ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΠΙΓΕΙΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ...

Ναταλακι μου γλυκο,ψυχη μου ομορφη,καθε μερα που περνα θα το μαθαινεις πιο πολυ.Δεν ερχεται στο ονειρο σου για να μην σε στενοχωρει.Σε βλεπει απο ψηλα κ σε καμαρωνει.Την αγαπημενη κορη της που οτι κανει το κανει τελειο.Ολα θα βρουν το δρομο τους καρδια μου.Ο χρονος ειναι μεγαλος γιατρος.Οχι οτι θα παψει να πονα ποτε.

Κάπου στο βάθος του χρόνου μαθαίνουμε να ζούμε με τις απώλεις μας..
αλλά όταν έρχοναι ξανά κοντά μας με οποιοδήποτε τρόπο χάνουμε την γη κάτω απο τα πόδια μας και νιώθουμε όπως τις πρώτες μέρες..κάτι τέτοιο έπαθα..

Για κάτι πολύ σημαντικό, δικό μου που έφυγε..

Και έφυγες..και είναι ωραία τώρα? Κλαίω και δάκρυα δεν έχω,πονάω και πόνο δεν αισθάνομαι και όμως μου λείπεις ήδη..
Θα πηγαίνω κάτω απο το σπίτι σου,να το κοιτάω να σε νιώθω εδώ..αγαπάω την οδό σου..το ποτό σου και όλες σου τις συνήθειες..Γιατί? αφού εγώ νευριάζω μαζί σου..τώρα γιατί τα κάνω όλα αυτά??

--->ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ : ΟΠΟΙΟΣ ΦΕΥΓΕΙ

(στίχοι και μουσική:Νίκος Ξυδάκης)


Όποιος φεύγει
Αργοπεθαίνει
Απ'την ψυχή του κάτι σκορπάει εδώ
Όποιος φεύγει
Αργοπεθαίνει
Απ'την ψυχή του κάτι σκορπάει εδώ

Σε κάθε αγάπη
Κάθε χαρά του
Σήμαδι αφήνει στον κόσμο αυτό

Πάντα μια ευχή του
Σβήνει θλιμμένη
Στο τελευταίο τραγούδι του

Όποιος φεύγει
Στο πλοίο μπαίνει
Ένα γλυκό "έχε γεια" σκορπάει εδώ
Όποιος φεύγει
Στο πλοίο μπαίνει
Ένα γλυκό "έχε γεια" σκορπάει εδώ

Όποιος φεύγει
Αργοπεθαίνει
Απ'την ψυχή του κάτι σκορπάει εδώ

"Ερχομαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Εφτύς ως γενηθούμε αρχίζει κ' η επιστροφή, ταφτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός,κάθε στιγμή πεθαίνουμε.

Γι' αυτο πολλοί διαλάλησαν:Σκοπός της ζωής ειναι ο θάνατος.

Μα κ' εφτύς ως γενηθούμε, αρχίζει κ' η προσπάθεια να δημιουργήσουμε,να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γενιούμαστε.

Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν:Σκοπός της εφήμερης ζωής ειναι ή αθανασία.

Από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη

--->...κι εγώ παιδί,χαμένο,μοναχό...

--->ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ : ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ

Μουσική : Ευανθία Ρεμπούτσικα
Στίχοι : ʼρης Δαβαράκης


Ένα ελαφρύ βοριαδάκι
που ανατριχιάζει το δέρμα σου το απαλό.
Κι ενώ διστάζω λιγάκι
ερωτευμένη ξανά σε φιλώ.

Δυνατός, σαν του ήλιου το φως
μ' αγκαλιάζεις σφιχτά, με τα μάτια ανοιχτά.
Με κοιτάς, σαν δικό σου γλυπτό
και κρατάει όλο αυτό μόνο ένα λεπτό.

Όμως, αυτή η στιγμή μας
έγινε αστέρι και λάμπει για πάντα εκεί.
Είναι το φως της ψυχής μας
και πλημμυρίζει με μια μουσική.

Γιατι καποιοι μας εφυγαν..........και μας λειπουν...........

ΑΚΟΜΑ Κ ΑΝ ΛΕΙΠΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ..........................

Αφιερωμένο σ'εμένα,την επίγεια απώλεια μου...
Αφιερωμένο στον Δ. ,τη λατρεία μας,τις λειψές μας σάρκες...

--->ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ : Δ

Γέρασα μεσ' στην σιωπή σου ξεχασμένος τόσα χρόνια
σ αυτόν τον τόπο τον λεπρό,κουφάρι θλιβερό.

