Printable View
Αααα.. άρα είσαι νηπιαγωγός! Τέλεια! Ναι είναι καλό να συμβουλευόμαστε έναν ειδικό πριν κάνουμε το οτιδήποτε. Νομίζω πως το έχω περιορίσει το κλάμα σε σχέση με το παρελθόν. Μικρότερη δεν μπορούσα να κάτσω μόνη στο σπίτι. Σκεφτόμουν διάφορα και έκλαιγα. Γι' αυτό είπα σε προηγούμενο ποστ πως είχα θέματα από μικρή.... απλώς δεν το έλεγα σε κανέναν. Το είπα μόνο στον άνδρα μου.
Ε εντάξει τι είναι τα 41 μπροστά σε 28... σιγά... ένα τσιγάρο δρόμος. Δεν είσαι μεγάλη. Και το ψαράκι είναι από τ' αγαπημένα μου ζώδια.
Καταλαβαίνω, είναι πολύ δύσκολο να είσαι μόνη στο σπίτι 24ωρα με δύο παιδάκια.. έτσι μια γνωστή μου, εκείνη έχει τέσσερα! Αλλά τι να κάνεις; Κι εγώ το ίδιο θα έπραττα... παράπονο το έχω που οι δικοί μου δούλευαν κι εμείς ήμασταν μόνα στο σπίτι... (πιο μικρά μας πρόσεχε μια θεία μας). Οπότε δεν θα ήθελα να κάνω το ίδιο στα παιδιά μου. Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη σε όλα. Τα παιδάκια τα κάνουμε για εμάς. Εννοείται πως θα τύχει και να μείνουν κάποια στιγμή στη γιαγιά, και να τα φροντίσει, αλλά σε λογικά πλαίσια. Ούτε θέλω να μου κάνουν τις δουλειές μου ή το φαγητό μου. Εγώ δεν ήθελα οικογένεια; Τι είναι τα παιδιά να τα παρκάρουμε στη γιαγιά;
Χαχαχα πολλοί μου το λένε αυτό, πραγματικά. Απορούν πώς βγήκα έτσι. Παλιότερα ήμουν έτσι σαν εσένα με τον μπαμπά μου, δεν μπορούσα με τίποτα να του κρατήσω μούτρα. Να φανταστείς τον είχα πιο πάνω από τη μαμά μου. Πλέον δεν μου βγαίνει να του πω κανένα γλυκόλογο... και λυπάμαι για αυτό.
Την άλλη Τετάρτη έχω γενέθλια.... να το κρατήσω ως τότε; Ποια η γνώμη σου; Φοβάμαι μην τυχόν και δεν με πάρει να μου ευχηθεί... θα γίνω χάλια. Μήπως να κάνω το πρώτο βήμα πριν από τότε;
Είναι τρομερά εγωιστής... κάτι είχα καταλάβει αλλά δεν περίμενα να είναι τόσο ακόμα και με την ίδια του την κόρη. Η μανία επιβολής της άποψής του υπήρχε πάντα... ήμουν στραβή όμως κ δεν το καταλάβαινα... Μακάρι...αλλά χλωμό το κόβω!
εσυ θα αποφασισεις για την ζωή σου και την σχεση σου,οχι οι γονεις σου
αυτοQuote:
Originally Posted by el.gre
+1000
Δεν ειναι ευκολο,αλλα πρεπει να θεσεις καποια ορια γιατι δικη σου ειναι η ζωη.Quote:
Originally Posted by Sandraki
Αν βάλει τον εγωισμό του πάνω από μια τέτοια μέρα τι να πω τότε...Quote:
Originally Posted by Sandraki
Δεν τον ξέρω ,αλλά δεν μπορεί να πράξει τόσο σκληρά,γιατί ξέρει πολύ καλά το παιδί του και πατάει πάνω στην ευαισθησία του ......νομίζω πλέον αυτό κάνει αν δεν κάνω λάθος...ποντάρει στο ότι δεν αντέχεις όλο αυτό συναισθηματικά και κάποια στιγμή θα πας με τα νερά του...
Τι στο καλό ποια τι έχει να χωρίσει ?
Κάνε υπομονή και άσε τις μέρες να κυλήσουν ...μια εβδομάδα είναι ...Άστον μήπως και αυτή η μέρα να είναι η αρχή που επιτέλους θα καταλάβει ότι μεγάλωσες αρκετά ώστε να μην μπορεί να επιβάλλεται τόσο όσο να επηρεάζει πλέον την ζωή σου .
χαχαχαχαχαχαχαQuote:
Originally Posted by Marilou
Μαριλου που το σκεφτηκες αυτό το <<εκπαιδευουσι τέκνα>>;
Με εκανες και γελασα βραδιατικα.
50 χιλιόμετρα για αυτούς δεν είναι τίποτα. Αν ήταν στο χέρι τους θα μπορούσαν να είναι κάθε μέρα στο σπίτι μου. Να φανταστείς όσο σπούδαζα έφυγα για Εράσμους και πρακτική 600 χιλιόμετρα μακριά και ερχόντουσαν Σαββατοκύριακο παρά Σαββατοκύριακο. Κι αν όχι μόνοι τους πολλές φορές κουβαλούσαν και φίλους, κουμπάρους, ανιψια... Εγώ χαζή που το δεχομουν θα μου πεις! Σκεφτόμουν πως αυτοί μου πληρωναν σπίτι , ενοίκια κτλ... οπότε θεωρούσα πως δεν είχα το δικαίωμα να μην τους δέχομαι σπίτι.Quote:
Originally Posted by Tyrion Baratheon
Δεν είμαι και τόσο μακριά λοιπόν. Μακάρι να ήμουν σε άλλη ήπειρο για να γλιτώσω! Αφού στην αρχή της σχέσης μου που πήγα να μείνω με το αγόρι μου, όπως και να το κάνουμε μου έλειπαν. Τόσα χρόνια μαζί τους ζούσα. Μου είχαν προτείνει να μετακομίσουν στην πόλη που έμενα πλέον εγώ!
Ναι ήδη έθεσα πολλά.Quote:
Originally Posted by Tyrion Baratheon
Επίσης πλέον εγώ πηγαίνω κυρίως να τους δω. Ίσως να έρθει η μαμά μου στο τρίμηνο μια φορά... Η αδερφή μου όποτε το θυμηθεί και δεν έχει παρέα , μπορεί να πεταχτεί να κάνει καμία βόλτα σ εμάς... Τον μπαμπά μου μετά από διάφορα σκηνικά δεν του επιτρέπω να έρθει. Πάω εγώ και τον βλέπω. Και τώρα φυσικά έχουν να λένε... Και δεν είναι εύκολο να μην με στεναχωρεί που καταλαβαίνω πως βγάζουν φτυάρι σε φίλους και γνωστούς για μένα. Ο ίδιος μου ο θείος ήρθε και με προσέγγισε γιατί τον έβαλε η μάνα μου, (η μάνα μου τον καλεί μόνο όταν τον έχει ανάγκη). Τάχα τρελάθηκα και τους συμπεριφέρομαι ανάρμοστα , το βρωμοπαιδο. Έπειτα του εξήγησα πέντε πράγματα και άρχισε να μου ξερναει διαφορα γεγονότα του παρελθόντος. Κατάλαβε κι εκείνος πως οι δικοί μου παραλογιζονται! Ε μετά από αυτό μετά από ένα τετράμηνο μάλωσαν άγρια και με αυτόν (για άσχετο λόγο) και αναγκάστηκα να κόψω και εγώ επαφές. Ιστορίες για άγριους γενικά κι εγώ ανάμεσα!
Αχ Marilou σαν να ακούω την πεθερά μου. Τις ξερει τις ευαισθησίες μου για αυτό και πατάει επάνω.... Καρφακι δεν του καίγεται... Το ίδιο ευαίσθητος είναι κι αυτός. Από εκείνον πήρα , αλλά ο εγωισμός φαίνεται είναι πιο πάνω. Ποντάρει πραγματικά πως δεν θα αντέξω συναισθηματικα και θα χωρίσω και θα γυρίσω πίσω σε αυτόν. Ακριβώς αυτό κάνει. Η σύγκριση είναι μεγάλη, αυτό δεν μπορεί να αντέξει. Η σύγκριση σαν μπαμπάς και μαμά, σαν σπιτικό, σαν επιτυχημένος επαγγελματίας (που δεν είναι, και μας το έκρυβε χρόνια αλλά μας το ξεφουρνισε η μαμα κρυφά για να ξέρουμε τι γίνεται)...τι να σου πω;Quote:
Originally Posted by Marilou
Πέρα από τα γενέθλια μου που ναι κάνω υπομονή δεν είναι κάτι...έχω κι ακόμα ένα άγχος. Όπως σου είπα , ο πεθερός μου δεν είναι πολύ στα καλά του. Φοβάμαι χτύπα ξύλο μην πάθει τίποτα και δεν εμφανιστεί ο άλλος ούτε στην κηδεία μόνο και μόνο επειδή μάλωσε μαζί μου. Στον άνδρα μου δεν έχω πει κάτι για το τελευταίο μαλωμα. Έχει πολλά στο νου του για να τον φορτώνω έξτρα. Μετά....ποιος παπάς και ποιος κουμπάρος! Κλαφτα Χαραλαμπε!
