Ναι pause όντως το έχει τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου και ο συνθέτης είναι ο Απόστολος Μπουλασίκης!
Pause γράφεις υπέροχα ρε συ, είσαι μια αληθινή ποιήτρια! Μπράβο! Μου επιτρέπεις να αποθηκεύσω το ποίημα σου :Ρ
Printable View
Ναι pause όντως το έχει τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου και ο συνθέτης είναι ο Απόστολος Μπουλασίκης!
Pause γράφεις υπέροχα ρε συ, είσαι μια αληθινή ποιήτρια! Μπράβο! Μου επιτρέπεις να αποθηκεύσω το ποίημα σου :Ρ
Χαχαα ποιήτρια!!! Βαρύς ο τίτλος..
Χαίρομαι που σ αρεσε...
Αποθηκευσε το, άλλαξε το, βελτίωσε το δεν ξέρω ό,τι θες...
Βαλ του και καρδούλες για να αλαφρυνει το κλίμα του...
Χαχαα
Σ ευχαριστώ όπως και να χει, να σαι καλά
καλησπέρα pause, συγχαρητήρια, φαίνεσαι πένα με ταλέντο. Προσωπικά, έτσι όπως ρέουν οι λέξεις σου μπρος μου, μου δημιουργείται η αίσθηση πως θα είχε πολύ ενδιαφέρον η μελοποίησή τουςQuote:
Originally Posted by pause
Καλησπέρα Spi, είμαι πολύ χαρούμενη που σας άρεσε παιδιά.... Γράφω πού και πού αλλά είναι και θέμα τύχης να βγει κάτι με ειρμό κάποιες φορές....
Αυτό φαίνεται μου πέτυχε γι αυτό σας άρεσε...
Οσο για τη μελοποίηση... Χμμμμ... Ενδιαφέρουσα άποψη.... Αλλά είναι λίγο απαισιόδοξο το ποίημα.... Μακάρι να έγραφα πιο αισιόδοξα ποιήματα.... Τότε ίσως είχε νόημα η μελοποίηση... Ώστε να μένει κι αυτός που το ακούει με μια ευχάριστη αίσθηση...
Πάντως το θέμα για μένα δεν είναι να αισθάνομαι σαν φυλακισμενη και να προσπαθώ να ξεφύγω με την ποίηση...
Η ποίηση δεν είναι αυτοσκοπός...
Πιο πολύ είναι μια έκφραση των συναισθημάτων μας σε μια δεδομένη στιγμή...
Που μας δίνει προς στιγμήν την ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας...
Γιατί όταν εκφράζουμε κάτι και το αναγνωρίζουμε, αυτό αυτομάτως μας ανακουφίζει λιγο... Γιατί είναι σαν να ρίχνουμε λίγο φως σε μια σκοτεινη περιοχή του εαυτού μας όπως είναι τα συναισθήματά μας...
Θέλω να πω στόχος μας πρέπει να είναι να ζούμε ελεύθεροι όσο γίνεται...
Θα προτιμούσα να μην είχα αναγκη να γράφω ποιήματα και να ήμουν ελεύθερη και ευτυχισμένη...
Αλλά μπορεί κι αυτό πάλι η ευτυχία και η ελευθερία να είναι μια ουτοπία που έχει κατασκευάσει το μυαλό μας...
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε!!
Γυρνάω ξανά, τα στεγανά του χρόνου σπάω
σε μια στιγμή που απέτυχα,
όπως θες να σ’ αγαπάω, γυρνάω ξανά.
Λυπάμαι αλλά τον τρόπο μου ρυθμίζουν,
οι συνήθειες, που απ’ τον καιρό
κοντεύουνε να γίνουνε αλήθειες, λυπάμαι αλλά.
Λόγια πολλά τα είπα κι έχουν μείνει
μαζεμένα σ’ ένα σωρό αζήτητα, φτηνά
και ξεχασμένα, λόγια πολλά.
Ψιλή βροχή τη νύχτα όλη χτύπαγε στο τζάμι
τη ζήλεψα που πάει να ενωθεί
μ’ ένα ποτάμι, ψιλή βροχή.