Πάνω στο βράχο που με σταύρωσε η αγάπη σου αιώνια
και μου έφαγε τις σάρκες και με άφησε λειψό.

Πόσο μου λείπει η φωτεινή οπτική σου για τον κόσμο και τους ανθρώπους!Ολιγοκατοίκητος ο πλανήτης μας...
Τώρα που όλα τα βλέπω σκοτεινά και σάπια και μου λένε να το πάρω απόφαση πως έτσι είναι,να τελειώνουμε,
πού είσαι εσύ,να μου επισημάνεις τα λαμπερά,που χρειάζομαι να πάρω και πάλι δύναμη να συνεχίσω;

--->ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ : ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΓΙΑΣΕΜΙ

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος


Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
κάτι γιορτάζει βαθιά στο κορμί,
και ξαναβλέπεις το φως,
σαν να 'σουν χρόνια τυφλός.
Κι ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.

Είναι φορές που δεν ξέρω γιατί
κάτι νυχτώνει βαθιά και πενθεί
και δε σου κάνει κανείς
κι όπως γυρεύεις να βρεις
λίγο λευκό να πιαστείς
γιασεμί στο σκοτάδι
σαν άστρο ανάβει.
Λευκό μου γιασεμί
μη νυχτώσεις.

Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.
Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.

nadine με συγκινησες...
τι με συγκινησες δηλαδη κλαιω...

Quote:

---

Originally posted by lineal

nadine με συγκινησες...
τι με συγκινησες δηλαδη κλαιω...

---

Μη με διαβάζεις,lineal,αν σου σκαλίζω οδυνηρές αναμνήσεις...Δε θέλω να σε κάνω να κλαις.Συμπάθα με...

Καλημέρα,Ντουλάκι μου καλό!Χθες ήταν η μέρα του φθαρμένου σου σώματος,σήμερα είναι αυτή της αθάνατης ψυχής σου!
Δεν ξέρω αν με ένιωσες που ήρθα στο χωριό να κάνουμε Επιτάφειο μαζί...εμένα πάντως μου έλειπε η φωνή σου στα εγκώμια...
Η ζωή εν τάφω κατετέθης,Doulie...Η ζωή, πώς θνήσκεις;Πώς και τάφω οικείς;...Aυτό έψελνα εγώ από μέσα μου κι ας πεις πως είναι ύβρις.
Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω πώς γίνεται ο πιο ζωντανός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ,που ρουφούσε τη στιγμή και την ομορφιά
με όλο του το είναι,να μην τη ζει πια...Να του περιορίζει την ελευθερία ένα λευκό μάρμαρο και συντροφιά του να έχει ρίζες από κυπαρίσσια...
Σου έφερα πασχαλιά απ'τον Επιτάφειο,το λουλούδι που μου έδωσες στον ύπνο μου την πρώτη νύχτα χωρίς εσένα,να Του δώσω αντί για χώμα,
που κρατούσα στη χούφτα μου,περιμένοντας τη σειρά μου να προσκυνήσω.Κρατούσα ένα κλαδάκι πασχαλιάς κι εγώ και μου χάιδευα μ'αυτό το πρόσωπο
στην εκκλησία κι ήταν σα να ένιωθα το άγγιγμα το δικό σου...Αχ!Μαμά μου....Μεγάλη Παρασκευή του Χριστού χθες,Μεγάλη Παρασκευή δική σου τρεις μήνες
ακριβώς πριν κι εσύ...Ήδη είμαστε στα μισά μιας 'Ανοιξης,που δεν άνθισε για σένα...Να δω πώς θα βγάλουμε το καλοκαίρι χωρίς τα τραγούδια σου στη θάλασσα!
Θα μου πεις,έχουμε ακόμα ως τότε...Ας εστιάσουμε στο τώρα.Τώρα λοιπόν,σου αφήνω μια φωτογραφία από τον Ναό των Αγίων Αποστόλων της Πέλλας,
αμέσως μόλις σήκωσαν τον Επιτάφειο να ξεκινήσει η περιφορά.Έμειναν τα χνάρια από τα ροδοπέταλα(που έριξαν οι μυροφόρες κοπέλες)μαζί με τους ανήμπορους
ηλικιωμένους,που περίμεναν την ολοκλήρωση της περιφοράς,να περάσουν από κάτω κι εκείνοι,να πάρουν ευλογία...Απόψε δεν ξέρω τι θα κάνω...Λέω να πάω
σε κάποια από της σημαντικές σου εκκλησίες.Είτε στον ʼγιο Δημήτριο,που πήγαινες κοριτσάκι είτε στον ʼγιο Μηνά,που αρραβωνιάστηκες τον μπαμπά...
Έχω και λαμπάδα...Φρόντισες να μου φέρεις...βρήκες πάλι τον μαγικό σου τρόπο να με τακτοποιήσεις...Αναστάσιμη χαρά δεν έχω πάντως,να ξέρεις!"Επικράνθη!"

