Αίσθημα ενοχής

digweed

γιατι το εχασες ; δεν μπορεσες να διαχειρισθεις την νεα σου κατασταση ;

η συνηθεια στην μιζερια ειναι ΦΡΙΚΗ και γερο ΚΟΛΛΗΜΑ.
θελει επανασταση να καταφερεις εστω να πιστεψεις οτι εχεις δικαιωμα σε κατι αλλο, καλο, χαρουμενο κλπ.

αυτο το topic καθρεπτιζει την ψυχη μου και θα το εκτυπωσω οταν παω σπιτι να το ξαναδιαβασω λεξη - λεξη.........

vaya, μπορει να ειναι εμμονη, τροπος μεγαλωματος, ευαισθησια κλπ. αλλα μπορει να ειναι και ενας υπερμετρος εγωισμος. τοχω δει και ετσι και εχω δει πολλα μεσα μου.

σημασια εχει να τα απομυθοποιησουμε, να ελεθερωθουμε, να αφεθουμε στην απλοτητα της ζωης, καπου χασαμε το τραινο ...

το έχασα γιατί προφανώς δεν είμαι πια με την κοπέλα :o

τώρα γιατί έχω κολλήσει αρκετά σε κάποιο γεγονός, το έχω περιγράψει σε παλίοτερο thread μου.

απλά οι μήνες που ήμουνα μαζί με την κοπέλα, μου δείξανε πόσο καλύτερα μπορώ να νοιώσω όταν είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος και δεν σκέφτομαι τα πάντα με αρνητικό τρόπο, και αυτό ήτανε κάτι που με παρακίνησε να ζητήσω βοήθεια.

εχομε αναγκη απο εναν ανθρωπο να μας στηριζει η να μας δειχνει το σωστο δρομο, ομως το ζητουμενο ειναι να μαθουμε μονοι μας να μπαινουμε σ\' αυτο το δρομο.

αν τα προβληματα σου ειναι μονο σε ψυχολογικο επιπεδο νομιζω οτι απο μονος σου θα βρεις ακρη γιατι ηδη εχεις \" γευθει \" την αλλη καλη πλευρα οποτε διεκδικησε την.

το ζορι και μαλιστα πολυ αγριο ειναι τα ψυχολογικα να εχουν σωματοποιηθει και εκει αστα, εχεις να παλαιψεις και με τον εγκεφαλο σου (κοσμος σκεψεων-λογισμων) και με την ψυχη σου( την ασχημη διαθεση και την μαυριλα) και με το σωμα σου ( πονοκεφαλοι, στομαχια κλπ.)
εδω το πραγμα ειναι μια κολαση και δεν ξερεις ουτε τι εξηγηση να δωσεις ουτε τι να πρωτοκτυπησεις καλε μου digweed.

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Ήθελα, λοιπόν, πάντα να ξεχωρίζω, είτε απέχοντας από \"απολαύσεις\", είτε επιμένοντας σε μια συμπεριφορά που από πολλούς θεωρούνταν παρωχημένης ηθικής. Ανέβαζα τον πήχη των προσδοκιών από τον εαυτό μου, από τους άλλους όμως δεν \"παραδεχόμουν\" ότι περίμενα τίποτα (γιατί έτρεφα την υπερβατική, αλλά κ ναρκισσιστική - στο βάθος - άποψη ότι το καλό δεν θέλει όχι μόνο αντάλλαγμα, αλλά ούτε καν αναγνώριση). Στην πραγματικότητα, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΑ ΚΡΥΦΑ ότι θα ανταποκριθούν στο ύψος των προσδοκιών μου, γι \' αυτό κ έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου η απογοήτευση.

---

Ορέστεια, με έπεισες ότι ταιριάζουμε πολύ, οποτε να σε καλωσορίσω στο club των τελειομανών. Όλοι εμείς που είμαστε μελη, που είμαστε φυσικά ελίτ νάρκισσοι υπεράνω αλλα ξέρουμε πως στην πραγματικοτητα δεν είμαστε και ταυτόχρονα πατάμε τόσο γερά στα πόδια μας που σκάβουμε λάκκους με κάθε βήμα, συμπάσχουμε και θα φροντίσουμε για ένα καρτελάκι με το όνομα σου το συντομότερο δυνατόν.

