Και σαν να νομίζω οτι τώρα έχω υποχρέωση να συνεχίσω να γράφω στο forum έπειδή ξέρω γώ μου απαντήσατε και μου φερθήκατε καλά, με τη λογική καταλαβαίνω οτι δεν είναι έτσι αλλά συναισθηματικά το νιώθω πολύ έντονο
Printable View
Και σαν να νομίζω οτι τώρα έχω υποχρέωση να συνεχίσω να γράφω στο forum έπειδή ξέρω γώ μου απαντήσατε και μου φερθήκατε καλά, με τη λογική καταλαβαίνω οτι δεν είναι έτσι αλλά συναισθηματικά το νιώθω πολύ έντονο
Στα παραπάνω μηνύματα αναλύεις τις σκέψεις σου και τους φόβους σου την ώρα που γράψεις . Ομως ακόμα δεν εχεις θίξει τι είναι αυτό που θέλεις απο την ζωή σου . Τι σε προβληματίζει . Τι επιθυμείς και δεν εχεις κατακτήσει . Πως θα ήθελες να ήσουν ?
Ονειρεψου αυτό που θα ήθελες για την ζωή σου , αυτό που πιστεύεις οτι θα σε έκανε ευτυχισμένο . Και στον στόχο αυτό ποια είναι τα εμπόδια που πιστεύεις οτι θα συναντήσεις ?
Νομίζω οτι το μυαλό μου έχει σταματήσει, οτι δεν κάνω σκέψεις. Οτι δεν σκέφτομαι τπτ. Σαν να έχω ακινητοποιήσει το μυαλό μου επειδή δεν μου αρέσουν αυτά που σκέφτεται. Κάτι φορές σκέφτομαι τί κάνω? ή τί θέλω από τη ζωή μου? και μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολη αυτή η ερώτηση. Δεν βρίσκω απάντηση μέσα μου. ίσως επειδή θέλω να μείνω όπως είμαι τώρα?
Σκέφτομαι από την άλλη οτι θέλω να είμαι ελεύθερος, οτι θέλω να τελειώσω τη σχολή να νιώθω δυνατός, δημιουργικός, να μπορώ να κάνω οτι θέλω...όμως σαν να μην τα πιστεύω αυτά που λέω τί να πω...Σαν η πρώτη μου προτεραιότητα να είναι να μην αλλάξει τπτ...Σαν να έχουν κλειδωθεί όλα μέσα μου για κάποιο λόγο.Σαν να είμαι άλλος άνθρωπος. Ο γιατρός μου λέει οτι \"έχεις ένα διώροφο σπίτι και εσύ μένεις στη σοφίτα και δεν βλέπεις οτι υπάρχει και το άλλο σπίτι για να το εκμεταλλευτείς\". Τώρα αν καταλάβατε τπτ δεν ξέρω αλλά αστα να πάνε
Γιατί φοβάσαι να ονειρευτείς ? Να επιθυμήσεις ? Οι όποιες αλλαγές έχουν έρθει στην δική μου ζωή , είναι γιατί τις ονειρευτηκα , τις επιθύμησα και με στόχο κάτι ευχάριστο-επιθυμητό, εψαξα να βρω τι κάνω λάθος για να το διορθώσω .
Αν πρώτα δεν έρθει η επιθυμία ......... σε εμένα η αλλαγή φαντάζει ακατόρθωτη .
Ίσως γιατί τα θεωρώ \"κακά\" τα όνειρα, ίσως γιατί θεωρώ οτι δεν μου αξίζουν, ίσως γιατί φοβάμαι τα συναισθήματά μου που σχετίζονται με τα όνειρα. Αλλά θα υπάρχουν και άλλοι λόγοι που τώρα δεν τους καταλαβαίνω γιατί μέσα μου υπάρχει ένα κουβάρι και για να τα καταλάβω πρέπει να ξετυλιχτεί.
Απλά αναρωτιέμαι μήπως με το τρόπο που ξετυλίγεις το κουβάρι , δεν φτάσεις ποτέ στον στόχο ..........
Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά και εμείς τα κάνουμε δύσκολα . Και μιλάω για τον εαυτό μου . Δυσκολεύομαι πάντα να κάνω ενα καινούργιο βήμα απο φόβο και πολλές φορές λιβανίζω αφήνοντας τον χρόνο να περνά και τις φοβίες να νικούν . Όταν όμως επιτέλους κάνω αυτό το βήμα , αντιλαμβάνομαι οτι δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο νόμιζα .
Αν με το καλό πάρεις το πτυχίο σου και ξεκινήσεις την ζωή σου, μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο δύσκολα όσο φαντάζεσαι . Στο κάτω κατω δες το χαλαρά . Λειτούργησε παρορμητικά .
Είναι δύσκολο να λύσεις το παζλ στο μυαλό σου πρώτα και μετά να δράσεις . Ούτε μπορούμε να προγραμματίσουμε όλα όσα θα μας συμβούν και να είναι όλα σε τάξη όπως τα πράγματα στο σπίτι μας (και εγω είμαι αρκετά τακτική νομίζω) .
Ακόμα και αν δεν θέλεις να ασχοληθείς με την σχολή σου , βάλε στο πρόγραμμα κάποιες δραστηριότητες που σου δίνουν χαρά . Προσπάθησε να γνωρίσεις κόσμο . Μην απομονώνεσαι .
Προσπάθησε να ικανοποιήσεις τις ανθρώπινες ανάγκες σου , που ανάμεσα τους είναι και η κοινωνικότητα καθώς και το σεξ .
Πολλές κακές σκέψεις οφείλονται στο οτι δεν εχουμε σεβαστεί την ανθρώπινη φύση μας .
