ενταξει, 30 χρονων μαντραχαλο, δεν τον λες και πιτσιρικι...Quote:
Originally Posted by Σπουργίτι
ξερει πολυ καλα τι κανει ο τυπος...
Printable View
ενταξει, 30 χρονων μαντραχαλο, δεν τον λες και πιτσιρικι...Quote:
Originally Posted by Σπουργίτι
ξερει πολυ καλα τι κανει ο τυπος...
Σωστά, εχεις ενα point παω πάσο.Quote:
Originally Posted by Remedy
Εγω πιτσιρικι τον είπα γιατι ο θεματοθέτης ειναι 10 χρονια μεγαλύτερος αλλά τελος πάντων :p
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Πραγματικά. Remedy, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι γιατί ενω η λογική μου γνωρίζει ότι όσα λες είναι ορθά (όντως, δεν έκοβα αποδείξεις, χαχα), το μυαλό μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Αφήνω πίσω πράγματα της καθημερινότητάς μου και δε νιώθω περήφανος γι'αυτό. Και, νόμος του Μέρφυ γαρ, έχω αφήσει αρκετές ευκαιρίες για συνεύρεση αυτό το διάστημα.
Κι εσύ σπουργίτι σωστά μιλάς, γιατί δεν αγαπώ τον εαυτό μου όσο εκείνος τον δικό του πρέπει να το ανακαλύψω, να το φτιάξω.
Μαντράχαλος κυριολεκτικά, αλλα γιατί η -ασύμβατη με την ηλικία του- τρέλα και κάποιες στιγμές η 'παιδικότητα' μού λείπουν;
Ένα βαμπίρ, που μου ρούφηξε κάθε ικμάδα, συναισθηματική, ψυχική, οικονομική, κι εγω εκεί κολλημένος βλάκας :(
λανις, να μην αισθανεσαι καθολου ασχημα για την διαθεση σου.Quote:
Originally Posted by Lanis
ερωτευθηκες χωρις ανταποκριση, τον λαθος ανθρωπο.
συμβαινουν αυτα.
γι αυτο που πρεπει να αισθανεσαι ασχημα, ειναι που αφηνεις ευκαιριες!!!
κι αυτο, οχι γιατι κατι εγινε αν αφησεις ευκαιριες ανεκμεταλλευτες, αλλα ειναι τροπος για να ξεκολλησεις.
την μια θα πας με το ζορι.
την δυο θα πας και θα εισαι αδιαφορος, την τρια καπως θα σου αρεσει, την τεσσερα θ αρχισεις να το επιδιωκεις και παλι και μετα θα συνερθεις και θα νοιωθεις και παλι καλα.
Μακάρι, βρε Remedy!
Περιττό, επίσης, να αναφέρω πως δε θέλω να λέω-ακούω καν το όνομα της πόλης που μένει, και με πιάνει δυσθυμία στη σκέψη ότι μπορεί να χρειαστεί να ξαναβρεθώ σ'αυτήν.
Καλησπέρα Lanis.Quote:
Originally Posted by Lanis
Είναι εντελώς φυσιολογικά όλα αυτά που νιώθεις τώρα.
Εφαγες κόλλημα ερωτεύτηκες, πλέον δεν είστε μαζί και πρέπει να προχωρήσεις..
Είναι δύσκολο το ξέρω αλλά να είσαι σίγουρος ότι αυτό που λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός ισχύει.
Δεν ξέρω πότε θα περάσει όλο αυτό που νιώθεις, αλλά να ξέρεις ότι μέρα με την μέρα θα νιώθεις όλο και πιο καλά..
Ίσως το να πήγαινες σε έναν ειδικό ψυχολόγο να σε βοηθούσε γιατί καταλαβαίνω από τα λεγόμενα σου ότι μέσα από όλα αυτό είδες και διάφορα θέματα που πρπεει να λύσεις με τον ευατο σου.
Η συμβουλή μου είναι να κάνεις πράγματα που σ αρέσουν για να ξεχάστεις, να μην αφήνεις τον ευατο σου να βγαίνεις να δουλεύεις ακομα και αν δεν θέλεις να τ κάνεις..η ζωή συνεχίζεται έτσι και αλλιώς και θα το δεις κι εσύ στην πορεία..
Εύχομαι να είσαι καλύτερα μέρα με την μέρα :)
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Έφαγα κόλλημα γερό, δυστυχώς.
Ο χρόνος είναι γιατρός εκ των πραγμάτων, απλά συμβαίνει κάτι περίεργο. Εκεί που αισθάνομαι ελάχιστα καλύτερα, εκεί ξαναβουτάω. Π.χ.με το που ακούω ένα τραγούδι που τον θυμίζει, κλείνω το ραδιόφωνο και βυθίζομαι σε σκέψεις.
Φοβάμαι πόσο θα κρατήσει όλο αυτό και με στεναχωρεί βαθύτατα η σκέψη πως συνεχίζει χωρίς καν να με θυμάται.
Και κάτι ακόμη. Αν και μπορώ να αναγνωρίσω το 'τυχάρπαστο' και ωφελιμιστικό στοιχείο του χαρακτήρα του, δεν κατορθώνω να τον αποστραφώ, να δω την πλήρως ρεαλιστική του εικόνα, πράγμα που πιστεύω θα βοηθούσε να ξεκολλήσω ευκολότερα :(
Θα ήθελα, επίσης, να ρωτήσω τη γνώμη σας για φαρμακευτική αγωγή.
