Γονείς και παιδιά. Σχέση ξενιστή και μικροβίου?

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

Quote:

---

Originally posted by researcher

εγω τωρα το παιρνω αυτο;

τι το κανω;

αυτο που θεωρω εγω το μυστικο στη συνταγη

ειναι να θεραπευσω τη researcher

---

Αντιλαμβάνομαι τι θες να μου πείς σε σχέση με το θέμα και ήταν μια περιγραφή το πώς μπορεί να κυλισεί η σκέψη κάποιου σε σχέση με τις εμπειρίες που τον έχουν επηρεάσει.

Ο κύκλος όμως δεν είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνεται χωρίς δεύτερη σκέψη!Το να αφήνεις τον κύκλο να επαναλαμβάνεται για να προτείνεις ως λύση την θεράπεια αντι της πρόληψης απο την αρχή είναι αρκετά απαισιόδοξο για μένα.

Ωστόσο το απόσπασμα που παραθέτω απο τα λεγόμενα σου για κάποιον περίεργο λόγο μου έφερε μια απορία ,όχι και τόσο σχετική πρέπει να πω!

Γνωρίζει κάποιος να μου πεί αν αυτά που μαθαίνουμε απο τους γονείς μας και γενίκα το οτιδήποτε αποτυπώνουμε στη παιδική ηλικία περνάει απο μία προσωπική διεργασία στην οποία δίνουμε ενα συγεκριμένο νόημα ,με συγκεκριμένη υφή και πριεχόμενο? Η ακόμα και απο προσωπικές σας μνήμες και παραδείγματα ,οχι απαραίτητα επιστημονική γνώση!

Θέλω να πω ,υπάρχει περίπτωση να έχουμε αποτυπώσει κάτι με λάθος τρόπο, λόγο προσωπικής επεξήγησης ? Η ερμηνεία χωρις προηγούμενη γνώση υπάρχει?

---

Η πρόληψη είναι σίγουρα προτιμότερη από τη θεραπεία.
Όταν όμωε δεν έχει προηγηθεί η πρόληψη, η θεραπεία είναι η λύση και μάλιστα με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα, θέλω να πιστεύω.


Όσο για το δεύτερο σκέλος εντροπία, αν κατάλαβα όμως καλά το θέμα το οποίο θέτεις, ναι ως παιδιά δώσαμε κάποια εξήγηση στις συμπεριφορές και στάσεις των γονιών μας, άλλοτε σωστές άλλοτε ίσως και εσφαλμένες. Πάντως απολύτως αναμενόμενες για τα μάτια ενός παιδιού. Ενός παιδιού που δεν μπορεί να έχει την κρίση ενός ενήλικα ο οποίος αντίθετα ωφείλει να έχει την κρίση να σκεφτεί ποια συμπεριφορά του μπορεί να βλάψει και ποια να ωφελήσει το παιδί.
Ακόμα και στη περίπτωση που ενας γονιός κάνει λάθος, ανθρώπινο είναι, είναι σημαντικό να έχει τη διάθεση και την ωριμότητα να το δει πρώτα και στη συνέχεια να το βελτιώσει.

Όταν όμως, ούτε βλέπει, ούτε ακούει, ούτε διάθεση για αλλαγές έχει, εκεί είναι που δημιουργούνται τα προβλήματα στον ψυχισμό του παιδιού.

Για να μη ξεφεύγω από το θέμα που έβαλες, το κάθε παιδί, έχει εξαιρετικά μεγάλη αντίληψη, μεγαλύτερη από αυτή που νομίζει ένας ενήλικας. Πιάνει στον αέρα το ύφος και τη γλώσσα του σώματος του γονέα. Γι\' αυτό και πολλές φορές ένα παιδί μπορεί να φέρει σε πολύ δύσκολη θέση ένα γονιό:)

Το παιδί δεν είναι υοέυθυνο για μια θέση που μπορεί να εδραιώθηκε εσφαλμένα στον κόσμο του από το ίδιο. Αλλά δικαιολογημένο, για τα τότε παιδικά και αγνά του μάτια.

Ως ενήλικας όμως, καλείται να επαναφιλτράρει τις θέσεις αυτές και να τις επαναξιολογήσει.
Έχει συμβεί, πράγματα που κρίναμε ως θετικά χαρακτηριστικά/συμπεριφορές των γονέων μας να τα καταρρίψουμε όπως και το αντίθετο.

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by sabb
Δεν είμαι υπέρ του καλουπώματος, κάποια στοιχεία όμως που μπορούν να μεταδοθούν από το γονιό στο παιδί, είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει.
Προφανώς αναφέρομαι σε όσα θετικά χαρακτηριστικά μπορούν να επηρρεάσουν με τη σειρά τους θετικά την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνία και να το προστατέψουν από κακοτοπιές που η ανωριμότητα μπορεί να οδηγήσει.

---

Αλλο το καλούπωμα, κι άλλο η καθοδήγηση.
Αλλο σε κατευθύνω κι αλλο σε ορίζω.
Αλλο σε προστατεύω κι άλλο σε καταπιέζω..
Η ισορροπία είναι λεπτή και γι αυτό κάθε γονιός που θέλει να επιτελέσει σωστά το λειτούργημα΄του, οφείλει κατά τη γνώμη μου, να έχει λύσει τα δικά του απωθημένα και να έχει λάβει έστω μια στοιχειώδη παιδαγωγική εκπαίδευση.

---

Μπορεί να μην απέδωσα σωστά αυτό που σκεφτόμουν...

Προφανώς, αναφερόμουν στη καθοδήγηση, στην κατεύθυνση, στην προστασία (..κι όχι στο νοσηρό προστατευτισμό..)

Συμφωνώ μαζί σου, όπως άλλωστε και με τη nature για το σχετικό μέρος του θρέντ...

..Συγγνώμη αλλά κάπου με όσα διαβάζω , νομίζω πράγματι πως ζω στο νησί του Πήτερ Παν...

Οι μεγάλοι φταίνε για όλα !!!

Συμφωνώ πως οι γονείς φταίνε για ό,τι αρνητικό πρότυπο αντανακλούν στα μάτια των παιδιών - με σοβαρό κίνδυνο τα παιδιά να αναπαράγουν παρόμοια αρνητικά πρότυπα στα παιδιά τους..

Υπάρχουν ωστόσο και γονείς που προάγουν θετικές συμπεριφορές αλλά δεν μιλάει κανείς γι\' αυτούς...

...Γονείς που παλεύουν για την σωτηρία της αρκούδας αλλά και κάθε άγριου ζώου της ελληνικής πανίδας
...Που αντιστέκονται στην κοροιδία του συστήματος και οργιζονται με την αδικία όπου γης
...Που παλεύουν για το καλύτερο μέλλον των παιδιών τους
...Το δικαίωμα στη δωρεάν γνώση
...Στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών
...Που δακρύζουν όταν μαθαίνουν πως σκοτώθηκε ένα παιδάκι στην άλλη γωνιά του κόσμου και δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζουν
...Που θα έδιναν τα πάντα για να μην ζήσουν τα παιδιά τους ένα πόλεμο, μια καταστροφή, μια τραγωδία
..Και τη ζωή τους ακόμη..

Ο κόσμος δεν είναι το νησί του Πήτερ Πάν κι αν ένας γονιός βγάζει το ζωνάρι του για να προάγει εξουσιαστικά ένστικτα πάνω στο παιδί του, δεν αντιπροσωπεύει τους γονείς όλου του κόσμου...

