ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΑΚΗ

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Είναι εντυπωσιακή η δυσπιστία που έχεις, τόσο προς τους ψυχίατρους, όσο και προς τους ψυχολόγους. Δυσκολεύεσαι γενικά να εμπιστευτείς τους ανθρώπους;

---

Από που βγαίνει αυτό το πόρισμα; Είχα ρωτήσει την ψυχολόγο και κάποια στιγμή για το αν έχω μια άλλη διαταραχή προσωπικότητας (είχα μια ιδεοληψία σχετική) και μου είπε πως η ίδια-ως ψυχολόγος-αν είχε εντοπίσει κάποια "ανησυχητικά" στοιχεία θα με παρέπεμπε σε ψυχίατρο για να διερευνηθεί περαιτέρω και να με διαγνώσει ανάλογα. Ειδάλλως, δε θα πηγαίναμε σε ψυχίατρο για να λάβουμε διαγνώσεις. Οι λόγοι που διέκοψα τις συνεδρίες με την ψυχολόγο ήταν αφενός γιατί συνειδητοποίησα πως δεν ταίριαζα μαζί της (επομένως δε μπορούσε να γίνει αποτελεσματική δουλειά) και αφετέρου, όπως είπα και παραπάνω, μετακόμισα και αναζητώ κάποια άλλη ψυχολόγο. Όσον αφορά τώρα τη ψυχίατρο, οι συνεδρίες μαζί της είναι μηνιαίες και δεν ξεπερνούν το μισάωρο. Δεν νομίζω πως έχουμε τόσο χρόνο, ώστε να καταφέρω να της μιλήσω για τόσες λεπτομέρειες και μάλιστα τη στιγμή που δίνουμε βάση στο κομμάτι της αγωγής. Επιπλέον, εμπιστεύομαι ό,τι μου λέει στο θέμα της ΙΨΔ (γιατί δε ξέρω και περισσότερα από αυτή), ωστόσο έχω κάποιες διαφωνίες μερικές φορές (πχ. όταν μου χορήγησε αγχολυτικά, αλλά δεν τα πήρα από επιλογή μου. Δε θα έλεγα πως έχω και "φοβερή δυσπιστία", απλά γενικώς θεωρώ πως καλό είναι να μην εμπιστευόμαστε τυφλά τον καθένα, αλλά να έχουμε και δική μας κρίση των πραγμάτων, γιατί εμείς γνωρίζουμε τις αντοχές μας. Και λογικά αν το σκεφτούμε, πάνω κάτω όλοι μας είχαμε εμπειρίες με γιατρούς. Υπήρξαν όλοι καλοί και άξιοι εμπιστοσύνης; Και δε μιλάω μόνο για ψυχιάτρους αλλά γενικά για επιστήμονες.

Για να απαντήσω και στην τελευταία ερώτηση:
Τους υπόλοιπους ανθρώπους είτε τους εμπιστεύομαι τυφλά, είτε καθόλου. Δυστυχώς. Εξαρτάται περισσότερο από την "ενέργεια" που θα μου βγάλει το άλλο άτομο.

Γιατί είχες διακόψει τις συνεδρίες; Είχες νιώσει καλύτερα;
Τώρα που ξαναπήγες, σε βοήθησε;