Δηλαδή, θα βοηθήσει να βελτιωθεί η διάθεσή μου, να έχω περισσότερη όρεξη για δραστηριότητες, για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και να διαχειριστώ ευκολότερα τη δυσθυμία μου;
Μπορεί να μη χρειάζεται. Ξεκίνα με έναν ψυχολόγο και θα φανεί στην πορεία.Quote:
Originally Posted by Lanis
Εντάξει, Vox, ευχαριστώ.
Θέλω κάτι να γίνει, δεν μπορώ άλλο ετσι :(
συμφωνω με βοξ.
πηγαινε σε εναν ψυχολογο να μιλησεις. αν χρειαστει φαρμακευτικη αγωγη θα στο πει εκεινος.
περα απο τις στιγμες της νοσταλγιας η της στεναχωριας, εισαι λειτουργικος;
με τι ασχολεισαι; εργαζεσαι; το γυμναστηριο το συνεχιζεις; βλεπεις κανεναν γνωστο;
κανεις τις καθημερινες σου δραστηριοτητες τυπου να περιποιεισαι την καθαριοτητα τουε αυτου σου και του σπιτιου σου, να τρως, να βγαινεις εστω και για υποχρεωσεις εξω;
Remedy, πραγματικά με συγκινεί το ενδιαφέρον σου!
Συνεδρίες με ειδικό έχω ξεκινήσει ήδη από το καλοκαίρι. Στην αρχή, εκλιπαρούσα για αγωγή, δεν το απέκλεισε, αλλά θεωρώ πως εξαρχής δεν το έκρινε σκόπιμο. Μέχρι που πριν λίγο καιρό το είπε ξεκάθαρα. Δε θέλει να μου δώσει, προφανώς κρίνει πως δεν υπάρχει επιτακτικός λόγος. Ωστόσο, θέλω να του ξαναζητήσω, δεν την παλεύω έτσι, γι'αυτό ήθελα και την άποψή σας.
Η δουλειά ('πνευματικής' φύσης) δε με αναπαύει. Μάλιστα, σκέφτομαι πόσο ορεξάτα την έκανα την άνοιξη π.χ.κι αυτή η σύγκριση με κλονίζει. Η λεγόμενη εργασιοθεραπεία δεν πιάνει σε μένα, ενώ με τα προσωπικά μου διαβάσματα, για ανοιχτά μέτωπα που έχω, δεν ασχολούμαι καθόλου, νομίζω πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Το γυμναστήριο το συνεχίζω ανελλιπώς και φίλους βλέπω τακτικά, αλλά χωρίς διάθεση και 'πρήζοντάς' τους συχνά πυκνά για το θέμα, αν και είναι πολύ υποστηρικτικοί.
Κάποιες από τις υποχρεώσεις τις αφήνω από αύριο σε αύριο.
Ξεκίνησα να ανακαινίζω το σπίτι, ως αντίδοτο στην ψυχική μου κατάρρευση, ήρθαν τα νέα έπιπλα και δεν έχω διάθεση να συνεχίσω, να γεμίσω τις βιβλιοθήκες, να ασχοληθώ τελος πάντων.
Με τον εαυτό μου ασχολούμαι, αλλά χωρίς ιδιαίτερη διάθεση και γενικά ό,τι κάνω το κάνω σκεφτόμενος αυτόν και μόνο. 24 ώρες τη μέρα. Τρελή όρεξη δεν έχω, έχασα κάποια κιλά και καμιά φορά σκέφτομαι, καθώς γυμνάζομαι, ότι δε θα δει το σώμα μου και γιατί να το γυμνάζω (εγώ, που ασχολούμαι με τη γυμναστική, για το κέφι μου, συστηματικά πλέον των 10 ετών, χωρίς ποτέ να το κάνω για κάποιον άλλον).
Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό και ακατανόητο, αλλά είναι τρομακτικό αυτό που μου συμβαίνει.
Ο τύπος δεν είναι ούτε για φτύσιμο. Είναι ένας ζιγκολό και τίποτε παραπάνω. Τί δουλειά κάνει; Τί έκανε στη ζωή του εκτός από σεξ και να περνάει καλά;;
Ένας άνθρωπος πρέπει να σε ελκύει για τον καλό χαρακτήρα του, για τις αρετές του, τις προσπάθειές του στη ζωή, όχι για τον τριψήφιο αριθμό ερωτικών συντρόφων του! Ακούς εκεί!
Και φυσικά έχει ξαναβάλει αγγελία, τί περίμενες;
Αυτό που πρέπει να δεις προσεκτικά είναι τα κριτήριά σου και οι προτιμήσεις σου για τέτοια "παράσιτα". Αυτό πρέπει να λύσεις γιατί βλέπω να ξαναπέφτεις στα ίδια σκατά όταν σου περάσει ο πόνος. .
δεν ακουγεται ουτε υπερβολικο, ουτε ακατανοητο.Quote:
Originally Posted by Lanis
ειναι κλασσικες αντιδρασεις ενος ερωτευμενου που ζει μια μεγαλη ερωτικη απογοητευση.
μαλλον ΕΣΥ το παθαινεις πρωτη φορα, γι αυτο εκπλησσεσαι.
λοιπον λανις, ο γιαλαντζη- ψυχολογος μεσα μου, σε βρισκει σε πολυ καλη κατασταση δεδομενων των συνθηκων, κι ας υποφερεις...
την δουλεια δεν την ρωτησα για να δω αν ξεχνιεσαι κι αν την απολαμβανεις, αλλα για να δω αν εισαι λειτουργικος.