Ναταλάκι μου γλυκο, πόσο σε νιώθω, πόσο σε σκέφτομαι και πόσο θα ήθελα να είμαι κοντά σου να σου δόσω μια ζεστη αγκαλιά! Δυστυχως ο πόνος είναι εδω ειδικά τετοιες μέρες... γίνεται πιο απαλός με τον καιρό, με τα χρόνια που θα περάσουν. Είναι πολύ πρόσφατος ο χαμός...
Το αδερφάκι μου το έχασα κοντά στα Χριστούγεννα και από τότε τα Χριστουγεννα είναι πάντα αλλιως, περνάνε με μία πικρα στο πίσω μέρος του μυαλού και της καρδιάς μας! Η μανουλίτσα μου περιμένει να κάνει πρώτα το μνημόσυνό του και μετά να στολίσει γιατί του αρεσε τόσο πολυ το δεντρο στο σαλονι μας... (γραφω, δακρίζω και γελάω παραλληλα).
Θα δεις, θα είναι αλλιώς του χρόνου.... το μόνο που θα σου πω είναι ότι όταν θες να ξεσπασεις με οποιο τρόπο, ξεσπασε, το ωφείλεις στην ψυχουλα σου!
Σου εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ καλή μου! Να ξέρεις ότι κάποιος στην Αθήνα σε σκεφτεται!
σε φιλώ γλυκα!!

Καλή Ανάσταση και σ'εσένα,Αγγελική ψυχή της Αθήνας,που με σκέφτεσαι.... :)
Είναι τόσο ενάντια στη λογική να φεύγουν παιδιά...Πώς να το χωρέσει ο νους;Πώς να παρηγορηθεί η καρδιά,
να συνεχίσει να χτυπά;Το ξέρω πως με το χρόνο όλα δείχνουν αλλιώς αλλά ούτε αυτή η σκέψη ανακούφιση δε δίνει.
Είναι εχθρός της μνήμης της αίσθησης εκείνου,που δεν ακουμπά πια το χάδι του πάνω μας...Καλύτερα να πάγωνε ο χρόνος
κι εμείς μαζί,παρά να συνεχίζει να προσπερνά αδιάφορος με το ίδιο αγαπημένο του τέμπο...Λες κι αυτό που συνέβη δεν τάραξε τα ύδατα,
λες κι αυτός που έφυγε ήταν κουκίδα ανεπαίσθητη στο γαλαξία του.Τουλάχιστον η μαμά άφησε τρία χνάρια της στη φθορά,εμάς,τα παιδιά της.
Έζησε με αγάπη,ταξίδεψε σχεδόν όλον τον κόσμο,φωτίστηκε ο νους της με τόνους βιβλία και διδαχές,γεύτηκε αισθήσεις,άφησε τη ματιά της στα μάτια μας.
Ένα παιδί,ποιούς κύκλους ολοκλήρωσε και βιάστηκε να φύγει;Δε θέλω να σε τσιμπώ με τα ερωτηματικά μου.Ήδη πέρασες κι εσύ δύσκολη παιδική ηλικία,
στερούμενη χαρούμενους γονείς,προσπαθώντας να γεμίσεις επάξια την άδεια από εκείνον αγκαλιά τους.Να είσαι ένα χαμόγελο στο δάκρυ τους,να μην προβληματίζεις
παρά με χαμηλωμένο το κεφάλι να φροντίζεις τον εαυτό σου απαρατήρητη κι όσο μπορείς ασφαλώς κι εκείνους...Κι ένα δικό σου σημαντικό κομμάτι πέθανε εκείνη τη μέρα,
αυτό που θα μεγάλωνε ανέμελα,αβασάνιστα από αναστεναγμούς κι ηχηρές βαριές απουσίες μέσα στο σπίτι...Αν θυμάμαι καλά,έχεις βρει τον άνθρωπο σου κι είσαι και μανούλα!
Πιστεύω αυτή είναι η ανταμοιβή της ζωής για όσα σου στέρησε...Να περάσεις όμορφα τις μέρες αυτές,Αγγελική μου!Κι η δική μου η σκέψη θα βολτάρει κατά τα μέρη σου...Σε φιλώ!

27 αγκαλιες και 72 φιλια! όλα δικά σου για να νιώσεις έστω μια μικρή ζεστασια στην πονεμενη σου ψυχουλα!