Αυτό με τις κρίσεις άγχους, σίγουρα η οργάνωση και το καλό πρόγραμμα είναι βοηθητικές λύσεις, αλλά όταν μιλάμε για αγχώδη-νευρωτική δομή προσωπικότητας, πόσο εύκολο είναι αυτό; Εγώ πχ. αιώνια έχω πρόβλημα με την οργάνωση, με την διαχείριση του χρόνου και την σταθερότητα στην απόδοση μου στις διάφορες υποχρεώσεις μου. Πιστεύω πως εμείς που αγχωνόμαστε πέφτουμε και πιο εύκολα στη παγίδα της αναβλητικότητας και της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς, ακριβώς γι' αυτό τον λόγο. Και είναι κάτι που δυστυχώς με ταλαιπωρεί χρόνια. Παντού σκόρπια χαρτιά με ¨στόχους ημέρας", "υποχρεώσεις". "λίστες" κλπ κλπ, η μάχη με την ώρα η οποία σου υπενθυμίζει μόνο πόσο μη αποδοτική είσαι, η μελαγχολία στην οποία πέφτεις και το αυτομαστίγωμα γιατί δεν κατάφερες για μια ακόμη φορά να ολοκληρώσεις όσα προγραμμάτιζες και η επόμενη μέρα ακολουθεί-δυστυχώς-το ίδιο μοτίβο...και εσύ απ' την άλλη να αλλάζεις 200 διαθέσεις εντός της ημέρας και εκεί που ξύπνησες με μια αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα να κυνηγήσεις τους στόχους σου και να γίνεις παραγωγική, ξαφνικά νιώθεις ανίκανη για το οτιδήποτε και τσουπ οι κρίσεις πανικού, το δε μπορώ να αναπνεύσω από το άγχος, το "πηγαίνω πέρα δώθε" απ' τη νευρικότητα μου, το όλα με ενοχλούν και μου φταίνε, οι αναζήτηση επιβεβαίωσης από τους άλλους...Μα ακόμα κι εκεί που βλέπεις μια πρόοδο και αισιοδοξείς και λες το χω και για λίγο νιώθεις πως όλα ειναι γκουντ και έχεις μπει σε μια σειρά, είσαι παραγωγική και νιώθεις πως όλα ειναι υπο έλεγχο, τσουπ σκάει μια αλλαγή διάθεσης και αισθάνεσαι πως θες απλά να κοιμάσαι, βαριέσαι απίστευτα, βαριέσαι να κάνεις μπάνιο, να μαζέψεις τα ρούχα σου, να στρώσεις το κρεβάτι σου, να διαβάσεις, να βγεις και απλά κάθεσαι και μαραζώνεις και κάτι μέσα σου σου φωνάζει πως έχεις υποχρεώσεις και πρέπει και και...και επειδή έχεις έντονο αίσθημα ευθύνης και πάντα επιδιώκεις και το καλύτερο αποτέλεσμα, βυθίζεσαι στις τύψεις, στο άγχος και στις ενοχές. Και εκεί πάλι βρίσκεις καταφύγιο στη κολλητή σου: την αναβλητικότητα.....μμααλιστ� �αα...δεν ξερω αν περιγράφουν και σενα αυτές οι γνώριμες σκηνές, αλλά εγώ πάντως αγχώθηκα και μόνο που τα έγραψα (εντωμεταξύ εγώ αυτή τη στιγμή αποφεύγω να κάνω άλλα πράγματα που πρέπει να κάνω και γίνομαι αναβλητική, γράφοντας στο φορουμ αυτό σχετικά με το πρόβλημα της αναβλητικότητας: είμαι τραγική, το γνωρίζω).

Ό,τι το άγχος μπορεί να σε αποπροσανατολίσει είναι βέβαιο. Εγώ, δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά είχα πει πως στην ψυχίατρο μόνο είχα αναφέρει πως είμαι κυκλοθυμική και πολλές φορές δρω παρορμητικά, καταπιάνομαι με κάτι τη μια μέρα και την επόμενη έχω βαρεθεί, ότι έχω έντονα ξεσπάσματα θυμού, όταν είμαι πολλή θυμωμένη ή λυπημένη, απειλώ να αυτοκτονήσω ή σκέφτομαι πως θέλω να μου κάνω κακό. Κάποιες φορές αυτοτραυματίζομαι κιόλας στη διάρκεια αυτών των ξεσπασμάτων, για να νιώσω κάποια ανακούφιση. Αυτά, περιληπτικά, της είχα αναφέρει και μου είπε πως δεν έχει σχέση η ΙΨΔ με αυτά και πως είναι θέμα προσωπικότητας και μου συνέστησε μακροχρόνια ψυχοθεραπεία, ώστε να μάθω να διαχειρίζομαι καλύτερα τα συναισθήματα μου.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Γιατί είχες διακόψει τις συνεδρίες; Είχες νιώσει καλύτερα;
Τώρα που ξαναπήγες, σε βοήθησε;