Έχει απόλυτο δίκιο! Εγώ αυτή τη στιγμή εκπαιδεύομαι! Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί ήταν απαραίτητο να γίνει.Quote:
Originally Posted by Tyrion Baratheon
Με τους γονείς του φίλου σου θα ήταν καλό μη συζητάς το θέμα που έχεις με τους γονείς σου γιατί με τον τρόπο τους το μεγαλώνουν.
Έχω μεγαλώσει με δύο γονείς σκληρους ( ο καθένας με τον τρόπο του) αλλά το γεγονός ότι περίμενα να μου προσφέρουν κάτι με τον τρόπο που ήθελα με έκανε να απογοητευομαι περισσότερο. Έχεις αναφέρει περιστατικά τα οποία τα βλέπεις μόνο από την αρνητική πλευρά και είναι άδικο για τους γονείς σου. Η μεταξύ σας σχέση δεν θα αλλάξει επειδή θα έρθουν στα μέτρα που θες αλλά επειδή θα σου δείχνουν την αγάπη τους με καλύτερο τρόπο.
Με τον ψυχολόγο μιλήσατε για την σχέση που έχεις με τους γονείς σου;
Μπορεί να κάνω λάθος που μιλάω στην πεθερά μου, μόνο στην πεθερά μου αλλά πώς να στο πω... Ξαλαφρωνω... Νιώθω καλύτερα. Δεν μπορεί να με καταλάβει κανένας άλλος τόσο καλά. Και δεν τα λέει στον γιο της. Μένουν μεταξύ μας. Ο,τι θέλω του το λέω εγώ.Quote:
Originally Posted by george1520
Επίσης ένα ακόμα λάθος που κάνω είναι να συγκρίνω τους δικούς μου γονεις με τους γονείς του αγοριού μου αρχικά και στη συνέχεια με γονείς φιλενάδων μου. Και απογοητεύομαι. Να σου πω την αλήθεια και μικρότερη με πείραζαν συμπεριφορες τους αλλά ήμουν μόνη μου απέναντι τους. Ούτε είχα μέτρο σύγκρισης στο βαθμό που έχω τώρα. Πχ θυμωνα που έλειπαν ώρες από το σπίτι, έκλαιγα και πήγαινα και μύριζα τις πιτζαμες της μαμάς μου κρυφά γιατί μου έλειπε. Θυμωνα που είχαμε μόνο δύο φορές την εβδομάδα καινούργιο φαγητό γιατί δεν προλάβαινε να μαγειρέψει. Θυμωνα που επέστρεφε σπίτι και γκρινιαζε γιατί δεν πλυναμε τα πιάτα (που είναι νορμάλ) αλλά τι στο καλό; Μαμά μας είσαι αν δεν μας φροντίσεις εσύ τότε ποιος; Δεν διαβαζαμε μαζί...είχαμε δασκάλες γιατί δεν προλάβαινε να ασχοληθεί. Κι ο μπαμπάς ούτε λόγος. Δεν έκανε τίποτα άλλο στο σπίτι πέρα από το να πηγαίνει στον μανάβη και εμάς στα φροντιστήρια. Και το βασικότερο που το βλέπω και μ ενοχλεί τώρα, ουσιαστική σχέση μαμάς κόρης δεν είχαμε ποτέ. Δεν μπορούσα να της μιλήσω , να της ανοιχτω για το πώς νιώθω, τι με προβληματίζει, τι με στεναχωρεί... Για τις σχέσεις μου με τ αγόρια στην εφηβεία. Τίποτα... Ακόμα και τώρα την καλώ κάθε μεσημέρι μετά τη δουλειά και μιλάμε μερικά δευτερόλεπτα... -τι κάνεις -καλα, εσύ; -πως πήγε η δουλειά; -καλα η δικιά σου; -καλα , μια τρέλα -καταλαβα, υπομονή. -εγινε αγάπη μου να ξεκουραστείς , καλό μεσημέρι. Αυτό... Δηλαδή ούτε στο τηλέφωνο δεν μιλάμε πολύ, όταν ήμουν στο σπίτι και έμενα εκεί ο καθένας ήταν στο λάπτοπ του, ο άλλος στην τηλεόραση και στο κινητό...επικοινωνία μηδέν. Απλώς ζούσαμε όλοι μαζί σαν φυσικές παρουσίες. Πριν μετακομίσουμε στο δικό μας σπίτι με το αγόρι μου, έμενα κάποια βραδια στο πατρικό μου και κάποια στον φίλο μου. Ε όταν έμενα στο πατρικό μου τους παρακαλούσα να ανταλλάξουμε μια κουβέντα. Και το έκανα θέμα. Πήγαινα να περάσουμε μαζί το βράδυ και χαζευαν survivor χωρίς να έχουν όρεξη να μιλήσουν. Κι έπειτα όταν έμενα στον φίλο μου γκρινιαζαν γιατί τους έλειπα. Δεν έβγαζα άκρη.
Ναι εννοείται πως τα συζήτησα και τα ανέλυσα όλα αυτά με τον ψυχολόγο...
Ποιος είναι ο σωστός /καλύτερος τρόπος να δείχνεις την αγάπη σου στο παιδί σου;Quote:
Originally Posted by george1520
Την πεθερά σου ε?Εντάξει με ισοπέδωσες πρωινιακτικο (πλακα κάνω φυσικά!)Quote:
Originally Posted by Sandraki
Κοιτα μπορεί κάποια εδω μέσα που γράφω να φαίνονται παρατραβηγμενα για ορισμένους οχι γιατι θέλω να το παίξω διπλωμάτης ,αλλα γιατί μπορω πλέον και βλέπω τα πράγματα και από τις δυο οπτικές γωνίες.
Και αυτή του παιδιού αλλά και αυτή του γονιού ...εχει τεράστια διαφορά και μόνο οταν κάνεις δικα σου παιδιά θα το διαπιστώσεις ....υποθετικά αισθήματα δεν υπάρχουν να το ξερεις (δηλαδή υποθέτω οταν κάνω παιδιά θα νοιώθω ετσι...)
Ποσες φορες διαφωνουσα με την μαμα μου και μου έλεγε ¨θα με καταλάβεις μόνο οταν γίνεις και εσυ μάνα¨και εγω τότε κουνούσα αδιάφορα το κεφάλι μου....Ποσο δικιο ειχε να ηξερες !
Καποιες συμπεριφορές ειναι δυσκολο να τις καταλάβει ενα παιδι οτι γίνονται για το καλό του(οχι βεβαια τωρα του πατερα σου)γι αυτο και παντα αφήνειςενα παραθυράκι.
Ξερει τι λεει η πεθερα σου και να την ακους. Και στο λεω αυτο γιατι καλυστα μπορουσε να σου πει τα αντιθετα ...Να σε στρέψει ενάντια στους γονείς σου προκειμένου να σας έχει μονο κοντας της ...Πόσες πεθερές το κανουν αυτο προκειμένου να εχουν, ειδικα τους μοναχογιούς κοντας τους και κατά καποιο να τους ελενχουν.
Να συζητάς αν την εμπιστεύεσαι μαζί της ΑΛΛΑ (πολυ σημαντικό)πρωτα συζητάς με τον αντρα σου και μετά με εκεινη. Εσεις είστε οι βάσεις για το σπίτι σας ,εσείς αρχικά πρεπει να τα βρίσκεται ,ολοι οι άλλοι ερχονται μετα...
Τωρα, βρε καλο μου γιατι φορτώνεσαι και με άλλες ευθύνες που πάλι δεν σου αναλογούν...Έκανες ένα σενάριο τώρα ,αν ου μη γέννετω πάθει κατι ο πεθερος σου και δεν εμφανιστει ο πατερας σου..
Ξερω χτυπάει κάπως αλλά γιατι να επομιστεις και εσύ αυτη την απαράδεκτη συμπεριφορα του..
Γιατι απαράδεκτη θα είναι .Ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις οχι απλως βάζουμε τον εγωισμό μας στην άκρη ,τον καταπατάμε προκείμενου να ειμαστε δίπλα σε ανθρώπους που πονούν πραγματικά εκείνη την στιγμή και μας χρειαζονται διπλά τους.
Εκεινες τις στιγμες εσυ θα έχεις άλλες έννοιες ,ξέρεις τι κουράγιο και συμπαράσταση θα χρειάζεται ο άντρας σου????
Ακομα και ο πιο σκληρός άντρας εκείνη την στιγμή λυγίζει....(εικοσι χρονια δεν τον ειχα δει ποτε να λυγίζει και να κλαίει ούτε μια στιγμη τον δικο μου μόνο οταν έχασε τους δικούς του έκλαιγε σαν μικρο παιδί,αυτο τα λεει όλα...)
