geia sou
apo athina eimai... exo brei ena kentro alla den eimai sigouros an einai kalo... an mporeis pes mou se poio pas kai an exei omadiki psixotherapeia... thanks :)
Printable View
geia sou
apo athina eimai... exo brei ena kentro alla den eimai sigouros an einai kalo... an mporeis pes mou se poio pas kai an exei omadiki psixotherapeia... thanks :)
Θεραπεύεται, όπως όλες οι ψυχικές παθήσεις.Quote:
Originally posted by TauKapa
Καλησπέρα.
Ειμαι 24 ετών.
Πάνε 9 χρόνια από τότε που άρχισαν να με ταλαιπωρούν τα ψυχοσωματικά και να διαλύουν βήμα βήμα τη ζωή μου.
Δεν μπορώ να κάτσω σε ένα τραπέζι με έναν άνθρωπο, να μπω σε ένα λεωφορείο, να πάω σε μια υπηρεσία, να πάω να πιω ένα ποτό, να παρουσιάσω μια εργασία στη σχολή μου, να πω δυο κουβέντες με κάποιον χωρίς να αρχίσω να ιδρώνω, να αισθάνομαι ότι πνίγομαι, και να με πέρνει η μπάλα να γίνεται κρίση πανικού με αποπροσανατολισμό, ταχυκαρδία, αίσθηση χαμού, αίσθηση θανάτου.
Φοβάμαι τους άλλους που με κοιτάνε, φοβάμαι τη γνώμη του συνομιλητή μου για μένα, φοβάμαι συνεχώς μην κάνω κάποια γκάφα και οι άλλοι γελάνε.
Έκανα 5 χρόνια γνωσιακή ψυχοθεραπεία, που με βοήθησε να καταλάβω το πρόβλημα (τη γενεσιουργο του αιτία) αλλά όχι να το λύσω (να το αποβάλλω από το υποσυνείδητό μου).
Περασα πολλές περιόδους με κατάθλιψη όπως και τώρα που γράφω.
Πέρνω effexor 75ari, 100mg zoloft, 100 mg topamac, 60 mg centrac ηρεμιστικό και 15mg zyprexa, ημερησίως.
Ενα ωραιότατο κοκταίηλ και πάλι τίποτα δεν γίνεται.
Όλα έχουν πάει πίσω. Η ζωή μου έχει πάει πίσω. Ζηλεύω τους άλλους που έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν. Εγώ είμαι έξι χρόνια στη σχολή μου που απαιτεί παρουσίαση εργασιών, και πάντα κολώνω. Όταν αποφασίζω να προχωρήσω όλος ο οργανισμός μου καταρέει, και τα λίγα μαθήματα που κατάφερα να κάνω παρουσίαση (μιλάμε για υπόθεση του ενός άντε δύο λεπτών) γύρισα σπίτι κατάκοπος και είμουν λες και έσκαβα.
Για να μην σας κουράζω.
Υπάρχει λύση για την κοινωνική φοβία? Θεραπεύεται? Εγώ πια έχω φτάσει στα όρια μου. Περνούν τα χρόνια χωρίς να ευχαριστιέμαι τίποτα, και τρέμω αυτά που θα ακολουθήσουν.
Εχω βρεθεί στην κατάσταση που περιγράφεις και σε χειρότερη τολμώ να πω, ωστόσο με 4 χρονη ψυχοθεραπεία, πλέον, δεν το πιστεύω οτι κάποτε είχα κοινωνική φοβία.
Πρέπει με έναν ειδικό να βρείτε την ρίζα του κακού και να το ξεριζώσετε.
Και φυσικά, να θέλεις.
Αν θέλεις, όλα γίνονται. Καλή τύχη σου εύχομαι !
Σου δινω την επισημη σελιδα τους που εχει ολα τα στοιχεια. Εκει παω και ειμαι ευχαριστημενος.Quote:
Originally posted by herethere
geia sou
apo athina eimai... exo brei ena kentro alla den eimai sigouros an einai kalo... an mporeis pes mou se poio pas kai an exei omadiki psixotherapeia... thanks :)
http://www.opc.gr/gr/
Κι εγώ έχω περάσει κοινωνική φοβία για αρκετά χρόνια (από τα σχολικά) και δεν μπορώ να πω ότι την έχω ξεπεράσει πλήρως.
Κάποια παιδιά είπαν πολύ σημαντικά πράγματα που είναι κλειδιά στην αντιμετώπισή της.
Quote:
originally posted by nisafi
Δεν ξέρω αν όντως βοηθάω, δεν ξέρω πού θα πάω παρακάτω, αυτό που θέλω να πω είναι ότι για ανθρώπους που φτάνουν να χάνουν την απόλαυση της ζωής γιατί νιώθουν διαρκώς ανεπαρκείς, μπορεί ένα πρώτο βήμα να είναι να μην απαιτούν από τον εαυτό τους να δώσει λύσεις σε όλα και τώρα, ακόμα και όταν υποφέρουν. Άνθρωποι σαν κι εμάς, που υποφέρουμε πολύ, ξέρουμε πια να είμαστε πολύ ανεκτικοί με τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες των άλλων. Ε, ίσως να μπορούμε να το κάνουμε και με εμάς, έστω για αρχή.
Και το άλλο σημείο-κλειδί είναι η ομαδική θεραπεία που πρότειναν κάποια παιδιά.Quote:
originally posted by AlexSheva
2 pragmata:to 1 itan n t xw kala me ton eauto mou(na min psaxnw to teleio ktlp dn prokite n ginei kati tetoio) k to 2 n min pernw toso sovara tous gyrw mou..mou fuge megalo varos..
Τέλος, οι ζεστές και αληθινές ανθρώπινες σχέσεις είναι από μόνες τους θεραπευτικές.
Μην απελπίζεστε ότι κάτι δε θεραπεύεται, όσο σοβαρό κι αν είναι. Εφόσον είναι θέμα βραχυκυκλώματος στο μυαλό μας λόγω τραυματικών εμπειριών, τίποτα δεν είναι ανίατο.
Τόσο καιρό μπορεί κάτι να είναι αθεράπευτο γιατί ίσως δεν κοιτάμε προς τη σωστή κατεύθυνση ή/και δεν εμένουμε περισσότερο σε αυτή...
Όχι ότι θέλω να σε \"μπριζώσω\" αλλά η \"μοναξιά\" είναι πολύύύύύύύύ πιο κοινό χαρακτηριστικό της κοινωνίας που ζούμε απ\'ότι μπορείς να φανταστείς. Αλλά για μην γενικολογούμε θα σου πω για εμένα. Εγώ για προσωπικούς λόγους έχω κλειστεί εδώ και μερικά χρόνια σπίτι μου. 3 χρόνια τώρα παιρνώ το 90% της ημέρας μου κλεισμένος μέσα (πέρα από τις σπουδές). Εκεί που σπουδάζω δεν ξέρω σχεδόν κανέναν και ο μόνος λόγος που θα βγω θα είναι για τα βασικά και 1 φορά την βδομάδα μπορεί να βγω με έναν γνωστό μου (όχι φίλο αναγκαστικά) να δούμε καμιά ταινία. Στο πατρικό μου που είμαι τώρα π.χ. έχω μεγάλη παρέα ας το πούμε που γενικώς πέρναγα καλά μαζί τους και τώρα εάν \"κάτσει\" θα βγω και με αυτούς... Το καλοκαίρι ΥΠΕΡΣΠΑΝΙΑ (όλο το καλοκαίρι τους είδα 2 φορές περίπου) - τον χειμώνα (Χριστούγεννα π.χ.) σχετικά συχνά.Quote:
Originally posted by TauKapa
Το ότι υποτροπίασα είναι σίγουρο και επειδή έχω περάσει αρκετές φορές την φάση της κατάθλιψης ανέφερα στο γιατρό μου αμέσως τα συμπτωματα και γι αυτό μου ξεκίνησε το effexor εδώ και λίγες μέρες, που ξέρω και ξέρει ότι σε μένα έχει αποτελέσμα θετικό (είχαμε δοκιμάσει και ladose παλιότερα και δεν είχε κάνει τίποτα).
Την κατάθλιψη την καταφέρνω. Το ξέρω ότι τις άσχημες σκέψεις μου τώρα, θα τις έχω ξεχάσει όταν δράσει το effexor.
Με την κοινωνική φοβια όμως τι γίνεται? Που δεν έχει σταματήσει να παρουσιάζει συμπτώματα ποτέ?
