεν ειναι ντροπη ουτε χωλερα ουτε οτιδηποτε αλλο....ο φοβος για να δεις την αληθεια αυξανει το φοβο για το ιδιο το θεμα!!

Αν δεν δεχεσαι τον διαφορετικο δεχεσαι τη μαζα??γιατι? γιατι σ αφηνει στην ησυχια σου?σε κανει να μην σκεφτεσαι?

Ειχα παππου δασκαλο...αυτος με διαβαζε...ποτε δεν καταλαβε οτι προσπαθουσα...παντα η συνομιλικη ξαδερφη μου ηταν καλυτερη...
Μετεπιτα ο αδερφος μου ηταν τελειος ενω εγω.......
οποτε ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ!

μπορω να γραφω μαλλον μεχρι αυριο...θα πω μοναχα ενα τελευταιο....
ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...το ψεμα ποναει περισοτερο....

συγνωμη για το μεγεθος του σχολιου...

Καλησπέρα. Το τόπικ είναι παλιό, αλλά το θέμα θα υπάρχει εφ'όρου ζωής. Η δυσλεξία είναι στο αντίστοιχο φάσμα, ήδη οι "ειδικοί" μας ενημέρωσαν ότι κατά πάσα πιθανότητα θα το βρούμε κι αυτό μπροστά μας, αλλά θα είναι το μικρότερο πρόβλημα που θα έχουμε. Ούτε τολμώ να φανταστώ πώς θα μπορέσει η γιαγιά δασκάλα να προσπαθήσει να διαβάσει την εγγόνα της - εξακολουθεί να μην έχει καταλάβει τίποτε. Απλά, τη θεωρώ πολύ δευτερεύον θέμα για να ασχοληθώ και με την περίπτωσή της πια.
Οι "ειδικοί" μιλούν για ριταλίν, καταστολή... Είναι λέει διεγερτικό, σαν καφεϊνη, αλλά σε "αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει κατασταλτικά". Ούτε θέλω να το σκεφτώ. Να δώσω χημικά στο παιδί μου, αγνοώντας τις παρενέργειες; Μα η κατάσταση έχει αρχίσει να ξεφεύγει, δεν αντέχει την άρνηση, αρχίζει να χτυπάει εμένα ή τον αδελφό της ή να χοροπηδάει πέρα δώθε ουρλιάζοντας μόλις θελήσει κάτι ή της αρνηθώ κάτι. Το κάνει και σε δημόσιο χώρο, φαντάσου να το αρχίσει και μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Το ψέμα πονάει όπως λες, αλλά σάμπως η αλήθεια πονάει λιγότερο;
Όντως, το να μην ενοχλείς δεν θεωρείται κακό, για αυτό και δεν είχα ακούσει λέξη για την κόρη 3-5 ετών που καθόταν στη γωνία στον παιδικό σταθμό, έπαιζε μόνη της και "δεν ενοχλούσε κανέναν". Στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό όμως, το να "καθυστερεί" την τάξη σίγουρα θεωρείται πρόβλημα. Για την ώρα έχει παράλληλη στήριξη (θα έχει και του χρόνου στην πρώτη) και πάει καλά, αν και μόλις άρχισε να ξεχωρίζει τους αριθμούς και κάποια από τα γράμματα. Θέλει το χρόνο της και τον τρόπο της, έχει πολύ αργούς ρυθμούς αλλά στο τέλος μαθαίνει.
Χαίρομαι που έμαθες έστω και στα 19 τη "διαφορετικότητα" που σε ξεχώριζε από τους άλλους. Μόλις πρόσφατα άκουσα από ψυχολόγο να θέλει να κάνω τεστ για να εξακριβώσει πόσα "αυτιστικά στοιχεία" διαθέτω, καθώς του είπα πως πάντα ένιωθα διαφορετική και μη εντάξιμη. Ίσως να μπορέσω να την καταλάβω καλύτερα, ίσως να χρειαστεί να μάθω κι εγώ όσα δεν κατάφερα να μάθω μέχρι τώρα!

