Printable View
Ναι αδερφε Χριστοφορε, τα ξεπερασα με την χαρη του Χριστου και του πνευματικου μου πατρος και δεν πηρα καθολου ψυχοφαρμακα, το τι περασα δεν περιγράφετε αδερφε Χριστοφορε, μην απελπίζεσαι ο θεος ειναι μαζι σου αρκει να βρεις εναν πνευματικο Γεροντα οπως εκανα εγω και να ακολουθησεις πιστα τις οδηγιες του, ολλα αυτα κυριως τα παθαινουμε διοτι δεν ειμαστε τοσο κοντα στον Χριστο μας.
Καλησπέρα, πλέον δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου, δε θυμάμαι από πότε έχω να κοιμηθώ κανονικά χωρίς να με βαράει καθημερινή ινσόμνια και συνεχόμενο άγχος. Θα το πάρω στα χέρια μου.
Ξεκινάω ψυχοθεραπεία αυτή τη βδομάδα.
Ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον, καλή συνέχεια εύχομαι.
Ευχαριστω για τν απαντηση σου..δεν ξερω δεν αντεχω αλλο αυτο που τραβαω μου ρχετε πολλες να αυτοκτονησω να υσηχασω..Quote:
Originally Posted by Γρηγορης Ιν
Στάλθηκε από το SM-G900F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
Το μήνυμα έχει τροποποιηθεί από τη διαχείριση λόγω παραβίασης των όρων χρήσης του Forum.
[QUOTE=SeaGull;984136]Καλησπέρα.
Είμαι στα 27 μου χρόνια, και ολοκληρώνω ένα πάρα πολύ δύσκολο μεταπτυχιακό, πάνω στο αντικείμενο που λάτρευα όλη μου τη ζωή, στο εξωτερικό. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω αυτό το post, από τη μία έχω τόσα πολλά πράγματα να πω που κατακλύζουν το μυαλό μου, από την άλλη δεν ξέρω καν αν έχει νόημα, δεδομένου του ότι έχουν χιλιοειπωθεί τα ίδια πράγματα από ένα σωρό άτομα και θα μπορούσα ''απλά'' να κοιτάξω για βοήθεια σε παρόμοιες ιστορίες. Πάντα θεωρούσα (κι ακόμα δυσκολεύομαι να παραδεχτώ το αντίθετο), ότι είμαι υπερβολικά δυνατή, δυναμική, έξυπνη, και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στο διάβα μου. Πάντα ήμουν το άτομο της οικογένειας στο οποίο όλοι πίστευαν ότι θα πάει μπροστά, θα πετύχει, δε θα απογοητεύσει ποτέ τους γονείς, και δεν τους απογοήτευσα πραγματικά ποτέ, τουλάχιστον επιδερμικά δεν το έκανα, δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για μένα, για τον πραγματικό μου χαρακτήρα, για τις φοβίες μου, τις ανασφάλειές μου, τα εντελώς διαφορετικά ιδανικά που εκπροσωπώ σε σχέση με εκείνους.
Άργησα πολύ να πιστέψω στους ψυχολόγους και στους ψυχιάτρους, και στο ότι υπάρχουν γενικά ψυχικές ασθένειες. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτό, και ζητώ συγγνώμη από όλους σας, χωρίς να σας ξέρω. Πάντα πίστευα ότι είτε είσαι drama queen και θέλεις όλη την προσοχή πάνω σου, είτε κάτι πάει εντελώς στραβά με το νευρολογικό σου σύστημα και πρέπει να σε κλείσουν σε άσυλο, δηλαδή όπως θεωρούσα τότε, μόνο τα δύο ''άκρα'' (ντρέπομαι ακόμη και που τα γράφω), δεν είχα καταλάβει πόσο ευρύ και περίπλοκο είναι το φάσμα της ψυχικής υγείας και ισορροπίας, και πόσο μεγάλη επίδραση έχει κάποια διαταραχή αυτής στην καθημερινή ζωή, αλλά και στο ίδιο το σώμα, εάν εν τέλει εκφραστεί ψυχοσωματικά το πρόβλημα.