Quote:

---

Originally posted by sabb

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by sabb
Δεν είμαι υπέρ του καλουπώματος, κάποια στοιχεία όμως που μπορούν να μεταδοθούν από το γονιό στο παιδί, είναι απαραίτητο κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει.
Προφανώς αναφέρομαι σε όσα θετικά χαρακτηριστικά μπορούν να επηρρεάσουν με τη σειρά τους θετικά την προσαρμογή του παιδιού στην κοινωνία και να το προστατέψουν από κακοτοπιές που η ανωριμότητα μπορεί να οδηγήσει.

---

Αλλο το καλούπωμα, κι άλλο η καθοδήγηση.
Αλλο σε κατευθύνω κι αλλο σε ορίζω.
Αλλο σε προστατεύω κι άλλο σε καταπιέζω..
Η ισορροπία είναι λεπτή και γι αυτό κάθε γονιός που θέλει να επιτελέσει σωστά το λειτούργημα΄του, οφείλει κατά τη γνώμη μου, να έχει λύσει τα δικά του απωθημένα και να έχει λάβει έστω μια στοιχειώδη παιδαγωγική εκπαίδευση.

---

Μπορεί να μην απέδωσα σωστά αυτό που σκεφτόμουν...

Προφανώς, αναφερόμουν στη καθοδήγηση, στην κατεύθυνση, στην προστασία (..κι όχι στο νοσηρό προστατευτισμό..)

Συμφωνώ μαζί σου, όπως άλλωστε και με τη nature για το σχετικό μέρος του θρέντ...

---

Sabb μου μια χαρά το απέδωσες νομίζω.

Quote:

---

Originally posted by sabb
..Συγγνώμη αλλά κάπου με όσα διαβάζω , νομίζω πράγματι πως ζω στο νησί του Πήτερ Παν...

Οι μεγάλοι φταίνε για όλα !!!

Συμφωνώ πως οι γονείς φταίνε για ό,τι αρνητικό πρότυπο αντανακλούν στα μάτια των παιδιών - με σοβαρό κίνδυνο τα παιδιά να αναπαράγουν παρόμοια αρνητικά πρότυπα στα παιδιά τους..

Υπάρχουν ωστόσο και γονείς που προάγουν θετικές συμπεριφορές αλλά δεν μιλάει κανείς γι\' αυτούς...

...Γονείς που παλεύουν για την σωτηρία της αρκούδας αλλά και κάθε άγριου ζώου της ελληνικής πανίδας
...Που αντιστέκονται στην κοροιδία του συστήματος και οργιζονται με την αδικία όπου γης
...Που παλεύουν για το καλύτερο μέλλον των παιδιών τους
...Το δικαίωμα στη δωρεάν γνώση
...Στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών
...Που δακρύζουν όταν μαθαίνουν πως σκοτώθηκε ένα παιδάκι στην άλλη γωνιά του κόσμου και δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζουν
...Που θα έδιναν τα πάντα για να μην ζήσουν τα παιδιά τους ένα πόλεμο, μια καταστροφή, μια τραγωδία
..Και τη ζωή τους ακόμη..

Ο κόσμος δεν είναι το νησί του Πήτερ Πάν κι αν ένας γονιός βγάζει το ζωνάρι του για να προάγει εξουσιαστικά ένστικτα πάνω στο παιδί του, δεν αντιπροσωπεύει τους γονείς όλου του κόσμου...

---

Αγαπητέ σαμπ,
αυτά που γράφεις είναι πράγματι πολύ όμορφα...
Δεν σημαίνει όμως πως όποιος πιστεύει σε 1-2 από τις αξίες που προανέφερες, έχει απαραίτητα και την ευρύνοια ή την αυτοκριτική ικανότητα αν θες, για να μην ασκήσει εγκεφαλικό καλούπωμα ή ψυχολογική εξουσία στα παιδιά του.
Είσαι π.χ. σίγουρος ότι αυτός που λες ότι θα έκανε τα πάντα για να μη ζήσουν πόλεμο τα παιδιά του, έχει καλή σχέση με την αυτοκριτική του και γνωρίζει ότι δεν είναι παντογνώστης?
Αυτός που αντιστέκεται στην αδικία του συστήματος ή ο κάθε οπαδός της δωρεάν γνώσης γνωρίζει την πραγματική του διάσταση στο σύμπαν?
Ξέρει ότι υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα που δεν τα γνωρίζει?

Συμφωνώ.

Δεν υποστήριξα οτι οι γονείς που είναι μη ικανοί να διαπαιδαγωγήσουν σωστά ( με αποτέλεσμα ενίοτε να γίνονται και κακοποιητικοί για αυτά) τα παιδιά τους, τα αγαπούν λιγότερο απο άλλους...

Αλλά ούτε οι καλυτερες των προθέσεων αρκούν για το έργο αυτό.

Εξάλλου Σαββα μου, άλλο οι κοινωνική διάσταση του ατόμου και άλλου η εσωτερική του διάσταση. Αλλου έιδους δράση η μία και άλλου η άλλη. Θεωρώ πολύ εύστοχα τα σχόλια στης Φύσης πιο πάνω.

Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγραφες κι εσύ στο μυθιστόρημά σου?

Ενας άνθρωπος μπορεί να λατρεύει το παιδί του, μα παρόλαυτά να μην επικοινωνεί σωστά μαζί του.
Ετερον εκάτερον.

Anwnimi, πίστεψε με , όπου δεν συντρέχουν λόγοι παρεκλίνουσας αιτίασης, η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι αγνή, ξεκάθαρη, διαυγής, ΠΛΗΡΗΣ...

Και κυρίως ανιδιοτελής...

Η μαμά της Μπρουκ Σίλντς, προώθησε το παιδί της μέσα από σκοτεινά κυκλώματα για να γίνει μια πολλά υποσχόμενη στάρλετ ...
Κανείς δεν αμφιβάλει πως η μαμά της Μπρουκ Σίλντς, μέσα από την προβολή της κόρης της, ουσιαστικά προέβαλλε τις δικές της ματαιοδοξίες..
Πόσοι είναι σαν τη μαμά της Μπρουκ Σίλντς ?
Πόσοι είναι σαν το αυστριακό τέρας που κακοποιούσε την ίδια του τη κόρη επί είκοσι και τόσα χρόνια ?
Πόσοι είναι σα το Δουρή ?

Εκατομμύρια γονιών μοχθούν ανιδιοτελώς για την ανατροφή και τη σωστή κατεύθυνση των παιδιών τους..
Ας μιλήσει και κάποιος γι\' αυτούς..

Εγώ μίλησα για την απέναντι όχθη, ως όφειλα..

Quote:

---

Originally posted by *entropy*
[

Σε περίπτωση που η κότα κάνει το αυγό , τοτε θα σκεφτόμουν ίσως να μας μαθαίνουν να μην ανεβάζουμε τον γονιό σε κανέναν θρόνο αρχικα έτσι ώστε να μην χρειαστεί να τον κατεβάσουμε απο πουθενά τελικά.

---

πιστεύω οτι αυτό είναι ένα καθοριστικότατο σημείο εντροπία...

Να δείχνουμε στο παιδί απο την πολύ μικρή του ηλικία, τα πράγματα και εμας τους ίδιους, στις σωστές διαστάσεις...

