ημερολογιο της purple

Γεια σας μικρουλια!!!:rolleyes:

Ειπα ας γραψω σημερα, μετα απο σχεδον εναν μηνα. Ζυγιστηκα πριν δυο βδομαδες νομιζω περιπου και με εδειξε 61,5!!! Εχω ξεκινησει εντατικοτερη γυμναστικη για ενδυναμωση αλλα και αεροβια και ανυπομονω να δω μακροπροθεσμα τις αλλαγες. Απο εδω και περα δεν με νοιαζει η ζυγαρια γιατι πολυ απλα θελω να αλλαξω τελειως τη συσταση μου οποτε στο τελος ισως το αποτελεσμα να ειναι περιπου εκει, ισως και περισσοτερο. Θελω να μ αρεσει αυτο που βλεπω και να νιωθω ανετα. Συνηθιζω να θελω να πειθω τον κοσμο οτι μπορει και οτι θα τα καταφερει. Ναι, πιστευω στους ανθρωπους. Ομως και εγω εχω πολλες ασχημες στιγμες με το να πιστευω πως ολα ειναι ματαια, με το να βρισκω τον εαυτο μου να μην ειναι ευχαριστημενος με την προοδο μου, με το να νιωθω οτι εχω να ανεβω βουνο και δεν θα τα καταφερω. Απειρες φορες. Εχω αφησει πολλες καταστασεις σε πολλα επιπεδα να με πληγωνουν αλλα οχι πια. Επρεπε να ρθει η στιγμη να κοιταξω την purple γ αυτο που ειναι. Δεν σταματησα οταν ημουν 75 και εκανα δυο αποτυχημενες αποπειρες ( που δεν οφειλονταν σε ανυμπορια δικη μου αλλα σε ανειδικευτους αλλα και σε ανθρωπους που με κοροιδευαν στη μουρη μου οτι θα χασω κιλα με συγκεκριμενες διαιτες ενω ηξεραν οτι δεν λειτουργούν λες και το εκαναν επιτηδες) και θα σταματησω τωρα; Αλλωστε ειναι τροπος ζωης. Τωρα πλεον ειμαι σε "ασφαλη νερα" κ παω προς την μεγαλη αλλαγη. Εχω δει οτι ειμαι αρκετά δυνατη για να καταφερω τα παντα. Για μενα πρωτιστως. Δευτερευοντως για να δειξω σε μερικους και μερικες δηθεν καλους κ καλες φιλες οτι δεν με ξερουν καλα...Δεν προκειται να τα παρατησω κι ας νιωσω κατι αρνητικο. Δεν λεω οτι θα τα φτυσω αλλα το συστημα μου χρειαζεται για να φτασω εκει που θελω. Και ο,τι σκατα σκαμπανεβασμα να εχω εγω θα συνεχιζω σαν να μην εγινε. Εις αυριον τα σπουδαια...
Αν μπορω εγω μπορειτε και εσεις.... Αν μπορειτε εσεις μπορω κ γω...
Γενικα ολοι μπορουμε..και το ξερουμε απλα μερικες φορες ειναι σαν να μην θελουμε να το παραδεχτουμε πραγματικα.
Οταν το συνειδητοποιησουμε αλλαζουν πολλα...

Φιλια σε ολους! Θα σας ενημερωνω καθε τοσο αλλα αραια για το πως πανε οι μυες κ το λιπος.
Καλη συνεχεια..

Μπράβο κορίτσι! Συνέχισε σταθερά. Το σώμα θα αλλάξει και είσαι σε φάση που μπορείς πλήρως να το διαχειριστείς.

Ειμαι σίγουρη και εγω ότι θ τα καταφέρεις... Αν και διακρίνω μια πίκρα ως προς το θέμα για "φιλικά" σου άτομα ... Λογικό...
Όμως όπως λες το κάνεις πρώτα απ όλα για σένα !!! Και όταν το αποτέλεσμα θα ικανοποιεί και χαροποιεί εσένα θα δημιουργεί δυσανασχετιση σε αυτούς που δεν σε πίστεψαν σε ζήλεψαν σε έκαναν να αισθάνεσαι άσχημα ... Πρόβλημα τους !!!
Εσυ επικεντρωμεσαι στον στόχο σου ... Σε βλέπω απο τώρα να χαμογελάς περήφανα μπροστά στους "φίλους" σου !!!

Νεφελη μου σ ευχαριστω πολυ!!!! Ευχομαι να το παρω πιο χαλαρα, δηλαδη να μην το σκεφτομαι συνεχεια και να μην απογοητευομαι χωρις λογο επειδη απλα ειμαι ανυπομονη!!! Αν δεν κανω λαθος εσυ βγηκες προσφατα απο χειρουργειο; Πρωτον, μπραβο σου γιατι εγω θα φοβομουν πολυ και θα εκανα πισω. Θαυμαζω πολυ οσους παραμεριζουν τον φοβο και κινουνται απο τη θεληση τους την εσωτερικη να βελτιωσουν οπως μπορουν τη ζωη τους!!! Οποτε κ μονο που υποβληθηκες στη διαδικασια και προσπαθεις να συμμορφωθεις με τις εντολες των γιατρων και να ακολουθησεις μια γραμμη πλευσης ειναι πολυ σημαντικο!!! Σου ευχομαι να μεινεις με δυναμη, κουραγιο, επιμονη και επιμονη. Να επαινεις τον εαυτο σου! Τα 8 μισι κιλα ειναι ηδη ενα κατορθωμα. Εσυ πως εισαι αυτον τον καιρο γενικα;

Μαρια μου σε ευχαριστω!!! :) Δυστυχως ναι, εκανα το μπαμ και στο ημερολογιο της μπλοσομ, δεν κρατηθηκα!:cul:

Απλα ξερεις τι παθαινω; Εχω την ταση να ειμαι πολυ αυστηρη με τον εαυτο μου ως προς το πως θα φερθω στους αλλους και εχω την αναλογη " απαιτηση" . Και απαίτηση οχι με την εννοια της απαιτησης, αλλα πως να σου πω, πληγωνομαι οταν βλεπω οτι τελικα βαζω τον χ πιο ψηλα απο οτι εχει αυτος εμενα. Ενταξει εδω δεν ειπα και πολλες λεπτομερειες γιατι οσο ανωνυμια και να υπαρχει δεν νιωθω σιγουρια. Αλλα οταν εχεις κοντινες σχεσεις, φιλιες, χρονων και ο αλλος ειναι λες και θελει το κακο σου και δυστυχως οταν ερχονται και πραγματικά περιστατικα να το επιβεβαιωσουν, ακομα και τριτοι , οταν άλλωστε και εγω το νιωθω στην αυρα του αλλου καπως μου ερχεται ολο. Και νιωθεις και πικρα και απογοητευση αλλα κυριως συνειδητοποιεις οτι τελικα δεν θα βρεις κανεναν σαν εσενα και οτι στο τελος της ημερας εισαι πανω κατω μονος σου. Φυσικα και ξερει το λογικο μου κομματι πως να το διαχειριστει, να μην δινει σημασια, να αραιωνει απο τοξικα ατομα με τροπο, να μην επηρεαζεται,να να να.... Αλλα κακα τα ψεματα, ανθρωποι ειμαστε, ψυχη εχουμε, καρδια και συναισθηματα...
Ταυτιζομαι απολυτα μαζι σου. Πρωτα το κανω για μενα. Και η ζηλεια μερικων ειναι αναγκαιο επομενο, γιατι πολυ απλα τετοια ατομα ζηλευουν τους παντες και τα παντα τελικα οταν προοδευουν... Ναι ξερω οτι δεν πρεπει να με νοιαζει, αλλα οτι υπαρχει μια εστω στιγμιαια (ομως ανθρωπινη και δικαιολογημενη) αισθηση ικανοποιησης οταν πετυχαινεις κατι και τους την μπαινεις, ε τι να κανουμε, υπαρχει!!!!
Καλη συνεχεια και με εσενα!! Τωρα σε τι φαση εισαι;

Σε ευχαριστώ purple. Η απόφαση αυτή, όταν είσαι συνειδητοποιημένος, είναι πραγματικά δύσκολη. Δυσκολότερο βέβαια, είναι να δεχτείς αυτή την προσωπική ήττα. Δηλαδή μετά από τόσες δίαιτες, γυμναστήρια, διατροφές, άγχος, προσπάθειες και πόσα άλλα, έρχεται αυτή η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν τα κατάφερες και ενδεχομένως ξεφεύγει κάθε προσπάθεια, σχεδόν πάντα, από τον έλεγχο σου. Αυτό όμως είναι κομμάτι της δικής μου ιστορίας και πολλών άλλων.
Ευτυχώς όμως εσύ και άλλα κορίτσια που βλέπω εδώ δεν είστε σε αυτή την φάση. Τα κιλά είναι λίγα και παλεύεται. Όσο είστε καλά στην υγεία σας, την όποια υγεία κι αν η λέξη περιλαμβάνει, θα ήταν καλό να αφιερώσετε χρόνο γι αυτό το θέμα, για το σώμα σας, ενέργεια και δύναμη, για να πετύχετε τους στόχους σας. Ξέρω ότι πρακτικά το θέμα απέχει πολύ από όσα λέμε ή και ξελέμε. Τα εχω περάσει.

