Βρήκα ψυχοθεραπευτή ειδικευμένo με την θεραπεία σχημάτων,θα πάω να την δοκιμάσω,δεν έχω κάτι να χάσω,εκτός από κάποια χρήματα αν δεν με βοηθήσει.
Printable View
Βρήκα ψυχοθεραπευτή ειδικευμένo με την θεραπεία σχημάτων,θα πάω να την δοκιμάσω,δεν έχω κάτι να χάσω,εκτός από κάποια χρήματα αν δεν με βοηθήσει.
Βεβαια ειναι λιγοι οι εκπαιδευμενοι ψυχοθεραπευτες σε αυτη την θεραπεια και πιστοποιημενοι,οποτε δεν ειναι ευκολο να βρεις κοντα στην περιοχη σου καποιον που να την ξερει και να την εχει εφαρμοσει με καλα αποτελεσματα.Θα την δοκιμασω και θα γραψω εντυπωσεις.
Ο τωρινος ψυχοθεραπευτης μου,με εχει απογοητευσει,μου ειπε οτι δεν ξερω πως αλλιως να σε βοηθησω και πως πρεπει να προσπαθησω,οτι να εκτεθω,να βγαινω και ας μην νιωθω τοσο καλα,του ειπα οτι αυτο δεν γινεται,δεν μπορω να πηγαινω σε μια παρεα εξω και να ειμαι με ορεξη,διαθεση η στα πανω μου ψυχολογικα.
Δε ξερεις ποσο ταυτιστηκα μαζι σου. Ειναι σα να τα γραφω εγω.Εχω κανει γνωσιακη και δε με βοηθανε οι συμβουλες να κανω πραγματα κτλ.Ειναι κολλημα του εγκεφαλου και οσο τον πιεζεις τοσο αντιστεκεται.Προτεινε μου σε παρακαλω και εμενα καποιον αξιολογο αν βρεις!
Το κοστος της ψυχοθεραπειας μου ειναι 150-200 ευρω το μηνα,αν υποθεσουμε οτι κανω 3-4 συνεδριες για 1 ωρα τη φορα.Συνεχιζω την αγωγη με τα effexor 75mg απο τον ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη,ομως σταματησα μαζι του ψυχοθεραπεια γιατι δεν με βοηθουσε η προσεγγιση του και συνεχιζω με καποιον αλλον,ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη,που ξεκινησε ανασκοπηση απο την παιδικη ηλικια για να βρει ποτε ξεκινησαν τα προβληματα.
Απο εκει και περα,ξεκινησα kick boxing ως δυναμικο αθλημα που μπορει να με βοηθησει στην αυτοεκτιμηση/αυτοπεποιηθηση,διατροφη με διατροφολογο για να χασω τα κιλα που μου εβαλαν τα αντικαταθληπτικα,2-3 εξοδους που ειχα με καποιους γνωστους απο τη δουλεια.Ειναι μακρυς ο δρομος και δυσκολος της αποφευκτικης διαταραχης,εχει τετοια κολληματα και φοβιες το μυαλο απο μικρη ηλικια,που ειναι δυσκολο και χρονοβορο να αλλαξεις την ηδη διαμορφωμενη προσωπικοτητα τοσων ετων.
Παλευω να βρω μια διεξοδο,να βρω τι με ικανοποιει και τι οχι σε αυτη τη ζωη,35 ετων αισιως,αλλοι στην ηλικια μου εχουν κανει οικογενειες,παιδια,σπουδες ,σπιτια κλπ.Αισθανομαι οτι με υποτιμουν,οτι δεν μπορω να βαλω ορια,οτι ειμαι υπερβολικα το καλο παιδι με αποτελεσμα να πεφτω θυμα εκμεταλλευσης απο αλλους.
η ψυχίατρός μου, στην αρχική της διάγνωση τουλάχιστον, αυτό μου είπε ότι έχω κ εγώ. σου έχει πει κοπινγκ μεκανισμς? κάτι? έχεις δει βελτίωση με τη θεραπεια τοσους μηνες?
Εγώ σταμάτησα με τον αρχικό ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτη γιατί η προσέγγιση του πλέον δεν με βοηθούσε περισσότερο,πέρα ότι μου είπε δεν ξερω πλέον πως να σε βοηθήσω άλλο,πρέπει μόνος σου να προσπαθήσεις και εκνευρίστηκα με αυτό.
