Κρίσεις πανικού - Γνωσιακή συμπεριφοριστική παρέμβαση;

Ναι, καταννοω την δυσπιστια σου.

Ειμαι σιγουρη πώς εχεις ακουσει τοσες αποψεις για την ψυχοθεραπεια, οσες φορες ζητησες μια γνωμη γι αυτην.

Προσωπικα δεν μου περισσευαν τα χρηματα την περιοδο που εβλεπα πώς δεν αντεχω αλλο κ επρεπε να κανω κατι.Επισης ηταν μια γροθια στον εγωισμο μου, που μου ελεγε συνεχως πώς \"ειμαι ωριμο ατομο, αρα τί παραπανω να μου κανει μια ψυχοθεραπεια? τί να μου προσφέρει?\". Ενα άλλο μερος του εαυτου μου, μου ελεγε πώς προκειται για μια μοδα, μια επιταγη της εποχης. Δηλαδη υπήρχε μια σειρα αντιστασεων... Το ειδα καπως σαν το τελευταιο μου χαρτι. Μπορει κ να μην ηταν ετσι, αλλα ετσι κατεληξα στην αρχη της ψυχοθεραπειας μου.

Στην πορεια ειδα πώς τα πραγματα δεν ειχαν καμια σχεση με τον τροπο που τα ειχα φανταστει να εξελισσονται. Ειδα πώς η διαδικασια με δυσκολεύει. Ειχα δεσμευτει να ειμαι μια ωρα μπροστα σε εναν αλλο ανθρωπο κ να μιλάω για μενα κ οτι με ζοριζει: εξαιρετικα δυσκολο για μενα. Θα μπορουσα να γραφω για ωρες, για τις δυσκολες θεραπευτικες ομως ωρες.

Παρα τις δυσκολιες ομως, βοηθηθηκα εξαιρετικα. Αλλα οχι με εναν τροπο ανωδυνο.

Για τα οφελη της δεν μπορω να σε πεισω. Κανεναν δεν μπορω να πεισω. Αν δεν εχεις εσυ η ιδια την εμπειρια κ στην πορεια κ την πιστη στον εαυτο σου, δεν μπορει κανεις να σε πεισει.

Να σου πώ τελος, πώς η διαδικασια αυτη θελει εναν χρονο που διαφερει στον καθενα, αφου ο καθενας νομιζω βιωνει με διαφορετικο τροπο τους φοβους του...μεσα του.

Quote:

---

Originally posted by snarf
Και πιστεύεις ότι π.χ. η συζήτηση με κάποιον άγνωστο μία φορά τη βδομάδα επί Χ μήνες/χρόνια θα με βοηθήσει να τα ξεδιπλώσω όλα αυτά;

Εσύ έχεις παρόμοια εμπειρία με κάποιον ειδικό;

Συγγνώμη αν γίνομαι πιεστική, αλλά έχω ακούσει εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για την ψυχοθεραπεία και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πειστεί ακόμα για τα οφέλη της. Και μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να μπορώ να πηγαίνω και να μοιράζω 50ευρα σε 10 γιατρούς τη βδομάδα μέχρι να βρω αυτόν που μου ταιριάζει, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή η οικονομική δυνατότητα :(
Γι\' αυτό άλλωστε ήθελα να το ψάξω μέσα από δω πρώτα...

---

επι του συγκεκριμένου.
Πέρασα και εγώ κρίσεις πανικού με ένα κάρο άλλα ψυχοσωματικά και φοβίες... Καλά, ήμουν σε πολύ χειρότερη κατάσταση απο αυτή που περιγράφεις.

Τώρα πια, τα έχω αφήσει πίσω μου, αλλά ακόμα δουλεύω σε πολλά επίπεδα με τον εαυτό μου στην θεραπεία μου, βρίσκομαι στα τελειώματα.

Το πόσο θα κρατήσει η θεραπεία είναι δική σου υπόθεση. Οσο την χρειάζεσαι.

Το να βρεις τον κατάλληλο ειδικό, είναι για μένα το πιο κρίσιμο ερώτημα....

Οσο για τις αντίθετες απόψεις.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι κάτι εύκολο. Ειδικά η μακροχρόνια, όπου αναπτύσεις μια ψυχοθεραπευτική σχέση και πρέπει να πορευτείς, τόσο με τις δυσκολίες που σου βάζει ο ίδιος σου ο εαυτός, όσο και με εκείνες της επικοινωνίας με το άλλο μέρος της σχέσης...