Αυτό με τις κρίσεις άγχους, σίγουρα η οργάνωση και το καλό πρόγραμμα είναι βοηθητικές λύσεις, αλλά όταν μιλάμε για αγχώδη-νευρωτική δομή προσωπικότητας, πόσο εύκολο είναι αυτό; Εγώ πχ. αιώνια έχω πρόβλημα με την οργάνωση, με την διαχείριση του χρόνου και την σταθερότητα στην απόδοση μου στις διάφορες υποχρεώσεις μου. Πιστεύω πως εμείς που αγχωνόμαστε πέφτουμε και πιο εύκολα στη παγίδα της αναβλητικότητας και της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς, ακριβώς γι' αυτό τον λόγο. Και είναι κάτι που δυστυχώς με ταλαιπωρεί χρόνια. Παντού σκόρπια χαρτιά με ¨στόχους ημέρας", "υποχρεώσεις". "λίστες" κλπ κλπ, η μάχη με την ώρα η οποία σου υπενθυμίζει μόνο πόσο μη αποδοτική είσαι, η μελαγχολία στην οποία πέφτεις και το αυτομαστίγωμα γιατί δεν κατάφερες για μια ακόμη φορά να ολοκληρώσεις όσα προγραμμάτιζες και η επόμενη μέρα ακολουθεί-δυστυχώς-το ίδιο μοτίβο...και εσύ απ' την άλλη να αλλάζεις 200 διαθέσεις εντός της ημέρας και εκεί που ξύπνησες με μια αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα να κυνηγήσεις τους στόχους σου και να γίνεις παραγωγική, ξαφνικά νιώθεις ανίκανη για το οτιδήποτε και τσουπ οι κρίσεις πανικού, το δε μπορώ να αναπνεύσω από το άγχος, το "πηγαίνω πέρα δώθε" απ' τη νευρικότητα μου, το όλα με ενοχλούν και μου φταίνε, οι αναζήτηση επιβεβαίωσης από τους άλλους...Μα ακόμα κι εκεί που βλέπεις μια πρόοδο και αισιοδοξείς και λες το χω και για λίγο νιώθεις πως όλα ειναι γκουντ και έχεις μπει σε μια σειρά, είσαι παραγωγική και νιώθεις πως όλα ειναι υπο έλεγχο, τσουπ σκάει μια αλλαγή διάθεσης και αισθάνεσαι πως θες απλά να κοιμάσαι, βαριέσαι απίστευτα, βαριέσαι να κάνεις μπάνιο, να μαζέψεις τα ρούχα σου, να στρώσεις το κρεβάτι σου, να διαβάσεις, να βγεις και απλά κάθεσαι και μαραζώνεις και κάτι μέσα σου σου φωνάζει πως έχεις υποχρεώσεις και πρέπει και και...και επειδή έχεις έντονο αίσθημα ευθύνης και πάντα επιδιώκεις και το καλύτερο αποτέλεσμα, βυθίζεσαι στις τύψεις, στο άγχος και στις ενοχές. Και εκεί πάλι βρίσκεις καταφύγιο στη κολλητή σου: την αναβλητικότητα.....μμααλιστ� �αα...δεν ξερω αν περιγράφουν και σενα αυτές οι γνώριμες σκηνές, αλλά εγώ πάντως αγχώθηκα και μόνο που τα έγραψα (εντωμεταξύ εγώ αυτή τη στιγμή αποφεύγω να κάνω άλλα πράγματα που πρέπει να κάνω και γίνομαι αναβλητική, γράφοντας στο φορουμ αυτό σχετικά με το πρόβλημα της αναβλητικότητας: είμαι τραγική, το γνωρίζω).

Ό,τι το άγχος μπορεί να σε αποπροσανατολίσει είναι βέβαιο. Εγώ, δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά είχα πει πως στην ψυχίατρο μόνο είχα αναφέρει πως είμαι κυκλοθυμική και πολλές φορές δρω παρορμητικά, καταπιάνομαι με κάτι τη μια μέρα και την επόμενη έχω βαρεθεί, ότι έχω έντονα ξεσπάσματα θυμού, όταν είμαι πολλή θυμωμένη ή λυπημένη, απειλώ να αυτοκτονήσω ή σκέφτομαι πως θέλω να μου κάνω κακό. Κάποιες φορές αυτοτραυματίζομαι κιόλας στη διάρκεια αυτών των ξεσπασμάτων, για να νιώσω κάποια ανακούφιση. Αυτά, περιληπτικά, της είχα αναφέρει και μου είπε πως δεν έχει σχέση η ΙΨΔ με αυτά και πως είναι θέμα προσωπικότητας και μου συνέστησε μακροχρόνια ψυχοθεραπεία, ώστε να μάθω να διαχειρίζομαι καλύτερα τα συναισθήματα μου.

---

Με βοήθησε από την ώρα που έφυγα μέχρι και το πρωί της επόμενης ημέρας...Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω όλα όσα υπάρχουν σαν κατηγορίες στο forum...

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει και σκέφτομαι υπαρξιακά ζητήματα και μετά με έπιασαν κρίσεις πανικού από τον φόβο του ότι θα τρελαθώ κλπ...Μετά τη συνεδρία σα να εξαφανίστηκαν και τις τελευταίες ώρες το έχω πάλι!

Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα αλλά μάλλον έχω κάποια απωθημένα, τα οποία λόγω ανασφάλειας συνεχίζουν να μην πραγματοποιούνται και το άγχος με μπερδεύει ως προς αυτά με αποτέλεσμα να μην τα αναγνωρίζω στο 100%.

Εξαιτίας αυτού, αλλάζω συνέχεια διάθεση όπως και εσύ, γούστο σε πράγματα κλπ κλπ. Νιώθω ότι επηρεάζομαι εύκολα από οτιδήποτε που ερμηνεύω εγώ ως αρνητικό προς εμένα και είμαι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας φοβισμένος και αγχωμένος. Πραγματικά θέλω να προσπαθήσω να οργανωθώ από φθινόπωρο μήπως και φύγει το παθολογικό άγχος...

Insomnia --- Οι υποχρεώσεις σου, να υποθέσω, είναι κυρίως το διάβασμα και η απόδοση στην εξεταστική; (Φαντάζομαι ότι είσαι φοιτήτρια). Πολλοί φοιτητές έχουν αυτό που περιγράφεις πάντως, δεν αποδεικνύει κάποια διαταραχή αυτή η στάση. Ειδικά αν, όπως υποψιάζομαι, είσαι σε κάποια υψηλόβαθμη σχολή με δύσκολα μαθήματα, είναι λογικό να σε πιάνει η αναβολή, να θες μόνο να ξαπλώνεις και να μην διαβάζεις.

Με βοήθησε από την ώρα που έφυγα μέχρι και το πρωί της επόμενης ημέρας...Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω όλα όσα υπάρχουν σαν κατηγορίες στο forum...

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει και σκέφτομαι υπαρξιακά ζητήματα και μετά με έπιασαν κρίσεις πανικού από τον φόβο του ότι θα τρελαθώ κλπ...Μετά τη συνεδρία σα να εξαφανίστηκαν και τις τελευταίες ώρες το έχω πάλι!

Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα αλλά μάλλον έχω κάποια απωθημένα, τα οποία λόγω ανασφάλειας συνεχίζουν να μην πραγματοποιούνται και το άγχος με μπερδεύει ως προς αυτά με αποτέλεσμα να μην τα αναγνωρίζω στο 100%.

Εξαιτίας αυτού, αλλάζω συνέχεια διάθεση όπως και εσύ, γούστο σε πράγματα κλπ κλπ. Νιώθω ότι επηρεάζομαι εύκολα από οτιδήποτε που ερμηνεύω εγώ ως αρνητικό προς εμένα και είμαι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας φοβισμένος και αγχωμένος. Πραγματικά θέλω να προσπαθήσω να οργανωθώ από φθινόπωρο μήπως και φύγει το παθολογικό άγχος...

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Insomnia --- Οι υποχρεώσεις σου, να υποθέσω, είναι κυρίως το διάβασμα και η απόδοση στην εξεταστική; (Φαντάζομαι ότι είσαι φοιτήτρια). Πολλοί φοιτητές έχουν αυτό που περιγράφεις πάντως, δεν αποδεικνύει κάποια διαταραχή αυτή η στάση. Ειδικά αν, όπως υποψιάζομαι, είσαι σε κάποια υψηλόβαθμη σχολή με δύσκολα μαθήματα, είναι λογικό να σε πιάνει η αναβολή, να θες μόνο να ξαπλώνεις και να μην διαβάζεις.

---

Όντως, οι υποχρεώσεις μου αφορούν κατά κύριο λόγο το διάβασμα και τη δουλειά μου. Εγώ είχα πάντα αυτό με την αναβλητικότητα και το πρόβλημα με την αποδιοργάνωση και τη διαχείριση του χρόνου (από δημοτικό), δεν είναι πως αυτό είναι κάτι καινούργιο για μένα. Δρω αυτοκαταστροφικά. Θυμάμαι στις πανελλήνιες τη καθηγήτρια στο φροντιστήριο να μου λέει: "Όταν επιτέλους μπαίνεις σε μια σειρά και τα πας μια χαρά, πάντα κάτι κάνεις και τα καταστρέφεις όλα".

