Μπράβο και πάλι μπράβο Ντι.
Απόλαυσε και εκμεταλλέψου τη μοναδική αυτή ευκαιρία που κατέκτησες με το σπαθί σου.
Ευχαριστούμε για τα ...πολύ παραστατικά νέα :)
Περιμένουμε και άλλα όποτε μπορείς.
Printable View
Μπράβο και πάλι μπράβο Ντι.
Απόλαυσε και εκμεταλλέψου τη μοναδική αυτή ευκαιρία που κατέκτησες με το σπαθί σου.
Ευχαριστούμε για τα ...πολύ παραστατικά νέα :)
Περιμένουμε και άλλα όποτε μπορείς.
Αν και μας στέλνεις χιονισμένες φωτό, μας ζεσταίνεις γλυκά. Έφτιαξε η μέρα μου με τα νέα σου.
Να περνάς καλά, όσο καλύτερα μπορείς, να γελάς και να αντηχούν όχι μόνο οι σκάλες αλλά το κτίριο όλο.
dissolved (& posh:)) girl,
ευχομαι να το απολαμβανεις οσο μπορεις περισσοτερο, ολο αυτο που ζεις:) Να σαι καλα!
Xμ dis σε χασαμε δεν εχει τσατ το ιντερνετ στην Αμερικα:)
Ή μεσα τα κεφαλια λoγω μελετης?...πραγμα που πρεπει να κανω και εγω λιαν επειγοντως:(
Entry no7: Άλλοι ανασταίνονται κάθε χρόνο... και άλλοι πεθαίνουν κάθε μέρα...
Γύρισα στην Ελλάδα γεμάτη χαρά που θα δω την μαμά μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου, και η μητέρα μου αποφάσισε αναπάντεχα και χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν, να πάει ταξίδι με τη φίλη της και να με αφήσει μονη μου στην Αθήνα, χωρίς λεφτά, χωρίς κλειδιά για το σπίτι, χωρίς να ξέρω που είναι ή με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσω μαζί της. Έμεινα μιάμιση μέρα στο δρόμο, να κουβαλάω βαλίτσες, να τελειώνει η μπαταρία από το κινητό, να είμαι πτώμα από τη διαφορα ώρας και να μην μπορώ ούτε να πλυθώ ούτε να κοιμηθώ, να περιμένω τον κολλητό μου να στείλει τα κλειδιά που του είχα αφήσει με το ΚΤΕΛ για να μπω στο σπίτι μου και να κάνω Ανάσταση και Πάσχα με τους γείτονες. Και από την μητέρα μου ούτε φωνή ούτε ακρόαση, να μαθαίνω νέα της από τη θεία μου και μόλις σήμερα το πρωί να την δω που γύρισε, μονο και μονο για να βριστούμε που ήμουν τσαντισμένη που με παράτησε ενώ είναι δικό μου το λάθος που \"δε θυμόμουν\" που μου έλεγε από καιρό ότι θα έφευγε, ενώ τα παιδιά της φίλης της μου είχαν ήδη πει ότι οι δυο τους το κανόνισαν το πρωί πριν προσγειωθώ.
Γιατί με εκδικείται τόσο άσχημα, τι της έχω κάνει; Αν δεν με ήθελε κοντά της στις γιορτές, μπορεί να πονάει αλλα θα το καταλάβαινα, είμαστε ασύμβατοι χαρακτήρες, αλλα γιατί δεν με ενημέρωσε να μην κάνω όλο αυτό το ταξίδι; Αν πραγματικά πιστεύει ότι είμαι η ντροπή της οικογενειας και χειριστου είδους προδότης που έφυγα από τον τόπο μου εν καιρώ κρίσης αντί να μείνω και να παλέψω για τη χωρα μου (δεν έχω καν ιδέα τι εννοεί με αυτό) γιατί επέμενε να βρω δουλειά στην Αμερική και να έχω επιπλέον εισόδημα εκεί; Αν με μισεί, ας με αφήσει στην ησυχία μου. Γιατί πρέπει να ακούω τους ιδιους χαρακτηρισμούς κάθε φορα, ότι είμαι άχρηστη και αχάριστη, εγωίστρια και ανώριμη, φαντασμένη και ανίκανη, ότι φτύνω χολή στους γύρω μου, ότι έχω μια μαύρη τρυπα στην καρδια μου, ότι σκοτώνω με τον τρόπο μου ο,τι με αγαπάει; Εντάξει, δεν με συμπαθείς κυρια μου, το κατάλαβα, απομακρυνθείτε σας παρακαλώ από το ταμείο και αέρας στα πανιά σας. Γιατί όμως να πρέπει να με διαλύσεις και από πάνω;
Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί τελείως. Από τότε που γύρισα στην Αθηνα έχω διαλυθεί ψυχολογικά και πνευματικά, αγγίζω τα όρια της παράνοιας και της τρέλας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πριν από μια εβδομάδα δεν μπορούσα να περιμένω την ώρα που θα πατούσα το πόδι μου στα πάτρια εδάφη, και τώρα δεν μπορώ να περιμένω ούτε 3 μέρες μέχρι να ξαναφύγω. Δεν αντέχω να νιώθω σουβλιές πόνου στο στομάχι μου από το φόβο για τον επερχόμενο τσακωμό κάθε φορα που ακούω το ringtone της μητέρας μου, δεν αντέχω να μπαίνω αυτόματα σε θέση άμυνας και να πρέπει να περιμένω 5 λεπτά παίρνοντας βαθείες ανάσες πριν μπω στο σπίτι της, δεν αντέχω να παίζω συνεχεια τραγουδάκια μέσα στο κεφάλι μου για να μην ακούω τα σχόλια και την κριτική της και να αισθάνομαι ενοχη για πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να εκφράζονται ως κατηγοριες.
Και πλέον όλο αυτό το απαίσιο αίσθημα ξεχύνεται και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μου. Με είδε ο φίλος μου και τρόμαξε να με αναγνωρίσει, έχω γίνει σαν φάντασμα, ούτε μια εβδομάδα στην Ελλάδα και έκανα ρυτίδες και μαύρους κύκλους! Στα 20 μου και ούτε καν! Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση μονιμου άγχους και ανησυχίας, δεν αντέχω να τσαντίζομαι ή να κλαίω με το παραμικρό, δεν μπορώ να ξεπεράσω την καχυποψία και τον φόβο ότι συνεχεια κάτι δεν πάει καλά και είναι εκτος του ελεγχου μου, δεν είμαι εγώ αυτό το άτομο που αποδίδει τα παραμικρότερα σχόλια στις χειρότερες των προθέσεων.
Να φύγω ξανά αχ Θεοί του κόσμου να έρθει το Σάββατο και να φύγω... να ξεφύγω...
ααααα
τι χαλι μαυρο!
δε σε μισει ρε...
μερικοι ανθρωποι εχουν συνηθισει να βλεπουν τη ζωη τους χαλια
κι αμα δεν ειναι την κανουν απο μονοι τους για να εχουν τον ελεγχο
εχω την υποψια θελω να πω πως ενω τοσα χρονια ειχε κατι μαυρο να λεει σε σχεση με αυτο που της ειχε συμβει
τωρα δεν εχει και δημιουργει
οποτε δεν ξεκαθαριζει μαζι σου
τα μπουρδουκλωνει
τσατιζεσαι και της τη λες
οποτε εκεινη παλια μου τεχνη κοσκινο
αχ εχω καημο
η κορη μου μου φερεται ετσι κι ετσι κι ετσι...τρεξτε γειτονοι τρεξτε χωριανοι
ειμαι μια καημενη και λιγα σας λεω
μπορει να ειμαι και εντελως εξω
αλλα κατι τετοιο μυριζομαι σορυ...
γεια σου βρε dissolve!
Δυναμη dis...κανεις αυτο που θες αυτο εχει σημασια και χτιζεις το μελλον σου.
Φυσικο ειναι να στενοχωριεσαι αλλα μην σε καταβαλλει επουδενι λογο.
Μένω έκπληκτη....ή εγώ τρελλάθηκα ή έχω γεννηθεί σε άλλο πλανήτη.Αν είναι όντως όπως τα λες φύγε και κάνε μια νέα αρχή στην ζωή σου, μακριά απο την μάνα σου.δεν ξέρω Ντις, μήπως η γυναίκα λόγω των όσων βίωσε δεν είναι καλά;όσα έζησε είναι τραυματικά γεγονότα και δεν μπορεί να ξέρει κανείς πως τα έχει επεξεργαστεί μέσα της.Μάλλον σαν μια ψυχικά ασθενή πρέπει να την βλέπεις, πως αλλιώς να το εξηγήσεις;μόνο ότι της έφυγες, ότι δεν μπορεί να σε βάλει στα δικά της καλούπια, μόνο απο υπερβολικό εγωϊσμό μπορεί να δικαιολογηθεί μια τέτοια συμπεριφορά;όχι με τίποτε..είναι πολύ τραβηγμένο.Μάλλον Ντις ήταν πολύ καλή ιδέα να φύγεις.Ευτυχώς που είσαι τόσο μικρή με πολλές δυνατότητες....σίγουρα θα τα καταφέρεις καλά.
Αχ ρε DG...:(
Έπιασα και ξαναδιάβασα όλα τα posts σου,από την αρχή μέχρι το τέλος.Η μητέρα σου είναι μία μητέρα χειριστική και κακοποιητική.Yep,συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.Αυτή η ίδια,που θυσιάστηκε για να έχεις τα καλύτερα και της βγάζεις το καπέλο,αυτή η ίδια σε αρρωσταίνει,δικάζοντας,κατ αδικάζοντας,συγκρίνοντας με κάποιο νοητό δικό της ιδεατό παιδί και βγάζοντάς σε πάντα λειψή.Αυτό το άχρηστη,να ήξερες πόσο μου θύμισες εμένα,το άκουγα καθημερινά,επί χρόνια ολόκληρα,τόσο,που έφτασα να το πιστέψω.Και μετά άρχισε ο αγώνας δρόμου να με πείσω πως δεν ήμουν εγώ το άτομο το κακό,η άχρηστη,αλλά κάποιων άλλων τα ελλείμματα πλήρωνα.Τι θα κάνεις;Πώς θα φτάσεις στο σημείο να αποδεχτείς πως αυτός ο ίδιος άνθρωπος που σε\"προστάτευε\"από τον πόνο,ήταν ο ίδιος και όμοιος που σε έριχνε και σε ρίχνει στ\'άπατα δίχως λύπηση,δεν ξέρω γλυκό μου κορίτσι.Ξέρω ότι σε συμπονώ και σε καταλαβαίνω,ξέρω πως σε σκέφτομαι από χτες που διάβασα όσα σε πονούν.Σε τιμωρεί όταν δεν είσαι μέσα στα μέτρα της,το ταξιδάκι της το τελευταίας στιγμής ήταν τιμωρία με απόσυρση αγάπης,ένα δείγμα συμπεριφοράς των κακοποιητικών γονιών πολύ συχνό.Θα κάνω διατριβή τόσο που έχω ασχοληθεί με κακοποιητικούς γονείς στο τέλος,θα το δεις,λολ.