Δεν είμαστε θεοί, είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη, δεν υπάρχει άνθρωπος μόνο καλός ή μόνο κακός κτλ.
Δεν έχουμε πάντα δίκιο, υπάρχουν κανόνες που χρησιμοποιούμε για να λειτουργούμε όλοι μαζί καλύτερα.

Αυτά τα λόγια θα ήθελα να λέω στα δικά μου παιδάκια, καθοδηγώντας τα αλλά και ωθώντας τα να ανακαλύψουν τον εαυτό τους εν ελευθερία. :)

Quote:

---

Originally posted by sabb
Anwnimi, πίστεψε με , όπου δεν συντρέχουν λόγοι παρεκλίνουσας αιτίασης, η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι αγνή, ξεκάθαρη, διαυγής, ΠΛΗΡΗΣ...

Και κυρίως ανιδιοτελής...

Η μαμά της Μπρουκ Σίλντς, προώθησε το παιδί της μέσα από σκοτεινά κυκλώματα για να γίνει μια πολλά υποσχόμενη στάρλετ ...
Κανείς δεν αμφιβάλει πως η μαμά της Μπρουκ Σίλντς, μέσα από την προβολή της κόρης της, ουσιαστικά προέβαλλε τις δικές της ματαιοδοξίες..
Πόσοι είναι σαν τη μαμά της Μπρουκ Σίλντς ?
Πόσοι είναι σαν το αυστριακό τέρας που κακοποιούσε την ίδια του τη κόρη επί είκοσι και τόσα χρόνια ?
Πόσοι είναι σα το Δουρή ?

Εκατομμύρια γονιών μοχθούν ανιδιοτελώς για την ανατροφή και τη σωστή κατεύθυνση των παιδιών τους..
Ας μιλήσει και κάποιος γι\' αυτούς..

Εγώ μίλησα για την απέναντι όχθη, ως όφειλα..

---

Είναι κατανοητή, η ανάγκη σου sabb για να αποδειχθείς καλός/ σωστός/ ιδανικός πατέρας για τα παιδιά σου και προφανώς το έχεις ψάξει πολύ το θέμα..

Δεν νομίζω να υπάρχει πάντως τέλειος γονιός. Ούτε από την μεριά του άντρα, ούτε από την μεριά της γυναίκας.

Από προσωπικής εκτίμησης έχω να κάνω τις εξής διαπιστώσεις (όσον αφορά την ψυχική ισορροπία των παιδιών) χωρίς βέβαια να έχω ψάξει εξονυχιστικά το θέμα.

Ένα δεμένο αντρόγυνο που δεν έχει επιρροές από τρίτους βοηθάει στην διατήρηση της αρμονίας και της προστατευτικότητας των παιδιών μέσα στο σπίτι. Γενικά πάντως θα έλεγα πως το θέμα περιβάλλον ξεκινάει απο το σπίτι και τελειώνει στον κόσμο. Είναι ένα θέμα με πολλούς παραμέτρους και δεν μπορεί κανένας να σου εγγυηθεί πως το παιδί σου θα συναναστρέφεται μόνο με ανθρώπους που επιθυμείς εσύ.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ειδικοί. Αν τόσο πολύ πια σε ενδιαφέρει το όλο θέμα καλύτερα να αναζητήσεις επαγγελματική γνώμη παρά γνώμη πασχόντων.

Φιλικά.

Quote:

---

Originally posted by vince

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ειδικοί. Αν τόσο πολύ πια σε ενδιαφέρει το όλο θέμα καλύτερα να αναζητήσεις επαγγελματική γνώμη παρά γνώμη πασχόντων.

Φιλικά.

---

Νομίζω οτι όλες οι γνώμες έχουν κάτι να δώσουν. Και πως εδω περα κάνουμε μια εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων.
Αυτό που καταλαβαίνω πάντως είναι οτι κι εσύ πιστεύεις βινς, πως ο ρόλος των γονιών στην διάπλαση της ψυχικής υγείας του παιδιού είναι κρίσιμος.

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by vince

Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ειδικοί. Αν τόσο πολύ πια σε ενδιαφέρει το όλο θέμα καλύτερα να αναζητήσεις επαγγελματική γνώμη παρά γνώμη πασχόντων.

Φιλικά.

---

Νομίζω οτι όλες οι γνώμες έχουν κάτι να δώσουν. Και πως εδω περα κάνουμε μια εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων.
Αυτό που καταλαβαίνω πάντως είναι οτι κι εσύ πιστεύεις βινς, πως ο ρόλος των γονιών στην διάπλαση της ψυχικής υγείας του παιδιού είναι κρίσιμος.

---

Το πιστεύω αυτό χωρίς όμως να δηλώνω με βεβαιότητα πως αυτός είναι ο μοναδικός καθοριστικός παράγοντας.

Quote:

---

Originally posted by vince


Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ειδικοί. Αν τόσο πολύ πια σε ενδιαφέρει το όλο θέμα καλύτερα να αναζητήσεις επαγγελματική γνώμη παρά γνώμη πασχόντων.

Φιλικά.

---

Θα σου ήμουν υπόχρεος αν μπορούσες να γίνεις λίγο πιο σαφής...

Quote:

---

Originally posted by sabb

Quote:

---

Originally posted by vince


Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ειδικοί. Αν τόσο πολύ πια σε ενδιαφέρει το όλο θέμα καλύτερα να αναζητήσεις επαγγελματική γνώμη παρά γνώμη πασχόντων.

Φιλικά.

---

Θα σου ήμουν υπόχρεος αν μπορούσες να γίνεις λίγο πιο σαφής...

---

Δεν έστειλα κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα. Εννοώ πως υπάρχουν άνθρωποι με ειδίκευση σε τέτοια θέματα. Εδώ μέσα πράγματι ίσως ακούσεις και ένα δύο σωστές απόψεις. Δεν θα μπορούσα όμως εγώ για παράδειγμα να σε κατευθύνω με τις γνώσεις παιδοψυχολογίας που ενδεχομένως θα αποκτούσα περιορισμένα μέσω διαδικτύου ή από την υποκειμενική μου αντίληψη για το θέμα της παιδικής ηλικίας..

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by sabb

Quote:

---

Originally posted by vince


Από εκεί και πέρα υπάρχουν και ειδικοί. Αν τόσο πολύ πια σε ενδιαφέρει το όλο θέμα καλύτερα να αναζητήσεις επαγγελματική γνώμη παρά γνώμη πασχόντων.

Φιλικά.

---

Θα σου ήμουν υπόχρεος αν μπορούσες να γίνεις λίγο πιο σαφής...

---

Δεν έστειλα κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα. Εννοώ πως υπάρχουν άνθρωποι με ειδίκευση σε τέτοια θέματα. Εδώ μέσα πράγματι ίσως ακούσεις και ένα δύο σωστές απόψεις. Δεν θα μπορούσα όμως εγώ για παράδειγμα να σε κατευθύνω με τις γνώσεις παιδοψυχολογίας που ενδεχομένως θα αποκτούσα περιορισμένα μέσω διαδικτύου ή από την υποκειμενική μου αντίληψη για το θέμα της παιδικής ηλικίας..

---

Είδα αρκετές σωστές προσεγγίσεις, που μπορεί αντικειμενικά να καλύπτουν το φάσμα του θέματος...