Quote:

---

Originally posted by angel79

27 αγκαλιες και 72 φιλια!

---

:smilegrin:

Καρδουλα μου σταματα να κλαις....Ο φυλακας αγγελος σου ειναι παντα κοντα σου κ σε προσεχει.....

Τώρα μου λέει, θα πάμε μακριά,

μα δε βλέπεις, του λέω, μας ξέχασαν,

γι? αυτό μου λέει?

Τάσος Λειβαδίτης

Σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια που ήταν παράδοση να περνούμε τη μέρα αυτή στο χωριό,στην Παλιά Πέλλα με τα ξαδέρφια και τους λοιπούς συγγενείς.
Η αυλή,τα ζωντανά,η παιδική χαρά απέναντι απ'το σπίτι,η ολάνθιστη φύση,οι αλλεργίες μου,η επιστροφή με τις ευτυχισμένες εξουθενωμένες φάτσες μας...
Πέρασαν δεκαετίες και να που σήμερα αλλά και κάθε μέρα στο εξής εσύ είσαι εκεί...χωρίς εμάς...Λίγα στενά πιο κάτω,στα ψηλά τα κυπαρίσσια...

Σήμερα δεν πήγα πουθενά πάλι παρά τις συγκινητικές προσκλήσεις των φίλων μου για χαρές στην εξοχή.Επιλέγω να μένω εδώ,μόνη μαζί σου
με τις ανθισμένες μαργαρίτες του Παρισιού και τη μύτη απ΄το παπούτσι σου...Εξάλλου εκεί δεν ξεκίνησαν όλα;A Paris!Καλή Πρωτομαγιά,maman!

--->AΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ : ΠΡΩΤΗ ΜΑΪΟΥ

"Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ..."

Σαν σημερα πριν πολλα πολλα χρονια,τοσα που πρεπει να μετραω καθε φορα πια,28 ειναι,κινησες νωρις νωρις για το μεγαλο ταξιδι.Μας αφησες τοτε ακριβως που αρχιζαμε να σε βρισκουμε κ να μιλαμε σαν ισοι.Εγω δηλ γιατι τα αλλα παιδια ηταν ακομη μικροτερα.Εφυγες νωρις...Δεν ειδες τα εγγονια σου,ειδικα αυτο που ειχει ονομα επωνυμο κ πατρωνυμο ιδιο με τα δικα σου.Λιγες οι σκηνες που θυμαμαι απο την κοινη μας ζωη.Να μας παιζεις ξαπλωμενος στο κρεββατι εναν εναν στα γονατα...να με διαβαζεις....αλλα κ πολυ ξυλο...Δεν θυμωνω,ηταν παιδαγωγικη μεθοδος τοτε.Μια κουβεντα σου πισω απο τα καγκελα στο λιμανι....Στο σπιτι μου πια σε εκεινον τον πρωτο κ τελευταιο καφε που ηπιαμε.Η τελευταια εικονα σου στο κρεββατι του νοσοκομειου να μου δειχνεις το κεφαλι σου οταν σε ρωτησα αν πονας.
Μενουν μονο οι φωτογραφιες σου να τονιζουν τη μνημη που κακα τα ψεμματα παει να ξεθωριασει την εικονα σου.Ψηλος στητος ομορφος με τα κουστουμια σου η με τα σπορ καρω η ψαροκοκκαλο σακακκια σου κ τα ζιβαγκο.Πολλες απο τις πορειες,μπροστα μπροστα σαν προεδρος του σωματειου που ησουν.Παρακαλαω καθε φορα που ερχεται ο θειος,ομονος που υπαρχει πια, να μιλαει για σενα.Ευτυχως η μαμα της Εφης μιλουσε πολυ για σενα κ αυτη τωρα μας τα ξανα κ ξαναλεει οποτε βρισκομαστε.Πως βγηκες στο βουνο οταν σκοτωσαν τα διδυμα αδελφια σου,αμουστακο παιδι ακομη,πως μετα προικισες κ παντρεψες τις αδελφες σου μα πανω απο ολα λατρευω να ακουω για το σουσουρο που γινοταν στα σπιτια απο τα κοριτσοπουλα.Περναει ο Μηνας....Περναει ο Μηνας....
Γεμιζω περηφανεια οταν καποιοι με γνωριζουν κ μου λενε:Κορη του Μηνα εισαι?Παντα ακριβοδικαιος.Φωναζες αλλα ησουν αυτος που ελυνε τις διαφορες των γυρω.
Ησουν η μεγαλη μου αγαπη και ημουν το αγαπημενο σου παιδι.Θα ηταν ολα αλλιως στη ζωη μου αν εσυ δεν ειχες φυγει.Το μονο που μου μενει ειναι να ελπιζω οτι υπαρχεις καπου εκει ψηλα.Οτι εχουμε την ευχη σου κ οτι μας σκεπαζεις με τις φτερουγες σου καθε φορα που το εχουμε αναγκη.Μου λειπεις.Ελπιζω να εισαι καλα εκει που εισαι....