(ok, σοβαρά τώρα) Είμαστε από τους ανθρώπους που όταν κάποιος μας κάνει ένα κομπλιμέντο που δε μπορούμε να δικαιολογήσουμε, δεν καταγράφεται καθόλου στο μυαλό μας και δεν το πιστεύουμε με τίποτα. Είμαστε από τους ανθρώπους που όταν κερδίζουμε το οτιδήποτε, αναρωτιόμαστε αν το αξίζουμε, όταν καταφέρνουμε ένα επίτευγμα, σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε και καλύτερα, όταν μας λένε \"σ\'αγαπώ\" ρωτάμε \"γιατί\". Είμαστε από τους ανθρώπους που φοβόμαστε να δείξουμε τη μαυρίλα που νομίζουμε ότι είναι η ψυχή μας για να μην απωθήσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, και όταν κάποιος μας πλησιάζει πολύ, τον διώχνουμε μακρυά μας με λυσσαλέα βία για να μην ανακαλύψει αυτό που νομίζουμε πως είναι ο πραγματικός μας εαυτός. Και ακόμα και τη στιγμή που θέλουμε να φύγει και τον σπρώχνουμε, βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως αυτό που πραγματικά ευχόμαστε είναι να μας αρπάξει τα χερια, να μας τυλίξει με τα δικά του και να μας πει \"όχι\". Και μετά θα θυμώσουμε που παράκουσε τις επιθυμίες μας να φύγει, και θα σπαρταράμε μέσα στην αγκαλιά του ουρλιάζοντας κακίες που δεν αρμόζουν σε ανθρώπους που έχουν αγαπήσει όσο εμείς, αλλα την ίδια στιγμή τα δάκρυα που δε μπορούμε πια να κρατήσουμε θα μας παραλύσουν.

Έχεις δίκιο όταν λες πως ο καθένας επηρεάζεται διαφορετικά από ίδια γεγονότα, και αυτό έχει σχέση με τις εμπειρίες, την αντοχή και τη γενικότερη ψυχολογία του καθενός. Και λυπάμαι που στο λέω, αλλα όσο και να λέμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε και οι πρώτες, όσο και να δείχνουμε στους άλλους την εικόνα μιας δυναμικής, ενεργητικής κοπέλας που μπορεί να καταφέρει τα πάντα, εμείς οι ίδιες δεν το πιστεύουμε, και πρώτες εμείς αμφισβητούμε τον εαυτό μας. Αυτός είναι ένας τραγικός φαύλος κύκλος από τον οποιο δεν ξεφεύγεις εύκολα: επειδή δεν πιστεύουμε τα καλά λόγια που λένε οι άλλοι για εμάς αφού αισθανόμαστε πως εμείς, που ξέρουμε την αλήθεια, γνωρίζουμε τις ανεπάρκειες μας που τα κάνουν ψευδη, σταματάμε να πιστεύουμε οτιδήποτε καλο μας λένε οι άλλοι, οποιαδήποτε ανάταση η έπαινο, και σιγά σιγά αρχίζουμε να μην εμπιστευόμαστε κανέναν και να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε συνεχώς τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, τι πρόθεση έχει αυτός που μας επαίνεσε και τι θέλει πραγματικά από εμάς.

Έχω βρεθεί εκεί, όπου κανεις τα πάντα για τους ανθρώπους γύρω σου θυσιάζοντας τον ίδιο σου τον εαυτό, τη δικη σου χαρά για τη δικη τους, τη δικη σου ευχαρίστηση για τη δικη τους, πάντα με τη δικαιολογία για κάθε φορα που το Εγώ σου σε ρωτάει \"σε παρακαλώ, πονάω, γιατί με θυσιάζεις για τους άλλους\", ότι η δικη τους ευτυχία είναι αυτό που πραγματικά σε κάνει χαρούμενη, ότι η δικη σου χαρά πηγάζει από να ξέρεις ότι συνέβαλες στο να κανεις κάποιον άλλο να χαμογελάσει... όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, και το ξέρουμε και οι δυο, γιατί θα δίναμε τι μιση μας ζωή για να έχουμε κάποιον σαν εμάς γύρω μας να μας φερθεί όπως και εμείς στους άλλους. Και για να σε βοηθήσω με ένα ακόμα βήμα, δεν περιμένουμε αντάλλαγμα, ούτε να μας είναι υπόχρεοι. Αυτό που θέλουμε, όσο απλοϊκό και εύκολο και αν ακούγεται, είναι κάποιον να μας πάρει αγκαλιά, να μας χαϊδέψει το κεφάλι και να μας πει \"σε ευχαριστώ, με έκανες πραγματικά πολύ χαρούμενο, δε θα το ξεχάσω ποτε\" και να το εννοεί. Γιατί όλα αυτά τα κάνουμε για να κερδίσουμε αγάπη, και αποδοχή.

