Originally Posted by
Sonia
Δούλευα κάποτε σε ένα νησί και προς το τέλος της απογευματινής βάρδιας ή στην αρχή της νυχτερινής ερχόταν στη ρεσεψιόν μία γυναίκα γύρω στα 35-40 για να της καλέσουμε ταξί. Μιλούσε λίγο με εμένα ή τον άλλο ρεσεψιονίστ και ενώ φαινόταν αρχικά μια ομορφούλα και σοβαρή 35αρα, την δεύτερη-τρίτη φορά που εμφανίστηκε και μετά, έλεγε τέτοιες βλακείες που καταλάβαινες ότι έχει πρόβλημα. Έλεγε ας πούμε "Εγώ χώρησα γιατί ο άντρας μου με ζήλευε που ήμουν εμφανίσιμη και με ήθελε για τα λεφτά μου και του την έσπαγε που ήμουν πιο έξυπνη από αυτόν και πιο καλός χαρακτήρας κι από τότε έχω μείνει μόνη μου. Δεν μου λείπει τίποτα, λεφτά πολλά έχω, έχω περιουσία εδώ στο νησί, στην Αθήνα μένω σε 250 τετραγωνικά σπίτι στα ΒΠ, αλλά δεν ξέρω τι πάει στραβά, με θεωρούν εμένα περίεργη, δεν με πλησιάζουν, η αλήθεια είναι ότι οι φίλες μου είναι παντρεμένες οι περισσότερες και με ζηλεύουν και τι να πω εγώ με αυτές, έχουν μπλέξει με κάτι βλάκες και ασχολούνται όλοι μέρα με τα παιδιά και τόσους μήνες εδώ το καλοκαίρι όσοι μου μιλάνε ξέρουν που έχω λεφτά και λένε και λόγια πίσω από την πλάτη μου που είμαι χωρισμένη και δεν μπορώ να κάνω παρέες και σχέση που να κάνω, οι άντρες δεν μου μιλάνε και και και και..." Απνευστί όλα αυτά σε ανθρώπους που συναντούσε πρώτη φορά στη ζωή της και ζήτημα να τους είχε μιλήσει 2-3 φορές.
Δηλαδή με τον τρόπο της έβγαζε όλους τους άλλους φάουλ και κατώτερους κι αυτήν την σούπερ ουάου και μετά αναρωτιότανε γιατί έμενε μόνη της στη ζωή και τα έριχνε στους άλλους κι όχι στον εαυτό της. Δεν υπάρχει χειρότερο μείγμα από άνθρωπο ξιπασμένο και ταυτόχρονα αντικοινωνικό και μισάνθρωπο για να απωθήσει τους γύρω του. Έχεις σκεφτεί μήπως κατά κάποιο τρόπο κι εσύ είσαι έτσι;