Βρε, δυστυχως ξερεις τι εντυπωση εχω; Μπορει να φανω σε μερικους υπερβολικη, δεν ξερω. Ειναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, μετρημενοι στα δαχτυλα του ενος χεριου οι σωστοι επαγγελματιες διατροφολογοι. Εγω πηρα γενικες συμβουλες απο τον ενδοκρινολογο της μητερας μου οταν αποφασισα να ξεκινησω μονη μου , εκανα και προσωπικη ερευνα μεσω ιντερνετ για τις τροφες και εψαξα και πολυ σε πολλα σαιτ ελληνικα και ξενα τα παντα για τη γυμναστικη. Δεν πιστευω οτι ηταν ακατορθωτο για σενα και για τον οπιονδηποτε, απλως ισως να μην βρεθηκε ο "τελειος" γιατρος να σε παρακινησει. Εγω πηγα σε δυο διατροφολογους που γενικα ακουγες καλα λογια, η πρωτη ηταν απλα γυμναστρια σε γυμναστηριο κ το επαιζε διατροφολογος αλλα ολοι ελεγαν τα καλυτερα ( γτ απο οτι ειδα δεν ειχε πελατες υπερβαρους αλλα αδυνατους που τους ψιλοδιατηρουσε εκει) και ο αλλος π ηθελε να παρω χαπι ηταν αν εισαι στο θεο σου στρατιωτικος γιατρος. Ηταν κτηνιατρος και λεει σπουδασε διατροφολογια στο χαρβαρντ!!! (Χαχαχα)
Το γιατι πηγα σε αυτον αλλο θεμα .... Τελος παντων, εφαγα εναν χρονο που ειχα πεθανει στο γυμναστηριο για να παω λιγο μεχρι τα 70 και μετα να ξαναφτασω 74. Ε ενιωθα οτι θα μεινω για παντα ετσι...
Παντως τωρα προσπαθησε να μην τα σκεφτεσαι αυτα, ο,τι εγινε εγινε και δες το θετικο. Μπορει να μιλας για ηττα αλλα εγω βλεπω και νικη. Απεναντι στο φοβο, νικη απεναντι στον "κακο" σου εαυτο που μπορει κατι να θελει κ εσυ λογω οδηγιων να αντιστεκεσαι... Νικη που εχεις απωλεια μεχρι στιγμης.. οι οποιες παρελθουσες ανεπιτυχεις προσπαθειες πρεπει να αφεθουν πισω για τα καλα. Τωρα χαραζεις νεα πορεια. Και ειμαι σιγουρη οτι μπορεις... :love:

Εδω ειμαστε παλι. Λεω και εγω να γραφω τα παντα εδω κατευθειαν για να μην ανοιγω καινουργια θεματα και κουραζω, αν και εχω δει οτι εχω περισσοτερες απαντησεις στα καινουργια θεματα γιατι προσελκυει και ο τιτλος.
Εδω ειμαι λοιπον. Εκανα ενα "διαλειμμα" εχω φαει γλυκακια και σουβλακι και παγωτακι κ απ ολα. Δεν εχω ζυγιστει γιατι δεν υπαρχει λογος να χαλασουμε τις καρδιες μας χαχαχα... Οχι ενταξει, δεν νομιζω να εχω παρει, τωρα αν ειναι κανενα δυο κ δεν φαινονται οκει ξερω πως χανονται. Αλλωστε απο σημερα μπαινω δυναμικα στο υγιεινοτερο και ανεκαθεν μέσα στο προγραμμα ειναι η γυμναστικουλα :) Αλλο θεμα ηθελα να θιξω το οποιο ωστοσο συνδεεται με τα κιλα, κυριως με το ψυχολογικό κομματι που πρεπει να ειναι ισορροπημενο.
Πραγματικα προσπαθω. Προσπαθω με ολη μου τη δυναμη. Καθε μερα το ιδιο. Εχω συμβιβαστει οτι δε θα αλλαξει. Η μανα μου. Ειναι ανεργη τωρα καθως δούλευε σε ενα παγοδρομιο το οποιο εκλεισε. Ειναι αγγλικου αλλα επειδη δουλευε αλλου σταματησε να το εξασκει σε σημειο που τωρα ειναι σαν να εχει ξεχασει τα παντα. Ειναι καθε μερα, ολη μερα, συνεχεια, ατιμελητη, χαλια μαλλια, ρουχα λες και ζει σε καλυβα, τις φταινε ολα, κοιμαται το πρωι κατά τις 6 7 γτ χυνεται στον καναπε κ βλεπει τηλεοραση κ καπνιζει. Ξυπναει κατα τις δωδεκα μετα βιας για να μαγειρεψει, πότε χαρουμενη αλλα με ενα συνεχη μορφασμο τυπου πωπω αγγαρεια ολα. Η γιαγια μου μενει στο απο πανω διαμέρισμα, ευτυχως λειπει πολλες ωρες γιατι ειναι μαζι της γιατι ταχα εχει πολλες δουλειές. Ναι, οκ κανει δουλειες αλλα απο τις 6 ωρες που θα ειναι εκει τις 3 θα καθεται και θα καπνιζει. Ειναι νοσηρα παχυσαρκη, εχεκ θυρεοειδη και το φαγητο της ειναι πολυ λιτο αλλα ειναι ο, τι να ναι πχ ψωμι με βουτυρο, μακαρονια σκέτα, καμια ντομάτα κ ακανονιστες ωρες. Ειναι πολυ περίεργη στο φαγητο και σχεδον ολα την ενοχλουν λεει. Καθε μερα σχεδον το γευμα της ειναι λιγα μακαρονια. Νερο δεν πινει σχεδον ποτε. Οταν της βρήκαν πιεση εκανε αποπειρα να κοψει το τσιγαρο αλλα δεν άντεχε κ φυσικα δεν το εκοψε ποτε. Της εχω πει γοα την υγεια της απειρες φορες, με ηρεμια, με αγριο τροπο, με σιωπη. Τιποτα. Δεν θελει να σωσει τον εαυτο της. Εχω κανει τα παντα. Πάλι καλα που βρηκε καλο κοροιδο, τον μπαμπα μ, γιατι ο καθε αλλος ια την ειχε παρατησει. Μεροκαματιαρης, τρεχει για τις δουλειες, σούπερ μαρκετ, απο εδω κ απο κει, παει δουλειά, αν δεν ειχα αυτον δεν ξερω τι θα ειχα γινει. Κ την υποστήριζει λεει, θα φτιαξει η μαμα, αστην να παρει το χρονο της κλπ... Ναι δεν φτιαχνει ομως. Αρνητισμος και μιζέρια. Οταν λεει θα θα θα θα οταν λεει ολα θα γινουν οταν λεει θελω να κάνω αυτο κ εκεινο κ δεν το κανει ποτε εμμεσα νιωθω μια ματαιοτητα. Οπως ακριβως η μανα μ ειναι ενα στασιμο πράγμα έτσι κ εγω ταυτιζομαι ασυνειδητα μαζι της κ νιωθω πως καθε προσπαθεια μου θα πεφτει στο κενο. Βρισκει παντα δικαιολογιες να μην βγαινει εξω ειμαι κουρασμενη, εχω τη γιαγια, δεν μπορω να συνηθισω την οδοντοστιχια(αυτο το λεει σε μας), και μενει μεσα. Ζηλευω οταν βλεπω μαμαδες μαζι με τα παιδια τους εξω. Οικογενειες μαζι. Ζηλευω που δεν περασα ποτε ωραίες διακοπες. Πιο μικρη οταν πηγαινα, καθοταν παντα με τα μαύρα σε μια καφετερια κ δεν εμπαινε ποτε στη θαλασσα με εμενα και τον μπαμπα μου γτ "βαριοταν" η γιατι "δεν μπορουσε τον ηλιο". Παντα ηθελε να βγαινω πρωτη κ ναι εβγαινα κ το ειχα μεσα μ το της φιλοδοξιας αλλα μ το μετεδωσε με λαθος τροπο. Τωρα καταλαβα τη γνησια γνωση κ προσπαθω εκ νεου γ αυτην γτ στο σχολειο δν μ έμεινε τελικά τιποτα. Θυμαμαι οταν ήμουν μικρη μου είχε πει να μην ρωταω αποριες γτ μερικοι δασκαλοι σου κατεβάζουν βαθμο. Δεν ξερει μαλλον, η αντιληψη της ειναι πολυ φτωχοτερη απο τη δικη μου γενικα κ δν υπαρχει καν δυνατοτητα συνεννοησης, κατανοησης. Δεν εχω κατι να πω είμαι περήφανη γ αυτην. Δεν προσπαθει ουτε στο ελαχιστο για τιποτα. Ειναι ενα τιποτα. Μια κινουμενη καταθλιψη. Ευτυχως ο μπαμπας μ καταλαβαινει, κανονιζουμε τα λεφτα μας μηπως μεινω απο Σεπτέμβρη μονη μου καπου κοντα στη σχολη.
Αντικείμενικα, εχω καταφερει κ ειμαι πολλα περισσοτερα απο αυτην. Φοβαμαι μην της μοιάσω. Φοβαμαι πολυ. Τα παντα... Πολλες φορες οταν βγαινω έξω ειμαι μελαγχολικη. Και δεν μου λειπει κατι. Και παω να γινω ιδια. Στεναχωριεμαι που η μαμα μου δεν μπορει να βαλει εναν στοχο, που παραμελει τον εαυτο της, που εχει τοσο αγχος. Εδω καθε φορά που παω καπου κανει σαν νευροσπαστη, τι τσαντα θα παρω, ναπαρω το πορτοφόλι μου μαζι, μπλα μπλα, αγχωτικη φουλ. Καπνισμα σαν φουγαρο, α ναι κ το καινουργιο επαθε και ψωριαση στο χερι απο το αγχος... Καθε μερα κατι την ποναει κ εξετασεις δεν κανει γτ ετσι. Γτ "ειμαι μια χαρα παιδι μ". Μια καταθλιψαρα φουλ. Απορειτε ε; η με λυπαστε; Δεν ξερω.
Νομιζω, λογικά πρεπει ν εχετε κανει τον συνειρμο του ποσο δυνατη ειμαι, γιατι μεχρι στιγμης τα λεγομενα μου και οι σκεψεις μου δειχνουν δυνατο και αποφασισμενο ανθρωπο. Ναι, ειμαι. Αλλα αυτη τη δυναμη δεν μου τη δινει κανεις οπως μπορει να συμβαινει με αλλες της ηλικιας μ που αντλουν αυτοπεποιθηση απο τη μητέρα τους. Μονη μου. Απλα. Θα ηταν βαλσαμο για μενα αν όντως το παρατηροουσατε.
Περα από αυτο ομως, η κατασταση της εχει φυγει εκτος ελεγχου και πλεον δεν μπορει κανεις να κανει τιποτα... Και ωρες ωρες νιωθω ξεκρεμαστη, μετεωρη, αδεια,χωρις στηριγμα, χωρις πνοη, χωρις εμπνευση, χωρις δυναμη. Κ αυτη ειναι πανω κατω μονιμη κατασταση, αυτα εκπεμπω και εξω πλεον, η δυναμη μου ειναι καθαρα κρυμμενη και εσωτερικη. Και φοβαμαι... Δεν ξερω αλλα ηθελα να τα πω. Μακαρι καποιος να με διαβασει γιατι το κειμενο ειναι μεγαλο κ συγγνωμη αν κουρασα με την εκταση...

