Originally Posted by
mar95
Μου κανει φοβερη εντυπωση πως ενας ανθρωπος που μου ειναι παντελως αγνωστος καταφερε να με ψυχολογησει τοσο καλα.Τον πρωην μου τον διαλεξα επειδη εβλεπα εμενα. Ημασταν μικροι και ηξερα πως δεν ειχε ολοκληρωσει και αυτο μου αρεσε. Μου αρεσε δλδ οτι ηταν απλως σαν εμενα, ηταν ακομα "παιδι".Ειχα βαρεθει τους μεγαλυτερους, με τους οποιους ημουν σφιγμενη, ντρεπομουν και γενικα δεν ημουν ο εαυτος μου. Σε αυτον ανοιχτηκα απο τον πρωτο μηνα,και ταιριαξα απολυτα μαζι του σε ολα.Απο τις πιο απλες συνηθειες μεχρι και σε θεματα νοοτροπιας,πιστευω,ιδεολογ ιων. Ημασταν ακριβως ιδιοι. Γιαυτο και δεθηκα τοσο πολυ γιατι ημουν ο εαυτος μου μαζι του. Αυτο δεν το καταφερα με κανεναν αλλον, ουτε με γονεις, ουτε με αδερφια, ουτε με φιλες που ξερω απο 5 χρονων, και ισως γιαυτο τωρα που τελειωσε ποναω τοσο πολυ, επειδη πιστευω πως δεν θα ξαναβρω ποτε καποιον που να ταιριαζω τοσο απολυτα.Ειμαι που ειμαι κλειστη δηλαδη, τωρα με ολα αυτα τα θεματα, δεν προκειται να ανοιχτω ποτε.Οποτε ναι ειμαστε ο ενας ο καθρεφτης του αλλου οπως λες.
Απ'οτι καταλαβες λοιπον ο εαυτος μου ημουν μονο με τον πρωην μου και πιστευα οτι φετος που θα ημασταν καθε μερα μαζι κατι θαγινοταν. Γιατι περσυ βρισκομασταν μια φορα το μηνα. Δεν ηθελα να τον πιεσω για κατι, ηθελα να ευχαριστηθουμε τις λιγες ωρες που ειχαμε μεσα στο μηνα. Φυσικα και ηθελε να προχωρησουμε, και προσπαθησαμε απλα αντιμετωπισαμε καποια πως να το πω τεχνητα προβληματα. Τα πρωτα 2 χρονια δεν γινοταν γιατι επρεπε να καανει μια εγχειρηση, δεν μπορουσε να βαλει προφυλακτικο και τον τελευταιο χρονο ειχαμε την αποσταση αναμεσα μας. Και οι δυο μας λεγαμε καποια στιγμη "πρεπει" να προχωρησουμε. Εγω δεν θεωρησα οτι ειναι σεξουαλικα ανικανος η κατι τετοιο, απλα το απεδιδα στο γεγονος οτι ηταν τελειως ασχετος οταν τον γνωρισα, ακομα και τα προκαταρκτικα μαζι μου τα εμαθε.Φυσικα δεν τον κατηγορησα ποτε, αν και μερικες φορες με κουραζε αυτη η απαθεια.Mου χε πει να παμε καποια στιγμη σε γυναικολογο για μενα και γενικα να το κοιταξουμε το ζητημα, αρα μαλλον το εριχνε σε μενα. Εγω παλι το εριχνα σε αυτον γιατι εγω ειχα ηδη 2 σεξουαλικες επαφες με τον πρωην μου, ολιγον οδυνηρες, αλλα η διεισδυση ειχε γινει μια χαρα αν και ημουν παρθενα.Δεν ειχα ποτε οργασμο ουτε μονη μου και προφανως ουτε με συντροφο. Η μπορει και να ειχα , δεν ξερω πως ειναι αυτη η αισθηση γενικα.