Μέσα απο αυτή τη σχέση όμως, μαθαίνεις πολλά πράγματα και κυρίως, έχεις τον άλλο απέναντι για να βλέπεις πλευρε΄ς του εαυτού σου που μόνος δε θα μπορούσες....


Η γνωσιακή που αναφέρεις, είναι συνήθως βραχύβια και με ιακνοποιητικά αποτελέσματα.

κατα την προσωπική μου γνώμη και χωρίς να είμαι ειδικός, δεν μπαινει σε μεγάλο βα΄θος, κι έτσι το πρόβλ μπορεί να επανεμφανιστεί.
Εξαρτάται απο το τι προτιμά και τι του ταιριάζει του καθένα.

Το σώμα σου κάτι θέλει να σου πει, και μπορείς να πας σε ειδικό ή αν νιώθεις πως δεν είναι τέτοιο πια το αδιέξοδο, να το παλέψεις μόνη, κοιτώντας βαθύτερα μέσα σου.

Προσωπικά ακολούθησα προσωποκεντρική κατεεύθυνση, τύπου gestalt, μπορεις να βρεις πληροφορίες στο νετ.

Αυτό θα συνιστούσα και σε εσένα, αυτη τη προσέγγιση γιατί ασχολείται με το συναίσθημα πολύ.

Κι αυτό βλέπω σε σένα.
Ενα μυαλουδάκι πολύ κοφτερό
όμως με το νιώσιμο και το συναίσθημα τι γινεται?
Εισαι σε επαφή?
Χμμμμ.. νομίζω, οτι μπορεί αυτό να ξεσπα΄στο σώμα σου, σαν να σου λέει, κοίτα με, είμαι κι εγώ εδώ και σου δείχνω άλλες επιλογές.

Εύχομαι όλα να σου πάνε καλα!

αγκρρρ ακόμα ψάχνω να βρω εκείνους τους στίχους που θέλω να σου χαρίσω!
;)
Θα τους βρω, κάπου χωμένοι στο φόρουμ είναι.

@giota: Δεν το ήξερα, θα το ψάξω! Ευχαριστώ πολύ!

@Sofia: Σ\' ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου! Έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα όσα λες...

@weird: Συγκινήθηκα με αυτά που έγραψες γιατί πάλι ένιωσα ότι έπεσες μέσα. Μπορεί να θεωρώ τον εαυτό μου υπερευαίσθητο, αλλά νομίζω ότι έχω μια τόσο ψυχρή λογική ώρες-ώρες που το συναίσθημα έρχεται δεύτερο :(
Σίγουρα κάτι πάει να μου πει το σώμα μου αλλά μέχρι να μάθω να μιλάω τη γλώσσα του, θα μου πάρει μάλλον αρκετό καιρό.
Θα τα ψάξω όλα αυτά που μου είπες πάντως σχετικά με τις διαφορετικές προσεγγίσεις.

Και πάλι, σας ευχαριστώ πολύ όλους για τη συμπαράσταση και το ενδιαφέρον!

Διαβάζοντας σε ολα οσα γραφει η weird σχετικα με το χρονο της θεραπειας, θα συμφωνησω και εγω. Πιστεύω πώς η μεγαλυτερης διάρκειας θεραπεια, δινει πιο βαθια αποτελεσματα, αφου εχεις τον χρονο να θιξεις πιο βαθια τα προβληματα που προκυπτουν. Οσο μπορεις...

Να πώ μονο πώς αν και εγω ακολουθω την ιδια προσεγγιση, δεν πιστεύω πώς ειναι μονο η Gestalt, που δινει εμφαση στο συναισθημα. Θεωρω πώς το ιδιο μπορει να γινει και μεσω της προσωποκεντρικης προσεγγισης. Που απο οσο γνωριζω ειναι κ αυτη μεγαλης διαρκειας.

Τελος, θα θελα να πω πώς φανταζει κατι βαρυ να κανει κανεις θεραπεια για μεγαλο διαστημα, αλλα τα αποτελεσματα δεν ερχονται στο τελος της θεραπειας, αλλα συνεχως...Κι απο εκει νομιζω μπορουμε να παρουμε κ μια \"γευση\" για το μεχρι που ειμαστε κ θελουμε να φτασουμε. Το οριο που θα θεσουμε δλδ οι ιδιοι.

