Originally Posted by
Myra
Δε με κουραζεις.Ισα ισα..Χμ..Την πρωτη φορα ,τον Μαρτιο ,πηγα σε ψυχολογο.Εκλαιγα ασταματητα ,οχι σαν κλαψο@@@να αλλα σαν να πνιγομαι απο τον πονο.Δεν μπορω να στο εξηγησω.Ειναι αυτο που δεν μπορεις να ανασανεις απο το λυγμο που εχει κατσει σαν πετρα στο λαιμο σου.τραυλιζα.αυτο συνεχιστηκε και στις επομενες 2-3 συνεδριες..Στην 4η και 5η συνεδρια,οι παρατηρησεις της ψυχολογου και η συλλογιστικη της πορεια με οδηγουσαν σε παραδοχες αληθειας που μου βουρκωναν τα ματια..ομωσ η γλωσσα λυνοταν και ελεγα κι αλλα..που δεν ειχα σκοπο να πω στο εκαστοτε ραντεβου..σιγα σιγα δεν εκλαιγα..απλα μερικες φορες βουρκωνα..
Εφευγα απο το ιατρειο αλλοτε ξαλαφρωμενη αλλοτε λεγοντας "χριστε μου .κοιτα τι σημαινει αυτο!κοιτα τι γινεται ολα αυτα τα χρονια.."
υστερα ,γυρω στις 10 συνεδριες σταματησα γιατι παρολο που δεν εκλαιγα εκει,εκλαιγα ασταματητα στο σπιτι και πλεον ξυπνουσα με ιδρωτα κλαμα ολη τη μερα(εκτος της- προηγουμενησ- δουλειασ που ειχα).και ζητησα να με παραπεμψει σε ψυχιατρο γτ το κλαμα εδινε τη θεση του στο βαρυ καψιμο στο στηθος καθως ξυπνουσα και υστερα ολη τη μερα...με παρεπεμψε λιγο ξινισμενη σε ψυχιατρο η οποια ηταν απαραδεκτη.
Μια καλη μου φιλη με εβλεπε να χειροτερευω μερα με τη μερα..να σερνομαι.να μην τρωω και να φτανω σε σιψη.Μου εδωσε το τηλ ενοσ ψυχιατρου αλλα αυτον δεν τον εβρισκα ευκολα στα τηλ.Ετσι ειπα θα βρω εναν που εγω θα επιλεξω.
Βρηκα τον ψυχιατρο μου.Οταν του μιλουσα για την οικογενεια και για ενα σκηνικο πολυ δυσκολο και πολυ πολυ περιεργο βουρκωσα.Και επαιζα με το λαστιχακι μου..και δεν τον κοιρουσα στα ματια..ντρεπομουν.οταν εφυγα απο το ιατρειο καταλαβα καποια πραγματα για ενα μελοσ τησ οικογενειας ,τα οποια δεν ειχα σκεφτει ποτε.