Printable View
Πολύ μου άρεσε σαν ιδέα επιλογής ενδιάμεσης κατάστασης.Quote:
Originally posted by weird
Αλλά ανάμεσα στην αδράνεια και την άκαιρη δράση, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια καλή ιδέα, είναι να οραματίζεσαι οτι χώρισες και να λειτουργείς κάποιες φορές έτσι.
Αυτόνομα, εκτός πλαισίου.
Άρσι μου ούτε εγώ έχω καταλάβει αν πέρασε η ισχυρή σύγκρουση και έμεινε το διαδικαστικό κομμάτι. ΄Μάλλον για να μην το έχω καταλάβει, δυστυχώς δεν πέρασε.Quote:
Originally posted by Arsi
Αν μπορείς να χωρίσεις ανώνυμη κάντο!Μη φοβάσαι το άγχος.Quote:
Originally posted by anwnimi
Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.
Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.
Είναι το άγχος της αλλαγής κ του καινούριου κ αν κάνεις λίγο υπομονή θα περάσει κ θα είσαι 100 φορές καλύτερα!Αυτό πιστεύω.
Είναι ένα αναγκαστικό στάδιο χωρισμού αλλά μετά το ξελάφρωμα θα είναι τεράστιο......
Μη φοβάσαι το μετέπειτα άγχος φανταζόμενη ένα έργο που δεν έχεις δει!Σε νιώθω πως έχει γύρει αρκετά η ζυγαριά στο ότι θες να χωρίσεις(διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) κ ότι έμεινε ο φόβος για το νέο.
Κάντο.
Νομίζω πως σε έχω καταλάβει καλύτερα μ\'αυτό το μνμ.Η ισχυρή σύγκρουση νομίζω πως πέρασε κ έμεινε μόνο το διαδικαστικό κομμάτι.Κάνω λάθος?
Πάντως για την υγεία σου μη φοβάσαι.Όντως είναι πολύ χειρότερο να μένεις κάπου που καταβάθος δε θες κ δε σε γεμίζει απ\'το να περάσεις ένα μικρό διάστημα προσαρμογής κ ΄θλίψης΄ για έναν χωρισμό.
Μέχρι...να έρθει το καινούριο που ....ζητάει το μέσα σου....κ να σε απογειώσει...να σε ξεδιψάσει....να σου προσφέρει αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη.
Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.
Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...
Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ! Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.
Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.
Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.
Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...
Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...
[quote]Originally posted by weird
Quote:
Originally posted by anwnimi
Έχεις τόσο δίκιο για αυτό. Απλά είναι πιο δύσκολο για μένα όταν εμένα μου \"τελειώνει\" και πρέπει να \"απολογηθώ\" παρά όταν \"τελειώνει\"του άλλου οπότε εκεί πρέπει απλά να το δεχτώ και να πάω παρακάτω.
Ωστόσο έχεις δίκιο. Θα πρέπει να απενεχοποιήσω εντελώς τον εαυτό μου σε αυτό. Τώρα για την ενοχή και από το που μπορεί να έρχεται, εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι, πραγματικά.
Καταλαβαίνω τι εννοείς, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις κι εγώ προτιμώ τον ρόλο του θύματος απο εκείνο του θύτη. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να δει διαφορετικά το πλαίσιο. Θύτης δεν είναι εκείνος που μιλά την αλήθεια των αισθημάτων του, αλλά εκείνος που την αποσιωπά στον άλλο, ακόμα κι αν είναι απο φόβο. Και συχνά τον ρόλο αυτό τον έχουν και οι 2, όταν η επικοινωνία δεν είναι ανοιχτή και διάφανη.
Weird μου το ρόλο του θύτη (όχι ότι δεν θα έπρεπε) αναλαμβάνω και γι\'αυτό νιώθω και τόσες ενοχές. Η αποσιώπηση όταν γίνεται από τη μεριά μου (που ωστόσο έχω κάνει πολλά βήματα σε αυτό το κομμάτι) είναι καθαρά αρνητικό μου κομμάτι. Τώρα, αν γίνεται και από την άλλη μεριά δεν το ξέρω.
Σε μια συζήτηση που ξεκίνησα πάλι σήμερα άκουσα πάλι το κορυφαίο \"απορώ πως σκέφτεσαι έτσι (για τυχόν συμβιβασμούς και από τις 2 μεριές) ενώ εμένα κάτι τέτοιο δε μου πέρασε από το μυαλό\". Και ανταπάντησα ότι είναι φυσικό να το σκεφτώ δεδομένων κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά και δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι τόσο με την ανάλυση των προσωπικών των φίλων ή και αγνώστων (το\'χει δυστυχώς αυτό ο καλός μου-ως άμυνα) αλλά με την ανάλυση του δικού μου κόσμου και της δικής μου σχέσης.
Οπότε να\'μαι πάλι εγώ η \"κακιά\" ή η αλλοπρόσαλλη της υπόθεσης. Αν και ομολογώ ότι εντάξει αφού εκείνος δε νιώθει έτσι, δε σημαίνει ότι πρέπει κι εγώ να μην νιώθω έτσι.
Συμβιβασμός. Σκληρή λέξη μα και αληθινή.
Ξέρεις τι μου τι σπάει; Ότι ενώ μερικές φορές βλέπω ότι μπορεί ο συμβιβασμός να είναι και από τις δύο μεριές, όταν ξεκινάω μια τέτοια συζήτηση, με αντιμετωπίζει λες και είμαι εγώ η τρελή, η συμβιβασμένη, η άδικη. Και ενώ στην αρχή θυμώνω, μετά γεμίζω με ενοχές και πιστεύω αυτά που ακούω, αντί να πιστεύω στη δική μου κρίση...
Θα μείνω στην φράση σου, \"το πώς θα είναι εξαρτάται απο μένα\". Επέτρεψέ μου να βρίσκω λίγο βαριά αυτή τη φράση. Νομίζω οτι η αλήθεια είναι πως πολλά θέματα της σχέσης σου εξαρτώνται και απο σένα, μα επίσης πως το πώς θα είναι εκείνος, μετά απο έναν χωρισμό στο ευρύτερο μέλλον, δεν το ξέρεις. Όπως δεν το ξέρεις και για εσένα. Άλλο το τί φανταζόμαστε και άλλο το τί θα γίνει εν τέλει.
Εντάξει, με τα λόγια το αρνείται. Ισως έχει κι αυτός τους φόβους του που το κάνει. Στη θέση σου θα πίστευα πιο πολύ αυτό που θα ένιωθα οτι εισπράττω απο τις πράξεις και την συμπεριφορά του, παρά απο τα λόγια του.
Σε βάζει στην θέσσ της άδικης κι εσύ δέχεσαι τον ρόλο ε?
Ορίστε, απο εδώ ξεκινούν τα μικρά βηματάκια. Μην μπαίνεις στην θέση που σου δίνει ο άλλος.
Υποστήριξε την δική σου οπτικη, ακόμα κι αν τα περιθώρια ανοικτής επικοινωνίας είναι στενά...
Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Όλα στη βάση τους έχουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, στα συναισθήματά μου. Που όμως, επειδή είναι αντικρουόμενα πολλές φορές, φυσικό είναι να μην τα εμπιστεύομαι.
ΑΥτό το τελευταίο. Το τι βαράινει στην ζυγαριά του καθενός είναι πολύ εύστοχο. Πάρα πολύ.
Σ εσένα αυτή τη στιγμή, νιώθω, οτι παλεύουν τα παλιά με τα καινούργια. Είσαι σε μια μεταβατική περίοδο. Με το χρόνο, οι νέες σου ανάγκες θα κερδίζουν περισσότερο βάρος, οπότε η κατάληξη θα έρθει πιο εύκολα, με λιγότερο κόπο, όποια κι αν είναι αυτή.
Οι φόβοι, θα καταλαγιάσουν...
Το ελπίζω...
Αυτό το έχω πει πολλές φορές μέσα μου. Θα προσπαθήσεις να γίνεις εσύ ο γονιός του εαυτού σου. Οπότε δε θα χρειάζεσαι μετά \"γονιό\". Κι όλο μου έδινα χρόνο. Και ξανά και ξανά...
Όμως, για πρώτη φορά βλέπω ότι κάνω συνεχώς κύκλους. Μήπως θα πρέπει, ακόμα κι αν δε νιώθω τόσο έτοιμη, να τολμήσω; Να πέσω και να κολυμπήσω όπως έλεγα και σε προηγούμενο ποστ μου;
Εχω ξαναγράψει. Πώς γίνεται κανείς σωστός γονιός για το παιδί του? Με το να διαβάσει όλα τα εγχειρίδια που υπάρχουν? Να αποκτήσει θεωρητικά όλες τις γνώσεις? ΟΧΙ. Οσο κι αν έχει προετοιμαστεί, μόνο γεννώντας και μεγαλώνοντας ένα παιδί, έχοντας όλη την καλή διάθεση να μάθει απο το ίδιο το βίωμα του να έχεις ένα παιδί, θα μαθαίνει να είναι και καλός γονιός. Κανείς μας δεν είναι πριν γεννήσει, μπορεί όμως να γίνει, στην πράξη. Μαθαίνοντας απο τα λάθη του, σιγά σιγά... Και πώς μαθαίνει κανείς να κολυμπάει? Μόνο πέφτοντας μέσα στο νερό, κι ας έχει μελετήσει όλες τις τεχνικές σχετικά με το κολύμπι. Εντάξει στην αρχή θα χρειαστεί τα μπρατσάκια του ;)
Φαντάζομαι ένα παιδί που κοιτά το νερό και θέλει να μπει μέσα.
Αν του αναλύσουμε το πως είναι να κολυμπάμε, και το πως πρέπει να το κάνουμε για να τα καταφέρουμε, τους κινδύνους αλλά και την ομορφιά, σίγουρα θα είναι καλύτερα από το να το βουτήξουμε μέσα και να του πούμε κολύμπα τώρα. Μπορεί και να τα καταφέρει σε μια τέτοιο σοκ, μπορεί και όχι.
Υπάρχει και η ενδιάμεση λύση. Να του πούμε κάποια πράγματα και μετά να το αφήσουμε να δοκιμάσει μόνο του. Δεν χρειάζεται απότομα, σιγά σιγά. Θα του πούμε τα στοιχειώδη και θα το αφήσουμε να πέσει στο νερό. Ετσι μάθαμε να κολυμπάμε κι εγώ κι η μικρή. Δεν δίστασαν να μας ρίξουν μέσα στα βαθιά...
Όμως, το παιδί νομίζει ότι έχει ξεχασει να κολυμπάει. Έχει αποκτήσει και κάποιες φοβίες σε σχέση με το κολύμπι. Η ανάλυση το βοηθά. Αλλά λόγω των δικών του ελλειμάτων, ίσως μέινει αιωνίως στην ανάλυση με τη δικαιολογία \"δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να κολυμπήσω\";
Μήπως πρέπει να βουτήξει για να πάρει μια γεύση από κολύμπι, ακόμα κι αν δε νιώθει 100% ετοιμο;
ΝΟΜΙΖΕΙ πως έχει ξεχάσει. Δικαιολογείται οτι δεν είναι έτοιμο. Μόνη σου απαντάς καλή μου.
Μπορεί ποτέ να μην σου πει, είμαι έτοιμο. Ξέρεις για πόσα οι άνθρωποι λέμε, δεν είμαστε έτοιμοι, μα σαν πέσουμε μέσα τους και τα καταφέρουμε, γνωρίζουμε τα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων μας?
Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτά που λες.
Νομίζω πως παλιά δρούσα ως εξής.
Πέσε και κολύμπα, χωρίς ανάλυση, κόντρα στα συναισθήματά σου, αλλά με βάση λογικής. Κι ότι γίνει!
Τώρα δρω ως εξής: ανάλυση-ανάλυση-ανάλυση, κανάκεμα του εαυτού:) ανάλυση συναισθημάτων, σκέψεων, μέχρι η διάθεση για κολύμπι να έρθει μόνη της. Όμως, δεν έρχεται η διάθεση, κι όταν έρχεται, ε ας ανάλύσουμε λίγο ακόμα!
Κι αυτό το θεωρώ εύστοχο. Άλλο οικογένεια ως σύζυγος κι άλλο οικογένεια ως γονιός. Εκεί χαλάει το πράγμα...