Ο γιατρός μου έδωσε zyprexa. Τίποτα.
Τώρα μου πρόσθεσε και τα zoloft. Πάλι τίποτα.
9 ολόκληρα χρόνια τα ίδια. Ε, μέσα σε αυτήν την κατάσταση που σε κλείνει μέσα στο σπίτι και σε κάνει ανήμπορο, φυσικό είναι να σου χτυπήσει την πόρτα και η κατάθλιψη.
Όμως, τους 11 μήνες του χρόνου και τις 22 από τις 24 ώρες της ημέρας τις περνάω σπίτι μου. Όμως δεν έχω κατάθλιψη και δεν νομίζω να πάθω ποτέ κατάθλιψη λόγω μοναξιάς. Όχι επειδή είμαι Σούπερμαν (το άκρως αντίθετο μάλιστα) αλλά επειδή δεν έχω χάσει ελπίδα για το πρόβλημα μου ΚΑΙ επειδή απασχολώ το μυαλό μου με πράγματα που με ενδιαφέρουν και ξεφεύγω τελείως από την μιζέρια μου. Εάν τελικά χάσω ελπίδα, ναι μπορεί να στεναγχωρηθώ ανεπανόρθωτα ή αν κάποιος μου πάρει τα βιβλία μου, τις ταινίες μου, το PC μου, κτλ. Επίσης, σε εμένα βοηθάει οι οικογένεια - ο αδερφός μου και οι γονείς. Είναι καλό να τους έχω κοντά μου (σε αντίθεση με το όταν σπουδάζω).
Εγώ λοιπόν πριν πάμε σε ψυχοθεραπείες θέλω να ξέρω εάν ασχολήσε με κάτι πέρα από το άγχος σου (είναι FULL-TIME δουλειά - το ξέρω, το έχω περάσει και \'γω). Έχεις οικογένεια μαζί σου; πως τα πάτε; σε βοηθάνε ή σε \"χειροτερεύουν\";
Γεια σας
Πασχω και εγω απο κοινωνική φοβία απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου αλλα τα τελευταια 1-2 χρονια εχω χειροτερέψει..Βασικά η κατάσταση μου ειναι σαν το τρενακι του λουνα-παρκ..ανεβοκατεβαίνει συνεχώς..Απο την μια κάνω κάποια πράγματα μόνη μου που δεν έκανα στο παρελθόν το οποιο στην αρχή μου έδωσε μια τόνωση στην αυτοπεποίθηση αλλα τωρα το βρίσκω πολύ δύσκολο να βγαίνω μέχρι και απο το σπίτι. Εχω γνωρίσει καποιους ανθρώπους στην σχολή και προσπαθώ οσο το δυνατόν να βγαίνω κ για κανα καφέ αλλα κατα 90% ειμαι αγχωμένη και δεν απολαμβάνω την βόλτα, επίσης σκέφτομαι συνεχώς οτι δεν με συμπαθούν και οτι αυτα που λεω κ οπως τα λέω με κάνουν ρεζίλι, όλη αυτη η κατάσταση εχει κ ασχημο αντίκτυπο στην επίδοση μου στα μαθήματα..Θα ήθελα αν κάποιος θέλει να ανταλάξουμε msn να μιλάμε(κάποιος ομοιοπαθής εννοω) γιατι νιώθω οτι οι γύρω μου δν μπορουν να καταλαβουν τι περναω..(Το εχω πει σε μια κοπέλα)
Υ.Γ..Τους τελευταίους μήνες εχω αναπτύξει και πρόβλημα με τον υπνο λόγω του άγχους.
γεια!λες οτι το εχεις απο τοτε που θυμασαι τον εαυτο σου..προφανως δεν ειναι μια κατασταση που σε ευχαριστει..τι κανεις για να το αντιμετωπισεις?
Προσπαθώ να πιέζω τον εαυτό μου να συμμετέχω σε κοινωνικές καταστάσεις..Δεν ξερω τι αλλο να κανω..Απλα δεν νιώθω οτι αλλάζει κατι..βουλιάζω ολο και περισσοτερο
ο ψυχολογος σαν ιδεα πως σου φαινεται?
Δεν θα μπορούσα να παω με τιποτα..λόγω αγχους..εκτος αυτου δεν θελω να το μαθουν οι γονεις μου ουτε να τους βαλω σε εξοδα γιατι τους ειμαι ηδη βαρος..(τουλαχιστον ετσι λεει η μητερα μου)
λέει η μητέρα σου ότι είσαι βάρος;εγώ καταστρώνω στρατηγικό σχέδιο μπας και πείσω τον γιό μου να πάει να μιλήσει σε ψυχολόγο.Εξ \'αλλου υπάρχουν κέντρα ψυχικής υγειινής που πας δωρεάν.
Ναι αυτο λέει αλλα οχι λογω της φοβίας..Δεν το ξέρουν οι γονείς μου. Πιστεύω οτι αν ειναι να παει καποιος σε ψυχολόγο πρεπει να το θέλει ο ιδιος..δν γίνεται να τον \"πείσεις\"
και εσυ απο τη στιγμη που συνειδητοποιεις οτι δεν εισαι καλα,δεν εισαι διατεθιμενη να κανεις ο,τι χρειαστει?πως μπορεις και απορριπτεις ετσι κατι το οποιο εχει βοηθησει τοσο κοσμο?
δεν προσπαθω να σε πεισω προσπαθω να καταλαβω τη λογικη σου..ετσι ελεγα και εγω για τα αντικαταθλιπτικα και ημουν κατηγορηματικη στο οτι δεν προκειται να τα παρω μολις ομως ειδα τα σκουρα ετρεξα σε αυτα και ξερεις τι?αυτο που εκραζα τοσα χρονια ειναι μεγαλο μερος της σωτηριας μου και βεβαια μαζι και ο ψυχολογος...
τι σκεφτεσαι να κανεις?
Dark_corner γεια σου-καλως ηρθες. Σε καταλαβαινω απολυτα. Πασχω πανω απο 10 χρονια απο ολο αυτο σε μεγαλο βαθμο και δεν μπορω να λειτουργησω κοινωνικα. Θα σε συμβουλευα να μην εισαι τοσο αρνητικη οσον αφορα καποιον ειδικο. Και εννοω ψυχιατρο οχι ψυχολογο. Αυτο γιατι ισως να εχεις αναγκη μια φαρμακευτικη αγωγή η οποία μπορει να σε κάνει να αισθανθεις καπως καλυτερα. Και σου φερνω ως παραδειγμα εμενα που πριν παρω τα ΣΩΣΤΑ φαρμακα ημουν αρκετα χειροτερα δεν μπορουσα να κανω ούτε τα βασικά. Οχι οτι τωρα θεραπευτικα αλλα ειμαι καλυτερα αισθητα. Σου στελνω με u2u το μσν μου αν ειναι να τα πουμε και \"ζωντανα\". :)
Είχα αναφερθεί σε προηγούμενο μου post στο άγχος μου λόγο συμμετοχής σε βάπτιση. Τελικά τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα απ\' ότι τα περίμενα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας κατάφερα να... οργανώσω στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης :). Άγχος υπήρχε... αρκετό θα έλεγα... αλλά ξεπεράστηκε εύκολα. Όλα τα λεφτά η ανακούφιση μετά το πέρας της τελετής που συνοδεύτηκε με μερικά ποτήρια μπύρας :)
Η επόμενη δοκιμασία είναι η \"επίσημη παράσταση\", το \"ντέρμπυ\" θα έλεγα (μέχρι το επόμενο φυσικά). Το παραπάνω ήταν κάτι σαν προπόνηση. Σε ένα μήνα από τώρα καλούμαι να παρουσιάσω εργασία μπροστά σε πολλά άτομα (υποθέτω). Αν και πιστεύω ότι θα τα πάω καλά, ότι θα είμαι άψογα προετοιμασμένος, τα πόδια μου έχουν αρχίσει να κόβονται στη σκέψη της περίπτωσης και μόνο.
Ήδη ο ύπνος έχει αρχίσει να διαταράσσεται και η μέρα μου συνοδεύεται από νευρικότητα και άγχος. Προσπαθώ να το δουλέψω μέσα από την ψυχοθεραπεία αλλά το άγχος κυριαρχεί.
