Αδιέξοδο

Quote:

Originally Posted by roulig

Καλησπέρα, είμαι 27 ετών και πριν από ένα χρόνο βίωσα μια πολύ επώδυνη κατάσταση στο χώρο εργασίας μου.. Δούλεψα ως πωλήτρια σε ένα κατάστημα για 3 μηνες και όλο αυτό το διάστημα οι συνάδελφοι μου με αποκαλούσαν χαζή και άσχετη επειδή δεν είχα την εμπειρία τους, με μείωναν μπροστά σε άλλους , έβαζαν στην τσάντα μου διάφορα αντικείμενα για να με κατηγορήσουν κλέφτρα και μέχρι και σεξουαλικά υπονοούμενα από τον υπεύθυνο μου και γενικά διαφορα τέτοια... Η ψυχολογία μου είχε κλονιστεί γύριζα σπιτι με κλάματα και πίεση ώσπου αποφάσισα να παραιτηθώ . Με όλο αυτό που βίωσα με έπιασε καθώς υπεγραφα τα χαρτιά παραίτησης ένα τρέμουλο και μια κρίση πανικού και αυτό έγινε αντιληπτό σε αυτά τα άτομα και άρχισαν να με κοιτούν με αηδια σαν να είμαι τρελή ... από τότε φοβάμαι να έρθω σε στενή επαφή με κόσμο , έχω μπλοκάρει και μονιμως νομίζω ότι θα με ξαναπιασει και θα γίνω ρεζίλι ξανα. θελω να σημειώσω ότι δεν ειχα ποτέ πριν τέτοιο πρόβλημα παρόμοιο. Γενικά είμαι αγχώδης αλλά όχι ετσι πάντα ήμουν κοινωνική σε φυσιολογικά επίπεδα . Έχω όμως μια σχέση που πάει πολύ ομορφα, αλλα θελει και επιμένει να πηγαίνω σε οικογενειακά του τραπέζια να με γνωρίσουν καθώς και κάποιοι από τους φίλους του κι εγω όλο λέω δικαιολογίες να το αποφύγω φοβούμενη ότι θα με πιάσει κάτι παρόμοιο ή δε θα έχω τι να πω. Δεν μπορώ άλλο αυτό το πράγμα ... Ξεκίνησα πριν 2 μηνες γνωσιακη ψυχοθεραπεία και μου είπε για μετατραυματικό στρες αλλα δεν βλέπω αλλαγή. Μονιμως αποφεύγω την οικογένεια του και φίλους του.. Με άλλα άτομα δεν το έχω αυτό, νιώθω σχετικά αβολα αλλα φερομαι φυσιολογικά. Ουφ... Βοήθεια !

Καλημέρα roulig. Τώρα δουλεύεις? Με όλους τους άλλους ανθρώπους λειτουργείς όπως παλιά και σε πιάνει μόνο με τους φίλους του φίλου σου και άτομα της οικογένειάς του? Κ εγώ έπαθα κάτι παρόμοιο με τους ανθρώπους γενικά, αλλά μόνο σε χαλαρές συζητήσεις (οχι απο την αιτία τη δική σου - δεν είχα τέτοια εμπειρία - απο άλλη αιτία). Δηλαδή δουλεύω κανονικά αλλά όταν πήγαινα για καφέ και με φίλους μου ακόμη, ή οταν έκανα χαλαρές συζητήσεις ο οργανισμός μου μέσα (σαν ψυχαναγκασμός) με κλώτσαγε κ μ έπιανε μια υπερένταση, όχι όμως ντροπής...κάτι σα νευρικότητα να θέλω να φύγω εκείνη τη στιγμή. Λοιπόν θα σου πω το εξής μετά απο 4 χρόνια που το παθαίνω αυτό!. Δεν πρόκειται να φύγει αν δεν το επικοινωνήσεις με κάποιο τρόπο. Θα εκτεθείς λοιπόν (εγώ πάρα πολλες φορές χρησιμοποίησα αγχολυτικά, εντάξει δεν επαθα κ τίποτα, απλώς οταν τα έπαιρνα έδινα μια άλλη εντολή στον εγκέφαλο, τώρα μπορεις να χαλαρώσεις κ να απολαύσεις τον κόσμο γιατι και εγώ στην πραγματικότητα είμαι πολυ επικονωνιακή και με χιούμορ). Βέβαια το χαπάκι δε λύνει το πρόβλημα. Το πρόβλημα το λύνει η αποδοχή ότι εχεις ένα ψυχαναγκασμό στην παρούσα φάση απο μετατραυματικό στρες και η έκθεση στο φοβικό ερέθισμα. Σε πληροφορώ εδώ κ 2 μήνες, κοινοποιώ το θέμα μου με κάπως ωραίο τρόπο. Το ίδιο θα κάνεις και εσύ. Θα βγαίνεις με τους φίλους του φίλου σου και θα του πεις να σε βοηθήσει να το πεις χαλαρά (αν σε πιάσει) οπως ακριβώς το είπες και σε εμάς τώρα! Τι δηλαδή...σε χαρακτήρισε κάποιος απο εμάς, ότι είσαι " κάπως"? Οχι βέβαια γιατί όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι έχουν θέματα. Εγώ προχθες βγήκα με κάτι φίλους της αδερφής μου. Κάποια στιγμή πιάνω την κοπέλα και της λέω...ξερεις...το τελευταίο διάστημα επαθα κάποιες κρίσεις πανικού κ είμαι γενικά αγχωμένη...μη με παρεξηγήσετε αν είμαι λίγο κάπως στην παρέα...σίγα το πράγμα μου λέει και εγω χάλια είμαι κ ξεκίνησε να μου λεει την ιστορία της. Εεε εκείνη τη στιγμή χαλάρωσα και εγώ και απόλαυσα την παρέα τους. Για σένα, αν σε πιάνει μόνο με την οικογένεια και τους φίλους του φίλου σου είναι πολυ πιο εύκολο. Μη το αφήνεις γιατι το ισχυροποιείς! Καλά αποτελέσματα εύχομαι!