Originally Posted by
Antonis8
Τα ίδια κι εγώ.
Όλοι ήταν πάντα εναντίων μου. Ίσως οσμίζονται ότι είμαστε καλοί άνθρωποι. Είναι εντελώς παράλογα όσα μου λένε, όπως ακριβώς αυτά που σου έλεγε ο πατέρας σου. Φυσιολογικοί γονιοί και άνθρωποι με πολιτισμό, θα αναγνώριζαν ότι κάναμε κάτι σωστό, αντιθέτως όμως βασίζονυ τη γνώμη τους και τις νουθετήσεις τους σε διεφθαρμένους και αμόρφωτους χωριάτες. Του το είπα καθαρά "σιγά τις προσωπικότητες, ας κοιτάξουν τα χάλια τους" Αλλά ο πατέρας μου είναι άνθρωπος που επηρέαζεται παρά πολύ από τρίτους, δεν έχει καθόλου πυγμή. Έχουμε χίλια άλλα θέματα και κάθε φορά μου λέει για τις γάτες. Έκανε μάλιστα και διάγνωση και είπε ότι έχω "εμμονή με τις γάτες" Του είπα ότι δεν είναι γιατρός και του εξήγησα με λογικά επιχειρήματα ότι αυτό που λέει δεν ισχύει. Μου λέει δεν εχεις άλλα ενδιαφέροντα εκτός από τις γάτες. Του θύμισα ότι έχω εκδώσει βιβλίο, ότι μου αρέσει πολύ το διάβασμα και η τέχνη, και απλώς κούνησε το κεφάλι. Αλλά δεν το κάνουν μόνο για τις γάτες. Όταν είχα σχέση με τη Τσέχα που δεν τη χώνευαν, τα ίδια μου έλεγε, ότι ασχολούμαι μόνο με τη Τσέχα. Θέλουν απλώς να γκρινιάζουν και να κρίνουν.
Περιουσιακά; Στις αδερφές μου έχει δώσει τα πενταπλάσια από μένα και δεν του είπα ποτέ τίποτα και παρόλα αυτά και αυτές και αυτός λένε ότι εγώ είμαι ο "κακομαθημένος".
Έχω θέμα με τα αεροπλάνα και δεν ταξιδεύω συχνά, αλλά ναι, γιατί όχι, αν έρθω μπορούμε να πάμε για έναν χυμό Ορέστη (ο καφές μου φέρνει ταχυπαλμία) ;) Θα σου φέρω και ένα βιβλίο του Τόμας Μαν, τον Τριστάνο, μια μικρή νουβέλα (συνοπτική σχεδόν του Μαγικού Βουνού) που περιγράφει ακριβώς αυτή την αντίθεση ανάμεσα στα υγιή πνεύματα, που συχνά μάλιστα αντιμετωπίζονται ως άρρωστα από την κοινωνία (οι ήρωες είναι φυματικοί σε σανατόριο) και τους υγιής και στιβαρούς πολεμιστές της ζωής, τους κανονικούς πονηρούς ανθρώπους, που δεν έχουν ανησυχίες για τον θάνατο, που η ζωή τους είναι μια επίπεδη σταθερή μπίζνα.