κι η δουλεια και το gym, οι βολτες με τους φιλους, η προσωπικη περιποιηση, ολα δειχνουν οτι εισαι απολυτα λειτουργικος, απλα θλιμμενος.
το οτι πηγες σε θεραπευτη ηδη, ειναι ενδειξη πολυ υγιους αντιδρασης και θα συμφωνησω μαζι του οτι εφοσον προχωρας δεν χρειαζεται να παρεις φαρμακα. εμπιστευσου τον και προσπαθησε ετσι, με συζητηση και δραστηριοτητες.
το να καθεσαι να κανεις ανακαινισεις, δεν ειναι ακτι απλο και σιγουρα εχεις κινητρα και θα προχωρησεις ακομα καλυτερα στο μελλον.
καλα κανεις και μιλας στους φιλους σου. γι αυτο ειναι οι φιλοι, για να τους πρηζουμε.
υποθετω κιε συ εισαι διατεθιμενος να τους ακους με τις ωρες οταν εχουν αντιστοιχα προβληματα.
κανε οτι κανεις σκεφτομενος εκεινον μονο, και καποια στιγμη θα δεις οτι θα το κανεις ξανα για τον εαυτο σου η και για καποιον αλλον ;)
κασσανδρα, δεν θα διαφωνησω μαζι σου, αλλα αντε να τα καταλαβει αυτα ο λανις, στην τυφλα που βιωνει με τον ερωτα για τον ανεπροκοπο... ;p
Αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να το καταλάβει διότι είναι στην φάση που δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν. Έτσι είναι ο έρωτας από την φύση του.Quote:
Originally Posted by Remedy
Αργότερα που θα περάσει αυτό το ανυπόφορο και ανεξέλεγκτο συναίσθημα θα πρέπει να δει πιο ψύχραιμα και λογικά αυτή τη σχέση και να αναθεωρήσει τα κριτήρια επιλογής συντρόφου ή εάν δεν υπήρχαν να βάλει την επόμενη φορά.
Lanis, αγαπητέ μου, είναι όμορφο πράγμα η στοργή, η αγάπη και ο έρωτας. Μην αφήνεις να στα ξαναπουλήσει κανείς. Μόνος σου είπες οτι έχεις φίλους. Εκτίμησε τους ανθρώπους που πραγματικά σε αγαπούν, ακόμη κι αν δεν είναι ερωτικοί σύντροφοι και εκτίμησε και τον εαυτό σου.
Χα, Κασσάνδρα, για τη δουλειά κ.λπ. που ρωτάς, όντως, σα να ξέρεις για ποιον πρόκειται.
Εντάξει, οι λόγοι που την πάτησα είναι αρκετοί, αλλά πέραν αυτών έχεις δίκιο ότι ζω μια αδυσώπητη και σκληρή κατάσταση. Πριν λίγο καιρό κι εγώ τα ίδια ακριβώς υποστήριζα, περί ψυχικών αρετών κ.λπ., αλλά βλέπεις πόσο πανηγυρικά μας διαψεύδει η ζωή!
Και είναι για γέλια ίσως πως και η επίγνωση ακόμα ότι πρόκειται για 'ζιγκολό' δε με ανακουφίζει. Δυστυχώς. Τα κριτήρια επιλογής σαφώς πάσχουν κι αυτό φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Τώρα, το πόσο εύκολο είναι ν'αλλάξουν... μεγάλο θέμα για συζήτηση.
Απλά, επανέρχομαι κι εδώ γιατί είναι η πρώτη φορά που αδυνατώ να χωνέψω μια τέτοια κατάσταση κι ας είχα και άλλες απογοητεύσεις στο παρελθόν. Τότε, ο εγωισμός κυριαρχούσε και τέλος πάντων η ζωή μου εξακολουθούσε κανονικά. Τώρα, υπάρχουν στιγμές της μέρας που μου λείπει αφάνταστα, κυκλοφορώ, μιλάω με κόσμο και δε σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Είναι εκνευριστικά οδυνηρό. Γι'αυτο και ρώτησα για αγωγή. Μήπως διευκολύνει την κατάσταση.
Remedy, είμαι λειτουργικός, έχεις δίκιο νομίζω, αλλά όχι σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μου ζωής. Σίγουρα δεν είμαι αυτός που ήμουν. Και το κυριότερο. Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνω.
Διαβάζοντας το αρχικό σου ποστ Lanis θυμήθηκα μια παρόμοια περίπτωση δικού μου ατόμου. Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά με την ελπίδα να μην σε κάνω να νιώσεις χειρότερα.
'Οσα γράφεις μου δημιουργούν την αίσθηση ότι έκανες κάτι απολύτως ανθρώπινο: πίστεψες ότι κάποιος σε αγαπάει. Τα έδωσες όλα.
Έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση να παρακαλάω. Ο άλλος να μου λέει με παγερό βλέμμα "δεν νιώθω κάτι για εσένα ρε συ, καταπιέζομαι κιόλας να νιώσω αλλά δεν μου βγαίνει". Και επέμεινα. Ξέρεις η ελπίδα είναι πολύ κακό πράγμα καμιά φορά. Μας οδηγεί σε τραγικά λάθη.
