Κοινωνική φοβία.

ΘΩΔΟΡΗ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΘΑΡΥΝΤΙΚΑ.
ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΜΕΣ ΑΜΟΥ ΛΕΕΙ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΕΤΗΣΩ.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑΙ ΓΙΝΩ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΣΕ 300 ΑΤΟΜΑ.ΘΕΛΩ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΠΑΡΕΤΗΣΩ ΜΙΑ ΣΧΟΛΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ. ΥΠΕΦΕΡΑ ΠΟΛΥ.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΩ.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

είχα και εγώ κάποτε προβλήματα κοινωνιοφοβίας και τα κατάφερα με το να μην κάνω αποφυγές σε σημείο να βρίσκομαι σε εκδηλώσεις που δεν μου άρεσαν! μόνο και μόνο για θεραπευτικούς λόγους, φυσικά τώρα έχω τις επιλογές μου:cool: να μην φοβάσαι να λες την γνώμη σου και σε όποιον αρέσει, πίστεψε στον εαυτό σου και όλα θα πάνε καλά.
φρόντισε να βρίσκεσε σε κόσμο όσο περισότερο γίνετε.

γεια και παλι ..........
φρουτο μαλλον δεν ξερεις τι ειναι κοινωνικη φοβια.
ειναι οταν το βαζεις στα ποδια,οχι οταν πας και εχεις ενα φυσιολογικο αγχος.
και απλα ρωτησα αν καποιος το ξεπερασε και δεν ζητησα να μου το αναλυσετε επιστημονικα.
συγμωμη κι ολας αλλα τωρα τελευταια τα νευρα μου ειναι χαλια.....................................

kalispera..!
Apo osa leei o frouto, oute ego sumpereno oti exei koinoniki fovia.
Agxos legetai auto. An eixe koinoniki fovia oute kan tha diavaze sto akroatirio. Ektos pia an to eixe se mikro vathmo to provlima kai oxi toso oso ego kai i sandy25.

Παιδιά συμφωνώ με το φρούτο. Και εγώ έχω κοινωνική φοβία. Και εγώ έχω κάνει μερικές παρουσιάσεις για την σχολή. Παρ\'όλα αυτά όμως σε πιο εύκολες περιστάσεις δείλιασα.

Τώρα μπορεί να σας φαίνεται αδύνατο κάτι τέτοιο. Όμως στην αρχή το προετοιμάζεις στο μυαλό σου. Σκέφτεσαι ότι θα προετοιμαστώ μια χαρά. Θα τα λέω ωραία. Και να αγχωθώ και να κοκκινήσω δεν με νοιάζει γιατί θα φανεί στους άλλους σαν φυσιολογικό, που είναι κατά κάποιο τρόπο, ή το πολύ πολύ θα φανώ σαν ντροπαλός και αγχώδης. Μικρό το κακο:P
ʼμα δεν το πάρεις και λίγο στην τρέλα δεν γίνεται αλλιως:)

Το βλέπεις δηλαδή και σαν πρόκληση και μέτα χαίρεσαι που τα κατάφερες;)

ΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ....
ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ.ΑΛΛΑ ΧΘΕΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΑΜΟ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕ ΟΥΤΕ Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ,ΕΠΑΘΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ.
ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΘΕΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΦΟΒΙΣΕΙ?
ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ?
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ?
ΟΠΩΣ Π.Χ. ΕΓΩ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΛΥΣΗ?
ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ,ΝΑΤΟ ΚΑΝΩ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ(ΣΩΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟ)?
ΚΑΙ ΕΔΩ FROYTO ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΠΟΡΙΠΤΟΥΜΕ.

H ψυχοθερπεια ειναι το καταλυλοτερο !!
Να ξερεις οτι και εγω μεσα απο τον ψυχοθεραπευτη μου εμαθα με τον καιρο οτι μονο οταν μπενεις στον φοβο τον νικας.
Οσο τον αποφευγεις ,εκινος παντα εκει θα ειναι.....
Με λιγα λογια να μην αποφευγεις την δυσκολια( κοσμο κλπ)
Ξερω ειναι δυσκολο οπως ξαναειπα αλλα ειναι ο Καλυτερος και αποτελεσματικος τροπος ..
Επισης δεν παθαινει κανεις τπτ απο ψυχοσωματικα ,και Εγω εχω μηνει για 3 ωρες παρα πολλες φορες αναμεσα σε 150 ατομα , με δυσφορια ,τρεμουλο, κομπο στο στομαχι, στο λαιμο κ.α
Τελικα οσες φορες κι αν εμεινα δεν επα8α ποτε κατι κακο,απλα εκινη την στιγμη Υπαρχει πολυ πανικος μεσα μας και σκεφτομαστε το χειροτερο..........!

