Παιδιά θέλω την βοήθεια σας....

Είναι ωραίο να αγαπάς τον άνθρωπό σου, αλλά όχι να είσαι τόσο εξαρτημένη από αυτόν. Καλό το ρομαντικό κομμάτι, αλλά υπάρχει και το πρακτικό σε τελική ανάλυση. Να σου πω ένα πρακτικό παράδειγμα, πχ συγγενής μου έχει παντρευτεί μια πολύ καλή κι αξιόλογη κοπέλα, η οποία όμως έχει ένα σωρό φοβίες. Επειδή είναι μαζί από μικρή ηλικία, αυτή κι όταν σπούδαζε ακόμα, κάθε ΣΚ ήταν πίσω, όταν έλειπε η συμφοιτήτρια που συζούσαν μαζί δυσκολευόταν να κοιμηθεί και κλειδαμπάρωνε όλες τις πόρτες κι άναβε όλα τα φώτα, δεν πολυέβγαινε με φίλους έξω και ζούσε εντελώς στον μικρόκοσμό της. Επειδή έχει και μία φοβία με τα σκυλιά, μια φορά που την πλησίασε ένα μεγάλο χωρίς να το δει, χωρίς να την πειράξει, απλά επειδή την αιφνιδίασε, έμεινε να κλαίει μες στον δρόμο σαν χαζή, πήγε σπίτι και δεν μπορούσε να συνέλθει για δυο μέρες και έπρηξε τον άλλο στα τηλέφωνα και αναγκάστηκε να φύγει στο τέλος βραδιάτικα από του διαόλου την μάνα να πάει να την βρει. Τώρα είναι παντρεμένοι με παιδί και επειδή η οικογένεια του άντρα της έχει σκύλο, αυτόν από απόσταση τον έχει συνηθίσει. Ενώ ο δικός της ο πατέρας πήρε κουταβάκι του συγκεκριμένου σκύλου και τώρα έχει μεγαλώσει και το έχει σε ένα κτήμα, το συγκεκριμένο σκυλί δεν το έχει πλησιάσει ποτέ ούτε στα 20 μέτρα από τον φόβο της! Μέσα στην μέρα μόνη της έχει ανασφάλειες με το παιδί και συνήθως το βάζει στο καρότσι και κόβει βόλτες προς την δουλειά του άντρα της. Επιδή λέει το παιδί είναι ζωηρό, δεν έχει καταφέρει ακόμα να το κάνει μπάνιο μόνη της, περιμένει το απόγευμα τον άντρα της να το κάνουν μπάνιο μαζί και αν αυτός δεν μπορεί, φωνάζει πεθερά, μάνα, αδερφό ή όποιον βρει εύκαιρο. Ο Άντρας της έχει μια δουλειά που μπορεί να λείπει κάποιες φορές ως το ξημέρωμα. Συνήθως την βρίσκει να μην έχει κοιμηθεί μέχρι να γυρίσει. Το πρωί φυσικά είναι ζόμπυ κι άντε να προσέξει το παιδί μετά. Δυο μέρες που χρειάστηκε να λείψει ο άντρας της πήγε να μείνει με τους γονείς της. Τα θεωρείς λογικά όλα αυτά; Ναι, οι φοβίες δεν έχουν λογική, κοιτάμε να το δουλέψουμε με τον εαυτό μας όμως.
Να σου πω κι ένα άλλο παράδειγμα, ξέρω ότι δεν θες ούτε να το ακους, αλλά συνήθως οι άντρες πεθαίνουν πρώτοι κι οι γυναίκες ζουν αρκετά χρόνια μετά. Πως θα λειτουργήσει αυτή η γυναίκα στα γεράματα; Θα τρέχουν όλοι να την νταντεύουν; ΌΣο κι αν αγαπάς κάποιον, δεν μπορείς να τον έχεις από κοντα 24 ώρες το 24ωρο!
Το έχω ζήσει και με την γιαγιά μου που ήταν περίπου σε αυτό το μήκος κύματος μια ζωή κι όταν πέθανε ο παππούς δεν θες να ξέρεις τι τραβήξαμε. Πέρασε και περάσαμε στα 80τόσα για 3-4 χρόνια τα στάδια ωρίμανσης που έπρεπε να περάσει όταν ήταν νέα. Και δεν μιλάω για πένθος που είναι άλλο πράγμα. Μιλάω το να φοβάται τον παραμικρό θόρυβο το βράδυ, να σέρνει καναπέδες πίσω από τις πόρτες, να ανεβάζει 150 παλμούς, να τρέχουμε στους γιατρούς, να μην θέλει να φύγει από το σπίτι να έρθει μαζί μας και η μία της κόρη να μένει 400 χλμ μακριά κι εμείς 20 χλμ και άστα βράστα.