Στίχοι Κατερίνα Πετράκου, από το άλμπουμ του Νίκου Γράψα "Μικροί έρωτες στη λυπημένη πόλη (1997).
https://www.youtube.com/watch?v=aWxw_2HFdqQ
Πολύ ωραία η μπαλάντα!! Με ηρέμησε η φωνή του και οι στίχοι ήταν σαν τσιμπήματα στην καρδιά..
Άραγε τώρα βγαίνουν ωραία τραγούδια και δεν τα ξέρουμε??
πάντα βγαίνουν και θα βγαίνουν τραγούδια που μιλάνε στην ψυχή μας, στίχοι που τσιμπάνε την καρδιά μας, μουσικές που ξύνουν παλιές πληγές μας. Μικρά διαμαντάκια που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε, προσμένουν τον ερχομό μας, μια και τα πιο όμορφα πράγματα, φευ, δεν φτιάχτηκαν για τις μάζες
Ωραία το περιέγραψες Spi... Έτσι είναι..
κι αν δεν υπάρχει πια η θάλασσα;
κι αν με κρατάνε στη ζωή πυγολαμπίδες;
δεν άντεξε η ζωή όσα δεν μπόρεσα
ζουνε μέσα σε σπηλιές, κρυφά, σαν νυχτερίδες.
Ωραίο user! Καλημέρα..
Γενικά οι ψυχολογικές δυσκολίες μας οδηγούν πολλές φορές στην ποίηση..
Χα χα!!!! Την αλήθεια μου σου λέω βρε συ! Ευχαριστώ! Θα το αποθηκεύσω!!!Quote:
Originally Posted by pause
τα μάτια μου κουράστηκαν να δουν
όπου κοιτούν αποζητούν
μια λησμονιά
της μνήμης την τελευταία στραβοτιμονιά.
ισχύει αυτό που λες pause και η τέχνη γενικώς είναι τρόπος έκφρασης και εκτόνοσης αλλά και μοιράσματος.
ευχαριστώ και ανταποδίδω.
Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματα σου, ούτε καν στον εαυτό σου
Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κάποια όνειρα σου δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ
και ακόμη πως ποτέ δεν θα καταφέρεις να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις, λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας ,
πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αφού επιθυμήσεις κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι πριν βρεις το θάρρος να της εξηγήσεις.
Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.
ελπίζω όταν έρθει, που εικάζω πως με τον ερχομό του γήρατος θα έρθει, να μην ζήσω πολύ ακόμη.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
στην ηλικία που είμαι σίγουρα το έχω συνειδητοποιήσει ήδη αλλά δεν με χαλάει και τόσο καθώς επικεντρώνομαι περισσότερο στους πραγματοποιήσιμους στόχους-σκοπούς που παραμένουν. Αυτοί οι λίγοι και λιτοί στόχοι θα μου φτάσουν για να πω στο τέλος ότι τα κατάφερα ' ή έστω ότι προσπάθησα αρκετά για αυτά που πραγματικά μπορούσα και ας μην με βοήθησαν παράγοντες να τα καταφέρω τελικά. Δεν πειράζει.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
νομίζω ότι η ζωή με βοήθησε να το καταλάβω αυτό, λόγω εμπειρίας, έστω και με τραυματικό τρόπο ότι ισχύει.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
«το έχασα το κορμί πατριώτη» αλλά βρήκα πριν το θάρρος και της εξήγησα. Μπορεί σε ένα επόμενο κορίτσι να το καταφέρω και αυτό. Και έχω πεθάνει ουκ ολίγες φορές, μπορεί και να ξανασυμβεί, δεν με τρομάζει τώρα καθώς εκπαιδεύτηκα να αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου (σιγά ρε σύ, μας έπεισες)Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Μου αρέσει που πάντα έχεις χιούμορ σε σοβαρές απαντήσεις παρ'όλα αυτά! Δεν τα έγραψα για εσένα για να απολογηθείς αλλά αν το ήθελες οκ! Όμορφα σκέφτεσαι!Quote:
Originally Posted by salvador
λόγω μονάξιας εδώ στο σπίτι-καταφύγιό μου το χρησιμοποίησα για να κάνω ιντερνετικό διάλογο, έστω και αν δεν προοριζόταν για αυτό όπως έγραψες. να νιώσω ότι μου απευθύνεται κάποιος (εσύ; ο Μπουκόφσκι; ' τι σημασία έχει;) και ότι εγώ του απαντάω.. Συμπάθα με ευγενική ερωμένη της αλκοόληςQuote:
Originally Posted by HarleyQuinn
(ένα πεσιμιστικό ποίημα του Καβάφη, μου ήρθε μετά από τα προηγούμενα)
Ένας γέρος
Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κι εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ· το νιώθει, το κοιτάζει.