Καλη συνεχεια κ φιλια!

Κοριτσι μου διαβασα προσεκτικά οσα γραφεις.. Δεν ξερω εαν εχω κατι να πω. Δεν ξερω εαν μπορει να αλλαξει η μητέρα σου, ειναι αυτος ο χαρακτήρας της, με τα οποια καλα κ τα οποια κακά. Περασε δυσκολη κατασταση, έχασε την δουλεια της. Αυτο ειναι πολυ δυσάρεστο για όποιον το περνάει. Δεν εχεις κανεναν λογο να φοβάσαι οτι θα μοιάσεις η οτι δεν θα μοιάσεις σε καποιον. Μεγαλώνεις, δραστηριοποιείσαι, εχεις τα θελω κ τα πιστευω σου, θα γίνεις οπως εσυ θελεις. Θα κανεις αυτα που εσυ εχεις αναγκη. Δεν νομιζω οτι υπαρχει ανθρωπος που δεν αφήνεται οταν περνάει δυσκολα.. Ολοι το παθαίνουμε. Αρκει να γινόμαστε πιο δυνατοί κ να συνεχίζουμε. Σου ευχομαι καλη τυχη σε ολα!

Ελενη μου σε ευχαριστώ για το ενδιαφερον, τον χρονο σου και την απαντηση!!! Φοβαμαι πολυ γιατι επηρεαζομαι πολυ σε ψυχοσυναισθηματικο επιπεδο. Και χωρις να το θελω βγαινει αυθορμητα. Εφοσον αυτο παιρνω κ εισπραττω ολη μερα, μια ανυμπορια και κακομοιρια, αυτο δινω στους αλλους αθελα μου. Δεν ξέρω μπορει και να νομίζω οτι το δινω. Το σίγουρο ειναι ομως οτι προσπαθω. Ειναι φοβερο παντως, ξυπνάς με όρεξη και βλλεπεις αυτην την γυναικα να σηκώνεται απο το κρεβατι κ σου κοβονται ολα. Ευχομαι να μην το ζησει κανεις. Σε ευχαριστώ πολυ!! Καλη συνεχεια και σε εσενα. Εχεις καποιο ημερολογιο να διαβασω την πορεια σου? :)

Όχι δεν έχω ημερολόγιο, γράφω σε όλα τα θέματα.. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είσαι σκληρή μαζί της πάντως, είναι η μαμά σου, δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή σε όλους μας. Ούτε είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί. Πρέπει όμως να είσαι δίπλα της, να την στηρίζεις, και εγώ στην θέση σου θα μιλούσα στην γιαγιά σου ώστε εκείνη να πει δυο πράγματα στην κόρη της, εσένα ίσως δεν σε ακούει. Ή ο πατέρας σου μαζί σου να την πείσετε να ψάξει να βρει μια δουλειά, ώστε να αρχίσει να δραστηριοποιείται. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και εσύ να κοιτάζεις την ζωή σου, να παλεύεις για τον εαυτό σου. Για αυτά που θέλεις να κάνεις. Όσο είσαι νέα. Να μην σε ρίχνουν, σε κάθε μα σε κάθε σπίτι υπάρχουν προβλήματα.

Της εχει πει. Ολοι της εχουν πει. Και να αναγνωρίζει καποιες φορες οτι μπορει να εχουμε δικιο, αλλες φορες κανει πως δεν καταλαβαινει κ λεει ειμαι μια χαρα κ κατι τετοια και γενικα δεν αλλαζει. Ειναι τελειωμενη υποθεση απο πολλες απόψεις. Δυστυχως.

Νταξει, ναι ηταν λιγο ωμο ετσι οπως το ειπες, γιατι δεν μπορω να πω οτι δεν ενδιαφερεται για εμας, και δουλειες κανει μεσα στο σπιτι κ βοηθαει την γιαγια μου που δεν πολυμπορει, και μας περιποιειται αλλα ολο το αλλο υπερισχυει που περιέγραψα... Με αυτη τη μικρη λεπτομερεια συμπλήρωση, σε ολα τα αλλα εισαι ακριβως μεσα, έχεις απόλυτο δικιο... <3 :/ Και σε ευχαριστώ πολύ για τον χρονο και το μηνυμα σου 😘😘

πέρπλε μου μπράβο σου που είσαι δυναμικός άνθρωπος και μάλιστα χωρίς υποστήριξη από την μητέρα σου. δυστυχώς όπως λένε κ παραπάνω τα κορίτσια καλό είναι να μάθεις να ζεις χωρίς να νιώθεις μειονεκτικά ή κ ενοχικά για τον τρόπο ζωής της.
καμιά φορά τα αρνητικά παραδείγματα μπορεί να λειτουργήσουν θετικά σε εμάς, ας πούμε εσύ μπορεί να βγεις πιο δυνατή απόλο αυτό, κ πιο ανεξάρτητη. ξέρω πολλές κοπέλες που βιώνουν το ανάποδο από εσένα. οι μάνες τους είναι φοβερά επικοινωνιακές, ικανές, δυναμικές, εξωστρεφείς κ ίσως κ λίγο πιο προσανατολισμένες στους ίδιους τους τους εαυτούς κ αυτές νιώθουν μονίμως στην σκιά τους κ αυτό τους κάνει να κλείνονται στον εαυτό τους κ να νιώθουν λίγες. οπότε προσπάθησε να δεις το θετικό που βγαίνει από το κακό.
πρόσεξε όμως μην πας στο άλλο άκρο προσπαθώντας υπερβολικά να μην γίνεις σα την μητέρα σου και σου βγει σε ψυχαναγκασμό ή τυραννάς και πιέζεις τον εαυτό σου χωρίς λόγο.

όσον αφορά την μητέρα σου, θα σου πρότεινα να μην προσπαθείς άλλο να την πείσεις να ξεκολλήσει ,ας το. δεν λέω να παραιτηθείς από αυτήν αλλά μην παίρνεις εσύ το βάρος πάνω σου. αυτό όμως που θα μπορούσες να κάνεις που ίσως την βοηθούσε είναι να της λες καμιά καλή κουβέντα σε κάτι που το πιστεύεις. να την παινέψεις ας πούμε που βοηθάει την γιαγιά σου ή για την μαγειρική της ή για κάποιο όμορφο χαρακτηριστικό πάνω της. αυτό μπορεί να την ανεβάσει ψυχολογικά γιατί σίγουρα αντιλαμβάνεται την απογοήτευση από την οικογένειά της κ ίσως αυτό την ρίχνει ακόμα περισσότερο.

Καλημερα Μανταμ Σου Σου.

Χμ, ενω δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο η σκεψη, με το που διαβασα αυτο το πχ με την αντιστροφη συμπεριφορα, εφερα και εγω στο μυαλο μου μαμαδες δυναμικες και κοινωνικες με κορες που τους δημιουργει ολο αυτο αγχος να ειναι ανταξιες και τελικα κλεινονται. Εχεις δικιο οτι συμβαινει! Και ισως τελικα ολα για καποιο λογο να μας συμβαινουν. Θελω να πιστευω. Ο,τι γινεται συμβαλλει στην προσωπικη εξελιξη του καθενος. Δε θελω να το δω μοιρολατρικα, ας πουμε ομως, λιγο αισιοδοξα.