Y.Γ. Επειδή ξαναφεύγω για διακοπές , ισως αργήσω να σου ξανααπαντήσω , αλλα θα απαντήσω . :)
Το θέμα είναι οτι σαν να μην μπορώ να είμαι παρορμητικός-αυθόρμητος σε τίποτα. Σαν να μην ξέρω πώς είναι να είσαι παρορμητικός ή σαν να με τρομάζει. Πολλές φορές μου ρχεται να κλάψω και νιώθω ένα κόμπο, ένα σφίξιμο σαν να φοβάμαι να κλάψω. Δεν μπορώ να κλάψω.Σκέφτομαι οτι θα αρχίσω να κλαίω τόσο δυνατά που θα με ακούσουν οι γείτονες. Αλλά και μόνος μου να ήμουν σε μία ερημιά πάλι θα σκεφτόμουν μήπως υπάρχει κανένας γύρω και με ακούσει. Με τη λογική λέω οτι και να με ακούσουν τί θα γίνει αλλά αυτά είναι πάνω από τη λογική. Ίσως φοβάμαι μήπως με ακούσει ο ίδιος μου ο εαυτός.
Νομίζω πως αυτό που είπε η Zinovia είναι πολύ σωστό : \"Ειναι πολυ ευκολο να πεις σε εναν ασθενη να μη φοβαται..Μονο που ισως να μην ξερει αλλο τροπο.. \"
Ακόμα και αυτά που γράφω νομίζω οτι κρύβουν μία παθητικότητα. Σαν να επιμένω στην αδράνεια, να τα επισημαίνω αλλά ως εκεί. Σαν σε κουβέντα να βρισκόμαστε και όχι έμπρακτη διάθεση να αλλάξει κάτι...
Καλημέρα ! Είσαι καλύτερα ?
καλημέρα! :)
δεν θα το ΄λεγα οτι είμαι καλύτερα, δεν ξέρω αν είμαι καλά ή όχι, είναι πολύ μπέρδεμα. ίσως επειδή επέστρεψε ο γιατρός μου να νιώθω μία ασφάλεια τώρα...
Πάντως ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και ευχαριστώ και όλα τα παιδιά που απάντησαν στο θέμα μου και εύχομαι σε όλους να ξεπεράσουν αυτά που τους βασανίζουν...
Υ.Γ. Πάντως δεν αθέτησες την υπόσχεσή σου οτι θα απαντήσεις όταν επιστρέψεις :)
:)
Πάντως επιμένω -αν και δεν είμαι ειδική- πως το να περιμένεις να λύσεις πρώτα τα προβλήματα σου και μετά να δράσεις , δεν σε βοηθάει και τόσο .
Ο άνθρωπος εχει ανάγκες που δεν περιορίζονται στην τροφή και είναι σημαντικό να τις ικανοποιήσει για να βρει μια ισορροπία . Είναι σημαντικό να τις ικανοποιήσει για να μπορέσει να σκεφτεί σωστά . Αλλιώς η ψυχολογική του κατάσταση διαστρεβλώνει τις σκέψεις και οσο και να σκεφτεί , δεν βλέπει την συνολική εικόνα , εγκλωβίζεται .
Δεν μπορείς να απομονωθείς και να περιμένεις η ψυχανάλυση να σου λύσει τα προβλήματα σου . Με την ψυχανάλυση θα ανακαλύπτεις απλά οτι οι ανικανοποίητες ανάγκες σου βρίσκουν ενα τρόπο να δώσουν το παρόν , πολλές φορές μεταμφιεσμένες .
Ποιες είναι αυτές ? Εσυ πρέπει να δώσεις την απάντηση .
Σίγουρα δεν περιορίζονται στο τακτοποιημένο δωμάτιο . Μπορείς να συνεχίσεις να είσαι τακτικός και να εχεις τα πάντα σε απόλυτη τάξη , αλλα μην τελειώνεις εκεί την ζωή σου .
Η αλλαγή είναι πάντα δύσκολη και η συνήθεια μεγάλος εχθρός .
Απόκτησε και κάποιες καινούργιες συνήθειες (σιγα-σιγά) προς μια άλλη κατεύθυνση . Ο άνθρωπος αλλάζει , αλλα πρέπει να το θέλει πολύ .
To θέμα είναι οτι νιώθω οτι δεν μπορώ να απεμπλακώ από αυτή τη κατάσταση. Νιώθω οτι η αλλαγή θα γίνει μόνο απ τη ψυχοθεραπεία όπως είπες. Δεν ξέρω τί γίνεται, σαν να μην θέλω να ξεκολλήσω και σαν να μην ξέρω τον τρόπο. Σκέφτομαι οτι πρέπει να αλλάξω τον τρόπο ζωής που κάνω- τον τρόπο θανάτου μάλλον που κάνω- και να δραστηριοποιηθώ σε θέματα δουλειάς , φίλων κ.τ.λ. Όμως κάτι μέσα μου δεν μου το επιτρέπει. Το άλλο είναι οτι εγώ δεν καταλαβαίνω οτι αυτό που κάνω είναι \"θάνατος\", σαν να λέω στον εαυτό μου οτι είμαι τέλεια , οτι περνάω γαμάτα... όταν είμαι μέσα στο σπίτι κλεισμένος ίσως νιώθω βασιλιάς αλλά η αίσθηση αυτή μάλλον είναι πολύ εύθραυστη γιατί με το παραμικρό καταρρέει. Και αυτά που λέω τώρα δεν τα νιώθω μάλλον, πιό πολύ επαναλαμβάνω αυτά που μου λέει ο γιατρός...