--->Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

αχ, Γλαυκούλα μου, με συγκινείς...

Quote:

---

Originally posted by Γλαύκη

Το μονο που μου μενει ειναι να ελπιζω οτι υπαρχεις καπου εκει ψηλα.Οτι εχουμε την ευχη σου κ οτι μας σκεπαζεις με τις φτερουγες σου καθε φορα που το εχουμε αναγκη.Μου λειπεις.Ελπιζω να εισαι καλα εκει που εισαι....

---

Υπάρχει εκεί,υπάρχει μέσα σου,υπάρχει στα παιδιά σου και θα υπάρχει κάμποσες ομορφογενιές ακόμα...
Όσο κι αν τα χρόνια ατονούν τη μνήμη,ο σύνδεσμος αγάπης δε λύνεται,απλά αλλάζει μορφή.Μείνε συντονισμένη,εσύ!

Κι αν κάποτε γίναν κάποια λάθη στη σχέση του μαζί σας,είμαι σίγουρη πως πλέον υπάρχει μόνο το φως της αγάπης
κι από εκείνον προς τα εσάς και από εσάς προς εκείνον,όπως άλλωστε ήδη σε διαβάζω...Το καλό πάντα επιβιώνει!

Την είδα τη λεβεντιά του μπαμπάκα σου σε φωτογραφία.Δε θυμάμαι την εικόνα του,θυμάμαι όμως την περηφάνια σου
όσο μου έδειχνες οικογενειακές φωτογραφίες και κειμήλια καθώς και το "περνά ο Μηνάς" των κοριτσιών...
ʼμα κρίνω από την ομορφιά της κόρης του,που γνωρίζω,δεν είχαν άδικο...Να είναι καλά εκεί που είναι οι αγαπημένοι μας!
Κι όταν έρθει κι η δική μας ώρα να γίνουμε άγγελοι,ας είναι εκεί στις πύλες να μας υποδεχθούν με τη ζεστή αγκαλιά τους!

--->Τι να μου κάνουν δάκρυα δυό και στεναγμοί σαρανταδυό,μανούλα μου...

Τέσσερις μήνες σήμερα...Γιορτή της μητέρας...Χρόνια παραδεισένια,μαμά!

Μερα Μαγιου εμισεψες......

Δευτερη φορα μεσα σε λιγες μερες που γραφω εδω.Δυστυχως ενα χρονο πριν στις 15 του μηνα ενας αγγελος που ηταν στη γη κ εφερνε μονο χαρα σε ολους γυρω της στους γονεις της κ ειδικα στην οικογενεια της μητερας της που μεγαλωσε δυο παιδια με μεσογειακη αναιμια κ ειχε δει την χαρα την ευτυχια κ την υγεια να μπαινουν παλι στο σπιτι τους με τη γεννηση της,εφυγε κ πηγε να γινει αληθινος αγγελος στον ουρανο.Δεν θυμαμαι να σπαραξα ποτε ετσι στη ζωη μου.Θα μου πεις τι να πει η δολια μαννα?Ηρθε στον κοσμο με αρκετη αγωνια αφου η μαμα της πηρε 48 μπουκαλια αιμα για να φερει σε περας την εγκυμοσυνη.Ηρθε κ για 18 χρονια εδεινε μονο χαρες.Ενα χαρουμενο παιδι που ολο γελαγε.Αριστη μαθητρια,πρωταθλητρια κολυμβησης,ολα καλα.....
Κ ο καλος κ ελεημων Θεουλης ζηλεψε κ εστειλε την κακια αρρωστια.Παλεψε 6 χρονια σαν παλλικαρι!Η μαμα της αγρυπνος φρουρος στα νοσοκομεια αλλα κ στο σπιτι που εγινε αποστηρωμενο να προφυλαξουν το χαμηλο ανοσοποιητικο της.Ο μπαμπας της που απο το πολυ διαβασμα για την αρρωστια κοντεψε να γινει γιατρος.Κ η Ντια να μην χανει το γελιο της ποτε.Να συνεχιζει τις σπουδες της.Να παιρνει το πτυχιο της.
Κ ερχεται η μερα που ειναι θεραπευμενη.Με χαρτι απο τον καθηγητη για να πιασει δουλεια.Κ εκει θελει να φαει τη ζωη με το κουταλι!να χαρει ολα οσα στερηθηκε τοσο καιρο!Ερχεται στη ζωη της η αγαπη.το χαμογελο γινετε ακομη πιο λαμπερο στο ομορφο προσωπο της.Για ενα χρονο κανει οσα δεν εκανε στα πονεμενα χρονια.Παει διακοπες.Βγαινει...Πασχα στη Χιο,στους θειους της,με το καραβι.Κ ερχονται οι μυκητες απο το ερ κοντισιον του καραβιου να φωλιασουν στο κορμακι της το ακομη ευαισθητο.
Νοσοκομειο δεν ηθελε να ξαναδει κ ο καθηγητης υποχωρει να κανει τη θεραπεια σπιτι.Νικησαμε τον καρκινο,ειπε,το μικροβιακι θα φοβηθουμε?
Κ ομως...Οταν λιγες μερες μετα του ειπαν οτι εφυγες την ωρα που ετοιμαζοσασταν για το νοσοκομειο ξαναειπε:Αυτο το παιδι ηταν αγγελος.Οτι κ να καναμε ο Θεος θα μας το επαιρνε.
Ελπιζω να εισαι καλα εκει κοριτσακι.να σε προσεχουν.Να παρηγοριεται κ η μαμα σου που λεει οτι το μοναχοπαιδι της ειναι σε καλα χερια κ μα μην κλαιμε..