Θα σου πω μια κλισεδιά: ο χρόνος απαλύνει τον όποιο πόνο. Τώρα ίσως νιώθεις ότι η ζωή σου σταμάτησε αλλά κάποια στιγμή, σε δέκα μέρες, σε έναν μήνα, σε έναν χρόνο, θα τα θυμάσαι αυτά και δεν θα πονάς. Θα έχεις κάνει "ειρήνη" που λέμε. Οι στιγμές θα αντικατασταθούν με άλλες στιγμές. Γράφεις ότι έχεις άτομα που σε νοιάζονται και σου είπαν ότι σώθηκες. Συμφωνώ μαζί τους. Πιάσου από αυτούς. Πέρνα χρόνο με ανθρώπους που σε εκτιμούν και θέλουν το καλό σου. Ίσως τώρα να νιώθεις ότι έχασες κάτι πολύτιμο αλλά στην πορεία θα καταλάβεις ότι δεν έχασες απολύτως τίποτα. Πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι που μας αγαπάνε για αυτό που είμαστε. Που μας στέκονται στα δύσκολα. Που δεν μας πετάνε. Που παλεύουν για εμάς.
Αυτό το άτομο δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Δεν πειράζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζεις ούτε λέει κάτι για εσένα. Για εκείνον λέει.
Κάποια στιγμή, αισίως, ο πόνος φεύγει. Όπως σου είπα οι στιγμές αντικαθίστανται με άλλες στιγμές. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή.
Θα σε συμβούλευα να μην αφήσεις ανοιχτό κανένα παράθυρο επικοινωνίας με αυτό το άτομο. Μπλόκαρε τον. Το να κάθεσαι να χαζεύεις τι κάνει τώρα στη ζωή του σου προκαλεί αχρείαστο πόνο και μόνο. Πιάσου από τους ανθρώπους σου. Που σε εκτιμάνε, που νοιάστηκαν για το καλό σου, που σε συμβούλευσαν.
Όλα κάποτε περνάνε. Το πιστεύω αυτό που σου λέω.
Ελπίζω να μην σε στεναχώρησα κι άλλο.
Αξίζεις. Να το θυμάσαι αυτό. : )
Σ'ευχαριστώ phantom για το όμορφο κείμενο.
Ισχύει πως ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, απαλύνει τον πόνο, νομίζω ότι το βλέπω σε μένα, αν και με τρομερά δειλά βήματα. Βέβαια, καταλαβαίνεις ότι η διαχείριση της ψυχικής αυτής κατάστασης είναι ιδιαίτερα επαχθής.
Ένα παράδειγμα: Ήμουν, χθες, για φαγητό με φίλους. Μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Κόσμος. Κι εγώ να σκέφτομαι ότι θα'θελα να ήμουν μαζί του για φαγητό (κι ας το πλήρωνα εγώ), να βουρκώνω πότε πότε και να αισθάνομαι μια μαυρίλα να με περιβάλλει.
Δε χαζεύω, ούτε καν στα κλεφτά, τι κάνει τώρα στη ζωή του. Κι όταν, χθες βράδυ, προκειμένου να τον απομυθοποιήσει και να τον κράξει, η φίλη μου μού προώθησε με το σχόλιο 'στη γύρα για χορηγό' μια ινσταγκραμική ιστορία του, στην οποία εκείνος είχε ένα προϊόν και έλεγε 'i want it', όσο κι αν γέλασα και, όντως, ελεεινολόγησα, στεναχωρέθηκα πολύ. Γιατί ακόμα τον επιθυμώ (!!!).
Δε θέλω καν να σκέφτομαι να συνευρίσκεται με άλλους. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.
Το βράδυ, ο ύπνος με πήρε με τη σκέψη να βρεθούμε, κάποια στιγμή, για έναν καφέ. Όσο κι αν με τρομάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. :(
Και πάλι σε ευχαριστώ phantom.
Έχω περάσει παρόμοια κατάσταση η οποία περιείχε και κακοποίηση. Ήταν παρόμοια από την άποψη ότι μετά ένιωθα ακριβώς όπως περιγράφεις: παρόλο το κακό, παρόλο το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν είχα τίποτα καλό να θυμάμαι, εγώ επιθυμούσα να ξαναείμαστε μαζί.
Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη. Μου πήρε χρόνια (μην αποθαρρύνεσαι από αυτό εσύ, it was just me) να βγω από την λούπα. Ο χρόνος βοηθάει. Θα περάσεις από τα στάδια μου λέμε αλλά κάποτε δεν θα σε απασχολεί τίποτα.
Το βρίσκω λογικό να στεναχωριέσαι για την πορεία της ζωής ενός ατόμου που ότι κι αν ήταν εσύ αγάπησες. Κι εγώ στη θέση σου θα στεναχωριόμουν. Αλλά καθένας μας ζει τη ζωή του όπως επιθυμεί. Αυτός έτσι θέλει να είναι. Δεν έχει σημασία (για εκείνον) αν στεναχωριέσαι. Και να σου πω την αλήθεια δεν θα αλλάξει ποτέ κιόλας αυτό που είναι.
Ξέρεις κάποτε μια ψυχολόγος μου είπε ότι δεν ερωτευόμαστε τον άνθρωπο αλλά αυτό που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας. Πώς θα θέλαμε εμείς να είναι. Ίσως σου συμβαίνει αυτό.
Πόσο δίκιο έχεις!
Όσο για την κακοποίηση, νομίζω την υπέστην κι εγώ, κι ας ήταν μόνο λεκτική. 'Αν θέλεις να μακροημερεύσει αυτή η σχέση, πρέπει να φουσκώσεις'...
Κι εγώ ο ηλίθιος εκεί. Να μου λείπει διαρκώς τόσον καιρό τώρα.
Βοηθάει ο χρόνος, αλλά έχω κουραστεί να περιμένω να περάσει. Είναι σα να μη ζω τους τελευταίους 3.5 μήνες. Τίποτα δε μου δίνει χαρά, τίποτα δε με αναπαύει, με τίποτα δεν ξεχνιέμαι.