αχ!!! λοιπον πρέπει να κανω μια παρουσίαση για τη σχολή σε δύο μήνες ( φρόντισα φυσικά να είμαι η τελευταία). Νομίζω οτι είμαι σε έξαρση της κοινωνικής μου ντροπής...η όποία μου παρουσιάστηκε έντονα πριν κάποιους μήνες...παλιότερα τα κατάφερνα και διάβαζα δυνατά σε ακροατήριο, τραγουδούσα σε χωρωδία...πλέον έτυχε να μου πούν σε κάποιο μάθημα στο πανεπιστήμιο να διαβάσω κάτι δυνατά και αρχίσαμε...τρέμουλο, ιδρώτας, πρέπει να είχα αλλάξει 100 χρώματα και συν τοις άλλοις η φωνή μου έτρεμε αηδιαστικά πολύ. Αναγκάστηκα να πω δυνατά \"με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να το κάνω\"....ένιωσα ένα μείον ένα τίποτα!!! φυσικά και κανείς δεν είπε κάτι ούτε κοίταξε κάπως για να μη νιώσω άσχημα...
χτές ήμουν σε ένα σεμινάριο. το έβρισκα ενδιαφέρον και έκανα μια ερώτηση γιατι διαφωνούσα σε κάτι με τον ομιλητή...αμέσως μετα πανικοβλήθηκα...άρχισαν να θαμπώνουν όλα γύρω μου κόντεψα να μείνω!! φυσικά και δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ περεταίρω την θέση μου αν και τους προβλημάτισε η ερώτηση που κατάφερα με υποκριτική άνεση να \"ψελίσσω\"...
νιώθω ανήμπορη να αντιμετωπίσω αυτά τα τόσο αφοπλιστικά συμπτώματα αλλα και να αποδεχτώ το κόστος της όποιας έκθεσής μου...έτσι νιώθω...
σκέφτομαι να παρατήσω το μάθημα με την παρουσίαση αλλά και τα όνειρά μου για επαγγελματική καριέρα η οποία σίγουρα θα απαιτέι να μιλάω σε μεγάλο ακροατήριο..
κουράστηκα?? τι να πω..ίσως δεν κάνω εγώ γι αυτά...κρίμα γιατί τα πήγαινα τόσο καλά στα μαθήματα!! και έχω τόσες απόψεις να καταθέσω...τόση ενέργεια να βγάλω στον τομέα μου...θα μπορούσα να γράψω και βιβλίο μόνο που΄δεν θα μπορούσα να το παρουσιάσω..
Συγνώμη αν σας κούρασα με ένα τόσο μεγάλο κείμενο..
Φιλιά και κουράγιο σε όλους.

WEIRD
ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ.
ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ.Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΕΙΔΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ,ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΑΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 6 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΕΧΩ,ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΣΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ........
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

Weird τα ιδια και εγω...το προβλημα αυτο μας κοβει την φορα!

Weird εχω και εγω κοινωνικη φοβια οποτε δυστυχως μου ειναι αρκετα γνωστα αυτα που περιγραφεις.Ειναι δυσκολο σιγουρα ομως μην τα παρατας και κυριως μην αφησεις να πανε χαμενα τα ονειρα σου γι\'αυτο το λογο.Δες καποιον ειδικο και σιγα σιγα ολα θα πανε καλα!:)

thanks Helena,φιλακια:)

Εχω αρχίσει μια ψυχοθεραπεία και ενώ δουλεύουμε μονο τρεις μήνες έχω δει πολύ ευργετικά αποτελέσματα, και, πιστέψτε με, χαίρομαι για το πόσο πολύ δουλέυω με τον ευατό μου και το βλέπω σαν μια πρόκληση. Η διάθεσή μου είναι υπέροχη και η ζωή μου κυλάει σε ρυθμούς ομαλούς και όμορφους. Αλλα το μόνο αγκάθι είναι αυτή η φοβία που κάποια σπέρματά της βέβαια τα είχα πάντα...χωρίς να νιώθω οτι χάνω τον έλεγχο.
Δεν θέλω να γκρεμίσω τα όνειρά μου,θα το πάω βήμα βήμα..
ελπίζω η θεραπεία να με βοηθήσει και να μην χρειαστεί η γνωσιακη που λεν οτι είναι ειδική για τις φοβίες.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας...αν τελικά αποτύχω στην παρουσίαση ξέρω οτι υπάρχουν άνθρωποι που θα με στηρίξουν!Βέβαια είμαι αισιόδοξη...Φιλάκια παιδια;)

:)Και μόνο που το λες αυτό νομίζω δίνεις δύναμη και χαρά σε όλους μας.
Να είσαι πάντα καλα:) Περιμένουμε νεα

Weird μου κι εγώ είχα και έχω ακόμα υπολλείματα κοινωνικής φοβίας.