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Κι αυτά που θα σας πω είναι σίγουρα το 1/10 από αυτά που σκέφτομαι και περνώ τον τελευταίο καιρό.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ειδικά τους τελευταίους μήνες που ζω έξω, οι ανασφάλειές μου έχουν ξεσπάσει από το 90% στο 250%. Για τα πάντα, για το σώμα μου, για τις επιδόσεις μου, για τη σχέση μου, για το αν θα με αποδεχτεί η οικογένειά μου εάν δεν είμαι μονίμως επιτυχημένη, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, έχω ταχυκαρδίες και πάρα πολλές φορές αρρυθμίες (αυτό ξεκίνησε από τότε που ήμουν 17 κι έδινα πανελλήνιες, επομένως 10 χρόνια τώρα κοντά), κάνω σκοτεινές σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μου, σκέψεις τις οποίες ντρέπομαι να μοιραστώ με κοντινά μου άτομα, φοβάμαι απίστευτα πολύ μη χάσω τα αγαπημένα μου άτομα, και ο εγκέφαλός μου, επίτηδες και ψυχαναγκαστικά, θα μου δημιουργήσει εικόνες θανάτου τους, σενάρια, συνεχόμενα και σε λούπα, σχεδόν κάθε μέρα. Κάνω σχεδόν μόνο αρνητικές σκέψεις, νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εναντίον μου και συνωμοτούν να με εξαπατήσουν και να με ρίξουν, ή με θεωρούν ένα τίποτα. Νιώθω χοντρή, άχρηστη, τεμπέλα, και σιχαίνομαι που το λέω αυτό γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει, αλλά και πάλι νιώθω έτσι, και όσες φορές προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου ότι αξίζω, η αυτοπεποίθηση θα κρατήσει μόλις λίγα λεπτά, και μετά πάλι μες στο βούρκο. Φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα, κι ότι δε θα πιστέψω ποτέ τόσο πολύ στον εαυτό μου ώστε να μπορώ να συνυπάρξω μόνο με μένα, και να μη χρειάζεται να εξαρτώ την ευτυχία μου σε φίλους, σχέσεις, επαίνους γονέων. Νιώθω μονίμως κουρασμένη, αργεί να με πάρει ο ύπνος το βράδυ, και δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω το πρωί. Θέλω μονίμως να κοιμάμαι, για να περάσει η ώρα, να φύγει η μέρα, και να μην έρχομαι αντιμέτωπη με άλλους. Κάτι άλλο που συμβαίνει επίσης, είναι ότι ενδέχεται το ένα δευτερόλεπτο να είμαι έτσι όπως περιγράφω παραπάνω, και το επόμενο να γίνει κάτι που θεωρώ τη δεδομένη στιγμή ευχάριστο (να λάβω ένα μήνυμα, να μιλήσω με κάποιον) και να μου αλλάξει η διάθεση 180 μοίρες, σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και να νιώθω χαρά να με γεμίζει, μετά πάλι θα μου έρθει κάποια κακή σκέψη και θα ξαναλλάξει δραστικά η ψυχολογία μου. Όλα αυτά μέσα σε λεπτά.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πέρσι έχω αναπτύξει ένα συνήθειο το οποίο δεν το έχω αναφέρει ποτέ σε κανέναν γιατί το θεωρώ πολύ ντροπιαστικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι αρνητικό, αναπνέω και καταπίνω συνεχόμενα 5 φορές. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε, αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω. Και σκεφτείτε ότι κάνω αρνητικές σκέψεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά μέσο όρο θα το κάνω μες στη μέρα τουλάχιστον 30 φορές δηλαδή, εκτός αν περνάω κάποια έντονη ''κρίση'' άγχους που θα το κάνω συνέχεια, μία φορά το λεπτό περίπου, μέχρι να μου φύγουν οι σκέψεις. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι εάν δεν ελέγξω ότι όλες οι πρίζες είναι κλειστές, 5 φορές την καθεμία.
Το πιο τραγελαφικό ξέρετε ποιο είναι; Είμαι το πιο ''ισορροπημένο'' άτομο σε όλη μου την παρέα, και σε όλη μου την οικογένεια. Δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά, και δεν δίνω δικαίωμα ποτέ να μάθουν, επειδή είτε (η οικογένεια ας πούμε) θα με θεωρήσει υπερβολική, κι ότι περνάω απλά ένα μικρό άγχος επειδή πιέζομαι με το πτυχίο, είτε (οι φίλοι), θα μου πουν ''ξεκόλλα είσαι τυχερή που έχεις ό,τι έχεις''. Είμαι τυχερή που ζω μες στο άγχος και τον πανικό όλη μου τη ζωή;
Δεν ξέρω τι άλλο να πω προς το παρόν, δεν ξέρω τι να κάνω και δεν ξέρω για ποιο λόγο γράφω εδώ. Ζητώ μια γνώμη, μια βοήθεια.