Δεν σου λέω να μην δώσεις χρόνο στην κατάσταση. Αλλά ανάμεσα στην αδράνεια και την άκαιρη δράση, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια καλή ιδέα, είναι να οραματίζεσαι οτι χώρισες και να λειτουργείς κάποιες φορές έτσι. Τελικά θα το αξιολογήσεις, να δεις, πώς σου φαίνεται.
Αυτόνομα, εκτός πλαισίου.
Επίσης, όπως λέει κι η Άρσι μας, εμβάθυνε πάνω στις δικές σου ανάγκες.... στις υπόλοιπες ανάγκες, στους υπόλοιπους τομείς.
Πιστεύω, θα βοηθήσει : )
Αυτό το τελευταίο θα το δοκιμάσω. Αν και νομίζω ότι στην ουσία τόοοοσο καιρό που δεν είμαι καλά στη σχέση είναι σαν να το βιώνω. Αφού βγαίνω μόνη μου, έχω άλλα ενδιαφέροντα, περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Αυτό που λες δεν το βιώνω όμως σε όλους τους τομείς, όπως τον πιο καίριο, δηλαδη το να βρίσκω αποδοχή, ασφάλεια, υποστήριξη σε μένα και όχι στον άλλο.
Ελπίζω να οδηγήσει κάπου κι αυτό. Σ\'ευχαριστώ.
Έτσι είναι Σοφία μου. Απλά είμαι πολύ στάσιμη, αυτό με ανησυχεί.Quote:
Originally posted by Sofia
anwnimi εσυ εισαι το κεντρο, οπου κ αν πας, οτι κ αν κανεις. αλλα ειδωμενο ή βιωμενο κ απο άλλες πλευρες. Ισως αν αναπτύξεις ή μεινεις κ σε αλλες πλευρες του εαυτου σου βρεις τις αναγκες που ψάχνεις να καλύψεις κ πώς το κανεις στο μεχρι τωρα. κι ετσι πάρεις κ τις απαντησεις που ψάχνεις.Quote:
Originally posted by anwnimi
Όμως, έρχονται περίοδοι, όπως αυτή, που δεν μπορώ να το κάνω, να μετατοπίζω το κέντρο. Πνίγομαι.
Ανώνυμη με προβλημάτισε αρκετά το μήνυμα σου.Κ δεν με προβλημάτισαν τα σκαμπανεβάσματα σου γιατί τα θεωρώ απότέλεσμα της σύγκρουσης που θέλει το χρόνο της μέχρι να δεις τι πραγματικά θέλεις.Quote:
Originally posted by anwnimi
Άρσι μου ούτε εγώ έχω καταλάβει αν πέρασε η ισχυρή σύγκρουση και έμεινε το διαδικαστικό κομμάτι. ΄Μάλλον για να μην το έχω καταλάβει, δυστυχώς δεν πέρασε.
Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.
Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...
Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ! Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.
Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.
Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.
Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...
Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...
Με προβλημάτισαν όσα αναφέρεις για την ψυχοθεραπεία κ για τον παλιό κ καινούριο τρόπο σκέψης κ αυτό γιατί το σύνδεσα με μένα.
Σε μένα συνέβαινε θα μπορούσα να πω το αντίθετο.Δλδ δρούσα πιο πολύ συναισθηματικά.Αφηνόμουνα στα πάθη μου,στα συναισθήματά μου(άσχετο που δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους,να τα παρατηρήσω δλδ),έδειχνα έντονα την εικόνα της ευάλωτης,ήμουν πολύ ευάλωτη,ασταθής,follow your heart....,ανέλυα λογικά να βρω την ισορροπία αλλά όλες μου οι κινήσεις ήταν εμπλουτισμένες με συναίσθημα,με κάτι πρωτόγονο που έβγαινε από μέσα μου.Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα,ρίσκαρα...μέχρι που αυτό το ίδιο χάος με έριξε στο βυθό.....
Το επόμενο στάδιο,της ψυχοθεραπείας ήρθε να με κάνει να αμφισβητήσω όσα ήξερα για μένα.Ποια είμαι?Νόμιζα πως ήμουν έτσι ΄ατίθαση΄ κ δε θα τιθασευόμουν ποτέ.Τότε αμφισβήτησα όλον αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων κ άρχισα να δρω λογικά.Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου,την ΄αναίσθητη΄,την σκληρή,τη λογική.Οι άνθρωποι γύρω μου μπερδεύτηκαν με τα 2 μου πρόσωπα.Που ήταν άραγε αυτή η πλευρά μου?Πως ειναι δυνατόν?
Εμένα απ\'τη μια μου άρεσε γιατί πλέον δεν ήμουν τόσο ευάλωτη,απ\'την άλλη μου έλειπε όλη αυτή η ορμή,το απρόοπτο κ το γέμισμα που έιωθα ακολουθώντας κ ζώντας με το συναισθημα στην καλή του πλευρά.
Κάτι ήταν κενό.Δεν είχε συμπληρωθεί.Κ πιστεύω πως ήταν η ισορροπία.Ναι μεν ανακάλυψα κ μια νέα πλευρά μου που δεν την διανοούμουν αλλά κάπως έπρεπε να συνυπάρξει με την παλιά κ όχι φύγε εσύ,έλα εσύ....
Ακόμα δεν έχω συμβιβάσει τις 2 μου πλευρές.Ίσως ποτέ να μη συγχώρεσα τη συναισθηματική μου πλευρά γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα.Νιώθω έντονα(όπως έγραψα κ κάτι ανάλογο στις σκέψεις) την ανάγκη συμφιλίωσης αυτών των 2.
Κ κατάλαβα πως χρειάζεται συνδυασμός-συνεργασία των 2.
Πρώτα η ανακάλυψη των κομματιών κ μετά τα κομμάτια να γίνουν όλο,ενιαίο,εγώ.
Βγήκα λίγο εκτός θέματος ανώνυμη....
Πάντως όσον αφορά το θέμα σου θα ξαναπω πως θέλει το χρόνο του.
Εκτός κ αν έχει γύρει το θέμα στο χωρισμό κ χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τη λογική σου πλευρά παραμερίζοντας τα συναισθήματα αποχωρισμού κ φόβου αλλαγής.....
Κ κάτι άλλο(εντός θέματος...χεχεχε)ανώνυμη μου.Quote:
Originally posted by anwnimi
Μου θύμισε εμένα πέρσι, που ενώ είχε δεχτεί να χωρίσουμε, από δική μου πρωτοβουλία βέβαια, δεν είπα τελικα το οριστικό τέλος. Φοβήθηκα, είχα καταβληθεί προηγουμένως από τρομερό άγχος, του είπα οτι σκέφτομαι να χωρίσουμε γι\'αυτό ακριβώς το λόγο, ότι η σχέση είναι που μου δημιουργεί όλα αυτά τα συμπτώματα, το σκέφτηκε, μου είπε εντάξει αν το θες, κι εγώ δεν το προχώρησα! Το άγχος που με είχε κυριεύσει με έκανε να αισθάνομαι πολύ χάλια.
Νιώθω όμως, ότι αν συνεχίσω να δίνω χρόνο, θα μου επιστρέψει το τεράστιο άγχος.
Βέβαια, κι αν χωρίσω, είμαι σίγουρη ότι θα γεμίσω πάλι άγχος. Αλλά αυτό το έργο δεν το έχω δει. Έχω δει μόνο το παραπάνω.
Πέρυσι έφτασες κάπου,στο σημείο να πεις χωρίζουμε.Δεν περίμενες το επόμενο στάδιο...να προχωρήσεις το χωρισμό κ έδωσες 1 ακόμα ευκαιρία στη σχέση σας.
Μετά από ένα χρόνο καταλήγεις στο ίδιο σημείο.Μήπως τελικά θα πρέπει να δοκιμάσεις κ το επόμενο στάδιο?
Αφού ο δρόμος πάλι εκεί σε οδήγησε...
Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.Ή θα χωρίσετε ή θα προσπαθήσετε για τη σωτηρία της σχέσης σας η οποία είναι σε κρίσιμο σημείο εφόσον σκέφτεσαι έντονα τον χωρισμό.
Εσύ τι θες?Θες να το παλέψεις?ή να χωρίσετε?Πάντως έτσι όπως είναι δεν πάει...ή θα διορθωθεί(αν γίνεται κ αν θέλετε και οι 2)ή θα χωρίσετε.
Μέσα σου τι θες?
Εδώ που τα λέμε βέβαια όταν φύγει ο έρωτας δε γυρίζει με συνταγές ......
Άραγε νιώθεις τον έρωτα να έφυγε μακριά?
ή έχει το περιθώριο να γυρίσει πίσω?
Πως το νιώθεις βαθιά μέσα σου?
Hρέμησε! Καταλαβαίνω την αγωνία και την δυσκολία, μα ποιός είπε οτι η ψυχοθεραπεία είναι εύκολη υπόθεση?Quote:
Originally posted by anwnimi
Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.
Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...
Μήπως λοιπόν η επαφή με το συναίσθημα σε φέρνει αντιμέτωπη με την κυκλοθυμία σου? Μια κυκλοθυμία, που στο θέμα της σχέσης σου, βρίσκει την ιδανική διέξοδο, να εκφραστεί...
Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ!
Μην σε ξενίζει αυτό καλή μου, τόσα χρόνια καταπιεσμένο, τώρα που βρήκε χώρο, τον θέλει όλο για τον εαυτό του, αφήνοντας στην άκρη τις λογικές σταθμίσεις.
Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Χμμμ.... σαν καθυστερημένη εφηβεία μου ακούγεται. Σαν κάτι που δεν βιώθηκε την ώρα που έπρεπε και βιώνεται τώρα στο πολύ πιο έντονο ίσως..
Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.
Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.
Τότε, έκανες πρακτική δουλειά με τον εαυτό σου, αλλά όχι εσωτερική δουλειά. Χρησιμοποίησες το όπλο της λογικής και της έκθεσης.
Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.
Τώρα κάνεις καθαρά εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου, αντιμετωπίζοντας το συναίσθημά σου, έχοντας αφήσει απ έξω την έκθεση και την λογική.
Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...
Το κάθε \"όπλο\" έχει να σου δώσει κάτι. Επομένως το να χρησιμοποιήσεις όλα τα όπλα μαζί, είναι αυτό που θα σου αποφέρει το μεγαλύτερο όφελος. Ωστόσο, καμιά φορά, το να περάσουμε απο το ένα στο άλλο άκρο, είναι η μόνη διέξοδος για την εύρεση της μέσης οδού ( του συνδυασμού). Ετσι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η απώλεια της ισορροπίας, ίσως και να είναι το προστάδιο για την εύρεση μιας νέας, πληρέστερης ισορροπίας. Εμπιστεύσου την διαδικασία, έχεις κάποιον δίπλα που σε προσέχει. Εμπιστεύσου εσένα και εκείνον και το μαζί.
Όσο για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και οπτικής. Έχω περάσει απο αυτό το στάδιο. Νόμιζα οτι \" ο παλιός μου εαυτός\" θα χαθεί. Είδα, οτι απλά, εκείνη την δεδομένη περίοδο, κάποια κομμάτια μου είχαν, περισσότερο απο άλλα, ανάγκη να εκδηλωθούν. Τα παλιά κομμάτια, αναδύθηκαν κάποια στιγμή αργότερα ( δεν χάνονται έτσι απλά ), αλλά ενταγμένα στο νέο πια πλαίσιο κομματιών που υπήρχαν μέσα μου... Μια υπέροχη χρωματική πανδαισία του παλιού με το καινούργιο... όταν τα άκρα, πλησιάζουν το μέσο. Και το έδαφος που χτίζεται, είναι το πιο σταθερό και χειροπιαστό :)
Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...
Εμπιστεύσου την.
Το να βρίσκεις ασφάλεια, αποδοχή και υποστήριξη σε σένα, είναι κάτι που, κατά την προσωπική μου άποψη, μαθαίνεται όχι εκ του ασφαλούς, δηλ με τα μπρατσάκια, αλλά αφού πέσεις στα βαθιά.Quote:
Originally posted by anwnimi
Weird μου το ρόλο του θύτη (όχι ότι δεν θα έπρεπε) αναλαμβάνω και γι\'αυτό νιώθω και τόσες ενοχές. Η αποσιώπηση όταν γίνεται από τη μεριά μου (που ωστόσο έχω κάνει πολλά βήματα σε αυτό το κομμάτι) είναι καθαρά αρνητικό μου κομμάτι. Τώρα, αν γίνεται και από την άλλη μεριά δεν το ξέρω.