Ένα από τα θέματα που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι η παρουσίαση θα γίνει σε άλλη πόλη. Αυτό προϋποθέτει ταξίδι από την προηγούμενη μέρα. Φρόντισα βέβαια να κλείσω αεροπορικό εισιτήριο ώστε να μειώσω την αγωνία που ενδεχομένως να δημιουργούνταν κατά το πολύωρο ταξίδι.
Ένα δεύτερο θέμα είναι το γεγονός ότι παρουσιάζω δεύτερος και η αναμονή πάντα ενισχύει το άγχος μου. Πάντως το θετικό της υπόθεσης είναι ότι θα είμαι δεύτερος και όχι δέκατος πέμπτος :) :)
Το σίγουρο είναι ότι θα είμαι εκεί για να παλέψω... όμως το σκέφτομαι σχεδόν όλη τη μέρα... ψάχνω τρόπους να αποφορτιστώ, να το βγάλω από μέσα μου...
gus αμα εχεις τοσο αγχος παρε ενα αγχολυτικο χαπακι θα σε ηρεμησει ή πιες κανενα ποτηρι κρασι.Το χω δοκιμασει και πιανει.Επισης μπορεις να παρεις βαλεριανα που ναι και φυτικο αγχολυτικο
\"Η επόμενη δοκιμασία\".Quote:
Originally posted by gus1973
Είχα αναφερθεί σε προηγούμενο μου post στο άγχος μου λόγο συμμετοχής σε βάπτιση. Τελικά τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα απ\' ότι τα περίμενα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας κατάφερα να... οργανώσω στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης :). Άγχος υπήρχε... αρκετό θα έλεγα... αλλά ξεπεράστηκε εύκολα. Όλα τα λεφτά η ανακούφιση μετά το πέρας της τελετής που συνοδεύτηκε με μερικά ποτήρια μπύρας :)
Η επόμενη δοκιμασία είναι η \"επίσημη παράσταση\", το \"ντέρμπυ\" θα έλεγα (μέχρι το επόμενο φυσικά). Το παραπάνω ήταν κάτι σαν προπόνηση. Σε ένα μήνα από τώρα καλούμαι να παρουσιάσω εργασία μπροστά σε πολλά άτομα (υποθέτω). Αν και πιστεύω ότι θα τα πάω καλά, ότι θα είμαι άψογα προετοιμασμένος, τα πόδια μου έχουν αρχίσει να κόβονται στη σκέψη της περίπτωσης και μόνο.
Ήδη ο ύπνος έχει αρχίσει να διαταράσσεται και η μέρα μου συνοδεύεται από νευρικότητα και άγχος. Προσπαθώ να το δουλέψω μέσα από την ψυχοθεραπεία αλλά το άγχος κυριαρχεί.
Ένα από τα θέματα που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι η παρουσίαση θα γίνει σε άλλη πόλη. Αυτό προϋποθέτει ταξίδι από την προηγούμενη μέρα. Φρόντισα βέβαια να κλείσω αεροπορικό εισιτήριο ώστε να μειώσω την αγωνία που ενδεχομένως να δημιουργούνταν κατά το πολύωρο ταξίδι.
Ένα δεύτερο θέμα είναι το γεγονός ότι παρουσιάζω δεύτερος και η αναμονή πάντα ενισχύει το άγχος μου. Πάντως το θετικό της υπόθεσης είναι ότι θα είμαι δεύτερος και όχι δέκατος πέμπτος :) :)
Το σίγουρο είναι ότι θα είμαι εκεί για να παλέψω... όμως το σκέφτομαι σχεδόν όλη τη μέρα... ψάχνω τρόπους να αποφορτιστώ, να το βγάλω από μέσα μου...
Στέκομαι στις λέξεις που χρησιμοποιείς.
Μου είναι γνώριμες.
Κι εγώ βίωνα μια παρουσίαση σε κοινωνικό γεγονός ( γάμο) ή παρουσίαση σε άλλα άτομα, σαν τη μέγιστη έκθεση και φυσικά, σαν μια δοκιμασία.
Οταν βρισκόμουν υπο το αλλότριο βλέμμα,
αυτό το βλέμμα ασκούσε τεράστια επιρροή πάνω μου και έχανα τα αυγά και τα πασχάλια.
Εκείνη τη στιγμή, μεταμορφωνόμουν σε ένα μικρό, αδύναμο, φοβισμένο παιδί που έτρεμε, πώς θα φανεί, πώς θα ακουστεί, πώς θα κριθεί.
Μάλιστα είχα ονομάσει αυτήν την διαδικασία σαν \"ανάδυση στην επιφάνεια κομματιών κατακερματισμένης παιδικότητας\".
Αγαπητέ φίλε, νομίζω οτι αυτό που προσωπικά με βοήθησε, πέρα απο την συνεχή έκθεση, με όλον τον αγώνα που αυτό συνεπάγεται, ήταν
α. το να δουλέψω τα συναισθηματικά κατάλλοιπα παιδικότητας, τις αντιλήψεις που παγιώθηκαν πάνω σε αυτά, το να μεγαλώσω το παιδί μέσα μου και να νιώσω συνοχή μαζί του αντί κατακερματισμό.
β. Το να ενισχύσω την όλη αυτογνωσία και αυτοπεποίθησή μου, πράγμα που με έκανε να εξαρτώμαι λιγότερο απο καθρέπτες, δηλαδή απο την εικόνα που σχηματίζουν οι άλλοι για εμένα.
Σου εύχομαι ηρεμία, ψυχραιμία, ενασχόληση με άλλα πράγματα για να αποσπάς το μυαλό σου μέχρι τότε και τέλος, να λες οτι, θα τα καταφέρεις, τα πρώτα λεπτά είναι παντα τα δύσκολα.
Μετά θα απορροφηθείς κι εσύ ο ίδιος απο τα λόγια σου και θα το υποστηρίξεις μια χαρά.
Α! Και μην σκας για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι εκείνη την ώρα, γιατί οι υποθέσεις που μάλλον θα κάνεις είναι πιότερο προιον του φόβου σου παρά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Velout ήδη ψάχνω κάποιες «τεχνικές» οι οποίες ενδέχεται να με βοηθήσουν τόσο την παραμονή αλλά κυρίως τις τελευταίες στιγμές πριν την έκθεση. Από βαλεριάνα άλλο τίποτα. Έχω αδειάσει αρκετά κουτιά έως τώρα και συνεχίζω ακάθεκτος. Εννοείται ότι θα έχω μαζί μου προμήθειες. Όσον αφορά το αγχολυτικό δεν ξέρω αν θα το χρειαστώ. Δεν ξέρω αν σκέφτομαι σωστά, αλλά δεν θα ήθελα να συνδυάσω την επιτυχή κατάληξη της παρουσίασης με ένα χάπι. Έχω την εντύπωση ότι θα είναι καλύτερο για την αυτοπεποίθηση μου αν καταφέρω να φέρω εις πέρας τη «δοκιμασία» χωρίς φαρμακευτική υποστήριξη…
Όπως τα λες weird… νιώθω σαν «ένα μικρό αδύναμο, φοβισμένο παιδί που τρέμει πως θα φανεί, πως θα ακουστεί, πως θα κριθεί». Δυστυχώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω αποφύγει την έκθεση σε παρόμοιες καταστάσεις (παρουσιάσεις κυρίως) αν και μου δόθηκε η ευκαιρία. Μπορώ να πω ότι «την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια».
Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι αυτό που λες περί κατακερματισμού της παιδικότητας και προσπάθειας για συνοχής αυτής. Η ενίσχυση της αυτογνωσίας, της διαλυμένης αυτοπεποίθησης μου, η εξερεύνηση και ο ανασχηματισμός των παγιωμένων αντιλήψεων αποτελούν το κλειδί, την ουσία. Συγχρόνως, αποτελούν θέματα που θέλουν χρόνο και προσπάθεια. Είμαι ένα χρόνο στην ψυχοθεραπεία και ήδη νιώθω ευεργετημένος από τη διαδικασία και ευγνώμων απέναντι στους ανθρώπους που με έπεισαν να ακολουθήσω αυτόν τον ενδιαφέρον δρόμο. Αν και οι αλλαγές έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους η μειωμένη αυτοπεποίθηση μου και η ανάγκη για αποδοχή αποτελούν θέματα πάνω στα οποία πρέπει να δουλέψω ακόμη περισσότερο.
