Σφίξιμο στο στηθος

Quote:

---

Originally Posted by Skiouros8

Είναι δείκτης εμφράγματος και ναι συνήθως μένει μια εβδομάδα περιπου ανεβασμενη. Αν δεν ήταν λάθος και εφοσον ο καρδιολογος είδε τους άλλους δεικτες , δες το με έναν ορθοπεδικό ή ρευματολογο. Η τροπονινη μπορεί να ανέβει και λόγω μυοσκελετικων θεμάτων και τραυμάτων στην περιοχή του στήθους.


Για τ αντικαταθλιπτικα, εξαρτάται ποιο , σε τι δόση κλπ. Όλα τα χάπια θέλουν μια περίοδο προσαρμογης. Σε βλεπει ψυχοατρος; Καλυτερα να τα συζητήσεις μαζί του.

---

Προς το παρόν μόνο νευρολόγος. Ο καρδιολόγος τότε μου είπε πιο πολύ για λάθος το βλέπει. Εκτός και αν είχα χτυπήσει πέφτοντας και έφταιγε κ αυτό..λέω εγώ τι να πω πια και εγώ δεν ξέρω. Ακτινογραφία που είχα κάνει είχε βγει επίσης καθαρή. Άρα δεν έχω σπάσει τίποτα :Ρ Φυσικά και θα τα συζητήσω με ειδικό απλά πραγματικά ήθελα να τα γράψω εδώ να φύγουν από μέσα μου μάλλον και να μου πουν και άλλοι εμπειρίες. Μου φαίνεται απίστευτο τι μπορεί να κάνει το μυαλό.. Ευχαριστώ πάντως για το χρόνο σου!

Θα ήθελα να καταθέσω την εμπειρία μου ελπίζοντας ότι θα βοηθήσει τους/τις συνπασχοντες/συνπασχουσες.... Μεταξύ σοβαρού και αστείου θα έλεγα ότι έχω πάρει ντοκτορά στο θέμα σφίξιμο στο στήθος γιατί με τυραννούσε σχεδόν 10 χρόνια!(ευτυχώς όχι συνεχόμενα θα εξηγήσω παρακάτω) Πρώτη φορά με έπιασε όταν ήμουν 16-17 χρονων και για έναν ολόκληρο χρόνο (!) ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΟΛΗ ΜΕΡΑ, είχα σφίξιμο/βάρος στο στηθος. Απορώ κι εγώ πως το άντεξα τόσο καιρό...Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω σε όλους τους γιατρούς, πνευμονολογους, παθολόγους,καρδιολόγους, ορθοπεδικούς(μόνο σε γαστρεντερολογο δεν πήγα, γιατί μάλλον ήμουν πολύ μικρή για να εξετάσουν μήπως είχα θέματα από οισοφάγο/στομάχι), έκανα οποιαδήποτε εξέταση θα μπορούσε να δείξει κάποιο παθολογικό πρόβλημα που θα δικαιολογούσε ένα τέτοιο