Σαν να νιώθω οτι δεν βρίσκω πουθενά ικανοποίηση, οτι η καρδιά μου δεν θέλει τπτ άλλο παρά μόνο να κάθεται σπίτι κλεισμένη στους 4 τοίχους, δεν ξέρω πώς να το πριγράψω αυτό που βιώνω γιατί ούτε εγώ το καταλαβαίνω
Η διάθεση σου πως είναι ? Νιώθεις καλά ?
Σκέψου ποια πράγματα στο παρελθόν σου έδωσαν χαρά ........... Τι πιστευεις οτι θα σου εφτιαχνε την διάθεση ...................
Σου προτείνω να δεις την ταινία \'\'Οι τεμπέληδες την ευφορης κοιλάδας\'\' , αν δεν την έχεις δει . Και αν θες να την συζητήσουμε .
Πάντως οι ανθρώπινες σου ανάγκες δεν υπάρχει περίπτωση να καλυφθούν απο την ψυχοθεραπεία . Την υπαρξη τους θα την αντιληφθείς ενδεχομένως οταν τις ικανοποιήσεις και δεις την αλλαγή στην διάθεση σου . Αν συνεχίσεις έτσι , σιγά - σιγά θα βυθίζεσια όλο και περισσότερο στην αδράνεια και δεν θα μπορείς να δεις έξω απο αυτή . Εξάλλου το σκούριασμα θα είναι τόσο έντονο , και η προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί τόσο μεγάλη , που ο εαυτός σου θα συνεχίζει να βρίσκει δικαιολογίες για να μην κάνει το βήμα .
Διάβασα ένα άρθρο και ένιωσα οτι περιγράφει αυτό που βιώνω, αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Μπορεί η ψυχαναλυτική θεωρία να μην απέδωσε τα αναμενόμενα, ή και να αποπροσανατόλισε, στην άποψή της για την ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή, δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην θεώρηση της για την ψυχαναγκαστική δομή του χαρακτήρα37 όπου αποτελεί σήμερα πλέον κλασσική γνώση ότι σύμφωνα με την ανάπτυξη της λίμπιντο και τις φάσεις οργάνωσης της σεξουαλικότητας στον ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα υπάρχουν καθηλώσεις στην πρωκτική και σαδιστική θέση. Αυτές μπορούν να ενισχύονται ή να αναζωπυρώνονται δια της παλινδρόμησης, ή της αποτυχημένης πορείας προς την γενετήσια δραστηριότητα. Έτσι όταν το μικρό αγόρι απωθήσει τις γενετήσιες παρορμήσεις του μπροστά στο άγχος του ευνουχισμού, ως έφηβος δεν θα πετύχει την επίτευξη των απαιτήσεων της σεξουαλικής ωριμότητας και θα στραφεί στην \"χρήση ναρκισσιστικών αναπληρώσεων με τη μορφή υπερτονισμένων ηθικών κι αισθητικών επιδιώξεων\"28.
Στις περιπτώσεις αυτές, ο έλεγχος δεν είναι υπέρμετρος μόνο στο θέμα εκπαίδευσης του παιδιού στην τουαλέτα, (ο Freud αναφέρθηκε στην πρωκτική φάση σαν την χρονική περίοδο σύγκρουσης των επιθυμιών), αλλά είναι εξίσου έντονος σε θέματα της στοματικής και οιδιπόδειας φάσης εξέλιξης του ατόμου. Γονείς αυστηροί, απαγορευτικοί, συγκρατημένοί μπορεί να καταδικάσουν όχι μόνο την \"απαράδεκτη\" συμπεριφορά αλλά και τα συναισθήματα, τις φαντασιώσεις και τις σκέψεις του παιδιού, να παρεμποδίζουν τον αυθορμητισμό του, να επιμένουν στην συμβατική, για το φύλο, υιοθέτηση συμπεριφοράς, προκαλώντας παλινδρόμηση σ\' αυτό από τα οιδιπόδεια στα πρωκτικά ζητήματα38
Ο Freud αναφέρει ότι τα ψυχικά (ή ψυχογενή) συμπτώματα αποτελούν για το σύνολο της ζωής ενός ατόμου επιβλαβή στοιχεία και άχρηστες πράξεις, που το άτομο αναγκάζεται να εκτελέσει παρά τη θέλησή του, νιώθοντας από μικρή έως αφόρητη δυσαρέσκεια. Το αποτέλεσμα αφορά την ανάλωση ψυχικών δυνάμεων για να πραγματοποιηθούν σαν πράξεις απ\' την μια και να καταπολεμηθούν απ\' την άλλη. Αν υπάρχει αφθονία συμπτωμάτων, οι δύο αυτές δαπάνες ενέργειας προκαλούν εξαιρετική πτώχευση στο άτομο με παράλυση της λειτουργικότητάς του26. Ωστόσο, συνεχίζει ο Freud, τα συμπτώματα αποτελούν υποκατάστατα για την στερημένη ικανοποίηση και πραγματοποιούν επαναστροφή της λίμπιντο σε παλαιότερες περιόδους, με χαμηλότερες βαθμίδες οργάνωσης.\"Το σύμπτωμα επαναλαμβάνει κατά κάποιο τρόπο εκείνον το νηπιακό τρόπο ικανοποίησης, παραμορφωμένο από τη λογοκρισία που προέκυψε από τη σύγκρουση, μεταστραμμένο κατά κανόνα σε αίσθηση οδύνης και αναμεμειγμένο με στοιχεία από την αφορμή της αρρώστιας. Ο τρόπος ικανοποίησης που παρουσιάζει το σύμπτωμα έχει πολλές πλευρές που ξενίζουν. Είναι αγνώριστος για το ίδιο το άτομο, το οποίο νιώθει την ικανοποίηση μάλλον σαν οδύνη και παραπονιέται γι\' αυτό\".