Και σε αυτο το κομμάτι αν παλι θες να το σκέφτεσαι ,να σκέφτεσαι πόσο δυνατή πρεπει να γίνεις οχι για να αντέξεις την συμπεριφορά του πατέρα σου ,αλλά για να φανείς εσυ αυτή την φορά βράχος στα μάτια του άντρα σου!
Οχι απαραίτητο ,αναγκαίο ειναι να εκπαιδευομαστε ,άλλοι πολύ ,άλλοι λιγο ...Quote:
Originally Posted by Sandraki
Σιγουρα αυτός που μας τα στελνει κατι ξέρει παραπάνω ,ξέρει τι μπορούμε να αντέξουμε και γι αυτό τα κάνει...Να ανακαλύψουμε και εμείς οι ιδιοι τι δύναμη κρύβουμε μέσα μας και μέχρι που ειμαστε ικανοί να φτάσουμε ,ετσι θα το βλεπεις!
Δεν τα είχα ούτε εγώ αυτά που λες, συν ότι έτρωγα ξύλο, βρισιές κτλ. Κι εγώ πίστευα πως ήμουν εντάξει με όλο αυτό αλλά δεν ήμουν.
Να συζητάς το θέμα αυτό αφού το έχεις ανάγκη με τους φίλους σου και όχι με τους γονείς του φίλου σου.. Ο τρόπος της σε κάνει να απογοητευεσαι περισσότερο. Δεν της πέφτει λόγος εξάλλου.
Όσο για τους γονείς σου. Περίμενες μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, σύμφωνα με το παράδειγμα που έδωσες και δεν έβλεπες τίποτα άλλο. Το γεγονός ότι λένε πως τους λείπεις δείχνει ότι σε θέλουν στην ζωή τους. Εσύ βλέπεις μόνο ότι δεν σε παίρνουν τηλέφωνο, δεν κάνουν το ένα και το άλλο. Είναι μια παγίδα που έπεφτα κι εγώ συνέχεια και γινόμουν χειρότερα.. Δεν είναι όλοι άνθρωποι συναισθηματικοι, δεν ξέρουν όλοι να δείχνουν την αγάπη τους με καλο τρόπο, άλλοι θεωρούν την αγάπη ως αδυναμία και φοβούνται να εκδηλωθούν (ακόμη και οι γονείς).. Μη περιμένεις τρομερές αλλαγές. Μην του στήνεις στον τοίχο με την πρώτη ευκαιρία και σίγουρα μην τους συγκρίνεις με τους γονείς του φίλου σου, των φίλων σου ή αυτών που μας δείχνουν στην τηλεόραση.
Έχω ακούσει την μάνα μου να δίνει συμβουλές σε μια άλλη μανα για το πως να φέρεται καλύτερα στο παιδί της ενώ στο σπίτι της η συμπεριφορά της ήταν άθλια.
Ο σωστός/ καλύτερος τρόπος δεν ξέρω ποιος είναι. Θεωρώ πως αν ο γονιός σέβεται το παιδί του είναι αρκετό.
Μαριλου και μας μας είπε κάτι παρόμοιο η μάνα μου του τύπου "Εύχομαι όταν κάνετε κι εσείς παιδιά να μην σας συμπεριφέρονται έτσι", ελπίζω να μην είναι το ίδιο ούτε να βγει σωστή. Γιατί αρχικά εμείς δεν θα επεμβαίνουμε στις ζωές των παιδιών μας. Η πεθερά μου έχω να σου πω πως μια από τις πολλές φορές που μίλησε στην μαμά μου της είπε "εγώ είμαι μητέρα μοναχογιού και μόλις έμαθα πως η κόρη σου θα πάει στον ψυχολόγο, είπα και στον γιο μου και σε σένα πως πρέπει να το στηρίξουμε το παιδί και να το βοηθήσουμε να δυναμωσει , αν και δεν πίστεψα στιγμή πως τον χρειάζεται. Άλλη να ήταν θα του είχε πει, τα μπογαλακια σου και σ άλλη παραλία. Εσύ, της είπε, τι θα έκανες αν μάθαινες κάτι τέτοιο για τον γιο μου και ήσουν στη θέση μου; Θα τους χώριζα είπε η μαμά μου."... Προσπάθησε κι εκείνη πολύ να έχουμε καλές σχέσεις. Τώρα ακόμα κι ο γιος της της βάζει τερμπιε και καλά κάνει γιατί έχουν βάλει διάφορα λόγια στο στόμα της κατά καιρούς σε μένα, για να χαλάσουν τη σχέση μου μαζί της.Quote:
Originally Posted by Marilou
Την προηγούμενη εβδομάδα Μαριλου ήταν πολύ χάλια ο δικός μου για να του φορτώσω και το θέμα του μπαμπά μου. Ήταν πολύ στεναχωρεμενος για τον πατέρα του και τρομερά αφηρημένος. Δεν ήξερε ούτε τι μέρα ήταν να φανταστείς. Για αυτό και δεν με κατάλαβε φυσικά, αλλιώς θα είχε καταλάβει πως κάτι έγινε. Ο ψυχολόγος μου έλεγε , δες πως το σπίτι σου είναι ένα κάστρο και πρέπει να το προστατέψεις με κάθε τρόπο για να μην πέσει και ν απορροφήσεις όλους τους κραδασμούς. Αυτό εκανα. Σωστό; Λάθος; Θα δείξει. Τουλάχιστον το σπίτι μου είναι ηρεμο... Απλώς μίλησα στην πεθερά μου γιατί θα εσκαγα. Δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν άλλον. Παρόρμηση ηταν... Ίσως να μην έπρεπε. Εννοείται πως δεν της ξεφεύγει τσιμουδια στον γιο της. Δεν γίνεται συχνά αυτό. Δεν ήθελα να τον πιέσω παραπάνω. Ήταν χάλια.
Το να κάνει κάτι τέτοιο ο μπαμπάς μου περνάει πολύ έντονα από το μυαλό μου γιατί το ξαναέκανε πέρυσι. Στην γιαγιά του. Με την οποία ο πατέρας μου είχαν πιει καφέδες, του είχε κάνει η γιαγιά το τραπέζι έξω στη γιορτή της, είχε πάει στο σπίτι της, εμένα μου φεροταν η γυναίκα σαν πριγκίπισσα, μας έδωσε χρήματα να πάρουμε τηλεορασαρα τελευταίας τεχνολογίας.... Γενικά με είχε στα πούπουλα η γυναίκα. Κι ο μπαμπάς μου επειδή θύμωσε με την πεθερά μου δεν φάνηκε στην κηδεία. Δεν πήρε να πει ούτε συλλυπητήρια. Και δεν του έφταιγε σε κάτι η γιαγιά. ( Είναι τάχα μου και της εκκλησίας ο πατέρας). Κατάλαβες; Εγώ δεν φταίω για την συμπεριφορά του αλλά εγώ εκτίθεμαι. Εγώ μαλώνω και πάει λέγοντας. Η μαμά μου δεν τον μαζεύει...
Και ναι πρώτη φορά κι εγώ τον είδα τότε να κλαίει σαν μωρό παιδί. Για αυτό κάναμε πέρυσι να μιλήσουμε 3,5 μήνες με τον μπαμπά μου. Είχα θυμώσει πολύ.
Έχεις δίκιο, όλα αυτά είναι δοκιμασίες. Επίσης ο ψυχολόγος μου έλεγε, δες το πρόβλημα σου σαν κομμάτι του εαυτού σου και αγκάλιασε το, θα σε κάνει να γίνεις πιο δυνατή και να ξεπεράσεις κάθε τέτοια δυσκολία. Δες την θετική πλευρά της κατάστασης.
Εγώ πιστεύω πως όλα εδώ πληρώνονται , και δυστυχώς άσχημες συμπεριφορές του πατέρα μου θα πληρωθούν τώρα... Από εμάς... ☹️ Γιατί συμπεριφερθηκε άσχημα σε πολύ κόσμο.
Αχα ναι δείχνουν πως με θέλουν στη ζωή τους... Απλώς είναι παρεμβατικοι κι όσο περισσότερο είμαστε κοντά τόσο παραπάνω προσπαθούν να επιβληθούν. Με αντιμετωπίζουν ακόμα σαν να είμαι δέκα χρόνων. Πχ.θελησαν να μου πάρουν αυτοκίνητο. Δεν με ρώτησαν τι μπορεί να θέλω, πώς θα μου αρεζε , έστω το χρώμα! Τίποτα. Διάλεξαν ένα μεταχειρισμένο που τους άρεσε και είπαν αυτό. Θα με πεις αχάριστη, αλλά ...εγώ θα το οδηγάω...θα μπορούσαν να ρωτήσουν την γνώμη μου. Όχι, αυτό που ήθελαν και ήξεραν πως θα με βολεψει αυτοί. Δηλαδή πάνε να κάνουν μια πρόοδο αλλά με λάθος τρόπο. Και θα μου πεις πάλι πως δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν πρέπει να περιμένω μια συγκεκριμένη συμπεριφορά γιατί φυσικα δεν έχουν μάθει έτσι.Quote:
Originally Posted by george1520
Καταλαβαίνω απόλυτα τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι. Τα έχω ζήσει και τα ζω.. Συζητάω μαζί σου όπως συζητούσε η ψυχολόγος και με βοήθησε στο να βλέπω μια κατάσταση κι από την πλευρά των δικών μου (δεν σημαίνει ότι τους δικαιολογώ ταυτόχρονα).Quote:
Originally Posted by Sandraki
Εγώ θυμάμαι ήθελα να αφήσω τα μαλλιά μου να μεγαλώσουν και η μάνα μου δεν ήθελε και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι μου στον τοίχο. Ένα παράδειγμα που δεν πέρασε το δικό μου τότε.
