Ελπίζω να με μάθω κάποια στιγμή επιτέλους να τον βρίσκω αυτό τον ρυθμό Σοφία:)
Printable View
Ελπίζω να με μάθω κάποια στιγμή επιτέλους να τον βρίσκω αυτό τον ρυθμό Σοφία:)
Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι όπως οι έφηβοι. Αγωνία και άγχος για την ανακάλυψη της ταυτότητας, του εαυτού. Πράγματα στα οποία νόμιζα κάποτε ότι λίγο πολύ είχα κατασταλλάξει. Και τώρα βλέπω ότι αρχίζω πάλι από την αρχή αλλά με μεγαλύτερο φόβο...
Καλη μου Ανωνυμη,
ηθελα να ρωτησω τα εξης.
θεωρεις οτι θα πρεπει ως ανταλλαγμα για την στηριξη του αυτη τη δυσκολη στιγμη που δεν εισαι σε θεση να φυγεις ενδεχομενως (ή και να μενεις, να εισαι ουσιαστικα μεσα στη σχεση), θα πρεπει να του δωσεις το να διατηρησεις τη σχεση αυτη στο μελλον, παρα το οτι τοτε, θα εχεις ΙΣΩΣ αποφασισει να την αφησεις?(ή τοτε θα μπορεσεις να κανεις πραξη το να τον αφησεις)
Δευτερον, τι πειραζει που αλλιως θα αντιμετωπιζες εσυ τον εαυτο σου με τις δυσκολιες του, αν εκανες σχεση μαζι του (με τον εαυτο σου) κι αλλιως το αντιμετωπιζει το ολο θεμα εκεινος?
Παντα επιστρεφουμε στις αγωνιες μας... ειδικα τις δυσκολες στιγμες μας...Quote:
Originally posted by anwnimi
Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι όπως οι έφηβοι. Αγωνία και άγχος για την ανακάλυψη της ταυτότητας, του εαυτού. Πράγματα στα οποία νόμιζα κάποτε ότι λίγο πολύ είχα κατασταλλάξει. Και τώρα βλέπω ότι αρχίζω πάλι από την αρχή αλλά με μεγαλύτερο φόβο...
Κι εξαλλου, ποσο η κατασταλλαξη ειναι συμβατη με τη ζωη?
Σταθεροτητα στο ασταθες?
Ποσο ιδια εισαι με τοτε?
Ειχα γραψει στο εφηβικο μου ημερολογιο, κατι που μεχρι σημερα πιστευω:
Η εφηβεια, ειναι μονο η αρχη της αναζητησης, σε σχεση με την ανεμελια της παιδικότητας. Τελος στα αληθεια δεν υπαρχει, παντα θα ερχομαστε αντιμετωποι με τα ερωτηματα που θεσαμε.
Κι ισως οσο αυξανει η επιγνωση θα αυξανει και ο φοβος...
Η αιτια σε σκοτωνει.Quote:
Originally posted by anwnimi
Μαρία μου έγραψες τη φράση κλειδί! Νιώθω ότι το σκότωμα της αιτίας θα σκοτώσει και εμένα την ίδια και δεν το αντέχω. Τι γίνεται όμως αν έχεις φτάσει στο σημείο που και η αιτία σε σκοτώνει όσο και η αναβολή της μάχης; Έχω φτάσει σε σημείο που να μη νιώθω ασφαλής ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο δρόμο. Παλιότερα (μέχρι τώρα δηλαδή) τα \"κατάφερνα\" με το δρόμο της αναβολής. Τώρα με πνίγει τόσο πολύ και αυτός που δεν αντέχω και δε με αναγνωρίζω. Φτάνω μερικές φορές στο σημείο να νοσταλγώ τον καιρό που μπορούσα να αναβάλω πράγματα γιατί το άντεχα, που είχα την υπομονή. Νιώθω πως θα τρελαθώ που δεν ησυχάζω με τίποτα πια. Σαν να στέκομαι στην κορυφή δύο γκρεμών και να τρέμω από το φόβο.Quote:
Originally posted by mstrouf
Ίσως να χρειαζόμαστε χρόνο για τεμαχίσουμε σιγά σιγά τις αιτίες κ το σκότωμα της πηγής να μην μας σκοτώσει κ εμας!
Το να αναβαλλεις τη μαχη σε σκοτωνει.
Τι απομενει λοιπον?
Να πολεμησεις.
Να πολεμησεις την αιτια, αλλα με τον σωστο τροπο αυτη τη φορα.
Και μην ξεχνας, εχεις διπλα σου καθοδηγητη.
Τον τροπο, θα τον βρεις μονη εσυ. Θα πρεπει να κοιταξεις βαθια μεσα σου και να τον εντοπισεις.
Μα, δεν θα ναι ευκολο.
Μην ξεχνας! Βρισκεσαι σε μαχη! Κι ειναι λογικο να σε τρυπαν τα βελη, να σε πονουν οι πληγες που αιμορραγουν, να σε χτυπαν τα αγχη κι οι πανικοι. Ειναι ο εχρθος που ξεσηκωθηκε και αντιστεκεται.
Κι εσυ δεν αναβαλλεις, ουτε εχεις και την ψευδαισθηση βεβαια οτι μια μαχη κερδιζεται ετσι απλα. Βαδιζεις μεσα της. Δωσε χρονο, χρονο για μια νικη ομαλη και ολοκληρωμενη. Ακομα και τα πιο ασημαντα βηματα, τα πιο μικρα κομματια που δουλευονται, ειναι προοδος. Κι ας λυσσομανα ο εχθρος.
Κι αν τον ειδες καθαρα, αυτο δεν σημαινει πως τον νικησες κιολας!
Κουραγιο.
Ξερεις κατι που μπορει να σου δινει κουραγιο:
Δεν μπορει να σε σκοτωσει, μπορει μονο να σε κανει πιο δυνατη.
:)
Weird μου,Quote:
Originally posted by weird
Καλη μου Ανωνυμη,
ηθελα να ρωτησω τα εξης.
θεωρεις οτι θα πρεπει ως ανταλλαγμα για την στηριξη του αυτη τη δυσκολη στιγμη που δεν εισαι σε θεση να φυγεις ενδεχομενως (ή και να μενεις, να εισαι ουσιαστικα μεσα στη σχεση), θα πρεπει να του δωσεις το να διατηρησεις τη σχεση αυτη στο μελλον, παρα το οτι τοτε, θα εχεις ΙΣΩΣ αποφασισει να την αφησεις?(ή τοτε θα μπορεσεις να κανεις πραξη το να τον αφησεις)
Δευτερον, τι πειραζει που αλλιως θα αντιμετωπιζες εσυ τον εαυτο σου με τις δυσκολιες του, αν εκανες σχεση μαζι του (με τον εαυτο σου) κι αλλιως το αντιμετωπιζει το ολο θεμα εκεινος?