Αννα μου εύτε ειδική είμαι ούτε τίποτα. είχα απλά έναν πολύ διαφορετικό αδερφο στην ζωή μου. Θα σου πω μόνο ένα πράγμα: ακόμα και προς το τέλος του που τα πράγματα ήταν πολύ δυσκολα (δεν είχε ούτε ομιλία ούτε κινηση) του φερόμασταν σαν φυσιολογικό παιδι! αυτό τον έκανε να ζήσει 8 χρόνια παραπάνω από το αναμενόμενο. Η μαμά & ο μπαμπάς της μάμας μου πονόντας πολύ για αυτό το παιδί το είχε κατανοήσει και του φαιρόταν όπως όλοι όσο το θεωρούσαμε "φυσιολογικο". Οι γονείς του μπαμπά μου - χωρίς να θέλω να του κατηγορήσω αλλά είχαν αλλη παιδεία από τους γονείς της μαμάς μου - φορώντας παροπίδες πάντα δεν παρελειπαν να του θυμίζουν πόσο διαφορετικός ήταν. Ο αδερφός μου το εκμεταλευόταν στο επακρό και βεβαιά εκτός του ότι τους έκανε ότι ηθελε - όταν το ήθελε - τον ενοχλούσε αδιανοητα πολύ και τους το έλεγε στα μούτρα τους. Πιστεψέ με δεν αξίζει τον κόπο να δίνεις σημασία σε κανένα που δεν μπορεί να καταλάβει την διαφορετικότητα (οποια και αν είναι αυτή) και η κόρη σου θα το καταλάβει και θα την βάλει μόνη της στην θέση της την γιαγια!
να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να το στηρίζεις αυτό έχει σημασια!

Δεν το ηξερα αυτο για την δυσλεξεια...Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι ισως ειναι καλυτερα να μην την αφησεις τη γιαγια να επιχειρισει διαβασμα...εμενα μου στοιχισαν πολυ οι τιμωριες στο σχολειο αλλα και σκο σπιτι καμια φορα...... για να καταλαβεις και για να γελασουμε λιγο,μπορεις να φανταστεις πιο ηταν το πρωτο μου σκονακι σχολειο???? το "ΚΑΙ" :-P ακουγετε λιγακι τρελο τωρα...

Κατανοω οτι ειναι πολυ ζορικη η κατασταση....εχοντας ενα ξαδερφακι σε παρομοια κατασταση..ξερω απ πρωτο χερι οτι η ΑΓΑΠΗ κανει θαυματα παντα!το ξαδερφακι μου αυτο το βλεπω 1-2φορες το χρονο(λογο χλμ αποστασης οχι για κανεναν αλλο λογο)τελευταια φορα που το ειδα ηταν τις αποκριες.....εχοντας ακουσει πολλα ημουν προετοιμασμενη για ολα....η μητερα του μου ειπε οτι με περιμενε πως και πως...πραγμα που μου εκανε εντιπωση γιατι ποτε δεν ειχα ιδιαιτερη σχεση μαζι του...(ξεχασα να πω οτι πηγαινει σε ειδικο σχολειο πια και η ηλικια του ειναι ας πουμε γυμνασιου)με χαιρετησε κανονικα και με αγκαλιασε κιολας....εκει παραλιγο να βαλω τα κλαματα....γιατι απο ενηλικα "ζητιανευεις" μια αγκαλια και η απαντηση του σε γειωνει!

Ο πατερας του ειναι γιατρος,δεν ξερω κατα ποσο αληθευει,αλλα του δινουν καποια ηρεμιστικα γιατι λεν ειναι επιθετικος μερικες φορες...αν και δεν ειδα ουτε ενιωσα κατι προσωπικα...

Η αληθεια ναι ποναει λιγοτερο....γιατι σιγα σιγα την αποδεχεσαι....ενω στο ψεμα χτιζεις ψεμα και ολα ειναι κουφια!

Ειμαι σιγουρη οτι με τετοια μαμα ολα θα τα καταφερει αργα αλλα σταθερα....το ευχομαι απ καρδιας!

Εμαθα στα 19 τη "διαφορετικοτητα",διαμορφω� �α ομως ενα χαρακτηρα μισο ετσι μισο αλλιως αλλα ποτε ολοκληπρο.....ενα θεατρο του παραλογου για να προστατευτω...κατεστρεψαν το μεγαλυτερο μου ονειρο γιατι κανεις δεν ενημερωθηκε....κανεις δεν θελησε να δει...

Εγω θα σου πω το αλλο αυτος (ο ψυχολογος) ξερει ποσα "αυτιστικα στοιχεια" διαθετει???! ολοι ειμαστε διαφορετικοι...ο κ2θενας με το δικο του μοναδικο τροπο!
Ο Αινσταιν , ο Μπελ, ο Ντισνει ο αλλος ο μουσικος(μου διαφευγει) κ.α. ολοι μεγαλοι,ολοι διαφορετικοι...
Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΜΑΣ ΠΟΡΤΑΣ ΙΣΨΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ,ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ!

