Απ' όλα έχει ο μπαξές!

ax re lisaki asta toxw kathe mera auto to fouskwma-sfiximo tou stomaxiou,sun zalades,sun taxikardiessssssssss......

Κάθε μέρα δε γίνεται να έχεις πραγματική δύσπνοια! Μόνο την ιδέα ότι δεν σου φτάνει ο αέρας που, σε συνδυασμό με το σφίξιμο στο στομάχι και το διάφραγμα προκαλεί τρόμο.
Η πραγματική δύσπνοια είναι ένα ακατάσχετο, τρομερά ενοχλητικό λαχάνιασμα, που συνήθως περναέι μετά από λίγη ώρα, εκτός αν υπάρχει πρόβλημα παθολογικό.
Μην ανησυχείς πολύ γι\' αυτό.
Είναι κλασσικό σύμπτωμα άγχους ;)

Το να μετραμε τους σφυγμους είναι κατι φυσιολογικό γιατί στην ουσία το χρησιμοποιούμε ως ανχωλιτικό.
Για να σταματήσει αυτό πρέπει απλώς να αποδεχτείς αυτό που συμβένει (πολύ δύσκολο) κ να πεις οκ το έχω κ τι έγινε? Νοιώθεις τους σφυγμους να ανεβένουν να κατεβένουν αλλα ουσιαστικά ξέρεις πως δεν βλάπτουν τον οργανισμό σου! Πιστεψέ με δεν θα πάθεις τίποτα!!!!! Μάθε να ζεις με αυτό.
Όσο για τα φάρμακα είμαι κατά. Ο οργανισμός μας με αυτό τον τρόπο εκδηλώνει το άγχος. Αν εσύ το αποτρέψεις αυτό τεχνιτά τότε μπορεί να σου βγει αλλιώς.
Από τη στιγμή που ξέρεις την αιτία του συμπτώματος (ότι δλδ. δεν είναι κάτι οργανικό) τότε μπορείς να το παλέψεις πιο εύκολα.
Πιστεύω πως με την βοήθεια ενός καλού ψυχολόγου θα καταφέρεις να πετύχεις όλα αυτά. Πάνω απ\'όλα όμως παίζει ρόλο η δική σου θέληση κ αποδοχή.

ΜΑΡΙΑΠ σε ευχαριστώ για την απάντησή σου.

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να δεχτώ ότι δε συμβαίνει τίποτα ότα π.χ ξυπνάω και οι σφυγμοί μου αυτόματα ανεβαίνουν στα ύψη... όταν είμαι άνετη κι ωραία με φίλους και ξαφνικά αρχίζει ανελέητο ντάπα ντούπα. Δεν είσαι λειτουργικός έχοντας συνέχεια υψηλούς σφυγμούς. Τι να κάνω όταν π.χ είμαι στη δουλειά και ξαφνικά έχω 150 σφυγμούς, ιδρώτα, ζαλάδα, πίεση στο στήθος? Να κάτσω να ηρεμήσω μόνη μου? (συνήθως με πιάνει ακαθησία σε τέτοιες φάσεις και πηγαίνω σαν τη ζουρλή πάνω κάτω, δεν αντέχω να αισθάνομαι την ταχυκαρδία στην πλάτη μου όταν κάθομαι π.χ).
Δυστυχώς το ηρεμιστικό είναι μονόδρομος για μένα υπό αυτές τις συνθήκες.
Όταν έχω το χρόνο και είμαι μόνη μου, συχνά το παλεύω και φεύγει τελικά. Αλλά συνήθως είτε είμαι στο γραφείο, είτε με φίλους, είτε με το φίλο μου κ.ο.κ.

Δεν είπα πως δεν έχουμε τίποτα. Απλά δέξου αυτό που έχεις κ μάθε να ζείς με αυτό! Τι σημασία έχει αν έχεις 150 ή 100 σφυγμούς απ τη στιγμή που αυτό δεν βλάπτει τον οργανισμό σου? Αυτό πρέπει να καταλάβεις. Όσο για το που συνήθως παρουσιάζεται είναι φυσιολογικό. Δες το λίγο διαφορετικά έχεις μια ιδιαιτερότητα που δεν έχουν οι άλλοι! Σεν είναι κ τόσο κακό!
Έγω πριν συνηδητοποιήσω που οφήλεται τρόμαζα! Τώρα πλέον πολλές φορές το διασκεδάζω! Είχα πάει προ μηνών να δώσω αίμα για ένα συγγενή μου η ιατρός μου είπε πως οι σφυγμοί μου είναι 130 κ έπρεπε να κατεβουν πρώτα για να μου πάρουν κ της απάντησα απλά πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αφού είμαι αγχωμένη. Τελικά μου πείρε έτσι.
Μην περιμένεις να φύγει. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Προσπάθησε να το συνηθήσεις κ να μην δίνεις σημασία.

Μα αυτό ρωτάω... πώς μπορείς να μη δώσεις σημασία? Πώς γίνεται να συνεχίσεις να δουλεύεις? Να μη γίνεις ρεζίλι στους άλλους? Να συνεχίσεις να μιλάς όμορφα και καλά με τους φίλους σου όταν είσαι έτσι κι ενώ έχεις χάσει την ανάσα σου? :(

Μαρία, για σένα χαίρομαι πολύ :)

εγω κοριτσια παλι με πιανει οταν ειμαι μονη κ ειδικα τα βραδια.αυτη η ταχυπαλμια πια ελεος.δεν δινω σιμασια πια και καπως μ εχει φυγει .το εχω σηνηθησει κ αφου δεν μ εχει προκαλεσει καπιο προβλημα το εχω συνηθησει.