Πρέπει να καταλάβεις και να αναλύσεις με ποιους τρόπους σε χειρίζεται,ώστε να μην φτάνουν να σε διαλύουν συναισθηματικά οι τύψεις.Πονάνε τα λόγια τους,τα λόγια τους δαγκώνουν και ματώνουν και οι ίδιοι ποτέ δεν το αναγνωρίζουν,γιατί στο μυαλό τους μέσα έχουν φτιάξει την αγιοποιημένη τους εικόνα του \"καλού\"γονιού και έχουν εντάξει τον εαυτό τους εκεί.Τίποτε από όσα θα πεις δεν έχουν σημασία,γιατί η απειλή από την κατάρρευση αυτής της εικόνας τους είναι τόσο μεγάλη,που δεν μπορούν να δουν καθαρά πια τις κινήσεις και τα λόγια τους,είναι όλα σκιασμένα από φόβους.
Το πόσο πονάς το ξέρω.Το έχω περάσει.Να μην αρκείς ποτέ,να μην σε θεωρεί ποτέ αρκετή,ποτέ να μην ανταπεξέρχεσαι στις ιδεατές απαιτήσεις της.Και ξέρεις,είναι σα να με βλέπω στην ηλικία σου,έχουμε-πανάθεμά μας-τόσες ομοιότητες.DG,σε πονά δεν σε πονά,πρέπει να αποκοπείς από τη μητέρα σου συναισθηματικά,να αρθούν τα περιθώρια για περαιτέρω χειραγώγηση και δυστυχία.Πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου καλό μου.Να πετάξεις στην άκρη όλα όσα χρόνια κράταγες ως δικαιολογίες της και να δεις καθαρά τη μητέρα σου,ως αυτό που είναι.Μία πανέξυπνη,παμπόνηρη,αυτοθυ σιαζόμενη και \"όλα για σένα τά΄κανα\"χειρίστριά σου.Ουπς,είπαμε την κακιά λεξούλα.Αλλά μόνο αυτή αποδίδει τον τρόπο που σε χρησιμοποιεί,που σε χειρίζεται με τύψεις και ενοχές.
Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί έγινες έτσι όταν ήρθες ξανά εδώ,το έχω ζήσει τόσες και τόσες φορές το σκηνικό.Όσοι σε αγαπούν να είναι ταυτόχρονα οι μεγαλύτεροι εχθροί σου,να μην σε αφήνουν να χαρείς που μεγαλώνεις,γιατί έχουν τόσο ανάγκη να είσαι μικρή.Το μαύρο πρόβατο κι εσύ ρε dg.Bλέπεις,ειδικά στο θέμα της μητέρας,δεν αντιπαλεύουμε μόνο τους εαυτούς μας,αντιπαλεύουμε έναν ολόκληρο πολιτισμό που μας έχει μπουχτίσει με την εξιδανίκευση της ατόφιας μητρικής αγάπης και ενστίκτου,των άδολων μητρικών κινήτρων και της αυτοθυσίας,η προπαγάνδα που έχουμε υποστεί πάει βαθιά στο χρόνο και μας εμποδίζει γιατί τα στερεότυπα αυτά καλά κρατούν.
Δεν είσαι άχρηστη,ούτε ανίκανη,ούτε τίποτε άλλο από όσα σου προσάπτει.Είσαι ένα έξυπνο,όμορφο,καλλιεργημέν ο πλάσμα,με μυαλό ξυράφι και προσωπικότητα που λάμπει,λάμπεις τόσο που την επισκιάζεις κι εκείνη,η άξια γυναίκα,η ανεξάρτητη,η δυνατή,φοβάται το παιδί της,ούτε η ίδια το έχει συνειδητοποιήσει γιατί έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να σε υποβιβάζει και να σε τιμωρεί.Βλέπεις,όταν εσύ υποχωρείς,μικραίνεις και μαζεύεσαι,αυτή μεγαλώνει,γίνεται ξανά στα μάτια της αυτή που έχει τον έλεγχο,που κινεί τα νήματα,που είναι καλύτερή σου...Μπεχ μωρό μου,πανέξυπνό μου πλασματάκι εσύ,use your power,disarm her for once.Τόση αγάπη,τόση θυσία,για να θέλει το παιδί της να τρέχει μακριά της.Κάπου το έχω ξαναδεί,πού;;;
:(
dis μου συμφωνω απολυτα με τα παιδια παραπανω.
το Σαββατο κοντευει γλυκια μου...και τοτε εσυ θα την κανεις για εξω,προκειμενου να εκπληρωσεις τους στοχους σου και να χτισεις το μελλον σου,εχοντας ως εφοδιο μια τεραστια προικα:το υπερβολικα εξυπνο μυαλουδακι σου!!!;)
Δεν είσαι άχρηστη,ούτε ανίκανη,ούτε τίποτε άλλο από όσα σου προσάπτει.Είσαι ένα έξυπνο,όμορφο,καλλιεργημέν ο πλάσμα,με μυαλό ξυράφι και προσωπικότητα που λάμπει,λάμπεις τόσο που την επισκιάζεις κι εκείνη,η άξια γυναίκα,η ανεξάρτητη,η δυνατή,φοβάται το παιδί της,ούτε η ίδια το έχει συνειδητοποιήσει γιατί έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να σε υποβιβάζει και να σε τιμωρεί.Βλέπεις,όταν εσύ υποχωρείς,μικραίνεις και μαζεύεσαι,αυτή μεγαλώνει,γίνεται ξανά στα μάτια της αυτή που έχει τον έλεγχο,που κινεί τα νήματα,που είναι καλύτερή σου...Μπεχ μωρό μου,πανέξυπνό μου πλασματάκι εσύ,use your power,disarm her for once.Τόση αγάπη,τόση θυσία,για να θέλει το παιδί της να τρέχει μακριά της.Κάπου το έχω ξαναδεί,πού;;;
:(
Rain έχεις απόλυτο δίκιο ναι..φοβάται το παιδί της γιατί την επισκιάζει...κάπου το έχω δει και εγώ αυτό...συνυπάρχει με την αγάπη τόσο σκληρότητα....
Ντις έχεις μπροστά σου τόσα περιθώρια και δυνατότητες που είναι σίγουρο ότι με το μυαλό που διαθέττεις θα τα καταφέρεις στη ζωή σου.Ενα πράγμα μόνο να προσέξεις...η ζωή σου έδειξε νωρίς την σκληρή πλευρά της και μεγάλωσες απότομα.....μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνεις μόνο σκληρή μόνο επιτυχημένη...αργότερα θα γίνεις και μάνα .....με όσα βίωσες και βιώνεις μην αφήσεις να χαθεί η ευαισθησία σου....σταμάτησε εσύ την συνέχεια αυτών των συμπεριφορών.Δεν ξέρω αν καταλάβει ποτέ αυτή η γυναίκα πόσο κακό κάνει και σε σένα αλλά και στην ίδια....
Πόσοι άνθρωποι είναι αρκετά ώριμοι για να είναι γονείς?
Και αν δεν μας είχαν πασάρει το παραμύθι ότι οι γονείς πάντα νοιάζονται και θέλουν το καλό μας, θα είχαν δουλειά οι ψυχολόγοι κι οι ψυχίατροι?
Γιατί σε ζηλεύει. Τόλμησες να φύγεις στο εξωτερικό και να την \"παρατήσεις\"; Και μάλιστα περνάς καλά; Έπρεπε να σου το ανταποδώσει με το ίδιο νόμισμα. Να σου δείξει πως κι αυτή περνάει καλά με τις φίλες της και δε σ\' έχει ανάγκη. Για να σε πληγώσει και να καταλάβεις πόοοοσο υπέφερε κι εκείνη που έφυγες. Για να σε συνετίσει, βρεεεεε....Quote:
Originally posted by DissolvedGirl
Entry no7: Άλλοι ανασταίνονται κάθε χρόνο... και άλλοι πεθαίνουν κάθε μέρα...\\
Γιατί με εκδικείται τόσο άσχημα, τι της έχω κάνει; \\
Αλλά κι εσύ δεν το έπαιξες καλά. Έπρεπε να μη δείξεις ίχνος εκνευρισμού όταν τελικά ήρθε. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το σκηνικό αν της έδειχνες ότι δεν τρέχει τίποτα...
Μην τσιμπάς στους χειρισμούς της. Κάνε τη ζωή σου και μείωσε τις συναισθηματικές προσδοκίες που έχεις από τη μάνα σου στο ελάχιστο. Αναζήτησε αλλού τη συναισθηματική κάλυψη που χρειάζεσαι. Εκείνη δυστυχώς δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί.
ούτε μπορεί να κάνει αυτά που κάνεις εσύ Ντις..ξέφυγες το καταλαβαίνεις αυτό;δεν πιστεύω ότι ενα μέρος του εαυτού της δεν είναι περήφανο γι΄αυτό που κάνεις....δυστυχώς παίζει και η ζήλεια..δεν μπορεί να σε ανταγωνιστεί..αν δεν κάνω λάθος και η γιαγιά σου ήταν αυταρχική \'ετσι;
Χάχα λοιπόν γέλασα με αυτό πραγματικά :DQuote:
Originally posted by researcher
μερικοι ανθρωποι εχουν συνηθισει να βλεπουν τη ζωη τους χαλια
κι αμα δεν ειναι την κανουν απο μονοι τους για να εχουν τον ελεγχο
εχω την υποψια θελω να πω πως ενω τοσα χρονια ειχε κατι μαυρο να λεει σε σχεση με αυτο που της ειχε συμβει
τωρα δεν εχει και δημιουργει
οποτε δεν ξεκαθαριζει μαζι σου
τα μπουρδουκλωνει
τσατιζεσαι και της τη λες
οποτε εκεινη παλια μου τεχνη κοσκινο
αχ εχω καημο
η κορη μου μου φερεται ετσι κι ετσι κι ετσι...τρεξτε γειτονοι τρεξτε χωριανοι
ειμαι μια καημενη και λιγα σας λεω
Αλλα εδώ έρχεται να τα μπουρδουκλώσει και ένα άλλο στοιχειο που πραγματικά... εκεί που λέω \"εντάξει, δεν τα πάμε καλά, δεν συμπαθούμε η μια την άλλη, δεν θα την κάνω ποτε να με αποδεχτεί όπως είμαι\" και επέρχεται μια κάποια εσωτερική ειρήνη, έρχονται άτομα άσχετα, μια γειτόνισσα, η φαρμακοποιός της γειτονιάς κτλ και μου λένε συνεχεια \"δεν ξέρεις ποσο περήφανη είναι η μαμά σου που έχεις φύγει στο εξωτερικό και είσαι αυτόνομη, μιλάει για εσένα και ότι της λείπεις αλλα είναι τόσο ευτυχισμένη που περνάς καλά και έχεις ανοίξει τα φτερά σου\"... και μένω εγώ με το στόμα ανοιχτό να προσπαθώ να καταλάβω αν μου κάνουν πλακα αυτοί η η μαμά μου.