σύμπτωμα. Τίποτε το παθολογικό δε βρέθηκε, άρχισα να τρέχω σε νευρολόγους/ ψυχιάτρους και το πόρισμα όλων ήταν αγχωδης διαταραχή πανικού ( γιατί αυτό το σφίξιμο όλη μέρα με οδήγησε στο να παθαίνω και κρίσεις πανικού), αλλά επειδή ήμουν πολύ μικρή στην αρχή δεν θέλαν να μου δώσουν φαρμακα...Μέχρι και βελονισμό έκανα μπας και με βοηθήσει, τιποτα...Μια μικρή ανακούφιση άρχισα να νιώθω, όταν μετά από την ταλαιπωρία ολοκλήρου έτους ενας ψυχίατρος εδεησε να μου γράψει 0.25 ζαναξ ( μου είχαν πρωτύτερα συνταγογραφήσει bespar, δε μου κάνε απολύτως τίποτε, όπως επίσης απολύτως τίποτε δεν μου έκανε και το lexotanil). Αυτό με βοήθησε να αρχίσω να πείθομαι ότι όντως αυτό που ένιωθα ήταν ψυχοσωματικό...Ειλικρινά ανακουφίστηκα όταν μου συνταγογράφησαν αντικαταθλιπτικό ( ladose συγκεκριμένα). Μετά από έξη μήνες θεραπείας είχα απαλλαγει από το βάρος.Με ξαναεπισκεπτοταν βέβαια ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα επόμενα δέκα χρόνια αλλά έχοντας πλέον μια αποτελεσματική θεραπεία στο παρελθόν αντιμετωπιζόταν όλο και πιο εύκολα. Μέχρι που το συνηθισα τόσο πολύ (το σφίξιμο στο στήθος) ως σύμπτωμα άγχους ώστε το σώμα μου αποφάσισε να το απορριψει και να στραφεί σε νέα ψυχοσωματικά συμπτώματα για να εκφράζει τη δυσφορία του (ζαλάδες, σπασμοί εντέρου, πόνοι αρθρώσεων...). Αυτό μέχρι πρόσφατα,το Νοέμβριο του 2020, που κόλλησα κοβιντ και με έπιασε ξανά, από τον φόβο μου, σφίξιμο στο στήθος όλη μέρα, 26 χρόνια μετά την πρώτη φορά που το ενοιωσα και 20 χρόνια μετά την τελευταία φορά που έκανα θεραπεια για το συγκεκριμένο σύμπτωμα... Dragilan έπαιρνα ήδη για άλλα ψυχοσωματικά, πήρα λοιπόν το Νοεμβριο και κανένα 0,25 ζαναξ όταν με έπιανε πολύ έντονα μέχρι να περάσει το 20ημερο της καραντίνας και να βεβαιωθώ ότι δεν έχουν πάθει τίποτα τα πνευμόνια μου από τον κοβιντ, και όταν πέρασε η καραντίνα και το άγχος μου πέρασε και το σφίξιμο...Συγγνώμη για το σεντόνι ...