Lisaki αυτό που σου λέω απλά είναι να το δεχτείς ως ειδιαιτερότητα του εαυτού σου κ τότε όλλα θα είναι διαφορετικά! Αυτό ακριβώς που προσπαθεί να κάνει κ η panikoula! Από εσένα εξαρτάτε αν θα το αφήσεις να σε ταλαιπωρεί ή το δεχτείς κ μάθεις να συνυπάρχεις με αυτό!

lisaki mou,ennoeite pws den milaw gia \"real\" dispnoia..etsi k alliws otan me epiane auto to sfiximo k tixaine na eimai sto giatro..eixa oxigono 99,dispnoia k 99,de simpiptoun!!!apla apthn tromara mou k mono denh mporw na parw anasa,k eidika orthia me tpt!!!

ρε κοριτσια αυτο συνβενει γιατι σφυγκονται ολοι οι μυες του κορμιου με αποτελεσμα να πιεζονται τα πνευμονια κ να εχουμε δυσπνια.αλλα κ εγω οσες φορες μ μετρησαν οξιγονο μια χαρα με βρισκανε

Μαρια θα διαφωνισω πως το να μετρας τους σφυγμους σου ειναι αγχολυτικο γιατι οσο πιο πολυ ασχολησε τοσο ασχολειται κι αυτο
και δευτερον γιατι εισαι κατα των φαρμακων?δλδ αν ο δικο σου οργανισμος δεν ειχε την δυνατοτητα για τον αλφα βητα λογο να αναπληρωσει την σεροτονινη απο μονος του δε θα επερνες φαρμακα?
Εχεις καταφερει να εισαι ασυμπτωματικη?και για ποσο διαστημα?

Αρχικά για αρκετό διάστημα κ μέχρι να φτάσω στο σημείο της αποδοχής έπερνα centrac (πολύ ελαφρί αγχωλιτικό). Εδώ κ 2 μήνες περίπου το σταμάτησα. Δεν υπάρχη περίπτωση να είσαι ποτέ ασυμπτωματικός! Αυτό είναι το βασικότερο που πρέπει να καταλάβουμε. Αν το δεχτούμε αυτό (αφού με κάποιο τρόπο πρέπει ο οργανισμός μας να εκδιλώσει το άγχος) τότε περνάμε στο στάδιο της αποδοχής του. Αυτό θα μας βοηθήσει στην ουσία να μάθουμε να ζούμε με αυτό κ να μην μας πανικονβάλει πλέον! Είναι το ίδιο με αυτό που αντιμετοπίζουν για παράδειγμα όσοι έχουν χρόνια αλλεργία.

Το να μετράμε τους σφυγμούς είναι πραγματικά μια κίνηση αγχολιτική ( το ίδο με το όταν ανάβουμε ένα τσιγάρο) γιατί έτσι έχουμε μάθει τον εαυτό μας να αντιδρά! Αυτό θα το διαπιστώσεις αν έχεις μια συνήθεια κ προσπαθήσεις για κάποιο λόγο να την κόψεις απότομα. Θα δεις πως αυτό θα σε αγχώσει ξαφνικά χωρίς να μπορείς να εξιγήσεις το γιατί

οταν λεω ασυμπτωματικη εννοω σε σχεση με την διαταραχη πανικου και οχι με το αγχος της καθημερινοτητας!φυσικα και ειναι φυσιολογικο το αγχος οταν ειναι σε υποφερτα επιπεδα!
Κοιτα τουλαχιστον σε μενα οταν σταματησα να μετραω σφυγμους και γενικα σταματησα να ασχολουμε με την ταχυκαρδια ηταν λυτρωτικο γιατι ως δια μαγειας φυγανε και οι ταχυκαρδιες.
προσωπικα εω καταφερει σχεδον ενα χρονο να μην εχω συμπτωματα και χωρις ψυχοθεραπεια αλλα μονο με αντικαταθλιπτικα!

Το ίδιο υποστηρίζουμε. Απλά είναι δύσκολο να το καταφέρεις. Θέλει πολύ πεισμα κ πραγματική θέληση για να πεις το σταματάω. Εγώ αντιθέτος με σένα έχω σταματήσει τα αντικαταθλιπτικά κ συνεχίζω τη ψυχοθεραπεία αλλά αυτό είναι καθαρά τι ταιριάζει στον καθένα κ τι πιστεύει πως τον βοηθάει περισσότερο. Το αποτέλεσμα τελικά μετράει!
οι κρίσεις πανικού έχουν σταματήσει εδώ κ τουλάχιστον 6 μήνες θα μπορούσα να πω. Φυσικά κάποια συμπτώματα συνεχίζουν ακόμη όταν πιέζομαι υπερβολικά πολύ με κάποια θέματα αλλά αυτά πλέον τα γνωρίζω κ μάλιστα καταφέρνω να τα παλέψω πολύ πιο εύκολα αφού μπορώ να προετοιμάσω από την αρχή τον εαυτό μου για το τι θα αιστανθώ.