Originally posted by Φοίβη
Quote:
Originally posted by Γιωργος1983:(
ειναι ακριβως ετσι..δεν ξερω τιποτα κ δεν εμπιστευομε κανενα. Απο την αρχη ηταν να περναει αυτη καλυτερα (φυσικα περνουσα κ εγω καλα καποιες στιγμες, αυτες που ηταν διπλα μου) γιατι ηταν χαλια κ εκλαιγε ολη μερα γιατι δεν ηξερε τι θελει στη ζωη της. Σκεψου να μου μιλα στο τηλ σαν οδηγα για να παει στο σπιτι του κ να κλαιει κ να μου λεει σαγαπω κ δεν μπορω χωρις εσενα, να κλεινουμε, εκεινη να ειναι μαζι του κ εγω μονος..
Κ ολα αυτα για τιποτα στο τελος..
Πέρασες πάρα πολλά σε όλη τη διάρκεια αυτών των 7 μηνών. Έκανες μεγάλη υπομονή και άντεξες στεναχώρια και μοναξιά. Κάνατε όμως όνειρα μαζί, όνειρα πραγματοποιήσιμα, και κάπου στο βάθος της καρδιάς σου είχες πιστέψει οτι, αν ποτέ χωρίσει με τη σχέση της, θα είσαστε μαζί. Κι έτσι περίμενες υπομονετικά και ανεχόσουν, γιατί πίστευες αυτά που σου έλεγε, στα δάκρυά της, πίστευες στον έρωτά σας.
Και ξαφνικά έρχεται το τέλος. Και μένεις μόνος, πονεμένος, χωρίς τίποτα απο όλα όσα σου είχε πει. Ούτε καν όσα είχατε ζήσει, γιατί στα ακυρώνει και αυτά...Πραγματικά πονάει αυτό...
Θα σου πω ένα πράγμα, που ακούω απο όλη αυτή την ιστορία, και για μένα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αυτό είναι τα δικά σου συναισθήματα, Γιώργο. Ο δικός σου παθιασμένος έρωτας για εκείνη, τα δικά σου όνειρα, η δική σου σχέση μαζί της. Αυτά είναι αλήθεια, είναι δικά σου και κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει. Ούτε καν εκείνη. Αυτή είναι η δική μου οπτική. Αν σου αρέσει την κρατάς, αλλιώς πέτα τα λόγια αυτά απο το παράθυρο, οκ?