Quote:

---

Originally Posted by picamama

Θα ήθελα να καταθέσω την εμπειρία μου ελπίζοντας ότι θα βοηθήσει τους/τις συνπασχοντες/συνπασχουσες.... Μεταξύ σοβαρού και αστείου θα έλεγα ότι έχω πάρει ντοκτορά στο θέμα σφίξιμο στο στήθος γιατί με τυραννούσε σχεδόν 10 χρόνια!(ευτυχώς όχι συνεχόμενα θα εξηγήσω παρακάτω) Πρώτη φορά με έπιασε όταν ήμουν 16-17 χρονων και για έναν ολόκληρο χρόνο (!) ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΟΛΗ ΜΕΡΑ, είχα σφίξιμο/βάρος στο στηθος. Απορώ κι εγώ πως το άντεξα τόσο καιρό...Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω σε όλους τους γιατρούς, πνευμονολογους, παθολόγους,καρδιολόγους, ορθοπεδικούς(μόνο σε γαστρεντερολογο δεν πήγα, γιατί μάλλον ήμουν πολύ μικρή για να εξετάσουν μήπως είχα θέματα από οισοφάγο/στομάχι), έκανα οποιαδήποτε εξέταση θα μπορούσε να δείξει κάποιο παθολογικό πρόβλημα που θα δικαιολογούσε ένα τέτοιο σύμπτωμα. Τίποτε το παθολογικό δε βρέθηκε, άρχισα να τρέχω σε νευρολόγους/ ψυχιάτρους και το πόρισμα όλων ήταν αγχωδης διαταραχή πανικού ( γιατί αυτό το σφίξιμο όλη μέρα με οδήγησε στο να παθαίνω και κρίσεις πανικού), αλλά επειδή ήμουν πολύ μικρή στην αρχή δεν θέλαν να μου δώσουν φαρμακα...Μέχρι και βελονισμό έκανα μπας και με βοηθήσει, τιποτα...Μια μικρή ανακούφιση άρχισα να νιώθω, όταν μετά από την ταλαιπωρία ολοκλήρου έτους ενας ψυχίατρος εδεησε να μου γράψει 0.25 ζαναξ ( μου είχαν πρωτύτερα συνταγογραφήσει bespar, δε μου κάνε απολύτως τίποτε, όπως επίσης απολύτως τίποτε δεν μου έκανε και το lexotanil). Αυτό με βοήθησε να αρχίσω να πείθομαι ότι όντως αυτό που ένιωθα ήταν ψυχοσωματικό...Ειλικρινά ανακουφίστηκα όταν μου συνταγογράφησαν αντικαταθλιπτικό ( ladose συγκεκριμένα). Μετά από έξη μήνες θεραπείας είχα απαλλαγει από το βάρος.Με ξαναεπισκεπτοταν βέβαια ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα επόμενα δέκα χρόνια αλλά έχοντας πλέον μια αποτελεσματική θεραπεία στο παρελθόν αντιμετωπιζόταν όλο και πιο εύκολα. Μέχρι που το συνηθισα τόσο πολύ (το σφίξιμο στο στήθος) ως σύμπτωμα άγχους ώστε το σώμα μου αποφάσισε να το απορριψει και να στραφεί σε νέα ψυχοσωματικά συμπτώματα για να εκφράζει τη δυσφορία του (ζαλάδες, σπασμοί εντέρου, πόνοι αρθρώσεων...).Αυτό μέχρι πρόσφατα,το Νοέμβριο του 2020, που κόλλησα κοβιντ, και με έπιασε ξανά, από τον φόβο μου, σφίξιμο στο στήθος όλη μέρα, 26 χρόνια μετά την πρώτη φορά που το ενοιωσα και 20 χρόνια μετά την τελευταία φορά που έκανα θεραπεια για το συγκεκριμένο σύμπτωμα... Dragilan έπαιρνα ήδη για άλλα ψυχοσωματικά, πήρα λοιπόν το Νοεμβριο και κανένα 0,25 ζαναξ όταν με έπιανε πολύ έντονα μέχρι να περάσει το 20ημερο της καραντίνας και να βεβαιωθώ ότι δεν έχουν πάθει τίποτα τα πνευμόνια μου από τον κοβιντ, και όταν πέρασε η καραντίνα και το άγχος μου πέρασε και το σφίξιμο...Συγγνώμη για το σεντόνι ...

---

Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου.. με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα όταν βλέπω ότι υπάρχουν και άλλοι (δεν το εύχομαι σε κανέναν εννοείται). Διάβαζα τόσο καιρό για πόνους στο στηθος εδώ αλλά κανένας δεν έλεγε να τον έχει κάθε μέρα όλη μέρα και πάντα μου δημιουργείται η αμφιβολία αν τελικά έχω κάτι παθολογικο. Δεν ξέρω τι άλλο να κοιτάξω! Ελπίζω να μου περάσει και μένα με κάποιο αντικαταθληπτικο γιατί δεν το βλέπω αλλιώς.. Τώρα έχει ξεκινήσει και πονος στην πλατη και δεν λέει να μου φύγει από το μυαλό η ιδέα ότι κάτι δεν πάει καλά.. :(

