Συμφωνώ με τα όρια που λέτε, ακριβώς έτσι το βλέπω κι εγώ.
Κι αυτό της είπα κιόλας όταν το κουβεντιάσαμε. Οτι αυτό που μου ζητούσες τότε(απλά να την ακούω δηλαδή) , δεν μπορούσα να στο δώσω γιατί δεν ήμουν εγώ. Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να γίνει κάτι που δεν είναι, επειδή αυτό είχε ανάγκη ο άλλος. Αυτό ακριβώς ήταν και το παράπονο της. Οτι εγώ ήμουν χάλια ξέρω γω κι εσύ όταν άνοιγα συζήτηση για αυτό το θέμα (να κλαψουρίσει δηλαδή κι αφού το είχαμε κάνει εκατό φορές μέχρι τότε) άλλαζες θέμα και μου λεγες ένα άσχετο. Ναι άλλαζα θέμα και σου λεγα ένα άσχετο γιατί είχαμε κλαψουρίσει επί μήνες χωρίς αποτέλεσμα και δεν θεωρούσα ότι βοηθούσε ούτε εσένα το επιπλέον ούτε κι εγώ άντεχα άλλη κλάψα.
Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα ποτέ ακριβώς τι ήθελε/περίμενε από μένα ή γενικότερα εκείνο το διάστημα. Δηλαδή έχεις έναν φίλο/η που ξαφνικά μένει άνεργος (ξέρεις πως δεν έχει βιοποριστικό θέμα, δεν είναι θέμα ότι δεν θα χει να φάει πχ ή πού να μείνει, είναι καλυμμένα τα βασικά) και τον παίρνει από κάτω. Τι κάνεις; Το συζητάς στην αρχή, το αναλύεις από δω, το αναλύεις από κει, τον βλέπεις όμως ότι πέφτει όλο και πιο πολύ. Σκέφτεσαι γνωστούς και φίλους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν να βρει μια δουλειά, βλέπεις πως ούτε αυτό θέλει ενώ λέει πως το θέλει άρα καταλαβαίνεις πως είνια βαθύτερο το θέμα. Προσπαθείς να του κάνεις κουβέντα για ψυχολόγο, τρως πόρτα και άρνηση χοντρή με την δικαιολογία πως δεν υπάρχουν χρήματα. Άσχετο που την ίδια περίοδο μπορεί να δεις να κάνει ανακαίνιση στο σαλόνι πχ. Λες οκ, θέλει τον χρόνο της, ας προσπαθήσω να την ενθαρρύνω. Σε παίρνει ας πούμε και σου λέει άστα είμαι χάλια, πάλι δεν με δέχτηκαν σε μια συνέντευξη για δουλειά και λες εσύ "εντάξει προσπάθησε να μην απογοήτευεσαι όλο και κάτι θα βρεθεί" και ξαφνικά η άλλη θυμώνει. Οτι και καλά, με δουλεύεις; δεν καταλαβαίνεις πόσο πρόβλημα έχω; εσύ δεν θα απογοητευόσουν στην θέση μου; Και μένεις κάγκελο γιατί δεν ξέρεις τι να πεις. Ναι ίσως απογοητεύομουν αλλά θα θελα οι γύρω μου να μου υπενθυμίζουν πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και να προσπαθούν να με ενθαρρύνουν για να μην παραιτηθώ απτις προσπάθειες...και βλέπεις ότι θυμώνει περισσότερο. Οτι τα λες αυτά γιατί είσαι έξω από τον χορό, αν ήσουν στην θέση μου δεν θα τα έλεγες. Θυμάμαι που της είπα μια μέρα εκείνο το διάστημα, ότι τελικά τι θες να σου πω; Να πας να αυτοκτονήσεις; Γιατί πραγματικά δεν ήξερα τι έπρεπε να πω. Καταλάβαινα πως αυτό που ήθελε ήταν να απαντώ εγώ "πω πω, έχεις δίκιο, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, δεν έχεις ελπίδα", σα να ήθελε μόνο αυτό να ακούει κι οτιδήποτε άλλο την θύμωνε γιατί το ερμήνευε στο μυαλό της ως έλλειψη ενσυναίσθησης.