Αυτό με την αναβλητικότητα και την αποδιοργάνωση όμως δεν αφορά μόνο τα της σχολής και τις πιο "σοβαρές" ας πούμε υποχρεώσεις, αλλά και κοινωνικές συναναστροφές...πριν λίγες μέρες ήθελα να βγαίνω συνέχεια και ήμουν "στο πόδι" και τις τελευταίες 4 μέρες, σέρνομαι κυριολεκτικά. Νιώθω κουρασμένη, ενώ δεν κάνω κάτι που να με κουράζει. Μου είπε μια φίλη μου να βγούμε πριν 3 μέρες και βαριόμουν και την επόμενη βγήκα με μια άλλη φίλη και ούτε μπάνιο έκανα, γιατί σερνόμουν πάλι. Και μετά την έξοδο μας, βαριόμουν να γυρίσω και σπίτι. Στο μεταξύ, έχω τύψεις και νιώθω πως δεν είμαι καλή φίλη. Έτσι, καμιά φορά πιέζω και τον εαυτό μου να βγει. Γιατί να είμαι τόσο αυτοκαταστροφική;;; Αντί να βγω έξω να περάσω καλά, να διασκεδάσω, επιλέγω να μελαγχολώ και να κλαίω...πάντα νιώθω μισή, αλλά ποτέ δεν καταλαβαίνω τον λόγο

Για κάποιο λόγο δε μου εμφάνισε ότι σου απάντησα και το ξαναέγραψα

Quote:

---

Originally Posted by erimitis44

Με βοήθησε από την ώρα που έφυγα μέχρι και το πρωί της επόμενης ημέρας...Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω όλα όσα υπάρχουν σαν κατηγορίες στο forum...

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει και σκέφτομαι υπαρξιακά ζητήματα και μετά με έπιασαν κρίσεις πανικού από τον φόβο του ότι θα τρελαθώ κλπ...Μετά τη συνεδρία σα να εξαφανίστηκαν και τις τελευταίες ώρες το έχω πάλι!

Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα αλλά μάλλον έχω κάποια απωθημένα, τα οποία λόγω ανασφάλειας συνεχίζουν να μην πραγματοποιούνται και το άγχος με μπερδεύει ως προς αυτά με αποτέλεσμα να μην τα αναγνωρίζω στο 100%.

Εξαιτίας αυτού, αλλάζω συνέχεια διάθεση όπως και εσύ, γούστο σε πράγματα κλπ κλπ. Νιώθω ότι επηρεάζομαι εύκολα από οτιδήποτε που ερμηνεύω εγώ ως αρνητικό προς εμένα και είμαι το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας φοβισμένος και αγχωμένος. Πραγματικά θέλω να προσπαθήσω να οργανωθώ από φθινόπωρο μήπως και φύγει το παθολογικό άγχος...

---

Έχεις ιδεοληψίες σχετικά με τα υπαρξιακά ζητήματα ή σχετικά με το μη τρελαθείς;
Τι τύπο ψυχοθεραπείας κάνεις;
Πολύ πιθανό να είναι από το άγχος αυτό που νιώθουμε. Πιστεύω πως το άγχος σε μεγάλο βαθμό οδηγεί σε αμφιβολία και η αμφιβολία με τη σειρά της στην αμφισβήτηση του εαυτού, της ταυτότητας μας. Νιώθουμε χαμένοι, φοβισμένοι και αγχωμένοι. Η αμφισβήτηση τρέφεται από επιπλέον άγχος και οδηγεί το άτομο στο να πιστεύει πως έχει χάσει τον εαυτό του τελείως, πως έχει τρελαθεί, να ψάχνει να βρει που ανήκει...προσωπικά βιώνω και έντονα το αίσθημα έλλειψης του ανήκειν, νιώθω μοναξιά, προσπαθώ να βρω ασφάλεια και να γεμίσω το κενό με το να βοηθάω τους άλλους, άσε που όσο περισσότερη αμφιβολία έχω για μένα, τόσο κρέμομαι από άλλους και ψάχνω άλλους να με σώσουν.

Μεγάλο ρόλο στην όλη κατάσταση παίζει και το σίριαλ που ζούμε...σε λίγο αυτή η γλυκιά "κανονικότητα" θα μοιάζει με μυθοπλασία.