Ανάλογη είναι η έννοια της \"jouissance\" του Lacan :\"εκείνο το οποίο ζούμε όταν υποφέρουμε, βιώνεται από τις ασυνείδητες ορμές αντίθετα, ως ικανοποίηση\"56.
Thnx velout για το άρθρο http://www.encephalos.gr/full/43-3-04g.htm
Ειχα διαβασει κατι σχετικο αλλα δε μπορω να καταλαβω μεσα απ\'το αρθρο πως μπορει να νιωθεις...Εχει καποια σχεση με το παρελθον σου?
Και κάποιο άλλο απόσπασμα του άρθρου
Αλλά και ο ιδεοψυχαναγκαστικός είναι ένας ψεύτικος εαυτός, \"false self\",κατά Winnicott54, που προσπαθώντας να γίνει αρεστός στους \"σημαντικούς άλλους\" καταπνίγει τις δικές του ανάγκες. Αυτό παρατηρείται συχνά στην παιδική ηλικία , όταν το παιδί προσπαθεί να ικανοποιήσει την επιθυμία του γονιού θυσιάζοντας την δικιά του, χάνοντας τον γνήσιο εαυτό και δημιουργώντας έναν \"false self\". Αυτό οδήγησε τον Κohut να πει πως στην παιδική ηλικία πραγματοποιείται μια κακοποίηση και αποπλάνηση των παιδιών από τους γονείς με αυτήν την έννοια κι όχι όπως υποστήριξε ο Freud για τη σεξουαλική αποπλάνηση της κόρης από τον πατέρα39. Ο Sullivan είδε τον ιδεοληπτικό σαν εκείνον που βρίσκεται σε μια συνεχή προσπάθεια να αποφύγει ότι είναι πεπεισμένος ότι υπάρχει δηλαδή έναν υποκριτικό, μισητό κόσμο στον οποίο η ασφάλειά του διακινδυνεύεται και απειλείται και όπου η δυνατότητά να επιτύχει μια τρυφερή σχέση αγάπης γίνεται αδύνατη67. Αυτή η άποψη έχει γίνει η βασική προϋπόθεση για διάφορες επιτυχείς θεραπευτικές μορφές που προσπαθούν να αναγκάσουν τον ιδεοληπτικό να εξετάσει τον πραγματικό κόσμο και να τον δεχτεί67.
3) Ο ρόλος του θεραπευτή στην ψυχοθεραπεία είναι συνοδευτικός.
Στόχος μας σαν ψυχοθεραπευτές, δουλεύοντας με τέτοιους ασθενείς, είναι να τους \"συνοδέψουμε\" στη γενναία τους προσπάθεια ν\' απεγκλωβιστούν από τον αυτοερωτισμό και τον καθρέφτη, προκειμένου να δοκιμάσουν τη σχέση με και την χρήση του αντικειμένου54, με όλους τους \"κινδύνους\" που αυτή ενέχει. Να τους βοηθήσουμε όχι απλά να κάνουν το ασυνείδητο συνειδητό, αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά τους, αλλά και να τους προτρέψουμε να τα απολαύσουν. Να τους κινητοποιήσουμε να σηκωθούν από μια \"ασυνείδητη προκρούστια κλίνη, όπου ξαπλώνει ο αδύναμος εαυτός τους, ενώ ένα σαδιστικό υπερεγώ αναλαμβάνει τον ρόλο του τιμωρού\"69. Η βίωση ότι κάποιος μπορεί να ικανοποιείται από μια σαδιστική φαντασίωση ή ν\' ανακουφίζεται από το θρήνο και όχι απλά να παραδεχτεί πως νιώθει οργισμένος ή λυπημένος, είναι μια κατάκτηση γι\' αυτούς38. Αυτή η συναισθηματική ειλικρίνεια θα πρέπει να ξεκινήσει να βιώνεται μέσα από τη θεραπευτική σχέση, σαν επαναλαμβανόμενη εμπειρία. Μέσω ενός γνήσιου και αυθεντικού θεραπευτή, με σεβασμό και όχι κτητική σχέση θερμότητας με τον άρρωστο (non possessive warmth) -κάτι που τόσο πολύ έχει λείψει από την παιδική ηλικία των περισσοτέρων ασθενών μας68.
κάποια σχέση θα έχει με το παρελθόν αλλά όχι με τη μορφή μίας συγκεκριμένης εμπειρίας...
εμενα αυτα τα ψυχαναλυτικα μου ακουγονται λιγο, πως να το πω... σαν να θες να φας ενα γιουβαρλακι, και το χωριζεις σε μικρα μικρα κομματακια ξεχωριζοντας τους κοκκους του ρυζιου και τον κιμα, και ανατρεχοντας στους τροπους καλλιεργειας του ρυζιου και της πολτοποιησης του κιμα.
Καλα τα ειπε ο παππους Φρουντ, ειναι ο μπαμπας της ψυχαναλυσης, αλλα αυτο δε σημαινει οτι ολα αυτα που ειπε, ηταν σωστα. Και παλι, και να ειναι σωστα ολα, δεν ειναι χρηστικα στην αντιμετωπιση των προβληματων, στο να ψαξεις να βρεις τις αιτιες, ισως είναι αλλα θελει και παλι κριτικη σκεψη. Αλλιως θα διαβαζαμε που οφειλεται ο ψυχαναγκασμος και θα θεραπευομασταν τσακ μπαμ.
:PQuote:
Originally posted by carrie
σαν να θες να φας ενα γιουβαρλακι, και το χωριζεις σε μικρα μικρα κομματακια ξεχωριζοντας τους κοκκους του ρυζιου και τον κιμα, και ανατρεχοντας στους τροπους καλλιεργειας του ρυζιου και της πολτοποιησης του κιμα.