Κι εντούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τί διάστημα μικρό, τί διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα — τί τρέλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»
Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
…Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.
Απλώς φοβήθηκα μην το ένιωσες σαν υποχρέωση να απαντήσεις.Quote:
Originally Posted by salvador
Είμαι σχεδόν στα όρια της τρέλας για σένα, τόσο όσο μπορεί κανείς τρελός να είναι: δεν μπορώ να βάλω σε σειρά δυο σκέψεις που να μην μπαίνεις εσύ ανάμεσα τους.
Δεν μπορώ τίποτε άλλο να σκεφτώ εκτός από εσένα.
ταξιδεύω εκεί που διαλύθηκε το είναι μου
όταν μια κουβέντα υποτίμησης, μια προσβολή, μια πράξη εκμετάλλευσης
έμειναν ανέπαφα εκεί που η αντίδραση είναι το λογικό
κι ο άλλος έφυγε πιστεύοντας πως έπραξε το ορθό
πάνω στην εικόνα που η εξωτερίκευση μου τον έμαθε για μένα
μέσα μου όμως είχα μπλοκάρει
κι έτσι τον αντιμετώπισα παθητικά και χαρωπά
έπειτα τα πράγματα καταλάγιασαν, η κατάσταση τελείωσε, αυτός έφυγε
έφυγα κι εγώ για τους δικούς μου χώρους,
όμως η μνήμη κατέγραψε κάθε τι που έγινε,
η μνήμη τώρα τέθηκε υπό την κριτική και την αντίληψη
η διάθεση μέσα μου διαλύθηκε
κομματιάστηκε σε νεύρα, απωθημένα, μετάνιωμα,
μα αυτός κι οι άλλοι της κατάστασης δεν είναι πια εκεί
πρέπει να κάνω κάτι για να ηρεμήσω
θα ακούσω μουσική, θα φωνάξω κει που δεν με ακούει ή δεν με αντιλαμβανεται κανείς,
θα πάρω τηλέφωνα φίλους, θα πάω σε μέρη που με ξεκουράζουν,
όμως ηρεμία δεν έρχεται διότι δεν έκανα αυτό η συνείδηση μου, μου λέει ότι έπρεπε να κάνω,
παίρνω τηλέφωνο ή ξαναβρίσκω τον αίτιο,
μα η αντίδραση μου είναι χλιαρή, μπορεί να μην του αφήνει το μήνυμα που θέλω να του περάσω,
θα πω τον πόνο μου σε κάποιον, μπορεί να μου συμβεί στο μεταξύ και κάτι ευχάριστο,
την άλλη μέρα όμως θα μαι στον ίδιο χώρο,
θα πω αυτή τη φορά θα του την πω ή θα με σε αναμονή για την κατάλληλη αντίδραση,
η ίδια κατάσταση θα επαναληφθεί
και πάλι από την αρχή η ίδια ιστορία.
Κώστας Καρυωτάκης «Φυγή»
I
Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ’ όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.
II
Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη. Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιές του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.
III
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κι επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα, σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κι ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.
IV
Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση. Που ν’ αφήσω το βάρος του εαυτού μου; Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με τους κήπους. Τα βουνά με ταπεινώνουν. Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. Δυο φορές δε θα ιδώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις. Χτυπώ το πόδι και φεύγω. Περπατώ ολόκληρες μέρες. Που πηγαίνω; Όταν γυρίσω το κεφάλι, ξέρω πως θ’ αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.