Σας ευχαριστώ.[/QU
Βασικά αντιλαμβάνομαι πως οργανικά είσαι απόλυτα υγιής! Αυτό και μόνο να σκεφτείς θα πρέπει να σε χαροποιεί, τώρα τα υπόλοιπα ψυχογενούς χαρακτήρα που περιγράφεις δεν μπορώ να γνωρίζω που έχουν το υπόβαθρο τους αλλά όπως και να έχει αν το θες πραγματικά μπορούν να λυθούν. Αν δεν μπορέσεις να το ξεπεράσεις από μόνη βάζοντας το μυαλό και τις σκέψεις σου σε μία τάξη ώστε να αντιληφθείς τι είναι λογικό και τι παράλογο από αυτά που σκέφτεσαι καλό θα ήταν να μιλήσεις με κάποιον ειδικό ψυχολόγο αρχικά όχι ψυχίατρο μήπως σε βοηθήσει το να μοιραστείς μαζί του σκέψεις στη συνέχεια βλέπεις αλλά γενικά σκέψου πως καμία σκέψη δεν αξίζει να σε κάνα χάλια οι σκέψεις είναι απλά σκέψεις δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα εσύ τους δίνεις μόνο αξία, όταν νιώθεις πολύ χάλια βγες έξω και περπάτησε πάρε ανάσα!
Αυτό που περιγράφεις είναι μια κλασσική περίπτωση κρίσης πανικού..η αλήθεια είναι οτι τα αντικαταθλιπτικά ναι στην αρχή μέχρι να βρεις το σωστό σκεύασμα....εχουν κάποιες παρενέργειες (αλλοι το βιώνουν ομαλά κ αλλοι ανήσυχα), αλλά υποτίθεται στη συνέχεια αυτό που κάνουν είναι να χαλαρώνουν τις συνέπειες των αρνητικών σκέψεων, σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα...Να σου πω την αλήθεια αυτό περιμένω και εγώ να το δω τώρα, γιατι παίρνω περίπου ένα μήνα και είμαι ακόμη στη φάση των παρενεργειών και της ανησυχίας...όμως μη τα φοβάσαι..είναι σύγχρονα φάρμακα και δεν κάνουν ζημια στο συκώτι..ξέρω άνθρωπο που παίρνει 20 χρόνια και οι εξετάσεις του βγαίνουν καθαρές.
Το πρόβλημα σου, οπως και το πρόβλημά μου είναι να μη ντρεπόμαστε γι αυτό που έχουμε! Οταν το εκφράζεις και κυρίως στα άτομα που φοβάσαι να το εκφράσεις για να μη σε πουν αδύναμη ή "τρελή", αμέσως όλο αυτό θα μετριαστεί. θα το δεις! Κ εγω γύρω στα 25 μου ξεκίνησα με κρίσεις πανικού κ κατά διαστήματα επαιρνα φάρμακα. Δεν έκανα μεχρι τώρα μια σωστή ψυχοθεραπεία και οταν τα έκοβα μετα απο διαστήματα υποτροπίαζα κ πάλι απ την αρχή...τώρα είμαι 45 κ τα τελευταία 5 χρόνια, με πιάνει ένα συγκεκριμένο άγχος, οταν κάνω χαλαρές συζητήσεις αγχώνομαι...και αυτό γιατί? γιατί τα 5 τελευταία χρόνια τα αποτελέσματα της ζωής μου δεν ήταν οπως στο παρελθόν και αυτό μου προκάλεσε αυτομείωση ή αυτολύπηση δε ξέρω πως να το εκφρασω, κ εκδήλωνα αυτή την ψυχαναγκαστική σκέψη που μου χαλουσε τελείως τη διαθεση γιατι μ έπιανε μετά πονοκέφαλος και ανησυχία. Παρατήρησα λοιπόν οτι απ τη στιγμή που αρχισα αυτη την ανησυχία να τη γνωστοποιω σε φίλους με τους συγκεκριμένους φίλους δε με έπιανε ή κ να με έπιανε δε κορυφωνόταν...
Πρέπει λοιπον σιγά σιγά να βρεις ένα τρόπο να γνωστοποιείσεις το πρόβλημα σου και να μη φοβάσαι αν θα σε κρίνουν...κανείς δε πρόκειται να σε κρίνει γιατι πολύ απλά ολοι οι άνθρωποι έχουμε θέματα...
Αυτη η σκεψη αδερφε μου δεν ειναι δικη σου,μην ξεχνας οτι οσο αξιζει μια ψυχη δεν αξιζει ο κοσμος ολλος και οτι ψυχη ειναι αθανατη και δεν τελειωνουν ολλα με τον βιολογικο θανατο,εισαι καθ εικονα και ομοιωση του Χριστου μας, η ζωη σου ειναι πολυ σημαντικη οπως και του καθε ανθρωπου,ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ζητα βοηθεια απο τον Χριστο μας ταπεινα με ολλη σου την καρδια και θα στην δωση απλοχερα.Quote:
Originally Posted by xristoforos28
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση - διαρκές σπάμ σε διάφορα θέματα - προώθηση συγκεκριμένων ιστοσελίδων.