Ξέρεις ποσες φορες το έχω σκεφτεί έτσι... Και ποσο πονάει να αποδίδω στην \"μητέρα\" προθέσεις και πανουργίες που έχω ξανασυναντήσει μονο σε film του Hollywood... Είναι αυτό που λες, η έννοια της \"μητέρας\" που τα κάνει όλα πιο δύσκολα, λες και οι γονείς είναι ξαφνικά ένα άλλο είδος και όχι άνθρωποι με τα δικά τους ελαττώματα, όνειρα και συμπεριφορές ξεχωριστά στον κάθε ένα, λες και ο \"γονιός\" πρέπει να είναι η να θεωρείται πάντα αλάνθαστος και υπεράνω παθών.Quote:
Originally posted by RainAndWind
Πρέπει να καταλάβεις και να αναλύσεις με ποιους τρόπους σε χειρίζεται,ώστε να μην φτάνουν να σε διαλύουν συναισθηματικά οι τύψεις.Πονάνε τα λόγια τους,τα λόγια τους δαγκώνουν και ματώνουν και οι ίδιοι ποτέ δεν το αναγνωρίζουν,γιατί στο μυαλό τους μέσα έχουν φτιάξει την αγιοποιημένη τους εικόνα του \"καλού\"γονιού και έχουν εντάξει τον εαυτό τους εκεί.Τίποτε από όσα θα πεις δεν έχουν σημασία,γιατί η απειλή από την κατάρρευση αυτής της εικόνας τους είναι τόσο μεγάλη,που δεν μπορούν να δουν καθαρά πια τις κινήσεις και τα λόγια τους,είναι όλα σκιασμένα από φόβους.
Πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου καλό μου.Να πετάξεις στην άκρη όλα όσα χρόνια κράταγες ως δικαιολογίες της και να δεις καθαρά τη μητέρα σου,ως αυτό που είναι.Μία πανέξυπνη,παμπόνηρη,αυτοθυ σιαζόμενη και \"όλα για σένα τά΄κανα\"χειρίστριά σου.Ουπς,είπαμε την κακιά λεξούλα.Αλλά μόνο αυτή αποδίδει τον τρόπο που σε χρησιμοποιεί,που σε χειρίζεται με τύψεις και ενοχές.
:(
Με πονάει που το λέω αλλα δεν αγαπάω την μητέρα μου. Αγαπάω την έννοια της μητέρας, και αυτό εφάπτεται και του ανθρώπου που κατέχει αυτή τη θέση... αλλα σαν ξεχωριστή οντότητα, πέρα από ρόλους, δεν μου αρέσει σαν άνθρωπος. Θα προτιμούσα να ήμουν μια από τις φίλες της, να επιλέγω εγώ ποτε θα την αντιμετωπίσω και ποτε όχι, να βρισκόμαστε για χαλαρή κουβέντα και ψώνια, άντε να συμπαραστεκόμαστε και η μια στην άλλη στα δύσκολα. Αισθάνομαι όμως ότι ακόμα και έτσι, θα δυσκολευόμουν να βρω κοινά σημεία μεταξύ μας. Είμαστε απλά διαφορετικοί χαρακτήρες, και εκτιμάμε διαφορετικές αρετές στους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε στο περιβάλλον μας. Το ότι έτυχε να είμαστε μάνα και κόρη είναι απλά αυτό, ένα ατυχες γεγονός. Όπως είπαν και στον Τελευταίο των Μοϊκανών \"She is someone with few admirable qualities. Taking them as a whole, I was wrong to think so highly of her\"
Αχ Γιώτα αχ Γιώτα νομίζω ότι είναι πολύ αργά πλέον. Μήπως αυτό που κάνω τώρα δεν είναι σημάδι σκληρότητας και αλαζονείας; Μήπως το ότι αψηφώ τις κοινωνικές επιταγές και τις ανάγκες και ευχές της μητέρας μου για να κάνω αυτό που θέλω εγώ δεν είναι δείγμα εγωισμού και αναισθησίας προς τους γύρω μου; Είμαι υπεύθυνη και ανεξάρτητη που ακολουθώ το δικό μου μονοπάτι στη ζωή, ή ξεροκέφαλη πεισματάρα σκληροτράχηλη ψωροπερήφανη αλαζονική γαϊδούρα που αγνοώ τις επιθυμίες των ανθρώπων που με αγαπάνε (με αγαπάνε άραγε;) για να τους μπω στη μύτη;Quote:
Originally posted by γιώτα2
μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνεις μόνο σκληρή μόνο επιτυχημένη...αργότερα θα γίνεις και μάνα .....με όσα βίωσες και βιώνεις μην αφήσεις να χαθεί η ευαισθησία σου....σταμάτησε εσύ την συνέχεια αυτών των συμπεριφορών.Δεν ξέρω αν καταλάβει ποτέ αυτή η γυναίκα πόσο κακό κάνει και σε σένα αλλά και στην ίδια....
αν δεν κάνω λάθος και η γιαγιά σου ήταν αυταρχική \'ετσι;
Δεν θέλω να καταλήξω σαν την μαμά μου ή την γιαγιά μου, και σίγουρα δεν θέλω η σχέση με την μητέρα μου να εξελιχθεί όπως η σχέση της με τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου είναι ο πιο κακός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, και παρ\'ο,τι η μητέρα μου ακούει τα πιο φρικτά πράγματα κάθε φορα που βρίσκονται και οι καβγάδες και οι απειλές τους είναι ομηρικές, συνεχεια την ακούω να λέει \"τι να κάνω, η μάνα μου είναι, με μεγάλωσε και υπέφερε τόσα για εμενα\"... και ας με παίρνει τηλεφωνα κλαίγοντας να με παρακαλάει να πάω να την πάρω από τη γιαγιά μου πριν κάνει καμια τρελα και πάει η μια στο χώμα και η άλλη στη φυλακή. Φοβάμαι όμως γιατί και η μαμά μου στην ηλικία μου, έκανε \"επαναστατικά\" πράγματα και ίσως για αυτό να τα υπομένει τώρα όλα από τη γιαγιά μου, γιατί έχει τύψεις που στα νιάτα της δεν την άκουγε και εκτιμούσε όσο \"θα έπρεπε\", και ας ήταν όλα σχετικά με πρόοδο και επιτυχίες, και ας εξελίχθηκαν όλα θετικά... είναι αυτό και το δικό μου μέλλον άραγε;
Να σου πω ότι δεν άρχισε η συνάντηση μας με τσαντίλα αλλα με δικά μου παράπονα διότι ανησύχησα που έφυγε έτσι ξαφνικά και φοβόμουν για το αν είναι καλά; Και μετά που άρχισαν οι ατάκες του στυλ \"γιατί να μην είμαι καλά, είμαι μεγάλη γυναικα εγώ, μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, όχι σαν κάποιους κάποιους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα χωρίς την μανούλα τους\" άρχισα να τσαντίζομαι. Δεν έχω καμια αμφιβολία ότι δεν με έχει ανάγκη, και χαίρομαι και ολόψυχα για αυτό γιατί, αν αισθανόμουν ότι με ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ εδώ για σοβαρούς αναγκαίους λόγους, μάλλον θα εμενα μονο και μονο από τύψεις.Quote:
Originally posted by Nat
Έπρεπε να σου το ανταποδώσει με το ίδιο νόμισμα. Να σου δείξει πως κι αυτή περνάει καλά με τις φίλες της και δε σ\' έχει ανάγκη. Για να σε πληγώσει και να καταλάβεις πόοοοσο υπέφερε κι εκείνη που έφυγες. Για να σε συνετίσει, βρεεεεε....
Αλλά κι εσύ δεν το έπαιξες καλά. Έπρεπε να μη δείξεις ίχνος εκνευρισμού όταν τελικά ήρθε. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το σκηνικό αν της έδειχνες ότι δεν τρέχει τίποτα...
Και τώρα μπορεί να ακουστώ τελείως γελοία, υποκείμενο και θύμα, αλλα ενώ μπορώ πολύ εύκολα να αποχωρήσω από το προσκήνιο, μένω συνειδητά. Ηθελημένα βάζω -όχι βάζω, επιτρέπω στον εαυτό μου να παραμείνει στη θέση του θύματος όταν καβγαδίζουμε, γιατί νομίζω ότι ένας από τους 2 τουλάχιστον πρέπει να δείχνει κάποια ευαισθησία προς τον άλλον, και ας με πονάει αυτό, και ας με κάνει θύμα. Δεν γίνεται να είμαστε και οι 2 αναίσθητες και να βριζόμαστε, αυτή τη σχέση έχει η μαμά μου με τη μαμά της, και από πείρα ξέρω ότι είναι η κόρη που θα βγαίνει knock-out σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. Ίσως όμως να μην υπάρχει άλλη λύση...
Και τώρα μπορεί να ακουστώ τελείως γελοία, υποκείμενο και θύμα, αλλα ενώ μπορώ πολύ εύκολα να αποχωρήσω από το προσκήνιο, μένω συνειδητά. Ηθελημένα βάζω -όχι βάζω, επιτρέπω στον εαυτό μου να παραμείνει στη θέση του θύματος όταν καβγαδίζουμε, γιατί νομίζω ότι ένας από τους 2 τουλάχιστον πρέπει να δείχνει κάποια ευαισθησία προς τον άλλον, και ας με πονάει αυτό, και ας με κάνει θύμα. Δεν γίνεται να είμαστε και οι 2 αναίσθητες και να βριζόμαστε, αυτή τη σχέση έχει η μαμά μου με τη μαμά της, και από πείρα ξέρω ότι είναι η κόρη που θα βγαίνει knock-out σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. Ίσως όμως να μην υπάρχει άλλη λύση...
Δεν ακούγεσαι γελοία, καθόλου...
Έχει μια τραγικότητα αλλά και μια αλήθεια μέσα της η φράση σου..
Πολλές φορές έχω αισθανθεί έτσι.
Οτι αν αντιγράψω την φαινομενική αναισθησία κάποιων απο το περιβάλλον μου, δεν θα μένει χώρος για ευαισθησία μετά.
Ευτυχώς κοριτσάκι μου όμως, υπάρχουν και εναλλακτικές.
Την ευαισθησία σου, μπορείς να βρεις και άλλους τρόπους να την εκφράζεις. Πιο δημιουργικούς και πιο.. ελεύθερους, απο ρολάκια που θέλουνε να σε φορτώσουνε οι άλλοι.
:)
Μήπως αυτό που κάνω τώρα δεν είναι σημάδι σκληρότητας και αλαζονείας; Μήπως το ότι αψηφώ τις κοινωνικές επιταγές και τις ανάγκες και ευχές της μητέρας μου για να κάνω αυτό που θέλω εγώ δεν είναι δείγμα εγωισμού και αναισθησίας προς τους γύρω μου; Είμαι υπεύθυνη και ανεξάρτητη που ακολουθώ το δικό μου μονοπάτι στη ζωή, ή ξεροκέφαλη πεισματάρα σκληροτράχηλη ψωροπερήφανη αλαζονική γαϊδούρα που αγνοώ τις επιθυμίες των ανθρώπων που με αγαπάνε (με αγαπάνε άραγε;) για να τους μπω στη μύτη;
Σκληρότητα και αλαζονία ή αποφασιστικότητα και δυναμισμός?