Κ.Γ.Καρυωτακης -"Θελω να φυγω πια απο δω"
Θέλω να φύγω πια αποδώ, θέλω να φύγω πέρα, σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο, θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα, απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου, ωραία να ’ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε, ωραίος ακόμη ο ίδιος εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων, στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου, στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει, όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.
Έρωτες (Ζωή Καρέλλη)
Ι
Σ’ αγκαλιές τα σώματα ζητούν,
να ξεκουραστούν μαθημένα,
η θλίψη κι η ασκήμια να τυραννούν.
Ανάπαυση μέτρια,
περίσκεπτη εμπιστοσύνη,
μετρημένη παράδοση του σώματος,
σχεδόν υπόκριση ερωτική
ατελής ομιλία, η απαγορευμένη.
Στρέφονται από δω κι από κει
τυράννια και συστροφή, τα σώματα,
συμπλοκή άχαρη, καμιά παρηγορία.
Τα σώματα μένουν φτωχά,
άκαμπτα και κουρασμένα.
Τα παιδεύει της ηδονής εκμηδένιση.
ΙΙ
Σκέφτομαι τις πόρνες με τα σώματα πεθαμένα,
–απ’ την κούραση κιόλας απ’ την ανάγκη–
που πρέπει ακόμα να ζήσουν.
Σκέφτομαι τις πόρνες, που φιλούν τα στόματα,
όταν, από καιρό, έχουν πεθάνει τα δικά των σώματα,
φιλούν τα χαλασμένα στόματα, σπασμένα, γεροντικά,
χαλαρά, σιχαμερά, που δεν έχουν
ομιλία καμιά, ήχον φωνής να ταιριάζει,
την φοβερήν ώρα, όταν πλαγιάζει
το ένα σώμα στ’ άλλο κοντά.
Ζωή Καρέλλη
Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)
Καλοκαίρι (Ντίνος Χριστιανόπουλος)
Βρήκες την εποχή να με ταράξεις στα δαγκάματα
και να μου κάνεις μελανιές σ’ όλο μου το κορμί.
Φοβάμαι μήπως φαίνονται απ’ τον ανοιχτό γιακά,
μήπως το καταλάβει η μητέρα,
μήπως το μυριστούν οι φίλοι
και πώς να εμφανιστώ γυμνός στα μπάνια.
Δεν ξέρω πού ήσουνα ολόκληρο χειμώνα.
έχω γυρίσει όλο τον κόσμο
έχω φτιάξει τις πιο φανταστικές διαδρομές
μόνο που έμειναν στη φαντασία μου
κι απλά έμαθα για νέα μέρη
που μια καλή παρέα ή η υπέρβαση του είναι, θα μ' έστελναν να τ' απολαύσω
έτσι μου μεινε ο κόπος
κι η περιδιάβαση στα ίδια μέρη.
Me...
νοητός ήλιος δικαιοσύνης
μ' αχτίδες που αποκαλύπτουν
μα παντογνώστης μόνο ο Θεός
οι ακτίδες φωτίζουν το ορατό
για να χεις την ευκαιρία να γίνεις δίκαιος,
μα δε φτάνεται το απόλυτο, ο Θεός
γι' αυτό πουθενά δεν βρίσκεις το δίκιο σου
οι άνθρωποι θαμπώνονται απ' το φως μα και κι απ' το πρόσκαιρο συμφέρον
κι έτσι ελπίζεις στη δικαιοσύνη του Θεού.
ο νοητός ήλιος φτάνει έως εκεί που επιτρέπει η δική Του σοφία
διότι προέχει η καλλιέργειά σου
πριν δοθείς στη δική Του δικαιοσύνη.
Me....