Προσπαθώ όπως μου λες να μην το σκέφτομαι αλλά μάταια (τουλάχιστον έως τώρα). Νιώθω τρόμο και άγχος. Το θετικό είναι μέσα σε όλα τα άλλα οραματίζομαι και τα λεπτά που θα ακολουθήσουν τις πρώτες δύσκολες στιγμές. Βλέπω τον εαυτό μου να έχει καταφέρει να περάσει τα πρώτα δύσκολα λεπτά και να έχει ροή στην ομιλία του υποστηρίζοντας τη θέση του…
Δεν ξέρω… μακάρι να πάνε όλα καλά. Μακάρι να πάψει να με απασχολεί, να ηρεμήσω και να ασχοληθώ μετά από ένα μήνα όταν θα φτάσει η στιγμή…
Οταν εχεις να κανεις κατι που προκαλει αγχος ειναι πολυ δυσκολο εως αδυνατο να μην το σκεφτεσαι - το λεω απο την εμπειρια μου. Η αναμονη ειναι χειροτερη και απο το γεγονος που εχεις να κανεις. Σε τσακιζει πολλες φορες.
η αναμονη τωρα που το σκεφτομαι τα μεγενθυνει ολα!εχεις αγχος,λαχταρα..η αναμονη για τις διακοπες σου δινει τοση χαρα,εγω(πριν τις κρισεις) πιο πολυ απολαμβανα την αναμονη για τις διακοπες παρα αυτες.την τριτη παλι εχω ενα ραντεβου με μια πολυ σπουδαι γυναικα, μια βδομαδα τωρα λοιπον δεν εχω αφησει νυχι για νυχι..σκεφτομαι οτι θα παω εκει και θα σωριαστω κατω αναισθητη...τι ειναι αυτο που κανει την αναμονη τοσο ιδιαιτερη?μηπως το αγνωστο?μηπως το οτι εχουμε ξεχασει να ζουμε το παρον μας?
Quote:
Originally posted by gus1973
Velout ήδη ψάχνω κάποιες «τεχνικές» οι οποίες ενδέχεται να με βοηθήσουν τόσο την παραμονή αλλά κυρίως τις τελευταίες στιγμές πριν την έκθεση. Από βαλεριάνα άλλο τίποτα. Έχω αδειάσει αρκετά κουτιά έως τώρα και συνεχίζω ακάθεκτος. Εννοείται ότι θα έχω μαζί μου προμήθειες. Όσον αφορά το αγχολυτικό δεν ξέρω αν θα το χρειαστώ. Δεν ξέρω αν σκέφτομαι σωστά, αλλά δεν θα ήθελα να συνδυάσω την επιτυχή κατάληξη της παρουσίασης με ένα χάπι. Έχω την εντύπωση ότι θα είναι καλύτερο για την αυτοπεποίθηση μου αν καταφέρω να φέρω εις πέρας τη «δοκιμασία» χωρίς φαρμακευτική υποστήριξη…
Όπως τα λες weird… νιώθω σαν «ένα μικρό αδύναμο, φοβισμένο παιδί που τρέμει πως θα φανεί, πως θα ακουστεί, πως θα κριθεί». Δυστυχώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω αποφύγει την έκθεση σε παρόμοιες καταστάσεις (παρουσιάσεις κυρίως) αν και μου δόθηκε η ευκαιρία. Μπορώ να πω ότι «την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια».
Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι αυτό που λες περί κατακερματισμού της παιδικότητας και προσπάθειας για συνοχής αυτής. Η ενίσχυση της αυτογνωσίας, της διαλυμένης αυτοπεποίθησης μου, η εξερεύνηση και ο ανασχηματισμός των παγιωμένων αντιλήψεων αποτελούν το κλειδί, την ουσία. Συγχρόνως, αποτελούν θέματα που θέλουν χρόνο και προσπάθεια. Είμαι ένα χρόνο στην ψυχοθεραπεία και ήδη νιώθω ευεργετημένος από τη διαδικασία και ευγνώμων απέναντι στους ανθρώπους που με έπεισαν να ακολουθήσω αυτόν τον ενδιαφέρον δρόμο. Αν και οι αλλαγές έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους η μειωμένη αυτοπεποίθηση μου και η ανάγκη για αποδοχή αποτελούν θέματα πάνω στα οποία πρέπει να δουλέψω ακόμη περισσότερο.
Προσπαθώ όπως μου λες να μην το σκέφτομαι αλλά μάταια (τουλάχιστον έως τώρα). Νιώθω τρόμο και άγχος. Το θετικό είναι μέσα σε όλα τα άλλα οραματίζομαι και τα λεπτά που θα ακολουθήσουν τις πρώτες δύσκολες στιγμές. Βλέπω τον εαυτό μου να έχει καταφέρει να περάσει τα πρώτα δύσκολα λεπτά και να έχει ροή στην ομιλία του υποστηρίζοντας τη θέση του…
Δεν ξέρω… μακάρι να πάνε όλα καλά. Μακάρι να πάψει να με απασχολεί, να ηρεμήσω και να ασχοληθώ μετά από ένα μήνα όταν θα φτάσει η στιγμή…
Gus,
χαίρομαι πολύ γιατί ακούω έναν άνθρωπο αρκετά δουλεμένο.
Ξέρεις, μια μέρα, έφτασε για μένα η στιγμή που, χωρίς να με τεστάρω, ήξερα πια οτι το ειχα αφήσει πίσω μου! Και ξαναλέω, χωρίς να με τεστάρω....
ήταν απίστευτο μα η φοβία μου ήταν πια... περιττή!
Όλα αυτά μετά απο χρόνια σκληρής δουλειάς.
Μέχρι τότε, απλά ακολουθούσα τον κανόνα της έκθεσης.
Δύσκολο αλλά βοηθητικό το να εκτίθεσαι.
Προσπάθησε να οραματίζεσαι θετικά εκείνη τη στιγμή.
Δηλ, συρρίκνωσε το αγχωτικό σκέλος ( πρώτα λεπτά) και εστίαζε στο θετικό σκέλος ( ανταπεξέρχεσαι δίχως πρόβλημα εν συνεχεία).
Κι όλα θα πάνε καλά!
υγ. τεχνικες αναπνοής, μυοχαλαρωτικό μασαζ όλη αυτή την περίοδο, πολύ σωστή διατροφή ( φρόντισε να προσλαμβάνεις μαγνήσιο και σύπμλεγμα των βιταμινών β!) θα σε βοηθήσουν στην αυτορύθμιση του άγχους σου.
Και τις βαλεριάνες με μέτρο ε?
Κάθε δυο μήνες, κάνε διακοπή.
Καλή επιτυχία με όλα αυτά :)
Η εκθεση ομως ειναι πολυ επιπονη ωρες ωρες και δεν αντεχεται.... Τι κανουμε σε αυτες τις περιπτώσεις?
Προσωπικά, πιεζόμουν μέχρι αηδίας.Quote:
Originally posted by Winston_man
Η εκθεση ομως ειναι πολυ επιπονη ωρες ωρες και δεν αντεχεται.... Τι κανουμε σε αυτες τις περιπτώσεις?
Δεν υπήρχε δεν μπορώ μόνο δεν θέλω.
Winston man όντως είναι δύσκολο να μην σκέφτομαι και να μην προσμένω (!) το άγχος μου. Η αναμονή δε είναι αυτό που σκέφτομαι περισσότερο και από τη στιγμή της έκθεσης. Κατά την έκθεση είμαι στο χορό και θα χορέψω. Όπως και η weird έτσι και εγώ πιέζομαι και θα το καταφέρω αλλά η αναμονή;
Όσον αφορά εμένα melene ένα από τα πράγματα που πρέπει να δουλέψω είναι το να «ζω το παρόν». Έχω μια ξεχωριστή ικανότητα : ) στο να φτιάχνω σενάρια και να αναμασώ το τι μπορεί να συμβεί, το πώς θα είμαι και το πώς θα ανταπεξέλθω, αλλά κυρίως πως θα δουν οι άλλοι την όλη μου παρουσία (ανάγκη για αποδοχή ; ) . Ο φόβος για το άγνωστο με συνοδεύει εδώ και πάρα πολλά χρόνια …
Να σκεφτείς ότι θέλω να μάθω ακόμη και τη διαρρύθμιση του χώρου στον οποίο θα γίνει η παρουσίαση. Πως θα είναι, που θα στέκομαι, πόσα άτομα χωρά και πόσα είναι πιθανόν να είναι εκεί... : ) . Ήδη έχω αρχίσει τηλεφωνήματα σε άτομα που έχουν κάνει ήδη την παρουσίαση τους : )
Καλησπερα
Η βαλεριανα κανει τιποτα για το αγχος? Η καποιο αλλο φυτικο προιον?
