Παιχνίδια μυαλού

Οχι αλατι ρε συ..θα πρηστεις.Και ποιος σ'ακουει μετα.

θα πιω μετά νερό να πρηστώ κι άλλο :eureka:

΄νταξει.Ο καθενας με τα βιτσια του.:P

νιώθω τόσο μόνη μου πάλι....νιώθω τόσο χάλια.....όσο καιρό "λείπω" από το forum, συνεχίζω να παλεύω με το να μην τρώω και με τα συναισθήματά μου όόόόταν τρώω. χθες αγόρασα ένα φουστανάκι κολλητό για βράδυ που λένε. Με κοίταξα στον καθρέφτη του δοκιμαστήριου και είδα πόσο έχω αδυνατίσει και με πλημμύρισε άγρια χαρά. Αν δεν είχα χάσει τόσα κιλά, αποκλείεται να μου έμπαινε. Στις 6 σήμερα το πρωί όμως πεινούσα ρε παιδιά, σαν λύκος. Και έφαγα 2,5 φέτες ψωμί με μια ντομάτα και κάτι πράγματα που έφτιαξε η μαμά μου που έμοιαζαν με πατημένους κεφτέδες αλλά πρέπει να ήταν γλυκιά κολοκύθα. Και έφαγα 7 τέτοια κεφτεδάκια. Τώρα νιώθω χοντρή, κάθομαι και κοιτάω συνέχεια τι έτρωγα τις προηγούμενες μέρες (γιατί κρατάω σημειώσεις καθημερινά). Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, μέχρι και τα καρότα μετράω, μέχρι και τις τσίχλες. Εννοείται ότι το έχω πάρει απόφαση ότι σήμερα δεν ξανατρώω. 2, 5 φέτες ψωμί, 1 ντομάτα και τα 7 "κεφτεδάκια" είναι για μένα ημερήσια πρόσληψη τροφής και επειδή δεν ξέρω και πόσες θερμίδες μπορεί να είχαν αυτά, δεν το διακινδυνεύω να ξεπεράσω τις 1200. Ο αδερφός μου δεν είναι εδώ, η μάνα μου λείπει, με τον πατέρα μου δεν θέλω πάρε δώσε ως γνωστόν. τις προάλλες με έβαλε κάτω και μου μίλαγε για το βάρος μου και το τσιγάρο και κόντευε να κλάψει, πρώτη φορά τον είδα έτσι. για να τον ηρεμήσω και καλά ότι τρώω, έκοψα λάχανο και το έφαγα. Αλλά σήμερα επανήλθε ο καθένας, έγινε ο παλιός καλός του εαυτός, ο μπαμπάς μου μονόχνοτος και αμίλητος κι εγώ στην κοσμάρα μου, κλεισμένη στο δωμάτιο να πίνω καφέ και να καπνίζω. Με τον φίλο μου τίποτα δεν πάει καλά, νιώθω κι από κει άδεια, ψάχνω εδώ και ώρα φίλες μου για να βγω λίγο από το σπίτι και δεν βρίσκω καμία, δεν το σηκώνει καμία. Λες και με μουτζώσανε σήμερα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο φίλος μου θα πάει για καφέ εδώ στα μέρη μας, με άτομα που ξέρω ως επί το πλείστον και του έχω πει ότι θέλω να γνωρίσω και άλλους φίλους του και μου έχει πει ότι και αυτοί του το λένε, αλλά δεν μου λέει να πάω. Ενώ με ρώτησε τι θα κάνω και λέω δεν ξέρω,, δεν μου πρότεινε καν να πάω μαζί τους. Νιώθω αποκομμένη, ότι με βγάζει απ' τη ζωή του, ότι είμαι ένα ξεχωριστό κομμάτι γι' αυτόν αλλά υποτίθεται ότι στις σχέσεις, βάζεις τον άλλον στην καθημερινότητά σου, ξέρεις τους φίλους του. Δεν λέω όπου πάει να με σέρνει κι εμένα μαζί του, αλλά 5 μήνες τώρα δεν έχουμε βρεθεί μαζί με άλλους, να περνάμε καλά, να μιλάμε, να γελάμε, να νιώθω ότι είμαι πραγματικά η κοπέλα του. Όλο οι δυο μας, οι δυο μας, οι δυο μας. Και πάντα μετά από κανά 2ωρο, 3ωρο μαζί, θα είναι ο πρώτος που θα πει ¨πάμε σιγά, σιγά?". δεν θυμάμαι ποτέ να το είπα εγώ.... :( :( Τι τέλεια που περνάω!! νιώθω χοντρή, άθλια, αγχωμένη, πιάνω τα κόκαλά μου να δω αν είναι στη θέση τους και τι να λέμε τώρα, έχετε γεια βρυσούλες. Θα κατέβω στο κέντρο και θα δω βιτρίνες μόνη μου και θα συγκινούμαι με τα πρόωρα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στα μαγαζιά. Μετά θα πάω να πιω μόνη μου γαλλικό και θα ρίχνω ζαχαρίνες στο κουπάκι μου.

