Quote:
Originally posted by DissolvedGirl
Νομίζω πως καταρχήν είναι η αδυναμία μου να κάνω κάτι κάθε μέρα σε συγκεκριμένη ώρα. Δεν μπορώ ούτε να το συλλάβω, ξέρω ότι θα το ξεχνάω συνεχεια, εδώ με τα αντισυλληπτικά και ακόμα δεν έχω συνηθίσει στην ιδέα (και φυσικά, τα έπαιρνα ο,τι ώρα τα θυμόμουν, μονο τη τελευταία εβδομάδα έχω που τα παίρνω σε συγκεκριμένη ώρα).
Μετά, είναι η επιμονη μου να μη θεωρώ τον εαυτό μου ή τα προβλήματα του αρκετά σημαντικά ώστε να χρήζω ιατρικής βοηθειας. Εκφράσεις όπως \"έλα τώρα μωρέ, ένα ογκιδιάκι είναι, σιγά\" έχουν εκφραστεί από τα χείλη μου ουκ ολίγες φορες τους τελευταίους μήνες, συνοδευομενη με την καταλυτική ατάκα \"εδώ έχω περάσει τόσα και τόσα, αυτό είναι το πρόβλημα; Mια χαρά είμαι\".
Ξέρω ότι κάνω βλακείες που θα τις πληρώσω ακριβά, και ξέρω πως και αυτό που θα πω τώρα βλακεία είναι, αλλα λόγω παρελθόντος, βλέπω τις θεραπείες ως μια μορφή ελεγχου που προσπαθούν να μου επιβάλουν... και έχω πλέον αναπτύξει τρομερό πρόβλημα εμπιστοσύνης σε γιατρούς κάθε είδους, το να πω πως τους σιχαίνομαι όλους είναι λίγο.
Ah well, σιγά σιγά θα αρχίσω να ξεχωρίζω τους καλους από τους κακούς. Μέχρι τότε, θα έχω ξυπνητήρι να μου υπενθυμίζει να παίρνω τα αντισυλληπτικούλια μου...
Και μια μορφή αυτοελέγχου όμως είναι να επιλέγεις να τηρείς την κατάλληλη αγωγή, να εμπιστεύεσαι όχι τους γιατρούς αλλά τα μηνύματα που σου δίνει το σώμα σου, να επιλέγεις ποιους θα ακούσεις και να επιλέγεις να βάλεις το ξυπνητήρι γιατί...υπάρχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να γεμίζουν τη σκέψη μας και όχι επειδή \'ξεχνάς\' κλπ... :)