Οσες φορες με συμβουλευεις με εναν μαγικο τροπο πεφτεις παντα μεσα, αλλα οχι αφοριστικα, δηλαδη ειναι λες και βλεπεις τα πραγματα ακριβως οπως ειναι σταθμιζοντας με καιριο τροπο και τις δυο ''πλευρες'' με αποτελεσμα αυτο που θα πεις να τις υπολογιζει και τις δυο, με ευαισθησια και σεβασμο. Καθε φορα μπαινεις στην ουσια του προβληματος και λειτουργεις για μενα κατι σαν ''αντικειμενικη διαδικτυακη μαμα''... Εχεις δικιο και εσυ... Μπορει να τσακωνομαι πολλες φορες μαζι της, αλλα αν της πω κατι καλο, οντως βλεπω οτι ψιλοζωντανευει, πεταει και κανενα αστειο κ γενικα γινεται πιο αναλαφρη (παρολο που ολα τ προβληματα π ανεφερα εξακολουθουν ν υπαρχουν)

σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι αν έστω κ κάτι από τα μακρινάρια που γράφω βγάζουν κάποια ουσία κ κάποιο νόημα. η αλήθεια είναι οτι στην πράξη κ όταν έχω να αντιμετωπίσω δυσάρεστες καταστάσεις δυσκολεύομαι πολύ να σκεφτώ σωστά ,πρακτικά κ θετικά. όταν γράφω συμβουλές σε εσένα, ουσιαστικά συμβουλεύω κ τον εαυτό μου.

Φυσικα και εχουν νοημα. Και να ξερεις οτι ολοι παθαινουμε το ιδιο. Γινομαστε σκληροι με τον εαυτο μας ενω στους αλλους δινουμε συμβουλες τέλειες και ουσιαστικες. Σκεφτομαι, πως θα μιλουσα σε καποιον που θα ειχε ακριβως τα ιδια με μενα; Αν ειχα τον εαυτο μ απεναντι μ κ μ μιλουσε τι θα του ελεγα; Σε καμια περίπτωση δεν θα τον χαντακωνα οσο τον εαυτο μου. Αρα; Συμπερασμα, δυστυχως οι ανθρωποι, δεν εχουμε μαθει να αγαπαμε τον εαυτο μας. Κ ας ακουστει κλισε κ πολυφορεμενο, πρεπει να μας αγαπησουμε. Και προσπαθω, επειδη εχω το "ιδεατο" προτυπο του εαυτου μου στο πισω μερος του κεφαλιου μου να με ρωταω, ο "ιδανικος" μ εαυτος θα το εκανε αυτο; Η τι θα αλλαζε; Η πως θα αντιδρουσε τωρα; Και με πιεση καπως αρχιζεις να φερνεις στοιχεια του ιδεατου σου εαυτου στην επιφανεια μεχρι να σου γινει συνηθεια κ γιατι οχι να τον κατακτήσεις. Προσοχη, ιδεατος δεν σημαινει τελειος. Δεν εννοω αυτο το καταλαβαινεις φανταζομαι. Αλλα εννοω κατι προς την καλυτερη εκδοχη σου. Γτ κ ο ιδεατος μας εαυτος δεν ειναι τελειος, απλα ειναι η κορυφη του εγω μας ως ολον. Καπως ετσι το έχω φανταστει. Κ απεχω πολυ. Αλλα χρονος υπαρχει. :) κ ισχύει κ για μενα κ γ σενα κ γ ολους αυτο. Ποτε δεν ειναι αργα για την κατακτηση του ιδεατου μας εαυτου

purplerose οι γονείς μας δεν αλλάζουν.Η φάση που βρίσκεται η μητέρα σου είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει.Πρέπει να το πάρει απόφαση μόνη της,να το συνειδητοποιήσει μόνη της ότι έχει φτάσει σε αυτήν την κατάσταση.Και συμφωνώ με τα κορίτσια από πάνω ότι πρέπει εσύ να κοιτάξεις τη ζωή σου, φαίνεσαι ένα αρκετά δυναμικό και λογικό άτομο.Αυτό που μπορώ να καταλάβω πλήρως γιατί βρίσκομαι κοντά στην ηλικία σου είναι πόσο σε επηρεάζει όλο αυτό.Εγώ βρίσκομαι από την αντίθετη πλευρά όπως λέει και η Μαντάμ σου σου,έχω μία μαμά επικοινωνιακή,ανταγωνιστι� �ή και πιο προσανατολισμένη στον εαυτό της.Θυμάμαι πόσο άγχος ένιωθα από μικρό παιδάκι, γιατί η μητέρα μου με έκανε και σε μικρή σχετικά ηλικία και ήθελε να τελειώσει τις σπουδές της και να αποκατασταθεί επαγγελματικά αλλά και μετά η δουλειά της πιστεύω ήταν πάνω απ'όλα.Αφιέρωνε πιο πολύ χρόνο να είναι περιποιημένη στη δουλειά της εκείνη απ'ότι εγώ.Δεν είναι ότι μου έλειψε κάτι από υλικά αγαθά γιατί σε αυτό δεν έχω παράπονο, αλλά από πολύ μικρή(6,5 χρονών)ντυνόμουν μόνη,διάβαζα μόνη ,πήγαινα μόνη μου σχολείο,ζέσταινα το φαγητό μου όταν γυρνούσα και έχω και 2 μικρότερα αδέρφια που υπήρχε γυναίκα στο σπίτι να τα προσέχει.Δεν μου έλειψε τίποτα από φροντιστήρια και ιδιαίτερα, όμως ζήλευα τόσο πολύ που ερχόταν στο σχολείο άλλες μαμάδες να ρωτήσουν για τα παιδιά τους και να πάρουν βαθμούς και εμένα δεν ερχόταν γιατί δεν μπορούσε και ήμουν και άριστη μαθήτρια.Φορτώθηκα νωρίς άγχη που δεν ήταν της ηλικίας μου.Δεν έχω ακούσει ένα μπράβο από εκείνη ποτέ.Στο σχολείο με κορόιδευαν(και άλλα πολλά) για το βάρος μου και ήμουν μονίμως λυπημένη αλλά εκείνη μου είπε απλά ότι συμβαίνουν αυτά και σιγά το πράγμα.Ήθελα πολλές φορές να της μιλήσω ,να της πω τι με αγχώνει/ανησυχεί/φοβίζει/απασχολεί και δεν κάθισε να με ακούσει (την κούραζαν αυτά) η εύκολη λύση ήταν να μας αγοράσει junk food για να μην γκρινιάζουμε.Και στην περίπτωση μας έχει αντιστραφεί ο ρόλος μαμάς-κόρης.Είμαι πολύ πιο ώριμη από εκείνη. Δεν καταλαβαίνει γιατί δεν είμαι και εγώ σαν και εκείνη τόσο κοινωνική και είμαι τόσο αγχώδης,πιστεύει ότι δεν έχει μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, ότι είμαι ελαττωματική δηλαδή.Και πολλά πολλά αλλά.Στη δουλειά της όμως είναι πολύ καλή γιατί της αρέσει πολύ.Δεν πιστεύω ότι δεν μας αγαπάει απλά δεν είχε αρκετή όρεξη να αφιερώσει σε κάθε παιδί το χρόνο που το αναλογεί και δεν συνειδητοποιεί ότι κάθε παιδί είναι ιδιαίτερο και δεν χρειάζεται μόνο χρήματα.Ο πατέρας μου πάλι δεν είναι και εκείνος τόσο κοινωνικός ,τη μητέρα μου τη λατρεύει επειδή είναι τόσο δυναμική και επικοινωνιακή και για εκείνον έπρεπε να είμαι και εγώ έτσι....