:P
Ο στόχος είναι η ζωή , η δράση . Και εσύ βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην απραξία . Ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει στο να καταλάβεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου , η τάξη θα σε βοηθήσει να νοιώθεις καλά στο περιβάλλον σου , αλλα τίποτα απο αυτά δεν θα σε βοηθήσει να ζήσεις , να δράσεις , αν ο ίδιος δεν το πάρεις απόφαση .
Είναι σαν να θέλεις να γίνεις πρωταθλητής και σπαταλάς τα καλύτερα σου χρόνια να διαβάζεις για τον πρωταθλητισμό , κάνοντας μηδενική δραστηριότητα .
Καταλήγεις να ξέρεις πολλά για τον πρωταθλητισμό , αλλα εχεις γίνει τόσο λαπάς που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου .
Ομοια θα καταλήξεις να ξέρεις τα πάντα για την διαταραχή και τέλος . Αυτό θέλεις ?
Στο τέλος θα ταυτίσεις τον εαυτό σου με την διαταραχή και δεν θα βλέπεις οτι μπορείς να υπάρξεις και αλλιώς .
Ο άνθρωπος αλλάζει ...............
Αυτο που παρατηρείς είναι το παρελθόν και η μούχλα που μαζευεται απο την απραξία ...........
Αυτός ο άνθρωπος που παρατηρείς μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός , οσο διαφορετικός δεν μπορείς να φανταστείς αυτή τη στιγμή .........
Μην αφήνεις όμως τον χρόνο να περνάει !!!!!!!!
Υπάρχει το εδώ και τώρα , η κάθε στιγμή ......... Η ανάλυση αφορά το παρελθόν , η φαντασία το μέλλον και η δράση το παρόν . Βρές μια ισορροπία και μην αρνείσαι το παρόν , γιατί η ζωή σου δεν τελειώσε εδω , για να είσαι απλός παρατηρητής .
Eυχαριστώ πολύ παιδιά! Δεν ξέρω , είναι μπέρδεμα. μάλλον καλά τα λέτε... Τα καταλαβαίνω κι εγώ αυτά από τη μία αλλά σαν να μην θέλω να ξεκολλήσω τί να πώ.
Σήμερα είχα συνεδρία με το γιατρό και μου έλεγε πάλι τα ίδια. Οτι όταν είμαι κλεισμένος στο σπίτι νιώθω σαν τον καίσαρα, σαν βασιλιάς. Οτι δεν δέχομαι μέσα μου οτι υποφέρω και οτι έχω αδυναμίες . Πιστεύω οτι είμαι τέλεια όταν είμαι σπίτι μόνος μου αλλά με το παραμικρό καταρρίπτεται αυτή η εικόνα.Δεν κρατάω μέσα μου τα συναισθήματα αδυναμίας, φόβου , στεναχώριας και όλα όσα θεωρώ δυσάρεστα και οτι χαλάνε την εικόνα της τελειότητας και της υπερδύναμης που τόσο μ αρέσει να νιώθω.
Σαν δηλαδή να μην παραδέχομαι οτι έχω φόβο , ανασφάλειες , αδυναμίες και άλλα που τα θεωρώ ελαττώματα για την θειική εικόνα που θέλω να έχω. όπως επίσης κακία, ζήλεια, διαστροφές, ομοφυλοφιλικά συναισθήματα. Σαν υποσυνείδητα να μην τα θέλω αυτά , να τα πετάω γιατί θεωρώ οτι είναι κηλίδες .
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να καταλάβει τί είναι αυτά όλα, ίσως πρέπει να είσαι ψυχολόγος για να τα καταλάβεις.
Στην πραγματικότητα δλδ οτι νιώθω τόσο εύθραστος και αδύναμος και φοβισμένος που δεν το αντέχω και αντί αυτού με ένα μαγικό τρόπο (όπως ξέρω γω τα παιδιά που λένε είμαι ο σουπερμαν)
λειτουργεί ένας μηχανισμός μέσα μου που τα βγάζει αυτά και στη θέση τους βάζει τα ακριβώς αντίστροφα.
Εγώ δλδ νιώθω σαν θεός με έναν πλασματικό τρόπο και δεν θέλω με τίποτα να χάσω αυτή την αίσθηση, έστω και τη πλασματική γιατί αντλώ ικανοπποίηση. Μπορεί να φοβάμαι να ανοίξω ακόμα και τη κουρτίνα μην τυχόν και με δούν αλλά δεν το βλέπω το φόβο, θέλω να βλέπω οτι είμαι σουπερ ατρόμητος κ.τ.λ.
Αυτά όλα μου τα λέει ο γιατρός αλλά εγώ δεν τα δέχομαι νομίζω.Αντιδράω και τα πετάω κι αυτά που μου λέει. Λέω οτι είναι μλκίες ξέρω γω. Τί να πω δεν θέλω να δεχτώ με τπτ τα συναισθήματά μου? με έχουν τρομάξει?
Και αυτού του γιατρού και τί δεν του χω πεί.
Σήμερα του είπα οτι είναι χοντροκώλης ρέμπελος και οτι δεν ξέρει τί λέει. Οτι θα ψάξω να βρώ άλλον γιατρό και οτι μου λέει μαλακίες. Άλλες φορές του λέω οτι θα του ρίξω μία και θα τον ξαπλώσω, οτι θα απαγάγω τη γυναίκα του και θα τη βιάσω, οτι ο πατέρας του είναι λάκης και η μάνα του *******, οτι θές του χω πεί.
Αλλά τον υπεραγαπάω και δεν τα λέω με κακία τα λέω σαν εμμονές.όταν τα λέω τρέμω από το φόβο μου αλλά δεν μπορώ να μην τα πώ. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας νομίζω που να λέει τέτοια αλλά μου βγαίνει μία εμμονή να του λέω τέτοια γι\' αυτό δεν θυμώνει...