Έχεις γράψει πιο πάνω ότι με τους γονείς σου δεν περνούσες χρόνο όταν ήσουν μικρή.. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Γιατί συνεχίζεις να απογοητευεσαι; Αυτό δεν έκαναν πάντα;
[QUOTE=george1520;1132573]Καταλαβαίνω απόλυτα τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι. Τα έχω ζήσει και τα ζω.. Συζητάω μαζί σου όπως συζητούσε η ψυχολόγος και με βοήθησε στο να βλέπω μια κατάσταση κι από την πλευρά των δικών μου (δεν σημαίνει ότι τους δικαιολογώ ταυτόχρονα).
Εγώ θυμάμαι ήθελα να αφήσω τα μαλλιά μου να μεγαλώσουν και η μάνα μου δεν ήθελε και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι μου στον τοίχο. Ένα παράδειγμα που δεν πέρασε το δικό μου τότε.
Έχεις γράψει πιο πάνω ότι με τους γονείς σου δεν περνούσες χρόνο όταν ήσουν μικρή.. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Γιατί συνεχίζεις να απογοητευεσαι; Αυτό δεν έκαναν πάντα;[/QUOTE
Ναι .... Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Απλώς τόσα χρόνια δεν τους έλεγα τι μ ενοχλουσε και τώρα που ξεσκεπάστηκα (κάτι που δεν ήταν εύκολο για μένα, να βγάλω τα εσώψυχα τόσων ετών) περίμενα κάτι να αλλάξουν. Αυτοί βέβαια δεν με πιστεύουν. Όταν λες σε κάποιον τι σε πειράζει δεν περιμένεις να το αλλάξει; Έστω κάτι λίγο; Θα σου θέσω κι άλλο παράδειγμα. Όταν φτιάχναμε το σπίτι μας με τον φίλο μου έπρεπε να ψωνίσουμε ορισμένα έξτρα πράγματα. Μου είπε ο φίλος μου να αγοράσει αυτός ο,τι θέλαμε αλλά εγώ ήθελα μισά μισά . Η μαμά μου λοιπόν ήθελα να μας ψωνίσει καλή τραπεζαρία 4.000 ευρώ. Ωστόσο αποφασίσαμε οι δυο μας πως δεν θα βάλουμε τραπεζαρία και ψωνίσαμε τα πάντα όλα από τα ΙΚΕΑ. Της ζήτησα 1.700 ευρώ. Της φάνηκαν υπερβολικά πολλά. Γιατί δεν είχε λόγο στο τι ψωνίσαμε. Μου έδωσε 1.200 και μου είπε αν χρειαστώ έξτρα να της πω. Δεν της ζήτησα ποτέ ξανά χρήματα.
Ωστοσο έχεις δίκιο σε αυτό που λες πιο πάνω. Δεν άλλαξαν και δεν θ αλλάξουν ποτέ ούτε συμπεριφορά ούτε τρόπο σκέψης.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι εύκολα, για να γίνει πρέπει να το θέλουν. Εσύ δεν θες μόνο να σεβαστουν την σχέση σου - εσενα, θες να σταματήσουν να φέρονται άσχημα στους άλλους, θες να δείχνουν την αγάπη τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θες να περνάτε χρόνο μαζί ενώ ποτέ δεν το κάνατε κτλ. Αυτά που ζητάς είναι λογικά αλλά δεν μπορούν όλοι να τα δώσουν.. Αυτό που στην ουσία σε απογοητεύει είναι οι προσδοκίες που έχεις για αυτούς και όχι η συμπεριφορά τους (επειδή πάντα έτσι ήταν) .Quote:
Originally Posted by Sandraki
Κράτησε την στάση που έχεις απέναντι τους, θέσε όρια και αν θέλουν να αλλάξουν, να καταλάβουν καλώς αν όχι δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.
Έχεις δίκιο σε όλα όσα λες. Σ ευχαριστώ ειλικρινά.Quote:
Originally Posted by george1520
Τώρα είδα το παράδειγμαQuote:
Originally Posted by Sandraki
"Γιατί δεν είχε λόγο στο τι ψωνίσαμε"
Αυτό στο είπες ή έτσι πιστεύεις;
George1520 όχι κι εσύ..σιγά μην το παραδεχτεί. Εγώ το συμπεραινω. Αρχικά αν μπορούσε θα ήθελε να είναι σε όλα τα ψώνια μαζί μας. Πήγαμε και με τις δύο για ηλεκτρικά , η μία καθόταν σε μια γωνιά και περίμενε τι θα διαλέξουμε για να πληρωσει και η δικιά μου ρωτούσε τι κάνει το ένα και το άλλο πλυντήριο και τι εγγυήσεις εχει για να μας πει εκείνη ποιο είναι το καλύτερο να διαλέξουμε και σε τιμή προσφορας. (Εμείς βέβαια τα είχαμε ψάξει από πριν και ξέραμε τι θέλαμε). Όταν είναι διατεθειμένη να δώσει 4χιλιαρικα μόνη της για μια τραπεζαρία και της ζητάω πολύ λιγότερα γιατί τα πήρα όλα, και της φαίνονται πολλά...εσύ πώς το εξηγείς; Εμένα εκεί μόνο πάει το μυαλό μου... Αν ήταν μαζί μας στα ΙΚΕΑ όταν ψωνιζαμε μπορεί να τα έδινε πιο εύκολα. Εδώ θύμωσε και η αδερφή μου όταν φτιάχναμε το σπίτι γιατί σπουδάζει αρχιτεκτονική και δεν την ρωτήσαμε τι να κάνουμε στο σπίτι μας. (Ήταν άφαντη μισό χρόνο και δεν νοιάστηκε καν να έρθει να μας δεί ή να μας βοηθησει όταν φτιάχναμε το σπίτι.)
Εννοείται ότι περιμένεις να αλλάξει. Κι εγώ αυτό περιμένω από τους γονείς μου, το θέμα είναι να μάθεις, να μάθω, να μάθουμε όλοι όσοι είμαστε στην ίδια φάση ότι αν δεν θέλει κάποιος δεν αλλάζει. Δύσκολα κάποιος παίρνει ευθύνη για τις πράξεις του, συνήθως τις ρίχνει αλλού.
Εγω άρχισα να λέω τι νιώθω στην αρχή της ψυχοθεραπείας μου. Είπα όλα μου τα παράπονα και τους ζήτησα να είναι δίπλα μου γιατί τους ειχα πραγματικά ανάγκη. Δεν με στήριξαν, είπαν πως δεν φταίνε για όσα περνούσα - πέρασα, ότι έκαναν τα πάντα σαν γονείς και πως ότι πάθω είναι από το κεφάλι μου. Γύρισαν και είπαν ότι τρελάθηκα επειδή αντιδρασα στην κριτική τους με επιχειρήματα ενώ άλλες φορές φώναζα και μιλούσα άσχημα όπως έκαναν κι αυτοί. Δεν ήξεραν βλέπεις τον διάλογο. Δεν πήρα ποτέ αγκαλιά από αυτούς, δεν άκουσα ποτέ ένα μπράβο, δεν στάθηκαν ποτέ σαν γονείς δίπλα μου, με έκριναν και με χτυπούσαν.. Έφτασα στο σημείο (με την κατάθλιψη) να γίνει αυτό ο μοναδικός μου στόχος. Να τους αλλάξω, να γίνουν σωστοί γονείς, να με αποδεχτούν, να με σεβαστουν. Έκανα τα πάντα. Αυτοί το έβλεπαν σαν αντίδραση προς αυτούς ενώ για μένα ήταν η ανάγκη μου για αγάπη και αποδοχή. Και απογοητευομουν κάθε μέρα και περισσότερο μέχρι που μια μέρα κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν θα αλλάξουν ποτέ κι αν ποτέ το κάνουν θα είναι από επιλογή τους. Με πληγωνει που δεν μπορούν να καταλάβουν, που φέρονται έτσι στο ίδιο τους το παιδί αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Προστάτεψε τον εαυτό σου, να θυμάσαι ποιους έχεις απέναντι σου και μην περιμένεις περισσότερα από όσα μπορούν να δώσουν, αν σε πληγώνουν κράτησε τους μακριά σου και ίσως μια μέρα καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους στη ζωή σου.