Σε καταλαβαινω. Εμενα μεσα σε ολα οσα περιγραφω, ειναι το ακριβως αντιθετο. Νιωθω φυλακισμενη, θελει να ελεγχει τα παντα, ειναι υπερπροστατευτικη, αλλα προσπαθει να μην το δειχνει τοσο. Αλλα ειναι και το βλεπω και το νιωθω. Και αγχωδης με το παραμικρο. Ειδικα οταν προκειται να παω καπου κινειται περα δωθε σαν νευροσπαστη και μου φερνει εξω την τσαντα μου πχ αφου με εχει ρωτησει ποια θα παρω και μετα αρχιζει πηρες μαζι σου το κινητο?πηρες μαζι πορτοφολι? μηπως θες εκεινο το αλλο μπλα μπλα. Θα μου πεις πανω κατω ολες το κανουν, αλλα ειναι ο τροπος, το υφος, το ολο στυλ κ η ολη αυρα. Το θετικο ειναι οτι τα αναγνωριζει ολα αυτα και τα παραδεχεται και εχει ζητησει και συγγνωμη απλα δεν κανει κατι να το διορθωσει. Λεει ολα θα γινουν. Τελος παντων. Η δικη μου νιωθω οτι αντλει ολη της ζωη απο μενα, τις επιτυχιες μου κ.λπ. Και αυτο ειναι πολυ μεγαλο βαρος γιατι πχ τωρα στη σχολη επειδη χαλαρωσα σε καποια φαση και γω, ενιωσα τρισχειροτερο βαρος επειδη ξερω οτι απο τις πλατες τις δικες μου ικανοποιειται η μανα μου γιατι δεν εχει ζωη, ουτε δικες της χαρες απο πουθενα. Και ετσι ολα φανταζουν βουνο. Εδω και μεχρι να παρω αποφαση να βγω εξω για οπουδηποτε κ μεχρι το περιπτερο ειναι ΤΟΣΟ δυσκολο να κινητοποιηθω λογω αυτης της καταστασης. Οταν πηγαινα γυμνασιο κ λυκειο δε, ημουν αγοραφοβικη και το καταλαβαινω τωρα. Χαρη σε αυτο το υπεπροστατευτικο συννεφακι. Ακουγε οτι θα παρω το τοπικο λεωφορειο να γυρισω σπιτι και προσπαθουσε με καθε τροπο να με μεταπεισει. Μετα το συνηθισε. Παλι καλα. Το πως ενιωθα εγω, σαν εξωγηινη απο τη μια λες και δεν ηξερα να κυκλοφορω, απο την αλλη, ενιωθα ντροπη αλλα ηταν κατι για το οποιο δεν εφταιγα και το εχω αλλαξει η τουλαχιστον προσπαθω για την καλυτερη δυνατη αλλαγη. Ειναι πολυ αδικο να σε κανουν ''χαζο'' ενω δεν εισαι προορισμενος να γινεις. Επισης πολλες φορες οταν ειμαι εξω με πιανουν τα συναισθηματα που διακατεχουν και αυτην. Δηλαδη νιωθω αγχος να γυρισω σπιτι λες και ειμαι ξερω γω καμια μανα με 4 παιδια και δεν εχω κανει δουλειες. Και μισω τον εαυτο μου που τα νιωθω αυτα γιατι ξερω πως ΠΡΕΠΕΙ να ειμαι με βαση την ηλικια μου και οσα εχω πετυχει μεχρι τωρα.

Αυτο που επιβεβαιωνεται για ακομη μια φορα ειναι οτι τα 2 ακρα μονο καταστροφικα για την ψυχολογια ενος παιδιου ειναι. Και κανουν το λαθος και πιστευουν οτι εφοσον μεγαλωσαμε ο ρολος τους τελειωσε. Τωρα ειναι που θελουμε ακομα περισσοτερη ωθηση, τωρα που ειναι η στιγμη που μπορουμε να πραγματοποιουμε ονειρα. Αν οχι τωρα, ποτε? Αν δεν κινητοποιηθουμε τωρα εμεις, ποτε? Θα φτασουμε 30 και θα εχουμε την σκατα ψυχολογια? Ξερεις ποσες φορες σκεφτομαι οτι δε θελω να κανω παιδια για να μην της μοιασω? Δεν θελω να με πιανουν καταθλιψεις στα καλα καθουμενα. Φοβαμαι οτι θα της μοιασω. Ακομα και η διαιτα μου παει αργα επειδη μενω μαζι της γιατι ειμαι συνεψως φορτισμενη και νιωθω βαρια. Δηλαδη ασχετα απο το διατροφικο το ψυχολογικο ειναι κατεστραμμενο. Δεν ειναι τυχαιο που ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που βγαινω στον καθαρο αερα νιωθω οτι ολα γινονται, οτι μπορω, οτι αν ζουσα πχ σε ενα σπιτι χωρις αυτην την απαισια αυρα θα ειχα αλλο mindset.

Επειδη δεν πολυθυμαμαι, εσυ τι ηλικια εχεις jasmine93? =)
(με βαση το ονομα, γεννηθηκες το 1993 να υποθεσω?)

Ναι το 93 είμαι εσύ?Ξέρεις πόσο σε νιώθω σε αυτό που λες πως σκέφτεσαι ότι δεν θέλεις να κάνεις παιδιά?Όταν έρχεται η συζήτηση με την παρέα μου αν θα θέλαμε να κάνουμε οικογένεια και πότε, εγώ αρχίζω να τα θυμάμαι όλα αυτά και νιώθω μία αρνητικότητα ως προς αυτό το θέμα.Γιατί από τη μία σκέφτομαι ότι μπορεί να γίνω και εγώ έτσι σαν εκείνη γιατί λένε ότι μεγαλώνοντας μοιάζουμε στη μητέρα μας αλλά υπάρχει και η περίπτωση να πάω στο άλλο άκρο και να γίνω αφόρητα πιεστική και υπερπροστατευτική και να βγάλω τις ανασφάλειες και τα απωθημένα μου στα παιδιά μου. Και της το έχω πει ότι εκείνη είναι ο λόγος που δεν θέλω παιδιά. Αλλά φυσικά εκείνη λέει ότι δεν ευθύνεται εκείνη αλλά εγώ.Δεν θα ήθελα προς θεού να αντλεί όλη της τη χαρά από εμένα και τα αδέρφια μου,εγώ χαίρομαι όταν έχει τις δικές της επιτυχίες, αλλά θα ήθελα να χαρεί λίγο και για εμένα. Ασχολήθηκα με τα αδέρφια μου περισσότερο από τη μητέρα μου, τα βοήθησα στα μαθήματά τους,άκουσα τα προβλήματά τους.Εγώ ξέρω περισσότερα για εκείνα απ'ότι εκείνη που αν πάνε να της ανοιχτούνε λίγο θα τα αποπάρει με το παραμικρό. Εμένα θα με τρόμαζε η ιδέα να μην ξέρω τι συμβαίνει στα παιδιά μου ΌΣΟ ΧΡΟΝΏΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ και εκείνη μου λέει ότι είναι μεγάλα πια και ας κάνουν ότι θέλουν.
Και σε όλο το τελευταίο κομμάτι που αναφέρεις για τη διατροφή και όταν φεύγεις από το σπίτι νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα και ας είναι αντίθετες οι περιπτώσεις.

Εγω ειμαι του 96! Το κακο ειναι οτι σε σχεση με ολους τους αλλους εχουμε πολυ βεβαρυμενο κλιμα..Θα μου πεις το καθε σπιτι δεν ξερεις τι αντιμετωπιζει αλλα ειναι αλλο πχ να εχεις απλα εναν αυστηρο πατερα κ αλλο ολο αυτο που συμβαινει στις δικες μας περιπτωσεις. Γιατι ειναι πολυ ψυχοφθορα σε σημειο που σου αφηνουν πληγες και σου δημιουργουν προβληματα. Παω πισω γενικα οσο ζω εδω, απο παιδακι ενιωθα ενα κενο και τωρα το ερμηνευω. Και μεσα σε ολον αυτον τον αρνητισμο και την ματαιοτητα υπαρχουν ωρες ποου λεω, καλα πως το εκανα και εχασα δεκα κιλα μεσα σε αυτο το χαος? Ειλικρινα οταν παω σπιτι μιας φιλης μου νιωθω τετοια ηρεμια και γαληνη που φανταζομαι οτι αν εμενα εκει μονιμα και θα ειχα τον ελεγχο του τι τρωω πολυ καλυτερα και θα συγκεντρωνομουν στο στοχο μου καλυτερα και πιο καλη γυμναστικη θα εκανα και σιγουρα θα ειχα πιο γρηγορα και καλα αποτελεσματα. Νομιζα οτι ειμαι καταραμενη, ρτσι ενιωθα, νιωθω καπως οτι δεν ειμαι μονη τωρα που λες οτι το παθαινεις και εσυ. Εχω συζητησει με τον πατερα μου μηπως μπορεσουμε να βρουμε μια γκαρσονιερα στο κεντρο για να ειμαι και κοντα στη σχολη και θα δουμε πως θα παει το οικονομικο μηπως παω. Μακαρι μακαρι μακαρι!

Σε αυτα που λες εχεις δικιο. Δεν ξερω, εχω αρχισει να πιστευω οτι οι αντιληπτικες τους ικανοτητες ειναι πολυ πιο κατω απο τις δικες μας και το μυαλο τους δεν παει ουτε μακρια αλλα ουτε εμβαθυνει και σε αυτα που ηδη ξερουν. Και ο,τι και να τους πεις ειτε με την καλη ειτε με την αναποδη το παιρνουν κατευθειαν οτι τους τη λες και σε ακουνε για να απαντησουν, οχι για να σε ακουσουν ουσιαστικα. Τουλαχιστον με εμενα ετσι νομιζω συμβαινει....:dork::no:

Και εγώ τώρα που μεγάλωσα εντόπισα το πρόβλημα, γιατί και εγώ ένιωθα κενό και ότι μου λείπουν πράγματα, αλλά δεν πίστευα ότι έχει και εκείνη ευθύνη σε αυτό, νόμιζα ότι εγώ είμαι προβληματική και ένιωθα απίστευτες ενοχές,τις οποίες έχω ακόμα μερικές φορές.Και το χειρότερο είναι ότι ένιωθα φόβο,ανασφάλεια και πάρα πολύ έντονη απόρριψη.Και σε σχέση με τη διατροφή δεν με υποστήριξε καθόλου ενώ έβλεπε ότι είχα σοβαρό πρόβλημα (ήμουν πολύ περισσότερα κιλά παλιότερα), έπρεπε να πάω σε ψυχολόγο για να μου πει το αυτονόητο ότι μπορώ αν θέλω να αλλάξω το βάρος μου.Αν μπορέσεις να μείνεις μόνη σου θα είναι πολύ καλά,στο εύχομαι γιατί και εγώ όταν πάω στο μέρος που σπουδάζω είμαι καλύτερα, νιώθω πιο δυνατή,ενώ όταν είμαι εδώ γίνομαι ένα ράκος λες και έχει φύγει όλη η ενέργεια από μέσα μου.
Σίγουρα δεν έχουν τις ίδιες αντιληπτικές ικανότητες με εμάς, είναι πολύ πιθανόν να έχουν τις ίδιες εμπειρίες από τους γονείς τους (συνήθως αυτό συμβαίνει) και να αναπαράγουν τις ίδιες συμπεριφορές γιατί πιστεύουν ότι αυτό είναι το σωστό. Υπάρχουν άτομα στην ηλικία μας που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις και δεν αναγνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα.

