Ξυπνάω νεκρός

Αν στην πρωτη περιπτωση νοιωσεις καποιου ειδους ικανοποιηση και στη δευτερη καποιου ειδους απογοητευση, τοτε εχεις προβλημα και σοβαρο μαλιστα με τον εαυτο σου

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Ακριβώς. Και όχι μόνο αυτό. Κάποιες φορές απορώ πώς μπορεί κάποιος να νιώσει καλύτερα όταν βλέπει κάποιον συνάνθρωπο σε πολύ "χειρότερη" θέση από αυτόν. Το χειρότερη σε εισαγωγικά, γιατί ο πόνος δεν έχει μονάδα μέτρησης. Κάτι που λένε συχνά και οι ψυχολόγοι και που το έχω διαπιστώσει και η ίδια στη ζωή μου, είναι ότι μπορεί να δεις και να νιώσεις τον πόνο ενός ανθρώπου που πενθεί, όταν την ίδια ώρα βλέπεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που μόλις έχει χωρίσει ή παίρνει έναν χάλια βαθμό σε διαγώνισμα, να κλαίει και να οδύρεται με τον ίδιο τρόπο. "Να έχεις να αντιμετωπίσεις έναν κακοποιημένο ασθενή, όταν ακριβώς μετά θα έχεις να αντιμετωπίσεις τον πόνο κάποιου επειδή του είχε πέσει κάτω το παγωτό". Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του ειδικού, και δεν το είπε καθόλου υποτιμητικά ή με αστείο/απηυδησμένο τρόπο. Το είπε για να τονίσει ακριβώς το ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις το πώς βιώνει ο κάθε άνθρωπος κάθε τι που περνάει γιατί αυτό εξαρτάται κυρίως από τον χαρακτήρα του και δευτερευόντως από κάποια άλλα βιώματά του.

Αυτό που ήθελα να τονίσω όμως είναι ότι κάθε φορά που ακούω έναν άνθρωπο να λέει ότι νιώθει καλύτερα επειδή αντιλαμβάνεται πως ό,τι περνάει, το περνάνε κι' άλλοι, ή ότι κάποιοι άλλοι περνάνε χειρότερα, ακόμη και αν δεν εννοεί πως "χαίρεται με τον πόνο τους", και πάλι προσωπικά δεν μου κάθεται καθόλου καλά. Είναι διαφορετικό το να θαυμάζεις και να παίρνεις κουράγιο. Σε μένα όμως δυστυχώς λειτουργεί εντελώς αποκαρδιωτικά όταν από μικρή με το παραμικρό στενάχωρο γεγονός έμπαινα στη θέση του άλλου και υπέφερα για εκείνον. Πολλές φορές με πιάνει θλίψη για όσα γίνονται και όσα περνάνε οι άλλοι. Είχα φτάσει στο σημείο να θέλω ασυνείδητα να τα παθαίνω εγώ για να μην υποφέρει κάποιος άλλος. Αυτό κι' αν είναι προβληματικό. (Γιατί ΟΧΙ σε μένα; Γιατί ΣΕ ΣΕΝΑ; Δεν είναι ακριβώς μαζοχισμός. Είναι ότι δεν αντέχεις να βλέπεις κάποιον να πονά). Ταυτιζόμουν σε τόσο έντονο βαθμό που δεν το άντεχα και γι' αυτό τον λόγο δεν θα μπορούσα ποτέ να δουλέψω σε νοσοκομείο ή κάτι παρεμφερές. Είναι θεμιτό να θαυμάζεις και να παίρνεις δύναμη, να σε βοηθάει στην οπτική σου και να είσαι ευγνώμων για κάποια πράγματα που δεν έχουν οι άλλοι και εντελώς διαφορετικό το να σε επηρεάζει μόνο θετικά χωρίς να μπορείς να νιώσεις ενσυναίσθηση και υποσυνείδητα να "χαίρεσαι". "Τουλάχιστον εγώ έχω το άλφα και το βήτα, και ας μην έχω το γάμμα. Ο τάδε δεν έχει ούτε το άλφα, ούτε το βήτα". Αυτό δεν είναι ενσυναίσθηση. Όταν λες σε κάποιον το πρόβλημά σου, δεν ψάχνεις ΜΟΝΟ λύση αλλά ΚΑΙ κατανόηση. Το να σου τονίζει πρωτίστως ο ακροατής αυτά που έχεις είναι σαν να μην κατανοεί καθόλου τους λόγους που νιώθεις άσχημα και εσύ μπορεί να νιώσεις πως δεν επιτρέπεται να νιώθεις έτσι.