κακός εγωισμός και αναισθησία, ή αγάπη για τον εαυτό σου και απελευθέρωση απο ενοχικά σύνδρομα και εξαρτήσεις?
Ξεροκέφαλη ή ικανή να βλέπεις παραπάνω με ένα μυαλουδάκι που τρέχει?
Ψωροπερήφανη ή απλά, άνθρωπος που εμπιστεύεται το ταλεντο και το ένστικτό του?
Για να τους μπεις στη μύτη ή για να ανοίξεις τα φτερά σου?
Μπορεί όλες οι ερωτήσεις να μην έχουν την ίδια απάντηση,
μπορεί σε άλλες, η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση...
Οτι και αν ισχύει, θα το εντοπίσεις μέσα σου εσύ.
Μα ότι και αν ισχύει να σε αγκαλίασεις και να σε αποδεχθείς, να σε θαυμάσεις...
Δεν έχεις περάσει και λίγα.
Σε χρειάζεσαι μαζί σου, όχι εναντίον σου.
Nti, θαυμάζω τη διαύγειά σου μπροστά σε μια τόσο δύσκολη σχέση, ειδικά τη σχέση γονιού-παιδιού που χρωματίζεται τόσο συναισθηματικά λόγω του ρόλου που έχει ο γονιός στη σχέση αυτή.Quote:
Originally posted by DissolvedGirl
Με πονάει που το λέω αλλα δεν αγαπάω την μητέρα μου. Αγαπάω την έννοια της μητέρας, και αυτό εφάπτεται και του ανθρώπου που κατέχει αυτή τη θέση... αλλα σαν ξεχωριστή οντότητα, πέρα από ρόλους, δεν μου αρέσει σαν άνθρωπος. Θα προτιμούσα να ήμουν μια από τις φίλες της, να επιλέγω εγώ ποτε θα την αντιμετωπίσω και ποτε όχι, να βρισκόμαστε για χαλαρή κουβέντα και ψώνια, άντε να συμπαραστεκόμαστε και η μια στην άλλη στα δύσκολα. Αισθάνομαι όμως ότι ακόμα και έτσι, θα δυσκολευόμουν να βρω κοινά σημεία μεταξύ μας. Είμαστε απλά διαφορετικοί χαρακτήρες, και εκτιμάμε διαφορετικές αρετές στους ανθρώπους που επιλέγουμε να έχουμε στο περιβάλλον μας. Το ότι έτυχε να είμαστε μάνα και κόρη είναι απλά αυτό, ένα ατυχες γεγονός. Όπως είπαν και στον Τελευταίο των Μοϊκανών \"She is someone with few admirable qualities. Taking them as a whole, I was wrong to think so highly of her\"
Δεν θέλω να καταλήξω σαν την μαμά μου ή την γιαγιά μου,
Τα παραπάνω είναι σαν να τα έχω γράψει εγώ και πόνεσα όταν τα συνειδητοποίησα.
Ναι μερικές φορές η αλήθεια πονά αλλά μερικές φορές είναι απλά αυτή, η αλήθεια.
Βλέποντας την αλήθεια, νομίζω πως μπορείς να διαχειριστείς καλύτερα τη σχέση σας και παραπέρα τη ζωή σου.
Ακόμα μια φορά σε ζηλεύω. Πόσα παιδιά με χειριστικούς γονείς δεν μπορούν να ξεφύγουν και μένουν, υποφέρουν, απελπίζονται, βουλιάζουν και χάνονται; Εσύ όμως ξεκόλλησες, μην απελπιστείς πάλι, δεν είσαι εδώ, δεν είσαι αδύναμη, δεν είσαι εξαρτημένη.
Ακόμα μια φορά δεν χωράει ο νους μου τόσο εγωισμό από μια μητέρα. Τόσο εγωισμό όμως;
Απίστευτο. Μητέρα δεν θα έχεις άλλη και ξέρω πως αυτό είναι που σε πληγώνει πιο βαθιά. Ελπίζω όσο ακόμα υπάρχει η μεταξύ σας επαφή να το καταλάβει, να ρίξει λίγο τη μύτη της, να προλάβει να αγγίξει την ψυχούλα σου γιατί κι αυτή άλλη κόρη δεν θα έχει.
μερικες σκεψεις
λογω καλλιεργημενου τοπιου εξαρτησης
μερικοι ανθρωποι βιωνουν ενοχες ακομα και στην ιδεα πως μπορουν να εχουν μια ζωη δικη τους.
ποσο μαλλον εσυ που η μαμα σου εχει κατα καιρους εκδηλωσει πολλες αντιρρησεις απο το να φυγεις απο κοντα της
ακομη αισθανομαι πως σου ειναι δυσκολο να δεχθεις το αντιφατικο της υπαρξης μας
το οτι ειναι θυμωμενη με αυτο δε σημαινει πως καποιο κομματι της δεν το χαιρεται κιολας αυτο που κανεις
περιμενεις η μαμα σου να σε καταλαβαινει να σε κατανοει και να σε παιρνει στα σοβαρα
εχει μεγαλωσει ακρως στερημενα απο αυτο με τη γιαγια σου για να μπορεσει να το καταφερει! sorry της εχει τελειωαει ...κατι αλλο?
εχεις αποδεχθει το δικο σου θυμο για εκεινη?
προσεγγιζεις κανεις ρανεις σουξουμουτου...ομως στην ηλικια σου ντισολβ ακομα και αν δεν υπηρχε ολο αυτο το τραγικο ...τα εφηβικα αισθηματα θυμου ως προς το γονιο μας που ποτε δεν εκπληρωνει τις προσδοκιες μας υπααααααααρχουν! αυτες οι χοντρες πατατες μπορει βεβαια πολυ φυσικα να σου τον αναζωπυρωνουν αλλα και συ πολυ φυσικο ειναι πολυ λερωμενη ακομα να την εχεις τη φωλια σου απο θυμο που απο αισθημα μεγαααααλης προστασιας προς εκεινη δεν θελεις καθολου να αποδεχθεις πως εχεις. μην το αποδεχεσαι γουστο σου και καπελο σου.ααααα!
πιστευω πως εφ οσον μεγαλωσε τοσο στερημενα με τη μητερα της ολα αυτα θα υπηρχανε και χωρις την συγκεκριμενη κατασταση που προεκυψε με τον πατερα και τα αδελφια σου. ειμαι χιλια τοις εκατο σιγουρη πως θα υπηρχε!
τελευταιο για να μην το ξεχασω
η καταθλιψη μας αφηνει μονο οταν στηριχθουμε στην αυθεντικοτητα των δικων μας συναισθηματων
Ξέρεις, δεν φοβάμαι ότι δεν θα μείνει χώρος για τις ευαισθησίες μου άμα δείξω πυγμή και σκληρότητα. Φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα είναι τόσο θεαματικά θετικά που θα αρχίσω να προτιμάω αυτού του είδους την αντίδραση. Και σιγά σιγά θα αρχίσω να την εφαρμόζω όχι μονο στη μητέρα μου, αλλα και σε όλους όσους μου δυσκολεύουν τη ζωή. Και λίγο λίγο θα μου γίνει συνήθεια και θα κατατρώει την δικη μου ευαίσθητη ψυχή, γιατί η ρουτίνα και η επανάληψη είναι πολύ ισχυρές δυνάμεις... και εγώ είμαι ακόμα καζάνι που βράζει από συναισθήματα, και δεν νομίζω ότι είμαι ικανή να φερθώ σε κάποιον με τρόπο τόσο αντίθετο από αυτό που κάνω συνήθως :(Quote:
Originally posted by weird
Οτι αν αντιγράψω την φαινομενική αναισθησία κάποιων απο το περιβάλλον μου, δεν θα μένει χώρος για ευαισθησία μετά.
Ευτυχώς κοριτσάκι μου όμως, υπάρχουν και εναλλακτικές.
Την ευαισθησία σου, μπορείς να βρεις και άλλους τρόπους να την εκφράζεις. Πιο δημιουργικούς και πιο.. ελεύθερους, απο ρολάκια που θέλουνε να σε φορτώσουνε οι άλλοι.
:)
Μάλλον έχεις δίκιο, δεν υπάρχει μονο μια πλευρά σε αυτά τα θέματα και ούτε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ισχύουν 2 πράγματα ταυτόχρονα. Ίσως να είμαι πεισματάρα και ξεροκέφαλη, αλλα τουλάχιστον δεν το κάνω από αντίδραση, το κάνω από επιλογή σε έναν τομέα που αξίζει να είμαι ο εαυτός μου 100% και να μην ακολουθώ επιθυμίες άλλων.Quote:
Originally posted by weird
Μπορεί όλες οι ερωτήσεις να μην έχουν την ίδια απάντηση,
μπορεί σε άλλες, η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση...
Οτι και αν ισχύει, θα το εντοπίσεις μέσα σου εσύ.
Μα ότι και αν ισχύει να σε αγκαλίασεις και να σε αποδεχθείς, να σε θαυμάσεις...
Δεν έχεις περάσει και λίγα.
Σε χρειάζεσαι μαζί σου, όχι εναντίον σου.
Σε ευχαριστώ anwnimi, αν και πραγματικά νομίζω ότι είμαι στο πρώτο στάδιο και ούτε καν. Προς το παρόν μάλλον μονο βλέπω την αλήθεια. Ούτε την κατανοώ, ούτε την έχω αποδεχτεί ακόμα :( Ίσως αν την απογυμνώσω από κάθε συναίσθημα η ενοχες που θα το δω εγωιστικά, και πω απλά \"αυτός ο άνθρωπος δεν μου ταιριάζει\", να καταφέρω σιγά σιγά να απαγκιστρωθώ από ο,τι είναι μέσα μου που μου κουνάει το δάχτυλο και μου λέει ότι, σε αυτή τη σχέση μητέρας-παιδιού, εγώ οφείλω να βρίσκομαι συνεχεια στο ρολο του θύματος... αλλα δεν είναι καθόλου εύκολο, ιδιαιτερα τώρα που την έχω ακόμα ανάγκη σε κάποιους τομείς, ιδιαιτερα οικονομικούς και γραφειοκρατικούς... γαμώτο!Quote:
Originally posted by anwnimi
Nti, θαυμάζω τη διαύγειά σου μπροστά σε μια τόσο δύσκολη σχέση, ειδικά τη σχέση γονιού-παιδιού που χρωματίζεται τόσο συναισθηματικά λόγω του ρόλου που έχει ο γονιός στη σχέση αυτή.
Τα παραπάνω είναι σαν να τα έχω γράψει εγώ και πόνεσα όταν τα συνειδητοποίησα.
Ναι μερικές φορές η αλήθεια πονά αλλά μερικές φορές είναι απλά αυτή, η αλήθεια.