Quote:

---

Originally Posted by erimitis44

Για κάποιο λόγο δε μου εμφάνισε ότι σου απάντησα και το ξαναέγραψα

---

Ε, θα τα παιξε κι αυτό το φόρουμ...πόσους users να αντέξει ακόμη;;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Έχεις ιδεοληψίες σχετικά με τα υπαρξιακά ζητήματα ή σχετικά με το μη τρελαθείς;
Τι τύπο ψυχοθεραπείας κάνεις;
Πολύ πιθανό να είναι από το άγχος αυτό που νιώθουμε. Πιστεύω πως το άγχος σε μεγάλο βαθμό οδηγεί σε αμφιβολία και η αμφιβολία με τη σειρά της στην αμφισβήτηση του εαυτού, της ταυτότητας μας. Νιώθουμε χαμένοι, φοβισμένοι και αγχωμένοι. Η αμφισβήτηση τρέφεται από επιπλέον άγχος και οδηγεί το άτομο στο να πιστεύει πως έχει χάσει τον εαυτό του τελείως, πως έχει τρελαθεί, να ψάχνει να βρει που ανήκει...προσωπικά βιώνω και έντονα το αίσθημα έλλειψης του ανήκειν, νιώθω μοναξιά, προσπαθώ να βρω ασφάλεια και να γεμίσω το κενό με το να βοηθάω τους άλλους, άσε που όσο περισσότερη αμφιβολία έχω για μένα, τόσο κρέμομαι από άλλους και ψάχνω άλλους να με σώσουν.

Μεγάλο ρόλο στην όλη κατάσταση παίζει και το σίριαλ που ζούμε...σε λίγο αυτή η γλυκιά "κανονικότητα" θα μοιάζει με μυθοπλασία.

---

Καλημέρα! Δεν έχω ιδέα τι τύπος είναι...η αλήθεια είναι πως ενώ τα ψάχνω όλα πολύ αυτό δεν το ξέρω. Κοίτα, όταν έχω την απαιτούμενη διαύγεια αντιλαμβάνομαι και εγώ ότι είναι από το άγχος, αλλά άπαξ και μιλήσει το άγχος το χάνω το παιχνίδι τελείως. Ούτε εγώ ξέρω που ανήκω...μια ζωή νόμιζα ότι ήμουν αντισυμβατικός κατά κύριο λόγο αλλά από όταν ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού/άγχους έχασα τον προσανατολισμό μου ολοκληρωτικά.

Το κακό είναι ότι το τελευταίο διάστημα έχω και ψυχοσωματικά άλλου είδους παρότι στο παρελθόν είχα μόνο θέματα με το έντερο όταν αγχωνομουν..

Όσον αφορά τα υπαρξιακά, αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι ότι το σκεπτικό μου δε μπάζει κάπου ουσιαστικά...Δίκιο έχω, απλώς έχουμε μάθει (μας έμαθαν) στη ζωή μας να ασχολούμαστε με το υλικό, με αποτέλεσμα το πνευματικό να πηγαίνει περίπατο...

Υ.Γ Αν θες στείλε μου κάνα μύνημα να τα πούμε πιο εμπεριστατωμένα από εκεί

Quote:

---

Originally Posted by erimitis44

Καλημέρα! Δεν έχω ιδέα τι τύπος είναι...η αλήθεια είναι πως ενώ τα ψάχνω όλα πολύ αυτό δεν το ξέρω. Κοίτα, όταν έχω την απαιτούμενη διαύγεια αντιλαμβάνομαι και εγώ ότι είναι από το άγχος, αλλά άπαξ και μιλήσει το άγχος το χάνω το παιχνίδι τελείως. Ούτε εγώ ξέρω που ανήκω...μια ζωή νόμιζα ότι ήμουν αντισυμβατικός κατά κύριο λόγο αλλά από όταν ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού/άγχους έχασα τον προσανατολισμό μου ολοκληρωτικά.

Το κακό είναι ότι το τελευταίο διάστημα έχω και ψυχοσωματικά άλλου είδους παρότι στο παρελθόν είχα μόνο θέματα με το έντερο όταν αγχωνομουν..

Όσον αφορά τα υπαρξιακά, αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι ότι το σκεπτικό μου δε μπάζει κάπου ουσιαστικά...Δίκιο έχω, απλώς έχουμε μάθει (μας έμαθαν) στη ζωή μας να ασχολούμαστε με το υλικό, με αποτέλεσμα το πνευματικό να πηγαίνει περίπατο...

Υ.Γ Αν θες στείλε μου κάνα μύνημα να τα πούμε πιο εμπεριστατωμένα από εκεί

---

Ναι, θα σου στείλω όταν βρω περισσότερο ελεύθερο χρόνο για συζήτηση, μιας και το πρόγραμμα μου είναι πιεσμένο τις τελευταίες μέρες.