θα γυρίσω
κάποια μέρα θα γυρίσω στην πόλη, στην πόλη μου
στην πόλη που πρωτοένιωσα πως είναι να ζω σε πόλη
στην πόλη που με δέχτηκε, που δεν με έλεγξε
που μου έδωσε χώρο να μείνω χωρίς να απαιτήσει πρώτα να με ψάξει
στην πόλη που οι άνθρωποι είναι αναρίθμητοι,
όπου την άλλη μέρα δεν θα ξαναπέσεις επάνω στον ίδιο (αντιπαθητικό) γνωστό
όπου πολλοί άνθρωποι ζουν μέσα στο άγχος, ναι, αλλά είναι το δικό τους άγχος και όχι για το ποιοι είναι και πως ζουν οι διπλανοί τους
όπου θα νιώσεις ως άνθρωπος στην ανθρωπότητα, ένα μυρμήγκι ανάμεσα σε χιλιάδες-εκατομμύρια άλλα μυρμήγκια. όπου θα αντιληφθείς την μηδαμινότητα της ύπαρξης (σου), θα καταλάβεις τι είναι ο άνθρωπος.
Αθήνα.
Το αγόρι
Ήταν ένα αγόρι με μάτια γουρλωτα
Τα αυτιά του πιάνανε συχνότητες από πολύ μακριά
Ήταν ένα αγόρι με προβληματικές στιγμές
Οι γονείς του ήταν από τις οικογένειες τις καλές
Σαν οι γονείς του έμαθαν πως το παιδί είχε παρεκτραπεί
Γρήγορα τρεξαν να το πάνε στο Παππά να εξομολογηθεί
Και ο Παππάς του είπε πως μέσα το κατοικεί μια πονηριά προγονική
Σαν το παιδί είδε το ύφος του Παππά τρόμαξε πολύ
Ήθελε να εξαφανιστεί
Όμως οι γονείς δεν πίστεψαν τα λόγια του Παππά και βάλανε το παιδί σε έναν Γολγοθά
Το πήγαν από δω το πηγαν από κει
Το πόρισμα είχε λοιπόν αποφανθεί
Τούτο το παιδί το δέρνανε πολύ και είχε κουφαθει.
Ελπίδα
Έξω από ένα μαγαζί διάβασα μια επιγραφή, έλεγε ζητείται ελπίδα
Το σκέφτηκα μια στιγμή καθώς μου φάνηκε σαν παγίδα
Έφυγα τρέχοντας από εκεί μόλις αντιλήφθηκα την σκευωρία
Δηλαδή μου λες εσύ πως για να λειτουργήσει το μαγαζί αποζητά ελπίδα
Μα πως είναι δυνατόν σε ένα τέτοιο περιβάλλον να ζητάς μόνο για ελπίδα
Ας μη σας κρύβω την σκευωρία άλλο για να μην σας υπερβάλλω
Η σκευωρία είναι η ελπίδα(ναι), η παγίδα της ψυχής να αποζητά για μια χίμαιρα, κι αυτό το υποβάλλω.
Η ποίηση δεν μου αρέσει πολύ, δεν με εκφράζει καθαυτή
Μα ο ποιητής είναι τεχνίτης της ψυχής γιατί παίρνει λεξουλες που από μοναχουλες γίνονται κολλητουλες και βγάζουν νοήματα διαχρονικά και ουσιαστικά, νοήματα υπαρκτά, να μην είναι υβριστικά και να σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστα. Εννοώ έχεις μάθει την αλήθεια ομως πως θα την απομνημονεύσεις χωρίς λίγο ποίηση για να γίνει η αλήθεια ανάμνηση μέσα σου.
Οι αναμνήσεις μας είναι τα ποιηματάκια μας.
Δεν μου αρέσουν οι ποιητές όμως όλοι έχουμε την ποιητική μας συλλογή.