Τελικά το βρήκα το κειμενάκι που έψαχνα, μέσα στο βιβλίο από όπου το είχα πρωτοδιαβάσει.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το «Βασίσου πάνω μου» του Χορχε Μπουκαι. Εκδόσεις Οπερα. Ο συγγραφέας είναι διακεκριμένος ψυχοθεραπευτής Gestalt. ( η μορφή αυτή προσωποκεντρικής θεραπείας έχει και μια καλλιτεχνική χροια ) Φυσικά μπορείς να ψάξεις για τις διάφορες μορφές και κατευθύνσεις, και εδώ στο φόρουμ έχουν λεχθεί πολλά ως προς την επιλογή του κατάλληλου ειδικού.
Αλλά το αν του κάνει ή όχι ο ειδικός, το καταλαβαίνει κανείς στην πράξη θα έλεγα..

Λοιπόν, ορίστε το κομμάτι : )

« Η μαμά μου ήταν η κόρη ενός ζευγαριού αγροτών από το Έντρε Ρίος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ύπαιθρο ανάμεσα σε ζώα, πουλιά και λουλούδια. Εκείνη μας διηγήθηκε πως ένα πρωί, καθώς περπατούσε στο δάσος μαζεύοντας κλαδιά για να ανάψει τη φωτιά του φούρνου, είδε ένα κουκούλι να κρέμεται από ένα σπασμένο κλαδί. Σκέφτηκε ότι θα ήταν πιο ασφαλές για την καημένη την κάμπια να την φέρει σπίτι και να την έχει υπό την προστασία της. Όταν έφτασε, την έβαλε κάτω από μια λάμπα, για να έχει ζέστη, και δίπλα από το παράθυρο, για να μην της λείψει ο αέρας. Για τις επόμενες ώρες, η μαμά μου έμεινε στο πλάι της προστατευόμενης της, περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή. Μετά από μια μακριά αναμονή που τελείωσε το επόμενο πρωί, η κοπέλα είδε το κουκούλι να σχίζεται κι ένα μικρό και μαλλιαρό ποδαράκι να ξεχωρίζει στο εσωτερικό. Όλα ήταν μαγικά, και η μαμά μου μας έλεγε πως είχε την αίσθηση ότι ήταν μάρτυρας σε ένα θαύμα. Αλλά ξαφνικά το θαύμα άρχισε να μετατρέπεται σε τραγωδία. Η μικρή πεταλούδα φαινόταν να μην έχει αρκετή δύναμη για να σπάσει το ύφασμα από το κουκούλι της. Όση δύναμη κι αν έβαζε, δεν κατάφερνε να βγει από τη μικρή σχισμή του προσωρινού σπιτιού της. Η μαμά μου δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Έτρεξε μέχρι την αποθήκη με τα εργαλεία και επέστρεψε μ’ ένα τσιμπιδάκι κι ένα ψαλίδι μακρύ, λεπτό και μυτερό, που η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε στο κέντημα. Προσέχοντας πολύ να μην ακουμπήσει το έντομο, άνοιξε σιγά σιγά ένα παράθυρο στο κουκούλι για να μπορέσει να βγει έξω η έγκλειστη πεταλούδα. Μετά από μερικά λεπτά αγωνίας, η καημένη η πεταλούδα κατάφερε να αφήσει πίσω τη φυλακή της και περπάτησε σκοντάφτοντας προς το φως του παραθύρου. Λέει η μαμά μου πως, κατασυγκινημένη, άνοιξε το παράθυρο για να αποχαιρετήσει τη νέα πεταλούδα πριν την παρθενική της πτήση. Ωστόσο, η πεταλούδα δεν έφυγε πετώντας, ούτε όταν την ακούμπησε μαλακά με την άκρη της τσιμπίδας. Σκέφτηκε ότι θα την τρόμαζε η παρουσία της και την άφησε δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο, βέβαιη ότι δεν θα την έβρισκε, όταν γύριζε. Αφού πέρασε όλο το απόγευμα παίζοντας, γύρισε στο δωμάτιό της και βρήκε δίπλα στο παράθυρο την πεταλούδα της ακίνητη , με τα φτεράκια κολλημένα στο σώμα και τα ποδαράκια τεντωμένα προς τα πάνω. Η μαμά πάντα μας έλεγε με πόση αγωνία πήγε το έντομο στον πατέρα της, για να του πει τι είχε γίνει και να τον ρωτήσει τι άλλο έπρεπε να είχε κάνει, ώστε να την είχε βοηθήσει περισσότερο. Ο παππούς μου, που νομίζω πως ήταν ένας απ΄ αυτούς τους σοφούς, σχεδόν αναλφάβητους που τριγυρίζουν στον κόσμο, της χάιδεψε το κεφάλι και της είπε πως δεν υπήρχε τίποτα παραπάνω που θα έπρεπε να είχε κάνει, κι ότι στην πραγματικότητα, η καλύτερη βοήθεια θα ήταν να είχε κάνει λιγότερα κι όχι περισσότερα. Οι πεταλούδες χρειάζονται αυτήν τη φοβερή προσπάθεια να σπάσουν τη φυλακή τους για να μπορέσουν να ζήσουν, γιατί κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών, εξήγησε ο παππούς μου, η καρδιά χτυπάει πολύ δυνατά και η πίεση που δημιουργείται στο κυκλοφορικό της σύστημα στέλνει το αίμα στα φτερά, που έτσι ξεδιπλώνονται και της δίνουν την ικανότητα να πετά. Η πεταλούδα που βοηθήθηκε να βγει από το κουκούλι της, ποτέ δεν μπόρεσε να απλώσει τα φτερά της, γιατί η μαμά μου δεν την είχε αφήσει να παλέψει για τη ζωή της. Η μαμά μου πάντα μας έλεγε πως πολλές φορές είχε θελήσει να μας διευκολύνει στο δρόμο μας, αλλά θυμόταν την πεταλούδα της και προτιμούσε να αφήνει τα φτερά μας να απλώνονται με τη δύναμη της δικής μας καρδιάς.»