Σε μια συζήτηση που ξεκίνησα πάλι σήμερα άκουσα πάλι το κορυφαίο \"απορώ πως σκέφτεσαι έτσι (για τυχόν συμβιβασμούς και από τις 2 μεριές) ενώ εμένα κάτι τέτοιο δε μου πέρασε από το μυαλό\". Και ανταπάντησα ότι είναι φυσικό να το σκεφτώ δεδομένων κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά και δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι τόσο με την ανάλυση των προσωπικών των φίλων ή και αγνώστων (το\'χει δυστυχώς αυτό ο καλός μου-ως άμυνα) αλλά με την ανάλυση του δικού μου κόσμου και της δικής μου σχέσης.
Οπότε να\'μαι πάλι εγώ η \"κακιά\" ή η αλλοπρόσαλλη της υπόθεσης. Αν και ομολογώ ότι εντάξει αφού εκείνος δε νιώθει έτσι, δε σημαίνει ότι πρέπει κι εγώ να μην νιώθω έτσι.
Θα επισημάνω κάτι. Δεν ξέρω αν ο φίλος σου νιώθει έτσι ή αλλιώς. Έχω να παρατηρήσω όμως, οτι το να παραδεχτεί κάποιος στον εαυτό του μιαν αλήθεια, όπως το οτι κάθεται απο ανάγκη και συμβιβασμένα σε μια σχέση, δεν είναι απλό. Η εθελοτυφλία είναι κάτι συχνότερο.
Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Όλα στη βάση τους έχουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, στα συναισθήματά μου. Που όμως, επειδή είναι αντικρουόμενα πολλές φορές, φυσικό είναι να μην τα εμπιστεύομαι.
\"πιστεύω αυτά που ακούω, αμφιβάλλοντας για την δική μου κρίση\", σε συνδυασμό με την έντονη κυκλοθυμία που περιγράφεις, φαντάζομαι οτι όλα αυτά σε καθιστούν επιρρεπή στην αμφιβολία.
Εχω περάσει κάτι ανάλογο. Το είχα ονομάσει \" η προσωπική μου κόλαση\" ...
Το να μην μπορώ να ξεκαθαρίσω τα πώς και τα γιατί της σχέσης μου, καθώς και το τι νιώθω, πολλές φορές με έφερε στα όρια κρίσης ( αντιμέτωπη με το εσωτερικό χαος των συναισθημάτων μου) Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά πάντα υπάρχει φως στο τέλος, προς την όποια κατεύθυνση κι αν είναι αυτό ... το πιστεύω.
Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτά που λες.
Νομίζω πως παλιά δρούσα ως εξής.
Πέσε και κολύμπα, χωρίς ανάλυση, κόντρα στα συναισθήματά σου, αλλά με βάση λογικής. Κι ότι γίνει!
Τώρα δρω ως εξής: ανάλυση-ανάλυση-ανάλυση, κανάκεμα του εαυτού:) ανάλυση συναισθημάτων, σκέψεων, μέχρι η διάθεση για κολύμπι να έρθει μόνη της. Όμως, δεν έρχεται η διάθεση, κι όταν έρχεται, ε ας ανάλύσουμε λίγο ακόμα!
Μου θύμισες διάφορα παλιά στάδια της θεραπείας μου. Σαν θεραπευόμενη, είχα μεγάλη πίστη και αφοσίωση, ειδικά παλιά. Ρουφούσα την κάθε της λέξη, ήταν το στήριγμά μου και είχα ανάγκη να την τοποθετήσω σε θρόνο, να την εξιδανικεύσω - την θεραπεύτριά μου.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ακόμα και τότε, σε κάποια πράγματα, είχαμε τις διαφωνίες μας.
Η λέξη \"κανάκεμα\" μου το θύμισε.
Είχα ακόμα τους πανικούς, στον πρώτο με δεύτερο χρόνο. Και θυμάμαι οτι δεν μου άρεζε κάποιες φορές η αντιμετώπισή της. Πχ μου έλεγε, μην πιέζεσαι, μην βγαίνεις αν νιώθεις οτι δεν μπορείς. Μην πας σε εκείνο το νησί που είναι τόσο μακριά, πάνε σε ένα κοντίτερο.
Αντιδρούσα. Της έβαζα στοπ. \" δεν γίνεται να το κάνω αυτό. Αν το κάνω αυτό κάηκα. Θα πάω στο πιο μακρινό νησί και θα βγαίνω όλο και πιο συχνά\".
Εκείνη έπαιρνε ένα γλυκό τρυφερό ύφος και θεωρούσε οτι με πιέζω. Εγώ απλά της έδειξα οτι σε κάποια πράγματα, έπρεπε να ακολουθήσω την δική μου γραμμή. Αν δεν με πίεζα κιόλας κάποιες φορές, θα είχα μαλθακώσει, βουλιάξει!!
Αποδοχή αποδοχή, αλλά έχει και η αποδοχή τα όριά της. Αυτό πιστεύω.
Απο ένα σημείο κι έπειτα, η υπερβολική αποδοχή μετατρέπεται σε ευνουχισμό των δυνατοτήτων και της δυναμικής του εαυτού.
ΠΙστεύω πολύ σε αυτό το πράγμα που λέγεται \"υπέρβαση\"....
Αυτό το τελευταίο θα το δοκιμάσω. Αν και νομίζω ότι στην ουσία τόοοοσο καιρό που δεν είμαι καλά στη σχέση είναι σαν να το βιώνω. Αφού βγαίνω μόνη μου, έχω άλλα ενδιαφέροντα, περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Αυτό που λες δεν το βιώνω όμως σε όλους τους τομείς, όπως τον πιο καίριο, δηλαδη το να βρίσκω αποδοχή, ασφάλεια, υποστήριξη σε μένα και όχι στον άλλο.
Ελπίζω να οδηγήσει κάπου κι αυτό. Σ\'ευχαριστώ.
Γιατί, ποιός μπορεί να επιπλεύσει μόνος του, όσο φορά ακόμα σωσίβιο( = έστω τυπική σχέση με τον άλλο) ?
Ακόμα κι αν το παλεύει, δεν το μπορεί.
Quote:
Originally posted by Arsi
Σε μένα συνέβαινε θα μπορούσα να πω το αντίθετο.Δλδ δρούσα πιο πολύ συναισθηματικά.Αφηνόμουνα στα πάθη μου,στα συναισθήματά μου(άσχετο που δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους,να τα παρατηρήσω δλδ),έδειχνα έντονα την εικόνα της ευάλωτης,ήμουν πολύ ευάλωτη,ασταθής,follow your heart....,ανέλυα λογικά να βρω την ισορροπία αλλά όλες μου οι κινήσεις ήταν εμπλουτισμένες με συναίσθημα,με κάτι πρωτόγονο που έβγαινε από μέσα μου.Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα,ρίσκαρα...μέχρι που αυτό το ίδιο χάος με έριξε στο βυθό.....
Το επόμενο στάδιο,της ψυχοθεραπείας ήρθε να με κάνει να αμφισβητήσω όσα ήξερα για μένα.Ποια είμαι?Νόμιζα πως ήμουν έτσι ΄ατίθαση΄ κ δε θα τιθασευόμουν ποτέ.Τότε αμφισβήτησα όλον αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων κ άρχισα να δρω λογικά.Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου,την ΄αναίσθητη΄,την σκληρή,τη λογική.Οι άνθρωποι γύρω μου μπερδεύτηκαν με τα 2 μου πρόσωπα.Που ήταν άραγε αυτή η πλευρά μου?Πως ειναι δυνατόν?
Εμένα απ\'τη μια μου άρεσε γιατί πλέον δεν ήμουν τόσο ευάλωτη,απ\'την άλλη μου έλειπε όλη αυτή η ορμή,το απρόοπτο κ το γέμισμα που έιωθα ακολουθώντας κ ζώντας με το συναισθημα στην καλή του πλευρά.
Κάτι ήταν κενό.Δεν είχε συμπληρωθεί.Κ πιστεύω πως ήταν η ισορροπία.Ναι μεν ανακάλυψα κ μια νέα πλευρά μου που δεν την διανοούμουν αλλά κάπως έπρεπε να συνυπάρξει με την παλιά κ όχι φύγε εσύ,έλα εσύ....
Ακόμα δεν έχω συμβιβάσει τις 2 μου πλευρές.Ίσως ποτέ να μη συγχώρεσα τη συναισθηματική μου πλευρά γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα.Νιώθω έντονα(όπως έγραψα κ κάτι ανάλογο στις σκέψεις) την ανάγκη συμφιλίωσης αυτών των 2.
Κ κατάλαβα πως χρειάζεται συνδυασμός-συνεργασία των 2.
Πρώτα η ανακάλυψη των κομματιών κ μετά τα κομμάτια να γίνουν όλο,ενιαίο,εγώ.
Βγήκα λίγο εκτός θέματος ανώνυμη....
Πάντως όσον αφορά το θέμα σου θα ξαναπω πως θέλει το χρόνο του.
Εκτός κ αν έχει γύρει το θέμα στο χωρισμό κ χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τη λογική σου πλευρά παραμερίζοντας τα συναισθήματα αποχωρισμού κ φόβου αλλαγής.....
«Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα, ρίσκαρα… μέχρι που το ίδιο το χάος αυτό, με έριξε στον βυθό.
Τότε αμφισβήτησα όλον αυτό τον κόσμο κι άρχισα να δρω λογικά.
Από την μία μου άρεσε να νέα μου πλευρά, από την άλλη, μου έλειπε η παλιά.
ΚΑΤΙ ΗΤΑΝ ΚΕΝΟ. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ.
Η συνύπαρξη των κομματιών, η ισορροπία.
Νιώθω έντονα την ανάγκη να γίνω ένα ενιαίο, όλο, εγώ.»
Arsi μου, πρέπει να σου πω ότι πιστεύω πως είναι καλό να ολοκληρώσεις την θεραπεία σου. Συγνώμη αν γίνομαι πιεστική. Μα βλέπω από τα γραφόμενά σου, πως κάτι, έμεινε στη μέση.
Από την άλλη, ίσως νιώθεις έτοιμη να συνεχίσεις μόνη σου τον δρόμο, εσύ ξέρεις καλύτερα…
Μου φαίνονται πολύ γνώριμα τα όσα γράφεις και καταλαβαίνω πολύ καλά την φύση του εσωτερικού διχασμού, γιατί είναι κάτι με το οποίο κι εγώ, έχω βρεθεί αντιμέτωπη.
Τέλος, η φράση που θεωρώ κλειδί.
\"Ίσως να μην συγχώρεσα την συναισθηματική μου πλευρά που την θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα\"
όταν ξεκαθαρίσεις έναν έναν τους παράγοντες που σε οδήγησαν στον προσωπικό σου βυθό, θα αποσύρεις όλο το βάρος απο το συναίσθημα.
Μετά τη συγχώρεση, έρχεται η εμπιστοσύνη.
Μετά την εμπιστοσύνη, η τόλμη.
Μετά την τόλμη η εξωτερικευση.
Στο εύχομαι, ολόψυχα, να εμπιστευτείς πάλι, εκείνο το παλιό σου, τόσο γλυκά αθώο κομμάτι.
Το κομμάτι εκείνο, που κι εγώ, σαν κι εσένα, το εξόρισα απο την χώρα μου, γιατί το θεώρησα επικίνδυνο για την επιβίωσή μου....
Στο εύχομαι κοπέλα μου καλή.
Έχεις δίκιο weird,κ εγώ βλέπω τη ΄μισή΄ διαδικασία και δε θέλω να συνεχίσω μόνη.Δε μπορώ.Χρειάζομαι βοήθεια.Ο νους μου είναι σχεδόν συνέχεια εκεί.Μπορώ να σου πω απ\'τους πιο σημαντικούς στόχους μου.Καλά κάνεις κ μου το λες,με σπρώχνεις να φροντίσω ακόμα πιο εντατικά.Quote:
Originally posted by weird
Arsi μου, πρέπει να σου πω ότι πιστεύω πως είναι καλό να ολοκληρώσεις την θεραπεία σου. Συγνώμη αν γίνομαι πιεστική. Μα βλέπω από τα γραφόμενά σου, πως κάτι, έμεινε στη μέση.