Θέλω να συμφωνήσω απόλυτα με τη frouto ότι δε σημαίνει ότι επειδή κάποιος έχει κοινωνική φοβία δεν πρόκειται να την
ξεπεράσει, πρέπει να παλέψει όμως πολύ για να την ξεπεράσει.

Για παράδειγμα, εγώ ήμουν από μικρή λίγο ντροπαλή, ανοιγόμουν δυσκολότερα σε άγνωστους ανθρώπους. Κάπου στα 15 διαβάζοντας ένα κείμενο στην τάξη άρχισε να τρέμει ξαφνικά η φωνή μου και δεν μπόρεσα τελικά να το διαβάσω. Από τότε είχα πάντα τον τρόμο μη χρειαστεί να διαβάσω κάτι φωναχτά. ¨οταν μου το ζητούσαν ένιωθα πολύ άσχημα, η φωνή μου έτρεμε φανερά αλλά το διάβαζα, τι να κάνω; Μερικές φορές κατάφερνα, δεν ξέρω πως, να μην τρέμει η φωνή μου οπότε να μη γίνεται φανερό το άγχος μου. Στην τελευταία τάξη το είχα σχεδόν ξεπεράσει.

Ως φοιτήτρια επανήλθε...Ειδικά στις παρουσιάσεις! Από 10 μέρες πριν είχα τρομερό άγχος. Τελικά με λίγο τρέμουλο τα έλεγα, δεν διανοούμουν ποτέ να μην κάνω την παρουσίαση γιατί αλλιώς δεν θα περνούσα το μάθημα.

Μετά ήρθε η εύρεση εργασίας...Όλοι οι συμφοιτητές μου πιάσαν δουλειά ως εκπαιδευτικοί γιατί στον τομέα μας η εκπαίδευση προσέφερε άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Εγώ αρνιόμουν πεισματικά. Έψαχνα εδώ στην επαρχία για άλλες δουλειές σχετικές με τις σπουδές μου αλλά άσχετες με εκπαίδευση μα του κάκου! Δεν έβρισκα τίποτα. Οι δικοί μου να επιμένουν: εκπαίδευση!

Τελικά έπιασα δουλειά σε ένα φροντιστήριο. Την προηγούμενη μέρα δεν είχα φάει τίποτα, ήμουν έτοιμη για έμφραγμα. Αφήστε που έπασχα και από κρίσεις πανικού γενικά. Στο δρόμο προς τη δουλειά ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κινήσω το σώμα μου. Μπαίνω μέσα στην τάξη και λέω τώρα τι κάνω εγώ εδώ; ʼρχισα να πιάνω συζήτηση με τα παιδιά για να το ξεπεράσω... Ευτυχώς ήταν αρκετά
φιλικά και έπιασε. Μετά τα 5 πρώτα λεπτά όλα ήταν εντάξει. Βέβαια στο τέλος της 1ης μέρας ήμουν πτώμα σωματικά και ψυχικά.

Αλλά το πιο θετικό ήταν ότι μέρα με την ημέρα η αυτοπεποίθησή μου άρχισε να πιάνει ύψη, είχε φτάσει στον ʼρη :) . Έλεγα αφού τα κατάφερα εγώ η φοβική, η ντροπαλή, η αγοραφοβική ως εδώ, μπορώ και άλλα.

Βέβαια, δεν το έχω ξεπεράσει το πρόβλημα εντελώς. Όταν αγχώνομαι προσπαθώ να σκεφτώ θετικά και να το ξεπεράσω κάνοντας χιούμορ και λέγοντας στον εαυτό μου ότι και να φανώ σε κάποιον π.χ. συνάδελφο οτι έχω λίγο τρακ δεν έγινε δα και τίποτα!

