Originally Posted by
elisabet
ΤΟ μόνο που αναγνώριζε ότι τρέχει με την συμπεριφορά του ήταν οι εκρήξεις θυμού τις οποίες θεωρούσε πως είχε λύσει κι ότι το είχε ύπο έλεγχο. (όντως δεν έγινε ποτέ βίαιος πχ, ούτε έβριζε. Μια και μοναδική φορά έβρισε και ήταν και η τελευταία που μιλήσαμε) Προσπαθούσα να του εξηγησω ότι θα είναι πολύ καλύτερα αν κάτι τον πειράζει να το λέει εκείνη την στιγμή και να μην τα μαζεύει και γίνονται τεράστια (πολλές φορές μου έλεγε πράγματα που τον πείραξαν πχ κ επειδή είχαν περάσει μέρες εγώ δεν τα θυμόμουν καν!!!). Αυτό το δεχόταν ως σωστότερο αλλά έλεγε πως δεν μπορεί να το κάνει διότι δεν θέλει να χαλάσει την στιγμή και νομίζει πως μπορεί να το αφήσει στην ακρή αλλά μετά φουντώνει μόνος του όταν το σκέφτεται. Ακόμα κι αυτά που τα αναγνώριζε όμως, με τον τρόπο του τα έριχνε σε μένα. Οτι εγώ προκαλώ τις εκρήξεις θυμού γιατί δεν τον καταλαβαίνω, έκανα ή είπα το τάδε που τον πρόσβαλε κτλ κτλ Οτι δεν μου είχε εμπστοσύνη, ότι φοβόταν, ότι είχε ανασφάλειες κτλ...αυτά δεν τα δεχόταν με τίποτα. Ειδικά για τον φόβο, έλεγε πως δεν το χει νιώσει ποτέ και πως δεν φοβάται τίποτα.
Για το τελευταίο και μένα το ίδιο έκανε. Την εμπιστοσύνη που του έδειχνα εγώ στην αρχή δεν την δεχόταν (υποστήριζε πως δεν τον εμπιστεύομουν) θεωρούσε πως με το που τον γνώρισα πχ έπρεπε να τον έχω εμπιστευτεί 100% και μου το χρέωνε αυτό όσο κι αν του εξηγούσα ότι η εμπιστοσύνη έρχεται σιγά σιγά, δεν τον ήξερα κι απο χθες! Και αργότερα , την εμπιστοσύνη μου την θεωρούσε αδιαφορία. Το θεωρούσε πολύ κουλό ας πούμε γιατί δεν τον είχα ψάξει ποτέ στο νετ πχ. Όταν του το λεγα έλεγε πως είτε είσαι αδιάφορη και το έκανες αυτό, είτε λες ψέματα.