Αγαπητή Wendy
δε χρειάζεται να με ευχαριστείς, χαίρομαι αν σε βοήθησα έστω και λίγο. Γι' αυτό άλλωστε έγραψα όλο αυτό το μακριναρι παραπάνω, χεχεχε.... Εύχομαι συντομα να βρεις λύση στο πρόβλημα σου γιατί, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια (τώρα είμαι 42 χρόνων),θυμάμαι σαν χθες την απόγνωση που ένοιωθα. Θυμάμαι στην αρχή το άγχος των ιατρικών εξετάσεων, σκεφτόμουν τι σοβαρό έχω κι αισθάνομαι έτσι, και μετά όταν δε βρέθηκε τίποτε το παθολογικό, υπήρχαν άλλες σκεψεις του στυλ "μήπως έχω κάτι πολύ σπάνιο και δε μου το βρίσκουν;", " αφού δεν έχω τίποτα γιατί δεν περνάει", και το χειροτερο μου ήταν "αφού δεν είμαι άρρωστη(σωματικά) πότε θα μου περάσει και θα αρχίσω να αισθάνομαι φυσιολογικά; μια ζωή έτσι θα είμαι σαν να μην μπορώ να πάρω ανάσα;" Και τοτε δεν είχαμε ούτε ίντερνετ ώστε να έχουμε τόση πληροφόρηση ή επικοινωνία με άλλους που περνούσαν τα ίδια και δεν ήξερα κανένα στον κύκλο μου που να ειχε κατι ανάλογο.Ευτυχως είχα πραγματικούς φίλους στο σχολείο που προσπαθούσαν να με κάνουν να νοιώσω καλύτερα, και οι γονείς μου ήταν ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι και με στηριζαν... Αν είχα τίποτε αναίσθητους γονείς που αποπαιρνουν τα παιδιά τους και δεν ασχολούνται μαζί τους, μπορεί να είχα φουντάρει από την πίεση...Τεσπά, το θέμα είναι ότι, εφόσον κάποιος έχει εξεταστεί από γιατρό και έχουν αποκλειστεί παθολογικά αιτία, ΝΑΙ, υπάρχουν έντονα σωματικά συμπτώματα, τα οποία μπορεί να επιμένουν για μήνες και για χρόνια και να οφείλονται αποκλειστικά σε άγχος και κατάθλιψη...Επίσης θα ήθελα να προσθέσω να μην απογοητευτεί κάποιος αν με την πρώτη θεραπεία (οποιουδήποτε είδους, είτε ψυχοθεραπευτική, είτε φαρμακευτική,είτε εναλλακτική) δεν δει σποτελεσμα γιατί αυτά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο και επιμονή ώστε να βρεθει αυτό που θα του ταιριάζει και θα τον βοηθήσει...Και σε σένα Wendy, και σε όλους όσους υποφέρουν από κάτι ανάλογο εύχομαι σύντομα να βρουν αυτό που θα τους ανακουφίσει.Καλο βράδυ!

Καλησπερα και από εμένα!! Εγώ θα σου πω με τη σειρα μου τα δικά μου μπας και σε βοηθήσω. Ξεκίνησε και εμένα έτσι ακριβώς με βάρος στο στήθος μεγάλο χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι είναι εννοείται φόβος μεγάλος κλπ. Γαστροσκόπηση έδειξε πανγαστριτιδα ο γιατρός όμως μου είπε δεν ευθύνεται το στομάχι για όλα αυτά που ένιωθα βάρος κλπ. Δεν το πιστεψα. Κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός. Τα χάπια δεν με έπιασαν. Πήγα σε άλλο γιατρό μου βρήκε και παλινδρόμηση. Ήμουν σίγουρη ότι ειχα βέβαια το ένιωθα. Με βοήθησε πολυ η μαστίχα αν θες μπορείς και εσυ να το δοκιμάσεις. Μετά από καιρό με αγωγή για το στομάχι κλπ με έπιασαν κρίσεις πανικου και εν τέλη έκτακτες. Με βοηθάει πολυ η γιόγκα δεν ξέρω αν σου αρέσει. Οι αναπνοές της είναι πολυ καλές. Επίσης το περπατημα. Η ότι γενικά σε χαλαρώνει. Κάθε ένας είναι διαφορετικός. Προσπάθησε να ακουσεις το σώμα σου και δες αν μπορείς ποτε και τι σε ενοχλεί μέσα στη μέρα. Εγώ άλλοτε το βρίσκω άλλοτε το χάνω. Δεν είμαστε και ρομπότ.