Η nature με κάλυψε απόλυτα και καταλαβαίνω την ευαισθησία της μια και είναι κι αυτή γονιός και μάλιστα με ρίχνει double score :P, το ίδιο και τα άλλα μέλη, σε γενικές γραμμές δεν διαφωνώ με το πως ο καθένας αντιλαμβάνεται το όλο ζήτημα, θα ήθελα ωστόσο να μην απαξιώνουμε το ρόλο του θετικού γονεικού προτύπου, που όσο οι παλιότερες αναχρονιστικές στην αντίληψη γενιές μας αφήνουν χρόνους, τόσο περισσότερο θα κερδίζουν έδαφος οι νέες αντιλήψεις και το χάσμα θα μικραίνει όλο και πιο πολύ..

Το ελπίζω δηλαδή...

Sabb,
εγω τουλάχιστον λέγοντάς σου ότι κανένας δεν είναι τέλειος, ή ότι η γονεϊκή αγάπη δεν μπορεί να είναι τέλεια, δεν είχα πρόθεση να παραγνωρίσω το γεγονός ότι υπάρχουν όντως εξαίρετοι γονείς (αλλά όχι τέλειοι).

Για μένα εξήγησα παραπάνω τι σημαίνει να είναι κάποιος καλός γονιός, πέρα από οποιουσδήποτε πνευματικούς, κοινωνικούς ανοιχτούς ορίζοντες έχει. Που και αυτοί είναι σίγουρα πολύ σημαντικοί, αλλά δεν καθορίζουν μονοσήμαντα αν ένας άνθρωπος είναι τελικά καλός γονιός.

Από την άλλη, κι εγώ το βλέπω μόνο από τη μία πλευρά, όπως είπες, την πλευρά του παιδιού. Και αυτή σου παραθέτω:)

Ανώνυμη , τέλεια δεν ήταν ούτε η Μητέρα Τερέζα...

Στα πλαίσια κάποιων εξ αντικειμένου ατελειών του καθένα (ελλιπής μόρφωση, κοινωνική και επαγγελματική απαξίωση, παραδοσιακές αναχρονιστικές αντιλήψεις, παρωχημένα πρότυπα συμπεριφοράς ), ο όρος τέλειος γονιός μοιάζει ουτοπικός..
Ιδεατός μεν αλλά ανέφικτος...

Καλός γονιός δεν σημαίνει απαραίτητα τέλειος.

Δεν καταλαβαίνω πού διαφωνείτε..

Quote:

---

Originally posted by *entropy*
χεχεχε...προσαρμοστική weird!

---

Αυτό που προσπάθησα να σου πω, είναι οτι , εν προκειμένω, ανεξαρτήτως του αν η κότα έκανε το αυγό ή το αντίστροφο, η ευθύνη βαραίνει την πλάτη των γονιών.

:)

Τελικά εντροπία, αναρωτιέμαι...πως νιώθεις και τι σκέψεις κάνεις με όλες αυτες τις απόψεις που παρατέθηκαν με τόσο όμορφο τρόπο στο θρεντ σου.

Οπότε Sabb, τώρα λέμε το ίδιο πράγμα από ότι καταλαβαίνω.

Δηλαδή συμφωνούμε στο ότι σαφώς κανείς γονιός (όπως και άνθρωπος) δεν είναι τέλειος ούτε η αγάπη που προσφερει αγγίζει τα όρια της τελειότητας.

Από εκεί ο προσωπικός αγώνας του καθενός είναι να μαθαίνει και να αγωνίζεται να γίνεται καλύτερος.

Quote:

---

Originally posted by sabb
Anwnimi, πίστεψε με , όπου δεν συντρέχουν λόγοι παρεκλίνουσας αιτίασης, η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι αγνή, ξεκάθαρη, διαυγής, ΠΛΗΡΗΣ...

---

οταν λες παρεκλινουσα αιτιαση, σε τί αναφερεσαι?σε καποιο ψυχικο νοσημα που μπορει να φερει ο γονιος?

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by sabb
Anwnimi, πίστεψε με , όπου δεν συντρέχουν λόγοι παρεκλίνουσας αιτίασης, η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι αγνή, ξεκάθαρη, διαυγής, ΠΛΗΡΗΣ...

---

οταν λες παρεκλινουσα αιτιαση, σε τί αναφερεσαι?σε καποιο ψυχικο νοσημα που μπορει να φερει ο γονιος?

---

..Δεν είναι απαραίτητο να επηρρεάζει μια ψυχική νόσος την αγάπη του γονιού προς το παιδί. Όχι πως κάποιες σοβαρές ασθένειες δεν μπορούν να είναι πράγματι οι αιτίες που ο ή και οι δύο γονείς, αδυνατούν να παρέχουν στο παιδί την στοργή και φροντίδα που απαιτείται για την ανατροφή του...

Το ερώτημα σου ωστόσο, μου έφερε στο μυαλό μια πολύ όμορφη και συγκινητική ταινία με τον Σον Πεν (δεν θυμάμαι τον τίτλο, αλλά πιθανόν να καταλάβεις ποια εννοώ), όπου ο καταπληκτικός αυτός ηθοποιός υποδύεται τον πατέρα μιας μικρούλας (η μητέρα αν θυμάμαι καλά είχε πεθάνει) και που παρόλο που ο ίδιος υπέφερε από ψυχικά προβλήματα και του αποδίδονταν μειωμένος καταλογισμός, η μεγάλη του αγάπη αποδείχτηκε πιο δυνατή και κέρδισε έστω και υπό όρους την κηδεμονία του παιδιού.

Αποκλίνουσα αιτίαση εννοώ, τις διάφορες αιτίες που αποτρέπουν τους γονείς από τον πραγματικό τους ρόλο...
- Κάποιοι γονείς θεωρούν τα παιδιά κτήμα τους και η συμπεριφορά τους είναι ανάλογη
- Κάποιοι πάλι, πιστεύουν πως τα παιδιά αποτελούν τροχοπέδη στη προσωπική τους ευτυχία, ή επαγγελματική ανέλιξη ή κοινωνική καταξίωση, και τα αντιμετωπίζουν σαν ανταγωνιστές της ίδιας της ζωής τους
-Άλλοι, διατηρώντας κάποιες παραδοσιακές συμπεριφορές των παπούδων τους, παρόλο που κατά πάσα πιθανότητα αγαπούν ωστόσο τα παιδιά τους, δεν την μεταδίδουν σ\' αυτά έσοντας προσκολλημένοι σε μια ανούσια στρατιωτική πειθαρχία..Το παιδί δεν εισπράτει πραγματική αγάπη για λόγους που αφορούν καθαρά την παιδαγωγική αντίληψη του καθένα...

Όλοι αυτοί οι λόγοι και πολλοί άλλοι, δεν μπορούν να αποτελούν τον κανόνα....

Εμενα το ερωτημα μου προηλθε απο προσωπικα βιωματα: η μητερα μου ως ανθρωπος που περασε μια περιοδο καταθλιψης σταθηκε καλη μητερα....δυστυχως δεν μπορω να πω κατι αντιστοιχο για τον πατερα μου, ο οποιος δεν ειχε κατι. Παρολα αυτα θεωρω πώς καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη κ πώς ειναι αδικο να ειμαστε απολυτοι στο ως προς ποιος μπορει να ανταποκριθει τελικα καλα στον ρολο αυτο.

Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
............................
Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

---

Συμφωνώ και επαυξάνω!
Ελεος παιδιά! Με πήρε χτες τηλέφωνο μία μαμά συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (δημοτικό). Η οικογένεια της συμμαθήτριας μορφωμένοι άνθρωποι, με καλό ελεύθερο επάγγελμα. Το σχολείο ένα από τα καλά ιδιωτικά της Αθήνας και έχει αναθέσει κάποιες ομαδικές εργασίες στα παιδιά. Η άλλη μαμά μου έκανε παράπονα πως η κόρη μου κάνει κάποιο μέρος της εργασίας μόνη της, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της άλλης, πως η άλλη κλαίει, πως η δική μου δεν την θεωρεί φίλη της και κάνει πιο πολλή παρέα με ένα άλλο κοριτσάκι και πως θα λάβουν τα μέτρα τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Sabb, από αγνή, άδολη, όπως γλαφυρά λες, αγάπη στο παιδί τους, το κάνουν σίγουρα...
Πόσο κακό όμως του κάνει αυτή η άγνή, άδολη αγάπη?
Πώς θα μάθει να πατάει στα πόδια του αυτό το παιδί?
Τέτοια παραδείγματα, έχω εκατοντάδες. Απλά είπα το πιο πρόσφατο που με νευρίασε..... Και το προφίλ της οικογένειας, όπως βλέπεις, δεν ανήκει στις κατηγορίες που εσύ ανέφερες πριν σαν τις μόνες πιθανόν βλαπτικές.

Quote:

---

Originally posted by nature

Quote:

---

Originally posted by Sofia
............................
Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

---

Συμφωνώ και επαυξάνω!
Ελεος παιδιά! Με πήρε χτες τηλέφωνο μία μαμά συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (δημοτικό). Η οικογένεια της συμμαθήτριας μορφωμένοι άνθρωποι, με καλό ελεύθερο επάγγελμα. Το σχολείο ένα από τα καλά ιδιωτικά της Αθήνας και έχει αναθέσει κάποιες ομαδικές εργασίες στα παιδιά. Η άλλη μαμά μου έκανε παράπονα πως η κόρη μου κάνει κάποιο μέρος της εργασίας μόνη της, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της άλλης, πως η άλλη κλαίει, πως η δική μου δεν την θεωρεί φίλη της και κάνει πιο πολλή παρέα με ένα άλλο κοριτσάκι και πως θα λάβουν τα μέτρα τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Sabb, από αγνή, άδολη, όπως γλαφυρά λες, αγάπη στο παιδί τους, το κάνουν σίγουρα...
Πόσο κακό όμως του κάνει αυτή η άγνή, άδολη αγάπη?
Πώς θα μάθει να πατάει στα πόδια του αυτό το παιδί?
Τέτοια παραδείγματα, έχω εκατοντάδες. Απλά είπα το πιο πρόσφατο που με νευρίασε..... Και το προφίλ της οικογένειας, όπως βλέπεις, δεν ανήκει στις κατηγορίες που εσύ ανέφερες πριν σαν τις μόνες πιθανόν βλαπτικές.

---

Και αν υποθέσουμε οτι στην Γερμανία είναι καλό απο τα 20 σου χρόνια να έχεις φύγει απο το σπίτι , να ανεξαρτητοποιηθείς , μπορούμε να δούμε με τι λογική λειτουργούν άλλες χώρες σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του παιδιού πως να αναλάβει ευθύνες αργότερα?
Μπορεί να μην είναι περιπτώσεις παθογένειας με την κλινική έννοια , άλλα διαμορφώνουν αντιλήψεις όπως θα ξέρετε.

Sabb τα παιδιά σου είναι μικρά ακόμα όπως ειπες αρχικά ,14 ετών το μεγαλυτερο.
Σε μια εύλογη ηλικία θα το παρότρυνες να φύγει απο το σπίτι? Ισως να σπουδάζει και να εργάζεται παράλληλα, οχι απαραίτητα να έχει πλήρως τακτοποιηθεί με σταθερή δουλειά.

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

ισως θα μπορούσε να απομυθοποιήσει το γονεϊκό προτυπο και να μήν επηρεάζεται ίσως τόσο τραγικά απο αυτούς!

---

Οχι ισως, αλλα σιγουρα.
Η αλλιως,
για ποσα χρονια ακομα, θες να συνεχισεις να εισαι \"παιδι\"?

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

Sabb τα παιδιά σου είναι μικρά ακόμα όπως ειπες αρχικά ,14 ετών το μεγαλυτερο.
Σε μια εύλογη ηλικία θα το παρότρυνες να φύγει απο το σπίτι? Ισως να σπουδάζει και να εργάζεται παράλληλα, οχι απαραίτητα να έχει πλήρως τακτοποιηθεί με σταθερή δουλειά.

---

Μέχρι την ηλικία της ενηλικίωσης του, θα φρόντιζα να υπήρχαν όλες οι προυποθέσεις για να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί και να τραβήξει το δρόμο του..Είτε μέσω σπουδών είτε μέσω παράλληλης ή και μόνο εργασίας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα την περίπτωση πως επειδή δεν μπορούν να γίνουν όλοι πυρηνικοί επιστήμονες, να μην τα καταφέρει με τις σπουδές του...
Θα μ\'έχει δίπλα του σε κάθε του επιλογή..
Δική του επιλογή και όχι δική μου..
Κι αν κάπου διαφωνώ, δεν θα επιβάλω την άποψη μου, έστω κι αν λόγω διαφοράς εμπειριών και ωριμότητας μπορεί να είναι κατά τεκμήριο πιο σωστή. Θα φροντίσω όμως να επισημάνω τα υπέρ και τα κατά και θα δεχτώ ό,τι κι αν αποφασίσει...

Quote:

---

Originally posted by nature

Quote:

---

Originally posted by Sofia
............................
Σε οτι αφορα τις αιτιες που αναφερεις, ελπιζω να βλεπεις πώς οι περισσοτεροι γονεις θεωρουν τα παιδια τους κτημα τους. Αυτο ειδικα στην ελληνικη κοινωνια ειναι πασιφανες...οπως κ το οτι ολοι μεγαλωνουν μαζι στο ιδιο σπιτι....το τελευταιο τουλαχιστον εμενα δεν μου φαινεται για σημαδι υγειας...αλλα παθογενειας.

---

Συμφωνώ και επαυξάνω!
Ελεος παιδιά! Με πήρε χτες τηλέφωνο μία μαμά συμμαθήτριας της μικρής μου κόρης (δημοτικό). Η οικογένεια της συμμαθήτριας μορφωμένοι άνθρωποι, με καλό ελεύθερο επάγγελμα. Το σχολείο ένα από τα καλά ιδιωτικά της Αθήνας και έχει αναθέσει κάποιες ομαδικές εργασίες στα παιδιά. Η άλλη μαμά μου έκανε παράπονα πως η κόρη μου κάνει κάποιο μέρος της εργασίας μόνη της, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη της άλλης, πως η άλλη κλαίει, πως η δική μου δεν την θεωρεί φίλη της και κάνει πιο πολλή παρέα με ένα άλλο κοριτσάκι και πως θα λάβουν τα μέτρα τους, μπλα, μπλα, μπλα.