δυστυχώς μου περνούν τέτοιες ενοχικές σκέψεις από το μυαλό όπως η σκέψη του ανταλλάγματος... Δε θέλω να το παίξω καθόλου καλή ή άνθρωπος του καθήκοντος αλλά μέσα μου αυτή η ενοχή φουντώνει, γιατί στην ουσία είτε μένοντας είτε φεύγοντας στο μέλλον, κάνω κακό και σε άλλον άνθρωπο εκτός από εμένα...Δεν ξέρω γιατί, πάντα το έχω μέσα μου το ενοχικό κομμάτι σε ότι κι αν κάνω, χωρίς να υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα που να μου το καλλιεργεί.
Όσο για τη δεύτερη ερώτηση καλή μου δεν ξέρω αν την κατάλαβα απόλυτα καλά κι αν δεν σου απαντώ ακριβώς να μου το διευκρινήσεις. Αυτό που με πειράζει μάλλον πιο πολύ είναι ότι εγώ δεν μπορώ να φροντίσω εμένα οπότε οτιδήποτε άλλο κάνω, οπουδήποτε αλλού στηρίζομαι μη υγιώς με ενοχλεί. Και με ενοχλεί επειδή βλέπω την αλήθεια του τι κάνω. Αν δεν την έβλεπα θα ήταν πιο ανώδυνα τα πράγματα. Όνως τη βλέπω και δεν κάνω τίποτα γι\'αυτό!
Κάθόλου ίδια δεν είμαι με τότε καλή μου. Πριν αρκετά χρόνια, τότε που ξεκίνησαν οι πανικοί, ευχόμουν με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να ξαναγίνω εκείνο το χαρούμενο παιδί (που δεν ήταν πραγματικά χαρούμενο αλλά η αισιοδοξία του και η θέληση για ζωή υπερνικούσε τις δυσκολίες που είχε συναντήσει σχετικά νωρίς). Τώρα, δεν εύχομαι να ξαναγίνω εκείνο το παιδί. Γιατί εκείνο το παιδί ήταν που οδηγήθηκε στο πρόβλημα των πανικών, αλλιώς αν ήταν όλα εντάξει μαζί του όπως πίστευα δε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Εκτός από τα θετικά που είχε εκείνο το παιδί, είχε και αρνητικά. Προσπαθούσε με την επιφανειακότητα, τη διαρκή χαρά, την ψυχαγωγία και την κοινωνικότητα να προσπεράσει τα σκοτάδια και τα σύννεφα που υπήρχαν.Quote:
Originally posted by weird
Παντα επιστρεφουμε στις αγωνιες μας... ειδικα τις δυσκολες στιγμες μας...Quote:
Originally posted by anwnimi
Μερικές φορές νομίζω ότι αισθάνομαι όπως οι έφηβοι. Αγωνία και άγχος για την ανακάλυψη της ταυτότητας, του εαυτού. Πράγματα στα οποία νόμιζα κάποτε ότι λίγο πολύ είχα κατασταλλάξει. Και τώρα βλέπω ότι αρχίζω πάλι από την αρχή αλλά με μεγαλύτερο φόβο...
Κι εξαλλου, ποσο η κατασταλλαξη ειναι συμβατη με τη ζωη?
Σταθεροτητα στο ασταθες?
Ποσο ιδια εισαι με τοτε?
Ειχα γραψει στο εφηβικο μου ημερολογιο, κατι που μεχρι σημερα πιστευω:
Η εφηβεια, ειναι μονο η αρχη της αναζητησης, σε σχεση με την ανεμελια της παιδικότητας. Τελος στα αληθεια δεν υπαρχει, παντα θα ερχομαστε αντιμετωποι με τα ερωτηματα που θεσαμε.
Κι ισως οσο αυξανει η επιγνωση θα αυξανει και ο φοβος...
Μάλλον κάνω τώρα τη δύσκολη δουλειά που δεν έκανα τότε;
Σε ευχαριστώ καλή μου. Τι μου θύμισες τώρα:) Σε ένα σεμινάριο, πριν 2 χρόνια μια ψυχολόγος μας ζήτησε να γράψουμε κάτι για εμάς σε ένα χαρτάκι, \"ένα ρητό\", και να το διαβάσουμε έπειτα στην ολομέλεια. Είχα επιλέξει αυτό. Όταν το διάβασα δεν πίστευα πόσο θα με συγκινούσε εκείνη τη στιγμή η φράση αυτή που επέλεξαQuote:
Originally posted by weird
Η αιτια σε σκοτωνει.
Το να αναβαλλεις τη μαχη σε σκοτωνει.
Τι απομενει λοιπον?
Να πολεμησεις.
Να πολεμησεις την αιτια, αλλα με τον σωστο τροπο αυτη τη φορα.
Και μην ξεχνας, εχεις διπλα σου καθοδηγητη.
Τον τροπο, θα τον βρεις μονη εσυ. Θα πρεπει να κοιταξεις βαθια μεσα σου και να τον εντοπισεις.
Μα, δεν θα ναι ευκολο.
Μην ξεχνας! Βρισκεσαι σε μαχη! Κι ειναι λογικο να σε τρυπαν τα βελη, να σε πονουν οι πληγες που αιμορραγουν, να σε χτυπαν τα αγχη κι οι πανικοι. Ειναι ο εχρθος που ξεσηκωθηκε και αντιστεκεται.
Κι εσυ δεν αναβαλλεις, ουτε εχεις και την ψευδαισθηση βεβαια οτι μια μαχη κερδιζεται ετσι απλα. Βαδιζεις μεσα της. Δωσε χρονο, χρονο για μια νικη ομαλη και ολοκληρωμενη. Ακομα και τα πιο ασημαντα βηματα, τα πιο μικρα κομματια που δουλευονται, ειναι προοδος. Κι ας λυσσομανα ο εχθρος.
Κι αν τον ειδες καθαρα, αυτο δεν σημαινει πως τον νικησες κιολας!
Κουραγιο.
Ξερεις κατι που μπορει να σου δινει κουραγιο:
Δεν μπορει να σε σκοτωσει, μπορει μονο να σε κανει πιο δυνατη.