Γεια σου ondine! Kαλή χρονιά σε εσένα και σε όλα τα παιδιά του φόρουμ!
Κατ' αρχάς, θα σου πω πόσο υπέροχα γράφεις.. Διαβάζω κατά καιρούς τι ανεβάζουν στο φόρουμ, αλλά συνήθως δεν απαντάω.. Κυρίως γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρω τι να πω. Αλλά ακόμα και όπως ανέφερες, ο σκοπός σου δεν ήταν να "τέρψεις" ,οφείλω να σου πω ότι ακούσια το κάνεις. Μαγεύεις. Η ζωή σου, και όλα αυτά που έχεις περάσει, είναι τόσο ενδιαφέρον (όσο και αν δεν το βλέπεις), που μιλάς κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη.. Μην σταματάς να γράφεις. Κάνει καλό και σε εσένα, αλλά και σε εμάς που αντιλαμβανόμαστε ποσό ιδιαίτερη είσαι. Ένα πληγωμένο πλάσμα είσαι, που όπως είπες αναζητάς έμμεσα την εκδίκηση.. Μην βασανίζεσαι κοριτσάκι μου, μόνο κακό στον εαυτό σου κάνεις. Μην σβήσεις ΕΣΥ για όλους τους μαλάκες που βρέθηκαν στην ζωή σου, μην καταστραφείς. Ο κόσμος χρειάζεται άτομα σαν εσένα! Δειξ τους, ότι σε έσπρωξαν και ΟΧΙ μόνο δεν έπεσες, αλλά είσαι πιο δυνατή και πιο άξια από αυτούς (αναφέρομαι στους γονείς σου και στους συμμαθητές σου, όσο σκληρό και αν ακούγεται). Όσον αφορά τον φίλο σου, θα σε συμβούλευα να του πεις την σκέψη σου. Από τα λεγόμενά σου, καταλαβαίνω ότι όντως σε αγαπάει, οπότε θα σε καταλάβει, όταν του εκφράσεις αυτό σου το παράπονο. Νομίζω, ότι κ εγώ αν σας έβλεπα, θα θεωρούσα ότι ταιριάζετε.. Ζητάτε αγάπη και φροντίδα ο ένας από τον άλλον.. Είναι η δύναμή σου, κ εσύ με την σειρά σου η δική του :)
Τέλος, για την διατροφή σου, δεν θα σου πω να ξεκινήσεις ξαφνικά να τρως κανονικά, και ως δια μαγείας θα γίνεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του πλανήτη. Αυτό είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στην σκάλα που θέλουμε όλοι εμείς να ανέβεις, γιατί ακόμα και αν δεν σε ξέρουμε, νιώθω ότι σε "ξέρουμε" πιο πολύ από τον καθένα, και σου μιλάω ειλικρινά ΑΞΙΖΕΙΣ ΠΟΛΛΑ! Μην αφήσεις κανέναν να σε πατήσει.. Και κυρίως, μην αφήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να το κάνει αυτό. Ξεκίνα από μικρά βήματα κάθε φορά.. Μια μπουκιά σήμερα, μια συζήτηση με τον φίλο σου για τ παράπονό σου αύριο, ένα τηλέφωνο στις φίλες σου για καφέ μεθαύριο, και όλα σιγά-σιγά θα γίνουν όπως πραγματικά πρέπει να είναι. Είναι δύσκολος ο δρόμος της επιστροφής, αλλά είμαι σίγουρη ότι μπορείς να το κάνεις.. Θα χαρώ πολύ αν μου απαντήσεις. Φιλάκιαα! :)