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΙΝΗΣΕΣ ΝΑ ΠΑΣ...............................

Βιαστηκες να φυγεις καρδουλα μου ......Δεν υπαρχουν λογια παρηγοριας....

πριν 3 περιπου το καλοκαιρι ημουν μονη με τον αδελφο μου σπιτι . Οι γονεις μας ειχαν παει διακοπες. Οι γονεις τις μαμας μου εμεναν κάπως μακρυα μας αλλα επικοινωνουσαμε περα παρα μερα με τηλεφωνο και τις κυριακες βρισκομασταν για να φαμε . Εκεινο λοιπον το καλοκαιρι που εφυγαν οι δικοι μας για 1 δεν πηραμε κανενα τηλεφωνο την γιαγια κ τον παππου. Δεν ασχολιομασταν καθολου με το σταθερο του σπιτιου. Οταν γυρισαν οι δικοι μας ειδαμε οτι το ασυρματο τηλεφωνο δν ηταν στην βαση του ! Την επομενη μερα πηρε η μητερα μ να δουν τι κανουν και ο παππους δεν ηταν καθολου καλα! Η γιαγια του ειχε δωσει ενα υπογλωσσιο και ηταν καλυτερα , το μεσημερι η μαμα τον πηγε στο νοσοκομειο, εκει εφυγε για λιγο αλλα οι γιατροι των επανεφεραν (οταν ηταν 50 ετων ειχε κανει ενχειρηση στην καρδουλα του αλλα μετα δεν ελενχε τις αρτηριες γιατι εκεινα τα χρονια ηταν εποδινη διαδικασια ) οι επομενοι 3 μηνες ηταν με οξυγονο και καπως καλυτερευε. Ενα βραδυ μια βδομαδα μετα τα γεννεθλια του 78χρ. εφυγε απο την ζωη !
ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΣΥΝΧΩΡΕΣΩ ΟΥΤΕ ΕΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ !
Μην ξεχναμε τους μεγαλους ανθρωπους , μονο εμας εχουν ! Και αν δεν ηταν αυτοι δεν θα υπηρχαμε και εμεις !
ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΜΟΥ !

Γλαύκη τι άδικο τέλος είχε αυτή η κοπέλα και με τι δυναμη να το χωνέψετε εσείς οι δικοί της άνθρωποι, τραγικό

εχω πολυ καιρο να μπω στο φορουμ και τυχαία επεσα εδω.
ευχομαι σε ολους καλη δυναμη και καλη συνέχεια στην ζωή...
ολες οι απωλειες ειναι κομματια της ψυχης μας που φευγουν...
στο τελος.. δεν ξερω τι θα μεινει
http://youtu.be/fpIsgwXGqq0

και για εσένα nadine... http://youtu.be/9awjR_K-t8Q
ειλικρινα λυπαμαι.

Τον τελευταίο χρόνο έχασα τέσσερα συγγενικά μου πρόσωπα.

Ο θείος έφυγε από καρκίνο στα 70 του..