Μη σε φοβίζει. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πέρασαν και περνάνε ανάλογα θέματα. Δεν είναι για φόβο.Quote:
Originally Posted by SeaGull
Σε φοβίζουν γιατί δεν τα έχεις ξανα-συναντήσει σε άλλους. Ο λόγος που δεν τα συνάντησες σε άλλους είναι γιατί δεν πλησίασες -ως τώρα- ανθρώπους με διαφορετικές καταστάσεις από τις δικές σου. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Όσο είμαστε στην τρελή χαρά και δεν έχουμε συναντήσει κάποια δυσκολία, δεν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη τέτοιας δυσκολίας. Μπορούσες και μπορείς να αντιληφθείς μόνο τις δυσκολίες που σου έτυχαν.
Για εμένα προσωπικά, είναι φυσιολογικές καταστάσεις. Όμως, πολλοί άλλοι, δεν τις θεωρούν φυσιολογικές καταστάσεις, και αυτό θα σε δυσκολέψει, γιατί σε επηρεάζει και επίσης δεν τις θεωρείς φυσιολογικές καταστάσεις. Κάθε τι που προέρχεται από τον οργανισμό μας είναι φυσιολογικό. Δώσε "χώρο" για την ύπαρξη αυτών των καταστάσεων και μείνε με αυτές για να τις καταλάβεις.
Προσωπική μου γνώμη είναι να μην απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό όπως συνηθίζεται. Μείνε εσύ μόνη σου σε αυτό, τουλάχιστον για κάποιες μέρες ή εβδομάδες. Είσαι ευάλωτη τώρα που είσαι σε απόγνωση. Απόγνωση [από-γνώση] σημαίνει έλλειψη γνώσης. Η έλλειψη γνώσης σε πανικοβάλλει και υπάρχει κίνδυνος να σε οδηγήσει σε λάθη. Μην πάρεις γνώση από αλλού. Ούτε από εμένα ούτε από κάπου αλλού. Σου προτείνω να μείνεις με τον εαυτό σου για να γνωρίσεις τι συμβαίνει.
Θα σου πω και κάτι ακόμα. Το μυαλό μας είναι δύο ημισφαίρια λογική και συναίσθημα/συναίσθηση. Η λογική αργεί να βγάλει συμπεράσματα. Το συναίσθημα/συναίσθηση μπορεί να καταλαβαίνει πράγματα που η λογική να μην έχει δει ή να έχει καταλάβει. Μπορεί λοιπόν το συναίσθημα/συναίσθηση να βλέπει κίνδυνο ή δυσκολία και η λογική να μην το βλέπει. Η λογική μπορεί να λέει "δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, όλα είναι εντάξει". Και το συναίσθημα/συναίσηθηση να λέει "δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι, πρόσεξε, γιατί δεν καταλαβαίνεις το λάθος;". Αν το δεις έτσι, θα καταλάβεις ότι χρειάζεται όσο το δυνατόν περισσότερη ηρεμία και να αρχίσεις να ψάχνεις.
Το κατάφερες αυτό που λέει ο γέροντας με τις 3000 και τις 6000 φορές την προσευχή? θέλεις να μας πεις πως ένιωσες μετά?Quote:
Originally Posted by Γρηγορης Ιν
χριστοπαναγια λεει το μπλογκ?
Ηταν να το ονομασουν με την βοηθεια τ θεου τεκνο μου αλλα τελευταια στιγμη αλλαξαν γνωμη
Δεκτον εν χριστω αδελφε εληςQuote:
Originally Posted by elis
Ευχαριστω αδερφη ο θεοσ να σε εχει παντα καλα
ΕΥΛΟΓΗCΟΝ .
Κοιτα εγω απο τσατ δεν ξερω αντε να βαλω καμια φατσουλα αυτα ειναι κολπα που κανεισ τωρα κι εγω ειμαι ασχετοσ
Τι κολπο εκανα καλε?? Ευλογηcon εγραψα και εβαλα και μια τελεία διπλα για να πιασω τους 10 χαρακτηρεςQuote:
Originally Posted by elis
Δεν ξερω εγω να γραφω ετσι τα εχω παρατησει πριν ακομα βγαλω τη σχολη οταν καταλαβα οτι δεν σκαμπαζω απο αυτα
Σιγα που δε σκαμπαζεις, στο φορουμ πριν λιγα χρονια εγραφες κειμεναρες ολοκληρες, τωρα απλα βαριεσαι, δεν ειναι οτι δεν μπορεις.Quote:
Originally Posted by elis
Το c ειναι το c το αγγλικο ΕΥΛΟΓΗCOΝ ΗΜΑC
Βαριεμαι κ τα συμπυκνωνω ετσι κανω κ απο κοντα βαρεθηκα να μιλαω
Ok αλλο το βαριεμαι και αλλο το δε σκαμπαζω. Κι εγω βαριεμαι να βαζω τόνους στο φορουμ, αλλα οταν γραφω επισημα για εργασιες, δουλειες, επικοινωνια κλπ μια χαρά τονιζω ολες τις λεξεις.