:)
Οταν σχετιζόμαστε , ασκούμε επίδραση στο ατομο με το οποίο είμαστε σε σχεση κι αυτός σε εμας.... Ετσι είναι η σχέση. Ρισκάρεις. Ο άλλος δεν είναι ένα άβουλο κι αβοηθητο πλάσμα. Αντιλαμβάνεται πως σχετιζεται μαζι σου και μενει γιατι προφανως κατι παιρνει απο τη σχεση αυτή. Δεν παιρνεις μονο εσυ. Ειναι επιλογή του. Ισα ισα που η δικη σου επιλογη μπορει να ειναι πιο βεβιασμένη απο τη δική του. Εξάλλου δεν του κρύβεις τα δεδομένα, τα ξέρει. Νομίζω οτι λόγω της ενοχής, ετοιμάζεσαι για ενα αντάλλαγμα που δεν θα σου ζητηθεί.Quote:
Originally posted by anwnimi
Weird μου,Quote:
Originally posted by weird
Καλη μου Ανωνυμη,
ηθελα να ρωτησω τα εξης.
θεωρεις οτι θα πρεπει ως ανταλλαγμα για την στηριξη του αυτη τη δυσκολη στιγμη που δεν εισαι σε θεση να φυγεις ενδεχομενως (ή και να μενεις, να εισαι ουσιαστικα μεσα στη σχεση), θα πρεπει να του δωσεις το να διατηρησεις τη σχεση αυτη στο μελλον, παρα το οτι τοτε, θα εχεις ΙΣΩΣ αποφασισει να την αφησεις?(ή τοτε θα μπορεσεις να κανεις πραξη το να τον αφησεις)
Δευτερον, τι πειραζει που αλλιως θα αντιμετωπιζες εσυ τον εαυτο σου με τις δυσκολιες του, αν εκανες σχεση μαζι του (με τον εαυτο σου) κι αλλιως το αντιμετωπιζει το ολο θεμα εκεινος?
δυστυχώς μου περνούν τέτοιες ενοχικές σκέψεις από το μυαλό όπως η σκέψη του ανταλλάγματος... Δε θέλω να το παίξω καθόλου καλή ή άνθρωπος του καθήκοντος αλλά μέσα μου αυτή η ενοχή φουντώνει, γιατί στην ουσία είτε μένοντας είτε φεύγοντας στο μέλλον, κάνω κακό και σε άλλον άνθρωπο εκτός από εμένα...Δεν ξέρω γιατί, πάντα το έχω μέσα μου το ενοχικό κομμάτι σε ότι κι αν κάνω, χωρίς να υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα που να μου το καλλιεργεί.
Όσο για τη δεύτερη ερώτηση καλή μου δεν ξέρω αν την κατάλαβα απόλυτα καλά κι αν δεν σου απαντώ ακριβώς να μου το διευκρινήσεις. Αυτό που με πειράζει μάλλον πιο πολύ είναι ότι εγώ δεν μπορώ να φροντίσω εμένα οπότε οτιδήποτε άλλο κάνω, οπουδήποτε αλλού στηρίζομαι μη υγιώς με ενοχλεί. Και με ενοχλεί επειδή βλέπω την αλήθεια του τι κάνω. Αν δεν την έβλεπα θα ήταν πιο ανώδυνα τα πράγματα. Όνως τη βλέπω και δεν κάνω τίποτα γι\'αυτό!
Όσο για το δεύτερο ζήτημα.
Ξέρεις οτι δεν μπορείς να σε φροντίσεις κι οτι ίσως χρησιμοποιείς μπατερίτσες. Και πνίγεσαι, το ξέρω, γιατι βλέπεις κι ομως εξακολουθείς. Ειναι ενα απαίσιο συναίσθημα ανημποριάς. Ωστόσο ξέρεις τι είπα σε εκείνη τη φάση στον εαυτό μου?
Μα τώρα, αυτή τη στιγμή που με απαξιώνω, ουσιαστικά δεν με φροντίζω? Εστω στηριζόμενη στον άλλον. Αφενός μειώνω λίγο την ευθιξία λόγω περηφάνιας αφετέρου προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον άλλο για το είδος της σχέσης μας. Ετσι το όλο πράγμα απο ανυπόφορο έγινε για μένα καθαρό και μεταβατικό.
Κατάρρευση...
Υπάρχουν στιγμές της ημέρας που τη νιώθω έντονα...Νομίζω πως ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο άσχημα στη ζωή μου. Φοβάμαι! Φοβάμαι πολύ! Δεν κοιμάμαι...Βλέπω ανήσυχα όνειρα...ένα άγχος με κυριεύει σχεδόν όλη την ημέρα...Δεν είναι το συνηθισμένο άγχος της επικείμενης έκθεσης στον πανικό...Είναι κάτι καινούριο για μένα. Ακόμα πιο οδυνηρό. Κι εκεί που δεν είχα ποτέ ψυχοσωματικά με τρυπάει το στομάχι μου. Φοβάμαι το τόσο άγχος...Νομίζω ότι θα ξεκλειδώσει ασφάλειες ευαίσθητες του εγκεφάλου μου και θα με οδηγήσει σε μονοπάτια χωρίς επιστροφή...σε μονοπάτια διαφορετικά, που συγκρινόμενα με τους πανικούς δε θα είναι τίποτα μπροστά τους.
Και η κατάθλιψη...Δεν τη νιώθω να έρχεται, έχει ήδη έρθει. Και προσπαθώ να την αποδιώξω, με κάθε θεμιτό μέσο για να μπορώ να σκέφτομαι καθαρά και όχι μέσα στο μαύρο σκοτεινό τρυπάκι της.
Φοβάμαι...Τόσο δύσκολη είναι τελικά η ψυχοθεραπεία; Ή μάλλον τόσο ανέτοιμη, αδύναμη είμαι να τη διαχειριστώ;
Θέλω να γυρίσω για λίγο την πλάτη σε αυτά που αντίκρυσα, για να πάρω μια ανάσα, να ξεκουραστώ, να δυναμώσω και δεν μπορώ...Το μυαλό μου δεν ξεκολλάει με τίποτα. Μήπως πρέπει να πάρω φάρμακα; Αυτή η σκέψη τριβελίζει το μυαλό μου. Όμως αντιστέκομαι, ακόμα. Θα ξαναδιαβάσω το Γιάλομ, μπας και μου κάνει καλό. Σας ευχαριστώ που με ακούτε.
Σ\'ευχαριστώ τόσο καλή μου. Κι εγώ έτσι λέω στον εαυτό μου.Quote:
Originally posted by weird
Μα τώρα, αυτή τη στιγμή που με απαξιώνω, ουσιαστικά δεν με φροντίζω? Εστω στηριζόμενη στον άλλον. Αφενός μειώνω λίγο την ευθιξία λόγω περηφάνιας αφετέρου προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον άλλο για το είδος της σχέσης μας. Ετσι το όλο πράγμα απο ανυπόφορο έγινε για μένα καθαρό και μεταβατικό.