Τελικά, ναι, είχε δίκιο η ψυχολόγος. Ερωτεύτηκα αυτήν την εικόνα που, μέσω των δικών του διηγήσεων, στάσεων κ.λπ., έχτισα γι'αυτόν στο μυαλό μου, αυτή η εικόνα -τόσο διαφορετική από εμένα- με γοήτευσε και εξακολουθώ, δυστυχώς, να θεωρώ τον εαυτό μου υποδεέστερο (!!!) σε σύγκριση με αυτόν.
Μπερδεμένος είμαι και βαθύτατα θλιμμένος.
Σε ευχαριστώ phantom
Και καθώς οι φίλοι είναι δίπλα μου, αλλά ξύνομαι κι εγώ στην γκλίτσα του τσομπάνη, έμαθα χθες πως ο περί ου ο λόγος κάνει ταξιδάκι με φίλο του, στο εξωτερικό.
Και να τα stories με ξεσαλώματα, όπως μου μεταφέρθηκε.
Και μετά, ανακάλυψα σε αυτήν την τοποθεσία το προφίλ του σε app γνωριμιών. Οχι στο 'σοβαρό', όπου ζητάει ν'αγαπήσει και ν'αγαπηθεί, σε άλλο που προορίζεται για...κρεοπωλείο.
Και να οι ημίγυμνες προκλητικές φωτό με την επισήμανση 'εδώ για λίγες μέρες, ψάχνοντας να γνωρίσω απρόσμενα όμορφους ανθρώπους, ΜΕΓΑΛΟΣΩΜΟΥΣ ΚΑΙ ΜΥΩΔΕΙΣ, 24-34'..........
Τουτέστιν, ανοίξαμε και σας περιμένουμε.
Μπορεί να ήταν λάθος που έψαξα, απ' την άλλη είδα λιγάκι πιο καθαρά, αισθάνθηκα μια αηδία και σαφέστατα εξαπάτηση.
Ο άνθρωπος, που όταν ήμουν φάντασμα, στη χειρότερη φάση της ζωής μου, χωρίς ύπνο, χωρίς ψυχή, έτρεχε στα pride και φωτογραφίζονταν σχεδόν γυμνός, μέσα στην τρελή χαρά, όπως κατάλαβα από τις φωτογραφίες που είδα στη χθεσινή εφαρμογή.
Ο άνθρωπος που του έδωσα τα πάντα, κι άντε οικονομικά τ'αφήνω στην άκρη, συναισθηματικά και ψυχικά όμως είναι το πιο βαρύ.
Ο άνθρωπος, που όταν ήμαστε μαζί, δεν ήθελε τα ξενύχτια, ούτε να χάνει χρόνο από τα 'διαβάσματά' του, να κοιτάει τώρα που θα πρωτοφάει και ποιον θα πρωτοφάει, αν με εννοείτε...
Με πονάει αυτό και αναρωτιέμαι αν, κάποια στιγμή, θα άξιζε να βγάλω από μέσα μου όλα αυτά και να του τα απευθύνω κατά πρόσωπο, με ήρεμο τρόπο.
Μια πίκρα, μια αηδία, ένας πόνος, μια θλίψη, όλα μαζί
Τελικά καλό σου έκανε που τον "είδες" στα σοσιαλ μπας και τον απομυθοποιήσεις. Αρκεί να μην σου γίνει συνήθεια. Γιατί είναι εύκολο να λέμε όλοι οι απέξω απλά ξεκόλα ή άστο πίσω σου κτλ αλλά μπορώ να καταλάβω πως είναι να νιώθεις ότι έχεις δώσει (συναισθηματικά εννοώ) σε έναν άνθρωπο και δεν έχεις πάρει τίποτα πίσω.Quote:
Originally Posted by Lanis
Εγώ θα σου έλεγα αν νιώθεις έντονη την ανάγκη που είπες, να τον βρεις και να του τα πεις και να τα βγάλεις από μέσα σου, να το κάνεις. Δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα, μη σου πω θα νιώσει κι ανώτερος που κατάφερε και σε πλήγωσε ή σου προκάλεσε όλα αυτά τα συναισθήματα, αλλά θα ξαλαφρώσεις.
Να γράψεις έχεις σκεφτεί; Το γράψιμο βοηθάει αρκετά σε αυτές τις περιπτώσεις ώστε να βάλεις τις σκέψεις σου σε σειρά και να διώχνεις βάρος από μέσα σου. Μπορείς να ξεκινήσεις να γράφεις όλα αυτά που θες να του πεις. Και μόλις τελειώσεις αποφασίζεις μετά αν θες να του τα πεις κι από κοντά ή αν αρκούσε που τα έγραψες.
Πόσο δίκιο έχεις για τη διαφορά λόγων και πράξεων. Εννοώ ότι κι εγώ μπορώ να καταλάβω την ορθότητα των προτροπών των τρίτων, αλλά είναι δύσκολο όταν καλώ τον εαυτό μου να τις κάνει πράξη.
Πράγματι, έχω ακούσει κι από φίλους την ίδια άποψη, ότι δε θα σκαμπάσει από λόγια και ως εκ τούτου δε θα βγάλει πουθενά, το ίδιο μάλιστα διατύπωσε και ο θεραπευτής μου.
Το γράψιμο είναι ένα εργαλείο, αλλά σε αυτήν τη φάση αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να πιάσω μολύβι που λένε. Πρέπει, ίσως, να το προσπαθήσω κι ευχαριστώ.