Από την άλλη, ίσως νιώθεις έτοιμη να συνεχίσεις μόνη σου τον δρόμο, εσύ ξέρεις καλύτερα…
όταν ξεκαθαρίσεις έναν έναν τους παράγοντες που σε οδήγησαν στον προσωπικό σου βυθό, θα αποσύρεις όλο το βάρος απο το συναίσθημα.
΄Μισή δουλειά΄=>΄μισή ζωή΄ αφού κάπου μπλοκάρομαι κ δεν την απολαμβάνω όσο νιώθω ότι μπορώ.Θα το κάνω.
Απέτυχα στην τελευταία μου προσπάθεια αλλά θα το ξανακάνω.
Σε ευχαριστώ για την παρότρυνση.
Αυτό με το ξεκαθάρισμα....το έχω σκεφτεί από δω,το σκεφτεί από κει...αλλά το βάρος δε μπορώ να το πάρω αφού ούτος ή άλλος το βάρος το παίρνει αυτό το ΄follow your heart΄, το λάθος ήταν πως έπεφτα στη φωτιά χωρίς να με νιάζει.Πάντα την έβγαζα καθαρή ...μέχρι που κάηκα.....
Το ένστικτο,η εσωτερική φωνή(όσο διαφορετική κ αν ήταν),το πάθος....η θεοποίηση της εσωτερικής φλόγας που λάτρευα να βγάζω έξω,το τώρα-χωρίς αύριο,ο δρόμος της καρδιάς με τον παραγκωνισμό της λογικής.
Όχι λογική κ συναίσθημα πρέπει να είναι φίλοι ισότιμοι.
Να υπάρχει ισορροπία κ συνύπαρξη....μα εγώ καταβάθος ακόμα συνεχίζω να φοβάμαι το συναίσθημα,να το κατηγορώ...αλλά αν δεν ζήσω ΄μονιασμένη΄ μ\'αυτό ζωή δεν υπάρχει....
Ούτος ή άλλος θέλοντας ή μη το έχω μέσα μου.Αυτή είμαι.Με πλούσιο το συναίσθημα.Είτε το παλέψω να μείνει στην άκρη,είτε το αγνοήσω,είτε θυμώσω μαζί του αυτό είναι εκεί.
Λογική και συναίσθημα μαζί.
Ούτε το ένα,ούτε το άλλο μόνο του.Χέρι χέρι κ αγαπημένοι.
Όχι Άρσι μου δε βγήκες καθόλου εκτός θέματος. Άλλωστε εγώ ήμουν που έβαλα και τη σύγκρουση λογικής-συναισθήματος μέσα.Quote:
Originally posted by Arsi
Ανώνυμη με προβλημάτισε αρκετά το μήνυμα σου.Κ δεν με προβλημάτισαν τα σκαμπανεβάσματα σου γιατί τα θεωρώ απότέλεσμα της σύγκρουσης που θέλει το χρόνο της μέχρι να δεις τι πραγματικά θέλεις.
Με προβλημάτισαν όσα αναφέρεις για την ψυχοθεραπεία κ για τον παλιό κ καινούριο τρόπο σκέψης κ αυτό γιατί το σύνδεσα με μένα.
Σε μένα συνέβαινε θα μπορούσα να πω το αντίθετο.Δλδ δρούσα πιο πολύ συναισθηματικά.Αφηνόμουνα στα πάθη μου,στα συναισθήματά μου(άσχετο που δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους,να τα παρατηρήσω δλδ),έδειχνα έντονα την εικόνα της ευάλωτης,ήμουν πολύ ευάλωτη,ασταθής,follow your heart....,ανέλυα λογικά να βρω την ισορροπία αλλά όλες μου οι κινήσεις ήταν εμπλουτισμένες με συναίσθημα,με κάτι πρωτόγονο που έβγαινε από μέσα μου.Ένα χάος συναισθημάτων που το ακολουθούσα,ρίσκαρα...μέχρι που αυτό το ίδιο χάος με έριξε στο βυθό.....
Το επόμενο στάδιο,της ψυχοθεραπείας ήρθε να με κάνει να αμφισβητήσω όσα ήξερα για μένα.Ποια είμαι?Νόμιζα πως ήμουν έτσι ΄ατίθαση΄ κ δε θα τιθασευόμουν ποτέ.Τότε αμφισβήτησα όλον αυτόν τον κόσμο των συναισθημάτων κ άρχισα να δρω λογικά.Ξαφνικά είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου,την ΄αναίσθητη΄,την σκληρή,τη λογική.Οι άνθρωποι γύρω μου μπερδεύτηκαν με τα 2 μου πρόσωπα.Που ήταν άραγε αυτή η πλευρά μου?Πως ειναι δυνατόν?
Εμένα απ\'τη μια μου άρεσε γιατί πλέον δεν ήμουν τόσο ευάλωτη,απ\'την άλλη μου έλειπε όλη αυτή η ορμή,το απρόοπτο κ το γέμισμα που έιωθα ακολουθώντας κ ζώντας με το συναισθημα στην καλή του πλευρά.
Κάτι ήταν κενό.Δεν είχε συμπληρωθεί.Κ πιστεύω πως ήταν η ισορροπία.Ναι μεν ανακάλυψα κ μια νέα πλευρά μου που δεν την διανοούμουν αλλά κάπως έπρεπε να συνυπάρξει με την παλιά κ όχι φύγε εσύ,έλα εσύ....
Ακόμα δεν έχω συμβιβάσει τις 2 μου πλευρές.Ίσως ποτέ να μη συγχώρεσα τη συναισθηματική μου πλευρά γιατί τη θεωρώ υπεύθυνη για ότι πέρασα.Νιώθω έντονα(όπως έγραψα κ κάτι ανάλογο στις σκέψεις) την ανάγκη συμφιλίωσης αυτών των 2.
Κ κατάλαβα πως χρειάζεται συνδυασμός-συνεργασία των 2.
Πρώτα η ανακάλυψη των κομματιών κ μετά τα κομμάτια να γίνουν όλο,ενιαίο,εγώ.
Βγήκα λίγο εκτός θέματος ανώνυμη....
Πάντως όσον αφορά το θέμα σου θα ξαναπω πως θέλει το χρόνο του.
Εκτός κ αν έχει γύρει το θέμα στο χωρισμό κ χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πιο πολύ τη λογική σου πλευρά παραμερίζοντας τα συναισθήματα αποχωρισμού κ φόβου αλλαγής.....
Πολύ ενδιαφέροντα τα βρίσκω όσα έγραψες, πραγματικά. Και σκέφτηκα κάτι. Ίσως, ο κάθε άνθρωπος, στην ψυχοθεραπεία έρχεται αντιμετώπος με το κομμάτι που σκόπιμα έχει \"θάψει\". Για παράδειγμα, εσύ με τη λογική, εγώ με το συναίσθημα. Εγώ δεν είχα μάθει να λειτουργώ ενστικτωδώς ή συναισθηματικά οπότε τώρα που το τολμάω νιώθω μετέωρη. Εσύ, που δεν είχες μάθει να λειτουργείς βάσει λογικής, νιώθεις ότι χάνεις το παλιό κομμάτι.Και οι δύο νιώθουμε ότι χάνουμε τα παλιά μας κομμάτια, όπως το λέει η weird. Πραγματικά κοιτάω πίσω, κι όσο κι αν χαίρομαι για πολλά κομμάτια του εαυτού μου που άφησα πίσω (ή έστω αν δεν τα έχω αφήσει πίσω δεν τα κουβαλώ στον ίδιο βαθμό) από την άλλη τρομάζω, γιατί και το κομμάτι της λογικής το θέλω πολλές φορές να το ξαναβρώ και νιώθω ότι ίσως το έχασα!
Κι εγώ θα συμφωνήσω καλή μου ότι όταν ένας άνθρωπος αμφιταλαντεύεται αρκετά ως προς κάτι συγκρουσιακό που βιώνει μέσα του, όπως πχ ο πόλεμος λογικής-συναι΄σθήματος καλή μας ώρα, θα βρει συνοδοιπόρο αν ακολουθήσει θεραπεία. Γιατί, αυτός ο πόλεμος είναι πολύ εύκολο να οδηγήσει σε μεγάλες διαστρεβλώσεις, είτε στο ένα άκρο, της λογικής, είτε στο άλλο άκρο, του συναισθήματος.
Εγώ, το να πάω στο άλλο άκρο, του συναισθήματος, δεν το ξεκίνησα με τη θεραπεία, αλλά πιο πριν...
Αν και νομίζω πάντα ήμουν εξαιρετικά συναισθηματική και εξαιρετικά ευαίσθητη. Απλά προσπαθουσα για να το νικήσω, να το κρύψω. Αυτό νόμιζα πως ήταν και η λύση!
Ήμουν αναποφάσιστη και πριν, αλλά προτιμούσα με το να μου επιβάλλομαι, με την αυτοκυριαρχία, να το νικήσω. Κι έτσι θεωρώ ότι ξεκίνησαν οι πανικοί. Με την ανάγκη μου να μου επιβάλλω να νιώθω όπως νόμιζα ότι \"έπρεπε\".
Ναι Άρσι μου, το θέμα γέρνει προς το χωρισμό. Αυτό που μένει είναι να μην \"κανακεύω\" άλλο τον εαυτό μου γιατί αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο:(
Ωραίες ερωτήσεις Άρσι μου. Με βοηθά πολύ να τις απαντώ.Quote:
Originally posted by Arsi
Κ κάτι άλλο(εντός θέματος...χεχεχε)ανώνυμη μου.
Πέρυσι έφτασες κάπου,στο σημείο να πεις χωρίζουμε.Δεν περίμενες το επόμενο στάδιο...να προχωρήσεις το χωρισμό κ έδωσες 1 ακόμα ευκαιρία στη σχέση σας.
Μετά από ένα χρόνο καταλήγεις στο ίδιο σημείο.Μήπως τελικά θα πρέπει να δοκιμάσεις κ το επόμενο στάδιο?
Αφού ο δρόμος πάλι εκεί σε οδήγησε...
Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.Ή θα χωρίσετε ή θα προσπαθήσετε για τη σωτηρία της σχέσης σας η οποία είναι σε κρίσιμο σημείο εφόσον σκέφτεσαι έντονα τον χωρισμό.
Εσύ τι θες?Θες να το παλέψεις?ή να χωρίσετε?Πάντως έτσι όπως είναι δεν πάει...ή θα διορθωθεί(αν γίνεται κ αν θέλετε και οι 2)ή θα χωρίσετε.
Μέσα σου τι θες?
Εδώ που τα λέμε βέβαια όταν φύγει ο έρωτας δε γυρίζει με συνταγές ......
Άραγε νιώθεις τον έρωτα να έφυγε μακριά?
ή έχει το περιθώριο να γυρίσει πίσω?
Πως το νιώθεις βαθιά μέσα σου?
Ναι, νιώθω τον έρωτα να έφυγε μακριά. Από την άλλη ξέρω, όπως κάθε λογικός άνθρωπος (να σου πάλι η λογική, χιχι άραγε δεν την ξέχασα; :) ) ότι εντάξει είναι αδύνατον να εισαι ερωτευμένος για πάντα. Βέβαια πολλές περιπτώσεις ανθρώπων παλεύουν εξαιρετικά για αυτό και αν υπάρχει και δυνατή χημεία το καταφέρνουν αρκετά καλά...
Παίρνω όμως το μέσο. Και λέω πάει αυτό μας τελείωσε. Ο ερωτας δηλαδή. Τα άλλα με καλύπτουν; Αν με κάλυπταν δε θα αμφιταλαντευόμουν τόσο πολύ. Από την άλλη αν δε με κάλυπταν καθόλου πάλι δε θα αμφιταλαντευόμουν τόσο πολύ. Άρα ποια η απάντηση; Με καλύπτουν αλλά σε μικρό βαθμό.