όλοι λυγίζουμε σ αυτά που αντικρύζουμε βαθειά μέσα μας κ πονάμε.. ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που δεν είχαμε φανταστεί πως υπήρχαν... φόβος διακατέχει όλο μας το είναι.. σπάμε σε κομμάτια.. μπροστά στα μονοπάτια της ψυχής που ανοίγονται κ βλέπουμε ένα καινούριο δρόμο μέσα απο κει που τρέμει η ψυχή μας να το νιώσουμε κ να πορευτούμε μέσα απο αυτό.. καμία δύναμη, επιφυλακτικοί κάθε φορά αναγνωρίζουμε κ κάτι άλλο που είχαμε ενταφιάσει μέσα μας, που δεν του χαμε δώσει ποτέ δικαίωμα να αναπτυχθει κ μας ρίχνει κάτω με την μια, μας ξεχνάει ο ύπνος κ τη θέση του παιρνουν χιλιάδες σκέψεις που με το ζόρι μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα.. το λες κ στην υπογραφή σου \"πώς να ξαναγεννηθείς, αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη;\" κουράγιο απ\'οτι έχει απομείνει.. ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά θα τον διαβούμε!
Μαρία μου εκφράζεις αυτό που νιώθω...αυτό το φόβο...που μοιάζει ανυπέρβλητος...
Και δε μιλάω για φόβο επικείμενης κρίσης πανικού...Μακάρι να ήταν μόνο αυτό! Φόβο για το φόβο, για το μέλλον, για μένα...για το είναι μου!
Κοιτάζω πίσω τώρα και βλέπω...
Πως ήμουν πριν αρχίσω τη θεραπεία -πριν 3 μήνες - και πως τώρα..
Με τι αποφασιστικότητα, ελπίδα, θάρρος ξεκίνησα... Και τώρα που τα βρήκα σκούρα αμφιβάλλω για όλα...και το χειρότερο για μένα την ίδια!
Ναι, η υπογραφή μου:)
Σ\'ευχαριστώ που μου τη θύμισες Μαρία μου. Αλλά το θέμα είναι...θα ξαναγεννηθεί κανείς; Ή θα θαφτεί μέσα στις ίδιες του τις στάχτες; Κι απαντάω η ίδια σε μένα. Αν δεν το δοκιμάσει δε θα το μάθει ποτέ. Κι ανταπαντώ πάλι η ίδια σε μένα. Τι εύκολα και ωραία που είναι τα λόγια...και πόσο δύσκολες είναι οι πράξεις...
ή μήπως γεννιεσαι πάλι-μήπως συμβαινει καποιου τύπου αναγέννηση?προσπαθώντας να κρατήσεις οτι αγαπας απο σενα κ να αποβάλλεις οτι σου ειναι βάρος?Quote:
Originally posted by anwnimi
Αλλά το θέμα είναι...θα ξαναγεννηθεί κανείς;
anwnimi, πριν 3 μήνες ξεκίνησες θεραπεία; άρα βρισκόμαστε στο ίδιο στάδιο κ γω ένα 3μηνο εχω συνολικά, γι\'αυτο δεν μου κάνει τόσο εντύπωση τα όσα γράφεις παρα μόνο τα αισθάνομαι κ απορώ με τον τρόπο που τα εκφράζεις! ναι υπάρχει ο φόβος να θαφτούμε στις στάχτες μας, αλλά αν δεν ρισκάρουμε, δεν θα κερδίσουμε ούτε θα χάσουμε κάτι στην φάση που βρισκόμαστε! νομίζω ότι μ αυτο το σκεπτικό όσο κ να μην αντέχουμε να μην μπορούμε, αξίζει να προσπαθήσουμε!
Σοφία δεν είχα ιδέα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο! Ότι όλο αυτό θα γεννούσε τόσο μεγάλο άγχος, μεγαλύτερο και από αυτό των πανικών. Αυτό παλεύω να κάνω, να ανα-γεννηθώ, μακάρι να τα καταφέρω και να μη με βρείτε πουθενά αλυσσοδεμένη...
Μαρία ναι. Βέβαια είχα και ένα διάστημα διακοπής 1 μήνα λόγω διακοπών οπότε κάντο καθαρά 2 μήνες. Είσαι πιο μπροστά από μένα:)
Τώρα που ήμουν στις διακοπές μου, διάβασα μία μικρή ίστορία με πολύ νόημα. Θα σου την χαρίσω Ανώνυμη, έτσι όπβς την θυμάμαι.
Το βιβλίο λέγεται \"Βασίσου πάνω μου\" και έιναι του Χόρχε Μπουκάι.
Κάποτε, ένα μικρό κορίτσι που ζούσε στην εξοχή, συνάντησε να κρέμεται απο ένα σπασμένο κλωνάρι, ένα κουκούλι.
Το κορίτσι ανησύχησε μήπως κινδυνεύσει και αποφάσισε να το πάρει σπίτι ως προστατευόμενό του.
Τοποθέτησε το κουκούλι κάτω απο το φώς μιας λάμπας για να έχει ζεστασιά και περίμενε...
Τις επόμενες μέρες, είδε ένα εύθραυστο πλασματάκι, μία πεταλουδίτσα, να έχει κάνει μετά βίας μια σχισμή στο κουκούλι και να προσπαθεί έντονα να βγεί έξω.
Το κορίτσι υπολόγισε οτι τούτο το μικρό μικρό έντομο ποτέ δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με ένα τέτοιο μεγάλο και σκληρό κουκούλι και πήρε την απόφαση να το βοηθήσει για άλλη μια φορά.
Πήγε και πήρε μια λεπτή τσιμπίδα και πολύ απαλά και προσεκτικά, έσπασε ένα μεγάλο μέρος του κουκουλιού, αφηνοντας το έντομο να απελευθερωθεί στα σίγουρα πια.
Μετά το κοριτσάκι, ικανοποιημένο με τον εαυτό του, βγήκε στον κήπο για παιχνίδι. Το απόγευμα που επέστρεψε περίμενε η πεταλουδίτσα να έχει γίνει άφαντη.
Μα αυτό που αντίκρυσε το τρόμαξε.
Το έντομο, είχε γυρισει ανάποδα με τα ποδαράκια του ψιλά και τα φτερουδάκια του ήταν κολημμένα στα πλευρά του, σφιχτά.
Το πήγε στον παππού του και το ρώτησε με απελπισία.
- Τι περισσότερο θα μπορούσα να είχα κάνει για να σώσω την πεταλούδα μου?