Κοριτσια ειστε τοσο νεες και ταυτοχρονα καλειστε να διαχειριστειτε καταστασεις που δεν συναδουν με την ηλικια σας, ομως αυτες οι δυσκολιες σας δυναμωνουν. Κ αν δεν μπορειτε να το καταλαβετε τωρα θα το καταλαβετε μεγαλωνοντας, οταν θα εχετε μια αποτυχια η καποια αναοοδια δεν θα πελγωνετε, θα εχετε την ψυχραιμια να το διαχειριστειτε. Κ την ωριμοτητα να πατε παρακατω.

Jasmine93, η ελενη μιλησε διαφωτιστικα για αυτο που περιγραφεις. Ειμαστε υπερβολικα ωριμες για την ηλικια μας και η αποδειξη οτι εχουμε "το γονιδιο", "το μικροβιο" δεν ξερωυ, πες το οπως θες, να εχουμε αλλο επιπεδο συνειδητοτητας, συνειδητοποιησης. Δεν το λεω, ξερεις, με ψωνιστικο υφος, γιατί όντως υπαρχουν και παιδια που εχουν προβληματα παρομοια και δεν ειναι καν σε θεση να τα αντιληφθουν. Ειναι να το χει η κουτρα σου που λενε, οχι μονο για τα αρνητικα οπως συνηθως το χρησιμοποιουμε, αλλα και για καθετι αλλο. Προσπαθουμε, δεν κανουμε κατι αλλο... Μπορεις να μου περιγραψεις πως νιωθεις και γενικά πως ειναι οταν μενεις αλλου λογω σπουδων κ οταν εισαι σπίτι; Θελω να δω γιατι μεχει στιγμης στο ψυχολογικο υπαρχει κατι σαν σχεδον απολυτη ταυτιση

purplerose, ο μόνος λόγος που γυρνάω σπίτι στις διακοπές είναι για να μην επιβαρύνω οικονομικά την οικογένεια(γιατί κοίταξα μήπως βρω και καμιά δουλειά εκεί για καλοκαίρι αλλά το μέρος είναι μικρό και δεν υπάρχει κάτι) και τώρα που θα τελειώσω θα προσπαθήσω να βρω δουλειά όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μπορέσω να μείνω μόνη.Γυρνώντας εδώ το μόνο που έβρισκα ήταν προβλήματα οποιασδήποτε φύσης και τώρα μπορεί να είμαι σε ηλικία που είναι λογικό να μου λένε τι συμβαίνει όμως νιώθω τόσο κουρασμένη γιατί από μικρή ανέλαβα ευθύνες και έγνοιες που δεν ήταν δικές μου.Πάντα με έκαναν να αισθάνομαι ενοχές για όλα όσα συνέβαιναν στο σπίτι,ειδικά αν τολμούσα να ζητήσω κάτι (ακόμα και αν αυτό το κάτι απαιτούσε απλά λίγο από το χρόνο τους).Δεν ξέρω τι θα πει να είσαι ξέγνοιαστος.Οι περισσότεροι συμφοιτητές μου χαίρονται να γυρνάνε σπίτι γιατί οι γονείς τους τους φροντίζουν και τους βοηθάνε να ξεκουραστούν και δεν ξέρεις πόσο ζηλεύω.Ο μόνος λόγος που θα με έπαιρνε η μητέρα μου στο τηλέφωνο όσο σπούδαζα θα ήταν για να μου πει κάποιο πρόβλημά της και να μου χαλάσει τη διάθεση.Έκλεινα το τηλέφωνο και ένιωθα ένα βάρος κάθε φορά.Έχω κουραστεί να κάνω τη "μαμά" πια, ξέρω ότι είμαι πιο ώριμη και πιο λογική από εκείνη,δεν θέλω να αγχώνομαι για πράγματα που πρέπει εκείνη να αγχώνεται. Να φανταστείς εδώ και καιρό της έχει πει ο γιατρός να κάνει επέμβαση στο θυρεοειδή γιατί έχει γεμίσει όζους και είναι πλέον πολύ επικίνδυνο και δεν πάει να την κάνει ενώ την παρακαλάω(και δεν είναι οικονομικό το θέμα γιατί είναι καλυμμένη από το ταμείο της) απλά παραπονιέται για ταχυκαρδίες,ζαλάδες και ένα σωρό άλλα και με τρομάζει.Και εντάξει για εκείνη μπορεί να μην την νοιάζει αν πάθει κάτι,ούτε για εμένα και την αδερφή μου που είμαστε ενήλικες πια αλλά ο αδερφός μου είναι 16 χρονών και την χρειάζεται ακόμα.Όταν είμαι μακριά από το σπίτι, νιώθω πως μπορώ να φερθώ και εγώ φυσιολογικά ,σαν άτομο της ηλικίας μου(που πραγματικά το έχω ανάγκη),χαλαρώνω,γελάω,διασ κεδάζω γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Αν δεν θελει να παει ο,τι κ να της πεις δεν θα σε ακούσει. Ξεροκεφαλιάζουν για καποιον λογο. Σου ευχομαι να βρεις σύντομα δουλεια, θα σε γεμίζει θα νιωθεις πιο αισιόδοξη κ με ενδιαφεροντα κ δεν θα τα σκεφτεσαι συνεχώς.

eleni1986.Μακάρι γιατί είναι και δύσκολες εποχές.Το ξέρω ότι πρέπει μόνη της να το πάρει απόφαση αλλά δεν το βλέπω.

Είναι δύσκολες όντως αλλα παντα η κρίση φέρνει ευκαιρίες. Οσο πιο πολυ ψάχνεις τοσο πιο πιθανό ειναι να βρεις.. Σου το λεω απο προσωπική εμπειρια .

Jasmine93 μου, μονο κουραγιο, υπομονη και αντοχη πρεπει να δειχνουμε. Ποσο διαφορετικες οι καταστασεις μας και ποσο ομοιες. Εμενα κανει καθιστικη ζωη, καπνιζει πολυ, ειναι σιγουρα 100 κιλα και, δεν βγαινει να παει πουθενα αν της πουνε, ενω δεν ειναι απο αυτες που δεν εχουν αυτοπεποιθηση οταν πανε εξω, ποναει καθε μερα μια εδω μια εκει, και παραπονιεται καθε μερα γ αυτο, εχει βγαλει κατι εξανθηματα που ειναι μαλλον ψωριαση και ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ξερω τι θαυμα εγινε παιρνει αντιβιωση. Το θεμα ειναι οτι της τα εχω επισημανει ολα αυτα και μου λεει οτι εχω δικιο αλλα δεν κανει τιποτα για αυτα. Ειναι κριμα να μπορεις να καλυτερευσεις τη ζωη σου και να μην το κανεις. Αυτο της εχω πει. Και λεει ελα μωρε, αφου ζω. ΠΟΣΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ? ΠΟΣΗ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ? Εγω που μαχομαι καθημερινα ΠΩΣ ΝΑ ΝΙΩΣΩ? Δηλαδη στυλ συμβιβαζομαι με το τιποτα, παλι καλα που δεν πεθανα, εγω δεν μπορω να κανω κατι. Το κλιμα εδω ειναι στρεσογονο και απαισιο. Και εγω μη νομιζεις, επιβιωνω και αν φευγει κ κανα κιλο λιπους παλι καλα, απορω με τον εαυτο μου.
Αλλα να σου πω κατι? Βαρεθηκα, αν δεν το παρουν εκεινες αποφαση δεν εχει νοημα. Δεν μπορεις να σωσεις καποιον που δεν θελει να σωθει. Το ξερω και το εχω καταλαβει προ πολλου η μαλλον παντα το ηξερα απλως μανα μου ειναι, ο δεσμος ειναι δεσμος γιατι ετσι. Αλλα τις τελευταιες μερες κανει μια προσπαθεια της ταξης του 0,1% γιαατι βγηκε βολτα με τον μπαμπα μου προχθες. Λες να γινει κανενα θαυμα? Χωρις να με νοιαζει πια, εχω παγωσει, απλα ειμαι περιεργη να δω τι θα γινει με αυτην την κατασταση...

Οσον αφορα τη δουλεια, ποτε μη λες ποτε. Ναι ολα αυτα τα προβληματα ειναι οντως αναμφισβητητα, υπαρκτα και καιρια. Ομως να μην σταματησεις να πιστευεις ποτε σε αυτο που λεμε πιστη. Δεν ξερω αν τα βλεπω σε ροζ συννεφο, αλλα η γνωμη μου ειναι αυτη. Πυγμη, πιστη, θεληση και δε θα σου πω ολα γινονται, αλλα σιγουρα κατι θα καταφερεις να κανεις.