Ειναι πολλα που σκεφτομαι γι αυτο τα λεω ετσι
Όταν πρωτοπήγα σε κάποιον ψυχολόγο δεν ήξερα ότι χρειαζόταν να τον αξιολογήσω και γι' αυτό την πάτησα.Quote:
Originally Posted by SeaGull
Οι ψυχολόγοι πληρώνονται για κάθε επίσκεψη ας πούμε 50€. Μπορεί να κυμαίνεται ας πούμε από 20€ ως 100€, αλλά δεν έχει πολλή σημασία. Έτσι, αν έχουν ένα ή δύο πελάτες τη μέρα μπορούν να βγάζουν ένα μισθό. Μπορεί βέβαια να έχουν και 10 πελάτες τη μέρα, αλλά παλι αυτό δεν έχει σημασία.
Με έναν-δύο πελάτες τη μέρα χρειάζονται γύρω στους 15-20 πελάτες κάθε στιγμή ας πούμε. Και δεν είναι όλοι οι πελάτες σε σταθερή βάση, άλλοι πάνε για λίγο, άλλοι φεύγουν και έτσι θα πρέπει να ανανεώνει το πελατολόγιό του/της.
Με αυτό το σκεπτικό είναι εξαιρετικά επιτακτική η ανάγκη να έχουν ευχαριστημένους πελάτες για να τους συστήνουν και σε άλλους πελάτες. Και επίσης να κυνηγάνε αρκετά με το "τουφέκι" νέους πελάτες. Υπάρχουν κάποιοι (δεν λέω όλοι, αλλά κάποιοι) που να θέλουν να κρατήσουν τους πελάτες τους με κάθε μέσο και τρόπο ακόμα και κάνοντάς τους κακό, ή παραπλανώντας τους, ή δημιουργώντας τους την ανάγκη, κλπ. Αυτό θα μπορέσεις να το διακρίνεις; Δε νομίζω ότι είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.
Είναι σαν έναν Ωριλά που είχα πάει και μου είπε "θα έρχεσαι κάθε μήνα και θα κάνουμε [αυτό]. Και άλλος ένας πελάτης που έχει το ίδιο με εσένα έρχεται και εκείνος κάθε μήνα". (Δεν έχει σημασία να εξηγήσω τι είναι το [αυτό].
Μετά από δύο χρόνια πήγα σε άλλον Ωριλά που μου είπε "Δεν θα ξανάρθεις σε εμένα, δεν το χρειάζεσαι, θα κάνεις μόνος σου [αυτό]. Το έχεις στο χέρι σου". Και πράγματι έτσι έγινε και είναι εντάξει. Στην ουσία μου είπε τι να κάνω μόνος μου και να μην χρειάζεται να πηγαίνω κάθε μήνα για να το κάνει αυτός.
Η ανάγκη για εισόδημα, ειδικά αυτή την εποχή, κάνει πολλούς επαγγελματίες να γίνονται "κακοί". Μην το παραβλέψεις αυτό, το διαπιστώνω σχεδόν κάθε μέρα. Και όπως είπα, την πάτησα με κάποιον ή κάποιους ψυχολόγους, αρκετά χρόνια πριν. Γιατί και εγώ δεν ήμουνα ενήμερος, δεν πίστευα ότι μπορεί κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο. Και εσύ που δεν έχεις "βγει" στο σκληρό κόσμο της επιβίωσης και της ανάγκης είναι σίγουρο ότι δεν το έχεις συναντήσει και δεν το γνωρίζεις. Τι κρίμα, δύσκολα οι άνθρωποι βλέπουμε πράγματα αν δεν τα ζήσουμε. Αναρωτιέμαι δεν θα γινόταν να τα γνωρίζουμε πριν τα ζήσουμε; Να, γι' αυτό την πατάμε, γιατί δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα γύρω μας. Δεν λέω να ήμαστε καχύποπτοι, κλπ, απλά να βλέπουμε με καθαρό μυαλό.