παιδια η αποψη μου ειναι η εξης
η κοινωνικη φοβια η οπως αλλιως λεγεται οπως μου εχουν πει γιατροι και καθηγητες , φερνει καταθλιψη η και η καταθλιψη φερνει κοινωνικη φοβια...μια καθηγητρια μου ειπε δεν ξερουμε απο τι προερχεται...εννοει την οργανικη αιτια...ειναι σαν την πιεση....
εγω παλια ελεγα θα σκεφτω ετσι και θα την νικησω...αν πηγαινα καλυτερα χαιρομουν αν πηγαινα χειροτερα γινομουν χαλια...θα βγω εξω και θα προσπαθησω....
ολη αυτη η διαδικασια συντηρουσε τον κυκλο του ψυχαναγκασμου..και το μονο που εκανε ηταν να με κανει χειροτερα ενωνομιζα οτι με κανει καλυτερα.οταν απο τους ελαχιστους που κανουν ψυχοθεραπεια σωστη στην ελλαδα μου ειπε οτι δεν ειναι βλακεια αυτα που σκεφτεσαι ουτε εισαι αδυναμος...δεν τον πιστεψα...οταν ομως μου εξηγησε οτι ειναι μια τρελλη συνηθεια,να ψαχνω να βρω τι ειναι και να φοβαμαι, και να ψαχνω κτλπ...το καταλαβα.
ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΣ ΤΟ. ΔΥΣΤΗΧΩΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ.
ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΤΗΝ TV ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟ ΑΝ ΕΙΧΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΓΧΟΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΟΣ και τρελλη συνηθεια, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΙΧΕ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΕΣΑΣ ΜΕ ΕΜΑΣ ΚΤΛΠ.
ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ.....ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ ΟΜΩΣ....
ΑΥΤΟΣ ΣΤΗΝ TV ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ?
ΤΟ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΕΙ....ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΕΙ ΤΡΟΜΟΣ....ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΝΑ ΟΤΥ ΦΥΓΕΙ...
Ο ΙΔΙΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΠΩΔΥΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΘΕΙ.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑ 1 ΛΕΠΤΟ....ΕΝΩ ΟΣΟΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ?
Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ.....
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΩΕΙ ΤΗ ΖΩΗΗ ΚΑΙ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΤΡΩΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ.ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΤΕ...ΣΕ ΟΛΟΥΣ....ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΑΚΡΗ.ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ.
ΕΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΟ ΜΕ ΕΣΩΣΕ....
ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩ......
ΟΤΑΝ ΠΙΝΕΙΣ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΟ ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ...ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΑΝΕΙ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΑΠΛΑ...ΤΥΡΑΝΙΕΣΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...
ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ...ειναι αγχος.
ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΛΑΚΩΘΕΙΤΕ ΣΤΑ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΑ
ΝΑ ΠΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΤΕ...ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ.
ΜΗΝ ΒΑΖΕΤΕ ΣΚΟΠΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ....ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ...
ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΟΜΩΣ....ΓΙΝΕΤΑΙ :)
ΔΕΝ ΛΕΩ..ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΑΛΛΩΝ....ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ...ΕΙΔΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ...ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ...ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ? ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΕΤΕ?
Η ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΒΡΗΚΑΤΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ?
ΕΓΩ ΤΡΕΛΕΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΒΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ...
ΜΕΤΑ ΑΦΟΥ ΞΕΣΥΝΗΘΙΣΑ , ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ ΣΚΕΤΟΜΟΥΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ, ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΝΟΤΑΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΕΣΥΝΗΘΙΣΩ...ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΚΑΛΑ..ΜΕΤΑ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Α ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΓΩΝΙΩΝ...ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΟΙΟς ΕΦΤΑΙΓΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ.....ΑΝ ΟΜΩς ΔΕΝ ΞΕΣΥΝΗΘΙΣΕΤΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ..
ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ...ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ.ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΙ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ...ΑΝΑΒΑΛΕΤΕ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΠΙΕΙΤΕ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΟ..ΒΓΕΙΤΕ...ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ....ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΙ....
σας μιλαει καποιος που δεν εβγαινε απο το σπιτι και τωρα δεν μενει καθολου σπιτι.
ΞΕΧΑΣΤΗΚΕΣ.....Η ΛΥΣΗ.ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ.Quote:
Originally posted by Absolut
Quote:
Originally posted by Vassilis13
Hello σε ολους! Καταρχας θα ηθελα να ζητησω απο μερικους αν γινεται να μην αναφερουν οτι εχουν κοινωνικη φοβια αν οντως δεν εχουν ( τουλαχιστον οπως συμπερενεται απο τα λεγομενα τους π.χ. Absolut, katatonia ) γιατι προκαλουν συγχηση σε αυτον που το εχει και ζηταει μια βοηθεια. Ας πουν την αποψη τους για το θεμα χωρις να υοθετουν την φοβικη παθηση, η χωρις να βαζουν ταμπελα στην φοβια τους αν δεν γνωριζουν ακριβως.
Φίλε ομολογώ ότι δεν κατάλαβα έτσι όπως το γράφεις αν αναφέρεσαι σε μένα ότι ΔΕΝ έχω κοινωνική φοβία , αλλά αν το νομίζεις έτσι κάνεις λάθος.Στο σχολείο περνούσα μαρτυρικά γιατί όλη την ώρα ένιωθα άγχος για τη στιγμή που θα έπρεπε να μιλήσω στο μάθημα.Όταν τελικά οι καθηγητές μου έδιναν το λόγο ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγει , την καρδιά μου να χτυπά , το στόμα μου να ξεραίνεται και γενικά μια ακαθόριστη πίεση που με εμπόδιζε να μιλήσω.Η σκέψη ότι θα ακουστεί η φωνή μου με γέμιζε άγχος.Όλες οι ώρες περνούσαν έτσι ενώ κατά τα άλλα δε μιλούσα ποτέ με αποτέλεσμα να χάσω όλα τα πολύ σημαντικά στάδια κοινωνικοποίησης κατά την εφηβεία.Και όλη αυτή η κατάσταση διαμορφώθηκε έτσι μέσα σε δυο τρεις μήνες , ενώ στο δημοτικό μου άρεσε να συμμετέχω στο μάθημα ! Κι ενώ λοιπόν στην αρχή κώλωνα να μιλήσω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες , μετά τα 18 σιγά σιγά αυτό περιορίστηκε με τον καιρό σε συγκεκριμένες καταστάσεις.Γι\'αυτό πιστεύω ειλικρινά ότι η φοβία αυτή μπορεί ως ένα βαθμό να ξεπεραστεί.Πώς τα κατάφερα ; Τότε δεν πήγαινα σε ψυχολόγο , αλλά στο Πανεπιστήμιο άρχισα σιγά σιγά να μιλάω στο τετ α τετ με άτομα , μετά βρέθηκα σε κάποιες παρέες με \"καλό κλίμα\" και γενικά άρχισα να κυκλοφορώ μόνος μου έξω.Υπήρξε σημαντική βελτίωση , το πώς ακριβώς έγινε δεν το ξέρω , αλλά έγινε.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΑΔΙΟ.....ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ....
ΓΙΑΤΡΟΣ- ΔΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΠΑΚΙ...ΤΟ ΑΦΗΝΩ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ.ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ.....
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΥΜΟΜΟΥΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΠΑΚΙ.ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΚΑΝΑ 6-7 ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΟ.ΟΧΙ ΟΜΩς ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ.
η αποψη μου ειναι εντελως αντιθετη.Quote:
Originally posted by weird
Θεραπεύεται, όπως όλες οι ψυχικές παθήσεις.Quote:
Originally posted by TauKapa
Καλησπέρα.
Ειμαι 24 ετών.
Πάνε 9 χρόνια από τότε που άρχισαν να με ταλαιπωρούν τα ψυχοσωματικά και να διαλύουν βήμα βήμα τη ζωή μου.
Δεν μπορώ να κάτσω σε ένα τραπέζι με έναν άνθρωπο, να μπω σε ένα λεωφορείο, να πάω σε μια υπηρεσία, να πάω να πιω ένα ποτό, να παρουσιάσω μια εργασία στη σχολή μου, να πω δυο κουβέντες με κάποιον χωρίς να αρχίσω να ιδρώνω, να αισθάνομαι ότι πνίγομαι, και να με πέρνει η μπάλα να γίνεται κρίση πανικού με αποπροσανατολισμό, ταχυκαρδία, αίσθηση χαμού, αίσθηση θανάτου.