Πωπω! Έχουμε Απρίλιο και κοντεύει να τελειώσει κιόλας και τώρα είδα το μήνυμα αυτό! έχω να μπω στο φόρουμ από τότε που έγραψα τελευταία φορά....Σοφία, το μήνυμά σου με έκανε να χαρώ πολύ και με βοήθησε, όσο διάβαζα τόσο πιο πολύ χαμογελούσα..ΤΟ θέμα με τη διατροφή μου δεν έχει αλλάξει, συνεχίζω να υποφέρω αλλά τουλάχιστον έχω σταθεροποιήσει κάπως το βάρος μου, δεν χάνω πλέον τόσο πολύ γιατί δεν κάνω σκληρή δίαιτα πια...Προσπαθώ να χαλαρώσω και να ηρεμήσω, αλλάζει και ο καιρός, βγαίνει ο ήλιος και θέλω να είμαι κι εγώ ηλιόλουστη :) :) Θα αρχίσω να γράφω πιο σοβαρά μου φαίνεται :bouncy: έχω τόσες ώρες που συνήθως δεν έχω τι να κάνω, τουλάχιστον ας κάνω κάτι που βοηθάει κι εμένα και άλλους!! ελπίζω να είστε όλοι καλά, και όσοι δεν θα μπορούσατε να πείτε κάτι τέτοιο, μην στεναχωριέστε, έχω καταλάβει πλέον ότι ούτε μόνιμη δυστυχία υπάρχει, ούτε μόνιμη ευτυχία. Όλα γυρίζουν :) Δεν θα έλεγα ότι είμαι τέλεια αλλά όπως είπα και πριν προσπαθώ. Και μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια, ένα πράγμα που κατάλαβα είναι ότι το παρελθόν δεν μπορώ να το ξεχάσω ή να το διαγράψω, όπως και κανένας δηλαδή, αλλά μπορώ να το δω ξεκάθαρα όπως είναι. Παρελθόν. Πάει και τέλειωσε. Ο χρόνος κυλάει και καμιά φορά με πιάνει πανικός ότι θα γεράσω και όλη μου η ζωή θα έχει φύγει χωρίς να το καταλάβω..δεν γίνεται το μόνο που θα θυμάμαι να είναι πόσο πολύ πεινούσα και πόσο πολύ με πλήγωσαν διάφοροι για διάφορους λόγους. Πλέον είμαι σε θέση να επιλέγω ποιους θα έχω γύρω μου και δεν είμαι μικρό παιδάκι στο σχολείο για να δέχομαι "επιθέσεις" από κανέναν. :roll::roll: θα μπαίνω πιο συχνά στο φόρουμ για όποιον θέλει να μιλάμε!! Μπορώ να βοηθήσω, πέρασα από πολλά και μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχω διαφύγει τον κίνδυνο να γίνω ανορεξική ή να πάθει κάτι άλλο η υγεία μου, συνεχίζω να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου με σκέψεις και κλάματα, αλλά δεν υποσιτίζομαι..Ξεπεράστηκε αυτό το φοβερό πράγμα. Είμαι στη διάθεσή σας και Σοφία μου, ευχαριστώ και πάλι και συγνώμη για την καθυστέρηση σε ένα τόσο ωραίο μήνυμα.!