Ρε παιδιά, αφού εν τέλει είναι μια πεταλουδίτσα (φονικό βαμπίρ στην περίπτωση), αφού γι'αυτόν η ζωή είναι κορμί, ίνσταγκραμ και διαρκές σεξ, γιατί η πρώτη του κουβέντα, πριν καν μάθει με ποιον μιλάει, πώς και ποιος είμαι, όταν τον πρωτογνώρισα στην εφαρμογή, ήταν "ψάχνω σχέση"; (καθ'ομολογίαν του όλοι οι προηγούμενοι πλην ενός τον χώρισαν οι ίδιοι στους 7 μήνες-1 χρόνο. Τυχαίο;).
Γιατί θεωρει πως οι "καλές ψυχές" αυτο θελουν να ακουσουν για να αφεθουν και να αποκτήσουν συναισθήματα.Quote:
Originally Posted by Lanis
Για μενα αν είχε πραγματικά την αυτοπεποιθηση ( που θελει να πιστευουν πως εχει) δεν θα περίμενε την αποδοχή και την επιβεβαιωση από δεκάδες συντρόφους, ούτε από τα λαικ στο ινσταγκραμ.
Αυτά. Το για το αν τον χωρισαν στους 7 μήνες ΑΝ θελουμε το πιστευουμε. Ο ρολος του όμορφου θυματος που θελει σχεση και αγάπη γίνεται πιο τζερτζελέδικος με μερικους κακους πρωην εραστες. :p
Από την αλλη μπορει όντως να τον χωρισαν και να προσπαθει να ξεπεράσει τη χυλόπιτα φτανοντας αριθμό ερωτικών συντρόφων στα τριψήφια νουμερα.
Αν έλεγε ότι ήθελε μόνο σεξ θα τον γέμιζες με ακριβά δώρα, ταξίδια κτλ;Quote:
Originally Posted by Lanis
Είναι πιο εύκολο για αυτόν να πουλήσει έρωτα για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί.
Έχει δίκιο ο θεραπευτής σου, συνήθως αυτά τα άτομα έχουν τόσο παγώσει το μέσα τους, που δεν έχει νόημα να περιμένεις ότι κάτι θα καταλάβει από αυτά που θα πεις. Εξάλλου θες να τα πεις με ποιο σκοπό; Με σκοπό να του αλλάξεις γνώμη και να είστε ξανά μαζί; Με σκοπό να τον κάνεις να νιώσει πόσο σε πόνεσε και να τον τιμωρήσεις; Ή με σκοπό να ξαλαφρώσεις εσύ ο ίδιος; Μόνο στην τελευταία περίπτωση αξίζει ο κόπος.
Παιδιά, ευχαριστώ όλους για τη συμπαράσταση.
Σπουργίτι, αυτό με την αυτοπεποίθηση πόσο σωστό! Φουλ ανασφάλειες, φουλ δίαιτες, φουλ χάπια κ.λπ. Κι όμως έκανε εμένα να αισθάνομαι άχρηστος και κατώτερός του. Είδατε πόσο έξυπνα το έπαιξε, για να καλύψει τις δικές του αδυναμίες;
Έχεις δίκιο για το ΑΝ έλεγε αλήθεια, ωστόσο σκέφτομαι ποιος μπορεί να τον αντέξει παραπάνω, χαχ. Κι έλεγε μεταξύ αστείου και σοβαρού 'ΕΓΩ θέλω να χωρίζω τον άλλον, για να μην πονάω' και να που του έκανα και αυτό το χατήρι.
Φτήνια, ρε γαμώτο, φτήνια .
Θέλω να πάθω αμνησία σε ό, τι τον αφορά.
Δε σε καταλαβαίνω γιατί ακόμη νιωθεις πως εισαι κατώτερος του.Quote:
Originally Posted by Lanis
Θεωρώ υπέροχο το να γυμνάζεται κάποιος και να προσεχει τη διατροφή του. Αρκει να μη κάνει ΜΟΝΟ αυτο όλη μερα.
Και αυτον για πόσο πιστευεις θα τον γεμίζουν τα πάρτι, το σεξ, τα ψωνια και οι βόλτες?
Ή να το θεσω αλλιως, για πόσο θα περνάει η μπογιά του ?
Καταλαβαίνω πως εισαι ενας ανθρωπος που καλλιεργει εξαιρετικά τον εσωτερικο του κοσμο. Μην απορριψεις τα γυμναστήρια και τις διατροφές επειδή το εκανε αυτος. Ισα ίσα, αν νιωθεις στο κομματι της εξωτερικής εμφάνισης ότι υστερείς να δουλέψεις ΚΑΙ σ αυτο!
Μπορεις σε 1 χρονο να εισαι αλλος ανθρωπος! Η καλύτερη επενδυση που μπορεις να κανεις για την αυτοπεποιθηση κ το σωμα σου είναι να σε φροντιζεις.
Σε εκμεταλλεύτηκε, και ευχαριστώ να λες που τελείωσε!
Elisabet, αν μου έλεγε πως για κάθε μας συνεύρεση ήθελε ένα ακριβό δώρο κι εγώ το δεχόμουν, θα ήμουν σαφώς άξιος της μοίρας μου -θα μου πεις, τώρα δεν είμαι; - , αλλά θα μιλούσαμε για μια ειλικρινή συμφωνία.