Sabb, από αγνή, άδολη, όπως γλαφυρά λες, αγάπη στο παιδί τους, το κάνουν σίγουρα...
Πόσο κακό όμως του κάνει αυτή η άγνή, άδολη αγάπη?
Πώς θα μάθει να πατάει στα πόδια του αυτό το παιδί?
Τέτοια παραδείγματα, έχω εκατοντάδες. Απλά είπα το πιο πρόσφατο που με νευρίασε..... Και το προφίλ της οικογένειας, όπως βλέπεις, δεν ανήκει στις κατηγορίες που εσύ ανέφερες πριν σαν τις μόνες πιθανόν βλαπτικές.

---

Ημουνα στο νηπιαγωγείο.
Ενα αγοράκι με κορόιδευε στις κούνιες και μάλιστα, μου είχε ρίξει άμμο στα μούτρα.
Ηρθε να με πάρει η μαμά και με βρήκε κλαμμένη.
Και με ρώτησε \"γιατί είσαι κλαμμένη?\"
\"Γιατί μου πέταξε άμμο στα μούτρα! Πάμε μαμά να τον μαλλώσεις!\"
\"Αλλη φορά να το λες στην δασκάλα σου για να τον τιμωρεί, εγώ δεν θα ανατευτώ\"
Πόσο άδικη και κακιά την βρήκα! Θυμόμουν που όλα τα άλλα παιδάκια είχαν τις μαμάδες τους να φοβερίζουν κι εμένα η δικιά μου.... το έπαιζε υπεράνω! Την μίσησα εκείνη την ώρα.

Μια άλλη φορά, μεγαλύτερη, είμασταν στο πλοίο για την Χίο.
Και έβλεπα μια ταινία στην τιβι του καραβιού.
Ο μπαμπάς με την μαμά καθόντουσαν πιο πέρα και διάβαζαν εφημερίδες. Ημουν γύρω στα 6. Ετρεξα και τους ρώτησα όλο αγωνία ( ταρζάν και Τζεην πρέπει να έβλεπα ή ένα άλλο αστυνομικό)
\" Πείτε μου ποιός είναι ο κακός και ποιός ο καλός?\"
\"Δεν υπάρχουν μόνο κακόί ή μόνο καλοί\" μου είπαν.
Είχα σοκαριστεί. Με είχαν γειώσει και μπερδέψει.
Εγώ μέχρι τότε, συνήθιζα να πάιρνω το μέρος των καλών, μέσα μου, σε κάθε ταινία.

Χεχε, μερικές αναμνήσεις απο την στάση των γονιών μου σε κάποια μικροπράγματα που όμως θεωρώ σημαντικά.

weird πολύ μου άρεσε η στάση των δικών σου στα παραδείγματα που παραθέτεις. Ήταν σαν να σε αντιμετωπίζουν ως μεγάλη, ως ικανή να μπορέσεις να καταλάβεις...ίσως όχι εκείνη τη στιγμή αλλά αργότερα...

Εμένα μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη εικόνα, κάπως αντίθετη...

Θυμάμαι στο γυμνάσιο, με ένα συμμαθητή μου είχαμε σχέσεις αγάπης-μίσους. Όταν είχε επικρατήσει η φάση του μίσους, δε με άφηνε σε χλωρό κλαρί, με πείραζε/κορόιδευε συνέχεια σε σημείο πραγματικά εκνευριστικό (θυμάμαι είχαμε και μία καθηγήτρια στο φροντιστήριο΄που δεν επιβαλλόταν καθόλου και έτσι εκείνος άνετα συνέχιζε). Ε μου την έδωσε και σηκώθηκα κι έφυγα από το μάθημα!
(Αργότερα το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε με μία άλλη συμμαθήτριά μου και φίλη)

Ο μπαμπάς μου πήγε να με υποστηρίξει έπειτα από το συμβάν αυτό. Πολύ τον είχα λατρέψει τότε, είχα αιστανθεί αγάπη...αλλά και μια αίσθηση μειονεξίας, παρόλο που δεν μου είπε ούτε έδειξε κάτι αρνητικό...

Το θέμα είναι ότι σε εκείνο το συμβάν δεν τα έβγαλα πέρα μόνη μου...

Κι άλλα θυμάμαι τώρα...Όταν δεν ήθελα να αλλάξω τμήμα, ενώ όλα τα χρόνια ήμουν στο ίδιο, όταν έσπασα ένα τζάμι καταλάθος, όταν ένα παιδί έτρεχε μέρες από πίσω μου παρακαλώντας να με...φιλήσει, έτρεχα κλαίγοντας και καθάριζε ο μπαμπάς:) :(

Πάλι καλά που δεν έγινα κακομαθημένο, αυτό είναι σίγουρο...

Quote:

---

Originally posted by sabb

Quote:

---

Originally posted by *entropy*

Sabb τα παιδιά σου είναι μικρά ακόμα όπως ειπες αρχικά ,14 ετών το μεγαλυτερο.
Σε μια εύλογη ηλικία θα το παρότρυνες να φύγει απο το σπίτι? Ισως να σπουδάζει και να εργάζεται παράλληλα, οχι απαραίτητα να έχει πλήρως τακτοποιηθεί με σταθερή δουλειά.

---

Μέχρι την ηλικία της ενηλικίωσης του, θα φρόντιζα να υπήρχαν όλες οι προυποθέσεις για να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί και να τραβήξει το δρόμο του..Είτε μέσω σπουδών είτε μέσω παράλληλης ή και μόνο εργασίας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα την περίπτωση πως επειδή δεν μπορούν να γίνουν όλοι πυρηνικοί επιστήμονες, να μην τα καταφέρει με τις σπουδές του...
Θα μ\'έχει δίπλα του σε κάθε του επιλογή..
Δική του επιλογή και όχι δική μου..
Κι αν κάπου διαφωνώ, δεν θα επιβάλω την άποψη μου, έστω κι αν λόγω διαφοράς εμπειριών και ωριμότητας μπορεί να είναι κατά τεκμήριο πιο σωστή. Θα φροντίσω όμως να επισημάνω τα υπέρ και τα κατά και θα δεχτώ ό,τι κι αν αποφασίσει...

---

Πολύ σωστά σκέφτεσαι

Quote:

---

Originally posted by weird
[Ημουνα στο νηπιαγωγείο.
Ενα αγοράκι με κορόιδευε στις κούνιες και μάλιστα, μου είχε ρίξει άμμο στα μούτρα.
Ηρθε να με πάρει η μαμά και με βρήκε κλαμμένη.
Και με ρώτησε \"γιατί είσαι κλαμμένη?\"
\"Γιατί μου πέταξε άμμο στα μούτρα! Πάμε μαμά να τον μαλλώσεις!\"
\"Αλλη φορά να το λες στην δασκάλα σου για να τον τιμωρεί, εγώ δεν θα ανατευτώ\"
Πόσο άδικη και κακιά την βρήκα! Θυμόμουν που όλα τα άλλα παιδάκια είχαν τις μαμάδες τους να φοβερίζουν κι εμένα η δικιά μου.... το έπαιζε υπεράνω! Την μίσησα εκείνη την ώρα.

---

Ο γονιός weird θα πρέπει να πάρει πολλές αποφάσεις που το παιδί του θα τις θεωρήσει άδικες.
Γενικά νομίζω ότι κάπως έτσι έπρεπε να αντιδράσει η μητέρα σου. Σε περιπτώσεις που δεν είναι ακραίες αλλά καθημερινό φαινόμενο όπως αυτή που αναφέρεις, νομίζω ότι είναι καλύτερο να αφήνει ο γονιός το παιδί να τα βγάλει πέρα μόνο του. Ή να του εξηγήσει με ποιόν τρόπο θα μπορούσε το ίδιο να υπερασπίσει τον εαυτό του.

