Originally Posted by
Anten85
Νιώθω λίγο καλύτερα από χθες που έγραψα όσα με βασανίζουν.
Δεν ξέρω, αναρωτιέμαι αν την αγαπώ ακόμα.
Σίγουρα την αγάπησα. Και τυφλώθηκα.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να θεώρησε ότι δεν είχαμε κάτι κοινό μεταξύ μας.
Αν μου το έλεγε, θα με πείραζε αλλά θα καταλάβαινα.
Όταν της το έλεγα εγώ, πάνω σε μια συζήτηση, ότι εκείνη πιθανότατα θα πάει για ακαδημαϊκή καριέρα κλπ.
μου έλεγε ότι δεν το έβλεπε έτσι, μου ξεφούρνιζε ένα σωρό φούμαρα και μου πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Κι εγώ αγόραζα.
Οπότε, μάλλον με χρησιμοποίησε ξεκάθαρα για να περάσει καλά μέχρι να έρθει η ώρα να φύγει.
Αλλά, γνωρίζοντας ότι είμαι ένας χαμάλης χωρίς μέλλον, γιατί τόσο μελό, γιατί γράμματα, γιατί τόση ηθοποιία;
Δεν υπήρχε πρόθεση από μέρους μου να γίνω εμπόδιο σε όσα ήθελε να κάνει.
Θα ήμουν στήριγμα για όσο τραβούσε το πράγμα.
Δεν την πίεσα.
Απλά, κατάλαβα ότι δεν ήθελε και γι' αυτό διέκοψα.
Πιστεύω ότι όταν σου αρέσει κάποιος θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί του.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες, που έχουν και οικογένεια και παιδιά, και αποφασίζουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε κάποιο μεταπτυχιακό.
Καμία απ' αυτές δεν χώρισε τον άνδρα της, ούτε παράτησε τα παιδιά της.
Αλλά, εδώ, το θέμα δεν ήταν το μεταπτυχιακό (που σίγουρα είναι δύσκολο και θέλει σοβαρή μελέτη και χρόνο πολύ σε διάβασμα κλπ.).
Όμως, έχεις χρόνο για να βγαίνεις στις ταβέρνες με τους φίλους σου και να πηγαίνεις σε συναυλίες (όπως μου έγραφε αργότερα στα μηνύματα ότι πήγαινε) κλπ,
και δεν έχεις χρόνο να δεις εμένα για πέντε λεπτά, που ισχυρίζεσαι ότι σου αρέσω;