Μετά επειδή χρειάστηκα μια βεβαίωση για να ξεκινήσω κάτι σεμινάρια και μαθήματα βελτίωσης κοινωνικής άνεσης και επικοινωνιακών δεξιοτήτων,μόλις του είπα τι θα κάνω,μου είπε ότι και καλά αυτό δεν είναι για σένα,είναι κάτι άλλο,για διευθυντές,υπαλλήλους,πωλη τές και ποσα λεφτά θα δώσω,να τα δώσω με δόσεις μην σε κοροϊδέψουν και ολόκληρη ανάκριση ας πούμε.
Με χάλασε και απλά τον έχω για να μου γράφει την αγωγή μια φορά το 2μηνο και συνεχιζω με άλλον,ψυχολόγο αυτή τη φορά που είναι πιο φιλικός μαζι μου.
Γνωριζει καποιος,ποια ειναι η διαφορα ενος κλινικου ψυχολογου η ψυχιατρου με εναν που δεν ειναι κλινικος?
Aλλες εναλλακτικες που διαβασα ειναι η ψυχοδυναμικη και η ψυχοαναλυτικη θεραπεια,οι οποιες για να δειξουν αποτελεσματα,χρειαζεται επισκεψεις 1-2 φορες την εβδομαδα και για μια ροη 2-3 χρονια,πραγματικα το κοστος ειναι δυσβασταχτο για να μπορει καποιος που παιρνει 400-600 ευρω το μηνα,να δινει 150-200 ευρω το μηνα στη θεραπεια,πραγματικα δεν μπορω να ανταποκριθω σε ενα τετοιο κοστος θεραπειας.Οπως η θεραπεια σχηματων που εχω ξεκινησει,μου ειπε ο θεραπευτης οτι δεν εχει νοημα αν δεν κανεις τουλαχιστον 3-4 επισκεψεις το μηνα για μινιμουμ 1 χρονο,ωστε να δωσεις το χρονο στην θεραπεια να δουλεψει και να δεις τα πρωτα θετικα αποτελεσματα.
Ειναι παρα πολυ ζορικο να ξεριζωσεις/αλλαξεις τα patterns της προσωπικοτητας σου,οταν αυτα εχουν διαμορφωθει για 20 χρονια και περισσοτερο,εισαι ντροπαλος,να γινεις λιγοτερο ντροπαλος,εισαι εσωστρεφης να γινεις λιγοτερο εσωστρεφης,εισαι ευαισθητος στην αρνητικη κριτικη των αλλων,να γινεις λιγοτερο ευαισθητος και να μην επηρεαζεσαι ευκολα απο λεγομενα τριτων,δεν ειχες καθολου φιλους,να αποκτησεις σταθερες φιλιες η παρεες,μαγκες,ειναι βουνο ολα αυτα,θελει πολλα λεφτα σε ψυχοθεραπευτη,για χρονια και συνεχη προσωπικη προσπαθεια για αλλαγες που ειναι κατι το παντελως αγνωστο στο ατομο που αντιμετωπιζει αυτα τα συμπτωματα,της συγκεκριμενης διαταραχης προσωπικοτητας.
Τετοιο κόστος δεν μπορώ να το καλυψω,οπότε σκέφτομαι μήπως αργότερα απευθυνθώ σε κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας,αν και προβληματίζομαι ότι μπορεί να έχουν εκπαιδευόμενους ψυχολόγους με ότι αυτό σημαίνει.
Δυστυχως σταματησα τις οποιες προσπαθειες θεραπειας,κυριως λογω κοστους και κυριως γιατι δεν εβλεπα τα αμεσα αποτελεσματα που επιθυμουσα,σε διαταραχες προσωπικοτητας που χρειαζεσαι ψυχοθεραπεια,ψυχαναλυση,ψυ χοδυναμικη η ομαδικη ψυχοθεραπεια,προφανως απαιτει πολυ χρημα και επισης συνεχομενα χρονια αυτης,για να δεις καποια ουσιαστικη βελτιωση,σκεφτηκα να ψαχτω για δομες ψυχικης υγειας του δημοσιου που προσφερουν ψυχολογους/ψυχοθεραπευτες με μικρο κοστος,αλλα μαλλον η ποιοτητα αυτων των υπηρεσιων δεν πιστευω πως με καλυπτει.
Δεν μπορώ να κοινωνικοποιηθω εύκολα,ο ψυχίατρος μου είχε πει ότι πρέπει να εκτεθείς,πρέπει να βγαίνεις,ακόμη και με το ζόρι,ναι οκ έχω προσπαθήσει,έχω 2-3 άτομα που βγαίνω και επικοινωνώ μια στο τόσο,αλλά η έκθεση δεν με έχει βοηθήσει ιδιαίτερα.