Ίσως είμαι εγώ η παράξενη.
Αλλά αυτά τα λένε και διάφοροι ειδικοί.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, εκτός από την κατανόηση, όταν δεν θέλει κάποιος να είναι αυτοσκοπός και θέλει πραγματικά να φροντίσει για εκείνον και να αλλάξει την ζωή του, αυτό είναι η πιο σημαντική παράγραφος που διάβασα εδώ και καιρό:

---

Το να συγκρίνεις τον εαυτό σου με κάποιον που είναι σε θεωρητικά χειρότερη θέση από σένα, σκοπό έχει το να σε κάνει να εκτιμήσεις αυτά που έχεις εσύ και όχι να νοιώσεις καλύτερα.

Συχνά εμείς οι άνθρωποι ζητάμε πράγματα χωρίς να εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Το να εκτιμάς τα όσα έχεις, δεν το κάνεις για να παραιτηθείς από τους στόχους σου, αλλά για να μην υποτιμάς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.

Το ότι εσύ μπορείς να σηκωθείς και να περπατήσεις, εν αντιθέσει με άλλους ανθρώπους, αυτό θα πρέπει να το εκτιμήσεις και να το χρησιμοποιήσεις για να βελτιώσεις την κατάστασή σου, όχι για να νοιώσεις καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by glamshine4ever

Καταρχάς κανείς δε σε αναγκάζει πόσο μάλλον εγώ να μου απαντάς συνέχεια και να μου γράφεις, εσύ το θέλεις. Δεύτερο ειπα εγώ πουθενά να συγκριθεί με τους αρρώστους για να πάρει δύναμη? Αυτό που ειπα ειναι πως η ζωή ειναι σπουδαία και μια από τις πολλές αποδείξεις είναι πως άνθρωποι άρρωστοι παλεύουν για τη ζωή. Έλεος είσαι και δασκάλα...κατανόηση κειμένου κάτω από τη βάση.

---

Χαχαχα... γελάω γιατί δεν βρίσκεις κάτι να μου απαντήσεις και προσπαθείς να με θίξεις μέσω του επαγγέλματος μου. Είσαι πολύ μικρή δυστυχώς για να κάνεις έναν συνεχή διάλογο και να παραθέσεις τις απόψεις σου πολιτισμένα όπως επίσης και να σέβεσαι την άποψη του άλλου και να ακούς τι έχει να σου πει. Και όταν λέω μικρή δεν εννοώ στην ηλικία. Επίσης, ως δασκάλα ψυχολογίας διακρίνω κομπλεξισμό στην συμπεριφορά σου πράγμα που θα έπρεπε να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά για να βρεις την αιτία. Και δεν το λέω με κακό τρόπο πριν προλάβεις να βγάλεις συμπεράσματα πάλι. Το λέω γιατί παρατηρώ ότι όποιος δεν συμφωνεί με την άποψη σου του επιτίθεται ενώ βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ και κάνουμε συζήτηση. Με το να προσπαθείς να μειώσεις κάποιον και να τον αποπάρεις επειδή παραθέτει μια άποψη διαφορετική ή να ειρωνεύεσαι λέγωντας ότι βγάζει διαγνώσεις μέσω του υπολογιστή χωρίς να ξέρεις εάν είναι ειδικός ή όχι , ή εάν έχει κάποιες γνώσεις παραπάνω από εσένα σε κάποιους τομείς σε υποβιβάζει πολύ. Δείχνει αγένεια πως να το πω για να το καταλάβεις. Και όσο αναφορά την κατανόηση κειμένου, μπορεί να μην είμαι φιλόλογος αλλά οι γνώσεις μου μου επιτρέπουν να καταλάβω τι εννόησες και με τι τρόπο το είπες. Φιλάκια.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Alice_1990