Συμφωνώ στο ότι πρέπει να το πάρουν απόφαση εκείνες.Υπομονή τι να κάνουμε?Πάντως δεν περιμένω να ωριμάσει η μητέρα μου τώρα στα πίσω πίσω.Ελπίζω η προσπάθεια της μητέρας σου να αποδώσει.Απλά είναι ότι η σχέση μητέρας παιδιού είναι αναντικατάστατη,σίγουρα δεν γίνεται κανείς να είναι τέλειος γονιός αλλά όλη αυτήν η έλλειψη προσπάθειας από μέρους της με έχει πληγώσει.Και εγώ πιστεύω ότι αν ψάξω για δουλειά όλο και κάτι θα βρεθεί.Θέλω να σκέφτομαι ότι όλα καλά θα πάνε.

Σημερα αλλη μια μερα-βαρος. Κατι τετοιες ωρες, ενω το μυαλο μου ξερει οτι το να χασεις κιλα και να αθλεισαι θεωρειται ευκολη υποθεση, εφοσον προγραμματιστεις σωστα και το τηρεις, νιωθω οχι οτι απλα δεν ειναι ευκολη, αλλα βλεπω ποσο πραγματικα ΔΥΣΚΟΛΟ ειναι οταν δεν εχεις το καταλληλο περιβαλλον. Ειναι λες και δηλητηριαζεται ολος ο οργανισμος, λες και βαραινεις, μονο και μονο εξ αιτιας της περιρρεουσας ατμοσφαιρας, λες και παιρνεις 3 κιλα στεναχωριας και σου καθονται. Δεν ξερω αν καλειται αγχος, μαλλον στεναχωρια η οποια προκαλει το αγχος μετεπειτα. Δεν θα μπω σε λεπτομερειες, συνηθισμενα πραγματα, ασυνεννοησιες και ελλειψη κατανοησης. Οκ, θεωρητικα εχω πει δεν πρεπει να δινω σημασια, αλλα η καθημερινη τριβη με ατομα που υστερουν σε νοητικες ικανοτητες προφανως και καποια στιγμη θα επιδρασει πανω σου και θα κανεις το μεγαλο μπαμ. Και μετα προσθετεις προσθετεις, γιατι εχεις συσσωρευσει στεναχωριες απο πολλους τομεις, και νιωθεις χαλι μαυρο. Και που λετε, συνειδητοποιω οχι απλα οτι ειναι δυσκολο να χασεις κιλα, αλλα νιωθω κ σαν κατι ασυνηθιστο, νιωθω μαχητρια η κατι σαν απιαστο πραγμα , που μεσα σε αυτο το κλιμα καταφερα εστω αυτη τη μικρη προοδο, δεδομενου οτι εχω πολυ λιπος ακομα και χασω, δεν ξερω ποσο φαινεται στις φωτογραφιες, οχι κ τοσο, αδυνατιζει κ λιγο ο καθρεφτης μου , αλλα εχω. Και εχω αλλο τοσο ναααα δρομο, αλλα εκανα ηδη εναν τοσο να δρομο. Και απορω με τον εαυτο μου, μεσα στον τοσο υπνωτισμο, την στεναχωρια, τις επαλληλες πληγες, τις απογοητευσεις, τις προδοσιες, ολα ολα τα πιο απαισια συναισθηματα του κοσμου, πως μπορεσα να πεταξα απο πανω μου 10 κιλα και, τη στιγμη που ερχονται ωρες που νιωθω σαν να εχω βαλει 30 κιλα και απο την χαλια ψυχολογια μου. Νιωθω λες και εχω κανει κανενα κατορθωμα. Αλλοι στο μισο χρονο που εχασα εγω τα κιλα εχουν χασει πολυ περισσοτερα, ποσο μαλλον στον ιδιο χρονο με μενα. Ε, δεν πειραζει, εχω συμβιβαστει... Οπως εχω συμβιβαστει και με τον φαυλο κυκλο της ψυχολογιας που πολλες φορες μπορει να σε ωθησει στο να φας. Λες και μονο αυτο εχεις ως διεξοδο μερικες φορες. Ευτυχως, εφαγα μονο 4 φετουλες γαλοπουλα, ημουν αποφασισμενη, να μην φαω ουτε φρυγανιες, ουτε ψωμι οπως την προηγουμενη φορα, αλλα κατι που σε αυτο που εχω φτιαξει μου το επιτρεπω. Και αυτο προοδος ειναι μεσα στο ολο ''πισωγυρισμα'' . Μερικες φορες, στο τελος, δεν εχεις και ορεξη ουτε να κλαψεις. Παθαινεις ανοσια. Τι ασχημο. Να το συνηθιζεις. Να μην θελεις να αντιδρασεις πια. Δεν ξερω αν ειναι νικη η ηττα. Δεν ξερω αν ειναι, δεν δινω σημασια και ειμαι καλα, η συμβιβαζομαι και αρχιζω να ζω στον κοσμο που θελουν. Ενα κενο, με μπολικο καθολου

Purplerose μου!!!Και όμως τα κατάφερες και μπορείς να καταφέρεις να κάνεις και άλλα πράγματα αν θέλεις.Μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι το θέμα είναι τι κάνεις εσύ γιατί καλύτεροι και χειρότεροι θα υπάρχουν πάντα.Κάθε μέρα να γίνεσαι εσύ καλύτερη από χτες.Να λες μπράβο στον εαυτό σου όταν καταφέρνεις ένα στόχο και όταν δεν τα καταφέρνεις να μην μένεις στην αποτυχία αλλά να ξαναξεκινάς την προσπάθεια σαν να μην έγινε τίποτα.
Χτες ήταν μία από αυτές τις μέρες (και είναι πολλές τον τελευταίο καιρό) που ένιωθα τόσο βαριά απ'όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, μόνο που εγώ έκλαψα γιατί ένιωθα ότι αν δεν το κάνω θα εκραγώ.Ένιωσα τόσο απελπισμένη,ότι όλα είναι τόσο ανούσια ,ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για ότι με πληγώνει και ότι δεν έχω καμία επιλογή.Και όσο έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να συμβιβαστεί έκλαιγα πιο πολύ.Σκεφτόμουν πόσο πίσω με έχει κρατήσει όλο αυτό,ότι δεν μπορώ πια να συγκεντρωθώ σε τίποτα ,ότι εξαιτίας αυτής της κατάστασης έμεινα πίσω σε πολλά πράγματα(στο θέμα με τα κιλά,στις σπουδές και πολλά άλλα).Και μετά όταν σταμάτησα να κλαίω ήρθε αυτό το κενό που λες και εσύ,δεν ένιωθα τίποτα, ούτε λύπη, ούτε πίκρα, ούτε θυμό....τίποτα.Θα συνεχίσουμε όμως ...δεν μας πτοούν εμάς αυτά, θα τα χάσουμε και τα κιλά και όλα θα γίνουν.Είναι απλά στιγμές που χρειαζόμαστε ξεκούραση γιατί δεν γίνεται να είσαι συνέχεια δυνατός κάπου λυγίζεις αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταματάς να προσπαθείς.Είδες ότι και σε αυτό το πισωγύρισμα που λες κρατήθηκες και έβαλες ένα όριο στον εαυτό σου.Στο τέλος θα δεις ότι δεν συμβιβάστηκες γιατί εσύ προσπαθείς να βελτιωθείς και δεν παραιτείσαι, το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι με τις ζωές τους είναι δικό τους θέμα και δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα πάνω σ'αυτό.
Αυτό που με πληγώνει πιο πολύ είναι ότι είναι άσχημο να μην σε στηρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι, να μην σε καταλαβαίνουν.Σκέφτομαι ότι αν δεν το κάνουν αυτοί τότε ποιος?Εγώ αυτό νιώθω πολλές φορές αν και έχω αποδεχτεί ότι είμαι μόνη μου σε αυτήν την προσπάθεια και σε πολλά άλλα.Απλά μερικές φορές όταν κουράζομαι από αυτήν την κατάσταση νιώθω όλο αυτό το βάρος πάνω μου σαν να έχω πάρει και εγώ 30 κιλά.