-Στην πραγματικότητα, μάλλον θα έπρεπε να είχες κάνει πολύ λιγότερα κορίτσι μου. Ο αγώνας που δίνει η πεταλούδα για να ελευθερωθεί απο το κουκούλι της, είναι σκληρός. Παλέυει βιώνοντας τη μεγαλύτερη δυνατή αγωνία μα η μαχη αυτή είναι τόσο απαράιτητη για τη ζωούλα της. Η καρδία της λούζεται απο την αγωνία και αρχίζει να χτυπά έντονα. Αυτό ακριβώς το χτυποκάρδι, είναι που επιτρέπει στο αίμα της νεαρής πεταλούδας να κυκλοφορήσει με δύναμη και ορμή σε όλο της το σώμα φτάνοντας μέχρι τα φτερά της. Τα φτεράκια της αιματώνονται και ξεδιπλώνονται σιγά σιγά ινοντάς της την ικανότητα να πετά ψηλά.
...... Ο αγώνας που δίνουμε για να απελευθερωθούμε απο το κουκούλι μας, είναι αδυσώπητα σκληρός και συχνά μοιάζει καταδικασμένος.
Μόνο όμως μέσα απο τους παλμούς της δικής μας καρδίας, κάτω από το φως του δικού μας αγώνα, θα βρούμε τη δύναμη να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Είναι μια στιγμή απόλυτα προσωπική και η υπερ- ετεροπροστασία μπορεί να έχει συνέπειες:να μην γνωρίσουμε ποτέ το αληθινό μέγεθος της δυνατότητάς μας.
Αυτο που θα ρωτουσα,ειναι με τη συγκεκριμενη πεταλουδα τι γινεται?Γιατι αυτο μας ενδιαφερει στη συγκεκριμενη περιπτωση.Και απαντω πως αν ηθελε το κοριτσακι να σωσει την πεταλουδα τοτε θα μπορουσε να φτιαξει νεες συνθηκες αιχμαλωσιας,παρομοιες με αυτες του κουκουλιου,και να δωσει μια δευτερη ευκαιρια στην πεταλουδα.Αυτο σημαινει πως με καταλληλη εξωτερικη βοηθεια ,αλλα και βεβαια με την θεληση της πεταλουδας να ζησει,υπηρχαν πολλες πιθανοτητες,εστω και καθυστερημενα,εστω και μεσα απο πονο,να καταφερει η πεταλουδα να βρει ξανα το δρομο της.Ποτε δεν μπορουμε να πουμε πως ειναι αργα για μια διεξοδο,γιατι ολα ειναι ρευστα σε αυτη τη ζωη αλλα παντα υπαρχει η ελπιδα και πρεπει να ακολουθουμε τον δρομο που μας χαραζει .......
Καλέ μου εμπνευστή νομίζω συμπλήρωσες πολύ όμορφα το κειμενάκι μου.
ναι, αυτό θα μπορούσε να είναι το νόημα της θεραπείας: το κορίτσι που ανασκευάζει ένα κουκούλι που θα μας πνίξει, θα μας αρπάξει την ανάσα, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να δώσουμε τον αωνα της επιβίωσής μας, να ανοίξουμε τα φτερά που άλλοι μας εμπόδισαν να ανοίξουμε.
Και είναι δύσκολο...
Μπαίνεις σε μια άγρια μπόρα, μια καταιγίδα ψυχής... με άγρια τοπία σκοτείνά. Νιώθεις το μέσα σου να αλλάζει βιαστικά πλευρό, να θέλει να κρυφτεί απο αλήθειες που ποτέ δεν ήθελε να ξέρει...
Αντιμέτωπος, με σένα! Υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος?
Κι αυτή η αίσθηση, οτι κάτι ξύπνησε, κατι καινούργιο που όμως βρισκόταν πάντα εκεί.
Απλά εσυ εκλεινες τα μάτια.
Κι αναστατώνεσαι, κλαις με δάκρυα χωρίς προορισμό αλλά με βαθια νοσταλγία και φόβο...
Είναι δύσκολες οι ώρες του \"κοιτάγματος\" στο δικό μας, βαθύ πηγάδι.
Δύκσολες και έντονες.
Θέλει χρόνο, υπομονή.
Γιατί μόνο μετά τη μπόρα, απλώνεται εκέινη η σχεδόν υπερφυσική γαλήνη στη φύση. Και όλα φεγγοβολούν έντονα το περίγραμμά τους.. κι ακόμα κι η σταγόνα που θα κυλήσει κάτω απαλά θα βγάλει έναν ήχο υπέροχο, σαν ψίθυρο απαλό.
Κι εσύ θα έχεις βρεί τη νηνεμία, μεσα στις ψυχης σου τα δρομάκια.
Θα έχεις σπασει το κουκούλι:)
Και μιλώντας για ελπίδα.. κατι που είχα αισθανθεί βαθιά κάποτε και στο χαρίζω.
Η ελπίδα είναι το χαμογελο μιας στιγμης
που εσκισε την θλιψη
και γεννησε μια δυναμη
που τρεμοπαιζει
αλλα καιει οσο η φλογα του κεριου.
και οσο καιει,νοιωθεις την ζεστασια της και σκεφτεσαι πως αν καταφερεις να βαλεις την σωστη τροφη,θα την θρεψεις,και θα μεγαλωσει,και θα χαθεις μεσα της,θα τυφλωθεις απο το φως της που εσυ ο ιδιος βοηθησες να εδραιωθει.Και αυτο το αναφερω για ολους,ποτε μην σταματησετε να βλεπετε αυτη τη φλογα του κεριου.Και δεν λεω να σβησετε τη φλογα γιατι δεν σβηνει ποτε,ισως χαμηλωνει η ενταση της και δεν ειναι ευδιακριτη,αλλα ειναι παντα μεσα μας,σφυρηλατημενη στην ιδια μας την υπαρξη...
Εχουμε ολη τη δυναμη του κοσμου μεσα μας. Η ελπιδα ειναι η επαφη με τη δυναμη τουτη. Μπορει να φαινεται ισχνη αρχικα, να τρεμοπαιζει, μα αν πας να την αγγιξεις, θα καιει, οπως η φλογα του κεριου.
Ο δρομος που κανει ο καθενας για να συναντησει την δικη του φλογα, ειναι ενα ταξιδι μοναδικο.
Το πιστευω οτι η φιλη μας, βρισκεται σε αυτον τον δρομο.
Δεν εισαι μονη!
Εμπνευστη, σε διαβαζω και μου θυμιζεις τον τροπο που αντιλαμβανομαι και νιωθω τα πραγματα. Ειναι δυνατα λογια.
Να μαστε ολοι καλα.