Λυπάμαι που δεν έχω κάποια καλύτερη λύση να σου προτείνω, αλλα εν γνώση μου δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κανεις εσύ για να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ξεφύγει από αυτήν την απελπισία. Γιατί έχεις πεισθεί ότι δεν αξίζεις, και έχεις εναποθέσει όλες σου τις ελπίδες στους γύρω σου. Και περιμένεις κάποιον να έρθει διπλα σου, να σου ψιθυρίσει στο αυτι \"Ορέστεια, ξέρω πως πολλές φορες προσπαθείς να δείχνεις δυνατή ενώ αισθάνεσαι σαν φοβισμένο κοριτσάκι, και ξέρω τι κρύβεις κάτω από αυτό το περίβλημα τις απόρθητης αυτοπεποίθησης. Αλλα μου αρέσει αυτό το κοριτσάκι, γιατί η ομορφιά των ματιών σου δεν είναι αυτό που προσπαθείς να δείξεις, αλλα αυτό που δεν μπορείς να κρύψεις, και το θέλω, και θα το αγαπάω για πάντα όσο και αν προσπαθείς να μου το στερήσεις\".

Δεν ξέρω, πάλι νομίζω ότι προέβαλα τη ζωή μου σε εσένα, και ζητω συγγνώμη για αυτό. Αν όμως διάβασες κάτι στα λεγόμενα μου που να μπορούσες να ταυτιστείς, έχω μια ακόμα συμβουλή για εσένα. Κάποια στιγμή θα έρθει κάποιος στη ζωή σου, ο οποιος θα σε δει για αυτό που είσαι, μια κοπέλα με τεραστια αποθέματα αγάπης μέσα της, με καλοσύνη και διάθεση να βοηθήσει τους γύρω της, αλλα που το τελειομανές κομμάτι του εαυτού της την έχει πείσει ότι δεν είναι αξια για κανένα θετικό συναίσθημα. Αυτός ο άνθρωπος θα έρθει, γιατί πιστεύω στην καλοσύνη του κόσμου και πιστεύω ότι σου αξίζει. Και όταν έρθει, θα ανακαλύψεις πως αυτό που πραγματικά θέλεις είναι κάποιον να σε μάθει, να σε θαυμάσει για το δυνατό σου περίβλημα, να θελήσει να προστατεύσει την ευαίσθητη σου καρδια, και να διεκδικήσει... και θα νιώσεις πως βρήκες αυτό που σου έλειπε: η αίσθηση ότι αξίζει να ανήκεις σε κάποιον.

DissolvedGirl,
διαβάζω τις απαντήσεις σου, θαυμάζω την αναλυτικότητά σου, την ευστοχία σου, τη δυναμικότητα που βγάζεις. Και βοηθιέμαι κι εγώ από τις σκέψεις σου, πραγματικά.
Είσαι μια αισιόδοξη νότα στο φόρουμ, χαίρομαι που είσαι εδώ και καλως ήρθες! :)

Συμφωνώ με όλα όσα λες, είναι πολύ αληθινά και εύστοχα, αλλά αν μου επιτρέπεις το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω/τροποποιήσω είναι στην τελευταία σου παράγραφο το εξής. Γιατί να περιμένουμε κάποιον άλλο να αναγνωρίσει την αξία μας και τον ευαίσθητο ψυχισμό που κρύβουμε πραγματικά μέσα μας; Άραγε πόσο εύκολο είναι να το κάνει αυτό κάποιος άλλος αν εμείς οι ίδιοι δεν το φανερώνουμε σε κανέναν;

Και γιατί πρέπει να δείχνουμε πάντα τέλειοι, χαρούμενοι, αυτοκυρίαρχοι, δυνατοί (να μη ζητάμε ποτέ τη βοήθεια κανενός) συγκρατημένοι από αισθήματα χαμηλού επιπέδου όπως θυμός;