Δεν μπορείς να φανταστείς πόση χαρά μου έδωσες με την "αλλαγή" σου αυτή (εντός εισαγωγικών γιατί γενικά απεύχομαι εντελώς την αλλαγή του εαυτού σου όπως σου ξανάπα λόγω του ότι νιώθω ότι σε ξέρουμε πολύ καλά πια, και εγώ προσωπικά αλλά και άλλα μέλη φαντάζομαι έχουν δεθεί μαζί σου, αλλά αλλαγή της στάσης ζωής σου με την οποία καταχάρηκα οφείλω να ομολογήσω). Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτη, αλλά πώς πήρες αυτή την απόφαση να τα αφήσεις όλα πίσω σου και ν φτιάξεις την διατροφή σου;

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ και για τ καλά σου λόγια:) Χαίρομαι ειλικρινά που σε έκανα να γελάσεις και με κάποιο σε βοήθησα!
Και ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ από καρδιάς γιατί έχεις κάνει σημαντικότατα βήματα στην ζωή σου που άλλος στην θέση σου μπορεί να μην είχε καν το θάρρος να το κάνει! Χίλια Μπράβο κοριτσάκι μου, συνέχισε έτσι :)))

Νομίζω πως βαρέθηκα απλά να ξυπνάω το πρωί και το μυαλό μου να γεμίζει απευθείας με ένα απίστευτο άγχος απόλυτα και ολοκληρωτικά για το φαγητό. για το ΦΑΓΗΤΟ!! είναι τόσο γελοίο όταν σκέφτομαι με τι καθόμαστε και ταλαιπωρούμε τους εαυτούς μας (και μιλάω για τη συγκεκριμένη διαταραχή, του να είσαι αδύνατος και να βλέπεις τέρατα στους καθρέφτες, να θες να χάνεις συνέχεια κιλά, και τα λοιπά). Δεν μπορώ με τίποτα να πω ότι έχω ξεπεράσει το θεματάκι μου, ακόμα και τώρα που γράφω είμαι κάπως αγχωμένη και με φουσκωμένο στομάχι από το άγχος γιατί τον τελευταίο μήνα, δηλαδή όλο τον Απρίλιο, περίπου τις 10 από τις 30 μέρες έφαγα αρκετά παραπάνω απ' το κανονικό:P:P Ένα απόγευμα κιόλας, είχα φάει τόσο πολύ και είχα κάνει τόσο κακούς συνδυασμούς που δεν μπορούσα να περπατήσω απ' τον πόνο και η κοιλιά μου είχε φτάσει στο Πεκίνο, τόσο πρησμένη δεν την έχω ξαναδεί! Και μιλάμε για πόνο, αφού πήγα στη μάνα μου και λέω βοήθεια, κάνε κάτι και με έβαλε καθισμένη σε ορθή γωνία για κανά μισάωρο να πάει το φαγητό στον τόπο του.