Με παρηγορει παρα πολυ που με νιωθεις!!! Και εγω ριχνω το κλαμα της ζωης μου. Μονο που οπως σου εχω πει, εμενα ειναι της υπερπροστασιας και οταν γινεται το σκηνικο αυτο, τα κατεβαζει, μετα ζηταει και συγγνωμη, αλλα παλι ξεκινσει με αρνητισμο την επομενη της μερα, νευρα, αγχος, κακομουτσουνια. Της ειχα πει, ειχαμε κανει συμφωνια, δεν φανταζεσαι ποοοοοοσες φορες, οτι κ εγω θα προσπαθησω να κανω θετικοτερες σκέψεις, να αφοσιωθω στη διατροφή μου και τη γυμναστικη μου, να αρχισω να σκεφτομαι πιο ισορροπημενα αλλα και εσυ να προσπαθησεις να αποβαλλεις αυτον τον αρνητισμο και να εισαι πιο χαλαρη. Οταν, μετα ξυπνάς καθε πρωι κ βλέπεις το αντιθετο, νιωθεις ηλιθια. Και δεν ειναι μονο αυτο, εκεινη την ωρα νιωθεις οτι προσπαθεις για το ανεφικτο, οτι σπαταλας ενέργεια κ φαια ουσια να σλλαξεις καποιους ππυ δε θελουν να σωθουν κ που πρακτικα δε σε κατανοουν, αφηνεις στην ουσια τον εαυτο σου πισω, και πισω, εννοω σε πολλσ θέματα απο το ψυχικο μεχρι το γκομενικο, που ορεξη κ χρονος κ διαθεση γ τετοια, οσο αστειο και να ακουγευαι. Και εκεινη την βραρτης φορτισης ερχονται και σε χτυπανε κ αλλα, πχ η υπενθυμιση οτι εισαι μονος, εγω τελικα κ απο φιλους γτ αυτους π ειχα κολλητους αποδειχθηκαν απλα γνωστοι. Πολλα. Κ κουράζει να νιωθεις οτι πεφτεις κ σηκωνεσαι συνεχεια γτ ειναι σαν να μην προχωρας. Κ μ την σπααααααει αυτο τοσο!!!!#?@(':%=+*-_

Γεια και παλι. Εχω βρει το φορουμ ως μερος υποστηριξης, και τον τελευταιο καιρο μπαινω να γραφω μονο οταν κατι δεν παει καλα. Λαθος ισως, ισως πρεπει και τις καλες μου μερες να τις επισημαινω για να παιρνουν ολοι δυναμη. Παλι, τα ιδια. Αυρα περιβαλλοντος -1000%. Εχω συμβιβαστει με το οτι δεν μπορω να αλλαξω τους αλλους εφοσον δεν το θελουν. Ομως δεν μπορω να εγγυηθω στον εαυτο μου να μην επηρεαζεται. Προσπαθεις μια προσπαθεις δυο προσπαθειες χιλιες δυο. Αν παραπανω απο τις μισες φορες κανεις τα στραβα ματια, δεν μπορεις ολες. Σημερα ειναι απο εκεινες τις μερες που ευχομαι να εμενα αλλου, μονη μου... Που ειμαι σιγουρη οτι αν ειχα διαφορετικο περιβαλλον θα ημουν αλλος ανθρωπος, οχι μονο εξωτερικα και εσωτερικα. Που ειμαι σιγουρη οτι θα ειχα καταφερει πολλα περισσοτερα οχι μονο ως προς τα κιλα, και ως προς τη σχολη μου και τις γνωσεις μου, ως προς την παιδεια την γενικοτερη. Γιατι καθε τι θελει απο πισω του μια ισορροπια. Παντα θυμαμαι στο σχολειο εδιναν συγχαρητηρια και στην οικογενεια μου και δη στη μητερα μου που συνηθως πηγαινε για ενημερωσεις. Δεν επρεπε. Δεν αξιζουν συγχαρητηρια παντα οι γονεις. Μπορει το παιδι να ειναι τελειως διαφορετικο. Αν ηταν στη θεση μου η οποιαδηποτε φιλη και ο οποιοσδηποτε χ που μου το παιζει εξυπνος συμβουλατορας, οχι απλα θα ειχε παρατησει τη σχολη του, οχι τη διατροφη του, μη πω θα ειχε σηκωθει να φυγει και θα εμενε στα παγκακια. Αμαρτιες γονιων παιδευουσι τεκνα... Και η πλακα ειναι οτι ενω ουσιαστικα δεν τους μοιαζω, οταν ερχομαι σε επαφη με τον εξω κοσμο, υιοθετω το μελαγχολικο αυτο απαισιο στυλ του ολα ειναι ματαια, αφου δεν πεθανα σημερα παλι καλα πρεπει να κανω εκατο ταματα να ευχαριστησω τον χριστουλη και την παναγιτσα. Που το σιχαινομαι. Και οσο προσπαθω να ξεφυγω απο αυτους τοσο τους μοιαζω και με φοβισει. Δεν ξερω αν επειδη το φοβαμαι, πιστευω οτι τους μοιαζω, μπορει κιολας. Η καραμελα στο στομα ''ολα θα γινουν'' η ''ναι μπορεις να μεινεις μονη σου'' ποτε καλε. Μου το ειπαν οτι θα γινοταν τον προηγουμενο Μαρτη, δεν εγινε. Μου το ειπαν για τωρα, δεν εγινε . Τωρα μου λενε για τον Γεναρη. Και πως να αντιδρασεις, τι να πεις. Θυμος, ματαιοτητα οτι τιποτα δεν μπορω να καταφερω, αλλα και λυπηση. Στεναχωρια που βλεπω πως κανεις δεν μπορει να κρατησει το λογο του. Στεναχωρια που ειναι λες και τους ειμαι βαρος και κοιτανε να βρουνε τα ευκολα λογια για να με καθησυχαζουν για λιγο. Ντροπη και λυπηση. Και εγω δεν ξερω που παω...:no::no:

Γειά σας!!! Εγω όπως είπα και αλλού τώρα το καλοκαίρι που πέρασε δεν εκανα πολλη γυμναστικη και έκανα ένα διάλειμμα από τη διατροφή. Νιωθω ελάχιστα φούσκωμενη δεν εχω ζυγιστει όμως γιατί φοβάμαι και πριν δυο ημέρες ξεκίνησα πάλι τη διατροφή μου κανονικά και τη γυμναστικη μου. Θέλω αυτόν τον χρονο να τα πάω καλύτερα να μην παρεκκλινω τόσο συχνά.. Θέλω το καλοκαίρι το επόμενο να φοραω επιτέλους τα ρούχα που μου αρέσουν και τώρα ντρέπομαι να βάλω. Θελω να νιωθω περήφανη και άνετα για αυτό που ειμαι. Κανονικά θα επρεπε ηδη να νιωθω οχι γιατί εχω χασει συνολικά αλλά γιατί έτσι πρεπει να νιώθει κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως κιλων. Και είναι το αρνητικό κλίμα που εχω περιγράψει πολλές φορές παραπάνω που με κανει να νιωθω ένα βάρος μια σύγχυση και έναν αρνητισμο που δεν με αφήνουν ψυχολογικά να κανω τη δουλειά μου. Υπήρχαν πολλές φορές που ετρωγα παραπάνω από αυτήν την κατάσταση οχι όμως υπερφαγικο αλλά ποσότητα που δεν με βοηθούσε να χάνω όπως θα εχανα εάν δεν ετρωγα.
Σκέφτηκα να κανω κανένα κολπο έτσι λοιπον βρήκα ένα τελειο σαιτ με κάτι καλλυντικά μιας μάρκας (που μου είχαν φερει ένα κραγιόν στα γενέθλια μου και η υφη του είναι η πιο τέλεια από όλα όσα εχω!) είναι προσιτά και σκέφτηκα για κάθε δέκαπεντε μέρες διατροφής να αγοράζω κ ενα!! Να δω πως θα λειτουργήσει!!

Για όσους με διαβάζουν πρωτη φορά ξεκίνησα περιπου από τα 78 το καλοκαίρι ημουν το κατώτερο 61,5 εχω υψος 1,57 και τωρα αν και με ενδιαφερει να κανω μύες και να χασω λιπος και η ζυγαρια δεν με ενδιαφερει ας πουμε, στο πισω μερος του μυαλου μου εχω το 55 και για οχι και 50 η 47. Αλλα μιλαμε για μακρινα πραγματα. Μικροι στοχοι και βλεπουμε. Τωρα, θα κανω τη διατροφη ασταματητα μεχρι το τελος οκτωβρη και θα ζυγιστω τοτε, μιας και θα κλεινω εναν χρονο επιτυχημενης προσπαθειας ενω συνολικα δυο χρονια προσπαθειας. (ναι, ο πρωτος χρονος πηγε στραφι, αλλα χαλαλι, ας μην τα θυμαμαι!)

Καλη συνεχεια σε ολους! ❤

Καλα το το 47 κ το 50 δεν το σχολιαζω.. αφου στις φωτογραφιες ησουν κουκλα, ο,τι θελεις μπορεις να φορας!!

Ε μην το λες, ετσι οπως ηταν ο φωτισμος δεν φαινοταν η κυτταριτιδα πρωτον, και δευτερον ο καθρεφτης αδυνατιζει και λιγο. Και τριτον εχω ακομη λιπος αρκετουλικο να χασω. Το προτυπο που εχω στο μυαλο μου οπως καταλαβες ειναι μυωδες και λεπτο σωμα. Ξερω οτι, επειδή ολες μου οι φιλες κ γενικα ο μεσος ορος ειναι πιο αδυνατος απο μενα, υπερβαλλω πολλες φορες και νιωθω μειονεκτικα. Αυτο πρεπει να το αλλαξω, σαφως. Αλλα οτι πρεπει να συνεχισω γιατι με ψιλοαφησα το καλοκαιρι, πρεπει.!

Πιστευω οτι εισαι υπερβολικη, να χαιρεσαι αυτα που καταφερες ως τωρα! Ειναι σπουδαιο πραγμα, μην ζυγιστεις ακομα γιατι αν δεις να ειναι λιγο αυξημενο το βαρος μπορει να απογοητευτεις!

Σιγουρα θα ειναι, χαχα, ειμαι πονηρη, δεν ζυγιζομαι ακομα!!! :bouncing:

Παντως εγω ειναι η πρωτη φορα που στις διακοπες εχασα 1,5 κιλο!