Κι όταν βλέπω, ότι ενώ τολμάω να ανοίγω δύσκολα θέματα της σχέσης αλλά η άλλη πλευρά δεν τα διαννοείται κάν τότε πως να φαντάζομαι ότι υπάρχει μέλλον; Είναι σαν να είμαι σε σχέση αλλά χωριστά. Σαν να επικοινωνώ μόνη μου, ή ο καθένας μόνος του:( Κι όταν νιώθω ότι μένοντας, μένω πίσω, δεν προχωράω (δε μιλάω μόνο στο θέμα δέσμευσης που έτσι κι αλλιώς το αποκλείω γενικά για το άμεσο μέλλον αλλά σε ένα υπαρξιακό επίπεδο, σαν άνθρωπος δηλαδή) αυτό με πνίγει. Νομίζω, ότι σε μια σχέση νιώθεις ευτυχισμένος όταν παίρνεις και όταν δίνεις, αλλά κι όταν νιώθεις ότι πλάι στον άλλο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, εξελίσσεσαι και μόνος σου και πλάι του, τον διεκδικείς, σε διεκδικεί.
Δεν ξέρω, από την άλλη μπαίνει μέσα μου και το μικρόβιο της σκέψης \"αυτό που τελικά έχουμε δεν το εκτιμάμε\" και \"θέλουμε αυτό που δεν έχουμε μέχρι να χάσουμε αυτό που έχουμε\". Ναι παιζει αυτό σε μένα, ότι αν δε νιώθω τον άλλο δεδομένο εκεί είναι που \"ξυπνάω\". Νομίζω όμως ότι σε όλους τους ανθρώπους παίζει αυτό, λίγο ή πολύ.
Από την άλλη, όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις και τον εαυτό σου και τον άλλο και βλέπεις ότι ο άλλος αντί να ξυπνήσει σε θεωρεί και \"παράξενη\" και εξακολουθεί να επαναπαύεται, ε εκεί το πράγμα δυσκολεύει...:(
Quote:
Originally posted by weird
Hρέμησε! Καταλαβαίνω την αγωνία και την δυσκολία, μα ποιός είπε οτι η ψυχοθεραπεία είναι εύκολη υπόθεση?Quote:
Originally posted by anwnimi
Έχω περάσει αυτόν το καιρό από ΤΕΡΑΣΤΙΑ σκαμπανεβάσματα. Από την πίστη ότι η σύγκρουση λύθηκε (οπότε γι\'αυτό σωστά κατάλαβες έτσι από εκείνο το μήνυμά μου) και τα συναισθήματα όπως ηρεμία, αυτοπεποίθηση, θάρρος μέχρι την αγωνία, έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, αμφιβολίας, έλλειψης διάθεσης για αλλαγές.
Πόσο εμπισ΄τοσύνη άραγε να έχω σε μένα αφού περνάω τέτοια πραγματικά κυκλοθυμικά σκαμπαναβέσματα; Που ειλικρινά τα θεωρώ πρωτόγνωρα για τον εαυτό μου...
Μήπως λοιπόν η επαφή με το συναίσθημα σε φέρνει αντιμέτωπη με την κυκλοθυμία σου? Μια κυκλοθυμία, που στο θέμα της σχέσης σου, βρίσκει την ιδανική διέξοδο, να εκφραστεί...
Ακριβώς weird μου. Νομίζω, ότι στις υπόλοιπες σχέσεις της ζωής μου (οικογενειακές, φιλικές), δε με προβληματίζει τόσο αυτή η σύγκρουση. Ή έκεί δε με αγγίζει τόσο.
Είναι αλήθεια ότι η ψυχοθεραπεία σε φέρνει σε βαθιά επαφή με το συναίσθημα. Κι εγώ, σε όλη μου τη ζωή, προσπαθούσα να το αποφύγω, να δρω λογικά, άσχετα με το τι μπορεί να αισθάνομαι. Ήμουν το παιδί με σταθερότητα, αποφασιστικότητα, ωριμότητα (στα μάτια των άλλων), συνέπεια σε λέξεις και πράξεις, χωρίς συναισθηματικές εκκρήξεις.
Τώρα, που άφησα το συναίσθημα ελεύθερο, δεν μπορώ να το διαχειριστώ!
Μην σε ξενίζει αυτό καλή μου, τόσα χρόνια καταπιεσμένο, τώρα που βρήκε χώρο, τον θέλει όλο για τον εαυτό του, αφήνοντας στην άκρη τις λογικές σταθμίσεις.
Είμαι ασταθής, αναποφάσιστη, ανώριμη (και στα μάτια των άλλων τώρα όχι μόνο στα δικά μου), ασυνεπής σε λέξεις και πράξεις, με πάμπολλες συναισθηματικές εκκρήξεις και μάλιστα αντικρουόμενες μεταξύ τους.
Χμμμ.... σαν καθυστερημένη εφηβεία μου ακούγεται. Σαν κάτι που δεν βιώθηκε την ώρα που έπρεπε και βιώνεται τώρα στο πολύ πιο έντονο ίσως..
Καθυστερημένη εφηβεία...
Μμμμ, να το σκεφτώ. Πάντα έλεγα πως δεν ήμουν εύκολο παιδί στην εφηβεία αλλά ούτε και από τα ιδιαιτέρως δύσκολα. Δηλαδή και τους καυγάδες στο σπίτι τους έριχνα, και την αντίδραση στις απόψεις των γονιών, και είχα τη συνεχή ενασχόληση με φλερτ και φίλους, συνεχές έξω κτλ.
Αλλά νομίζω ότι αυτά έγιναν μόνο για να γίνουν. Ότι ούτε και τότε στην πραγματικότητα βιώθηκε η σύγκρουση που νιώθω τώρα, λογική-συναίσθημα.
Οπότε ναι, τώρα είναι κάτι σαν εφηβεία, από την άποψη ότι καλούμαι να ανακαλύψω τώρα το πως είμαι και το πως με εκφράζει πραγματικά να είμαι ως άνθρωπος.
Είναι σαν να ανακαλύπτω ξανά τον εαυτό μου αλλά αυτό να γίνεται μέσα από έναν πολύ, χωρίς ισορροπία, δρόμο. Ελπίζω τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο, τι να πω. Μέχρι τώρα, σε κάποια θέματα, είδα ότι αξίζει. Σε άλλα όμως νιώθω εντελώς μετέωρη και αποδιοργανωμένη.
Αμφιβάλλω για αυτό το βούτηγμα στο συναίσθημα που με παρασέρνει γιατί σκέφτομαι ότι κάποια πρακτικά θέματα, όπως πχ να μείνω μόνη μακριά από συγγενείς στα φοιτητικά χρόνια (παρά τον φόβο μου, την προσκόλληση στους δικούς μου ως μοναχοπαίδι και τον πόλεμο των δικών μου), να συνεχίσω τις σπουδές παρά τους πανικούς, να πιάσω δουλειά πάρά την κοινωνική φοβία που με βασάνιζε και μάλιστα δουλειά που εκτίθεμαι κάθε μέρα σε πολλά ζευγάρια μάτια, όλα αυτά τα κατάφερα δρώντας αποκλειστικά με τη λογική. Αν τότε παρασυρομουν στο συναίσθημα τώρα δε θα τα ειχα καταφέρει αυτά.
Τότε, έκανες πρακτική δουλειά με τον εαυτό σου, αλλά όχι εσωτερική δουλειά. Χρησιμοποίησες το όπλο της λογικής και της έκθεσης.
Ακριβώς καλή μου.
Όμως, τώρα βλέπω ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, έχω καταφέρει άλλα πράγματα, εσωτερικά.
Τώρα κάνεις καθαρά εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου, αντιμετωπίζοντας το συναίσθημά σου, έχοντας αφήσει απ έξω την έκθεση και την λογική.
Βλέποντας όμως, ότι αφηνόμενη στο συναίσθημα, αδυνατώ να καταφέρω άλλα πράγματα, ιδιαιτέρως σημαντικά, είτε πρακτικά είτε εσωτερικά, φοβάμαι. Είναι σαν να έμαθα αυτό το διαφορετικό τρόπο σκέψης και να \"ξέμαθα\" τον παλιό. Σαν να έχασα την ισορροπία δηλαδή...
Το κάθε \"όπλο\" έχει να σου δώσει κάτι. Επομένως το να χρησιμοποιήσεις όλα τα όπλα μαζί, είναι αυτό που θα σου αποφέρει το μεγαλύτερο όφελος. Ωστόσο, καμιά φορά, το να περάσουμε απο το ένα στο άλλο άκρο, είναι η μόνη διέξοδος για την εύρεση της μέσης οδού ( του συνδυασμού). Ετσι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η απώλεια της ισορροπίας, ίσως και να είναι το προστάδιο για την εύρεση μιας νέας, πληρέστερης ισορροπίας. Εμπιστεύσου την διαδικασία, έχεις κάποιον δίπλα που σε προσέχει. Εμπιστεύσου εσένα και εκείνον και το μαζί.
Όσο για τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και οπτικής. Έχω περάσει απο αυτό το στάδιο. Νόμιζα οτι \" ο παλιός μου εαυτός\" θα χαθεί. Είδα, οτι απλά, εκείνη την δεδομένη περίοδο, κάποια κομμάτια μου είχαν, περισσότερο απο άλλα, ανάγκη να εκδηλωθούν. Τα παλιά κομμάτια, αναδύθηκαν κάποια στιγμή αργότερα ( δεν χάνονται έτσι απλά ), αλλά ενταγμένα στο νέο πια πλαίσιο κομματιών που υπήρχαν μέσα μου... Μια υπέροχη χρωματική πανδαισία του παλιού με το καινούργιο... όταν τα άκρα, πλησιάζουν το μέσο. Και το έδαφος που χτίζεται, είναι το πιο σταθερό και χειροπιαστό :)
Το περιγράφεις τόσο όμορφα και πάλι:)
Μακάρι. Κι εγώ αυτό θέλω να πιστεύω. Ότι περνώντας, από το ένα άκρο στο άλλο, γευόμενη και τα δύο άκρα, δοκιμάζοντας, θα κατασταλλάξω επιτέλους στην πολυπόθητη ισορροπία.
Και όλα αυτά που γράφω έχουν αντίκτυπο φυσικά και στο θεμα της σχέσης...
Εμπιστεύσου την.
Πραγματικά πολύ δύσκολη υπόθεση! Εμπιστεύομαι το εκεί,πραγματικά, αλλιώς θα το είχα βάλει στα ποδια όχι τώρα αλλά άλλες φορές που τα πράγματα είχαν πραγματικά σκουρύνει!
Τον εαυτό μου δεν μπορώ να εμπιστευτώ. Αυτό είναι το πρόβλημα. Χρειάζεται να με εμπιστευτώ περισσότερο...
θα γίνει και αυτό...
Με τον καιρό....
H εμπιστοσύνη στον εαυτό είναι το μεγάλο εγχείρημα.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα πάνω στο τί σημαίνει εμπιστοσύνη.
Τελικά, κατέληξα σε μια απλή φράση.
\" θα τα καταφέρω, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο\"
Θα μπορούσα να συνοψίσω την εμπιστοσύνη σε αυτή την πίστη.
Ακριβώς. Εκεί προβληματιζόμαι και θλέω να \"ξαναθυμηθώ\" το ξεχασμένο μου κομμάτι για να το συνταιριάξω με το τωρινό...Quote:
Originally posted by weird
Το να βρίσκεις ασφάλεια, αποδοχή και υποστήριξη σε σένα, είναι κάτι που, κατά την προσωπική μου άποψη, μαθαίνεται όχι εκ του ασφαλούς, δηλ με τα μπρατσάκια, αλλά αφού πέσεις στα βαθιά.Quote:
Originally posted by anwnimi
Weird μου το ρόλο του θύτη (όχι ότι δεν θα έπρεπε) αναλαμβάνω και γι\'αυτό νιώθω και τόσες ενοχές. Η αποσιώπηση όταν γίνεται από τη μεριά μου (που ωστόσο έχω κάνει πολλά βήματα σε αυτό το κομμάτι) είναι καθαρά αρνητικό μου κομμάτι. Τώρα, αν γίνεται και από την άλλη μεριά δεν το ξέρω.