οσοι τα νοιωθουν τα γνωριζουν ... θα πρεπε ολοι
Είναι τόσο δυνατή περιγραφή! Σ\'ευχαριστώ για την τόσο όμορφη ιστορία weird μου....Ένα εύχομαι: Μακάρι η πεταλούδα να ξέρει πότε πρέπει να βγει από το κουκούλιQuote:
Originally posted by weird
...... Ο αγώνας που δίνουμε για να απελευθερωθούμε απο το κουκούλι μας, είναι αδυσώπητα σκληρός και συχνά μοιάζει καταδικασμένος.
Μόνο όμως μέσα απο τους παλμούς της δικής μας καρδίας, κάτω από το φως του δικού μας αγώνα, θα βρούμε τη δύναμη να ανοίξουμε τα φτερά μας.
Είναι μια στιγμή απόλυτα προσωπική και η υπερ- ετεροπροστασία μπορεί να έχει συνέπειες:να μην γνωρίσουμε ποτέ το αληθινό μέγεθος της δυνατότητάς μας.
της, ούτε νωριτερα από όσο αντέχει ούτε και πολύ αργότερα όταν πια θα έχει αρχίσει να σαπίζει το μέσα της...
Μάλλον Εμπνευστή απαντάς στο δεύτερο σκέλος της ευχής μου. Έχεις δίκιο...Προσπαθώ να το χωνέψω ότι πραγματικά έτσι είναι τα πράγματα, να μη με νικά το άλλοQuote:
Originally posted by Empneustns
Ποτε δεν μπορουμε να πουμε πως ειναι αργα για μια διεξοδο,γιατι ολα ειναι ρευστα σε αυτη τη ζωη αλλα παντα υπαρχει η ελπιδα και πρεπει να ακολουθουμε τον δρομο
που μας χαραζει .......
κομμάτι του εαυτού μου που είναι εκεί πάντα να με πολεμά...
απλά δεν έχω λόγια να σχολιάσω την περιγραφή αυτή...:)Quote:
Originally posted by weird ..............
Θα έχεις σπασει το κουκούλι
Ένα μου ήρθε τώρα. Διάβασα ότι η ευτυχία είναι στιγμές, στιγμές φωτεινές όπου όλα τα βλέπεις πεντακάθαρα, με δύναμη ψυχής. Αλλά είναι μόνο στιγμές. Κι αν δεν
υπήρχε το σκοτάδι ξανά δε θα μπορούσαμε να διακρίνουμε αυτές τις στιγμές φωτός. Όπως δε θα υπήρχε η χαρά αν δεν υπήρχε η λύπη, δε θα διαχωρίζονταν τα
συναισθήματα. Δυστυχώς όμως καμιά φορά οι στιγμές του σκόπους διαρκούν τόσο πολύ και τόσο έντονα που λιγοψυχείς...Που ο φόβος γίνετια τρόμος...Κι εκεί χάνεις την
πίστη στον εαυτό σου...
Τι όμορφα που το περιγράφεις κι εσύ Εμπνευστή. Ναι αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτή η φλόγα να γίνει πιο δυνατή, κι όταν φυσά δυνατός αέρας αυτή να είναι πιοQuote:
Originally posted by Empneustns
και οσο καιει,νοιωθεις την ζεστασια της και σκεφτεσαι πως αν καταφερεις να βαλεις την σωστη τροφη,θα την θρεψεις,και θα μεγαλωσει,και θα χαθεις μεσα της,θα
τυφλωθεις απο το φως της που εσυ ο ιδιος βοηθησες να εδραιωθει
αυτάρκης, πιο σίγουρη...
Πόση δύναμη μου δίνετε...
Αυτή την περίοδο έχω παγώσει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα γεγονότα που συνέβησαν πριν να εμφανιστούν οι κρίσεις. Δεν το άντεχε η ψυχή μου, φώναζε δεν
αντέχω. Ακόμα και σε όνειρο το είδα, να το φωνάζω συνεχώς στην ψυχοθεραπεύτρια...Νομιζω δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο ευάλωτη. Τρόμαξα... Κι ακόμα νιώθω...ίσως όχι
τόσο αλλά φοβάμαι. Θέλω να ριχτώ στη μάχη αλλά φοβάμαι. Μένω ακίνητη. Στο κουκούλι μου.
Τα μόνα συναισθήματα που δεν παγωνω και ούτε θέλω γιατί αυτά τα αντέχω - περίεργο αλλά δεν ξέρω γιατί - είναι το συναίσθημα της απώλειας. Πρόσφατα διάβασα ότι
\"οι νευρώσεις είναι στην ουσία ο φόβος/άρνηση να ενηλικιωθούμε\". Και στις νευρώσεις συγκαταλέγεται η διαταραχή πανικού. Πόσο αλήθεια είναι αυτό. Πόσο θα ήθελα
όταν σκέφτομαι έναν επικείμενο πανικό να γίνω ξανά η μικρή ανώνυμη που ήταν υπό την προστασία των μεγάλων. Που ότι κι αν γινόταν θα υπήρχε η αγκαλιά, το
καθησυχαστικό χάδι, ένα χαμόγελο. Άραγε αυτά υπήρχαν τότε; Από ότι θυμάμαι, κάποιες στιγμές ναι, κάποιες όχι. Πάντως διακρίνω σε μένα ένα μεγάλο
παλιμπαιδισμό που μου φάινεται περίεργος στην έντασή του κάποιες στιγμές...
Προσπαθώ να δυναμώσω τη φλόγα μου, όσο κι αν φυσά ή όσο εγώ η ίδια τη φυσώ για να δω πόσο αντέχει...Γιατί δεν πιστεύω σε μένα και διαρκώς την αμφισβητώ, τη
δοκιμάζω βάζοντάς τη σε κίνδυνο.
Κρινοντας απο αυτα που γραφεις,καταλαβαινω πως φοβασαι να παρεις την ζωη σου στα χερια σου.Δεν εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου να την οδηγησεις,πιστευεις πως καποιος αλλος θα μπορουσε να το κανει καλυτερα απο σενα και θελεις να συνεχισεις να εισαι υπο την προστασια καποιου που θα αποφασιζει για σενα.Σε ολα αυτα ερχεται και ο φοβος του να αντιμετωπισεις το φαινομενο να χανεις τον ελεγχο του εαυτου σου και αυτο σε τρομαζει.