Eσυ περα απο ολους κ ολα(γιατρος,αρθρα,βιβλια,δι αγνωσεις..)πως νιωθεις?πως κρινεις τον εαυτο σου,την κατασταση κ το προβλημα κ τι θες να καταφερεις?Quote:
Originally posted by GreenPeyote
Αυτά όλα μου τα λέει ο γιατρός αλλά εγώ δεν τα δέχομαι νομίζω.Αντιδράω και τα πετάω κι αυτά που μου λέει. Λέω οτι είναι μλκίες ξέρω γω. Τί να πω δεν θέλω να δεχτώ με τπτ τα συναισθήματά μου? με έχουν τρομάξει?
ειλικρινά δεν ξέρω. Σαν τό μυαλό μου να έχει ακινητοποιηθεί, να μην κάνει σκέψεις. Νιώθω οτι είμαι στο σωστό δρόμο με τη ψυχοθεραπεία που κάνω και οτι είναι ζήτημα χρόνου να γίνει αυτή η αλλαγή που θέλω. Αλλά δεν ξέρω τί να κάνω για να βοηθήσω κι εγώ προς αυτή τη κατεύθυνση. Το μόνο που νιώθω οτι μπορώ να κάνω είναι να πηγαίνω στη ψυχοθεραπεία και οτι θα \'ρθει από μόνο του. Τί να πώ, ενώ δεν θέλω να πιστεύω στη μοίρα σαν σε αυτό το θέμα να νιώθω οτι έίμαι παραδομένος και περιμένω τη μοίρα.
Από την άλλη σαν να αισθάνομαι οτι δεν θέλω να ξεκολλήσω.Σαν να λέω \"λίγο ακόμα\" , οτι εντάξει θα αλλάξω αλλά όχι τώρα. Τί να πώ ρε γμτ τόσο τρέλα?
Οχι τι σκεφτεσαι αλλα τι νιωθεις(χαρα,λυπη,απελπισι� �...κ.λ.π.).Γιατι δε θες ν\'αλλαξεις?Σκεψου κατι πολυ μικρο που θες ν αλλαξεις-αν υπαρχει κ μετα το συζηταμε.Τι κερδιζεις κ τι χανεις που δεν αλλαζεις?που γερνει η ζυγαρια?
Το ξέρω οτι θα χάνω τα πάντα που δεν αλλάζω αλλά δεν μπορώ. ίσως φοβάμαι, τρέμω τόσο πολύ που ούτε να δώ τον εαυτό μου έξω από αυτή τη κατάσταση δεν μπορώ. Νομίζω πως τρέμω να ζήσω.
Διαβάζω αυτά που γράφεις και κολλάει το μυαλό μου και επαναλαμβάνει τις λέξεις 100 φορές σαν να μην μπορώ να καταλάβω, σαν να είναι κινέζικα. Δεν ξέρω να απαντήσω στο τί νιώθω.Νιώθω μία πίεση από τα συναισθήματα αλλά δεν μου μιλάνε. Σαν να έχω τσακωθεί με τα συναισθήματά μου και να μην μιλάμε...
Να τους πεις οτι δεν εισαι πια θυμωμενος μαζι τους, οτι μπορεις πια να τα ελεγχεις, και να αρχισουν να βγαινουν σιγα σιγα απο το μπαουλο... Επειδη εχεις παγωσει τα συναισθηματα, το κενο αυτο ερχεται να το αναπληρωσει η σκεψη, κι επειδη εχει ξεπερεασει το οριο φτανει στην υπερβολη και δημιουργει προβληματα...λεω μια εκδοχη...
Ειδες που δεν ειναι κ πολυ κινεζικα κ οτι σου μιλανε απλα δεν τα προσεχεις?δωστα λιγη περισσοτερο ενδιαφερον κ θα σου μιλησουν κ αλλο!!Quote:
Originally posted by GreenPeyote
Το ξέρω οτι θα χάνω τα πάντα που δεν αλλάζω αλλά δεν μπορώ. ίσως φοβαμαι,τρεμω τοσο πολυ που ούτε να δώ τον εαυτό μου έξω από αυτή τη κατάσταση δεν μπορώ. Νομίζω πως τρεμω να ζήσω.
Διαβάζω αυτά που γράφεις και κολλάει το μυαλό μου και επαναλαμβάνει τις λέξεις 100 φορές σαν να μην μπορώ να καταλάβω, σαν να είναι κινέζικα. Δεν ξέρω να απαντήσω στο τί νιώθω.Νιωθω μια πιεση από τα συναισθήματα αλλά δεν μου μιλάνε. Σαν να έχω τσακωθεί με τα συναισθήματά μου και να μην μιλάμε...
Τα εχει πλακωσει ολα ο φοβος και δεν τα αφηνει να βγουν εγω αυτο καταλαβα
Mα carrie ο greenpeyote δεν εντοπιζει καν αυτον τον τρομερο φοβο!!Λεει πως δεν ξερει ν\'απαντησει καθολου στο τι νιωθει...Κ ομως απανταει κ δεν το καταλαβαινει!Αν αρχισει να παρατηρει τα συναισθηματα του θα ρθουν κ αλλα...Αν υπαρχει π.χ.ενα ατομο κ το γραφουμε διαρκως,δεν το βλεπουμε καν δε θα παρεξηγηθει κ δε θα μας μιλαει κ αυτο σταδιακα?Καπως ετσι εχει να κανει κ ο \'τσακωμος\' σου greenpeyote πιστευω.