Τάσο, σε ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου μαζί μας. Κάθε οικογένεια με παρόμοια προβλήματα χρειάζεται μια τέτοια γνώση για να διευκολύνει τον καθημερινό Γολγοθά της.

Quote:

---

Originally posted by Tassos67 ...αντιδρούσε με απίστευτα νεύρα, κλάματα και σήκωνε χέρι όταν πιεζόταν....

---

Είναι κάτι απίστευτο, κάτι βάρβαρο, κάτι που περιμένεις σε δύσκολη εφηβεία αλλά όχι από την α' δημοτικού. Η κόρη μου πετάει πράγματα, σπάει ό,τι βρει μπροστά της, κοπανιέται κάθε φορά που κάτι τη δυσκολεύει/μπερδεύει/προβληματίζει - σήμερα κοπανιόταν γιατί... δεν είχε φανεί ο ήλιος το πρωί και δεν είχε άλλο τρόπο να περιγράψει πως της φαινόταν περίεργο!
Είμαστε πια στο δημοτικό, με παράλληλη στήριξη, και πάει αρκετά καλά για τα δεδομένα. Η γιαγιά αποφάσισε να ασκήσει πια τα εκπαιδευτικά της καθήκοντα με το να παίρνει την εγγόνα από το σχολείο και να κάνουνε μαζί τα μαθήματα, ωστόσο με το ζόρι κάνουν τα μισά ή και πιο λίγο - "τα υπόλοιπα θα τα κάνω με τη μαμά", της απαντά η κόρη μόλις βλέπει τα σκούρα. "Έχει άρνηση", μου γνωστοποίησε με βαθυστόχαστο εκπαιδευτικό οίστρο, λες και δεν έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να της το λέω χρόνια. Και όταν της έθεσα το ζήτημα πως αν είχε πάει πέρυσι στο δημοτικό, θα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα, που απάντησε πως επειδή έμαθε για ένα χρόνο να μη δουλεύει, για αυτό και αντιδρά τώρα - παραδίδομαι, δεν πρόκειται να την κάνω να δεχτεί κάτι που ουδέποτε θέλησε!
Δεν ασχολούμαι άλλο με τα ψυχολογικά της γιαγιάς, γιατί βλέπω τα τρομερά άλματα της κόρης. Μάλιστα, κάποιοι γνωστοί μου βλέποντας την δική μας εξέλιξη, σκέφτονται να ψάξουν αν χρειάζεται και το δικό τους το παιδί να κάνει επαναφοίτηση στο νηπιαγωγείο, φοβούμενοι πως δεν είναι ακόμη έτοιμο. Ένα έχω να πω σε όποιον γονιό μπαίνει σε παρόμοιο δίλημμα: Μόνο να κερδίσει μπορεί το παιδί, δεν "χάνει" κάτι με το που ωριμάζει λίγο παραπάνω πριν μπει στα δύσκολα.

Πρέπει να καταλάβετε και τον ψυχικό βιασμό που υφίστανται τα σημερινά παιδιά στο απαρχαιωμένο κι παντελώς άχρηστο εκπαιδευτικό σύστημα. Χαίρομαι που ακούω ότι υπάρχουν ακόμη παιδιά που αντιδρούν και τα σπάνε για το διάβασμα, γιατί όπως και να το κάνουμε 6 ώρες μάθηση στο σχολείο, 3 στα φροντηστήρια κι άλλες 3 στο σπίτι αφήνουν στα σημερινά ρομποτάκια με τα πήγαινε έλα λιγότερο από 3 ώρες χαλάρωσης ανά ημέρα.
Κάτι ακόμη, αν σας τύχει ποτέ, καλή/ος δάσκαλος θα δείτε ότι το παιδί θα πάψει να γκρινιάζει και θα γυρίζει χαρούμενο σπίτι διαβάζοντας εύκολα.
Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα να κάνουν ότι επιθυμούν. Μόνο έτσι θα αποδώσουν και θα κερδίσουν τη ζωή. Τα καταπιεσμένα παιδιά μπορεί να αριστεύσουν, αλλά θα αριστεύσουν μόνο στα γράμματα!