Εμένα η μάνα μου δεν μου έδωσε ποτέ χρήματα αλλά πάντα ήθελε να έχει λόγο στις επιλογές μου.. Με κριτική αλλά λόγο. Ίσως να νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα και η κάθε μία λέει την γνώμη - συμβουλή με τον τρόπο της.. Εγώ αυτό της το έκοψα, γενικά της έκοψα πολλά. Σταμάτησα να περιμένω να αλλάξει στάση, δηλαδή να υποστηρίζει τις επιλογές μου, αλλά της έκοψα και την κριτική - παρέμβαση. Αφού δεν μπορεί - δεν θέλει να αλλαξει τότε δεν θα επιτρέπω να μου χαλάει την ψυχολογία με τη κριτική ή με την στάση της (της έβαλα όρια).Quote:
Originally Posted by Sandraki
Κορίτσι μου καλό μάνα με μάνα εχει μεγάλη διαφορά ....Η λεξη μητέρα αν την δεις και γραμματικά μπορείς να την ερμηνεύσεις όπως θες ....κάλλιστα η μητέρα γινεται μη(τερας) οπως και ο πατερας πα(τερας)Quote:
Originally Posted by Sandraki
Σου είχα αναφέρει πιο πάνω οτι κριτής για το τι ειμαστε θα εναι μόνο τα παιδιά μας ,εγώ μπορει να σου αραδιάζω σελίδες ολόκληρες τι είναι κάλο να κάνεις και στο σπιτι μου να επικρατεί αναρχεια με όλη την σημασία της λέξης... να πηγαινω στο δικο μου σπιτι και να μην ενδιαφέρομαι καθόλου για εκείνα ,να τα αφηνω νηστικά ,άπλυτα .........να μην με ενδιαφέρει, αν όχι το μεσημέρι ,έστω μια ώρα της μέρας ,ένα γεύμα μας τουλάχιστον να ειναι μαζί τους ,γιατι πλέον είναι η μόνη ώρα που μπορούμε να καθίσουμε και να μιλήσουμε πως πέρασε η μέρα τους ....και παρα πολλα αλλα...
Τι θα πετυχω με αυτο?Το μονο που θα πετυχω ειναι να γελαει ο κοσμος μαζι μου και ξερεις γιατι?
Γιατι θα γυρίσουν και θα πουν κοίτα αυτή κάνει μονο θεωρεία ,αλλά πράξη τίποτα ....Ο κόσμος καταλαβαίνει κορίτσι μου γιατί τα παιδιά μας είναι καθρέπτη μας ,μιλάνε ,εξωτερικευουν τα παράπονα τους που έχουν από τους γονείς τους ειδικά στα φιλαράκια τους ,γίνεται συζήτηση οπότε ολα μαθαίνονται..Όπως κάνεις και εσύ και δεν είναι κακό ,μην εχεις ένοχες να το πω έτσι.
Και αντε εγω μπορει να τους εχω κυριολεκτικα γραμμένους τους άλλους τι λενε για έμενα (αλλωστε δεν του ρωτησα ποτε την αποψη τους )αλλά με καιει και με τσουρουφλίζει οταν θα ερθει η μέρα που θα γυρισουν να μου πουν ..μανα εχω παράπονα ή μάνα εισαι η καλύτερη...αυτη ειναι η ¨πληρωμή¨μου εμένα κορίτσι μου ,ολα τα αλλα πλεον περνούν στα ψηλα γράμματα ...
Εχεις την ανάγκη να βγάλεις όλα αυτά τα παράπονα από μέσα σου ,να βρεις έναν άνθρωπο να σου πει μια κουβέντα που στην πραγματικοτητα αυτή την κουβέντα την εψαχνες απο τους γονεις σου...Αρα αυτο κανεις ,καθολου κακό δηλαδη...
Η κόρη μου έδωσε πανελλήνιες ...περάσαμε μια χρονιά πάρα πολύ δύσκολη ,πολλά ψυχολογικά σκαμπανεβασματα ....μαλώναμε ,φωνάζαμε ,αγαπιομασταν τα πάντα....ψυχολογικά και απο έμενα ,οχι μόνο απο εκείνη...παράλληλα περνούσα και πολλά αλλα προσωπικά ....τι έπρεπε να κάνω? να τα κρατήσω μέσα μου και να έρθω να εκραγω?Γιατι αυτό ένοιωθα ...οσο καιρό τα κρατουσα εχανα τον ευατο μου ,αλλοιωνόμουν σαν προσωπικοτητα .....
Βρηκα και εγω και μίλησα ,αλλά διάλεξα τον άνθρωπο που τα ειπα ,αυτόν που ήξερα οτι θα με ηρεμούσε και θα με συμβούλευε σωστά,δεν θα με έκρινε ,απλα θα με ακουγε ....αυτό το κάνουμε ολοι μας ,δεν ειμαστε υπερ ήρωες να λέμε ότι τα καταφέρνουμε σε όλα ή μόνο ένας ψυχολόγος θα μας λύσει τα θέματα ......ναι ήταν και η ψυχολόγος μου φυσικά αλλά να σου πω την απαντηση μου την εδωσε η μαμά μου ,ούτε η φίλη μου ουτε ο αντρας μου ούτε κανένας ..ήταν θέμα που δεν ήθελα να το μοιραστώ αρχικά με κανέναν ...και ξέρεις τι μου είπε?οτι στο πρόβλημα μου ειχα δυο και μόνο επιλογες ή το κλείνω εκει ή το συνεχίζω αναλαμβανοντας όμως και ολες τις συνέπειες αυτου ...σε ότι και να διαλέξω θα είναι διπλα μου ,ακόμα και ¨στο λάθος¨για εκεινη αρκει να ειμαι εγω καλά ,να ειναι το παιδι της καλά ακομα και αν αυτο δεν ήταν τελικά το σωστό στα δικα της ματια ..
εγω ρε συ τωρα τι θα πω, οτι αυτη η μανα που μπορει οταν ειμασταν μικρά να δούλευε στα καπνομάγαζα απο τα ξημερώματα μεχρι αργα το βράδυ και δεν ήταν κοντά μας ότι δεν ειναι καλή μάνα ?
οχι δεν θα το πω και ας κάποιες φορές ειχα παράπονο και εγω γιατί την χρειαζόμουν στο σπίτι...γιατι γυρνουσε ψωφια και προτιμουσε να μαγειρέψει κάποιες φορές απο το να με ακούσει....
Καταλαβαινεις λοιπόν τι γίνεται....το πλήρωμα του χρόνου που οι γονείς κρίνονται δεν έχει συγκεκριμένο ούτε τόπο ούτε χρόνο ,οσο μεγαλώνουμε καλούμαστε άλλοτε να κρίνουμε και άλλοτε να μας κρίνουν...
Για αυτο στη ζωη σου να κρατάς πάντα κατι απο όποιες συζητήσεις θελεις εσυ να κάνεις .....ειτε ειναι με τον ψυχολόγο σου ,ειτε με ις φίλες σου ,ειτε με την πεθερά σου ...Να τις κάνεις, αρκεί να έχεις πλέον το φίλτρο που θα συγκρατει μονο αυτα που λεγονται με αγαπη και γνώμονα την καλυτέρευση σου...
Με ακομα ενα παραδειγμα που ανεφερες με την πεθερά σου για το θέμα του ψυχολόγου να ξέρεις οτι την συμπαθώ ακόμα πιο πολύ!
Ανετα έπινα και εγώ καφεδάκι μαζί της και είμαι σίγουρη πως από την κουβέντα μαζί της θα επερνα πολύ θετικά πράγματα.
Οι γυναικες μετα τα 55 με 60 συνήθως έχουν απενοχωποιησει τα πάντα οτι αφορά και εκείνες και τις σχέσεις και πολλα αλλα....
Ασχετο άλλα κάθε Σάββατο τον τελευταιο καιρο που πλεον εχω ξεπαιδιασει στην κυριολεξια , εχω καθιερώσει να πίνω καφεδάκι με τις φίλες της μαμά μου ,είναι μια καλή ευκαιρία να την βλέπω αλλά να με βλέπουν και εκείνες που για κάποιες ειμαι η ψυχοκόρη τους και οπως καταλαβαινεις ειναι πολλα τα παραπονα οταν δεν με βλεπουν....
Δεν ξερεις τι βοηθεια εχω παρει καποιες φορες απο τις συζητήσεις μας , κάθομαι και τις ακούω και κυριολεκτικά πεθαίνω με τον χιουμοριστικο τρόπο που στο τελος θα προσεγγίσουν ενα πρόβλημα και θα σε κάνουν απο πρόβλημα που το βλέπεις εσυ να το δεις σαν ενα αστείο καθημερινο γενονος (που στην τελική ετσι ειναι ,εμείς το μεγαλοποιουμε με το μυαλό μας)...απλα δεν υπάρχουν ,ουτε κόμπλεξ ,ουτε εγωισμοι ουτε τίποτα ...
Ρώτησα πριν χρόνια τη θεραπεύτριά μου πότε καταφέρνει κάποιος να σχετίζεται με τους άλλους ισότιμα και μου απάντησε "όταν πάψει να επηρεάζεται από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι γι αυτόν, τότε κάνει σχέσεις αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης". Όταν τη ρώτησα αν το είχε καταφέρει μου είπε πως το είχε κατακτήσει με όλους, εκτός από τους γονείς της.