Σε μια συζήτηση που ξεκίνησα πάλι σήμερα άκουσα πάλι το κορυφαίο \"απορώ πως σκέφτεσαι έτσι (για τυχόν συμβιβασμούς και από τις 2 μεριές) ενώ εμένα κάτι τέτοιο δε μου πέρασε από το μυαλό\". Και ανταπάντησα ότι είναι φυσικό να το σκεφτώ δεδομένων κάποιων συγκεκριμένων καταστάσεων αλλά και δεδομένου ότι δεν ασχολούμαι τόσο με την ανάλυση των προσωπικών των φίλων ή και αγνώστων (το\'χει δυστυχώς αυτό ο καλός μου-ως άμυνα) αλλά με την ανάλυση του δικού μου κόσμου και της δικής μου σχέσης.
Οπότε να\'μαι πάλι εγώ η \"κακιά\" ή η αλλοπρόσαλλη της υπόθεσης. Αν και ομολογώ ότι εντάξει αφού εκείνος δε νιώθει έτσι, δε σημαίνει ότι πρέπει κι εγώ να μην νιώθω έτσι.
Θα επισημάνω κάτι. Δεν ξέρω αν ο φίλος σου νιώθει έτσι ή αλλιώς. Έχω να παρατηρήσω όμως, οτι το να παραδεχτεί κάποιος στον εαυτό του μιαν αλήθεια, όπως το οτι κάθεται απο ανάγκη και συμβιβασμένα σε μια σχέση, δεν είναι απλό. Η εθελοτυφλία είναι κάτι συχνότερο.
Ναι ακριβώς. Και μετά σκέφτομαι και κάτι άλλο. Κι εγώ εθελοτυφλούσα. ΄΄Οχι μόνο στο θέμα της συγκεκριμένης σχέσης αλλά και σε πολλές σχέσεις μου. Δεν είναι εύκολο πραγματικά να σπάσει κανείς την εθελοτυφλία. Η αφορμή για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική. Μπορεί να είναι ένα συνταρακτικό γεγονός, μια αφυπνιστική εμπειρία (που λεέι και ο Γιάλομ :) ), κάτι, για τον καθένα διαφορετικό, ξεχωριστό. Μπορεί κι εγώ να συνέχιζα να εθελοτυφλώ χωρίς να ξέρω τι μου φταίει στη ζωή μου, στη σχέση μου, να απορώ γιατί δεν είμαι ευτυχισμένη, να έκανα οικογένεια και παιδιά για να νιώσω ευτυχισμένη, και πάλι να μην το κατάφερνα γιατί θα επέλεγα να εθελοτυφλήσω...
Όταν ο άλλος όμως εθελοτυφλεί; Από τη μία τον δικαιολογώ γιατί κι εγώ έτσι΄δρούσα και ίσως δρω ακόμα... Από την άλλη, όπως έχω ξαναπεί, αυτο με κάνει να μένω πίσω...
Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Όλα στη βάση τους έχουν την έλλειψη εμπιστοσύνης σε μένα, στα συναισθήματά μου. Που όμως, επειδή είναι αντικρουόμενα πολλές φορές, φυσικό είναι να μην τα εμπιστεύομαι.
\"πιστεύω αυτά που ακούω, αμφιβάλλοντας για την δική μου κρίση\", σε συνδυασμό με την έντονη κυκλοθυμία που περιγράφεις, φαντάζομαι οτι όλα αυτά σε καθιστούν επιρρεπή στην αμφιβολία.
Εχω περάσει κάτι ανάλογο. Το είχα ονομάσει \" η προσωπική μου κόλαση\" ...
Το να μην μπορώ να ξεκαθαρίσω τα πώς και τα γιατί της σχέσης μου, καθώς και το τι νιώθω, πολλές φορές με έφερε στα όρια κρίσης ( αντιμέτωπη με το εσωτερικό χαος των συναισθημάτων μου) Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά πάντα υπάρχει φως στο τέλος, προς την όποια κατεύθυνση κι αν είναι αυτό ... το πιστεύω.
Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτά που λες.
Νομίζω πως παλιά δρούσα ως εξής.
Πέσε και κολύμπα, χωρίς ανάλυση, κόντρα στα συναισθήματά σου, αλλά με βάση λογικής. Κι ότι γίνει!
Τώρα δρω ως εξής: ανάλυση-ανάλυση-ανάλυση, κανάκεμα του εαυτού:) ανάλυση συναισθημάτων, σκέψεων, μέχρι η διάθεση για κολύμπι να έρθει μόνη της. Όμως, δεν έρχεται η διάθεση, κι όταν έρχεται, ε ας ανάλύσουμε λίγο ακόμα!
Μου θύμισες διάφορα παλιά στάδια της θεραπείας μου. Σαν θεραπευόμενη, είχα μεγάλη πίστη και αφοσίωση, ειδικά παλιά. Ρουφούσα την κάθε της λέξη, ήταν το στήριγμά μου και είχα ανάγκη να την τοποθετήσω σε θρόνο, να την εξιδανικεύσω - την θεραπεύτριά μου.
ΚΙ ΟΜΩΣ, ακόμα και τότε, σε κάποια πράγματα, είχαμε τις διαφωνίες μας.
Η λέξη \"κανάκεμα\" μου το θύμισε.
Είχα ακόμα τους πανικούς, στον πρώτο με δεύτερο χρόνο. Και θυμάμαι οτι δεν μου άρεζε κάποιες φορές η αντιμετώπισή της. Πχ μου έλεγε, μην πιέζεσαι, μην βγαίνεις αν νιώθεις οτι δεν μπορείς. Μην πας σε εκείνο το νησί που είναι τόσο μακριά, πάνε σε ένα κοντίτερο.
Αντιδρούσα. Της έβαζα στοπ. \" δεν γίνεται να το κάνω αυτό. Αν το κάνω αυτό κάηκα. Θα πάω στο πιο μακρινό νησί και θα βγαίνω όλο και πιο συχνά\".
Εκείνη έπαιρνε ένα γλυκό τρυφερό ύφος και θεωρούσε οτι με πιέζω. Εγώ απλά της έδειξα οτι σε κάποια πράγματα, έπρεπε να ακολουθήσω την δική μου γραμμή. Αν δεν με πίεζα κιόλας κάποιες φορές, θα είχα μαλθακώσει, βουλιάξει!!
Αποδοχή αποδοχή, αλλά έχει και η αποδοχή τα όριά της. Αυτό πιστεύω.
Απο ένα σημείο κι έπειτα, η υπερβολική αποδοχή μετατρέπεται σε ευνουχισμό των δυνατοτήτων και της δυναμικής του εαυτού.
ΠΙστεύω πολύ σε αυτό το πράγμα που λέγεται \"υπέρβαση\"....
weird μου αυτά τα λόγια σου σχετικά με την ψυχοθερπαεία με άγγιξαν πάρα πολύ. Κι εγώ έτσι σκέφτομαι. Και το κακό είναι ότι το κανάκεμα, το ΄ξεκίνησα πριν τη θερπαεία και μέσα στη θεραπέια, με τις ευλογίες της θεράπεύτριας που έχω κι εγώ ΄την τάση να εξιδανικεύω, το συνέχισα. Ως πότε; Δεν είναι το κανάκεμα, σε όλες τις περιπτώσεις, βοηθητικό...
Αυτό το τελευταίο θα το δοκιμάσω. Αν και νομίζω ότι στην ουσία τόοοοσο καιρό που δεν είμαι καλά στη σχέση είναι σαν να το βιώνω. Αφού βγαίνω μόνη μου, έχω άλλα ενδιαφέροντα, περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Αυτό που λες δεν το βιώνω όμως σε όλους τους τομείς, όπως τον πιο καίριο, δηλαδη το να βρίσκω αποδοχή, ασφάλεια, υποστήριξη σε μένα και όχι στον άλλο.
Ελπίζω να οδηγήσει κάπου κι αυτό. Σ\'ευχαριστώ.
Γιατί, ποιός μπορεί να επιπλεύσει μόνος του, όσο φορά ακόμα σωσίβιο( = έστω τυπική σχέση με τον άλλο) ?
Ακόμα κι αν το παλεύει, δεν το μπορεί.
Δεν ξέρω ανώνυμη.... αλλά μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου από δω και στο εξής χωρίς έρωτα?Quote:
Originally posted by anwnimi
Από την άλλη ξέρω, όπως κάθε λογικός άνθρωπος (να σου πάλι η λογική, χιχι άραγε δεν την ξέχασα; :) ) ότι εντάξει είναι αδύνατον να εισαι ερωτευμένος για πάντα. Βέβαια πολλές περιπτώσεις ανθρώπων παλεύουν εξαιρετικά για αυτό και αν υπάρχει και δυνατή χημεία το καταφέρνουν αρκετά καλά...
Παίρνω όμως το μέσο. Και λέω πάει αυτό μας τελείωσε. Ο ερωτας δηλαδή. (
Τελειώνει ο έρωτας?μάλλον ναι.Δεν ξέρω με σιγουριά αλλά η αποδοχή της απουσίας απ\'τη ζωή μας ΑΝ έρθει πιστεύω ότι θα έρθει φυσικά,χωρίς ζόρι.Όταν οι προτεραιότητες και οι ανάγκες μας μεταβληθούν φυσικά κ όχι μέσα απ\'τη λογική επεξεργασία.
Επίσης νομίζω ότι όταν είμαστε καλά δίπλα σε έναν άνθρωπο δε χρειάζεται καθόλου σκέψη απλά είμαστε καλά.
Όταν αρχίζουν οι σκέψεις.....κάτι λείπει,κάτι δεν πάει καλά(πράγμα που ξέρεις βέβαια).
Η βασική ερώτηση επιμένει....:
Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου από δω και στο εξής με έναν τελειωμένο έρωτα ακόμα κ αν λυθούν όλα τα υπόλοιπα?
Αυτό το έχω κι εγώ,και πολλοί πιστεύω.Quote:
Originally posted by anwnimi
Δεν ξέρω, από την άλλη μπαίνει μέσα μου και το μικρόβιο της σκέψης \"αυτό που τελικά έχουμε δεν το εκτιμάμε\" και \"θέλουμε αυτό που δεν έχουμε μέχρι να χάσουμε αυτό που έχουμε\". Ναι παιζει αυτό σε μένα, ότι αν δε νιώθω τον άλλο δεδομένο εκεί είναι που \"ξυπνάω\". Νομίζω όμως ότι σε όλους τους ανθρώπους παίζει αυτό, λίγο ή πολύ.
Από την άλλη, όταν προσπαθείς να ξυπνήσεις και τον εαυτό σου και τον άλλο και βλέπεις ότι ο άλλος αντί να ξυπνήσει σε θεωρεί και \"παράξενη\" και εξακολουθεί να επαναπαύεται, ε εκεί το πράγμα δυσκολεύει...:(
Είναι ξύπνημα των θέλω όμως ή ξύπνημα του εγωισμού??
Κ πάλι νομίζω πως όταν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος δε χρειάζεται να προσπαθήσουμε για να ξυπνήσουμε τον έρωτα,υπάρχει και μας περικλείει...
Είναι πολύ όμορφο να είμαστε αυτό που είμαστε χωρίς να κάνουμε τπτ απολύτως και να νιώθουμε τον έρωτα κ την επικοινωνία με τον σύντροφό μας.
Στην περίπτωσή σου από ότι κατάλαβα γνωριστήκατε σε μια περίοδο πριν αρχίσεις το ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού σου.Όταν άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άλλες πλευρές του είναι σου,κάπου άρχισαν να κοντραρίζονται με πλευρές του φίλου σου κ να μη μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.Άλλαξες κ συνεχίζεις να αλλάζεις,αλλάζουν και οι ανάγκες σου,και το βλέμμα σου,και τα θέλω σου και προφανώς τα νέα σου θέλω δεν ικανοποιούνται.Ο θαυμασμός για το φίλο σου άρχισε να ατονεί,εσύ να διψάς,ο έρωτας να φεύγει....
Έτσι είναι,όταν ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας κάποιοι άνθρωποι από δίπλα μας φεύγουν...γιατί αλλάζουμε.....γινόμαστε πιο πλήρεις,πιο συγκεκριμένοι σ\'αυτούς που θέλουμε δίπλα μας.
Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι ανώνυμη.
Αλλά να σκέφτεσαι κάτι ένας επώδυνος αποχωρισμός θα φέρει έναν λυτρωτικό χαιρετισμό.Έναν άνθρωπο να σε γεμίζει πραγματικά.