Βλέποντας την αλήθεια, νομίζω πως μπορείς να διαχειριστείς καλύτερα τη σχέση σας και παραπέρα τη ζωή σου.
Είναι εγωισμός όμως; Μήπως είναι κάτι άλλο που δεν μπορώ να συλλάβω εγώ επειδή είμαι ήδη πολύ βαθιά χωμένη στο χορό Δεν της δίνω ελαφρυντικά αλλα θέλω τουλάχιστον να είμαι σίγουρη ότι, οποια απόφαση και να πάρω, είτε είναι να συνεχίσω την προσπάθεια για κάποια οποια επαφή μαζί της, είτε είναι να την αποκόβω σιγά σιγά από τη ζωή μου τελείως, να την πάρω έχοντας -αν όχι πλήρη εικόνα- τουλάχιστον αληθή στοιχεια στα χερια μου, έστω και λειψά :SQuote:
Originally posted by narnia
Ακόμα μια φορά δεν χωράει ο νους μου τόσο εγωισμό από μια μητέρα. Τόσο εγωισμό όμως;
Απίστευτο. Μητέρα δεν θα έχεις άλλη και ξέρω πως αυτό είναι που σε πληγώνει πιο βαθιά. Ελπίζω όσο ακόμα υπάρχει η μεταξύ σας επαφή να το καταλάβει, να ρίξει λίγο τη μύτη της, να προλάβει να αγγίξει την ψυχούλα σου γιατί κι αυτή άλλη κόρη δεν θα έχει.
Μπέρδεμα ε;
Researcher LOL το διάβασα 2-3 φορες το μήνυμα μέχρι να το κατανοήσω εντελώς :D Δεν έχω όμως καμια αντίρρηση στα όσα λες.Quote:
Originally posted by researcher
μερικοι ανθρωποι βιωνουν ενοχες ακομα και στην ιδεα πως μπορουν να εχουν μια ζωη δικη τους...
το οτι ειναι θυμωμενη με αυτο δε σημαινει πως καποιο κομματι της δεν το χαιρεται κιολας αυτο που κανεις..
εχεις αποδεχθει το δικο σου θυμο για εκεινη?
...τα εφηβικα αισθηματα θυμου ως προς το γονιο μας που ποτε δεν εκπληρωνει τις προσδοκιες μας υπααααααααρχουν! αυτες οι χοντρες πατατες μπορει βεβαια πολυ φυσικα να σου τον αναζωπυρωνουν αλλα και συ πολυ φυσικο ειναι πολυ λερωμενη ακομα να την εχεις τη φωλια σου απο θυμο που απο αισθημα μεγαααααλης προστασιας προς εκεινη δεν θελεις καθολου να αποδεχθεις πως εχεις. μην το αποδεχεσαι γουστο σου και καπελο σου.ααααα!
Είμαι θυμωμένη με την μητέρα μου για παρα πολλά πράγματα, για το θέμα με τα αδέρφια μου, για τους ψυχιάτρους, για την υπερπροστασία της, για την σκληρή συμπεριφορά της, για την αντίθεση της στις σπουδές μου τώρα... Είναι ένας πολύ ενεργός θυμος που τον βιώνω κάθε μέρα σε κάποιο βαθμό. Αυτό που προσπαθώ όμως είναι να μην αφήνω τον θυμο αυτό να καταδυναστεύει όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα μου. Ο δικός μου θυμος είναι φωτιά που κατακαίει τα πάντα, και παρόλο που τις λίγες φορες που τον έχω αφήσει να με κατακλύσει είναι πραγματικά ψυχολογική εξιλέωση, αν παραδοθώ σε αυτόν είμαι ικανή να παραμείνω σε αυτήν την κατάσταση και να τυφλωθώ τόσο πολύ που θα καταστρέψω κόσμο, σχέσεις και καταστάσεις, και ακόμα και εμενα την ίδια... Ίσως όμως αυτό να με κάνει ακόμα πιο θυμωμένη απέναντι της, να νιώθω δηλαδή ότι δεν μου επιτρέπω ούτε καν να αισθανθώ ο,τι μου βγει φυσικά
Όσο για το αίσθημα προστασίας προς αυτήν... ίσως και να έχεις δίκιο σε κάποιο βαθμό. Θέλω να αισθάνομαι ότι υπάρχει ένας προστάτης στην οικογένεια, λόγω έλλειψης πατέρα, και εφόσον δεν βλέπω την μητέρα μου να είναι πολύ πρόθυμη να προστατέψει εμενα, μάλλον έχω αναλάβει εγώ (και) αυτόν τον ρολο.
Anyway φεύγω σε 4 ωρίτσες, τα λέμε από NY!
υποθετω πως τωρα ταξιδευεις!
τα λεμε απο εκει!
ευχομαι να περνας ομορφα!
Entry no8: There Is a Love Letter Waiting for You. I Wrote It to Myself...
People never seize to amaze me. We are a peculiar breed. We can commit the most brutal monstrosities against our own kind, yet we get teary eyed with a sunrise, or a great tune. I love the world, because it is beautiful and so full of mysteries, never running out of ways to excite me and make me want to live more, better, to the fullest. I love people because they push me to my limit and show me that I\'m a creature of nature, honest and pure, and strive to become the ultimate version of myself. I love the earth, and the sky, the mountain tops and the ocean floor. I love the moonlight caressing the leaves of a sunflower, and the sun rays playing on the feathers of a nightingale. I love mankind because we are capable of greatness, and that potential is enough to comfort me whenever I come face to face with what hideousness we treat ourselves and our surroundings. I love my virtues because they make me feel worthy of that Greatness, and my flaws because they show me the way to reach it. I love music because it exalts my soul and brings me one step closer to purity. I love reaching my limits because it is the only way to mark where I haven\'t been yet and set new goals. I love being emotional and crying when I see a touching movie, a person in need of love, a white horse running in a field with its mane waving proudly against the wind, tears falling down friends\' eyes after a lame inside joke, a soul-piercing tune in a song long forgotten, a line in a poem I keep always messing up, a baby holding its mother\'s finger with its palm, grasping it so tight as if he is holding in his hand the whole world, because Mother is the name for God on the lips of a child.
I don\'t know why I am writing all this. I feel so in need of letting myself out, being who I want to be and not who I am dictated to act like. I want to be me, the girl with the best flavored lollipops, the girl with the squeaky bat hair clippers, the girl that keeps old sweaters from elementary school torn at the elbows because they smell like mommy and wooden pencils, the girl who doesn\'t understand she\'s a woman now, the girl that always forgives first and forgets last, the girl who smells of fig and cedar and draws on her cards with her eye pencils and nail polishes, the girl who is not afraid to break a mirror and risk 7 years of bad luck to create a mosaic of reflections for her depressed friend, the girl who is proud of her choices and confronts her shortcomings with a wink and a smile, the girl who collects recipes for her beloved ones, the girl with the black circles under her eyes because she never sleeps before filling her soul with the essence of the sunrise, the girl who dreams of being a fairy dressed in a purple little dress with green boots and butterfly wings and runs over the surface of enamel waters looking for the guardian of the lake, the girl who cries at the magnificence of the world because she feels lucky enough to be a part of it, even an observer.
I think about you often. I think of how I fear what you\'ve been through in your life has shaped how you are inside, how I hate myself for analyzing you without my will in my head and how I can\'t sleep at night because of the pain that I am afraid you feel, how I dread what you might become, or could have already been, and how that scares me, not for me, but for you, for you\'d be missing on the true beauties of the world. I am so scared that you have been pressured to turn into a faceless, unemotional person, unable to express anything resembling a weakness, anything personal that might be considered strange or anything possibly interpreted as a need, because you are so used to everyone counting on you that you think you will be disappointing them and yourself by being human, by being you. So you don’t risk any part of you, not your feelings, your ideas, your beliefs, your behavior, anything, for anyone, not anymore. It makes me want to hug your neck and fill you with kisses every time I think that you don’t let any emotion show out of fear and anger of how it might be interpreted and used against you later, to hurt you either on purpose or due to circumstances, yet you always want others to feel comfortable around you and open up to you, so you can fool yourself into thinking this is equal involvement, this is trusting and caring. You don\'t admit to making mistakes because you don\'t know how others will react to that and you always put the worst with your mind. Remorse is a pathetic emotion, and you turn your worry and sadness into active emotions, into stubbornness, anger, arrogance or just coldness. You may be proud for how you\'ve bounced back from all the hell you\'ve been through, but the cold, faceless, logical, judgmental part of you is embarrassed, and you are ashamed and angry for that embarrassment. You hate it when people whine and lay their burdens on you, but you prefer it so you can justify to yourself that you can’t open up to them since they have already so much on their mind, and use it as a form of reason for them to accept whenever you mess up.
I know this might come as a shock to you, but I never thought of you as a super human with the solution to everything. I always considered you more in need of support, care and love than anyone else I’ve ever met, and I am always willing to offer all that to you from my heart, not because you\'re weak, but because you\'ve gotten so used to projecting an image that you think others expect and like about you, that you actually forgot what it feels to accept someone the way they are. It stresses you greatly that you need to find solutions for everyone else’s problems while yours still remain stuck, but gives you the false impression that you’re actually dealing with it and moving forward while deep down you know it’s just a diversion. But my greatest fear is that you have gotten used to it, that at some level you are pleased with it, that it has sucked you in too deep now to see the new morning light that I want to show you. My greatest pain is not that you can\'t cry, but that you don’t want to cry, because you hate people that cry, you hate the weakness they show and you swore to yourself you’ll never be in such a position again, out of fear and anger that someone else might think you weak and resent you. And because in the past the people you opened up to and trusted were unworthy of your beauty and love, you have subconsciously decided everyone will treat you the same, and no one that could possibly stand with you will do it for YOU but for what you show them you are, your cave is again there to arrogantly defend its reason of existence and protect you from the pain. I fear all this, and I want to tell you but I can\'t because I am worried about your reaction. I don\'t want to psychoanalyze you, or insult you, or even point out anything to you. I don\'t even know if what I just wrote is right or wrong. I am sorry if I overstepped my boundaries, but I truly am not, because even if none of this actually is true, it did me good to write it and get it all out of my system. Hopefully you will understand that I did it because I love you, and not because I get any twisted pleasure from putting people face to face with their own personal truth. But mostly I did it to let you know that I am here, and I am here for YOU. And you, like me, like everything, will be ok.
There is so much beauty in the world. So much. There\'s so much to experience with every part of your body, so much you can hear, and see, and taste, and smell and touch with the tips of your fingers. And we people only get a glimpse of that beauty, only a faint touch with just our fingertips, as the true secrets of the power of the waterfall, the awe for a rainbow and the resilience of a mountain slip through our fingers. It is a beautiful place, the world. I want to see it, to suck all I can inside me, to let it make me feel truly alive, and strong, and happy. I want to embrace all that I have been through so far, because they all made me into me and, regardless of good of bad, I\'m all I\'ve got. And You, just like everybody else in the universe, deserve your love, and I am here to enjoy the smiles on your face and the way your eyelashes will cast a shadow on your cheeks on a hot midsummer afternoon. I wish I could make you believe. I wish I could make you see it like I do. I wish I could make you stand up with your hands spread wide and accept all the pain the world will throw at you, because the few scraps of Love and Beauty that slip through are worth the salt of your tears. I wish I could convince you it is all worth it, because Judas\' kiss is the sweetest you\'ll ever experience. I wish I could hold you close and feel your heart in my chest, feel your breath in my hair, feel your essence around me and savor every little part of you, every smell or little gasp, because you will never be more perfect to me than at that moment when I will Recognize You.