Όσο ο πατέρας μου ήταν ζωντανός, πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα επιδοκιμάσει τις επιλογές μου. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ευτυχώς πρόλαβα να τον συγχωρήσω πρίν πεθάνει. Το να πιστεύουμε πως ξαφνικά οι γονείς μας θα αλλάξουν τη γνώμη που έχουν για τις πράξεις μας είναι μάταιο....
Σε όποια ηλικία και να είναι κάποιος ελπίζει στην αλλαγή της στάσης των γονιών του.. Το θέμα είναι να μην κρεμεται από αυτό.Quote:
Originally Posted by proteus
George 1520 Αρχικά συγγνώμη που κάποιες φορές καθυστερώ να απαντήσω.
Η οπτική σου μου λέει πολλά. Πραγματικά κατάλαβα ότι πολύ δύσκολα κάποιος αντιλαμβάνεται τα λάθη του και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Κι ακόμα πιο δύσκολα ζητάει συγγνώμη.
Εγώ δεν τους ζήτησα τίποτα κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας μου, ήμουν πάρα πολύ χάλια στην αρχή, εντελώς στα χαμένα. Μιλούσα με τον άνθρωπο και με ρωτούσε, εσύ τι θέλεις; Και δεν ήξερα να του απαντήσω... ήξερα πάντα να κάνω αυτό που θέλουν η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Ακόμα και τον άντρα μου για να νιώσω σίγουρη στην αρχή, είχα ανάγκη την έγκρισή τους. Οπότε ακόμα κι αν έλεγα τι ήθελα, σκεφτόμουν αν θα το ήθελαν και οι δικοί μου. Δεν είχα δικιά μου γνώμη, κι όταν είχα δεν μπορούσα να την διεκδικήσω. Μια από τα ίδια με σένα άκουσα κι εγώ. Δεν ξέρουν ούτε οι δικοί μου τον διάλογο και δεν τον ήξερα ούτε εγώ. Έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου για να τα δω όλα αυτά; Αναρωτιέμαι πολλές φορές. Πριν πραγματικά τους είχα θεούς! Μπράβο άκουγα, δεν λέω... ούτε χτυπούσαν κι έβριζαν. Απλώς αν δεν έκανα αυτό που ήθελαν , έβρισκαν τον τρόπο να το κάνω. Τώρα νιώθω κι εγώ να έχω ανάγκη για αγάπη και αποδοχή, δεν θα πω ψέματα. Και απογοητεύομαι και εγώ... καταλήγω σε αυτό που λες κι εσύ. Να το πάρω απόφαση πως δεν θα αλλάξουν.
Δεν θα το πάρεις απόφαση.. Δεν είναι εύκολο. Απλά κάποια στιγμή δεν θα σε επηρεάζουν τόσο..Quote:
Originally Posted by Sandraki
Μπορείς να δεις όμως τον εαυτό σου σε σχέση με αυτούς και να νιώθεις περήφανη. Η ψυχολόγος μου έλεγε πως ο άνθρωπος που ζητάει βοήθεια είναι αυτός που είναι ψυχικά υγιής και θεωρεί πως η μέχρι τώρα ζωή του, συμπεριφορά του δεν είναι και τόσο φυσιολογικη. Λίγοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να βγουν από το μοτίβο που έμαθαν και να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι. Μέσα σε αυτούς είσαι και εσύ.
Έψαξα και λίγο το παρελθόν των γονιών μου για να καταλάβω πως η συμπεριφορά που είχαν απέναντι μου είχε να κάνει με αυτούς και όχι με εμένα. Μεγάλωσα και πίστευα πως ήμουν όλα αυτά τα επίθετα που άκουγα (από τη μητέρα μου περισσότερο) και δεν ήξερα πως τα μάτια των δικών μου ίσως και να μην ήταν και τα σωστά. Έμαθα πως η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε το ίδιο μοτιβο με το δικο μας και αυτή το συνέχισε. Στην αρχή απόρησα, πως γίνεται αυτή η γυναίκα ενώ έχει δεχτεί βία, ενώ ήξερε τι πληγές δημιουργούν τα σκληρά λόγια να έκανε αυτο στα ίδια της τα παιδιά.
Σου μιλάω για μένα γιατί θέλω να δεις πως όλο αυτό που περνάς είναι κάτι φυσιολογικό και ίσως σε βοηθήσω με τα δικά μου βιώματα. Ταυτόχρονα έχω την δυνατότητα κι εγώ να δω όλα αυτά κι από άλλη οπτική, τη δική σου.
Marilou μου, με συγχωρείς που καποιες φορές αργώ να απαντήσω αλλά θέλω να είμαι μόνη όταν γράφω. Έχω αλήθεια ενοχές που αναγκάζομαι και μιλάω άσχημα για αυτούς, αλλά κάπου πρέπει να τα πω, κάποιος να μ' ακούσει. Όταν είπα στην μαμά μου πως δεν την ένιωσα στιγμή κοντά μου στην αρχή μου έριξε το φταίξιμο. Πως εγώ δεν της μιλούσα αν και προσπαθούσε. Πράγματι προσπαθούσε αλλά μάλλον όχι με τον τρόπο που θα μ έκανε να της ανοιχτώ. Και της εξήγησα πως δεν ευθύνεται ένα παιδάκι όταν δεν μιλάει στη μαμά του, αυτή κάτι κάνει λάθος και δεν μπορεί να το προσεγγίσει. Το κατάλαβε. Αν θα το θυμάται... δεν ξέρω. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να μιλάς στους δικούς σου για όλα. Από μικρή μάζευα λεφτά και έκανα κομποδέματα με το σκεπτικό μην μου συμβεί κάτι και δεν μπορώ να τους το πω. Να μην χρειαστεί να τους ζητήσω χρήματα, δεν έμαθα να ζητάω χρήματα. Κανονικά όμως ένα παιδί στον πρώτο που θα πρέπει να απευθυνθεί όταν θα έχει θέμα , θα είναι στους γονείς του.
Εύχομαι ό,τι καλύτερο για την μικρή σου που έδινε πανελλήνιες. Είναι δύσκολη χρονιά. Κι εγώ είχα έξτρα θέματα τότε... και κρίσεις πανικού... πόσο ζηλεύω καλοπροαίρετα την σχέση σου με τη μαμά σου... αυτό είναι... έτσι πρέπει να φέρεται μια μαμά... να σου λέει τις επιλογές σου, να σε συμβουλεύει λέγοντας την γνώμη της, να σε αφήνει ελεύθερη να κάνεις τις επιλογές σου, κι ό,τι κι αν επιλέξεις να σε στηρίζει.. συμφωνεί δεν συμφωνεί... έφτασα 28 για να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτή η σχέση.
Από την πεθερά μου μόνο καλά πράγματα μπορεί να εισπράξει κανείς. Όταν ένας γνωστός της έμαθε με ποιανού την θυγατέρα τα έφτιαξε ο γιος της, της είπε διάφορα. Εκείνη απάντησε πως δεν την νοιάζει τίποτα, αρκεί να είναι ευτυχισμένος ο γιος της και να περνάμε καλά, να είμαστε αγαπημένοι. Η συγκεκριμένη είναι 69, κοντεύει τα 70! Κι εγώ απολαμβάνω να πίνω καφέ μαζί της και να συζητάμε. Μου λείπει από την μαμά μου πάρα πολύ... κατάλαβες; Όλες της οι φίλες με αγαπάνε και χαίρονται για την σχέση που έχουμε. Γιατί μια σχέση θέλει να δουλέψουν και οι δύο μεριές. Αν ήταν εκείνη όπως είναι, κι εμένα μου περνούσε αδιάφορη δεν θα είχε νόημα. Και οι δύο έχουμε επενδύσει πάνω στη σχέση μας.