Παρόλα αυτά επιμένω μην βιάζεσαι κ πιέζεσαι...θα έρθει φυσικά,θέλει το χρόνο του,να το δεις ξεκάθαρο μπροστά σου.Σκέψου,επεξεργάσου τα θετικά κ τα αρνητικά,με τι είσαι διατιθειμένη να ζήσεις,με τι όχι,παίρνα καλά,φρόντισε τον εαυτό σου κ όλα θα πάρουν το δρόμο τους....
Κι εγω έτσι νομιζω...μ αρεσει αυτο που λες. Το ιδιο νιωθω κι εγω. Πιστεύω πολυ πώς αξιζει να προσπαθήσεις να εχεις μια τετοια σχεση, μια σχεση μεσα στην οποια να νιωθεις τουλάχιστον πώς αξιζει να προσπαθείς. Κ που κάποιες φορες τα πραγματα κυλάνε απο μονα τους...χωρις προσπάθεια παντα:)Quote:
Originally posted by anwnimi
Νομίζω, ότι σε μια σχέση νιώθεις ευτυχισμένος όταν παίρνεις και όταν δίνεις, αλλά κι όταν νιώθεις ότι πλάι στον άλλο γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, εξελίσσεσαι και μόνος σου και πλάι του, τον διεκδικείς, σε διεκδικεί.
Μούδιασμα...
Μια παράξενη γαλήνη και πόνος μαζί...
Κάποιες φορές το μαζί πονάει τόσο όσο και το χώρια.
Και σε μπερδεύει.
Ελπίζω μια μέρα να μη με μπερδεύει πια. Να μη με βασανίζει.
Ελπίζω να μην επαναλάβω στο μέλλον τα ίδια λάθη.
Τέλος.
Έπεσα ήδη και κολυμπάω. Μόνη...
Σας ευχαριστώ κορίτσια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.
Εμείς σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες τους προβληματισμούς σου ανώνυμη.....
Μέσα απ\'την καρδιά μου καλό κολύμπι γλυκιά μου!
Πολλά φιλιά:)
Σε ευχαριστώ Άρσι μου...
Δεν ξέρω αλλά το περίεργο που νιώθω είναι πως δεν κολυμπάω καν.
Νιώθω σαν να κάνω ένα χαλαρό περίπατο πλέον...Ήρεμη...
Που όμως κάτι μέσα μου μου λέει ότι αυτό σε λίγο μπορεί να ανατραπεί. Να γινει ένα μανιασμένο κολύμπι...
Εκεί θα φανεί τελικά πόσο καλά μπορώ να κολυμπάω.
Πόσο περίεργο μου φαίνεται! Τόσο καιρό - πάνω από χρόνο - βασανιζόμουν πώς θα χωρίσω; πως θα αποκοπώ από μια τέτοια σχέση τόσο στενή, μακροχρόνια; και εγώ αντίθετα είμαι ήρεμη τώρα. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν είμαι προβληματισμένη, για το πριν, για εκείνον, για εμένα, για το μετά...
Ήταν ένας \"τέλειος\" χωρισμός, χωρίς τέλεια σχέση:)
Αυτό που δεν περίμενα και φανταζόμουν ότι μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα θα πραγματοποιούνταν ήταν να υπάρξει αυτή η αποδοχή των λεγομένων μου (χωρίς απαραίτητα σύγκλιση αλλά αποδοχή) κάτι που συμβάλει στο να είμαι ήρεμη τώρα...
Πριν λίγο άκουσα κάποιους παλιούς γνωστούς στιχους: Όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει...
Και το παράλογο είναι πως τώρα, χώρια καταλαβαίνω την αγάπη που τρέφω ακόμα για τον άνθρωπο αυτό, για τα όσα έζησα και έζησε μαζί μου, για τα όσα μάθαμε ο ένας στον άλλο, για τα όσα στηρίξαμε ο ένας τον άλλο και πονάω που παρ\'όλα αυτά δεν μπορώ να ζήσω μαζί του...
Κάποιες φορές η αγάπη δε φτάνει... Πρέπει να ξέρεις και πως να τη διαχειριστείς ίσως. Ή να μην είναι το σωστό timing. Κι αυτό πάει τόσο σε εκείνον, όσο και σε μένα.
Κάποιες φορές η αγάπη δεν φτάνει...Κάποτε το άκουγα και μου φαινόταν γελοίο. Όμως τώρα το νιώθω...
Ποιος ξέρει για το μέλλον...Τι να πω...
Είμαι πάντως ήρεμη...
anwnimi, πώς σου φαινεται που εισαι ήρεμη?
Αναπάντεχο (δεν το περίμενα)
Θετικό (άρα σημαίνει ότι ήταν σωστή απόφαση)
αλλά και περίεργο
κάποιες στιγμές ενοχικό
κάποιες άλλες φορές φοβάμαι ότι δε θα κρατήσει
κάποιες άλλες φορές ότι είναι λόγω άρνησης ή μη πραγματικής συνειδητοποίησης του χωρισμού.
εχεις σκεφτει οτι μπορει να ειναι λιγο απο ολα?ή να εχουν μεριδιο ολα αυτα στην σημερινη ηρεμια?
Μάλλον αυτό είναι Σοφία.
Το τελευταίο από όσα έχω γράψει παραπάνω με ανησυχεί περισσότερο...το αν ισχύει περισσότερο από ότι νομίζω...
Όσο όμως κι αν ανησυχώ δε θα το μάθω, αν δεν περάσει πρώτα ο καιρός, ο χρόνος.
Βιάζομαι:) Γιατί ακόμα και τώρα με βλέπω ότι \"χαλάρωσα\" περισσότερο από όσο ίσως θα ήθελα...
Θα περιμένω... Να με δω, να με γνωρίσω κι άλλο:)
Αλλά αν το μετανιώσω θα είναι πολύ δύσκολο το μετά. Αυτό με ανησυχεί...
Τώρα πάντως δεν το μετανιώνω με τίποτα. Αυτό με ηρεμεί...
Γλυκιά μου,Quote:
Originally posted by anwnimi
.......................
Βιάζομαι:) Γιατί ακόμα και τώρα με βλέπω ότι \"χαλάρωσα\" περισσότερο από όσο ίσως θα ήθελα...
Θα περιμένω... Να με δω, να με γνωρίσω κι άλλο:)
Αλλά αν το μετανιώσω θα είναι πολύ δύσκολο το μετά. Αυτό με ανησυχεί...
ας χαλαρώσεις, γιατί θα πρέπει κατευθείαν να σε συμμαζεψεις? Γίνε λίγο πιο ανεκτική, ελαστική με τον εαυτό σου :))
Να δώσεις χρόνο και να απολαύσεις την ηρεμία σου...
Οσο για τον φόβο του να μετανιώσεις...
Μάλλον θα μετανιώσεις για το αποτέλεσμα της απόφασης, κι όχι για την απόφασή σου την ίδια, η οποία, όπως μου φάνηκε εμένα, λήφθηκε σε βάθος χρόνου και συνειδητοποιημένα.
Μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά θα είναι και μια καλή έκθεση στο δύσκολο.
Αλλά όλα αυτά είναι υποθετικά μελλοντικά σενάρια.
Εμπιστεύσου την φωνή που άκουσες του μέσα σου και έφτασες ως εδώ.
Και πες στον εαυτό σου, ότι και να γίνει παραπέρα, εγώ θα βρω τον τρόπο να τα καταφέρω και να είμαι καλά.
Πίστεψέ το.
Γιατί εμπιστοσύνη στον εαυτό χωρίς πίστη, δεν γίνεται.
Φιλάκια πολλά :)
ξερεις κανεναν που να ξερει τί θα γινει μετα:)?
αλλα ακομα κι αν ξεραμε, θα ήταν με τα δεδομενα του τώρα....μ αυτα που εχουν γινει ηδη μεχρι σημερα....ασε που πιστεύω πώς εμεις φτιαχνουμε το μετα (μεχρι ενα σημειο). οχι καποια αορατη δυναμη...
ακομα κ αν αυτη η ηρεμια ειναι μια ηρεμια πριν την επερχομενη μπορα, ειναι ενας τροπος να δεις κ να αισθανθεις πώς αντιδρας σ αυτην την απωλεια...κ φυσικα θελεις τον χρονο σου...αλοιμονο! ειδικα οταν μιλαμε για μια μακροχρονια σχεση...
Έχεις δίκιο weird μου...Quote:
originally posted by weird
Μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά θα είναι και μια καλή έκθεση στο δύσκολο.
Αλλά όλα αυτά είναι υποθετικά μελλοντικά σενάρια.
Εμπιστεύσου την φωνή που άκουσες του μέσα σου και έφτασες ως εδώ.
Και πες στον εαυτό σου, ότι και να γίνει παραπέρα, εγώ θα βρω τον τρόπο να τα καταφέρω και να είμαι καλά.
Πίστεψέ το.
Γιατί εμπιστοσύνη στον εαυτό χωρίς πίστη, δεν γίνεται.
Άρχισα δειλά δειλά να εμπιστεύομαι τα συναισθήματά μου αλλά τον εαυτό μου πλήρως δεν τον εμπιστεύομαι ακόμα στα δύσκολα...
\"ότι και να γίνει παραπέρα, εγώ θα βρω τον τρόπο να τα καταφέρω και να είμαι καλά. \"
Πολύ σημαντική φράση. Την έχω πει σε άλλη δύσκολή στιγμή αλλά να που την ξέχασα τώρα!:)
Σοφία μου έχεις δίκιο...
Πωπω έχω τη φοβερή ικανότητα να βιάζομαι => να αγχώνομαι και αυτό με κάνει μένω ακόμα πιο στάσιμη στην ουσία, λόγω του άγχους:)))
Ωραία. Θα περιμένω, θα αφήσω το χρόνο να κυλήσει...
Πολύ χαίρομαι ανώνυμη!Quote:
Originally posted by anwnimi
Σε ευχαριστώ Άρσι μου...
Δεν ξέρω αλλά το περίεργο που νιώθω είναι πως δεν κολυμπάω καν.
Νιώθω σαν να κάνω ένα χαλαρό περίπατο πλέον...Ήρεμη...
Που όμως κάτι μέσα μου μου λέει ότι αυτό σε λίγο μπορεί να ανατραπεί. Να γινει ένα μανιασμένο κολύμπι...
Εκεί θα φανεί τελικά πόσο καλά μπορώ να κολυμπάω.
Πόσο περίεργο μου φαίνεται! Τόσο καιρό - πάνω από χρόνο - βασανιζόμουν πώς θα χωρίσω; πως θα αποκοπώ από μια τέτοια σχέση τόσο στενή, μακροχρόνια; και εγώ αντίθετα είμαι ήρεμη τώρα. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν είμαι προβληματισμένη, για το πριν, για εκείνον, για εμένα, για το μετά...
Ήταν ένας \"τέλειος\" χωρισμός, χωρίς τέλεια σχέση:)
Αυτό που δεν περίμενα και φανταζόμουν ότι μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα θα πραγματοποιούνταν ήταν να υπάρξει αυτή η αποδοχή των λεγομένων μου (χωρίς απαραίτητα σύγκλιση αλλά αποδοχή) κάτι που συμβάλει στο να είμαι ήρεμη τώρα...
Πριν λίγο άκουσα κάποιους παλιούς γνωστούς στιχους: Όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει...
Και το παράλογο είναι πως τώρα, χώρια καταλαβαίνω την αγάπη που τρέφω ακόμα για τον άνθρωπο αυτό, για τα όσα έζησα και έζησε μαζί μου, για τα όσα μάθαμε ο ένας στον άλλο, για τα όσα στηρίξαμε ο ένας τον άλλο και πονάω που παρ\'όλα αυτά δεν μπορώ να ζήσω μαζί του...
Κάποιες φορές η αγάπη δε φτάνει... Πρέπει να ξέρεις και πως να τη διαχειριστείς ίσως. Ή να μην είναι το σωστό timing. Κι αυτό πάει τόσο σε εκείνον, όσο και σε μένα.
Κάποιες φορές η αγάπη δεν φτάνει...Κάποτε το άκουγα και μου φαινόταν γελοίο. Όμως τώρα το νιώθω...
Ποιος ξέρει για το μέλλον...Τι να πω...
Είμαι πάντως ήρεμη...
Σε μια απ\'τις 2 σχέσεις που χώρισα έπαθα παρόμοια.