Φοβάμαι τους άλλους που με κοιτάνε, φοβάμαι τη γνώμη του συνομιλητή μου για μένα, φοβάμαι συνεχώς μην κάνω κάποια γκάφα και οι άλλοι γελάνε.
Έκανα 5 χρόνια γνωσιακή ψυχοθεραπεία, που με βοήθησε να καταλάβω το πρόβλημα (τη γενεσιουργο του αιτία) αλλά όχι να το λύσω (να το αποβάλλω από το υποσυνείδητό μου).
Περασα πολλές περιόδους με κατάθλιψη όπως και τώρα που γράφω.
Πέρνω effexor 75ari, 100mg zoloft, 100 mg topamac, 60 mg centrac ηρεμιστικό και 15mg zyprexa, ημερησίως.
Ενα ωραιότατο κοκταίηλ και πάλι τίποτα δεν γίνεται.
Όλα έχουν πάει πίσω. Η ζωή μου έχει πάει πίσω. Ζηλεύω τους άλλους που έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν. Εγώ είμαι έξι χρόνια στη σχολή μου που απαιτεί παρουσίαση εργασιών, και πάντα κολώνω. Όταν αποφασίζω να προχωρήσω όλος ο οργανισμός μου καταρέει, και τα λίγα μαθήματα που κατάφερα να κάνω παρουσίαση (μιλάμε για υπόθεση του ενός άντε δύο λεπτών) γύρισα σπίτι κατάκοπος και είμουν λες και έσκαβα.
Για να μην σας κουράζω.
Υπάρχει λύση για την κοινωνική φοβία? Θεραπεύεται? Εγώ πια έχω φτάσει στα όρια μου. Περνούν τα χρόνια χωρίς να ευχαριστιέμαι τίποτα, και τρέμω αυτά που θα ακολουθήσουν.
Εχω βρεθεί στην κατάσταση που περιγράφεις και σε χειρότερη τολμώ να πω, ωστόσο με 4 χρονη ψυχοθεραπεία, πλέον, δεν το πιστεύω οτι κάποτε είχα κοινωνική φοβία.
Πρέπει με έναν ειδικό να βρείτε την ρίζα του κακού και να το ξεριζώσετε.
Και φυσικά, να θέλεις.
Αν θέλεις, όλα γίνονται. Καλή τύχη σου εύχομαι !
φιλε μου βρηκες την αιτια.5 χρονια προσπαθησες.
εγω1 χρονο προσπαθησα και δεν την βρηκα...ευτυχως....
αντι για καλυτερα εγινα χειροτερα.
μετα αρχισα να ξεχναω...να ασχολουμε με αλλα πραγματα εκτος απο τον εαυτο μου και το μυαλο μου.....
αρχισα να εχω ενδιαφεροντα......περασε καιρος και ενιωθα καλυτερα..σιγα σιγα ξεθολωσα και πραγματα που τα ειχα ακουσει 3-4 φορες τα καταλαβα....ενα χρονο προσπαθουσα και δεν τα καταλαβαινα...
οταν τα καταλαβα λεω...αααααα αυτο ειναι.....και ενιωσα ωραια.
ομως αυτο που με εκανε καλα δεν ηταν το οτι βρηκα την αιτια...αλλα το οτι ξεχαστηκα και προσπαθουσα ολο και λιγοτερο να την βρω.
με λιγα λογια ημουν στον κυκλο και εκανα κυκλους.
θεωρουσα πως αυτος ειναι ο τροπος να βρω την ακρη να κανω κυκλους.οταν ξεχαστηκα αρχισα να μην θυμαμαι την διαδρομη και να ξεφευγω απο τον κυκλο. ο μονος τροπος για να γινει αυτο ηταν να μην τον θυμαμαι.....να μην θυμαμαι τον δρομο....
οταν σου χαλασει η tv την πας και στην φτιαχνουν.
τι σε νοιαζει? πως την εφτιαξε? τι ηταν αυτο που εφταιγε?
ωραια κατσε μονος σου και ψαξε να βρεις τι εχει.μπες στο ιντερνετ και ψαξε...ψαξε...ενα μηνα..δυο μηνες..τρεις...τεσσερις...χαλ ασε τη μιση σου μερα εκει...ολο το σαββατοκυριακο....μετα απο 6 μηνες βρισκεις οτι το προβλημα ηταν σε μια αντισταση.οπα λες..να το... το βρηκαμε.
φταιει η αντισταση.χμμμμ εχεις δυο επιλογες
1) λες γιατι χαλασε? μηπως εφταιγα εγω? μηπως εκανα κατι λαθος στη χρηση? να παω να παρω μια καινουρια να την αντικαταστησω? η να ψαξω ποια μπορει να ειναι η πιθανη αιτια που καηκε? ετσι ωστε να ξερω την επομενη φορα?
καθομαι και ψαχνω διαβαζω βιβλια στο ιντερνετ..χαμος τρωω ενα χρονο και βρισκω διαφορες πιθανες αιτιες...χμμ
τωρα? τι κανω? ποια απο ολες ειναι?για να πιασω την πρωτη....ναι αλλα οι αλλοι λενε τη δευτερη....σε αλλους ομως δεν καηκε....
αποτελεσμα...κανω διατριβη πανω στην αντισταση και στισ πιθανες αιτιες...
τρωω χρονια απο τη ζωη μου για μια κολοαντισταση του κολου που κανει ενα λεπτο.μαθαινω μαθαινω και τελικα ουτε τηλεοραση βλεπω και τρωω τη ζωη μου ψαχνοντας...
και λεω..γιατι ρε γαμωτο δεν εχω τηλεοραση?γιατι δεν ζω πια?περναω χαλια?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
γιατι εχω χαθει μεσα σε ενα μηχανισμο που μπηκα απο την αρχη ,που χαλασε, μεσα σε ενα (ψυχαναγκασμο_..και ο μονος τροπος να σταματησει ειναι να κανω αλλα πραγματα....να τρεχ ολη μερα στους δρομουν να την ξεχασω...αλλα δεν γινεται δεν μπορω πρεπει να ψαξω εχω συνηθισει...και ψαχνω και ψαχνω......
ΠΑΡΕΛΘΟΝ
--------------------------------------------------------------------------
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1)Η ΕΡΩΤΗΣΗ -->γιατι χαλασε τηλεοραση?
(ειναι η αιτια (ΕΡΩΤΗΣΗ )που χαλασα τη ζωη μου)
Β_Η ΕΡΩΤΗΣΗ----->ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΑΓΧΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΟΣΜΟ?ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ?
(ειναι η αιτια ( ΕΡΩΤΗΣΗ )που χαλασα τη ζωη μου)
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
1) ΓΙΑΤΙ ΧΑΛΑΝΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ?ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...ΑΠΟ ΟΤΙ ΒΛΕΠΩ ΓΥΡΩ
Β)ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ...
ΤΑ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΧΟΣ.ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΤΑΙ...ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ...ΟΤΑΝ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Η ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΕΧΩ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΟΥΣ...Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΕΚΡΙΝΕΙ ΟΥΣΙΕΣ.....
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΠΩς ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ..ΣΕ ΟΛΟΥΣ...ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ....ΓΙΑ ΡΩΤΑ...ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΣ
------------------------------------------------------
ΠΑΡΟΝ
ΕΡΩΤΗΣΗ
1)ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΩ ΧΑΛΙΑ?
ΓΙΑΤΙ ΨΑΧΝΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ...-...ΤΑ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΧΟΣ. ΑΠΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ Ο ΕΓΚΕΑΦΑΛΟΣ...ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΡΩΤΑΕΙ...ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...ΠΕΦΤΩ ΣΕ ΚΥΚΛΟΥΣ.
ΑΡΧΙΣΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ....ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ..ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟς ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ...ΦΙΛΕ...Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ...ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΤΕ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΦΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ....ΘΑ ΕΒΛΕΠΑ ΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.....ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΑΓΧΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ.
ΤΩΡΑ ΟΜΩς ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝ.....ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝΑ ΠΛΑ ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ...ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ....ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ...ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΘΙΣΜΟΣ...ΠΩς ΒΟΗΘΑΩ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ???ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ.ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΛΥΣΩ....