Επίσης ο coach που είχα σε κάποια σεμινάρια βελτίωσης της επικοινωνίας που είχα κάνει,μου είχε βάλει ως άσκηση να πηγαίνω και να μιλάω σε αγνώστους για να αποκτήσω κοινωνική άνεση,επίσης να προσεγγίσω γυναίκες στο δρόμο,να δημιουργήσω επικοινωνία,σύνδεση,να κρατάω ροη σε μια συζήτηση κλπ,δεν τα έχω καταφέρει και έχω απογοητευτεί.
Τα συμπτωματα της AVPD που με επηρεάζουν και παραμένουν εμπόδιο είναι,υπερβολική ντροπαλότητα,ευαισθησία στην αρνητική κρητική των άλλων,κοινωνικό άγχος/στρες,απομόνωση,αίσθηση ανεπάρκειας και μειονεξια,χαμηλή αυτοεκτιμηση,φόβος απόρριψης,αποχή από κάθε είδους κοινωνίκα δικτυα/social media υπό τον φόβο σχολιασμού η γελοιοποίησης.
Σταμάτησα όλες τις ψυχοθεραπείες,όταν κατάλαβα ότι αυτή η διαταραχή δεν πρόκειται να θεραπευτεί όσες συνεδρίες και αν προσπαθήσω να κάνω,μου έφυγαν ένα σωρό λεφτά.
Eχει δοκιμασει καποιος πασχει απο γενικευμενη αγχωδης διαταραχη,ψυχοδυναμικη,ψυχ οαναλυτικη,συμπεριφορικη θεραπεια η αν δοκιμασε καποια εναλλακτικη που τον βοηθησε αμεσα να ελενξει και να κατευνασει τα συμπτωματα της διαταραχης?
Άμεση λύση δίνουν μονο τα φαρμακα και μαλιστα όχι και πολύ άμεση..Η ψυχοθεραπεία θέλει πολυ χρόνο και δέσμευση από μέρους του θεραπευόμενου. Εχω κανει ψυχοδυναμική, βοηθαει αλλά.θελει και απο σένα προσπαθεια. Μην εγκαταλειπεις την προσπαθεια με την ψυχοθεραπεία.Quote:
Originally Posted by JohnyK33
η κλινική ψυχολογία, απο όσο ξέρω, ασχολείται μόνο με τα συμπτώματα της ασθένειας, την κατάσταση που βρίσκεται ο ασθενής και μόνο αυτό.
Quote:
Originally Posted by JohnyK33
Είμαι και εγώ άτομο με αποφευκτικη διαταραχή, δεν ξέρω σε ποσο βαθμό αλλά όσα συζητάτε και διαβαζω ταιριάζουν. Αυτό που με έκανε να γράψω είμαι το κομμάτι των φίλων. Ουτε εγώ έχω φίλους /ες και νόμιζα ότι ειμαι μόνο εγώ. Δυστυχώς όσοι φίλοι περασαν ήταν λάθος επιλογές. Πλέον δεν ξέρω αν έχω και την διάθεση. Από την μια θέλεις και σου λείπει το παρειστικο από την άλλη θέλεις και την ηρεμία σου γιατί δεν θέλεις πολλα πολλα . Είναι δυσκολο να τα σπάσεις όλα αυτά και νομίζω κάποια δεν διορθώνονται 100% , εγώ πιστεύω ότι ίσως να μην κανω φίλους ποτε από την άποψη ότι όσο μεγαλώνουμε γίνεται δυσκολο. Επίσης παντα με στρεσαρει μια προταση για κάτι, δραστηριότητα. Είναι η πρωτη μου αντίδραση.
Πιστευω βοηθάει λίγο λίγο κάθε μέρα να κάνουμε κάτι που μας βγάζει από την ζώνη άνεσης μας.