Το να το κατακτήσεις με όλους είναι πολύ πιο εύκολο απ' ότι με τους γονείς σου. Πάντα μ' ένοιαζε τι πιστεύουν και κυρίως ο μπαμπάς... δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είμαι κορίτσι... και νιώθω πως με τις επιλογές μου αν και ευτυχισμένη, τους απογοητεύω. Δεν πρέπει όμως να πέφτω σε αυτό το τρυπάκι, ούτε να το σκέφτομαι. Δυστυχώς πιστεύω και λυπάμαι που το λέω, ότι ο μπαμπάς μου δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξει γνώμη, η μαμά μου ενδέχεται ν' αλλάξει γνώμη όταν και αν δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς μου. Αυτό πιστεύω.Quote:
Originally Posted by proteus
Πω πω, δεν έχω κανένα πρόβλημα που μου μιλάς για σένα. Πραγματικά κάτι παρόμοιο υπάρχει και εδώ!!! Συμφωνώ με την ψυχολόγο σου, και ο δικός μου μου έλεγε πως το πρώτο βήμα είναι να αντιληφθείς πως έχεις κάποιο πρόβλημα και να φτάσεις στον ψυχολόγο. Σημαίνει πως είσαι ανοιχτός στο να ψαχτείς. Και είναι το άλφα και το ωμέγα. Κι εγώ είπα στον μπαμπά μου να πάει, αν δεν το νιώσει αυτός τι νόημα έχει; Άσε που αν πήγε δεν θα παραδέχτηκε πράγματα.Quote:
Originally Posted by george1520
Ας πιάσουμε τον μπαμπά - από την μεριά του γνώρισα μόνο την γιαγιά μου η οποία πέθανε όταν ήμουν γυμνάσιο. Μια ζωή ήταν μέσα στη γκρίνια, το μόνο που έλεγε ήταν να πεθάνει να ησυχάσει. Δεν την θυμάμαι ποτέ να χαμογελάει... πιστεύω πως δεν ήταν χαρούμενη γιατί ήδη ο παππούς μου είχε πεθάνει και οι γιοι της παντρεύτηκαν και την άφησαν μόνη της (πρόβλημα που αντιμετωπίζω και εγώ και όχι μόνο από τον μπαμπά), τελευταίος ο μπαμπάς μου. Ποτέ δεν μας πρόσεξε πέρα από επείγουσες περιπτώσεις που έλειπε η θεία-νταντά μας. Μου θυμίζει τον μπαμπά μου. Πολύ. Δεν μας έχουν μιλήσει ποτέ για την γιαγιά οι γονείς μου. Ούτε η μαμά μου να μου περιγράψει την σχέση της με την πεθερά. Τυπικά, αδιάφορα, χλιαρά.
Από την μεριά της μαμάς- είχε έναν αρραβωνιαστικό πριν τον μπαμπά μου που την κεράτωσε με την γυναίκα του αδερφού της κι ενώ ετοιμάζονταν να παντρευτούν, χώρισαν. Όταν χώριζαν έμαθε πως είναι και έγκυος και πήγε και το έριξε. Σε μικρό χρονικό διάστημα βρήκε τον μπαμπά μου, που...ομορφάντρα δεν τον έλεγες, αυτή ήταν κούκλα... είχε καλή δουλειά και φήμη όμως τότε ο μπαμπάς μου- λένε πως θαμπώθηκε η μάνα μου. Όταν την ρωτούσα μικρή γιατί τον παντρεύτηκε και μάλιστα τόσο γρήγορα μου έλεγε πως αν δεν παντρευόταν τότε δεν θα παντρευόταν ποτέ κι ότι δεν μετανιώνει στιγμή γιατί έκανε εμάς. Τα θετικά κριτήριά της για τον μπαμπά μου ήταν πως δεν έπινε, δεν ξενυχτούσε, δεν έβγαινε, δεν έπαιζε τζόγο, βασικά πράγματα δεν λέω, αλλά θεωρώ πως ήταν αποτέλεσμα του σοκ του αρραβώνα. Γρήγορη εναλλακτική! Και σε έξι μήνες παντρεύτηκαν!!! Πριν καλά καλά τον γνωρίσει έγινα εγώ. Πατ κιουτ. Έπειτα απ' ότι έμαθα από συγγενείς είδε άσχημες συμπεριφορές απέναντι πχ στον μπαμπά της από τον μπαμπά μου, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και πολλά...υπήρχα εγώ και δεν θα χώριζε για να μείνει μόνη. Άρχισε να ανέχεται κι αυτό τραβάει μέχρι σήμερα που πλέον δεν ζορίζεται κιόλας.
Αυτό ήθελαν και για εμένα. Πριν καλά καλά γνωρίσω τον άνδρα μου, ήθελαν να παντρευτούμε (ουσιαστικά να τον τυλίξω να με παντρευτεί γιατί ο έρωτας περνάει γρήγορα και μην προλάβει να το μετανιώσει!!!). Τους εξήγησα με επιχειρήματα πως θέλω να τον ζήσω και να με ζήσει, να δούμε αν ταιριάζουν τα χνώτα μας και να μην παντρευτούμε βιαστικά. Εξάλλου νέοι είμαστε ακόμα. Επίσης δεν θέλουμε να παντρευτούμε για να χωρίσουμε. Ε ακόμα και 3μιση χρόνια μετά, το ίδιο θέμα ξεπροβάλλει σαν να μην έχουμε συζητήσει τίποτα. Απορώ με την μάνα μου γιατί ακόμα και με τον μπαμπά μου πέρασε δύσκολα. Θέλει να ρισκάρω; Πώς προσπαθεί να με προστατέψει; Ή θελει να κάνω τα ίδια λάθη με εκείνη για να μου πει ότι ''συμπάσχει''; Δεν την καταλαβαίνω.
Εγώ κατάλαβα πως ό,τι έχεις περάσει και δεν σου άρεσε, τα κουσούρια των δικών σου, άσχημες καταστάσεις στην οικογένεια, όλα αυτά... γενικά προσπαθείς να τα διώξεις μακριά από το σπίτι σου, όχι να τα επαναφέρεις! Σκέψου, έχουμε που έχουμε τα δικά μας ελαττώματα σαν προσωπικότητες, αν έχουμε και έξτρα τα ελαττώματα των γονιών μας καήκαμε! Αυτά τα βλέπουμε και τα προλαμβάνουμε!
Πριν σχολιάσω επειδή λίγο με μπέρδεψες. Θέλουν να τον παντρευτείς ή όχι; Είχα καταλάβει ότι δεν τον θελουν (και ο τίτλος αυτό λέει).Quote:
Originally Posted by Sandraki
Μην νομίζεις και μένα την ίδια με έχουν μπερδέψει. Στην πολύ αρχή που τον ενέκριναν όλα καλά. Τον ήθελαν. Στην συνέχεια δεν τον ήθελαν αλλά αφού επέλεξα να ζω μαζί του έπρεπε να με παντρευτεί για τον κόσμο. Γίνεται η κόρη του τάδε να συζεί και να μην την έχει αποκαταστήσει ο άλλος; Κι ας μην τον θέλουμε! Τώρα συνεχίζουν το ίδιο, αν και τις προάλλες η μαμά μου μου είπε πως ο μπαμπάς μου και θέλει και δεν θέλει να τον παντρευτώ. Πώς γίνεται και να θέλει και να μην θέλει ούτε εγώ καταλαβαίνω. Βγάζεις συμπέρασμα εσύ; Ούτε εγώ!Quote:
Originally Posted by george1520
Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν τον θέλουν αλλά αφού πέρασε το δικό μου και ζω μαζί του τουλάχιστον ας παντρευτούμε για τα μάτια του κόσμου. Αυτό.
Ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου για το κοριτσάκι μου !!Όλα ευτυχώς πήγαν κατ ευχήν και πλέον έχει ανοίξει τα δικά της φτερά !Quote:
Originally Posted by Sandraki
Χαλάλι της όλα και οι στεναχώριες και οι καυγάδες και όλα ...
Ελπίζω μόνο να είναι καλά και ας μην με χρειάζεται πλέον τόσο πολύ .
Αυτό νομίζω ότι πρέπει να είναι και η ουσία αν το καλοσκεφτείς.
Όταν φεύγουμε από τους γονείς μας να είμαστε δυνατοί τόσο όσο να τα καταφέρνουμε τις περισσότερες φορές μόνοι μας και να τους χρειαζόμαστε μόνο όταν είναι πολύ ανάγκη ...
Δεν ξέρω πραγματικά ώρες ώρες γίνονται πράγματα και ειλικρινά σκέφτομαι μήπως και το τόσο δέσιμο δεν μας αφηνει περιθώρια να δυναμώσουμε όσο πρέπει...
Μεγάλη συζήτηση πραγματικά ....
Ειλικρινά βλεπω πολλά στοιχεία δικά μου σε εσένα...Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσεις να αφήσεις όλη αυτή την κατάσταση πίσω σου χωρίς να σε επηρεάζει.
Πρέπει να βρεις τρόπο όμως δεν γίνεται αλλιώς ,θα αρρωστενεις κάθε φορά όλο και ποιο πολύ που θα γίνεται κάτι με τους δικούς σου...και είναι πολλά αυτά που κουβαλάς .....
Πρέπει να δυναμωσεις να γίνεις λιγάκι ποιο αδιάφορη ,θα μου πεις πως ?
Ειλικρινά μακάρι να ήξερα ακριβώς ...
Ίσως κάποια άλλα παιδιά σε βοηθήσουν περισσότερο σε αυτά που έχουν αν σου πουν...
εγώ πάλι ότι και να πω στο τέλος μπορεί πάντα να τους δικαιολογώ...έτσι είμαι ..και νομίζω κατά βάθος και εσύ έτσι είσαι ...πάντα κάτι θα βρίσκεις και θα λες μήπως φταίω εγώ..
Και ας ξέρεις πολύ καλά ότι η μόνη που δεν φταίει είσαι εσύ...
Ειλικρινά δεν ξέρω στεναχωριέμαι αφάνταστα ειδικά όταν διαβάζω για περιπτώσεις που οι γονείς ασκούν τέτοια βία (σωματική )στα παιδιά τους ...πονάει στην κυριολεξία η καρδιά μου ...