Quote:

---

Originally posted by weird
[Μια άλλη φορά, μεγαλύτερη, είμασταν στο πλοίο για την Χίο.
Και έβλεπα μια ταινία στην τιβι του καραβιού.
Ο μπαμπάς με την μαμά καθόντουσαν πιο πέρα και διάβαζαν εφημερίδες. Ημουν γύρω στα 6. Ετρεξα και τους ρώτησα όλο αγωνία ( ταρζάν και Τζεην πρέπει να έβλεπα ή ένα άλλο αστυνομικό)
\" Πείτε μου ποιός είναι ο κακός και ποιός ο καλός?\"
\"Δεν υπάρχουν μόνο κακόί ή μόνο καλοί\" μου είπαν.
Είχα σοκαριστεί. Με είχαν γειώσει και μπερδέψει.
Εγώ μέχρι τότε, συνήθιζα να πάιρνω το μέρος των καλών, μέσα μου, σε κάθε ταινία.

Χεχε, μερικές αναμνήσεις απο την στάση των γονιών μου σε κάποια μικροπράγματα που όμως θεωρώ σημαντικά.

---

Και εδώ βλέπω την συμπεριφορά των δικών σου πολύ ώριμη. Γιατί να μάθει ένα παιδί να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς ή κακούς;

η συζητηση αυτη μου θυμιζει λιγο την συζητηση που ανοιξα πριν λιγες μερες και για αυτο θα απαντησω.
Ζω σε μια οικογενεια στην οποια βιωσα πολυ ωραιες και ξενοιαστες στιγμες στην πλειονοτητα τους. Φυσικα υπηρχαν και οι ασχημες οι οποιες με σοκαραν αλλα ηταν πολυ λιγοτερες. Ημουν μια ζωη προστατευμενη μεχρι το λυκειο περιπου απο πολλα πραγματα. Απο το να μη βλεπω τα παιδακια που πεινανε στην τηλεοραση η θριλερ, μεχρι να μην καταλαβαινω τι δυσκολιες αντιμετωπιζε η οικογενεια μου με συγγενεις η φιλους κατα καιρους. Μεχρι πριν καποια χρονια, ειχα καλες σχεσεις και εκανα αυτα που τους ευχαριστουσαν και που κατα συμπτωση ευχαριστουσαν και μενα. Επειτα με το που εβλεπαν οτι αποκτουσα δικη μου αποψη, η οποια διεφερε αρχισαν οι διαπληκτισμοι. Καποιες φορες πηγαιναμε σε καβγα γιατι δεν αποδεχονταν την αποψη μου και προσπαθουσαν με το ζορι να που αποδειξουν οτι εκεινοι εχουν δικιο. Και βαζουν συνεχεια τον παραγοντα \"πειρα\". Ο οποιος για μενα δεν ειναι αρκετος για να με κανει να ακολουθησω αυτα που μου λενε. Ακομα και τωρα ο πατερας μου επιμενει να παρω πτυχιο πριν αλλαξει το πολιτευμα γιατι εχουμε ανθρωπους να με χωσουν μεσα στο δημοσιο...εκεινος επιθυμει να παρω πτυχιο....με λιγα λογια πρεπει να παρω πτυχιο για να ευχαριστησω εκεινον και οχι τον εαυτο μου. Περιττο να πω οτι εχω χασει το λογο τον οποιο πρεπει να παρω πτυχιο μετα απο τα οσα ειδα, βιωσα και ακουσα στο πανεπιστημιο.
Η σχεση με τους δικους μου εχει μετατραπει σε σχεση ξενιστη-μικροβιου πλεον. Ενω μου λενε οτι μου εχουν εμπιστοσυνη δεν το δειχνουν εμπρακτα τη στιγμη που το χρειαζομαι πραγματικα. Προσπαθω να ξεφυγω απο τον ελεγχο τους και την κριτικη τους αλλα ειναι τρομερα δυσκολο. Οι συζητησεις μας φροντιζω πλεον να υπαρχουν στα τυπικα αντε και σε κανενα ψιλοσοβαρο θεμα που βλεπουμε στην τηλεοραση. Αλλα για θεματα που αφορουν εμενα και εκεινους, οχι πλεον. Δεν ξερω πως να τους αντιμετωπισω.

Καλησπέρα! Το θέμα γονείς είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και για το οποίο η άποψη μας καθορίζεται από τα βιωματά μας. Έτυχε να ζήσω τα δύο άκρα. Οι δικοί μου γονείς δεν μπορούσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις σε συνδυασμό με την καταπίεση του ενός άφησαν δυστυχώς πληγές. Έζησα απίστευτες καταστάσεις και κάποια στιγμή αποφάσισα να φύγω. Και εκεί που νόμιζα ότι τα ειχα δει όλα γνώρισα και την άλλη πλευρά. Οι γονείς του συζύγου μου. Σε αυτό που ονομάζουμε γονεικές υποχρεώσεις είναι τυπικοί. Το πρόβλημα ξεκινάει ότι και οι δύο είναι καταπιεστικοί. Μέναμε Αθήνα και όταν πήγαμε μόνιμα κοντά τους συνειδητοποιήσαμε πολλά. Ο σύζυγος πλησιάζει τα 40 και όμως ήθελαν να επιβάλλουν την άποψή τους για το πως θα διακοσμήσουμε το σπίτι μας, τι υλικά, τι έπιπλα κ.τ.λ Ότι και να λέγαμε ότι είχαμε επιλέξει ποτέ δεν έγινε απόδεκτό , οδηγηθήκαμε σε ομηρικούς καβγάδες. Η στρατιωτική πειθαρχία χαρακτηριστικό του πατέρα του είναι κάτι που συνεχίζεται και σε αυτήν την ηλικία όπως επίσης η συνήθεια του να μειώνει το παιδί του μπροστά σε φίλους του . Όταν είναι να κάνουμε μία δουλειά εκτός ότι τα νεύρα του τα ξεσπάει πάνω μας , ευθυνόμαστε και για τις όποια λάθη. Έκανα χρόνια να συνειδητοποιήσω που οφειλόταν το άγχος, ο φόβος και τα ψυχοσωματικά του άντρα μου. Δεν του αφήνει καμία πρωτοβουλία με την λογική ότι εκείνος θα τα κάνει καλύτερα. Δεν συνειδητοποιεί ότι τον μειώνει μπροστά στα μάτια μου. Όταν πηγαίνουμε κάπου θα πρέπει να έχουμε κάνει σχέδιο εκστρατείας, ακόμη και το ταξίδι του μέλιτος αναγκαστήκαμε να το πούμε μία μέρα πριν φύγουμε. Από την άλλη η μητέρα του θέλει να καθορίζει ακόμη και το προγραμμά του ή που θα πάμε. Οι γονείς μου δεν έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο, οι δικοί του έχουν. Επειδή υπάρχουν και άλλα προβλήματα στην οικογένεια στα οποία συνέβαλε και η συμπεριφορά του πατέρα. Ο σύζυγός μου πάλι έχει καταφέρει αρκετά πράγματα στα οποία δεν βοηθήθηκε από κανέναν και στεναχωριέμαι να βλέπω αυτή την συμπεριφορά. Κατέληξα λοιπόν σε πολλά συμπεράσματα: δεν παίζει ρόλο το μορφωτικό επίπεδο, τα παιδιά δεν τα κάνουμε για να εκπληρώσουν τις δικές μας επιδιώξεις και τα δικά μας απωθημένα ή με τη λογική να γίνουν σαν και εμάς, είναι βάναυσο να μην τα μαθαίνουμε να παίρνουν πρωτοβουλίες με τη λογική ότι εμείς ξέρουμε , δεν τα γεννάμε για να μας υπηρετούν, είναι ντροπή να τα προσβάλλουμε μπροστά σε κόσμο όπως επίσης να τα μαθαίνουμε ότι όλα θα μπορούν να τα έχουν, ότι είναι ανώτερα από τους άλλους και ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτά. Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται . Και κλείνω με την φράση ενός πατέρα στην κόρη του που αντιμετώπιζε προβλήματα στο γάμο της και αποφάσισε να χωρίσει γνωρίζοντας τις αντιδράσεις του περίγυρου :<< δεν σε γέννησα για να είσαι δυστυχισμένη, θα κάνεις αυτό που πιστεύεις και εγώ θα σε στηρίξω στην απόφασή σου>> . Μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι.