Χαχαχα... γελάω γιατί δεν βρίσκεις κάτι να μου απαντήσεις και προσπαθείς να με θίξεις μέσω του επαγγέλματος μου. Είσαι πολύ μικρή δυστυχώς για να κάνεις έναν συνεχή διάλογο και να παραθέσεις τις απόψεις σου πολιτισμένα όπως επίσης και να σέβεσαι την άποψη του άλλου και να ακούς τι έχει να σου πει. Και όταν λέω μικρή δεν εννοώ στην ηλικία. Επίσης, ως δασκάλα ψυχολογίας διακρίνω κομπλεξισμό στην συμπεριφορά σου πράγμα που θα έπρεπε να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά για να βρεις την αιτία. Και δεν το λέω με κακό τρόπο πριν προλάβεις να βγάλεις συμπεράσματα πάλι. Το λέω γιατί παρατηρώ ότι όποιος δεν συμφωνεί με την άποψη σου του επιτίθεται ενώ βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ και κάνουμε συζήτηση. Με το να προσπαθείς να μειώσεις κάποιον και να τον αποπάρεις επειδή παραθέτει μια άποψη διαφορετική ή να ειρωνεύεσαι λέγωντας ότι βγάζει διαγνώσεις μέσω του υπολογιστή χωρίς να ξέρεις εάν είναι ειδικός ή όχι , ή εάν έχει κάποιες γνώσεις παραπάνω από εσένα σε κάποιους τομείς σε υποβιβάζει πολύ. Δείχνει αγένεια πως να το πω για να το καταλάβεις. Και όσο αναφορά την κατανόηση κειμένου, μπορεί να μην είμαι φιλόλογος αλλά οι γνώσεις μου μου επιτρέπουν να καταλάβω τι εννόησες και με τι τρόπο το είπες. Φιλάκια.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Εντάξει κορίτσι μου. Εχεις δίκιο σε όλα! Καλό σου απόγευμα και χαίρομαι που γελάς. Πάντα να γελάς!!

Εγώ πάντως όταν βλέπω ανθρώπους με καρκίνο ή χωρίς πόδια να ζουν την ζωή έντονα και να είναι και χαρούμενοι, σκέφτομαι "γμτ ακόμα και αυτοί είναι χαρούμενοι, μόνο εγώ δεν είμαι".

Αυτή είναι η φύση του τέρατος (κατάθλιψη).

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Ίσως είμαι εγώ η παράξενη.
Αλλά αυτά τα λένε και διάφοροι ειδικοί.

---

Δεν είσαι η παράξενη, είναι όμως λίγο υπερβολικό το σκεπτικό "καλύτερα να συμβεί σε εμένα" γιατί ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος μπορεί να αντέξει τα πάνδεινα. Είναι ανθρώπινο. Και στο κάτω κάτω, γιατί να υποφέρεις εσύ στη θέση κάποιου άλλου; Τί φταις; Όσο δεν του αξίζει εκείνου, άλλο τόσο δεν σου αξίζει και εσένα. Αν θέλεις να ελαφρύνεις κάπως το φορτίου του άλλου, προσπαθείς να βοηθήσεις με κάποιον τρόπο, δεδομένου εννοείται οτι θα είναι και δεκτικός προς την βοήθειά σου. Όχι επειδή πάτησε καρφί να το βγάλεις απ'το πόδι του και να χώσεις στο δικό σου. Δυστυχώς η ευτυχώς τα ψυχολογικά βάσανα κάποιου, όταν τα "βλεπουμε", δεν μας γεννούν την ίδια συναισθηματική απόκριση όπως το να τον δούμε να σπάει το πόδι του και να προεξέχει το κόκκαλο εκτός του δέρματος... για παράδειγμα.
Έτσι γίνεται γιατί δουλεύει με βάση τις εικόνες και τα προηγούμενα βιώματα ο εγκέφαλός μας.


Και για να σχολιάσω λίγο εκείνα που έγραψες στην αρχή (πέρα από αυτά που είπαν μετά τα παιδιά περί επανεκτίμησης των όσων ακόμα έχει κάποιος, που είναι πολύ σωστά), αυτό που θα ήταν σε θέση να κατανοήσει ο σωστός ειδικός είναι, ότι αυτός ο άνθρωπος (του παραδείγματός σου), δεν θα έχει νιώσει ποτέ μέχρι τώρα τον πόνο του πένθους (ή τελος πάντων αν δυστυχώς τον είχε νιώσει κάποτε, δεν θα του είναι εκείνη τη στιγμή εύκολη η σύγκριση και η συναισθηματική ανάκληση της στεναχώριας που ένιωσε τότε, flashback) ώστε να καταλήξει να βγάζει αυτό το πένθιμο συναίσθημα και από έναν χάλια βαθμό. Προφανώς δε μιλάμε για περιπτώσεις που ο χάλια βαθμός πχ να σήμαινε ένα έξτρα έτος ακαδημαικής προσπάθειας ή απώλειας πχ της σπουδαστικής ιδιότητας. Που και πάλι κάποιος που θα έφτανε σε τόσο κρίσιμο σημείο θα προσπαθούσε από πριν να αποδεχτεί ένα τέτοιο σενάριο, είτε φροντίζοντας σε κάποιον δυνατό βαθμό για την αποτροπή/αντιμετώπισή του, είτε για να μην γίνει domino effect και στα υπόλοιπά του εγχειρήματα... και με την αποφυγή της δεύτερης περίπτωσης να είναι αρκετά σημαντική... γιατί στη ζωή, αναπόφευκτα, και επιτυχίες θα έχουμε αλλά και δυστυχίες... μικρές και μεγάλες.

Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε ανθρώπους μετά από απανωτά χτυπήματα της ζωής να αρχίζουν πλέον να τα αντιμετωπίζουν στωικά ή και στη χειρότερη περίπτωση αδιάφορα…

Θα ήταν όμως καλή πρακτική ενός επαγγελματία να σε συγκρίνει και να σου πει κάτι τέτοιο (κοίτα τις δυσκολίες των γύρω σου), εξυψώνοντας τον άλλον και μειώνοντας εσένα… ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ;; Όταν διακρίνει ότι ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ έχεις αυτή τη δυνατότητα από μόνος σου!! Γι αυτό εκείνοι θα σου το πουν αλλιώς… υποστηρίζοντάς σου την "επαναλαμβανόμενη έκθεση" για να συνηθίσεις και να αποκτήσεις αντοχές στη "διαδικασία". Ποια διαδικασία; Τα συναισθήματα που σου προκαλούνται (όταν θα κάνεις τον εαυτό σου επίκεντρο των συνωμοσιών του σύμπαντος) και την διαχείρισή που οφείλεις για δικό σου κέρδος να τους κάνεις, χαλιναγωγώντας τα, την τρέχουσα στιγμή και να σκεφτείς... "Για κάτσε ρε γαμώτο... πολύ το αναλύω... πολύ το δραματοποιώ και με εμποδίζει να σκεφτώ με βάση το τί είναι καλό για εμένα... κάπου χάνομαι και χάνω και τον μπούσουλα... χρειάζομαι μια βοήθεια από κάποιον άλλον... για να δω... ο Μήτσος δίπλα που έχασε τη γυναίκα του και ακόμα το παλεύει να μην τον πάρει από κάτω... πώς το διαχειρίζεται;"...

Όταν όμως διακρίνει ο επαγγελματίας ότι την έχεις αυτή τη δυνατότητα (αλλά στο αντίθετο άκρο), οπότε σκέφτεσαι όλο τον γνωστό σου που πεθαίνει, αντιπαραβάλλοντας τα προβλήματά σας και επικεντρώνοντας συνέχεια σε εκείνον, παραβλέποντας τον εαυτό σου, θα φροντίσει να σου εξηγήσει ΟΤΙ ΣΤΟΠ, κακώς το κάνεις τόσο πολύ αυτό... ολοι έχουν τα προβλήματά τους και μην μειώνεις το δικό σου πρόβλημα γιατί είναι σημαντικό για σένα να μάθεις να το αναγνωρίζεις/διακρίνεις και να το αντιμετωπίζεις (εκείνο και τα συναισθήματα που σου προκαλεί) ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ και όχι να το παραμελείς επειδή έκρινες τον εαυτό σου ως ανάξιο ή κατώτερο του γνωστού σου που πεθαίνει.


Όπως πάντα... η ισορροπία είναι το ζήτημα... γιατί γι αυτήν παλεύουμε και όταν κάποιο διαστρεβλωμένο μας κριτήριο, μας κάνει να χάνουμε το κέντρο βάρους... προσπαθούμε να αξιολογήσουμε τα κριτήρια που χρησιμοποιούμε τη δεδομένη στιγμή.
Κάπως έτσι συνεχίζουμε να κάνουμε καινούργιες συνειδητοποιήσεις, καθώς μεγαλώνουμε και πλουτίζουμε τις γνώσεις μας και την κοσμοθεωρία μας... αλλάζοντας κάθε φορά τα κριτήριά μας και την οπτική μας γωνία. Δεν είναι κακό. Είναι θεμιτό. Και γι αυτό δε συνεχίζουμε εσαεί να παίζουμε και να προτιμούμε τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί/νεότεροι. Ούτε και να επιμένουμε σε ένα λάθος ή σε μία λανθασμένη αντιμετώπιση.
Λέμε τόσα ήξερα, τόσα καταλάβαινα, τόσα αισθανόμουν, τόσα έκανα.
Αλλάζουμε και αλλάζουν και οι προτιμήσεις και οι βαθμίδες των αναγκών μας.

Προφανώς σε όλα χρειάζεται η ισορροπία.
Γι' αυτό έγραψα "αυτό κι' αν είναι προβληματικό".
Σωστά όλα όσα έγραψες και πολύ βοηθητικά.

Loading.. πολύ ωραίο το κείμενο σου και διαφωτιστικό. Φαίνεται πως κατέχεις το θέμα και οι συμβουλές σου είναι σωστές και πραγματικά σε θαυμάζω που μπορείς να γράφεις τόσο ωραία και που έχεις διάθεση να το κάνεις. Μπράβο σου

Ωραια τα λες!