Άραγε, μήπως γιατί φοβόμαστε ότι οι άλλοι μας αγαπούν μόνο για αυτό που δείχνουμε; Φοβόμαστε ότι αν δείξουμε όλα τα παραπάνω το μόνο που θα εισπράξουμε είναι φυγή ή οίκτο;

Δε θα πω οτι αν τελικά το τολμήσουμε ότι δε θα εισπράξουμε φυγή και οίκτο. Θα εισπράξουμε. Ειδικά από ανθρώπους που ήταν μαζί μας γι\'αυτό που εμείς τους δείχναμε (και είναι πολύ μεγάλο το μερίδιο ευθύνης μας). Και ίσως το ποσοστό αυτών των ανθρώπων που θα φύγουν να είναι το μεγαλύτερο.

Αλλά θα εισπράξουμε και αγάπη, αποδοχή, από ανθρώπους που μπορεί ίσως να ξεγελάστηκαν από αυτό που τους δείχναμε, αλλά νιώθουν ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι εμείς τους χαρίσαμε κάποτε όλα αυτά που κι εμείς ζητούμε.

Είναι δύσκολο μα και πολύ όμορφο να ζούμε ζωή και σχέσεις πιο αληθινές, πιο αμοιβαίες, πιο γνήσιες...

ετσι ειναι ..οτι ειναι δυσκολο να βρεις στην πραγματικη ζωη-κοινο εδαφος ,κατανοηση ευσυνασθηση-καμια φορα το συναντας σε μια δημοσια συζητηση καλη ωρα..ποσες φορες δεν εχω πει διαβαζοντας ποστς αλλων παιδιων κατα καιρους ..οριστε δεν ειμαι ημονη που σκεφτομαι ετσι...


ισως..ισως λεω καλη μου ορεστεια η λυση στο προβλημα μας ειναι να δεχτουμε τον εαυτο μας οπως ειναι ακριβως με τα καλα και τα κακα του με τα δυνατα και αδυνατα του σημεια..η τελειοτητα ειναι ουτοπια οπως θα λεγαν και οι ψυχολογοι..τι ειναι τελειο γυρω μας ?..ισως τοτε μπορεσουμε να <συγχωρεσουμε> και τους γυρω μας που σταθηκαν κατωτεροι των προσδοκιων μας..

Anwrimi, σε ευχαριστώ πολύ για τα θερμότατα σου σχόλια. Χαίρομαι που μπορώ με μερικές λέξεις να κάνω κάποιον άλλο να αισθανθεί καλύτερα, και μακάρι οι συζητήσεις μας να μην περιορίζονται μονο σε μελαγχολικά θέματα.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Εγώ αυτό που θα ήθελα να προσθέσω ή να αλλάξω είναι η τελευταία σου παράγραφος. Γιατί να περιμένουμε κάποιον άλλο να αναγνωρίσει την αξία μας και τον ευαίσθητο ψυχισμό που κρύβουμε πραγματικά μέσα μας; Άραγε πόσο εύκολο είναι να το κάνει αυτό κάποιος άλλος αν εμείς οι ίδιοι δεν το φανερώνουμε σε κανέναν;