Ο ξάδερφος μου αφού πάλεψε ένα χρόνο, δεν τα κατάφερε , και αυτός από καρκίνο , μόλις στα 41 του αφήνοντας πέντε αγγελούδια πίσω να τον θυμούνται..

Η κόρη της ξαδέρφης μου, 43 ετών, άφησε την τελευταία της πνοή στην άσφαλτο βγαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα όταν πήδηξε στο κάθισμα της ο λατρεμένος της σκύλος και την έκανε να χάσει τον έλεγχο..

Και η ξαδέρφη μου, η μάνα της, που δεν άντεξε το χτύπημα της μοίρας, δεν άντεξε να χάσει το κοριτσάκι της τόσο άδικα, έτσι ξαφνικά έπεσε κάτω με εγκεφαλικό ανεύρυσμα, λιγες μέρες στην εντατική του Θριασίου και μετά με απόφαση των παιδιών της, δίνοντας τα όργανα της σε συνανθρώπους της, πέρασε στην αιωνιότητα...Δεσποινάκι μου, ήσουν 60 χρονών αλλά έμοιαζες και ένιωθες σαν 30..Δεν υπήρχε άνθρωπος, μικρός ή μεγαλος, μορφωμένος ή αγράμματος , που να μην το κατακτούσες με το μπρίο, τη ζωντάνια της ψυχής σου, τη γενναιοδωρία σου και το χιούμορ σου.. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές , νομίζω ότι θα με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις κάποιο αστείο σου... Στην κηδεία σου δεν υπήρχε άνθρωπος που να ήρθε και να μη σε αγαπούσε μέσα από την καρδιά του, δεν έχω ξαναπάει σε κηδεία που οι παρευρισκόμενοι, από τον πιο κοντινό ως το πιο μακρινό, να αγαπούν τον άνθρωπο που έφυγε τόσο πολύ.. Σε θρηνούμε ακόμη και μας λείπεις.. Μου λείπεις και μεθαύριο που κλείνουν 9 μήνες από το χαμό σου, είναι σαν αστείο, από αυτά τα μακάβρια που λέγαμε μεταξύ μας..
Μου λείπει η αγάπη σου και το νοιάξιμο σου..

--->ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ : ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Στίχοι - Μουσική : Αλκίνοος Ιωαννίδης


Σώμα που κοιμάσαι
πώς να σʼ ακουμπήσω
Σκύβω, σε φιλώ

Κρύο σαν φεγγάρι
σαν τα λάθη μου όλα
άδειασμα πικρό

Χρόνος που γιατρεύει
και ζωή που γδέρνει
Όλα που τα φέρνει
κι όλα τα ζητά

Ανθισμένα δέντρα
θα ξαναβρεθούμε
στης ζωής το φως

Εκεί που δε νυχτώνει
κι όλο ξημερώνει
ήλιος αδερφός

Θα περάσουν όλα
και θα σε γυρεύω
στα λίγα πράγματά σου
που έχω να κρατώ

Καλημέρα,Ντουλάκι μου καλό!
Εγώ που ακόμα μπορώ να κινούμαι θα έρθω σήμερα εκεί που κοιμάται το σώμα σου.
Εσύ που μπορείς να πετάς,φτερούγισε μέσα μου ελπίδα και κράτα μου συντροφιά στα δύσκολα...


Θυμάσαι; --->il postino

σαν σημερα πριν 38 χρονια με αφησες! ποσα δε ζησαμε ποσα δε χαρηκαμε μαζι
και ποσα εσυ δε μπορεσες να χαρεις!
για παντα μαζι μου για παντα στη καρδια μου και ποσα εγω δεν μπορεσα ποτε σε κανενα να πω!
Μαμά γερνάω
Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
http://youtu.be/_dHnGGlSlns

Αχ...γοργόνα μου...Νωρίς την έχασες τη μανούλα σου...πολλά δε ζήσατε επίγεια,είναι αλήθεια...
Ελπίζω ωστόσο να την ένιωθες δυνατά παρούσα μέσα σου όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής σου.
Κι όσα όμορφα ακόμα δεν αξιώθηκες,ο άγγελος σου εκεί ψηλά,να μεσολαβήσει να τα ζήσεις σύντομα!

σε ευχαριστω ναταλια μου!
ναι την ειχα και την εχω παντα κοντα μου αλλιως δε θα μπορουσα να ανταπεξελθω σε ολα οσα πρεπει!