Γι\' αυτό να προσπαθείτε παιδιά, είναι δύσκολο αλλά όλα γίνονται με τη δική μας δυνατή θέληση!

weird
μαλλον εχεις βρει την λυση στο προβλημα.και αυτο ειναι πολυ θετικο.
κανω και εγω ψυχοθεραεια,θα ηθελα απο εσενα αν φυσικα θελεις να μου πεις τη συζητατε στις συνεδριες.η ψυχολογος μου εχει κανει διαχωρισμο σε 2 στοιχεια μου. ειμαι εγω και ειναι και η συνειδηση μου,η το υποσυνειδη το μου δεν ξερω πως να το πω.και γινεται συζητηση και για τα 2.
και πολλες φορες αναφερει παραδειγματα απο αλλους θεραπευομενους.
απλα θελω να ξερω αν και καποιος που ακολουθησε την ιδια θεραπεια ειδε αποτελεσμα.
γιατι μετα απο τοσες συνεδριες σημερα πιστευω οτι το προβλημα μου ειναι αλυτο....
καλη δυναμη σε ολους μας.

Sandy 25 εγώ κάνω την ψυχοθεραπεία gestalt. Δεν μπορώ να σου πώ τι λέμε ακριβώς .δεν θυμάμαι αν έχουμε προβεί σε τέτοιους διαχωρισμούς, αλλά έχουμε μιλήσει για την ανάληψη ευθύνης, για την προβολή, την αυθυποβολή, για το εξωγενές \"πρέπει\"(δεν τον θυμάμαι αυτόν τον όρο).Νιώθω πως σιγά σιγά με την παρουσία κάποιου που απλά φέρνει τις δυνάμεις μου στην επιφάνεια ξεδιπλώνω κομμάτια της ψυχής μου. Πολλές φορές πρέπει να αντιμετωπίζω κατάματα τον ευατό μου και δεν είναι εύκολο. Πολλές φορές νιώθω κομμάτια αφού έρχονται πολλά στο φως. Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο που σου συνιστώ, τον δήμιο του έρωτα, του yalom. Κατανόησα πολύ καλύτερα τη φύση της ψυχοθεραπείας και βρήκα πολλά κοινά με τη δουλειά που κάνω με την θεραπεύτριά μου.
Πόσο χρόνο κάνεις θεραπέια? Φιλάκια

weird κανω ψυχοθεραπεια γυρω στα 3 χρονια αλλα με δικοπες γιατι δεν γινονταν αλλιως.τωρα ομως εχω ξεκινησει και απο τον περασμενο Μαιο και συνεχιζω.αυτα που μου λες δεν τα ξερω.μαλλον ειναι καποια αλλη μορφη ψυχοθεραπειας το μονο κοινο που εχουν οτι μερικες φορες νιωθω κομματια.Στην επιγραφη της ψυχολογου μου γραφει ψυχοθεραπευτρια mcs (η κατι τετοιο ) αυτο δεν ξερω τι ειναι. αν ξερει καποιος ας μου πει.
φιλια

Αν γράφει msc σημαίνει ότι έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην ειδικότητά της.
MSc=Master of Science

ok ευχαριστω anwnimi.
τοσο καιρο το εψαχνα

Γειά σου Δανάη:)
Όχι ιδιαίτερα, δεν θα το έλεγα. Μάλλον έχω μείνει στάσιμος στην ίδια κατάσταση εδώ και καιρό. Δεν είναι τόσο οι κρίσεις πανικού και η φοβία. Αυτά δεν είναι τόσο έντονα και δεν με νοιάζει ιδιαίτερα να σου πω.

Αυτό που δεν αντέχω είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Μερικές φορές νιώθω καλά, έχω κάποια αυτοπεποίθηση, σκέφτομαι θετικά κ.τ.λ. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν νιώθω ότι είμαι ευχάριστη παρέα, ότι με συμπαθούν και λοιπά. Και άλλες νιώθω πολύ άσχημα για τον εαυτό μου, νιώθω βαρετός ακόμη και με συγγενείς και φίλους και αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο. Αλλά αυτό που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο είναι το ότι αυτά που σκέφτομαι δεν είναι απλά στην φαντασία μου και ότι η συμπεριφορά μου φαίνεται και στους άλλους παράξενη.

Οι απαντήσεις είναι εύκολες:P

Επειδή έχω κοινωνική φοβία.
Ναι:P

το κακο με αυτο το θεμα ειναι οτι αμα ξερεις οτι κατι εχεις...προσπαθεις να δειξεις στους αλλους οτι ολα ειναι νορμαλ με αποτελεσμα να κανεις αθελα σου ενεργειες περιεργες.μια φιλη μου ειχε αντιμετωπισει μια δυσκολη φαση με ψυχιατρεια κτλ κτλ...οταν ειναι μπροστα στα ατομα που ξερουν την φαση της τα κανει σκατα στην προσπαθεια της να δειξει οτι ολα πλεων ειναι νορμαλ...ενω οταν ειναι με παιδια που δεν ξερουν...αντιδραει μια χαρα και ειναι και πολυ ευχαριστη...τσεκαρισμενο αυτο!!!αυτο τι σημαινει για εσας?