Παρόμοια πράγματα με αυτά που λέτε arsi και tsifti πρέπει να έχω κι εγώ. Λέω \"πρέπει\" γιατί δεν μπορώ να τα ταυτοποιήσω με βεβαιότητα μέσα μου τα συναισθήματα. Σαν να μου κρύβονται γι αυτό χρησιμοποιώ μάλλον συνέχεια λέξεις όπως \"μάλλον\", \"πρέπει\", \"νομίζω\", \"σκέφτομαι\", \"ίσως\", \"μπορεί\" κ.τ.λ.
Μάλλον φοβάμαι τους ανθρώπους κι εγώ όπως είπε η arsi. Έχω την αίσθηση οτι εμφανίζω έναν ψεύτικο εαυτό , προσαρμοσμένο ωστε να μην θίγονται αυτά που με τρομάζουν.
Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να θέτω σε οτι λέω την αμφιβολία επειδή φοβάμαι να εκφράσω την αποψή μου. Μπορεί δλδ να είναι και περισσότεροι από ένας οι λόγοι.
Νομίζω πώς φοβάμαι και να συμμετέχω σε αυτό το φορουμ, να λέω την αποψή μου. Σαν να φοβάμαι οτι κάποια στιγμή θα έρθω αντιμέτωπος με κάποιους που είναι άντρακλες ενώ εγώ μπορεί να νιώθω σαν κοριτσάκι αδύναμος και φοβισμένος και οτι θα ξευτιλιστώ, οτι δεν μπορώ να τα βάλω μαζί τους.
Μπορεί απ\' την άλλη να νιώθω οτι δεν αξίζω να δώσετε προσοχή και ενδιαφέρον και αγάπη σε μένα ίσως επειδή νιώθω πολύ κακός άνθρωπος και κατά κάποιο τρόπο \"καταραμένος\". Οτι έχω δικάσει τον ίδιο μου τον εαυτό να βρίσκεται σε δεσμά αιώνιας σκλαβιάς για όλες αυτές τις κακές σκέψεις και φαντασιωσεις που κάνει. Με τις εμμονές τάξης και καθαριότητας μπορεί να εκτοίω την ποινή μου.
Αυτά όλα νομίζω πως βγαίνουν στα πάντα, και σε αυτά που γράφω. Τώρα σκέφτομαι οτι φοβάμαι που γράφω στο τοπικ σου αρσι και οτι θα μου την πείς και θα με ξευτιλίσεις αλλά ούτε και αυτό το συναίσθημα το νιώθω με σιγουριά.
Έχω την αίσθηση οτι φοβάμαι την επαφή μα τους ανθρώπους , την τρυφερότητα , την αγάπη. Μάλλον τα συναισθήματα τα ανάλογα δλδ φοβάμαι. Και αντ αυτού εμφανίζομαι αντιδραστικός και απόμακρος και επιθετικός ίσως με έναν πολύ συγκαλημμένο τρόπο.Σαν να έχω συνεχώς μία ασπίδα και μία πανοπλία απέναντι σε όλους. Σαν να είμαι συνεχώς σε ετοιμότητα.
Τώρα σκέφτομαι και το οτι επέλεξα να πώ αυτά στο θέμα σου αρσι και όχι στο δικό μου μπορεί να έχει να κάνει με το οτι νιώθω οτι δεν αξίζω να τα γράψω στο θέμα μου ώστε να περάσουν απαρατήρητα, ή να βγάζουν μία επιθέτικότητα απέναντί σου ώστε να τσακωθούμε -είπα πρίν οτι φοβάμαι μήπως τσακωθώ με κάποιον οπότε αυτό είναι αντικρουόμενο ετσι? Από την άλλη όμως σαν να επιζητώ να τσακωθώ με κάποιον. Σαν να θέλω να λογομαχήσω και να τσακωθώ με κάποιον παρόλλο ποθ μάλλον το τρέμω αυτό. Κάτι σαν σαδισμός... Πάντως ζητάω την επιείκιά σου αρσι για την παρέμβαση αυτή αν θύμωσες
Και αυτό που είπα στο τέλος σαν να είναι κάπως υποτιμητικό για τον εαυτό μου σκέφτομαι...Αλλά μπορεί να είναι το αντίθετο, να τρέμω τόσο πολύ να ζητήσω συγνώμη από κάποιον επειδή το νιώθω ξερω γω φλώρικο και υποτιμητικό. Οτι το να ζητάς συγνώμη εκφράζει μία κατωτερότητα και αδυναμία... Μάλλον επειδή δεν μου μιλάνε τα αντίστοιχα συναισθήματα προσπαθώ μηχανικά και με τη σκέψη να τα ικανοποιήσω.Έτσι τα λέω και τα εκφράζω στην μέγιστη μορφή τους σαν μην μπορώ να βρώ μία μέση λύση που να ικανοποιούνται όλα. Πάντως συγνώμη αρσι για το μακροσκελές μήνυμά μου αν και αυτό το λέω περισσότερο νοητικά και δεν το νιώθω.
τεσπα θα μπορούσα να γράφω κατεβατά ολόκληρα στο ίδιο στύλ για το τί νομίζω πώς νιώθω τώρα( αν και μου είναι πολύ δύσκολο που τα εξομολογούμαι αυτά-ίσως βέβαια αυτό να είναι και ένας άλλος λόγος που το κάνω, για να δείξω δλδ πόσο θαραλλέος και ατρόμητος είμαι και οτι κάνω έναν άθλο) όπως θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες στο ψυχοθεραπευτή μου
Έκανα copy και paste αυτό που έγραψα στο θέμα της arsi για να το συζητήσουμε εδώ όποιος θέλει. Σκεφτόμουνα συνέχεια, τώρα να το αφήσω στο θέμα της αρσι? να το βάλω μονο στο δικό μου θέμα? τελικά ας το αφήσω και στα δυο :)
Ολοι εχουμε εναν κακο εαυτο, απλα αμα θες να τον νικησεις πρεπει να τον αντιμετωπισεις, και οχι να τον συγκαλυπτεις! λογικο δεν ακουγεται? Εγω πιστευω οτι η επιθετικοτητα σου (του στυλ να θεωρεις τις γυναικες πουτανες κτλ κτλ) ειναι συγκαλυμμενη σεξουαλικοτητα, οπως θα ελεγε ο Φρουντ, την οποια εχεις απωθησει γιατι θεωρεις οτι ειναι \"κακο πραμα\" ή γιατι θα σε βγαλει απο τη βολεψη της απραξιας, και ενεχει κινδυνους (χυλόπιτα, χωρισμους κτλ κτλ)! δηλαδη, αρνεισαι το δανειο της ζωης για να γλιτωσεις το χρεος του θανατου που λεγαμε! :P ;)
Τωρα τα μελεταμε, ολα αυτα, τα αναλυουμε, αλλα σου κανει καλο?