Αν τα εχω επισημανει σωστα,αυτα ειναι τα στοιχεια που πρεπει να δουλεψεις με τον εαυτο σου.Πρεπει να τονωσουμε την αυτοπεποιθηση σου,και να σου δωσουμε να καταλαβεις πως πρεπει να αναλαβεις το πηδαλιο του εαυτου σου και να επιδιωξουμε να κανεις λαθη για να μαθεις μεσα απο αυτα.Να καταλαβεις πως ΠΡΕΠΕΙ να κανουμε λαθη.ΠΡΕΠΕΙ να μαθουμε να αντιμετωπιζουμε την απογοητευση των λαθων μας γιατι φαντασου......... αν επι 30 χρονια εισουν παντελως αλανθαστη και ξαφνικα εκανες ενα μηδαμινο λαθος,εσπαζες ενα ποτηρι,επι 2 βδομαδες δεν θα μπορουσες να κατανοησεις το λαθος αυτο και θα το μεγαλοποιουσες,γιατι θα ηταν πρωτογνωρο για σενα και δεν θα ηξερες να το αντιμετωπισεις.Αν πιστευεις πως δεν εχεις ακομα τις ψυχικες δυναμεις να ξεκινησεις την εξοδο σου απο το κουκουλι μπορεις να περιμενεις να βρεις την καταλληλη στιγμη.Πρεπει να γνωριζει ομως πως καθε φορα που θα δοκιμαζεις να βγεις και δεν θα τα καταφερνεις θα γινεσαι σκληροτερη και θα αναλυεις τι δεν εκανες σωστα για να μη το ξαναεπαναλαβεις.Βλεπεις εμεις εχουμε την πολυτελεια του χρονου σε σχεση με την πεταλουδα.Ανωνυμη να σου υπενθυμησω πως ολα αυτα δεν θα τα κανεις πραξη αυριο,αλλα θα χρειαστεις τον χρονο σου,και ουτε πρεπει να πιεσεις υπερβολικα τον εαυτο σου(οχι ομως και να τον αφησεις εντελως).Θα τα καταφερεις σιγα σιγα οπως τα εχουν καταφερει τοσα ατομα,και θα πιστεψεις στον εαυτο σου.Μονο θα σε παρακαλεσω να σταματησεις να χρησιμοποιεις μια φραση.\"Δεν μπορω\".Αυτη τη φραση θα την εξαφανισεις απο το λεξιλογιο σου σαν να ειναι η χειροτερη βρισια.
Η ελπιδα υπαρχει μεσα σου,αλλα ακομα υπαρχει και ο ανεμος της αμφιβολιας σου.Βαλε τα χερια σου γυρω της για να την προστατεψεις και θα σε ανταμειψει,στο υποσχομαι αυτο.Και θα μεγαλωσει τοσο καποτε που η αμφιβολια θα ειναι σταχτη που απλα θα προσεχεις μην αναζωπυρωθει κατω απο τον δικο σου ελεγχο.Πρεπει να το πιστεψεις ομως.Δεν ξερω κατι παραπανω για τη ζωη σου για να σου δωσω συγκεκριμενες συμβουλες,αλλα ισως ειναι καιρος να δωσεις εσυ αυτες τις συμβουλες στον εαυτο σου.Μπορεις αν θελεις να ρωτησεις τη γνωμη μας,τουλαχιστον στην αρχη μεχρι να αποφασιζεις εντελως μονη σου(και αυτο δεν το λεω για να σε φοβισω,θα σου αρεσει μετα να αποφασιζεις εσυ για τον εαυτο σου),εμεις θα ειμαστε εδω...
Διαβασα και τη απαντηση σου στο τοπικ \"θελω να βρω δυναμη\".Με χαροποιει γιατι η κριτικη σου ικανοτητα λειτουργει,και η δυνατοτητα σου να αντιδρας και να σκεφτεσαι.Σου μενει να πιστεψεις αυτα που λες και οχι μονο να τα λες.Βαζω στοιχημα πως ο gus θα σε ακουσει γιατι οτι ειπες ηταν σωστο,ακολουθησε το παραδειγμα του ....
Εμπνευστή καλά το κατάλαβες.
Δεν έχω εμπιστοσύνη σε μένα. Και ότι τρομάζω με τα Λάθη. Γι\'αυτό και αποφεύγω τις αποφάσεις. Νομίζω πως δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε ήμουν πιο δυναμική. Ή νόμιζα πως ήμουν. Μάλλον φταίει η \"χρόνια ήπια κατάθλιψή\" μου όπως διαγνώσθη. Αποφάσισα τουλάχιστον να αρχίσω γυμναστήριο ξανά και να βγαίνω πιο πολύ (έχω κλειστεί πραγματικά πολύ) μιας και αν η διάθεσή μου καλυτερέψει και η φλόγα που λέγαμε παραπάνω θα δυναμώσει. Βέβαια αυτό θα είναι μόνο η αρχή, το ξέρω. Δε φτάνει το να νιώσω απλά προσωρινά καλά.
Εμπνευστή μου, η φάση είναι ότι είναι σαν να ακούω τα λόγια της θεραπεύτριας!:
\"Ανωνυμη να σου υπενθυμησω πως ολα αυτα δεν θα τα κανεις πραξη αυριο,αλλα θα χρειαστεις τον χρονο σου,και ουτε πρεπει να πιεσεις υπερβολικα τον εαυτο σου\"
Το κακό είναι ότι συνεχώς - τα τελευταία χρόνια της ζωής μου γιατί όπως είπα δεν ήμουν πάντα έτσι - δίνω χρόνο, κι άλλο χρόνο, κι άλλο χρόνο στον εαυτό μου. Και μένω σε μια κατάσταση μονιμότητας. Άρχισα να κάνω τον τελευταίο χρόνο - όταν πια συνειδητοποίησα με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι η ζωή μας είναι πολύ πολύ μικρή και είναι το θείο δώρο μας - κάποιες αλλαγές σημαντικές στη ζωή μου και σε μένα και πραγματικά τις άντεξα. Και είδα ότι τελικά άξιζαν τον κόπο. Μόλις ξεκίνησα να κάνω και μια ακόμη πιο σημαντική αλλαγή επανεμφανίστηκαν οι κρίσεις πανικού που με είχαν ψιλοξεχάσει - όχι εντελώς βέβαια αλλά καμία σχέση. Και εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και ότι εμπιστοσύνη είχα σε μένα έφτασε υπό του μηδενός.
Ευτυχώς, μπορεί να μη διαθέτω αποφασιστικότητα, αλλά αντοχή και πείσμα έχω και το πολεμώ. Σήμερα, μετά από μία ακόμα έκθεση σε πιθανό πανικό, είμαι πιο δυνατή.
Είδα ότι τελικα έφαγα τα μούτρα μου και τώρα φοβάμαι πολύ να προχωρήσω.