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΥΤΑ ΑΥΤΟ ΚΑΝΩ....ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΩ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ....ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΕΤΣΙ...
ΤΑ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΛΥΣΕΙ.Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, ΣΥΝΗΘΕΙΑ!!!
2)ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ??
ΦΤΑΙΕΙ ΟΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΝΑ ΨΑΧΝΩ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΥΚΛΟΥΣ.ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ....
ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟΣ....ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ....ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ.
3)ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ?
(ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ)
ΑΠ: MIA ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ 1 ΛΕΠΤΟ.
(ΑΝΘΡΩΠΟΣ)
ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
--------------------------------------------------------------
ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΗΚΕ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ?/ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΑΣΕ Η ΣΚΕΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ?
ΑΠ: ΣΥΜΝΑΙΝΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ...
ΑΠ: ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ....
ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΕΛΙΩΣΩ.....ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΣΕΛΙΔΑ....ΜΠΗΚΑ ΣΕ ΦΑΥΛΟ ΚΥΚΛΟ ΚΑΙ ΤΡΕΦΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ....
---------------------------------------------------------------------------
ΤΙ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ???ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΓΑΜΗΘΕΙ Η ΖΩΗ..ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ? ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ? Η ΤΙ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ?
ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
για μια κολο αντισταση (ενα τυχαιο γεγονος, η μαλακες γονεις...η δεν ξερω τι ) , φοβηθηκα....
τελικα κατεληξα να εθιστω σε αυτη τη συνηθεια να ψαχνω συνεχεια...τι φταιει πιος φταιει...και να νιωθω χαλια...
μετα λοιπον απο 10 χρονια <<ψυχοθεραπειας>> βρισκετΕ οτι:
1) για το κακο που σας συμβαινει εφταιγε οτι χαλασε μια αντισταση που αξιζε ενα λεπτο
2)ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΧΩΣΕ.
ωραια να την η αιτια.
ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ..ΟΜΩΣ...
ΜΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΣΗΝΥΘΕΙΑ ΝΑ ΨΑΧΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ..... ΠΩΣ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΥΤΗ?
ΚΑΤΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ? ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ?
ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ? ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΨΑΧΝΟΜΑΙ ΑΝ ΒΡΩ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ? ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΕΝΑ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΙ ΦΟΒΕΡΟ ΑΝ ΒΡΩ ΤΙ ΕΦΤΕΞΕ?
Η ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΟΣΟ.....ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΙΑ...ΕΙΜΑ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ....ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. ΓΙΑΤΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!!!
ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΚΑΤΕΨΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΩΞΩ.
ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΡΧΙΣΑ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ..
ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΚΟΨΩ ΕΧΕΙ......
ΤΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΗΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ? ΤΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ? ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΟΨΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ?
ΤΟ ΟΤΙ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΚΑΠΝΙΖΑΝ...ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ?
ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ?
ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....ΔΕΝ ΛΥΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΛΑΒΩ...
ΑΝ ΕΝΙΩΣΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΕΚΕΙ....ΑΛΛΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ.,......
ΚΟΨΕ ΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ....
ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....
ΤΡΕΧΩ ... ΔΟΥΛΕΥΩ....ΣΚΑΒΩ.....ΓΥΜΝΑΖΟΜ� �Ι...ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ....ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ ΑΛΛΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
XANOYΜΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ.
ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΡΕ.....ΕΚΑΝΕ Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ...Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΣΚΕΨΕΙΣ....ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ ΠΕΡΑΣΕ..
ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ,ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΟΤΑΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ... ΕΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΝΤΙΔΡΑ
ΕΧΕΙΣ ΕΘΙΣΤΕΙ..ΕΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΥΣΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΗΘΙΣΑΝ.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΤΙΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΝΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ...ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ....ΕΙΑΝΙ ΕΠΙΔΗ ΣΥΝΗΘΙΣΑΝ......
ΕΙΣΑΙ ΕΘΙΣΜΕΝΟΣ...
ΤΟ ΓΙΑΤΙ Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ.....ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ....
ΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ, ΚΑΙ ΣΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ...
ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ (ΠΡΕΣΕΧΤΕ ΠΑΙΔΙΑ...ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΚΑΝΟΥΝ ....ΕΜΕΝΑ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ) ΜΕ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΛΟΙΠΟΝ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟ...ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΙΚΗ ΦΟΒΙΑ ΕΙΤΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΕ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ....ΕΛΑ ΤΩΡΑ ...ΑΞΙΖΕΙΣ...ΚΤΛΠ... ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΠΕΘΑΝΑΝ!!!
ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ...
Η ΤΗΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ ΤΟ ΛΥΝΕΙΣ....(ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΟΜΙΖΩ) Η ΑΠΛΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑΝ ΦΟΒΕΡΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΝΑ ΣΟΥ ΜΕΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΦΟΥ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΣ.
ΟΙ ΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΑ ΙΣΑ ΤΟΥΣ.
ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ.....ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΟΒΙΑΣ.ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ....ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ...
ΚΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΥΝ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ...ΤΟ ΑΝ ΑΞΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ....ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
Badboy διάβασα το κείμενο σου και σε πολλά σημεία «συνάντησα» γνώριμες απόψεις…
Όπως έχω ήδη αναφέρει, αυτό το διάστημα περνώ μια από τις πιο δύσκολες στιγμές, όσον αφορά την κοινωνική φοβία και τα παρελκόμενα αυτής. Η αναμονή της παρουσίασης με έχει τσακίσει… τα ενοχλητικά συμπτώματα είναι στα φόρτε τους. Δεν κοιμάμαι όπως θα ήθελα, οι σκέψεις της στιγμής με βασανίζουν, νιώθω τα πόδια μου να κόβονται, το στόμα μου να στεγνώνει … παρόλα αυτά, για το μόνο που είμαι σίγουρος, είναι ότι θα είμαι εκεί και θα το παλέψω…
Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν η βασική μου επιδίωξη πια είναι να «εξαφανιστούν» τα οποιαδήποτε συμπτώματα.
Μέρα με τη μέρα διαπιστώνω ότι αυτό που θέλω πραγματικά είναι να μην με ενδιαφέρει… να μην με ενδιαφέρει αν αγχώνομαι μπροστά σε κόσμο, να μην με ενδιαφέρει αν θα τραυλίσω, να μην με ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για μένα… να πάψω να με κρίνω και να με δεχθώ με όλα όσα κακά μου καταλογίζω εδώ και χρόνια…
Δεν ξέρω αν είναι η σωστή προσέγγιση… απλά η διαίσθηση μου με οδηγεί προς τα εκεί…
Παιδια πως νιωθετε οταν εχετε κανονισει κατι κ τελευταια στιγμη γινονται αλλαγες που δν τις περιμενατε? Ειχαμε κανονισει με κατι κοπελες απο την σχολη να βγουμε σημερα, βασικα ειχαμε αρχισει να το κανονιζουμε πριν απο μια βδομαδα αλλα ολο κατι συνεβαινε κ ακυρωνοταν..Τελοσπαντων ειχαμε πει θα βγουμε οι τρεις μας..κ με παιρνει πριν απο λιγο η μια κοπελα κ μου λεει οτι αλλαξαν λιγο τα σχεδια κ θα ερθει επιπλεον ο αδερφος της κ κατι φιλοι του..Εμενα δν ειναι κ το καλυτερο μου να γνωριζω ξενους ειδικα οταν μου το λενε τελευταια στιγμη!!! Εσεις πως νιωθετε γι\'αυτο? (Η κοπελα ξερει για την κατασταση μου)
Εμ οχι ιδιαιτερα καλα για πολλους λογους.
α)Γιατι εχω ψηγματα κοινωνικης φοβιας και εγω...και δεν ειμαι ανετος αν δεν γνωριζω καποιον καθολου.
β)Αν ειχα κανονισει με κοπελλες δεν θα γουσταρα να βρεθουν και 10 ματσουλαραιοι στην παρεα...οχι τοσο λογω βλεψεων προς τις κοπελλες αλλα λογω του οτι ειναι διαφορετικα.
γ)Αν εχεις και βλεψεις προς τις κοπελλες τοτε ακομα χειροτερα...τι θελουν ολοι οι αλλοι?
Δεν μπορω φυσικα να ξερω τι εχει παιχτει.
Κηπ....η νταρκ είναι αγόρι ή κορίτσι?
Είναι ένα κομβικό θέμα αυτό.
Πάντως, νταρκ, αν είσαι κορίτσι, το πιο πιθανό σενάριο που παίζει, είναι πως κάποια απ τις δυο κοπέλες θέλει να βγει με κάποιον απ την αντροπαρέα που κάλεσε και σας κόλλησε εσάς και τους φίλους του γι αντιπερισπασμό.