---

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, ότι το ιδανικό θα ήταν να έχουμε αρκετή αυτοπεποίθηση και πιστη στον εαυτό μας, και να αναγνωρίζουμε οι ίδιοι το ποσο αξίζουμε χωρίς να εξαρτόμαστε από τις απόψεις που έχουν οι άλλοι για εμάς. Έχω όμως την εντύπωση, όπως είπα και πριν, ότι δυστυχώς έχουμε περάσει τόσες ατέλειωτες ώρες τονίζοντας τα αρνητικά μας και την ανεπάρκεια μας, που ο ίδιος μας ο εαυτός μας αρνείται αγάπη και υποστήριξη που -ως νέος φαύλος κύκλος- μας κάνει να αισθανόμαστε μη αντάξιοι της ίδιας μας της αγάπης και εκτίμησης. Σε συνδυασμό με το περιβάλλον που εμείς οι ίδιοι έχουμε καταλήξει πως δεν είναι ειλικρινές, με αυτή την αρρωστημένη μας τάση να μηδενίζουμε οποιοδήποτε θετικό σχόλιο ακούμε για τους εαυτούς μας, μας έχουμε πείσει ότι τέτοιες ενθαρρυντικές κουβέντες είναι ψέμματα ακόμα και αν έρχονται από εμάς τους ιδιους... και είμαστε ανίκανοι να δεχτούμε ότι έχουμε κάτι μέσα μας που είναι καλο και αξίζει να αγαπηθεί... εκτος από την τάση μας να θέλουμε πάντα να ικανοποιήσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, το οποιο είναι μεν αρετή αλλα -και εδώ φαίνεται το ποσο τραγικά μπορεί το μυαλό σου να σε κάνει να υποφέρεις- ακόμα και αυτό το θεωρούμε μηδαμινό, επειδή \"αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας\" ότι το κάνουμε μονο και μονο για να μας εκτιμήσει κάποιος (το οποιο δεν είναι κακό, ισα ισα, τα άτομα που δεν σε εκτιμούν για αυτό που είσαι, δεν αξίζουν την προσοχή σου... αλλα άντε να πείσεις τον εαυτό σου)

Και επειδή ξαναδιαβάζοντας ο,τι έγραψα συμφωνώ πως φάνηκα ίσως περισσότερο απαισιόδοξοι από όσο θα ήθελα, να προσθέσω πως ναι, μπορεί εγώ να πιστεύω ότι μονος σου δεν μπορείς να βγείς από αυτόν τον φαύλο κύκλο (η ίσως να είναι αφάνταστα δύσκολο, προσωπικά είχα συνεχείς αποτυχίες μέχρι τη στιγμή που ένας τέτοιος άνθρωπος μπήκε στη ζωή μου και με βοηθησε να τα καταφέρω) αλλα, επειδή στην τελική ΕΣΥ είσαι ο βασικός παράγοντας της ζωής σου, οφείλεις να μην αφήσεις ποτε την ελπίδα να σβήσει και, όταν εμφανιστεί η ευκαιρία, να έχεις την ωριμότητα και την ετοιμότητα να την αρπάξεις, και όχι να υποβάλεις τον άλλο σε ένα σωρό τυραννίες για να εγκαταλείψει μονο και μονο για να πεις για άλλη μια φορα στον εαυτό σου \"να, είδες, ούτε αυτός σε ήθελε και εννοούσε ο,τι έλεγε στα αλήθεια\". Μπορεί πράγματι, και της το εύχομαι ολόψυχα, η Ορέστεια να μπορέσει να ξεπεράσει τον σκόπελο αυτό μονη της, και θα είμαι η πρώτη που θα νιώσω ειλικρινή χαρά και ικανοποίηση για αυτό και θα της βγάλω το καπέλο, αλλα για εμενα είναι αδιαμφισβήτητα πιο εύκολο όταν έχεις κάποιον διπλα σου να σου θυμίζει πως αξίζει να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια.

Κλείνοντας, να σας πω ένα πείραμα που κάνω τις τελευταίες 3 εβδομάδες: κάθομαι κάθε μέρα και γράφω σε ένα τετραδιακι θετικές σκέψεις. Όχι σε φάση ημερολογίου -σήμερα έκανα αυτό, και σκέφτηκα το άλλο- αλλα σαν να ήμουν προπονητής του εαυτού μου και να προετοίμαζα το μυαλό μου να δέχεται θετικά μηνύματα. Την πρώτη εβδομάδα ομολογώ πως αισθανόμουν γελοία με αυτά που έγγραφα, αλλα όλο και περισσότερο πλέον βρίσκω πως αυτές οι θετικές σκέψεις, είτε είναι όνειρα για το μέλλον, είτε είναι οργάνωση διακοπών, είτε είναι απερίγραπτος ναρκισσισμός, είτε το πως θα λύσω ένα θέμα που με απασχολεί, με κάνουν να χαμογελάω όταν τελειώνω και τα ξαναδιαβάζω, και με γεμίζουν έστω και στιγμιαία με την απερίγραπτα πεισματάρικη, έντονη, καταλυτική, αφάνταστα εγωιστική αλλα έτσι μου αρέσει, ενεργητική, δυναμική πιστη ότι ΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΩ.