Ναταλακι μου, βλεποντας τον τιτλο του θεματος και την τρυφεραδα του, εσένα περίμενα να δω. Δεν ηξερα βεβαια για το πενθος σου, λυπαμαι πολυ. Μυστηρια "κλικ" με εφεραν εδω, 6 μηνες μετα την απωλεια του πατερα μου. Σημερα περασα απο το νοσοκομειο που νοσηλευοταν και ανοιξαν οι βρυσες παλι.. Δεν ξερω αν ισχυει σε ολους, αλλα για μενα η απουσια γινεται πιο αισθητη με τον καιρο. Να μαστε γεροι και να τους δινουμε λογους να ναι περηφανοι και χαρουμενοι για εμας.. :) Την αγαπη μου.

Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας...Κι εμείς αύριο εξάμηνο συμπληρώνουμε...Να δούμε πότε θα το πιστέψουμε κιόλας...
Σε έχασα...Θέλω να βρεθούμε πάλι...έχουμε πολλά να πούμε κι ακόμα περισσότερα να νιώσουμε,Ζεναρνάκι μου τσαχπίνικο!

Πρώτο μου βράδυ στην Πλάκα χωρίς εσένα...
Το φεγγάρι ανέβηκε στη θάλασσα κι ούτε με φώναξες να βγω να το δω...
Ευτυχώς αύριο θα λείπω και δε θα δω την καρέκλα σου ορφανή στο μπαλκόνι.
Κουράστηκα να κλαίω...Κάθε μέρα,λιγότερο,περισσότερο.. .δε θέλω άλλο να λείπεις...

--->Όταν έχω εσένα...

Και μενα μου λειψες χαζουλι.. :) Καλη δυναμη!

Πριν μερικές μέρες παντρευτηκε η πρωτη μου ξαδερφη, κορη της αδερφης του μπαμπα. Ηταν η πρώτη της γενιάς μας και έμελλε ολοι οι άλλοι να βγούμε αγόρια. Τη βάφτισε ο μπαμπάς μου και αγαπιουνταν πολύ, ήταν σα τη κόρη που δεν είχε κατά κάποιο τρόπο... στο γάμο γενικά η απουσία του ήταν έντονη και σε πολλούς, τον σκέφτομαι αρκετά συχνά τις τελευταίες μέρες.

Θα μιλήσω για μία απώλεια, ίσως σημαντική, ίσως και όχι.. Έχω ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου, είμαι πολύ σαστισμένη.
Σήμερα έφυγε η γιαγιά μου, πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 ετών. Ποτέ δεν είχαμε καλή σχέση. Πάντα με ξεχώριζε από τα άλλα της εγγόνια και είχε δηλώσει ανοιχτά ότι με αντιπαθούσε. Φέρω το όνομά της, αλλά ελπίζω όχι και τις χάρες της. Δεν ήταν και ο καλύτερος άνθρωπος, αλλά ήταν μία ψυχή, που τώρα πια έφυγε.. Ο Θεός θα την κρίνει, αυτό δεν είναι ανθρώπινη υπόθεση.
Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η αντίδρασή μου στην είδηση του θανάτου της. Πάντα έλεγα πως δεν την αγαπώ και μου πήρε πολλά χρόνια να αποδεχτώ το γεγονός χωρίς φρίκη. Με αδίκησε πολλές φορές στη ζωή μου, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σβήσει όσα αισθανόμουν από παιδί για κείνη. Ήθελα να πάω να εξομολογηθώ, γιατί δεν είναι δυνατό να μη νιώθεις αγάπη για το αίμα σου, αλλά με πρόλαβε.
Μόλις το έμαθα, ένιωσα το στομάχι μου να κλωτσάει και έναν κόμπο να μου ανεβαίνει στο λαιμό. Ήθελα να κλάψω, αλλά ήμουν με κόσμο και δε μπόρεσα.
Γύρισα σπίτι μου και, προς μεγάλη μου έκπληξη, την ώρα που άναβα το καντήλι μου για κείνη, έκλαιγα. Τη φαντάστηκα να πετάει ψηλά στον ουρανό, να σμίγει με τον άντρα της, που την περιμένει εκεί πάνω είκοσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Είναι αλήθεια άραγε όλα αυτά ή είναι μυθοπλασίες για να παρηγορούμαστε; Παρακάλεσα το Θεό να τη δεχτεί, με συγχώρεση και αγάπη, όπως κάνει με όλα Του τα πλάσματα.
Καλό σου ταξίδι, γιαγιά.. Σε αγαπούσα και ας μην το ήξερα. Συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, που δεν σου το έδειξα τόσα χρόνια. Θέλω να ξέρεις ότι τώρα δε μιλούν οι τύψεις, αλλά η ξαφνική συνειδητοποίηση των συναισθημάτων μου για σένα. Σε αγαπώ και θα σε θυμάμαι πάντα.