Μια και είμαι λιγάκι στα πανω μου θα σας αφιερώσω το τραγουδάκι που ακούω αυτή τη στιγμή από το ραδιοφωνάκι μου μπας και το πιστέψω::)))))))
\"κάνε το χειμώνα καλοκαίρι, κάνε το μπαλκόνι σου βροχή, ότι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί!\"
Σ\'ευχαριστώ πολύ Εμπνευστή μου, αυτό πρέπει να κάνω, να πιστέψω αυτά που λέω κι όχι μόνο να τα λέω...
anwnimi,
ευχαριστουμε για το τραγουδάκι:).....διαλεξε ενα απο αυτα που εχω βάλει στους στιχους...ειναι απειρα:)....
Λοιπον, με αφορμη τους πανικους, κ την αναγκη σου να εκτεθεις για να αποδειξεις οτι μπορεις οτι αντεχεις, σκεφτηκα κατι. Οχι σπουδαιο, μα απλο: Δεν εχω παθει ποτε μου πανικο (τουλάχιστον μεχρι στιγμης....ποτε δεν ξερεις).....ομως εμενα μου διασφαλιζει κανεις οτι το δικο μου \"καλα\" θα ναι λιγοτερο προσωρινο απο το δικο σου? Η δικη μου διακοπη χαράς μπορει να προελθει απο μενα την ιδια, με εναν αλλο τροπο κ οχι τον μανδυα του πανικου. Οπως απο εμποδια που βάζω εγω η ιδια σε μενα μεσω της π.χ. μη σταθερης συμπεριφορας μου, του δισταγμου να αναλαβω ευθυνες ή οτιδηποτε άλλο.
Αρα, καθε φορά θα τρεχω να κανω τί ? Τεστ για να δω ποσες ευθυνες αντεχω, ποσο σταθερη ειμαι?
Αυτο που γράφεις το \"δεν φτάνει το να νιωσω απλά προσωρινα καλα\", δεν ειναι απλο να συνειδητοποιεις τη στιγμη που εισαι καλα, οτι εισαι καλα....μπορει να ναι κ μεγαλειο:)
Σοφία, έχεις δίκιο. Τα τεστ απλά δείχνουν πως στην ουσία δεν πιστεύω σε μένα αλλά πρέπει να περάσω το τεστ για να πιστέψω σε μένα και αυτό διαρκεί μέχρι να έρθει το επόμενο τεστ κ.ο.κ. ...
Χρειάζεται η πίστη σε μένα να πηγάζει από μένα και όχι από την έκβαση του τεστ.
Αυτό προσπαθώ να κάνω με τη θεραπεία.
Αλλά να, οι πανικοί είναι πραγματικά ένα τρομερό συναίσθημα που όταν το έχεις και σκέφτεσαι είμαι ικανή να κάνω αυτό αύριο; το άλλο μεθαύριο; που και μόνο η σκέψη σε ρίχνει και προσπαθείς με τα διαδοχικά τεστ να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά απλά είναι ένας αρνητικός τρόπος σκέψης. Αν τον πείσεις σιγά σιγά, μετά πιστεύω μπορείς να προχωρήσεις να δουλέψεις με σένα σε πιο υψηλό επίπεδο.
ανωνυμη τι ακριβως ειναι αυτο που δεν μπορεις να ξεπερασεις και φοβασαι?ειναι κατι συγκεκριμενο η τα παντα?δεν εχω καταλαβει αν ειναι προβλημα με το αγορι σου η με τους γονεις σου η με κατι αλλο.Πιστευω πως ξερεις τι πρεπει να κανεις αλλα κομπιαζεις.Δεν μπορω να σου πω να το κανεις η οχι γιατι δεν ξερω τιποτα για την ζωη σου και της συνθηκες ζωης σου,αν και σε αυτη την περιπτωση παλι δεν θα ελεγα τιποτα γιατι πολυ απλα δικη σου ειναι η ζωη.
Τα τεστ ειναι σαν την πασιεντζα,που μολις τελειωσεις την μια βαζεις αλλη ευχη και ξεκινας δευτερη.Γραψε σε ενα χαρτι τα τεστ που \"περασες\" και κορνιζοσετα να τα βλεπεις καθε φορα που ξυπνας για να καταλαβεις πως εχεις ικανοτητες.Αυτα που δεν \"περασες\" ειναι η εμπειρια σου.Δεν θελω να γραφω συνεχεια τα ιδια,πρεπει να το παρεις αποφαση οπως οταν μπαινεις στα κρυα νερα της θαλασσας.Στην αρχη κρυωνεις,καθυστερεις.Εχεις μπει μεχρι τους μηρους.Μη δειλιαζεις τωρα,ειναι η αποφαση που μενει να κανεις και εσυ την βουτια σου.και αυριο που θα ξαναθελησεις να μπεις στη θαλασσα παλι θα κρυωσεις αλλα θα το εχεις συνηθησει.να λες συνεχεια \"ΜΠΟΡΩ\" ακομα και οταν πιστευεις πως δεν μπορεις.Εχεις ατομα διπλα σου που σε κατηγορουν συνεχεια πως δεν θα μπορεσεις?Μη τους δινεις σημασια,αχρηστα μυαλα ειναι.Πιστευω σε σενα και δεν το λεω για να σε κανω να νοιωσεις ενοχες και θα φανει στο τελος.Απλα μη το αφησεις να σε καταβαλει,εσυ εισαι το αφεντικο,αν δεν εισουν εσυ δεν θα υπηρχε τιποτα απο ολα αυτα.Ξεκινα την μικρη σου επανασταση .....,
Εμπνευστή είναι λίγο-πολύ από όλα. Τώρα πια δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Έχουν γίνει όλα delete. Πραγματικά θέλω να τα σκεφτώ αυτά που με βασάνιζαν τόσο πριν λίγο καιρό και δεν μπορώ ή μάλλον αρνούμαι. Σαν να πατήθηκε μέσα μου ένας διακόπτης και το μυαλό μου δεν αντέχει άλλο.
Ίσως και γι\' αυτό γράφω και εδώ. Για να ξεκολλήσει αυτός ο διακόπτης. Αλλά ίσως αυτός ο διακόπτης έκλεισε για να με προστατέψει προσωρινά. Είδε πόσο ευάλωτη ήμουν.
Σ\'ευχαριστώ για το θάρρος που μου δίνεις. Όταν ξεπεράσω τη φάση άρνησης θα τα έχω όλα αυτά καλά στο μυαλό μου...
Αν το σωμα σου σου λεει οχι τοτε πρεπει αν το ακουσεις.Μη το παρατησεις ομως,παρακληση αυτο.....
Όχι δε θα το παρατήσω. Ξέρω ότι αυτό δεν το θέλω. Απλά τώρα δεν το αντέχω. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η άρνηση και η οπισθοδρόμηση...