προσωπικη αποψη.αν περιμενω να βρω τον πριγκηπα του παραμυθιου να με πεισει οτι αξιζω σωθηκα.οι πριγκηπες μας τελειωσαν girls..εκει εξω αληθινους ανθρωπους θα βρεις με ελλατωματα προτερηματα με τα δικα τους βασανα και τις δικους τους προβληματισμους.εγω τι κανω με εμενα ειναι το θεμα πιστευω οτι αξιζω καποια πραγματα?..κανω οτι καλυτερο μπορω για μενα για τη σχεση αν αυτη προκυψει ?καπο κει και περα αν ο αλλος το αναγνωριζει τοσο το καλυτερο αν οχι δε θα κρεμαστω απο την κακη του η αδικη η αστοχη κριση.
ετσι εκανα καποτε και παραλιγο να πεθανω.παθουσα και μαθουσα.και παλι επαναλαμβανω προσωπικη αποψη.

Quote:

---

Originally posted by Ορέστεια
Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας. Τη νοσηλεία κ την ασυλία που έψαχνα σε βιβλία κ συζητήσεις με ανθρώπους που δεν συμπάσχουν, την βρήκα εδώ, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν κ άλλοι άνθρωποι που καταδυναστεύονται από συναισθήματα (αντί της λογικής κ γι\' αυτό, άλλωστε, δυστυχούν). Ταυτίζομαι σε πολλά με κάποιους από \'σας, αλλά επιμένω ότι δεν μεγάλωσα σε καταπιεστικό περιβάλλον. Το αντίθετο. Είχα κ έχω, όμως, έναν πατέρα που αν κ δεν απαγόρευε ποτέ τίποτα, πάντα υποδείκνυε με το παράδειγμά του τον \"δύσκολο\" δρόμο. Αυτόν που ακολουθούσαν λίγοι για να διακρίνονται από τη μάζα κ να αποτελούν πρότυπο προς μίμηση. Ήθελα, λοιπόν, πάντα να ξεχωρίζω, είτε απέχοντας από \"απολαύσεις\", είτε επιμένοντας σε μια συμπεριφορά που από πολλούς θεωρούνταν παρωχημένης ηθικής. Ανέβαζα τον πήχη των προσδοκιών από τον εαυτό μου, από τους άλλους όμως δεν \"παραδεχόμουν\" ότι περίμενα τίποτα (γιατί έτρεφα την υπερβατική, αλλά κ ναρκισσιστική - στο βάθος - άποψη ότι το καλό δεν θέλει όχι μόνο αντάλλαγμα, αλλά ούτε καν αναγνώριση). Στην πραγματικότητα, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΑ ΚΡΥΦΑ ότι θα ανταποκριθούν στο ύψος των προσδοκιών μου, γι \' αυτό κ έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου η απογοήτευση.Όσο για την ενοχή, κ αυτή από την ίδια δεξαμενή πηγάζει. Μόνο που με έχει φθείρει. Με οδηγεί στην τρέλα. Οι τύψεις μου είναι σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας: με το που καταφέρνω να εξορθολογίσω μία, στη θέση της φυτρώνει μια άλλη. Και τρελαίνομαι...

---

Ορεστεια ξεκινώντας να διαβαζω αυτο σου το μηνυμα, χαμογέλασα γιατι μου θύμησες ενα παλιο πολυ αγαπημενο τραγουδι: \" Δεν θα γυρέψω νοσηλεια στα σινεμα κ στα βιβλια...\" οποτε να σ ευχαριστησω. Ειναι κ αγαπημενος στιχος, γιατι κ για μενα καποτε ετσι ήταν κ κάποιες στιγμες κ φορες ετσι ειναι. Ειναι παρηγορια ενα βιβλιο, μια κουβεντα, η επικοινωνια....κ μια ταινια:)

Συμφωνω πώς πολλες φορες η λογικη σώζει αλλα η λογικη απο μονη της στειρα απο συναισθηματα, μπορει κ να καταστρέψει...

Επιμενεις πώς δεν εχεις μεγαλωσει σε ενα καταπιεστικο περιβάλλον. Ομως πώς οριζεται ενα καταπιεστικο περιβάλλον? Γραφεις πώς ο πατέρας σου δεν απαγόρευε ποτε τίποτα, αλλα ΠΑΝΤΑ υποδείκνυε εναν δρομο δύσκολο με το παράδειγμα του. Αυτο λοιπον τί είναι? Δεν ειναι μια μορφή καταπίεσης? Δεν ειναι ενα ηχηρο ΠΡΕΠΕΙ?Δεν ειναι ενα απαγορεύεται στο ευκολο? Στο βατο? Δεν ειναι μια δικτατορια σωστου κ λάθους?