Δημοκρατία
Ήταν κάποιοι αυλικοί που μεθούσαν πολυ και μιλούσαν για ιστορία
Μα κανένας χωρικός δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής σε αυτή την μαγγανεια
Ένας πονηρός παρατηρούσε διαρκώς το ποιόν των αυλικών
Είχε σχέδιο στο νου του και προχώρησε σε διαδικασία με σκοπό την σωτηρία
Άρχισε λοιπόν στα συμπόσια αυτων να πετά προφητείες
Είχε λέγειν ο σοφός
Δεν άργησε να γίνεται αντιληπτός και έτσι το σχέδιο έβαλε μπρος
Πότιζε τους αυλικούς και έπινε κι αυτός αλλά δεν το έπιανε το ποτό και άρχιζε τις φιλοσοφίες
Πλύση εγκεφάλου με χρήση προπαγάνδας για να γίνουν οι νουθεσίες
Έπεισε τους αυλικούς πως για να χειραγωγούν τους χωρικούς πρέπει να τους δώσουνε αξίες
Να συμμετέχουν στα κοινά, να παίρνουν θέσης εξουσίας, να διασπάσουν κάθε λογής αντιρρησίες
"Από τον Οίκο του Κυρίου στο Ναό του Λαού"
Βέβηλος
εν αρχή ήν ο πόνος | 30 Χρόνια μετά
«Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σου ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν έζησα!»
Ιδιώνυμο (1980)
«Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών»
Τρία κλικ αριστερά (1978)
https://www.youtube.com/watch?v=cynaAeC6HZ4
Κατερίνα Γώγου [01.06.1940 – 03.10.1993]
Ψυχή Μου Σπάστα
– Τι με θες; Αφού είμαι όλο πληγές.
– Θα στις γιατρέψω τις πληγές.
– Έχω πολλά σημάδια.
– Θα στα φιλήσω τα σημάδια.
– Πονάω παντού.
– Θα σε φροντίσω να περάσουν οι πόνοι.
– Κλαίω συχνά.
– Θα στα πίνω εγώ τα δάκρυα, θα τα κάνω γέλια.
– Φοβάμαι τις αγκαλιές.
– Θα σε αγγίζω προσεκτικά.
– Και οι εφιάλτες;
– Θα σου κρατάω το χέρι όλα τα βράδια μέχρι να τους διώξουμε.
– Κι όταν φοβάμαι;
– Μαζί θα πολεμήσουμε τους φόβους σου.
– Κι όταν δε μπορώ να κοιμηθώ;
– Θα σε νανουρίζω.
– Κι όταν με πιάνει πανικός;
– Θα σου λέω «Εγώ είμαι εδώ».
– Τι θα κάνω;
– Τι θα ΚΑΝΟΥΜΕ.
– Πώς θα τα καταφέρω;
– Θα τα ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ.
– Νιώθω γερασμένη.
– Είσαι το κοριτσάκι μου.
– Μα τα προβλήματά μου…
– Τα προβλήματά ΜΑΣ.
– Πώς θα σωθώ;
– Θα μπω εγώ μπροστά σου να αποτρέψω τον χαμό.
– Και για όλα αυτά τι αντάλλαγμα θες;
– Να με αφήσεις να σε αγαπάω.
https://www.facebook.com/psuximouspa...60479767345412
Πηγή
Πόσοι νομίζεις ότι είναι; Παραπάνω;
Να σου πω εγώ. Όχι.
Είναι τρία, τέσσερα με τη βία πέντε άτομα.
Είναι αυτά τα άτομα που θα σε νιώσουν πριν μιλήσεις, που θα σε αγκαλιάσουν πριν το ζητήσεις, που θα σου δώσουν πριν το χρειαστείς.
Μπορεί να είναι ο πατέρας, η μητέρα, η αδερφή ή ο σύντροφος σου που έχουν ριζώσει στην καρδιά σου.
Είναι αυτοί που πάντα θα είναι εκεί γιατί είναι αυτοί που σε στιγμάτισαν, σε «έφτιαξαν» και σε βοήθησαν να γίνεις ο υπέροχος άνθρωπος που είσαι τώρα.
Τι κι αν κακιώσεις μαζί τους; Θα τα βρείτε στο λεπτό.
Τι κι αν λογοφέρετε; Θα ζητήσετε συγνώμη.
Δεν υπάρχουν κενά για μίση σ’ αυτές τις σχέσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι συμπολεμιστές σου σε αυτή τη μάχη.