για μενα αυτό σημαινει οτι όταν είναι μπροστά σε άτομα που τοξέρουν νιώθει άσχημα και ντρέπεται για τον εαυτό της. Επειδή δεν τον αποδέχεται λοιπόν προσπαθεί να τους πείσει οτι έχει αλλάξει. επειδή επικεντρώνεται μόνο σε αυτό αλλα επίσης στην δική της αίσθηση οτι οι άλλοι θα κρίνουν ΄την \"πρόοδό της\" αγχώνεται και ΄τα θαλασσώνει. με άτομα που δεν έχουν ιδέα για το παρελθόν της δεν νοιώθει μείον οπότε είναι πιο άνετα, πιο χαλαρή, ο εαυτός της μη καταναγκασμένος στο να αποδείξει κάτι..

Πως είσαστε παιδιά? να σας πω τα νέα μου.. η καινούργια δουλειά(επαφή με κόσμο στο δρόμο για να τους ενημερώσεις για ορισμένα θέματα και συλλογή υπογραφών) πήγε περίφημα. αναγκάστηκα να διαβάσω κείμενο σε ακροατήριο 5 ατόμων και ενώ έτρεμα στην αρχή, επέμεινα, αγνόησα τα συμπτώματα και τα κατάφερα. επίσης χρειάστηκε να κάνω δοκιμαστικό μπροστά στην ομάδα μου οτι σταματάω κάποιον απο αυτους και τον ενημερώνω και δυστυχώς δεν μπόρεσα. Εξήγησα οτι αγχόνομαι και μου είναι αδύνατο. Η υπέυθυνη μου είπε οτι πιστεύει σε μενα και με έβαλε παρολαυτα στη δουλειά.
Καθημερινή επαφή με ένα καρο κόσμο αλλά και με την ομάδα τον παιδιών. Κατάφερα όχι μόνο να κοιτάω επίμονα στα μάτια αλλα και να πέιθω. Πλέον όταν θέλω να στηρίξω κάτι δεν κολλάω, επικεντρόνομαι στο περιεχόμενο και ξεχνάω τα διάφορα κολλήματά μου.
Έγινα μια απο τις καλύτερες της ομάδας και μάλιστα πήρα και bonus. με θέλουν και για την επόμενη σεζόν και πήρα και συγχαρητήρια...
αυτό με ενθάρρυνε. πραγματικά με πείσμα και επιμονή όλα είναι δυνατά. Η δικη μου προσπάθεια έγινε έντονη όταν κατάλαβα οτι κανείς δε θα με βοηθήσει πέρα απο τον ίδιο μου τον εαυτό.
Βέβαια ακόμα παλεύω. Παλεύω να μην είμαι τόσο κλειστή με τουσ ανθρώπους...Μα πως έγινα τόσο στρειδι ? διάφορα παιδιά απο την ομάδα της δουλειάς με προσσέγγισαν κι εγώ έβαλα ένα τείχος...απο μακριά και αγαπημένοι που λέμε..
αυτή η εκ των έσω απομόνωση μου φέρνει θλίψη...έτσι έχω εναν αέρα μοναχικό και θλιμμένο..φανταστείτε, αυτό πολλούς τους γοητεύει!!! νομίζουν οτι κρύβω κι εγώ δεν ξέρω πόσα μυστήρια!
Τέλος τα σωματικά ενοχλήματα είναι έντονα, κυρίως στο πρόσωπο μου συσσωρεύεται πολύ υπερένταση..σφίξιμο..
Αν κάποιος απο εσας έχει να μου προτείνει έναν καλό ομοιοπαθητικό στη Θεσ/νικη...
Παιδιά είμαι ικανοποιημένη με τον ευατό μου και πιστεύω οτι κάνοντας ένα βήμα τη φορά μπορούμε όλοι να τα καταφέρουμε...
Να είστε όλοι καλά και να έχετε στο νου οτί όλοι το ίδιο είμαστε παρά τις διάφορες ιδιαιτερότητές μας...αυτή η αίσθηση ενότητας συχνά βοηθάει πιστεύω.
Φιλιά σε όλους

Σας ευχαριστώ όλους παιδιά για τις απαντήσεις:)

Δανάη μακάρι να ήταν τόσο απλό...μακάρι να μπορούσα να ξυπνήσω μια μέρα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αν και μ\'αρέσει η ιδέα ;) αλλά...