Πάνε τόσα χρόνια και απορώ ακόμα πως ενώ παιδεύτηκα τόσο απίστευτα να χωρίσω και το έβλεπα βουνό,τελικά μετά το χωρισμό δεν ένιωσα τπτ επώδυνο,δεν αναστατώθηκα,δεν.....ήταν κουφό...πολύ κουφό.
Η ηρεμία που λες κράτησε και δεν ανατράπηκε ποτέ!
Μάλλον είχα ΄ζήσει΄ το χωρισμό στη διάρκεια της σχέσης.
Πολύ χάρηκα!φιλιά!
Πάντως κι εγώ συμφωνώ απόλυτα πως μόνο η αγάπη δε φτάνει...
Quote:
Originally posted by weird
Εμπιστεύσου την φωνή που άκουσες του μέσα σου και έφτασες ως εδώ.
Και πες στον εαυτό σου, ότι και να γίνει παραπέρα, εγώ θα βρω τον τρόπο να τα καταφέρω και να είμαι καλά.
Άρσι μου χαίρομαι που ακούω ότι υπάρχει κι άλλος άνθρωπος που έχει ζήσει έτσι έναν χωρισμό γιατί και μένα μου φαινόταν κάπως κουφό:)Quote:
Originally posted by Arsi
Πολύ χαίρομαι ανώνυμη!Quote:
Originally posted by anwnimi
Σε ευχαριστώ Άρσι μου...
Δεν ξέρω αλλά το περίεργο που νιώθω είναι πως δεν κολυμπάω καν.
Νιώθω σαν να κάνω ένα χαλαρό περίπατο πλέον...Ήρεμη...
Που όμως κάτι μέσα μου μου λέει ότι αυτό σε λίγο μπορεί να ανατραπεί. Να γινει ένα μανιασμένο κολύμπι...
Εκεί θα φανεί τελικά πόσο καλά μπορώ να κολυμπάω.
Πόσο περίεργο μου φαίνεται! Τόσο καιρό - πάνω από χρόνο - βασανιζόμουν πώς θα χωρίσω; πως θα αποκοπώ από μια τέτοια σχέση τόσο στενή, μακροχρόνια; και εγώ αντίθετα είμαι ήρεμη τώρα. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν είμαι προβληματισμένη, για το πριν, για εκείνον, για εμένα, για το μετά...
Ήταν ένας \"τέλειος\" χωρισμός, χωρίς τέλεια σχέση:)
Αυτό που δεν περίμενα και φανταζόμουν ότι μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα θα πραγματοποιούνταν ήταν να υπάρξει αυτή η αποδοχή των λεγομένων μου (χωρίς απαραίτητα σύγκλιση αλλά αποδοχή) κάτι που συμβάλει στο να είμαι ήρεμη τώρα...
Πριν λίγο άκουσα κάποιους παλιούς γνωστούς στιχους: Όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει...
Και το παράλογο είναι πως τώρα, χώρια καταλαβαίνω την αγάπη που τρέφω ακόμα για τον άνθρωπο αυτό, για τα όσα έζησα και έζησε μαζί μου, για τα όσα μάθαμε ο ένας στον άλλο, για τα όσα στηρίξαμε ο ένας τον άλλο και πονάω που παρ\'όλα αυτά δεν μπορώ να ζήσω μαζί του...
Κάποιες φορές η αγάπη δε φτάνει... Πρέπει να ξέρεις και πως να τη διαχειριστείς ίσως. Ή να μην είναι το σωστό timing. Κι αυτό πάει τόσο σε εκείνον, όσο και σε μένα.
Κάποιες φορές η αγάπη δεν φτάνει...Κάποτε το άκουγα και μου φαινόταν γελοίο. Όμως τώρα το νιώθω...
Ποιος ξέρει για το μέλλον...Τι να πω...
Είμαι πάντως ήρεμη...
Σε μια απ\'τις 2 σχέσεις που χώρισα έπαθα παρόμοια.
Πάνε τόσα χρόνια και απορώ ακόμα πως ενώ παιδεύτηκα τόσο απίστευτα να χωρίσω και το έβλεπα βουνό,τελικά μετά το χωρισμό δεν ένιωσα τπτ επώδυνο,δεν αναστατώθηκα,δεν.....ήταν κουφό...πολύ κουφό.
Η ηρεμία που λες κράτησε και δεν ανατράπηκε ποτέ!
Μάλλον είχα ΄ζήσει΄ το χωρισμό στη διάρκεια της σχέσης.
Πολύ χάρηκα!φιλιά!
Πάντως κι εγώ συμφωνώ απόλυτα πως μόνο η αγάπη δε φτάνει...
\"Μάλλον είχα ζήσει το χωρισμό στη διάρκεια της σχέσης.\"
Αυτή σου η φράση! Πόσο δίκιο έχεις!
Στη χθεσινή συνεδρία:
-Που είναι το πένθος, που είναι τα δάκρυά μου, τόσο λίγο κράτησαν;
-Μμμ, ίσως να εχεις ζήσει το πένθος
-(διακόπτω απότομα από φλασια)Πριν;!
-Ακριβώς:)
Σίγουρα Άρσι πάιζει κι αυτό ρόλο ανάμεσα στα άλλα που έγραψα στη Σοφία.
Άντε να δούμε...:)
Πάντως τα σχέδια για το καλοκαίρι είναι πλέον πολύ λιγότερα, εκεί που θα πάω στο πατρικο μου δεν έχω φιλικές σχέσεις (είχα παλιά αλλά δε θα κάνω υποχωρήσεις ωφελιμιστικές που δε με εκφράζουν μόνο και μόνο για να περνάω το χρόνο μου) οπότε θα το ρίξω στα βιβλία που τα έχω ξεχάσει τόοοοοσο καιρό.
Άλλοι ανυπομονούν να πάρουν΄καλοκαιρινή άδεια και γκρινιάζουν για το πόσο λίγη είναι κι εγώ δεν ξέρω πως να την ξοδέψω (είναι και μεγάλη:) )
Ελπίζω να μη με πάρει από κάτω το τόσο μέσα...
Aνώνυμη παρόμοιο διάλογο είχα κι εγώ με την ψυχοθεραπεύτρια τότε και επιβεβαιώθηκε 100%!!!!!!Quote:
Originally posted by anwnimi
Άρσι μου χαίρομαι που ακούω ότι υπάρχει κι άλλος άνθρωπος που έχει ζήσει έτσι έναν χωρισμό γιατί και μένα μου φαινόταν κάπως κουφό:)
\"Μάλλον είχα ζήσει το χωρισμό στη διάρκεια της σχέσης.\"
Αυτή σου η φράση! Πόσο δίκιο έχεις!
Στη χθεσινή συνεδρία:
-Που είναι το πένθος, που είναι τα δάκρυά μου, τόσο λίγο κράτησαν;
-Μμμ, ίσως να εχεις ζήσει το πένθος
-(διακόπτω απότομα από φλασια)Πριν;!
-Ακριβώς:)
Σίγουρα Άρσι πάιζει κι αυτό ρόλο ανάμεσα στα άλλα που έγραψα στη Σοφία.
Άντε να δούμε...:)
Πάντως τα σχέδια για το καλοκαίρι είναι πλέον πολύ λιγότερα, εκεί που θα πάω στο πατρικο μου δεν έχω φιλικές σχέσεις (είχα παλιά αλλά δε θα κάνω υποχωρήσεις ωφελιμιστικές που δε με εκφράζουν μόνο και μόνο για να περνάω το χρόνο μου) οπότε θα το ρίξω στα βιβλία που τα έχω ξεχάσει τόοοοοσο καιρό.
Άλλοι ανυπομονούν να πάρουν΄καλοκαιρινή άδεια και γκρινιάζουν για το πόσο λίγη είναι κι εγώ δεν ξέρω πως να την ξοδέψω (είναι και μεγάλη:) )
Ελπίζω να μη με πάρει από κάτω το τόσο μέσα...
Σου λέω,πέρασε τόσος καιρός και ακόμα απορώ πως έγινε!!!!!
Όσο για το Καλοκαίρι...ποτέ δεν ξέρουμε τι μας περιμένει στη γωνία!Πάντως σίγουρα δε μπορείς να προβλέψεις!
Ποτέ δεν ξέρεις...μπορεί να είναι και το καλύτερο Καλοκαίρι της ζωής σου....
Όπως και να΄ναι πιστεύω πως θα είναι πολύ καλύτερο απ\'το να μη χώριζες και να σε τρώγανε οι σκέψεις.
Σου εύχομαι να το απολαύσεις με την ψυχή σου ότι κι αν κάνεις!
Κ μόνο που θα είσαι ήρεμη φτάνει και περισσεύει να νιώθεις όμορφα!φιλιά:)
Χεχε, κι εσεις παρόμοιο διάλογο ε; :)
Θα γράψουμε τα \"απομνημονεύματα μιας ψυχοθεραπείας\" κάποτε:)
Όσο για το καλοκαίρι...Ας μείνω και λίγο μέσα, δεν πειράζει, να σκεφτώ περισσότερο (έτσι λέω σήμερα τουλάχιστον :) ). Ήδη σήμερα που είμαι μέσα νιώθω αλλιώτικα, βιώνω αυτή την απώλεια περισσότερο και με ανακουφίζει αυτό(!), σοβαρά.
Έχεις δίκιο Άρσι μου, αυτό σκέφτομαι κι εγώ και παραμένω ήρεμη, ότι όπως και να περάσω, θα είναι σίγουρα καλύτερο από το να βασανιζόμουν από τις σκέψεις μου.
Σ\'ευχαριστώ καλή μου για τις ευχές σου!
Ε πάντως εγώ εδώ θα μπαίνω και θα σας ενοχλώ πάλι :):) (-αχ είμαι ήρεμη γιατί;-αχ τι θα γίνει στο μέλλον; κτλ κτλ)
Να ενοχλείς,να ενοχλείς......Quote:
Originally posted by anwnimi
Ε πάντως εγώ εδώ θα μπαίνω και θα σας ενοχλώ πάλι :):) (-αχ είμαι ήρεμη γιατί;-αχ τι θα γίνει στο μέλλον;κτλ κτλ)
Όλοι θα ενοχλιόμαστε μεταξύ μας τι νομίζεις!(μακάρι να ήταν έτσι η ενόχληση ε???χεχεχε)
Σ\'ευχαριστώ καλή μου κοπέλα!:)
Κατέφθασε η ενόχληση...
Kι όμως η μπόρα ξεσπασε. Κι ας φαινόταν νηνεμία.
Δεν ξέσπασε όταν άκουσε τα λόγια \"εντάξει, ας μείνουμε για λίγο χώρια\".
Δεν ξέσπασε όταν δεν είχε καμία επικοινωνία.
Δεν ξέσπασε όταν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσε \"θέλω να μιλήσουμε\".
Δεν ξέσπασε όταν έπρεπε να πει \"δως μου κι άλλο χρόνο, τίποτα δεν άλλαξε\" και να αντικρύσει ένα τόσο πληγωμένο και ραγισμένο πρόσωπο.
Ξέσπασε όταν διάβασε \"ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα. Καλύτερα έτσι. Γεια σου μικρή\".
Και τότε η μικρή μέσα ξεπήδησε, πόνεσε. Πως να διώξει για πάντα αυτόν που την αγάπησε τόσο; Πάει, κανένας δε θα την αγαπήσει τόσο ξανά πια. Εϊναι και θα είναι τελείως μόνη! -Σ\'αγαπώ του έγραψε, ότι και να γίνει. Δε θελω να πούμε το χώρια για πάντα. -Κι εγώ. Και καθησυχάστηκε.
Μα νιώθει και πολύ άσχημα, ένοχα.
Αυτή η μικρή νιώθει άσχημα και ένοχα για ποιόν λόγο?
Επειδή φοβάται τη μοναξιά?
Ή επειδή δεν μπορεί να πει ένα οριστικό αντίο στον άνθρωπο απο τον οποίο γεύτηκε τόση πολλή αγάπη?
Η μικρή φοβάται μήπως?
Να τον αποχωριστεί?
ΠΟΙΟΝ όμως αποχωρίζεσαι καλή μου?
Ποιόν νιώθεις οτι χάνεις?
Και για τα δύο.
Περισσότερο όμως για το δεύτερο. Γιατί τον μπερδεύει αφού κι αυτή είναι τόσο μπερδεμένη.