Originally Posted by
Matrix
Όπως κάθε τι καλό απαιτεί προσπάθεια για να επιτευχθεί,έτσι και το γραπτό κείμενο απαιτεί αφοσίωση και προσήλωση.
Έκανα μια μικρή αρχή στο κείμενο που σου είπα ότι θα γράψω,σκέφτηκα εντατικά το χρονικό πλαίσιο,το τοποθέτησα σε 2 περιόδους,στο 1987 και στο τώρα,είχα σκεφτεί ως έναρξη το 1903 γιατί υπάρχει ένα ποίημα του Καβάφη που έχει μελοποιηθεί και το έχει πει και ο Αλκίνοος,είναι "Ο Δεκέμβρης του 1903",όμως δε ξέρω πολλά για αυτή την περίοδο μιας και δε ζούσα και θα έπρεπε να κάνω μεγάλη έρευνα ιστορικά.
Σκέφτηκα το ενδεχόμενο να τοποθετήσω τον έναν Ήρωα σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων και μετά να το μεταφέρω στην Αθήνα.
Επίσης έχω σκεφτεί την βασική ιστορία,ακόμα δεν έχω κολησει κάποια λόγια σου που απομόνωσα αλλά περίπου ξέρω πότε θα το κάνω.
Η αλήθεια είναι ότι έχω παρατηρήσει πως η αρχική σκέψη μεταβάλλεται στην πορεία και πλήθος διορθώσεων γίνονται στην πορεία οπότε θα το δω πως θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Αυτό που μου αρέσει πολύ είναι πως αρχίζοντας τη συγγραφή μπαίνω σε μία κατάσταση βιώματος που περικλείει μέσα της μια ήρεμη και ονειρική τοποθέτηση των φανταστικών γεγονότων,πιστεύω θα μπορέσω να το καρφιτσωσω κάπου εδώ μέσα χωρίς το κείμενο να ενοχλεί κανέναν,τώρα αν κάπου ενοχλεί θα δω τι μπορώ να κάνω,πάντως θα το έχω και εγώ και εσύ και θα μπορεί να το εξελίξει ο καθένας διαφορετικά.
Νομίζω ότι μπορείς να εκμεταλλευτείς την φαντασία σου και να δημιουργήσεις κάτι πολύ όμορφο,το συζήτησα το θέμα της γραφής πάλι σήμερα και πάλι πήρα την ίδια απάντηση.
Να γράφεις...
Α...Μου πρότειναν να αρχίσω να ζωγραφίζω Μάνταλα...
Τώρα για το αυτόματο πότισμα δεν είναι πως δε το έχω σκεφτεί αλλά δεν μπορώ για το επόμενο διάστημα να το υλοποιήσω γιατί δε γίνετε να πάω να ψάξω στα κατάλληλα μαγαζιά,ίσως μετά τις γιορτές που ξέρω ότι θα υπάρξει αλλαγή στο εργασιακό πρόγραμμα και θα επιστρέψω σε μια ποιο ευνοϊκή κανονικότητα να το ψάξω.
Θυμάσαι που σου είπα ότι με βρίσκουν συνήθως χαρούμενο?
Αυτή την εποχή είμαι σε ασφαλές περιβάλλον,με αποδέχονται,έτσι μου βγαίνει ποιο φυσιολογικά.
Από την άλλη κάνεις τους γύρω μου δεν είναι πολύ κοντά μου,κανέναν δε νοιωθω πολύ κοντά,οπότε μπορώ και να ψιλοκρυβομαι.
Δυστυχώς δε μπορώ να κρυφτώ από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων,αυτοί με ρωτάνε ένα απλό "Τι κάνεις?" και τους λέω τα πάντα,ότι αισθάνομαι και όπως το αισθάνομαι το καταθέτω σε αυτούς χωρίς να μπορώ να το εμποδίσω,όμως οι περισσότεροι δε το αντέχουν,το βλέπω στα μάτια τους ότι ζοριζονται και τα χάνουν μη ξέροντας τι να μου πουν,ύστερα με κοιτάνε κάπως παράξενα αλλά με περισσότερο σεβασμό,προσπαθούν να αλλάξουν συζήτηση,αλλά μερικές φορές δε θέλω να το κάνω,τότε ζοριζομαι και το κάνω με το ζόρι,σταματάω την κουβέντα ή την αλλάζω.
Αλλά έχω μια βαθιά επιθυμία να μη την σταματήσω κάποια στιγμή και να μπορέσει κάποιος να αντέξει,όπως αντέχω εγώ τις ιστορίες των άλλων έτσι να αντέξει και αυτός.
Δε μου είπες σήμερα τι έκανες ?
Πώς νοιωθεις ?
Μετά που βγήκες βόλτα τι ?
Και εγώ εδώ είμαι !
Υ.Γ. Σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο περιβάλλον εδώ αλλά και πάλι εδώ μιλάμε,όλοι λένε κάτι,εμείς λέμε τα δικά μας,σημείωσε το mail που έχω καρφιτσωμενο στο προφίλ μου και αν μας μπαναρουν για κάτι και δεν ξαναμπούμε να μου γράψεις εκεί.