So much beauty. Don\'t be afraid to close your eyes because of what you might dream, because there will always be a way to turn the best dreams into reality. And don\'t be afraid to open them again in case you get blind sighted by the morning light. Even nightmares are dreams, and their beauty lies in the moment you wake up and realize it was only just a dream.
I love you.
Forget your fears.
Just hold my hand.
[align=center]http://img689.imageshack.us/img689/1153/nysky.jpg[/align]
Sorry για τα αγγλικά. Αλλα αυτή την στιγμή μου είναι πιο εύκολο, πιο υποφερτό να γράψω σε μια άλλη, ξένη γλώσσα παρα στη δικη μου. Είναι πολύ μαύρος ο ουρανός σήμερα... πολύ κρύο και μοναξιά... damn it...
Entry no9: 22 μέρες μέχρι το 2011, 22 στόχοι για το 2011!
Hola! Τι κάνετε, πως είστε, πως περνάτε, μη μελαγχολείτε στις γιορτές γιατί ο κόσμος γεμίζει φως και πιστοί και μη, ενώνονται με μια θερμη στην καρδια!
My list:
1. Να μην πω σε κανέναν Happy Holidays για να είμαι politically correct και να μην προσβάλω κάποιου την "πιστη". FU, it's Merry Christmas!
2. Να ανάψω ένα βραδυ όλα τα κεράκια που έχω πάρει αυτόν το χρόνο, και να πιούμε κόκκινο κρασί με τις συγκατοίκους. Girls night!
3. Να μάθω να φτιάχνω μελομακάρονα ala Greka όπως η γιαγιά μου, γιατί αυτά τα ξινά γλυκα των Αμερικανων δεν μυρίζουν γιορτινές αγκαλιές της μαμάς :(
4. Να κόψω τον καφέ. Έχει γίνει το τσιγάρο μου, και δεν με φτιάχνει, με χαλάει πως το λένε, και τον πίνω κάθε πρωί για να κολλάω στην παρέα. Τέρμα, τσαγάκι και σοκολατιτσα από εδώ και πέρα.
5. Όσα κιλά πάρω τις γιορτές, να τα κρατήσω. Με έχει φάει το άγχος και έχω γίνει ελαφρώς υπόβαρη, και δεν μου πάει. Είμαι μεν super μέσα στη μόδα της NY αλλα δεν μου αρέσει, όταν με αγκαλιάζουν, να νομίζω ότι μετράνε τα πλευρά μου.
6. Να ρίξω ένα καθάρισμα για τα Χριστούγεννα επίσης ala Greka, δηλαδή με σαρίκι στο κεφάλι και τον Kαζατζο να παίζει δυνατά.
7. Να σταματήσω να πιστεύω λιμπεραλιστικες αηδίες του τύπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και άρα αξίζουν ομοια μεταχείριση, και να αποδεχτώ ότι το δικαίωμα στη σωστή μεταχείριση είναι "συν Αθηνά και χείρα κινεί".
8. Να μου πάρω δώρο για τις γιορτές, ένα εισιτήριο με επιστροφή στην Ελλάδα πρώτη θέση. Είναι πολλές οι ώρες και μου αξίζει μια κάποια άνεση.
9. Να αρχίσω ξανά να ακούω μουσική. Έχω τόσο καιρό να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου με ένα καινούριο CD και απλά να αφήσω τη φαντασία μου να βυθιστεί στους ηχους. Mε ακουστικά όμως, γιατί οι ήχοι της πόλης είναι πάντα παρόντες.
10. Να αντισταθώ στην τρελα με τα κινητά τηλεφωνα. Εδώ οι άνθρωποι δεν μιλάνε στο ίδιο σπίτι, στέλνουν μηνύματα αντί να πηγαίνουν ο ένας στο δωμάτιο του αλλου. Και μετά σου λέει γιατί αισθανόμαστε τόσο μονοι.
11. Επίσης εναντίων της μοναξιάς, no more computer games... Ok ίσως όχι ακριβώς "no more for ever and ever" αλλα λιγότερο, γιατί νομίζω ότι έχω αρχίσει να εθίζομαι. Ένα καλο μονο βγήκε από την υπόθεση PC gaming, είναι η πιο γρηγορη δίαιτα της ζωής μου, άσχετο αν το παράκανα λίγο :P
12. Να σταματήσω να ενεργώ και να αισθάνομαι υπό την προϋπόθεση ότι ο απέναντι μου σκέφτεται και νιώθει όπως εγώ, και αν θέλω κάτι να το ζητάω ξεκάθαρα, και όχι να πιστεύω ότι "θα έπρεπε να το έχει σκεφτεί/να το αισθάνεται μονος του". Με αλλα λόγια, λιγότερη γκρίνια.
13. ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΠΟΤΕΣ!
14. Να εξηγήσω σε μια χαζοκολλημενη δημοκράτισσα της τάξης μου πως το affirmative action είναι ο ουσιαστικός ρατσισμός, και πως ο Obama τα έχει κάνει μαντάρα a.k.a. Obama-mess. Άντε γιατί και η ηλιθιότητα έχει τα όρια της.
15. Να αφήσω την μαμά μου να με επισκεφτεί επιτέλους, και να μην τη βάλω σε ξενοδοχείο. Ίσως να γυρίσουμε μαζί από Ελλάδα αυτή την εποχή για να πάθει σοκ από το κρύο και να επιστρέψει πιο γρήγορα από όσο έχει προγραμματίσει... hm, sounds like a plan.
16. Να πάρω μια σιδερώστρα! Καλο το στεγνωτήριο, πράγματι τα βγάζει τα ρούχα "ετοιμοφορετα", αλλα όχι όπως εκείνο το ατσαλάκωτο, τσίλικο τελείωμα που πετυχαίνει το σιδέρωμα... από την άλλη, ποτε δεν μου άρεσε να σιδερώνω, οποτε ίσως το αλλάξω σε καμια πρέσα :P
17. Επί του θέματος, να καθαρίσω το laundry room και να κάνω χώρο για το σίδερο/πρέσα. Και να πείσω τις άλλες 2 ότι είναι για το κοινό καλο.
18. Να διαβάσω περισσότερα βιβλία. Έχει μια φοβερή προσφορα το Barnes&Noble, κλασσικά διάσημα βιβλία στα 3 το ένα δώρο, και με κάτι τιμές 10$ το ένα. Πήρα ήδη και τελειωσα το Count of Monte Cristo, το Wizard of Oz και τώρα διαβάζω το Paradise Lost. Αν είναι κάτι για το οποιο δεν κλαίω λεφτά, είναι για βιβλία.
19. Τώρα που είπα για λεφτά, να περπατάω περισσότερο. Τα taxi είναι πανάκριβα και το έχω παρακάνει. Τα λεωφορεία είναι για τους πραγματικά κατακαημεvους, δεν θέλω να με πυροβολήσουν οποτε αποφεύγω το metro, και δεν έχει ποδηλατοδρόμους... οποτε περπάτημα man! That's the way to go.
20. Να μην ξαναπληρώσω για κάτι που με κάνει να φαίνομαι trendy αλλα δεν έχω σκοπό να κάνω. Όχι πια γυμναστήριο, όχι πια εισιτήριο διαρκειας στο Μets, και δεν ξαναπάω σε αγώνα baseball που να με χτυπάνε κάτω 10. Πιο βαρετό άθλημα δεν υπάρχει!
21. Από την άλλη, να μάθω περισσότερα για το football. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΡ, it's like chess, but more bloody. Έχω πoρωθεί τρελα, είναι τέλειο, έχει στρατηγική, έχει αγωνια, έχει τρέξιμο, θέλει προσοχή στην λεπτομέρεια... και είναι και τρελό turn on για κάθε άνδρα που σέβεται τον εαυτό του.
22. Να ακολουθήσω αυτή τη λίστα, επιτέλους μια φορα στη ζωή μου να μην τα παρατήσω στα μισά των στόχων μου.
Άντε και καλές γιορτές σε όλους!
http://www.pingafriend.com/glitter/i...tmas-sexy4.gif
DissolvedGirl, είσαι ΣΥ-ΝΑΡ-ΠΑ-ΣΤΙ-ΚΗ! Η αισιοδοξία σου είναι τόσο μεταδοτική! Καλά να περνάς και μην ανησυχείς για τη λίστα σου. Ακόμα και αν δεν ακολουθήσεις όλα όσα περιλαμβάνει, σίγουρα εσύ θα βρεις άλλα καλύτερα να κάνεις... Καλές γιορτές!
Είναι,είναι το ξενιτεμένο μας,είναι γυναικάρα και ατομάρα.Hola dis,να περνάς καλά,να περνάς υπέροχα,να μαθαίνεις εσύ και να μας μαθαίνεις και μας,να μας δίνεις συχνά το παρόν σου,πάντα βρίσκω κάτι να με ακουμπήσει σε όσα γράφεις.φιλούρες γλυκές κοριτσάκι,keep it sexy!Γέλασα με την καρδιά μου πάλι ρε ζουρλό.Quote:
Originally Posted by Nat
Entry no10: If you live properly, the dreams will come to you
Είναι αστείο πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι έχουμε προβλήματα με τη ζωή και την ύπαρξη μας που δε θα λυθούν, και ανακαλύπτουμε άτομα όπως ο Randy Pauch. Τυχαία το ανακάλυψα το video, και νομίζω ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορούσα να κάνω στον εαυτό μου για τα Χριστούγεννα.
Η Τελευταία Ομιλία (Ράντυ Πάους)
Αυτή είναι η 10λεπτή version της ομιλίας, με ελληνικούς υπότιτλους, όπως παρουσιάστηκε στην Oprah.
Achieving Your Childhood Dreams
Αυτή είναι η original version της διάλεξης. Εάν ξέρετε καλά αγγλικά, σας συστήνω να τη δείτε όλη, είναι περίπου 1 ώρα, αλλά αξίζει τον κόπο.
Σας αγαπάω όλους, ακόμα και αν δεν σας ξέρω, γιατί πιστεύω ότι όλοι έχουν ένα κομμάτι άξιο αγάπης, και η αγάπη μου είναι το μονο που πραγματικά μπορώ να προσφέρω.
Καλή σας νύχτα.