Το φαί πήγε στον τόπο του, η καρδιά μου δεν πήγε βέβαια, γιατί είχα αγχωθεί τόοοοσο πολύ, ήδη έβλεπα τον εαυτό μου να μην του κάνουν τα ρούχα του. Σήμερα τα ξημερώματα με ξύπνησε η πείνα, έφαγα ψωμί με μαρμελάδα(αρκετό), χωρίς να φουσκώσω καν και ξανακοιμήθηκα μετά ξανάφαγα όλη μέρα διάφορα πράγματα, και μετά έφαγα και στο τσακίρ κέφι κάτι γλυκά και ήρθα και έστρωσα :bigsmile: Το καλό είναι ότι με όλα τούτα τα τρελά δεν έχει αλλάξει κάτι πάνω μου. Καλό για μένα τουλάχιστον γιατί οι γύρω μου επιμένουν ότι είμαι υπερβολικά αδύνατη. Εγώ πάνω σαυτό έχω να πω ότι δεν θα με έλεγα με τίποτα υπερβολικά λεπτή, αναγνωρίζω σίγουρα ότι είμαι μια αδύνατη κοπέλα αλλά δεν είναι να με δεις και να τρομάξεις! Το μόνο που μπορεί να πει κανείς ότι είναι λίγο τραγικό πάνω μου είναι τα πόδια μου, αλλά έχω τέτοιο σκαρί που γενικά πόδια έχω πάντα λεπτά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Είμαι "μήλο" που λένε:P Και τελειώνω με την ωραία αυτή ανατομική περιγραφή.. Δύναμη βρήκα από συγκεκριμένα άτομα γύρω μου, αλλά κυρίως από μένα, από μέσα μου. Και τονίζω το δεύτερο γιατί αν από μόνος σου δεν θες να αλλάξει κάτι, ό, τι και να σου πουν οι άλλοι δεν πρόκειται να το ακούσεις. Δεν πρόκειται, απλά. Τόσους μήνες θυμάμαι τους γονείς μου, τον αδερφό μου, τον φίλο μου να κοπανιούνται ότι είμαι πολύ αδύνατη, ότι κινδυνεύω, ότι , ότι... Τα άκουγα όσα λέγανε, αλλά δεν τα ΑΚΟΥΓΑ. ήμουν καρφωμένη στους δικούς μου στόχους, κλεισμένη στη φούσκα μου. Πέρασα άπειρες νύχτες, πρωινά, μεσημέρια, κλαίγοντας για φέτες τοστ, μέλια και αυγοτάραχα που κάποια στιγμή μάλλον είπα ένα δεν γαμιέται και απλά υπάκουσα στην ανώτερη δύναμη, στο σώμα μου το ίδιο. Πρέπει να είχα τραγικές ελλείψεις, έχω φάει πάρα πολύ και δεν έχω βάλει τίποτα. Και θυμάμαι που τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο μου λέγανε όλοι για χαλάρωσε, τι κάνεις, πού θες να φτάσεις? και τώρα κοντεύουμε στο καλοκαίρι έχουν περάσει τόσοι μήνες και κάθομαι και σκέφτομαι τι έφαγα στις 3 Απριλίου και αν αυτό μπορεί να με παχύνει! Έλεος! θα καούν τα μυαλά μου και τα χρειάζομαι, έχω μια εξεταστική για πτυχίο δεν μπορώ να σκέφτομαι άλλο τέτοια πράγματα! Όπως μου είπε πολύ σωστά ο φίλος μου, πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσω να ζω και να μην θεωρώ ότι πρέπει να αποδείξω κάτι στους άλλους!! Γιατί αυτό έκανα και κάνω ακόμα σε κάποιο ποσοστό. Προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι η αδύνατη γκόμενα, που αντέχει να μη φάει γιατί είναι πολύ δυνατή και με γερή θέληση, και ΟΥΑΟΥ ΔΕΙΤΕ ΤΗν! Και ΩΩΩΩ δες πόσο μικρά ρούχα μπορεί να φοράει, μα πώς τα καταφέρνει?? Λες και το χρωστάω σε κανέναν. ΌΧΙ ρε. δεν το χρωστάω πουθενά. Από πότε δηλαδή? Από πότε οι άλλοι θα τρώνε ό, τι θέλουνε, θα είναι χαρούμενοι, θα βγαίνουν βόλτες, θα τρώνε παγωτά και θα πίνουν βότκες και εγώ θα λιμοκτονώ παρέα με τσιγάρα σε καμιά γωνιά του σπιτιού μου? Γιατί όσο καιρό παλεύω με την ιδιότυπη κατά τα φαινόμενα ανορεξία μου, δεν έκανα τίποτα άλλο από το να κάθομαι σπίτι, να μετράω θερμίδες, να αποφεύγω τις εξόδους, και το μακρύτερο που πήγαινα ήταν η σχολή και άντε κανάς καφές με το ζόρι πριν με πιάσει η λιποθυμιά της πείνας και γίνω Λούις να πάω σπίτι να φάω κανά λουκάνικο γαλοπούλας με 59 θερμιδες. Έχω να βγω για ποτό από τις 8 Φεβρουαρίου! Λόγω αδυναμίας σωματικής, λόγω νύστας,λόγω του ότι θεωρούσα ότι τα ρούχα μου δεν θα μου κάνουν και θα είμαι χάλια! Άκου πράγματα!Δηλαδή ένα πράγμα να είμαι αδύνατη για να με δέχονται οι άλλοι, αλλά δεν με βλέπαν και ποτέ! κλεισμένη στο σπίτι, μόνη μου, με τα κόκαλά μου και τα "υπερφαγικά" μου. Λες και οι άλλοι θα με ζυγίσουν όταν βγω έξω να δουν αν πήρα 700 γραμμάρια. Είναι γελοίο πόσο μπορεί να σε τρελάνει αυτή η ιστορία. Είναι γελοίο αλλά είναι τόσο μα τόσο πραγματικό!! Μπορεί για άλλους να φαίνεται αδιανόητο πόσο ταλαιπωρούμαστε, να μην μπορούν καν να το φανταστούν, αλλά είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα, τόσο μεγάλη η αυτο-απόρριψή μας, το μόνο που θέλουμε είναι μια τεράστια, ζεστή αγκαλιά, το πιστεύω. Και αυτή η αγκαλιά πιάνει τόπο μόνο όταν μπορεί να καταλάβει ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ πονας εκείνη την ώρα γιατί όντως πονάει όλο αυτό, αιμορραγούμε κανονικά όπως θα ένιωθε κάποιος που μόλις έμαθε ότι είναι βαριά άρρωστος. Εϊναι τόση η τρέλα του μυαλού τις ώρες της έξαρσης της διαταραχής που πιστεύω ότι με τέτοια θολούρα, νιώθουμε απόλυτο τρόμο και πανικό. Συναισθήματα απείρου κάλλους, και τόσο μα τόσο άδικα. Τελειώνω εδώ το μήνυμα και συνεχίζω σε άλλο γιατι ειναι τεράστιο και θα κουράσει:smilegrin:

ήμουν στο λεωφορείο πριν κάποιες μέρες και έπεσε το μάτι μου σε ένα ζευγαράκι, που στεκόταν μπροστά στην πόρτα. το αγόρι ήταν αδύνατο, το κορίτσι στρουμπουλό. Αυτός είχε τυλιγμένα τα χέρια του γύρω της και την φιλούσε στο μέτωπο. Και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ασυνείδητα σχεδόν ήταν πώς είναι δυνατόν να κυκλοφορούν αυτοί οι δύο μαζί? ο λεπτός και η χοντρή? ο ωραίος και η επιεικώς αδιάφορη? Συνήλθα γρήγορα, έριξα μια φανταστική μπουνιά στη μούρη μου. Και σκέφτηκα την ίδια μου τη σκέψη. Γιατί το σκέφτηκα αυτό? πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια ζευγάρια? Τέτοιος άνθρωπος είμαι? τέτοια σκύλα? και με με λίγη σκέψη κατάλαβα τι είχε παιχτεί μέσα στο κεφάλι μου. ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΕΧΟΜΟΥΝ! δεν ανεχόμουν την κοπέλα να τα έχει όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται να πεινάει όπως εγώ! να λιμοκτονεί και να μετράει τις θερμίδες της τσίχλας! χωρίς να "χρειάζεται" να βρίσκει στην αγορά τα πιο καυτά και κοντά σορτσάκια να της κάνουν! χωρίς να χρειάζεται να κλαίει επειδή φούσκωσε το στομαχάκι της! είδα μια κοπέλα να ΖΕΙ χωρίς να αυτοτιμωρείται για το τίποτα. Αυτό ήταν λοιπόν το πρόβλημά μου. Ήταν σαν να λέω: "καλά ρε, με δουλεύετε? εγώ κάθομαι και ψωμολυσσάω για να κερδίζω γκόμενους και αυτή δεν δίνει μία για το τι τρώει, πότε και γιατί και έχει γκόμενο τρυφερό, γλυκό και ωραίο?" Και αποφάσισα να την τιμωρήσω εγώ! Με τη σκέψη μου και την κριτική μου. Και η φάπα ευτυχώς ήρθε γρήγορα και σκέφτηκα ότι είμαι μια σκύλα, μια ηλίθια..Κανείς δεν αξίζει περισσότερο ή λιγότερο επειδή έφαγε ή δεν έφαγε, επειδή θα βάλει ή θα βγάλει, επειδή προχθές έσκασε στο φαγητό ή κάνει δίαιτα εδώ και 25 χρόνια. Δεν θα πάρουμε κανένα πτυχίο ζωής ή δύναμης ή θέλησης επειδή καταφέραμε να γίνουμε η σκιά του καημένου του εαυτού μας. Το έχω καταλάβει τόσο μα τόσο πολύ αυτό που θέλω να γελάσω δυνατά τώρα από την ευτυχία αυτής της συνειδητοποίησης. Φάτε και πιείτε ανενόχλητοι και ανενόχλητες μωρεεεεεεεεε!! και τι θα γίνει? θα βάλουμε ένα κιλό? Να βάλουμε 3,4! Θα τα χάσουμε στο άψε σβήσε όποτε θέλουμε! Αφού μπορέσαμε μια φορά, μπορούμε εκατό.Όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη αδυνατίζουν και παχαίνουν για διάφορους λόγους, και όσοι είμαστε τυχεροί τα κάνουμε και τα δύο κατά βούληση χωρίς να υπάρχει αντίσταση απτο σώμα μας. Το συμβάν αυτό στο λεωφορείο με έκανε να δω και την άλλη πλευρά όλου αυτού του προβλήματος. Δεν αλλάζει μόνο το σώμα μας. Αλλάζει και η άποψή μας για τα σώμαΤΑ γενικά. Συνειδτοποιώ ότι βλέπω τους κανονικούς, υπέρβαρους. Ακόμα και μια φίλη μου, κολλητή, που πάντα τη θεωρούσα αδύνατη κοπέλα, τώρα όταν είμαι δίπλα της νίώθω σαμιαμίδι και την βλέπω τοφάλα! Είναι σαν να φοράμε γυαλιά, δεν βλέπουμε τέρατα μόνο στον καθρέφτη αλλά και γύρω μας..Κουράστηκα να γράφω, έχω τόσα μα τόσα πολλά να πω που δεν χωράνε..Καληνύχτα προς το παρόν, καλό ξημέρωμα και όποιος πεινάει να φάει:D και άμα σκάσει και νιώσει τύψεις ή άμα δεν σκάσει αλλά πάλι νιώσει τύψεις, εδώ είμαι εγώ αν θέλει κανείς να μου μιλήσει, να ανακουφιστεί. ξέρω πώς είναι να νιώθεις τύψεις μετά από φαι. Μη σου τύχει!

Ondine αν και δεν με ξέρεις είχα διαβάσει το θέμα σου και πιο παλιά και για να πω την αλήθεια είχα στεναχωρηθεί πολύ γι' αυτό που περνούσες. Δεν θα πω τίποτα άλλο εκτός από ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ για αυτά που έχεις καταφέρει!!!!!

http://i.imgur.com/bKVpFSC.png

Υ.Σ Σόρρυ για το μέγεθος της εικόνας ==))

well....that was terrific, fabulous!:wink1:

You're fabulous :P