Αφροδίτη αυτό προσπαθώ, αλλά εκεί είναι το θέμα. Δεν έχω βρει μια εικόνα για τον εαυτό μου που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να με ικανοποιεί.

Αλεξ αυτό είναι κάτι που κάνω ακόμη και όταν είμαι χάλια. Συνέχεια προσπαθώ και μερικές φορές όντως νιώθω καλά. Το κακό όμως είναι ότι δεν μπορώ να σταθεροποιήσω αυτήν την κατάσταση. Η αυτοπεποίθηση που αποκτώ είναι παροδική απ\'ότι φαίνεται και με την πρώτη ευκαιρία νιώθω και πάλι όπως και πριν.

Αντώνη πάντως εγώ το έχω πει σε όλους τους φίλους μου και δεν νιώθω καθόλου αμήχανα. Ίσα ίσα νομίζω ότι έτσι δεν θα παρεξηγήσουν κάποια πράγματα και θα είναι πιο κατανοητικοί. Μάλιστα αρκετοί μου είπαν ότι αποκλείεται να έχω κάτι τέτοιο αν και δεν ξέρουν μερικές φορές που είμαι μόνος πως ενεργώ και γενικά τι σκέφτομαι ή δεν το καταλαβαίνουν ίσως.

Weird, μπράβο αυτό είναι πολύ ευχάριστο:) Σου εύχομαι να γίνεις και πιο δυνατή.

Αυτά για την ώρα. Bye όλοι:)

Να\'σαι καλά:)
Δεν μπαίνεις και στο msn? :P

εχετε ολοι το δικιο σας...πραγματικα συμφωνω με ολους σας και οταν δεν συμφωνω το λεω και ας κριτικαρωμαι μερικες φορες...αυτο που με χαλαει με την φαση μας γιατι οι απλες παθησεις μπαινουνε σχεδον ολες στον ιδιο κουβα με παρομοια φαρμακα ειναι οτι λες ρε γαμωτο και μας εχουνε δεσει....δηλαδη αλλα σκεφτομασται αλλα κανουμε και ...χεσε μεσα πολυχρονη που δεν γιναμε ευζονοι!!!και το κακο ειναι οτι ειναι πανω απο τις δυναμεις μας δηλαδη εχουμε προβλημα control του ιδιου μας του εαυτου...αμα το σκεφτουμε πιο βαθια ειναι σας να μας εχουνε μουτζωσει!!!

Τι είδους φάρμακα βοηθάνε στην κοινωνική φοβία?τα ανθοιάματα έχουν αποτέλεσμα?

Έχω γράψει τα προβλήματα μου και την μάχη με την κοινωνική φοβία. Τα προβλήματα, τα κομπιάσματα, το τρέμουλο της φωνής έρχεται όταν πρέπει να μιλήσω μπροστά σε πολύ κόσμο. Η ζωή μου έχει δυσκολέψει αρκετά. Δεν μπορώ να συμμετέχω σε ανοιχτές συζητήσεις γιατί φοβάμαι ότι θα μου απευθύνουν τον λόγο και θα γίνει γνωστό το πρόβλημα μου. Δυστυχώς μένω σε μικρή κοινωνία και δεν μπορώ να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Μέρα με τη μέρα γίνομαι όλο και πιο κλειστός και απόμακρος. Έχω απογοητευθεί, πρέπει να βρω δύναμη να βγω στην επιφάνεια...

μηπως αυτο που εχεις ειναι ενα κομπλεξ?μου φαινεται παραξενο το οτι δεν εχεις αυτο το προβλημα με τους μαθητες σου.αυτο σημαινει οτι νιωθεις ισχυροτερος απεναντι τους...αντιθετως με τους μεγαλυτερους που απεναντι τους νοιωθεις ενα τπτ...αυτο καταλαβα εγω...οτι εχεις βαλει χαμηλα τον εαυτο σου απεναντι στους αλλους εσυ ο ιδιος αλλιως πιστευω οτι το προβλημα θα ειταν γενικευμενο.δεν σου κανω κριτικη ειλικρεινα...απλα λεω την γνωμη που εχω σχηματισει για εσενα.αν κανω λαθος μπορεις να με διορθωσεις ομως σκεψου και αυτην την εκδοχη

