Είχα διαγνωστεί με βαριά κατάθλιψη πριν χρόνια και περνάω πάλι καταθλιπτικά επεισόδια που πλέον συνοδεύονται με κάποιες άλλες εκδηλώσεις που δεν είχα παλιά. Τώρα κάνω ψυχανάλυση με ψυχολόγο και είναι να πάω σε ψυχίατρο λογικά να αρχίσω φαρμακευτική αγωγή, αν κρίνει, που μάλλον έτσι θα είναι. Η οικογένειά μου δεν έχει θέμα, είμαστε αρκετά ανοιχτόμυαλη, εξάλλου και η μητέρα μου έχει κατάθλιψη και λαμβάνει αγωγή από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Θεωρώ πως νιώθουν και τύψεις, ειδικά ένας από τους γονείς μου, διότι αυτά που έχω οφείλονται σε μεγάλο βαθμό από γεγονότα μέχρι και την ενηλικίωσή μου, τα οποία είναι που σε στιγματίζουν και στην ενήλικη ζωή. Έχω περάσει όλη τη ζωή μου με έναν από τον γονιό μου μέσα έξω στα νοσοκομεία με θέμα υγείας που εξελίχθηκε σε χρόνιο και πια μόνιμο/μη αναστρέψιμο, αλλά σε μια συντηρητική φάση πια που έχει τα ζόρια της. Επομένως δεν έχω ζήσει ποτέ ξέγνοιαστη. Για παράδειγμα εμένα δεν ήταν η έγνοια μου αν θα στολίσουμε δέντρο όταν ήμασταν μικρά, αλλά αν θα είμαστε τυχεροί να μην γίνει κάτι και πάνε στο νοσοκομείο και είμαστε εμείς πίσω. Κάπως έτσι έχει πάει όλη μου η ζωή. Αυτό σίγουρα εκτός από τον πάσχοντα επηρεάζει και την οικογένεια. Επίσης μέσω αυτού έχω μάθει πως πέραν από την οικογένειά μου, δηλαδή τους γονείς και τον αδερφό μου, ποτέ κανένας δεν ήταν να σταθεί στα ζόρια, μόνο καμία γνωμάρα να λένε χωρίς να θέλουν να παράσχουν ουσιαστική βοήθεια. Αυτό οδηγεί στο να μην έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και σίγουρα να μην μπορώ να δεθώ. Αυτό το θέμα υγείας, κάποια άλλα οικογενειακά και ένα τοξικό άτομο του ευρύτερου οικογενειακού κύκλου είναι αυτά που έχουν οδηγήσει στα ψυχολογικά μου προβλήματα. Δεν είναι τώρα πως είμαι στα πατώματα και κλαίω μέρα νύχτα, αλλά σίγουρα όλα αυτά έχουν χτίσει μια ψυχική κούραση και έχουν μειωθεί οι αντοχές. Σε συνδυασμό με την απογοήτευση που πήρα για διάφορους λόγους για την μετά σχολή φάση και η πανδημία δεν βοηθούν.