Entry no11: They sicken of the calm, those who know the storm
Είναι πεποίθηση μου ότι το να είσαι συνήθως αισιόδοξος και χαρωπός είναι αποτέλεσμα συνειδητής διαδικασίας, και δεν συμβαίνει “έτσι απλά”. Και οποία μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ικανοποίηση από το να πετυχαίνεις τους στόχους σου. Τι συμβαίνει όμως όταν κάποια μέρα που ξυπνάς ωραία και καλά, συνειδητοποιείς ότι έχεις θέσει στον εαυτό σου τόσο "δυσκολοκατάκτητους" στόχους και τόσες απαιτήσεις, που είναι ουσιαστικά σαν να τον έχεις προγραμματίσει για αποτυχία και απογοήτευση; Και ακόμα χειρότερα, όταν -είτε ως αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς είτε από τύχη είτε και από τα 2- καταφέρνεις να πετύχεις έναν από αυτούς τους στόχους, δεν νιώθεις ούτε ικανοποίηση για την επιτυχία σου, ούτε χαρά για το ότι κατάφερες να ξεφορτώσεις μια έγνοια, ούτε τίποτα θετικό εκτος από το ότι αυτή η οποια “επιτυχία” είναι απόδειξη ότι μπορείς περισσότερα, αποτελεί δηλαδή πάτημα ώστε να πιεστείς ακόμα περισσότερο για κάτι ακόμα πιο δύσκολο;
Έχω πει στον εαυτό μου κατά καιρούς “σταματα, πάρε μια ανάσα, κάτσε λίγο στο κρεβάτι σου χωρίς να κανεις τίποτα, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα, χωρίς να προσπαθείς να βρείς λύση σε κανένα σου πρόβλημα, χωρίς να προγραμματίζεις την επομενη σου κίνηση, σταματα, κοίτα λίγο τον ουρανό και πάρε μια ανάσα”. Και πραγματικά προσπαθώ να το κάνω, αλλα δε γίνεται. Μετά από λίγο με καταλαμβάνει μια τέτοια μελαγχολία, μια τόσο αβάσταχτη κρίση συνείδησης/συνειδητοποίησης του που είμαι, τι κάνω, προς τα που πάω, που με πιάνει τρέμουλο και ξεκινάω πάλι έναν τρελό χορό ενεργειών, απλά και μονο για να μην έχω χρόνο να πάρω μια ανάσα. Και το πιο περίεργο από όλα, τα καταφέρνω μια χαρά, I thrive under pressure που λένε. Μου έχουν κάνει tag στο Facebook φίλοι μου ως “Miss I-Can-Do-It” γιατί indeed, I can do it. Οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό το “it”. Δεν ξεχνάω τίποτα για την επόμενη μέρα, δεν αφήνω τίποτα να με καταπονήσει, δεν επιτρέπω σε κανένα σχόλιο η ενέργεια να περάσει απαρατήρητο. Και όλα αυτά χωρίς άγχος ή πανικό ή αίσθηση επιτακτικής ανάγκης, αλλα με μια βεβαιότητα ότι πρέπει να τα κάνω, και άρα θα γίνουν βρέξει χιονίσει.
Τα κάνω όλα και συμφέρω, και οποιος νομίζει ότι αυτό είναι προσόν, να μου το εξηγήσει παρακαλώ γιατί εγώ αισθάνομαι ότι είμαι μια ανωμαλία του συστήματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω αποζητούν πως και πως λίγο χρόνο να χαλαρώσουν, να ξεκουραστούν, να ανακτήσουν δυνάμεις πριν το επόμενο βήμα… εγώ γιατί είμαι ανάποδα; Καβγάδες επί καβγάδων με το αγόρι μου, που μου λέει συνεχεια “you never let anything go”, είτε είναι ένα ευχαριστώ που αισθάνομαι ότι χρωστάω, είτε μια ενέργεια εκδίκησης για να ισοφαρίσω. Ούτε στο κρεβάτι μετά το sex δεν μπορώ να κάτσω, άντε να χουζουρέψουμε ή να ξεκουραστούμε 5 λεπτά, και μετά ποιος με κρατάει, θέλω να σηκωθώ και να κάνω κάτι, οτιδήποτε, δεν μπορώ απλά να κάθομαι σε ένα κρεβάτι, ακόμα και αν είναι για να απολαύσω τη φροντίδα και τον ερωτα κάποιου που με αγαπάει (και να’ταv μονο αυτό, το ήξερα από μικρή ότι στο θέμα “σχέσεις” την έχω βαμμένη… αλλα αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα). Δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου πλέον, περιμένω μέρες να εξαντληθώ για να με πάρει ο ύπνος κατ’ευθείαν.
Και ενώ σκέφτομαι τώρα δα ότι κουράστηκα, θέλω να κάνω ένα διάλειμμα, θέλω μια αγκαλίτσα και να χωθώ κάτω από το πάπλωμα, την ίδια στιγμή σκέφτομαι τι να διαβάσω στο κρεβάτι, αν είναι η ώρα να αλλάξω σεντόνια, μήπως να διαλέξω κανένα ακαδημαϊκό βιβλίο, να κάνω ερευνα για καμια εργασία ξαπλωτή, μήπως να πάρω χαρτί και μολύβι για να κρατήσω σημειώσεις, να κλείσω το κινητό μου για να μη με ενοχλήσει κανεις αλλα περιμένω τηλέφωνο από φίλους οποτε ας τους πάρω εγώ, τι θα κάνω μετά την αγκαλίτσα, αν οδηγήσει σε κάτι πιο ερωτικό να έχω έτοιμο το πεδίο, μπάνιο ξύρισμα και τα λοιπά, ε δεν τα κάνω όλα αυτά πρώτα καλύτερα και μετά να κάνω ένα διάλειμμα;
Έχω την εντύπωση ότι μέσα μου υπάρχει ένα τεράστιο κενό το οποιο όχι μονο δημιούργησα από μονη μου, αλλα τροφοδοτώ κιόλας. Ότι είμαι δυναμική και ενεργητική και εργασιομανής και επιμονη και τελειομανής και φωνακλού και πεισματάρα και όλα αυτά επειδή φοβάμαι να σταματήσω. Ότι αν σταματήσω θα συνειδητοποιήσω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν μου φτάνει, δεν με ικανοποιεί, δεν με ηρεμεί και με γεμίζει με σιγουριά. Ότι αν υποψιαστώ ότι κάτι τέτοιο ισχύει πραγματικά, θα πέσω στο κενό μέσα μου και θα πνιγώ, και αυτός ο χείμαρρος που αφήνω να με παρασέρνει σε καινούριες εμπειρίες και οποια επιτεύγματα, θα ελαττωθεί, θα λιμνάσει και στο τέλος θα βαλτώσει.
Πως την πάτησα έτσι; :(
dissolvenia!!!!!
καλημερααααααααααααα!
δεν διαβασα τιποτα απο αυτα που εγραψες αλλα ποσο χαρηκα που εισαι εδω περααααααααααααααααααααα!
φιλακια καλη μου και καλη δυναμη και αμα διαβασω καμια αραδα θα σου γραψω! :) :) :)
ειναι αληθεια οτι μη αποδεχομενοι οτι αποτελουμαστε απο πολλες αναγκες
ειμαστε πολυ επιρρεπεις
στην καθε ειδους δυναμικοτητα
και οταν μαλιστα αυτη η δυναμικοτητα
φαινεται να αρεσει! και ειναι τελειο ειναι αληθεια να ειμαστε αποδεκτοι και να αρεσουμε!
αλλα ως ποτε?
ως ποτε θα υψωνουμε τοιχη γυρω γυρω για να μην δει κανενας τι υπαρχει?
και σιγα και τι υπαρχει δηλαδη
μπολικη ανθρωπινοτητα θα ελεγα εγω
καλυτερα να αρχισουμε εμεις σιγα σιγα να αποδεχομαστε και τον /δεν μπορω/ εαυτο μας
και μετα οι αλλοι σιγουρα θα ακολουθησουν θελοντας και μη εαν τους προκυπτει θεληματικα να σχετιζονται μαζι μας
θα σου παραθέσω τα λόγια του ΠΡΟΚΛΟΥ
όταν κοιτάς μέσα σου ,ίσως να σε τρομάζει στην αρχή , να μη θες να το κοιτάξεις,
η συνειδητοποιηση δεν είναι ευχάριστη,
είναι ευχάριστο το μετά γιατι σιγα σιγα έρχεται γαλήνη.
συναντιέμαι στα γραπτά σου,
<Και ούτω,εάν η ψυχή κοιτάζει προς τα έξω, βλέπει σκηνάς και είδωλα πραγμάτων,
επανερχόμενη όμως εις εαυτήν,διακρίνει και ανακαλύπτει την ίδιαν της ουσίαν.
Εν αρχή φαίνεται ότι παρατηρεί εαυτήν μόνην,
αλλ' αφού εισδύσει περισσότερον ,
αντιλαμβάνεται εκείνο ,
όπερ καλείται Νούς.
Οταν δε εισδύει έτι περισσότερον εις το Αδυτον,τότε θεάται της θείας Ουσίας,
είναι δε τούτο η Εξοχωτέρα των ανθρωπίνων πράξεων, τουτ' έστιν η ανύψωσις της ανθρωπίνης ψυχής
εις ανωτέρους οριζοντας μέχρι του Θεού,
ίνα φθάση και ενωθή στενώς μετ' Εκείνου,
όπερ είναι άρρητον και υπεράνω πάντων των πραγμάτων.
Οταν φθάσει τόσο υψηλά,
μέχρι της πρώτης Αρχής , η ψυχή τελειώνει το ταξίδιον της και αναπαύεται>>
και μιας και λες για μελέτη ,διαβάζω ένα βιβλιο του Ν.ΧΡΗΣΤΑΚΙΣ
ΟΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ,
ρίξε μια ματια , νομίζω ότι είναι αξιόλογο ,
να χεις ομορφιές και τα μάτια πάντα ανοιχτά να της βλέπεις!