Gus1973 μάλλον από το όνομά σου και αν είναι αληθές το έτος έχουμε την ίδια ακριβώς ηλικία. Και εγώ πέρα από ελεγχόμενη πλέον αγοραφοβία έχω και κοινωνική φοβία. Έχω κλασσικά τα συμπτώματα όταν είναι να μιλήσω δημοσίως σε κοινό ή αν βρεθώ σε κάποια κοινωνική εκδήλωση. Όσων αφορά τήν τοποθέτηση του Αντώνη πιστεύω και εγώ ότι κάνει κάποια λογική. ʼλλωστε η κοινωνική φοβία απο κάπου αντλεί αίτιο. Σε εμένα πχ ξεκινά από βιώματα που είχα στα παιδικά και σχολικά χρόνια. Σίγουρα είναι δύσκολο...Να φανταστείς και εγώ πιέζομαι πολλές φορές να ξεπεράσω τις ενοχλήσεις για να συμμετέχω στα κοινωνικά δρώμενα. Η αλλαγή τώρα τόπου που αναφέρεις ίσως βοηθήσει δεδομένου ότι είσαι σε κλειστή κοινωνία όπως αναφέρεις, αλλά δυστυχώς οι φοβίες μας πάνε πακέτο με τα υπόλοιπα μπαγάζια της μετακόμισης. Όπως και να έχει δηλαδή η όποια προσέγγιση μάλλον πρέπει να γίνει αποκλειστικά και μόνο από εσένα και ίσως με την πιο συχνή σου έκθεση στο φοβογόνο παράγοντα. Εγώ έτσι κάνω και με έχει βοηθήσει αρκετά μπορώ να πω!

παιδια γεια και παλι ......
δεν αντεχω αλλο με αυτην την φοβια.την κοινωνικη..
καθε μερα νιωθω και πιο πολυ αγχος, δεν ξερω πια τι να κανω.
σημερα πηγα για δουλεια και αρχισε να με ποναει το κεφαλι λες και ημουν στα προθυρα εγκεφαλικου.
καθε μερα και χειροτερα....
ολοι οι αλλοι ευτυχισμενοι και χαρουμενοι και εγω να πεφτω παντα σε εναν τοιχο.
ολοι να παντρευονται, να κανουν οικογενεια,να οδηγαν το αυτοκινητακι τους και ργω να καθομαι και να υποφερω..
μια συναδελφος στην φοβια ειπα οτι καποιος με φοβια χρειστηκε να νοσηλευτει.
ηθελα καπου να τα πω μηπως και μου φυγει το βαρος.
φιλια τα λεμε....

Σίγουρα sandy μου δεν είναι καθόλου ευχάριστο και εγώ όπως και άλλοι που την βιώνουν σε νιώθουν απόλυτα! Με την πάροδο των χρόνων κιόλας κάπου κουράζεσαι και απογοητεύεσαι, το καταλαβαίνω. Εγώ κατάφερα να αλλάξω κάποιες συνήθειες και κάπως βελτιώθηκε σε ορισμένα επίπεδα. Σε κάποιους άλλους τομείς πάλι όχι και άν δεν την είχα την ρουφιάνα- ακόμα και στα επαγγελματικά μου θα έκανα ακόμα περισσότερα. Μπορεί να μην καταφέρω να απαλλαχτώ ποτέ από αυτήν οριστικά, αλλά καθαρά εγωιστικά πλέον δεν την αφήνω να μου τσαλακώσει τις δραστηριότητες που επιθυμώ καθημερινά, έστω και δεν καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω κάποια άλλα κοινωνικά δρώμενα! Κάπου σκέφτηκα με τα χρόνια γιατί και εγώ 33 είμαι πλέον.. ότι ορισμένα θέματα αν τα αναλύσεις κάτω από άλλα κριτήρια , μακριά από αυτά που τυπικά έχουμε θέσει ώς κοινωνικά status σίγουρα θα ένιωθα πιο ήρεμη. Από ότι βλέπω εως ένα σημείο πετυχαίνει!!!