Ναι, θα ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, να μάθει πόσο κακό μου προκάλεσε, αλλά δε θα νιώσει κάτι, το πολύ πολύ να δείξει συγκατάβαση, και να αραδιάσει τα ευλογοφανή επιχειρήματά του, αυτά με τα οποία με έκανε πάντα να υποχωρώ και να απολογούμαι.
Τι να λέμε τώρα. Μέχρι και την ανάγκη μου να τον αγκαλιάζω και να τον νιώθω κοντά μου, όταν καθόμαστε στον καναπέ π.χ., είχε θεωρήσει κάποτε αιτία χωρισμού, λέγοντας μου ότι με κανέναν από τους πρώην του δεν είχε τόσο διαρκή σωματική επαφή κι ότι καταπιέζεται και μήπως εγώ ψάχνω κάτι άλλο. Μαντέψτε ποιος δέχτηκε να καταπνίξει την επιθυμία του...
Σπουργίτι, κάθε άλλο παρά απορρίπτω τα γυμναστήρια κ.λπ. μάλιστα, ασχολούμαι ανελλιπώς μια δεκαετία και με φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ. Το θέμα μου είναι ότι δέχτηκα να σκύψω το κεφάλι σε έναν άνθρωπο γεμάτο κόμπλεξ και ανασφάλειες, που θεωρούσε εαυτόν υπεράνω πάσης κριτικής. Μ'έμαθε, προφανώς, να νιώθω κατώτερός του, ώστε να μπορεί ο ίδιος να κάνει κουμάντο.
Μαντέψτε ποιος του δάνεισε, κατόπιν αιτήματός του, 500€ που του έλειπαν για την πλαστική επέμβαση στα αυτιά του (δεν έγραφαν καλά στις φωτογραφίες) και ποιος μετά από κάποιες ώρες κι ενώ τσίμπησε την πεντακοσάρα, ζήτησε το περίφημο 'διάλειμμα' στη σχέση.
Almalexia, προφανώς, αλλά στο απίθανο σενάριο που γυρνούσε μετανιωμένος, θα κινδύνευα να ενδώσω, πράγμα που δείχνει ότι δεν έχω γιατρευτεί ακόμα, δυστυχώς.
Αυτο που του πληρωσες τη πλαστική και σε χωρισε είναι το λιγότερο, τραγικο. Επρεπε να τον εχεις χωρίσει πολύ πιο πριν, αφου αυτός επεφτε λίγος για τα θελω και τις ανάγκες σου, όχι το αντίθετο.
Από περιεργεια, τον γνωρισες ονλαιν σωστά?
Το προφιλ σου το διατηρεις ακόμη στο σαιτ όπου τον γνωρισες?
Ναι, τον γνώρισα ον λάιν, όπως λες.
Τα προφίλ μας στο εν λόγω site, τα διαγράψαμε αμφότεροι καθώς προχωρούσε η γνωριμία μας, ωστόσο μετά τη λήξη της, όπως έχω ήδη πει, αυτά επαναδημιουργήθηκαν, εξ ου και ψάχνοντας έπεσα πάνω σε προφίλ του, που δημιούργησε τώρα που είναι σε ταξίδι και με το οποίο ζητάει ογκώδεις και μυώδεις τύπους κ.λπ.
Τα 500 τα τσίμπησε αφού μου είχε κλείσει κατάμουτρα το τηλέφωνο, μετά απο την -τελευταία, όπως αποδείχτηκε- διαφωνία μας κι αφού, προφανώς, είχε σκεφτεί τη λύση του 'διαλείμματος'. Κι όμως, τό κανε. Τι να λέμε...
Μπορεί να σας φαίνεται απαράδεκτα μελό για άνθρωπο της ηλικίας μου, αλλά δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο που βίωσα όλο αυτό το διάστημα.
Καλημέρα Lanis.Quote:
Originally Posted by Lanis
Δεν μου φαίνεται καθόλου απαράδεκτο αυτό που νιώθεις.
Ερωτεύτηκες και πληγώθηκες και σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει ηλικία.
Είναι λογικό να πονάς, να νιώθεις απογοήτευση, θυμό και πόνο.
Όλα αυτά είναι λογικά, δεν είναι τίποτα παραλογο.
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, θα περάσει και μερα με την μέρα θα νιώθεις καλύτερα.
Όταν πάρεις λίγο απόσταση από όλη την κατάσταση θα μπορείς να δεις πιο καθαρά ότι σίγουρα για καλό έγινε αυτός ο χωρισμός.
Χαίρομαι που παράλληλα δεν αφήνεις τον ευατο σου, γυμναστήριο, βόλτες με φίλους, να κάνεις πράγματα που σε χαλαρώνουν!
Ωραια, αφου επαναδημιουργηθηκαν διαλεξε εναν και πειτε καμια κουβεντα.Quote:
Originally Posted by Lanis
Δεν σε δεσμευει κανενας με το που πεις μια καλημέρα.
Ισως ετσι καταλάβει το μυαλο σου ότι υπάρχουν και αλλοι ανθρωποι στον κοσμο τουτο εκτός από τον πρωην.
Είχα ένα λωτό στην αυλή μου αλλά ξεράθηκε. :DQuote:
Originally Posted by Lanis
Πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ. Είναι πιο πιθανό μετά από πολλά χρόνια απλά να το θυμάσαι με μια άτονη γεύση πικρίας. Σχεδόν για τον καθένα μας υπάρχει κάτι σ' αυτή τη ζωή που δε θέλουμε να θυμόμαστε, από αθώες καταστάσεις στα παιδικά χρόνια που μας έκαναν να ντραπούμε πολύ μέχρι αυτό που βίωσες εσύ.