Ξεχασα να πω οτι στους 6 μηνες μου ειπε οτι ηθελε να προχωρησουμε και πως θελει να ειμαι εγω η πρωτη του κοπελα, οταν πηγαμε ομως εγω δεν ημου ετοιμη και μου ειπε πολυ γλυκα να ηρεμησω και οτι δεν θα γινει σημερα και δεν πειραζει καθολου.Δεν ξερω τι φοβηθηκα τοσο πολυ, ισως να μην νιωσω παλι τον ιδιο πονο.Δεν θυμαμαι καν πως εξελιχθηκε στη συνεχεια, μονο καποιες προσπαθειες αποτυχημενες που καναμε μετα απο 1.5 χρονο.Ισως φταιω που σταματησα τοτε,δεν ξερω. Πραγματικα δεν ξερω ποιος απο τους δυο φταει περισσοτερο.Προχθες που του ειπα να κανουμε σεξ κανονικα ομως, μου λεει δεν ξερω τι ειναι σεξ εσυ ξερεις; και μετα απο ενα λεπτο μου λεει μα το εχουμε κανει. Δεν ηξερα τι να απαντησω.
Μολις χωρισα λοιπον, μεταξυ των αλλων που σκεφτηκα και με στεναχωρουσαν, σκεφτηκα και οτι αφου δεν προχωρησα με αυτον που ημουν μαζι του 3,5 χρονια και δεν ειχα καμια ανασφαλει και τον εμπιστευομουν με τα ματια κλειστα τοτε δεν θα προχωρησω με κανεναν.Ναι το σκεφτηκα και ακομα ισως να το σκεφτομαι. Οχι με κανεναν, αλλα οχι με καποιον που να ξερει το παρελθον μου και να ειναι φιλος φιλης μου οπως ας πουμε ο "τωρινος". ο νυν ειναι πολυ εμπειρος αλλα μεχρι εκει, δεν μπορω να τον εμπιστευτω, οχι γιατι ειναι εμπειρος και ντρεπομαι αλλα γιατι γνωριζει το παρελθον μου, μιλαει με την κολλητη μου και σε περιπτωση που δεν του αρεσω θα της το πει. Ηδη της ειπε δλδ οτι εχουμε πολλη χημεια μεταξυ μας στο σεξουαλικο τομεα.Δεν ξερω απο που το συμπερανε αυτο αφου δεν καναμε και πολλα πραγματα, ισως επειδη υπηρχε παθος. Αυτος ο ανθρωπος ηταν και ο λογος που πηρα το δονητη, για να ανοιξω λιγο, να μην καταλαβει οτι εχω θεμα. Εφτασα σε σημειο να πω αντε να το κανω μαζι του να τελειωνω με αυτο το θεμα. Για μενα μεχρι προσφατα πιστευα οτι το προβλημα μου ειναι οτι ειμαι στενη,ετσι μου ειχε πει και η γυναικολογος.
Σε μια συζητηση που ειχα σημερα με αυτη τη φιλη μου λοιπον ακουστηκε η φραση "στα 17 μου ντρεπομουν που δεν ειχα ολοκληρωσει και δεν ηξερα ουτε τα προκαταρκτικα, αλλα βλακεια μου, 17 ημουν δεν ημουν και 22". αρα πως να πω την αληθεια τη στιγμη που τοτυς εχω φορτωσει ολους με ψεμματα;
Το ιδανικο για μενα θα ηταν να υπηρχε ταυτιση μεταξυ του πρωην και του νυν, να ηταν το ιδιο προσωπο. Ο ενας με καλυπτει ας πουμε σεξουαλικα,ο αλλος συναισθηματικα.
Και επειδη με ψυχολογισες αριστα μπορω να πω, θελω να κανεις μια προσπαθεια να ψυχολογησεις και τη τωρινη συμπεριφορα του πρωην μου απεναντι μου συμφωνα με οσα εγραψα χθες στο αλλο θρεντ, και συγγνωμη που γραφω τα μεγαλυτερα κειμενα στην ιστορια του παγκοσμιου ιστου ( :Ρ ), αλλα τοσα χρονια δεν μιλαω σε κανεναν για αυτα, ζητω κατανοηση