Hola Researcher *hugz*
Μα ξέρεις, αυτό είναι το θέμα μου. Μπορώ μια χαρά να αποδεχτώ τον "δεν μπορώ" εαυτό μου, εάν τον συναντήσω πουθενά. Είναι τον "δε θέλω" εαυτό μου που δεν ανέχομαι, και επειδή έχω μεγαλώσει με το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω" όπως επίσης και με το "η μονη πραγματική αποτυχία είναι η έλλειψη προσπάθειας" έχω βρεθεί σε έναν αγώνα δρόμου με τον εαυτό μου, και δεν υπάρχει κορδέλα τέρματος στον ορίζοντα. Είμαι στην φάση που λέω "αφού μπορείς, θα το κανεις" και δεν τίθεται θέμα αποτυχίας, γιατί αφού μπορώ, το κάνω, και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.Quote:
Originally Posted by researcher
Φαντάσου να είσαι ορειβάτης γιατί σου αρέσει να σκαρφαλώνεις στο βραχώδες τοπίο του χωριου σου, όπως όταν ήσουν παιδί. Θέλεις κάποια στιγμή να περάσεις και από Everest μεριά, αλλα ως σχετικά αρχάριος, αν και ενθουσιώδης και γεμάτος αυτοπεποίθηση, περιμένεις μέχρι να είσαι έτοιμος. Έρχεται μια ωραία πρωία ο προπονητής σου και σου λέει "Έτσι όπως πας, σε 1-2 χρονια θα το έχεις κατατροπώσει το Everest χωρίς αμφιβολία". Ο εαυτός σου λοιπόν, γυρνάει και σου λέει "κοίτα, το έχεις καταλάβει ότι τα πας καλά στην ορειβασία, σου είπε και ένας ειδικός ότι το κατέχεις το άθλημα, σε 18 μήνες σε θέλω στην κορυφή του K2". Γιατί μπορώ. Άσχετα του τι θα γίνει στο μεταξύ, του ποσο θα κουραστώ, του τι θα θυσιάσω για να το πετύχω, αφού μπορώ να το κάνω (με την έννοια, είναι εφικτό), το κάνω. Και εκτος από την εξάντληση που σε πλακώνει σαν χιονοστιβάδα, όταν καρφώνεις το γνωστό σημαιάκι στην χιονισμένη βουνοκορφή, ακούς και την φωνούλα μέσα σου που σου λέει "Άντε βρε, το φάγαμε το Everest, πήγαινε να μάθεις καταδύσεις τώρα. Γιατί μπορείς. Γιατί τώρα εξάσκησες τους πνεύμονες σου και πάντα σου άρεσε η θάλασσα. Boυρ!".
Όσο για τα υψωμένα τείχη, ούτε εγώ δεν ξέρω τι υπάρχει πίσω τους... αν υπάρχει τίποτα δηλαδή...
Kswtikouli πρέπει να το διαβάσω πολλές φορες αυτό που μου παρέθεσες για να το κατανοήσω πλήρως. Σε ευχαριστώ όμως, και θα το κάνω, γιατί μπορώ :)
χμ βασικα μαλλον δεν καταλαβαινω και πολλα
επειση καμια σχεση ο δικος μου οργανισμος ενα πραμα
και γιατι παρακαλω δεν συνεχιζεις ετσι ? ντουγρου τφεκ καρφι?
θες να γινεις σαν και μενα που εχω τεσσερα χρονια η πεντε? για ενα μεταπτυχιακο της πλακας? ελεεος δηλαδη
απλα τι σε ενοχλει τοσο δεν εχω καταλαβει ντις...
δεν το λεω σαν μαλωμα
ειλικρινα δεν εχω καταλαβει
εχεις παραπανω ενεργεια
σαν καποια εσωτερικη φωνη να σου επιβαλει να θες και να κατακτας τα παντα
κατι που σε φερνει σε δυσκολη θεση
η σε μια κατασταση που σε κουραζει και δεν μπορεις να σταματησεις?
σαν να ειναι απειλητικο να σταματησεις?
η να σταματας που και που να δεις που βρισκεσαι?
Σήμερα είμαι των παρομοιώσεων.
Θυμάσαι τον Τιτανικό? Ο καπετάνιος είχε χαράξει πορεία και ήταν μια χαρά ικανοποιημένος με την πρόοδο του. Έρχεται ο Mr.Ismay όμως και του λέει συνοπτικά "Ρε συ, μπορείς και καλύτερα, τις έχεις τις extra μηχανές, δώσε γερά να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα". Το σκέφτεται ο καπετάν Μιχαλιός και σου λέει, αφού θέλω και μπορώ, ας ανάψω τους τελευταίους 4 λέβητες και να υπέρ-ικανοποιήσω τους στόχους μου. Και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που τους βούλιαξε ένα επιπλέον παγάκι.
Αυτό με ενοχλεί ρε συ Researcher. Ότι δεν μου είναι αρκετό τίποτα πλέον, ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου να ησυχάσει με αυτά που κατάφερε αλλα συνεχίζω να τον πιέζω για παραπάνω, πιο καλά, πιο γρήγορα, πιο πολύ. Αν δίνω το 100%, μπορώ να δώσω και 110%. Αν μπορώ να πάρω A, μπορώ να πάρω και A+. Αν μπορώ να το κάνω σε 3 μέρες, μπορώ να το κάνω και σε 2. Και επειδή ξέρω ότι μπορώ, δεν δέχομαι ότι δε θα το κάνω επειδή δε θέλω... γιατί ποιος δε θα προτιμούσε κάτι καλύτερο, αν είχε την δυνατότητα να το πετύχει;
Και φοβάμαι ότι, χειρότερα από τον Καπετάνιο, ούτε που θα το πάρω είδηση όταν με χτυπήσει το παγόβουνο ώστε να εκκενώσω γυναικόπαιδα πρώτα... και θα συνέλθω μονο όταν βρεθώ στον πάτο του ωκεανού, χωρίς δυνατότητα διάσωσης. Μονο τότε θα μου πω "ok, αυτό ΔΕΝ μπορείς να το κανεις"... Η τελειομανία μου εξελίσσεται σε μαζοχισμό :(
ψυχαναγκαστικη συμπεριφορα ! ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ναιαιαιιαιαιαιαιιαιαιαι!!!!
ειναι μια συμπεριφορα
που δεν θελουμε να την κανουμε
αλλα βιωνουμε απιστευτο αγχος εαν δεν την κανουμε
δεν εχει σημασια τι ειναι
σημασια εχει οτι γινεται για να μειωσει αυτος που την κανει το αγχος
στην αρχη γινεται γιατι δεν βρισκει αποδοχη οταν ο οργανισμος του
σαν μικρο παιδακι του υποδεικνυει αυτο που ειναι να κανει
μετα γινεται γιατι ο οργανισμος εχει ενσωματωσει τοσα πολλα εξωγενη στοιχεια κτλ
που τα χει κανει κουλουβαχατα
βαριεμαι να γραψω παρακατω
γκεγκε το ζουμι????
αυτη ειναι η γνωμη μου
βαρβατη ψυχοθεραπεια και εισαι σενια!!!!!
μια φιλη μου το χει με το ζηταω
εαν δεν ζητησει πραπανω απο αυτο που της δινεις δεν ησυχαζει με τιποτα! ολο το σοι της μου λεει ετσι ειναι! αυτο εχει διδαχθει!
οτι για να ειναι ενταξει και οχι του πεταματου πρεπει οχι μονο να αρπαξει τη ευκαιρια απο τα μαλλια αλλα να την ξεμαλλιασει κιολας!
Γεια χαρα Dis:)Quote:
Originally Posted by DissolvedGirl
μ αρεσει καθε φορα να διαβαζω τον τροπο που περιγραφεις τις ανησυχιες σου...
Λοιπον, διαβαζωντας σε ειχα την αισθηση οτι ειναι σαν να παλευεις να γεμισεις ενα βαρελι τρυπιο...οτι ριχνεις, ριχνεις, ριχνεις κ αυτο αδειαζει κι ολο αδειαζει. Και οσες ειναι οι κατακτησεις σου, σε αριθμο ή σε μεγεθος το βαρελι παραμενει αδειο. Σαν δλδ να μην ικανοποιεισαι με τίποτα ή μονο για λιγο, μεχρι την επομενη φορα. Σαν να χρειαζεσαι συνεχως μια νεα κατακτηση ή ενα νεο επαθλο για να καλυψεις αραγε τι?Ασφαλεια? Αναγνωριση? Αναγκη για μοναδικοτητα? Ιδιαιτεροτητα? Ειναι αυτο το κυνηγι νεων πραγματων τροπος για να αποδειξεις οτι αξιζεις? οτι μπορεις? οτι εισαι δυνατη κ αξιολογη? Αφου περάσει ολο αυτο...αφου περάσει η προσκαιρη ικανοποιηση τί ειναι αυτο που σου μενει?
Ειναι αληθεια οτι εχει περασει το εξης: αυτος που εκουσια δεν συμμετεχει σε εναν αγωνα αντιστοιχο μ αυτον που περιγραφεις, θεωρειται απο τη μαζα ως κοροιδο,περιεργος ή εκτος κοινωνικου καθωσπρεπισμου. Ειναι ομως ετσι? Ειναι αυτος που απλα ειναι χαρουμενος ή ικανοποιημενος με οσα μπορει να καταφερει αβιαστα χαζος? Ειναι αυτος που δεν τα θελει ολα, κοροιδο? Ή απλα αυταρκης κ ενταξει με τον εαυτο του? Κ κατι ακομα: δεν τα μπορουμε ολα κ κανεις μας. Κ φυσικα οποιος μπορει τα περισσοτερα δεν ειναι κ καλυτερος ανθρωπος αυτοματως. Το "καλυτερος" εχει να κανει με το προσωπικο μας συστημα αξιων. Εξαρταται το τελευταιο ποσα στραπατσαρισματα θα δεχτει απο το κοινωνικο κατεστημενο.
Ετσι τελικα Dis, αυτο που θα αναρωτιομουν πιστευω στη θεση σου, ειναι τί μου λειπει κ δεν ικανοποιουμαι? Τί με κανει να τρεχω ολο κ περισσοτερο για κατι ολο κ "καλυτερο"...
Ντισουλίνι μου σου είχα γράψει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ, λολ , κείμενο, που όμως μου το έφαγε λόγω διακοπής του ίντερνετ. Επιφυλάσσομαι να σου γράψω ένα ανάλογου μεγέθους και εξίσου αμφίβολης ποιότητας χαχαα από το σπίτι όμως, γιατί έχω να σου πω πολλά. Με συγκίνησες και με άγγιξες κατάβαθα όπως συνήθως, γιατί ταυτίζομαι με αρκετές από τις φάσεις σου, έχω περάσει από ψυχαναγκαστικές δραστηριοποιήσεις που με βασάνιζαν μια εποχή και σε νιώθω μανάρι μου. Τα λέμε λοιπόν διαδικτυακά το βραδάκι κορίτσι μου, να έχεις μία υπερφανταστίκ μέρα ρε!
Εγω θα ελεγα εαν εισαι ευχαριστημενη με αυτη την κατασταση γιατι δεν συνεχιζεις?
Αντλεις ευχαριστηση απο την επιτευξη των στοχων σου, εαν το Α γινει Α+ ή οτιδηποτε καταφερνεις?
Και τι ειναι αυτο που σε ωθει να αλλαξεις αυτο το χαρακτηριστικο? Αισθανεσαι οτι δεν περνας καλα ετσι ή βλεπεις καποια προτυπα σε αλλους ή οποιοι ειναι πιο "μουχλες" και ζηλευεις + λιγη ματαιοτητα σε οτι και να πετυχουμε?
Εγω θα ελεγα οτι εισαι νεα κοπελλα γεματη ενεργεια και δεν βλεπω το λογο να φρεναρεις εκτος εαν δεν περνας καλα. Μπορει αργοτερα να μετανοιωσεις για πραγματα που δεν εκανες (σιγουρα υπαρχουν πραγματα που δεν θα κανεις , δεν μπορουμε να τα κανουμε ολα λολ αλλα καλα ειναι να ζεις στο επακρο).
Προσωπικα ζηλευω αυτη την ενεργεια αυτη την περιοδο γιατι αισθανομαι καπως βαλτωμενος:)