Quote:

---

Originally Posted by Elli19899

Καλησπερα και από εμένα!! Εγώ θα σου πω με τη σειρα μου τα δικά μου μπας και σε βοηθήσω. Ξεκίνησε και εμένα έτσι ακριβώς με βάρος στο στήθος μεγάλο χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι είναι εννοείται φόβος μεγάλος κλπ. Γαστροσκόπηση έδειξε πανγαστριτιδα ο γιατρός όμως μου είπε δεν ευθύνεται το στομάχι για όλα αυτά που ένιωθα βάρος κλπ. Δεν το πιστεψα. Κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός. Τα χάπια δεν με έπιασαν. Πήγα σε άλλο γιατρό μου βρήκε και παλινδρόμηση. Ήμουν σίγουρη ότι ειχα βέβαια το ένιωθα. Με βοήθησε πολυ η μαστίχα αν θες μπορείς και εσυ να το δοκιμάσεις. Μετά από καιρό με αγωγή για το στομάχι κλπ με έπιασαν κρίσεις πανικου και εν τέλη έκτακτες. Με βοηθάει πολυ η γιόγκα δεν ξέρω αν σου αρέσει. Οι αναπνοές της είναι πολυ καλές. Επίσης το περπατημα. Η ότι γενικά σε χαλαρώνει. Κάθε ένας είναι διαφορετικός. Προσπάθησε να ακουσεις το σώμα σου και δες αν μπορείς ποτε και τι σε ενοχλεί μέσα στη μέρα. Εγώ άλλοτε το βρίσκω άλλοτε το χάνω. Δεν είμαστε και ρομπότ.

---

Σ ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου.. Αυτό με την μαστίχα το κάνω κ εγω! Όπως και γιόγκα αλλά αυτοσχέδια στο σπίτι αναγκαστικά! Είναι και η κατάσταση τέτοια με την καραντίνα που σε εμάς με αγχωδης διαταραχές δεν βοηθάει και πολύ.. Ελπίζω να τελειώσει κάποια στιγμη και να είμαστε όλοι καλύτερα! Το κακό με μένα δεν είναι ότι φοβάμαι τόσο για τον εαυτό μου όσο το ότι έχω μικρό παιδί και είμαι πολλές ώρες μαζί του μόνη μου.. Άραγε περνάει ποτέ αυτό με την κατάλληλη αγωγή η θα το έχω για πάντα μόλις την κοβω; Ξέρω πολλούς στο περιβάλλον μου που για κάποιο ψυχοσωματικο πήραν για κάποιους μήνες αντικαταθληπτικο κ μετά το έκοψαν και όλα καλά. Αλλά απ ότι διαβάζω εδώ μέσα οι περισσότεροι υποτροπιασαν και ξανά τα ίδια.. Θέλω τη ζωή μου πίσω όπως ήμουν πριν λίγους μήνες. Εδώ μπήκα στο νοσοκομείο και υπέγραψα να φύγω μόνη μου γιατί δεν την παλευα εκεί μεσα. Δεν είχα τέτοιους φόβους. Μετά μου βγήκαν:(

Διαβάζοντας τα σχόλια αν και αρκετό καιρό μετά,θα ήθελα κι εγώ να γράψω με την σειρά μου ότι η πίεση στο στήθος μου παραμένει εδώ και 2 χρόνια με την προσθήκη διαφόρων άλλων συμπτωμάτων μέσα στον καιρό αυτό.Μετα από πολλές εξετάσεις που όλες ήταν φυσιολογικες(και επανεξετάσεις),όλοι οι γιατροί το αποδίδουν σε χρόνιο άγχος.
Πλέον προσπαθώ να ζω με αυτό και με οκά τα συμπτώματα,που φυσικά υπάρχουν στιγμές που είναι τόσο έντονα που πάλι με κάνουν να αμφιβάλω αν είναι άγχος.
Βλέπω αρκετές ίδιες περιπτώσεις με την δίκη μου που επίσης αποδίδονται σε άγχος και ελπίζω κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο όλα αυτά να εξαφανιστούν και να ζούμε φυσιολογικά όπως πριν.

Το παθενω και εγω αυτο ... νιωθω στο στηθος σαν σε πιεζει δαγκανα και να μην σε αφηνει αυτο το παθενω σπανια σε καταστασεις μεγαλου στρες , το παθα παρα πολυ στην εποχη της εξαρχης του covid που αρωσταιναν σχεδον ολοι εκει ασε