Μπορεις επισης να μου απαντησεις σε μια ερωτησουλα? Πως και που θα ηθελες να εισαι σε 3 χρονια απο τωρα?
Έχεις δίκιο, σωστά πρέπει να είναι όλα αυτά και με τη λογική και εγώ τα καταλαβαίνω αλλά αυτό το σφίξιμο, ο τρόμος , η πίεση η εσωτερική και δεν ξέρω και γώ πώς να την εκφράσω δεν βλέπω να υποχωρεί.
Μόνο όταν κάνω ψυχοθεραπεία και μιλάω με τον γιατρό νιώθω την εσωτερική απελευθέρωση , την αλήθεια και το γέμισμα το συναισθηματικό. όταν φεύγω από τη θεραπεία υποχωρεί και στο τέλος μένει το \"σφίξιμο\" και ένα τεράστιο ερωτηματικό.
Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά , δεν ξέρω αν περιμένω συμβουλές ή στήριξη ( εκτός και αν φοβάμαι να νιώσω το πρόβλημά μου , να νιώσω δλδ αδυναμία).
Νομίζω οτι μου κάνει καλό και μόνο που τα λέω αυτά , τα εξομολογούμαι, σαν ένα είδος ψυχιθεραπείας αλλά με πολύ πιό ήπια αποτελέσματα από την αληθινή ψυχοθεραπεία... Βέβαια μπορεί να είναι και ιδέα μου, απλώς να θέλω να συνεχίσω τη ψυχοθεραπεία και στο φόρουμ αυτό.
Δεν κάνω καμία σκέψη για το μέλλον νομίζω, ούτε για το πού θα θέλω να είμαι σε ένα μήνα... Σαν όλη μου η ύπαρξη να αφοσιώνεται στο τώρα και να μην θέλει να ξεκολλήσει
Δεν ξερω γιατι αλλα μου δινεις την αισθηση οτι δε θες να βοηθηθεις,αλλα να διαιωνιζεις μια κατασταση.Ηθελα να σε ρωτησω τι κερδιζεις απ\'αυτη την κατασταση(στο ξαναρωτησα)αλλα μαλλον δεν ωφελει γιατι σε βλεπω να μη θες να ξεκολησεις οπως λες.Παντως αν δε θες δε γινεται τιποτα!
Δεν ξέρω ρε παιδιά, δεν το κάνω με τη θέλησή μου. Κι ο γιατρός αυτό μου λέει , οτι δεν θέλω να ξεκολλήσω... Οτι αρκούμαι με το παγωτάκι μου και δεν μπορώ να δω την παγωτομηχανή που υπάρχει δίπλα...\\
Δεν μπορώ να δώ πόσο πιό ωραία είναι η άλλη κατάσταση...
Με τη θεληση σου το κανεις,δεν τα κινει αλλος τα δικα σου νηματα...Κ στο γιατρο με τη θεληση σου πας,κ δω με τη θεληση σου γραφεις ..κ.λ.π.απλα σ\'αρεσει για καποιο λογο εδω που εισαι.Δε χρειαζεται να δεις μια αλλη κατασταση για ναθες να φυγεις απο καποια που δε σου αρεσει....
Προσπαθησε να παρατεινεισ το συναισθημα που εχεις και μετα την ψυχοθεραπεια..στην αρχη 5 λεπτα, μετα 20, μετα μια ωρα, 5 ωρες και δες πως αυτο επηρεαζει τη ζωη σου και τις πραξεις σου.. πιστευεις ειναι εφικτο?
Επισης, να πεις στον ψυχοθεραπευτη σου οτι φοβασαι ότι αμα παρεις τα ματια σου απο το παγωτακι για να δεις την παγωτομηχανη: α) φοβασαι οτι θα σου κλεψουν το παγωτακι, β) φοβασαι οτι η παγωτομηχανη θα ειναι τελικα χειροτερη απο το παγωτακι, γιατι το παγωτακι, το εχεις, το ξερεις, ενω την παγωτομηχανη οχι ασε που θελει και κοπο αφου το ενα το εχεις το αλλο πρεπει να πας να το βρεις, γ) φοβασαι οτι θα πεσει κεραυνος να σε καψει που τολμησες να θελησεις κατι καλυτερο απο το παγωτακι σου γιατι η παγωτομηχανη δε σου αξιζει η θα τιμωρηθεις ως αχαριστος και ετσι γ) δε θα εχεις ουτε παγωτακι ουτε παγωτομηχανη.
Με το να σου λεει ο ψυχοθεραπευτης σου δες την παγωτομηχανη δεν κανει τιποτα, γιατι εχεις πολυ γερες αντιστασεις (τις παραπανω). Αυτες πρεπει να επιλυσει, οχι να σε παρει σωνει και καλα και να σε βαλει μες στην παγωτομηχανη (αν και αυτο μπορει να ηταν καλη ιδεα :P)