Εγώ δε θα πήγαινα πάντως, γιατί θα προτιμούσα να ήταν ειλικρινείς μαζί μου.
Πάντα υποθετικά μιλάω, βέβαια.
Ζορίζομαι αφάνταστα με νέες γνωριμίες ή εξόδους όπου θα είμαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Προτιμώ να βγαίνω με άτομα τα οποία τα γνωρίζω αρκετά με αποτέλεσμα να χάνω ευκαιρίες για νέες γνωριμίες και γενικότερα για κοινωνικοποίηση.
Βέβαια έχω κάνει κάποια βήματα τα οποία πριν από χρόνια δεν μπορούσα ούτε να τα φανταστώ. Για παράδειγμα έχω βγει με άτομα που γνώρισα από forum... ξεπέρασα τον εαυτό μου :). Συστολή υπήρχε αλλά όταν η συζήτηση ήρθε στα θέματα που συζητούσαμε στο forum ξεπεράστηκε.
Άλλο θέμα είναι η προσπάθεια για διατήρηση αυτών των νέων γνωριμιών. Μεγάλο και επίπονο κεφάλαιο... έχω χάσει ευκαιρίες για καλές φιλίες από αυτή την αδεξιότητα μου.
gus για αυτο πολλες φορες και εγω νοιωθω πιο ανετα να μιλαω εδω, παρα να γνωριζω κοσμο και εξω..
Νοιωθω αδεξια ή οτι μπορει να υπαρχει πολυ αμηχανια. Ενω εδω μπορω να μιλαω πιο ελευθερα. Το \'εδω΄ οχι μονο στο φορουμ αλλα γενικα στο ιντερνετ.
Λίγοι είναι οι άνθρωποι που είναι πολύ άνετοι μέσα σε μια παρέα αγνώστων.
Οι περισσότεροι αισθάνονται μια αμηχανία, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο.
Η κοινωνική φοβία ξεπερνά αυτό το όριο.
Στην ουσία αυτός που πάσχει από κοινωνική φοβία τι φοβάται; Ότι θα καταρρεύσει η εικόνα του στα μάτια των άλλων. Γιατί; Γιατί δεν πιστεύει στον εαυτό του, τον νιώθει μειονεκτικά απέναντί στον άλλο, θέλει να είναι αρεστός, νορμάλ, άνετος, κουλ.
Όμως, αν τελικά δεν γίνω αρεστός στον εαυτό μου, ο φόβος αυτός θα εξακολουθεί να παίρνει τα ηνία...
Έπασχα κι εγώ. Τώρα υπάρχουν ψήγματα, σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως το να μιλήσω πχ σε μία συνεδρίαση στη δουλειά.
Νομίζω πως πρέπει να απεγλωβιστεί κανείς από την επιτακτική ανάγκη που νιώθει να φαίνεται τέλειος στα μάτια των άλλων, από την πεποίθηση ότι είτε θα είναι τέλειος ή άχρηστος, ότι δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο κι ότι ΄΄ολοι οι άλλοι είναι νορμάλ, τέλειοι, κουλ κι εκείνος μόνο πάσχει από αισθήματα κατωτερότητας...
Ας βρούμε τα θετικά μας στοιχεία... Ο καθένας μας έχει. Ας τα βρούμε, ας τα υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας. Και ας αγκαλιάσουμε τα αδύναμά μας σημεία. Ας τα αποδεχτούμε, ας τα αγκαλιάσουμε. Κι έπειτα, αν θέλουμε, με υπομονή ας τα μεταβάλλουμε.
Λοιπον παιδια καταρχην καλημερα
Κοριτσι ειμαι..Αποδειχθηκε οτι αδικα ανησυχουσα..Παρ\'ολο που υπηρχαν δυο ατομα που τα γνωρισα για πρωτη φορα κ ενας που τον ειχα γνωρισει αλλη μια φορα πιστευω οτι το να παω στην συναντηση ηταν η καλυτερη επιλογη μου μεχρι τωρα. Στην αρχη δεν μιλαγα σχεδον καθολου κ μου το λεγανε κ οι γνωστες μου αλλα αργοτερα ενιωσα πιο ανετα κ συμμετειχα κ εγω στην συζητηση..Εκανα κ το αλλο πρωτοφανές για μενα! Εμεινα 3 μερες στο σπιτι της μιας κοπελας και περασα παρα πολυ καλα..Να σημειωσω οτι τις κοπελες τις ξερω γυρω στους 6 μηνες απο την σχολη οποτε νταξει δεν ειμαστε κ τοσο φιλες ακομα..Τουλαχιστον για τα δικα μου στανταρ..Αυτα!
Δεν νομιζω να παιζει αυτο..Απλα η κοπελα ειναι αρκετα κοινωνικη, ξερει πολυ κοσμο κ την παιρνουν πολυ συχνα τηλεφωνο φιλοι κ γνωστοι της για να βγουν εξω κ μαλλον δν ηθελε να τους πει οχι..Quote:
Originally posted by Θεοφανία
Κηπ....η νταρκ είναι αγόρι ή κορίτσι?
Είναι ένα κομβικό θέμα αυτό.
Πάντως, νταρκ, αν είσαι κορίτσι, το πιο πιθανό σενάριο που παίζει, είναι πως κάποια απ τις δυο κοπέλες θέλει να βγει με κάποιον απ την αντροπαρέα που κάλεσε και σας κόλλησε εσάς και τους φίλους του γι αντιπερισπασμό.
Εγώ δε θα πήγαινα πάντως, γιατί θα προτιμούσα να ήταν ειλικρινείς μαζί μου.
Πάντα υποθετικά μιλάω, βέβαια.
Dark_Corner απ\' ότι διαβάζω τα πήγες περίφημα!
Άλλη μια επιβεβαίωση τη άποψης ότι ο φόβος για την αναμονή της στιγμής είναι πιο επώδυνος από την ίδια τη στιγμή.
Η ακριβής ημερομηνία της παρουσίασης μου δεν έχει ορισθεί ακόμη. Μπορεί να είναι σε δύο ή τρεις, τέσσερις εβδομάδες... σύντομα θα μάθω...
Μπορώ να πω ότι είμαι καλλίτερα απ\' ότι περίμενα. Τι περίμενα; Φαντασιωνόμουν όλη αυτή την περίοδο πλαισιωμένη από ένα μαύρο σκηνικό με άγχος, πονοκεφάλους, τρέμουλο των ποδιών και γενικότερα έντονα ψυχοσωματικά, όπου δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός του να... περιμένω... Να περιμένω το άγχος μου...
Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι... Υπάρχει αγωνία, υπάρχει ανησυχία αλλά το άγχος είναι πολύ λιγότερο σε σχέση με αντίστοιχες καταστάσεις του παρελθόντος. Μια σημαντική πρόοδος είναι μπορώ να φαντασιώνομαι εκείνη τη στιγμή χωρίς να νιώθω τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου...
Αξιοσημείωτο είναι ότι μαζί με το άγχος μετριάστηκε και ο θυμός. Το άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Ο θυμός... η γενεσιουργός αιτία πολλών καταστάσεων που βιώνω καθημερινά εδώ και πάρα πολλά χρόνια....
Γεια σας. Για οσους δεν το ξερουν προσφατα πηρα διπλωμα για μηχανακι και ετσι εκπληρωσα ενα στοχο που ειχα βαλει παλαιοτερα. Ετσι τωρα αποφασισα να βαλω νεο στοχο που ειναι να παρω το lower στα Αγγλικά αφου δεν το χω. Πήγα σε ενα φροντιστηριο κοντα στη γειτονια μου σχετικα και εκανα εγγραφη και σημερα ειναι μια συναντηση γνωριμιας με καθηγητες μαθητες. Θα ειμαστε καπου 10 ατομα με εμενα μαζι και ως συνηθως εχω αγχωθει αρκετα. Φοβαμαι μην με πιασει κριση μεσα στη ταξη οπως με ειχε πιασει πριν καπου 10 χρονια στο φροντιστηριο Αγγλικων και ειχα διεκοψει. Απο τη μια θελω να εκπληρωσω το στοχο μου αυτο αλλα απο την αλλη διερωταμαι αν μπορω?? Θα ειναι ενας μακρυς δυσκολος δρομος... :(