Ώστε παίζει και με τη φωτιά τώρα! Μην τον κάνει κανένας ογκώδης/μυώδης χορηγός αεροπλάνο και θέλει πενήντα πλαστικές μετά για να σουλουπωθεί. :DQuote:
Originally Posted by Lanis
Είναι αλήθεια ότι από κάποια ηλικία και μετά εγκαθίσταται μια απάθεια σε πολλούς, αλλά γενικά ως και τα 40 μπορείς να περιμένεις κάποιο μελό σε τέτοια θέματα. Εξαρτάται όμως πολύ και από το γενικότερο ψυχολογικό υπόβαθρο του ατόμου.Quote:
Originally Posted by Lanis
Καλημέρα και από μένα.
Προσπαθώ να μιλάω με άλλους στο σάιτ, ακόμα όμως υπάρχει η σύγκριση. Πέφτω σε αυτήν την παγίδα. Και, δυστυχώς, η κατάστασή μου δεν επιτρέπει ακόμα η σύγκριση να αποβαίνει υπέρ των νέων συνομιλητών.
Από την άλλη, βλέποντας το δικό του προφίλ σε αυτό το σάιτ, αναρωτιέμαι πόσο φτηνός μπορεί να είναι, αυτός ο κατα δήλωσή του πανέμορφος, που μπορεί να έχει όποιον θέλει, έχει ανάγκη τη διαμεσολάβηση των social media, ας εντάξουμε κι αυτά τα σάιτ στην εν λόγω κατηγορία.
Μακάρι, vox, να βοηθούσε ο λωτός. Και μακάρι να ήμουν απαθής. Ή κωλάνθρωπος, σαν αυτόν. Θα μου ήταν ευκολότερο. Η στα όρια της ψυχικής διαταραχής αναστάτωση που βίωσα είναι τόσο επώδυνη ακόμα και να τη θυμάμαι. Κι ακόμα δεν έχω πάρει μπροστά, εδώ που τα λέμε.
Με τρώει, επίσης, η σκέψη ότι καλοπερνάει παντοιοτρόπως κι εγώ δεν υπάρχω πουθενά στο πλάνο του, στο πεδίο του. Λέω, βέβαια, στον εαυτό μου ότι τροχός είναι που γυρίζει, αλλά είμαι και στη φάση που θέλω να απογοητευτεί κι αυτός, αν και είναι τόσο σκληρός και κοσμάρα. Μου είχε πει πως πέρυσι, αφού τον χώρισαν και ο ίδιος δεν το ήθελε, σηκώθηκε απογοητευμένος και πήγε στη Μύκονο και ξεσάλωσε. Χωρισμένος. Που αντίστοιχα εγώ φέτος σχεδόν άρχισα τα χάπια. Για τέτοια μιλάμε.
Πολλά μπράβο σου φιλε Lanis που μιλας με κοσμο, είναι μια πολύ καλή αρχή.
Και που κανεις συγκρισεις δεν πειράζει. Εχεις θυμό και πονάς και ειναι απόλυτα λογικό.
Όσο για τη Μυκονο, έκλαψα λίγο είναι η αλήθεια :p
Οσες φορές χώρισα δεν είχα σκεφτει ποτέ σαν αντιδοτο να παω Μυκονο να ξεσαλώσω. Λες να πιανει?
Μεταξυ μας είναι πολύ κλισέ ρε γαμωτο όλα αυτα που κάνει, δεν μπορω! Μενει να μας πεις πως ακουγε Nicki Minaj και Cardi B :p
Χαχα, σπουργίτι.
Nicki Minaj μπορεί όχι τόσο, αλλά Eurovision όλα απ'έξω κι ανακατωτά κι 'Ελενίτσα', έτσι αποκαλούσε τη Φουρέιρα. :)
Θες να κλάψεις κι άλλο, σπουργίτι; Όταν αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να πάει στον στρατό, χωρίζουμε, είπε, δε γίνεται να έχω δεσμό, εγώ θέλω να μπω μέσα και να κάνω όργια με τους φαντάρους.......
Αισθάνομαι, όμως, πως έχει εγκαθιδρυθεί μέσα μου μια θλίψη. Κοντεύουν 4 μήνες και όσο και αν ακούγεται υπερβολικό δεν έχει περάσει μία έστω μέρα ή μάλλον μισή ώρα μιας κάποιας ημέρας που να μη σκέφτομαι αυτόν και όλα αυτά. Ακόμα κι όταν κάνω οτιδήποτε άλλο υπάρχει ως backround αυτή η σκέψη, η εμμονή. Είναι εξαιρετικά βασανιστικό!
Πιστεύετε η αγωγή θα με χαλαρώσει λιγάκι;
Ο θεραπευτής μου την αποφεύγει, γιατί θεωρεί πως ενδεχομένως θα αναστείλει ό,τι θετικό μπορεί να προκύψει από όλη αυτήν τη διαδικασία ενδοσκόπησης.
Επίσης, γιατί σκέφτομαι το ταξίδι του και όλα αυτά που δυνητικά κάνει εκεί και ζηλεύω-στεναχωριέμαι-καταπιέζομαι;
Γιατι είσαι ακόμη ερωτευμένος και πονεμένος Lanis μου και είναι λογικά όλα αυτά..Quote:
Originally Posted by Lanis
Εγώ αναρωτιέμαι ήσουν σε όλες τις σχέσεις σου έτσι? Έψαχνες πάντα χειριστικα άτομα και είχες πάντα τόσο "παθητικό" ρόλο?