Στη μάχη της ζωής.
Μπαίνουν μπροστά για να σε σώσουν σε κάθε «σφαίρα».
Και εσύ κάνεις το ίδιο για αυτούς.
Η σχέση σας θα είναι παντοτινή και γεμάτη αγάπη μέχρι το τέλος της ζωής σας και το ξέρεις. Ό,τι και αν γίνει.
Είναι από τις σχέσεις που αφήνουν τα σημάδια τους.
Και είναι από τα σημάδια που αγαπάς να έχεις.
Γιατί είναι σημάδια αγάπης.
Μοναδικά σημάδια.
Φρόντισε να μην μαλώνεις με αυτά τα -λίγα- άτομα χωρίς λόγο.
Κάνε πίσω όταν σου λένε κάτι που δεν σου αρέσει.
Το λένε για το καλό σου τις περισσότερες φορές.
Δέξου την αγάπη τους και δώσ΄τους την δική σου.
Μην προσπαθήσεις να τους μαλώσεις για αυτό που είναι.
Γιατί αυτό που είναι εκείνοι, δημιούργησε αυτό που είσαι εσύ σήμερα.
Αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, άλλαξε την αγάπη που έχεις για αυτούς.
Εξέλιξέ την. Ανέπτυξέ την. Μεγάλωσέ την.
Εκείνοι είναι οι τέλειοι άνθρωποι την τέλεια στιγμή.
Και έτσι να τους συμπεριφέρεσαι.
Να τους προσέχεις!
Να τους αγαπάς.
Άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΣΤΕΡΗ
Πηγή
https://sxeseis-kai-sunaisthimata.co...%cf%85-%ce%b5/
Μοίρασέ το:
Για όσους αλλάξαν τόπο αλλά η ζωή παρέμεινε η ίδια (σε μια ταινία και σε μια αποστροφή του πρωταγωνιστή είχε ειπωθεί: Μπορείς να αλλάξεις τόπο αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις ουρανό...)
Η πόλις, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ [01.04.1902 – 29.04.1930]
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα*,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
– μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά* μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μού εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη*.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες*,
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
Μ. Πολυδούρη, Άπαντα, Αστέρι
Θα ξεχάσεις
Κι εγώ δεν θα το θυμάμαι
Όταν το μόνο που έκανα ήταν κύκλοι
Θα ξεχάσεις
Μια ανάμνηση που φθίνει
Σα να ξύπνησες μόλις από όνειρο
Poema a los Amigos
No puedo darte soluciones para todos los problemas de la vida,
Ni tengo respuestas para tus dudas o temores
Pero puedo escucharte y compartirlo contigo
No puedo cambiar tu pasado ni tu futuro.
Pero cuando me necesites estaré junto a ti.
No puedo evitar que tropieces.
Solamente puedo ofrecerte mi mano para que te sujetes y no caigas.
Tus alegrías, tus triunfos y tus éxitos no son míos.
Pero disfruto sinceramente cuando te veo feliz.
No juzgo las decisiones que tomas en la vida.
Me limito a apoyarte, a estimularte y a ayudarte si me lo pides.
No puedo trazarte límites dentro de los cuales debes actuar,
Pero sí te ofrezco el espacio necesario para crecer.
No puedo evitar tus sufrimientos cuando alguna pena te parta el corazón.
Pero puedo llorar contigo y recoger los pedazos para armarlo de nuevo.
No puedo decirte quien eres ni quien deberías ser.
Solamente puedo amarte como eres y ser tu amigo.
En estos días pensé en mis amigos y amigas, entre ellos, apareciste tu.
No estabas arriba, ni abajo ni en medio.
No encabezabas ni concluías la lista.
No eras el número uno ni el número final.
Y tampoco tengo la pretensión de ser el primero, el segundo o el tercero de tu lista.
Basta que me quieras como amigo.
Gracias por serlo.
- Jorge Louis Borges
[Ποίημα στους φίλους - Χόρχε Λουίς Μπόρχες]
Πολύ ωραίο ποίημα Behappy! ♥