Λες πώς επρεπε να διακριθεις απο τη μαζα, να ξεχωρισεις, να απέχεις απο τη χαρά κ απο απολαύσεις. Μάλλον λοιπον αυτος ήταν ο στοχος που σου επιβληθηκε εστω εμμεσα, κ μάλλον αυτον τον στοχο ακολουθεις.

Καταλαβαινω ομως πώς μεσα σου αντιδρας, τουλάχιστον ο οργανισμος σου, το σώμα σου αυτα τα σημαδια δειχνουν. Κ ευτυχως θα ελεγα....Ολοι μας ενστικτωδως ισως θελουμε την απολαυση οπως την αισθανεται διαφορετικα ο καθενας μας. Κ η ελλειψη της χαρας δεν μπορει παρα να μην σου ειναι αισθητη. Ειναι αυτη η ελλειψη λοιπον ικανη να σε κανει να αισθανεσαι ενοχες? Ενοχες που θες κάτι που ουσιαστικα οπως εμαθες, θα επρεπε να ειναι εξω απο σενα? Εξω απο εσενα που εισαι για πιο \"ουσιαστικα\" κ \"ανωτερα\" πράγματα?

Δεν κατάφερα να με περιγράψω τόσο καλά ποτέ. Στα λόγια σου DissolvedGirl βρήκα την πιο πειστική μου κόπια. Είναι τόσο εγωιστικό αυτό το ΕΓΩ μου τελικά. Μόνο που αυτός που νόμισα κατάλαβε ποια ήμουν, κατάλαβε πως δεν έχω ελπίδα πια. Μήπως απλά έψαχνα αγκίστρι και πιάστηκα εύκολα? Τώρα προσπαθώ να απαγκιστρωθώ αγαπώντας λίγο εμένα.

σου μιλαει ο ειδικος για τις ενοχες..ο γιατρος μου οταν με βλεπει μου λεει τι εγινε ρε παλι φταις? και του λεω δεν βαριεσαι να το λες ρε γιατρε? καθε φορα που με βλεπεις?και μου λεει ετσι γιατι τοσες φορες που το ακουγα κοντεψα να το πιστεψω.
τωρα δεν φταιω.το αντιθετο μαλιστα...οι αλλοι φταινε :P
εγω μια χαρα παιδακι ειμαι απο τα καλυτερα.δεν αλλαξε κατι στο χαρακτηρα μου.εκτος απο το να μη με κατηγορω.κατι το οποιο δεν ηταν στο χερι μου .τωρα το βλεπω και λεω τοσος κοπος τοσες σελιδες φταις δεν φταις και φταις που φταις...και φταις που δεν φταις...και φταις...στοπ.
φαρμακακια...υπομονη και θα σου ερθει ο τσαμπουκας....και το καλο που σου θελω οταν σου ερθει δως τους να καταλαβουν....αυτοι που φταινε...και μη με ρωτησεις..φταιω που τωρα δεν μπορω να τους δειξω να καταλαβουν?
δεν φταις.θελει να αλλαξει το κυκλωμα...στο ολοκληρωμενο...περιμενε ομως και θα δεις...υπομονη σε ολους οσους φταινε και ξερουν οτι κατι φταιει αλλα τι φταιει?
:p
τα αντισωματα ερχονται και απο μονα τους αλλα οχι σε ολους.
θελει και εμβολιο.
τα φαρμακα δεν ειναι το παν αλλα ειναι το μεγαλυτερο κοματι.μην γυριζετε πισω χρονια και αιωνες 2009 εχουμε.εφοσον υπαρχουν τα φαρμακα που θα σε βοηθησουν να μην υποφερεις και να βρεις αυτο που εισαι γιατι να μη τα παρεις? για να μπορεσεις αν μπορεσεις μονος σου, μετα απο 20 χρονια και αν μπορεεσεις ενω με τα φαρμακα θα μπορεσεις σε 1 2 η 10 μηνες?
ζητηστε βοηθεια.....απο γιατρο.ποσοι super heroes υπαρχουν πια? :)

Πρίν χρόνια πήγαινα σε μια ψυχολόγο και το ίδιο είπε σε μένα.Αν τώρα που μιλάμε γίνει μια φασαρία έξω θα αισθάνεσαι ότι φταίς εσύ.