Σου εύχομαι, να χρησιμοποιήσεις τους πανικούς σου αξιολογώντας τους, βρίσκοντας το βαθύτερο νόημά τους ,πέρα απο τις φαινομενικά άσχετες αφορμές ( γιατί πάντα υπάρχει, σίγουρα δεν είναι θέμα απλής αχαριστίας, όπως η ενοχή σου σε κάνει να νιώθεις) και να ανοίξεις διάπλατα τα δικά σου φτερά, για να πας όσο μακριά επιθυμείς και ονειρεύεσαι, ελεύθερη : )
Εμείς για ότι χρειαστεί εδώ είμαστε.

weird, δε θα το πιστέψεις, αλλά πριν από λίγο καιρό είχα δει που είχες ξαναγράψει αυτό το απόσπασμα με δικά σου λόγια κάπου μέσα στο φόρουμ και μου άρεσε τόσο πολύ (δηλαδή, ταυτίστηκα τόσο πολύ...) που το έκανα κόπι-πέιστ και το φύλαξα στον Η/Υ μου! Πού να ήξερα ότι θα μου το αφιέρωνες λίγες μέρες μετά!!
Είναι πανέμορφο... Σε ευχαριστώ πολύ! :)))

Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και φυσικά καλό Πάσχα σε όλους!

Quote:

---

Originally posted by snarf
weird, δε θα το πιστέψεις, αλλά πριν από λίγο καιρό είχα δει που είχες ξαναγράψει αυτό το απόσπασμα με δικά σου λόγια κάπου μέσα στο φόρουμ και μου άρεσε τόσο πολύ (δηλαδή, ταυτίστηκα τόσο πολύ...) που το έκανα κόπι-πέιστ και το φύλαξα στον Η/Υ μου! Πού να ήξερα ότι θα μου το αφιέρωνες λίγες μέρες μετά!!
Είναι πανέμορφο... Σε ευχαριστώ πολύ! :)))

Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και φυσικά καλό Πάσχα σε όλους!

---

Απίστευτο αλλά πιστευτό!
Αχ αυτές οι συμπτώσεις...

Ακολούθα το ένστικτό σου, στο αν θα αρχίσεις θεραπεία και με ποιόν.... ( έτσι έκανα κι εγώ και μου βγήκε σε καλό).

Έχεις αρκετά θεματάκια να δουλέψεις καλή μου.

Να είσαι σίγουρη, πως όλα θα πάνε καλά.

Πως στο τέλος αυτού του αγώνα, του αγώνα με τα συμπτώματα, την μαυρίλα, τον πανικό, τον ίδιο σου τον εαυτό, θα έχεις μαζέψει όλη τη δύναμη που χρειάζεται για να θραφούν τα φτεράκια σου.

:))

Εύχομαι ότι καλύτερο!