Δεν σε γέννησα για να είσαι δυστυχισμένη, θα κάνεις αυτό που πιστεύεις και εγώ θα σε στηρίξω στην απόφασή σου>> . Μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι.

Αχ πως παρακαλούσα να ακούσω αυτά τα λόγια, σε μερικούς το τι θα πεί ο κόσμος έχει μεγαλύτερη σημασία.Τώρα που το κατάλαβε είναι αργά.

Από την όμορφη αυτή συζήτηση παιδιά με βοηθήσατε να ξεδιαλύνω το εξής:

Καλό είναι ένας γονιός να ενθαρρύνει το παιδί του για δράση, αρκεί να είναι υποστηρικτικός και να φανερώνει την αγάπη του με κάθε ευκαιρία...Έτσι ώστε να μην του κόβει τα φτερά δρώντας για εκείνο αλλά και να μη κάνει το παιδί να νιώθει μόνο στη δράση χωρίς στήριγμα...

Quote:

---

Originally posted by aggelinaps
δεν σε γέννησα για να είσαι δυστυχισμένη, θα κάνεις αυτό που πιστεύεις και εγώ θα σε στηρίξω στην απόφασή σου>> . Μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι.

---

Όντως aggelinaps,
εδώ εκφράζεται η αγάπη ενός γονιού στην υπέρτατη μορφή της, πέρα από προσωπικούς και κοινωνικούς εγωισμούς...
Πολύ όμορφο...

δεν εχω ζησει στην εποχη της χουντας.
και ομως εζησα πολλα χρονια κατω απο το καθεστως αυτο.
ειχα τον παπαδοπουλο για πατερα...(που λεει ο λογος)
αυτη ειναι χειροτερη χουντα.
ελα ομως που ξυπνησα....επαναστατησα και πατησα στα ποδια μου..
και που να βλεπατε τωρα τον παπαδοπουλο.
εκει που αυτος ηταν, και αλλος οχι ..
τωρα τρεχει να κρυφτει, απο τον αναρχικο.
εκει που δεν τον αμφισβητουσα, τωρα τον ακουω και γελαω.
και ειναι κατι περισσοτερο απο επανασταση.ειναι ανακαλυψη του εαυτου μου, της πραγματικοτητας μου, και της ηλιθιοτητας που κουβαλανε οι γονεις.
αν γινει κατι αναλογο με το παιδι μου, δηλαδη αν γινει <<αναρχικος>>οταν κανω παιδι, θα ειμαι ο πιο ευτιχισμενος ανθρωπος στον κοσμο.
αν ειναι να φερω στον κοσμο ενα παιδι και να του υποδειξω εγω ποιος ειναι ο κοσμος που θα ζησει...λες και αυτο ειναι τυφλο κουφο...και εγω ειμαι οι αισθησεις του...προτιμω να μην κανω.
πρεπει τελικα να εισαι πολυ ζωοοο,και τιποτενιος, να καθεσαι να υποδυκνυεις στο παιδι σου, την δικη σου αντιληψη της πραγματικοτητας.
δυστηχως πολλοι γονεις ειναι ετσι....
και μορφωμενοι και αμορφωτοι για να μη λετε...
βλεπω πολλους καθημερινα...και λεω μεσα μου...
που ειναι το το τανξ να τους πατησω
:)

Quote:

---

Originally posted by badboy
δεν εχω ζησει στην εποχη της χουντας.
και ομως εζησα πολλα χρονια κατω απο το καθεστως αυτο.
ειχα τον παπαδοπουλο για πατερα...(που λεει ο λογος)
αυτη ειναι χειροτερη χουντα.
ελα ομως που ξυπνησα....επαναστατησα και πατησα στα ποδια μου..
και που να βλεπατε τωρα τον παπαδοπουλο.
εκει που αυτος ηταν, και αλλος οχι ..
τωρα τρεχει να κρυφτει, απο τον αναρχικο.
εκει που δεν τον αμφισβητουσα, τωρα τον ακουω και γελαω.
και ειναι κατι περισσοτερο απο επανασταση.ειναι ανακαλυψη του εαυτου μου, της πραγματικοτητας μου, και της ηλιθιοτητας που κουβαλανε οι γονεις.
αν γινει κατι αναλογο με το παιδι μου, δηλαδη αν γινει <<αναρχικος>>οταν κανω παιδι, θα ειμαι ο πιο ευτιχισμενος ανθρωπος στον κοσμο.
αν ειναι να φερω στον κοσμο ενα παιδι και να του υποδειξω εγω ποιος ειναι ο κοσμος που θα ζησει...λες και αυτο ειναι τυφλο κουφο...και εγω ειμαι οι αισθησεις του...προτιμω να μην κανω.
πρεπει τελικα να εισαι πολυ ζωοοο,και τιποτενιος, να καθεσαι να υποδυκνυεις στο παιδι σου, την δικη σου αντιληψη της πραγματικοτητας.
δυστηχως πολλοι γονεις ειναι ετσι....
και μορφωμενοι και αμορφωτοι για να μη λετε...
βλεπω πολλους καθημερινα...και λεω μεσα μου...
που ειναι το το τανξ να τους πατησω
:)

---

Καλημερα \"κακοαγορι\"

Θέλω να σε ρωτήσω ,αν το παιδί σου αποφασίσει να γίνει ενας αυστηρός πρακτικά άνθρωπος που θα ακολουθεί τους νόμους,θα είναι σύμφωνος με την γραφειοκρατική αντίληψη ,πιστεύοντας οτι είναι χρήσημη και η παρακλούθηση με κάμερες κάνει δυνατή την ασφάλεια του πολίτη?
Αν επίσης είναι δεξιός στις πεποιθήσεις ,εν γνώση του, θεωρώντας οτι αυτός ο τρόπος είναι ο κατάλληλος να εφαρμοστεί για εναν καλύτερο αύριο? Τι θα έκανες σαν πατέρας του?

ενας πολυ αυστηρος πρακτικα ανθρωπος θεωρεις entropy πως ειναι υγιης ανθρωπος?