καλησπερα.
δεν μπορω να σκεφτω οτι για ολη την υπολοιπη ζωη μου θα ειμαι εγω και η φοβια μου.
δεν το δεχομαι.
γαιτι να μην ειμαι σαν ολους τους φυσιολογικους ανθρωπους?
τι λαθος εχω κανει στην ζωη μου και πληρωνω ετσι?
δεν μπορω να ξυπνησω μια μερα και ολα να εχουν αλλαξει?
ενω θα μπορουσα να εχω δουλεια στο δημοσιο σαν εκπαιδευτικος εγω καθομαι και δουλευω σαν ιδ.ύπαλληλος και ακουω τον καθε μαλακα γιατι δεν μπορω να γινω καθηγητρια.
θα ηθελα να ρωτησω κανω ψυχοθεραπεια, η οποια στηριζεται στο οτι αυτο που με εμποδιζει ειναι η μικρη sandy εστι την λεμε στην συνεδρια.Η οποια οταν νιωθει καλα ειμαι και εγω καλα.
και βασικα μερικες φορες αναφερει και γεγονοτα απο την ζωη μου που μπορει να την εχουν πειραξει ενω εμενα οχι.αυτο ειναι το υποσυνειδητο ?
Μηπως υπερχει μια ποιο αποτελεσματικη θεραπεια ?
αλλα οχι σταδιακη εκθεση γιατι φοβαμαι πολυ.
Μηπως να επισκεφτω και εναν ψυχιατρο ?
φιλια και καλη συνεχεια και καλη δυναμη

Σαντυ τι θεραπεία κάνεις ακριβώς και πόσο καιρό;
Ο γιατρός στον οποίο πας, είναι εξοικειωμένος με την κοινωνική φοβία; Γιατί υπάρχουν πολλοί που είναι άσχετοι με το θέμα και δυστυχώς δεν μπορούν να βοηθήσουν και πολύ σε αυτήν την περίπτωση.

Διάβασε περισσότερα εδώ πέρα:
SAI

Ο γιατρός αυτός είχε και ο ίδιος κοινωνική φοβία και λέει χαρακτηριστικά ότι ήταν δύσκολο να εξηγήσει στους άλλους γιατρούς κάποια πράγματα σχετικά με την ασθένεια αυτή.

joker πρωτα απο ολα δεν ξερω τιποτα απο αγγλικα οποτε σε ευχαριστω αλλα δεν μπορω να το διαβασω.Η θεραοπεια που κανω ειναι ψυχοθεραπεια.δεν ειναι κατι πιο εξιδικευμενο.περιεγραψα την τακτικη που ασκει σε παραπανω μηνυμα.αν δενσου κανει κοπο...
πηγαινω σχεδον 1,5 χρονο και οι συνεδριες ειναι ολες μαζι γυρω στις 60.
εαν δεν μπορει να βοηθησει γιατι λεει στον χρυσο οδηγο οπου την βρηκα \"θεραπεια φοβιων\"?
η πολη που μενω δεν εχει πολλες δυνατοτητες για επιλογη γιατρου ουτε ειναι εφικτο να ζησω σε αλλη πολη για να εχω αυτο το δικαιωμα.
εαν γνωριζετε καποιον \"καλο\" στην μακεδονια πολυ ευχαριστως

Joker πολυ καλο site αυτο.Καποιοι γιατροι οπως και οι περισσοτεροι δεν θεωρουν την κοινωνικη φοβια ως κατι το ιδιαιτερο αλλα το ερμηνευουν οτι ειναι θεμα χαρακτηρα και οτι απλα καποιος ειναι καπως πιο συνεσταλμενος και αγχωδης απο αλλους χωρις ομως αυτο να ειναι κατι το κακο.
Δεν ξερω αν τελικα μπορει η κοινωνικη φοβια να θεραπευτει τελειως με τη βοηθεια ειδικου ή φαρμακων ή αν απλα με τον καιρο μαθαινουμε να ζουμε με αυτη και απλα να μη μας επηρεαζει σε τοσο μεγαλο βαθμο οσο πριν.

Δεν ξέρω Αντώνη.Μπορεί να είναι και κόμπλεξ. ʼλλοι έχουν κόμπλεξ και το βγάζουν διαφορετικά, επιθετικά, φωνάζοντας και κάνοντας σαματά. Τι είναι όμως το κόμπλεξ;; από που προέρχεται ;; μήπως από έλλειψη αυτοπεποίθησης; ʼρα πάλι γυρνάμε στα ίδια... η ουσία είναι ότι, ότι και αν είναι δυσκολευει τη ζωή μου και την καθημερινότητα μου...

φιλε μου πιστευω οτι τα κομπλεξ δημιουργουνται απο βιωματα οταν ειμασταν μικρα παιδια.σαντυ ποιος σου ειπε οτι δεν εισαι φυσιολογικη?μια χαρα εισαι...στην ψυχιατρικη ανοικεις στην κατηγορια των υγειων ασθενων...δηλ απλα εχεις μια ευαισθησια στην ψυχοσυνθεση σου.

......................μην ανυσυχεις και εμεις τα ιδια σκατα θα ειμαστε...απλα παρακαλα να μην ειμαστε χειροτεροι