Το αισθημα ενοχης ειναι κατι πολυ καταπιεστικο,να νιωθεις ενοχος για πραγματα που εκανες ενω δεν επρεπε η για καταστασεις που θα μπορουσες να διαχειριστεις καλυτερα,να νιωθεις ενοχος για πραγματα που δεν εκανες.

Jason πολλά χρόνια ζούσα με τις τύψεις και τις ενοχές για πράγματα που δεν γνώριζα κατά κάποιον τρόπο αυτοτιμωρούσα τον εαυτό μου υπέμεινα καταστάσεις άσχημες γιατί ένιωθα ένοχη για κάτι που ορίζει η φύση και ο Θεός.Τα μάτια μου δεν στέγνωναν απο τα δάκρυα ήταν αδικο αυτό που μου συνέβαινε πέρασαν πολλά χρόνια που στο μυαλό μου κυριαρχούσε η ενοχή μέχρι που η ζωή μου επιψύλαξε κι\'άλλο παιχνίδι χωρίς να φταίω.Νόμιζα ότι έβλεπα εφιάλτη δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνουν σε μένα που δεν έχω πειράξει ούτε μυρμήγκι σκεφτόμουν μήπως έχω πεθάνει μήπως τα φαντάζομαι και όμως έπρεπε εγώ μόνη χωρίς βοήθεια χωρίς συμπαράσταση να αντιμετωπίσω δυο πληγές.σήκωσα το κεφάλι στον ουρανό είπα ήμαρτον δεν είναι δυνατόν εγώ κουρέλι ψυχολογικά και έπρεπε να παλέψω και ακόμη παλεύω και ζω με τον φόβο.Πως μπόρεσα να αντιμετωπίσω τόσα προβλήματα υγείας ;το σκέφτομαι και δεν το πιστεύω.Τι δυνάμεις κρύβει ο άνθρωπος;το να πω γιατί σε μένα και αυτό; ήταν πολυτέλεια το να με στηρίξει κάποιος ακόμη μεγαλύτερη πολυτέλεια.Σου λένε οι γιατροί δεν φταίς όμως απο μένα ζητούν ευθύνες.Γιατί να υποφέρουν αθώα πλάσματα;Γιατί να το βάλουν όλοι στα πόδια; γιατί να με αφήσουν να παλεύω μόνη;Ετρεχα απο γιατρό σε γιατρό και απο μοναστήρι σε μοναστήρι δεν ήξερα που να ζητήσω βοήθεια.Ημουν τρομοκρατημένη και συγρόνως έπρεπε να είμαι και δυνατή πως να κοιμηθείς το βράδυ;πρέπει να αντέξεις πόσο να κάνεις τον καραγκιόζη να κρατιέσαι να μην κλαίς;Κοντεύουν 30 χρόνια καθημερινού αγώνα και πάλι να λέω δόξα τον Θεό θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.Εχω στερηθεί την ζωή διψάω για ζωή παθαίνω κατάθλιψη και το κρύβω να μην πληγώσω τα παιδιά μου για χρόνια παίρνω κρυφά τα φάρμακα.Τώρα 50 χρόνων πια ρώτησα τον γιατρό μπορώ να το πω στα παιδιά μου ή καλύτερα όχι.Μου είπε φυσικά θα το πείς.Αν πάθαινα κάτι κανείς δεν ήξερε τι παίρνω.Και συνεχίζω να νιώθω τύψεις και πάντα θα τρέμει η ψυχή μου.Περιμένω το θαύμα παρακολουθώ τις ιατρικές εξελίξεις μονίμως ψάχνω έχω κουραστεί.Για τους προσωπικούς μου λόγους επηρεάστηκα πολύ με το θέμα της Αφρούλας.

και εγω εχω αισθημα ενοχης εντονα.νιθω σα να εχω κανει κατι και να με κυνηγανε αλλα δε ξερω τι!ασε που αισθανομαι και παρουσιες διπλα μου να με κυνηγανε και τρεχω να μπω στο σπιτι λολ!