Εμενα ο ψυχοθεραπευτης μου,μου ελεγε,βγες εξω,προσπαθησε να κοινωνικοποιηθεις,πιεσε τον εαυτο σου λιγο,μην καθεσαι μεσα συνεχεια,απαντουσα,μα δεν νιωθω καλα,νιωθω αβολα να βγαινω με αλλους και να μιλαω για μενα,για τον εαυτο μου,δεν εχω κατι να πω,η απλα να ειμαι εκει για να συμπληρωνω την παρεα,μου αντ'απαντουσε,δεν χρειαζεται να μιλας συνεχεια η να συμμετεχεις συνεχεια,ελεγα εγω,μα και τι θα καθομαι να κανω τοτε,ο ενας θα μιλαει για τη δουλεια του,ο αλλος θα μιλαει για το που πηγε διακοπες,ο επομενος για τη σχεση του,για τα ταξιδια του,εγω δεν εχω κοινα ενδιαφεροντα,δεν κανω τιποτα,παω στην δουλεια,στο σπιτι και πισω παλι,τιποτε αλλο ενδιαφερον δεν εχει η καθημερινοτητα μου,ενω οι αλλοι γυρω μου ειναι πιο προχωρημενοι,εχουν μια πιο στρωμενη και εξελιγμενη ζωη απο εμενα,νιωθω οτι περισσευω αναμεσα τους.
Θελω να πω,οτι προσπαθησα,πιεσα τον εαυτο μου σε κατι που μου προτεινε ο θεραπευτης,αλλα δυστυχως,στην περιπτωση τη δικη μου δεν δουλεψε,δεν καταφερα να νιωσω ανετα,να γινω πιο κοινωνικος η να κρατησω καποιες γνωριμιες η να δημιουργηθουν φιλιες με το να πιεσω τον εαυτο μου να συμμετεχει με το ζορι καπου που δεν ενιωθε ασφαλεια και ανεση.
Αυτό που μου βγαίνει να σου πω είναι ότι από την μια είναι βοηθητικό να μιλάς με άλλους και να επικοινωνείς αλλά μοιάζει να φτάνει κάπου στην εμμονή στο τέλος. Θα πω για εμενα, δεν έχω κάθε μέρα όρεξη να μιλάω. Είναι μέρες που θα είμαι χαχα και χουχου και άλλες μέρες απομακρη, επειδή απλά δεν έχω διάθεση. Επίσης μην εισαι τόσο κακός με τον εαυτό σου. Μην λες πως περρισευεις. Δεν πειραζει αν δεν έχεις αυτή την στιγμή ενδιαφέροντα, άλλωστε υπάρχει κάποιος κανόνας για το τι πρεπει να είσαι και να γίνεις;
εγώ δεν έχω διαγνωστεί με αποφευκτική, όμως σε αυτό το κομμάτι, είμαι ίδια. δηλαδή, και δεν μπορώ να μιλάω με τους άλλους, και δυσκολεύομαι πολύ να συναναστραφώ άλλους ανθρώπους, και κουράζομαι πάρα πολύ όταν βρισκομαι για πολλή ώρα σε ένα δημόσιο χώρο.
με το ζόρι δεν είναι φιλία αυτό. η φιλία έρχεται πρώτα και μετά το ζόρι, διότι όλες οι σχέσεις είναι δύσκολες να κρατηθούν.
δεν θα ζούμε για πάντα λέω εγώ, κι αν δεν καταφέρουμε πολλά δεν τρέχει και τίποτα. όμως, καλύτερα να αποτύχεις παρά να λείπεις στην ζωή σου /από την ζωή σου.
Παλιοτερα ντρεπομουν αρκετα και δεν γνωριζα νεο κοσμο. Τωρα, το μονο στοιχειο που απομενει ειναι η δυσκολια να ξεκινησω να πιασω κουβεντα σε μια κοπελα που μου αρεσει. Αν ξεκινησω ομως, δεν υπαρχει κανενα προβλημα μετα. Η μονη δυσκολια ειναι το πρωτο βημα της προσεγγισης. Νομιζω οτι αυτο ειναι ισως ενα δειγμα μικροδιαταραχης ή ισως να ειναι χαμηλου επιπεδου αυτισμος που κανει τον πασχοντα να ντρεπεται. Ισως να ειναι κατι αλλο ομως.... Φοβος απορριψης και χαμηλη αυτοπεποιθηση και αυτοεκτιμηση. Δεν ειμαι σιγουρος για να πω την αληθεια.
Στην δικη μου περιπτωση,η προσεγγιση σε κοπελες ειναι ζητημα χαμηλης αυτοεκτιμησης και χαμηλης αυτοπεποιθησης,οτι θα απορριφθω η θα πω κατι που θα με ντροπιασει,αυτο θα με πληγωσει βαθια και θα υπαρχει συναισθηματικος πονος,αισθημα ανεπαρκειας η μειονεξιας.Ντρεπομαι να κοιταξω στα ματια,αλλαζω βλεμα,μιλαω χαμηλοφωνα κλπ.