Δεν μπορώ να το δεχτώ...και ειδικά όταν βλέπεις από τέτοιους γονείς τι παιδιά βγαίνουν ...
Τίποτε άλλο ,δύναμη εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να βρίσκεται για να βγαίνετε κάθε φορά όλο και πιο δυνατοί !
@Marilou
Συγχαρητήρια στην κόρη σου και οτι καλυτερο.
Πολλά συγχαρητήρια στην μικρούλα σου! Εύχομαι καλή αρχή στην φοιτητική της ζωή κι εσείς δίπλα της , να την χαιρεστε!Quote:
Originally Posted by Marilou
Έχεις πολύ σωστή σκέψη! Όταν ήμουν τρίτη λυκείου , είχα από την μία το άγχος τον πανελλήνιων κι από την άλλο το φόβο του να φύγω από το πατρικό μου. Δεν ήθελα να φύγω και να πάω να μείνω μόνη μου. Είχα αποκτήσει μόλις και μια σχέση και δεν ήθελα και να φύγω μακριά. Τελικά με χίλια ζόρια δηλώσαμε μια σχολή στην διπλανή πολη από την δικιά μου, (που την ήθελε σαν τρελός ο μπαμπάς μου ) και που είναι η πόλη που ζω και τώρα. Είχα κλειστεί πολύ στον εαυτο μου, είχα ζοριστει να κάνω παρέες..με την πρώτη ευκαιρία επέστρεφα στην πόλη καταγωγής μου για να δω τους γονείς μου, και τον φίλο μου που είχε περάσει στην πόλη καταγωγης μας. Επίσης συχνά μέσα στην εβδομάδα ερχόντουσαν οι δικοί μου να με δουν. Κάποιες φορές ερχόταν και ο μπαμπάς μου να μείνει σε μένα γιατί του έλειπα. Βέβαια υπήρχαν και κάποια σκ που καλούσα το τότε αγόρι μου στο σπίτι μου στην πόλη όπου σπούδαζα για να το περάσουμε μαζι. Στο σπίτι είχα γκρίνια και μαλώναμε εκείνες τις στιγμές με τους δικούς μου. Ήθελαν να επιστρέφω. Μετά από ενάμιση χρόνο που νοίκιασα τους έβαλα με δικιά μου επιλογή να μου ξενοικιασουν το σπιτι. Πηγαινοερχομουν με τα ΚΤΕΛ στα μαθηματα καθημερινα. Εράσμους δεν ήθελα καθόλου να πάω για να μην είμαι μόνη. Με ανάγκασαν να πάω, κυρίως ο μπαμπάς. Σπούδασα ξένη φιλολογία και έπρεπε να έρθω πιο κοντά στην γλώσσα. Δεν είχε άδικο αλλά με πιεσε. Άλλος να ήταν τόσο κλαμα που είχα ρίξει, θα έκανε πισω. Πήγα με χίλια ζόρια, προσαρμόστηκα και μου άρεσε πολύ. Αυτοί ερχόντουσαν σκ παρά σκ να με δουν. Δεν προλάβαινα να δω τους φίλους μου εκεί τα σαββατοκύριακα. Ήμουν κλεισμένη μονίμως από φίλους και οικογένεια που ερχόντουσαν να με δουν.
Και ρωτάω εγώ τώρα...
Βλέποντας πως το παιδί σου έχει θεματακια με την ανεξαρτητοποίηση, με την κοινωνικοποιηση, με το να μένει μόνο του , εσύ σαν γονιός τι πρέπει να κάνεις για να το δυναμώσεις; Να είσαι κάθε τρεις και λίγο κοντά του να το βλέπεις; Σωστό αυτό που μου έκαναν στο Εράσμους, θα μπορούσαν να το κάνουν και στην σχολή. Αλλά με ήθελαν κι εκείνοι. Τους ήθελα κι εγώ, με ήθελαν κι εκείνοι, ήταν λάθος όμως. Έπρεπε να πατάω στα πόδια μου, να μπορώ να ανταπεξέλθω μόνη μου. Να δυναμώσω και να μην τους έχω αναγκη. Θα τα κατάφερνα. Ίσως όμως ήθελαν να τους έχω αναγκη. Στο Εράσμους κι αφού περνούσα τέλεια, ήθελα να κάνω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά εκεί που ήμουν, στο εξωτερικό. Δεν με άφησαν, έπρεπε να επιστρέψω Ελλάδα να κάνουμε όλοι μαζί. Μετά το Εράσμους άρχισα να αποκτώ τάσεις φυγής και να θέλω έντονα να φύγω, να ανεξαρτητοποιηθω. Είχα τελειώσει τη σχολή και εξακολουθούσα να μένω στο πατρικό μου. Δουλειά νορμάλ για να μπορώ να μείνω μόνη δεν έβρισκα. Ήμουν διαρκώς κλεισμένη στο δωμάτιο μου με νεύρα γιατί δεν άντεχα την συμβιωση και δεν είχα τα μούτρα να τους ζητήσω να νοικιάσω κάπου μόνη μου. Δεν καταλάβαιναν.... Δεν προσπάθησαν να με προσεγγίσουν για να δουν τι μου φταίει. Ε με το που βρήκα την δουλειά μου και τον άνδρα μου ήταν ζήτημα έξι μηνών να φύγω, αρχικά έμενα λιγότερο σπίτι του κι έπειτα περισσότερο. Μέχρι που η σχέση μας πέρασε σε άλλο επίπεδο.
Ήταν μεγάλο παράδειγμα αυτό. Αυτό που εννοώ είναι ότι σκέφτεσαι πολύ σωστά , και όσο μεγάλο κι αν είναι το δέσιμο τόσο πιο κοντά της θα σας νιώθει. Αυτό δεν σημαινει ότι δεν θα δυναμώσει και δεν θα πατάει στα πόδια της. Μια χαρά θα ανεξαρτητοποιηθεί. Στα πολύ δύσκολα όμως θα ξέρει πως ο,τι κι αν γίνει εσείς θα είστε πάντοτε εκεί κοντά της. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό! Και να της μιλάς όσο μπορείς να της μιλάς, να συζητάτε τα πάντα, να σ έχει πιο πάνω από κάθε φίλη, να είσαι ανοιχτή σε όλα όσα μπορεί να θέλει να σου πει, να μην αντιδρας υπερβολικα όταν ακούς κάτι περίεργο για να μην σου κλείνεται.
Χαχαχα βλέπεις πολλά στοιχεία δικά μου σε εσένα ε; Σίγουρα δεν θα είχες περάσει τόσο μα τόσο χάλια και τόσα πολλά...
Το θέμα είναι πως είναι πάρα πολλά από το παρελθόν ως το σήμερα και συνεχίζονται...δεν έχουν σταματημό.
Νομίζω πως θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με όσα έχω περάσει κι ακούσει κατά καιρους. Πάντα βγαίνει ένα καινούργιο φυντανι! Κι άντε να το παλέψεις έπειτα. Ήμουν σε πολύ χάλια κατάσταση, πάρα πολύ χάλια. Έχω δυναμώσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω φτάσει στο επίπεδο να λέω πως ότι κι αν κάνουν μου περνάει παγερά αδιάφορο και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Δυστυχώς είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη και δεν με βοηθάει αυτό. Και όπως λες κι εσύ στο βάθος του μυαλου μου πάω και ρίχνω το φταίξιμο σε μένα. Για αυτό έγραψα κι εδω. Να δω γνώμες, να δω αν κάποιος θα πει για μένα, πως είμαι υπερβολική και τους παρεξηγησα... πολλές φορές σκέφτομαι πως αν δεν είχα γνωρίσει τον άνδρα μου, αν δεν είχα φύγει, όλα θα ήταν όπως παλια... Αλλά και παλιά τι διαφορά είχε; Απλώς τα σκεφτόμουν μόνη μου και κανείς δεν είχε ιδέα... Τώρα τουλάχιστον έχουν βγει τα θέματα μου στην επιφάνεια. Κι έχω και κάποιους ανθρώπους πραγματικά κοντά μου. Αλλιώς και να χώριζα όπως θα ήθελαν, τι; Πάλι μόνη μου με τα θέματα μου... Θα έλεγα σε φίλους όπως και έκανα, πως οι δικοί μου είναι γενικά στον κόσμο τους και ως εκεί. Σιγά μην έβρισκα κάποιον άλλον νορμαλ να τα ανεχτεί όλα αυτά, εκτός αν έβρισκα κανέναν χαλβά που θα τον κάνανε ο,τι ηθελαν. Εγώ όμως δεν θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη και θα έχανα και την μεγάλη μου αγάπη μια για πάντα.
Σ ευχαριστώ για όλες τις συμβουλές σου και τις ευχες σου Μαριλου μου, πραγματικά με βοηθας! Μην στεναχωριέσαι, συνήθως μετά από κάτι τέτοια βγαίνουμε πιο δυνατοί...θέλω να πιστεύω!